Μετάβαση στο περιεχόμενο

Συμμετοχή του Βελγίου στη Eurovision

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Βέλγιο
Τηλεοπτ. φορέαςVRT, RTBF
Εθνικοί τρόποι επιλογής
Εσωτερική επιλογή
1964
1965–1966 (καλλιτέχνης)
1969 (καλλιτέχνης)
1972 (καλλιτέχνης)
1974 (καλλιτέχνης)
1979 (καλλιτέχνης)
1985
1990
1991 (καλλιτέχνης)
2003
2007
2009–2010
2012–2013 (καλλιτέχνης)
2015
2017–2022
Εθνικός τελικός
1956–1963
1965–1966 (τραγούδι)
1967–1968
1969 (τραγούδι)
1970–1971
1972 (τραγούδι)
1973
1974 (τραγούδι)
1975–1978
1979 (τραγούδι)
1980–1984
1986–1989
1991 (τραγούδι)
1992–1993
1995–1996
1998–2000
2002–2008
2011
2012 (τραγούδι)
2013 (τραγούδι)
2014
2016
2023
Γενική συμμετοχή
Συμμετοχές65 (54 τελικοί)
Διοργανώσεις1987
Πρώτη συμμετοχή1956
Καλύτερη θέση1η: 1986
Χειρότερη θέσηΤελευταία: 1961, 1962, 1965, 1973, 1979, 1985, 1993, 2000
Μηδέν βαθμοί1962, 1965
Επιπλέον σύνδεσμοι
Η σελίδα του Βελγίου στο Eurovision.tv

Το Βέλγιο έχει συμμετάσχει στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 65 φορές από τότε που έκανε το ντεμπούτο της ως μία από τις επτά χώρες στον πρώτο διαγωνισμό το 1956. Οι μοναδικές χώρες με περισσότερες εμφανίσεις είναι η Γερμανία (67), η Γαλλία (66) και το Ηνωμένο Βασίλειο (66). Το Βέλγιο έχει απουσιάσει μόνο τρεις φορές, το 1994, το 1997 και το 2001, λόγω των χαμηλών βαθμολογιών στους προηγούμενους διαγωνισμούς που το υποβίβασαν από τον διαγωνισμό. Το Βέλγιο έχει κερδίσει μια φορά, το 1986.

Στα πρώτα 20 χρόνια του διαγωνισμού, καλύτερο αποτέλεσμα του Βελγίου ήταν η τέταρτη θέση με την Τόνια το 1966. Το 1978, ο Ζαν Βαγί πέτυχε για πρώτη φορά έναν τερματισμό στις τρεις πρώτες θέσεις, τερματίζοντας δεύτερος. Η Σάντρα Κιμ έγινε η πρώτη και μέχρι σήμερα (μέχρι το 2022) νικήτρια για το Βέλγιο, όταν τραγούδησε το τραγούδι "J'aime la vie", όταν ήταν 13 χρονών στο Μπέργκεν. Ο άλλος τερματισμός του Βελγίου στην πρώτη τριάδα ήρθε το 2003, όταν το συγκρότημα Urban Trad τερμάτισε δεύτερο στη Ρίγα, χάνοντας από μόνο δύο βαθμούς. Το Βέλγιο τερμάτισε στην τελευταία θέση οκτώ φορές, πιο πρόσφατα το 2000 και έχουν δύο φορές λάβει "μηδέν βαθμούς", το 1962 και το 1965.

Μετά την εισαγωγή των ημιτελικών γύρων το 2004, το Βέλγιο δεν κατάφερε να φτάσει στον τελικό σε πέντε συνεχόμενους διαγωνισμούς (2005–09). Από το 2010, το Βέλγιο απέκτησε πιο πολύ επιτυχία, έχοντας προκριθεί για τον τελικό σε οκτώ από τους δεκατέσσερις διαγωνισμούς και τερματίζοντας στην πρώτη δεκάδα πέντε φορές, με τον Τομ Ντις να τερματίζει έκτος (2010), τον Λοΐκ Νοτέ τέταρτος (2015), τη Λάουρα Τεσόρο δέκατη (2016), την Blanche τέταρτη (2017) και τον Γκουστάφ έβδομος (2023).

Μετάδοση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Βέλγιο έχει δύο εθνικούς ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς του διαγωνισμού, τον φλαμανδικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα Vlaamse Ραδιοφωνικός Σταθμός en Televisieomroep (VRT) και τον γαλλόφωνο ραδιοτηλεοπτικό φορέα Radio télévision belge de la communauté française (RTBF). Οι δύο ραδιοτηλεοπτικοί φορείς ανταλλάσσουν την επιλογή τραγουδιού για το διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision κάθε χρόνο.

Ιστορικό διαγωνισμού

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Βέλγιο συμμετείχε στη Eurovision από τον πρώτο διαγωνισμό το 1956, ωστόσο η τέταρτη θέση της Τόνια στο διαγωνισμό του 1966 παρέμεινε το πιο αξιοσημείωτο επίτευγμα της χώρας έως ότου ο Ζαν Βαλέ πήρε τη δεύτερη θέση το 1978. Στη δεκαετία του '80, μετά από καλά αποτελέσματα για τη Στέλλα Μάισεν (τέταρτη το 1982) και το Ζακ Ζέγκερς (πέμπτος το 1984), το Βέλγιο τερμάτισε τελευταίος για έκτη φορά το 1985. Ακολούθησε η πρώτη και (μέχρι το 2022) μοναδική νίκη του Βελγίου στη Eurovision το 1986, όταν κέρδισε η Σάντρα Κιμ με το τραγούδι της "J'aime la vie". Αν και οι στίχοι υποστήριζαν ότι ήταν 15 ετών, στην πραγματικότητα ήταν μόλις 13 ετών, γεγονός που ώθησε τη δεύτερη Ελβετία να υποβάλει αίτηση για τον αποκλεισμό της, χωρίς αποτέλεσμα.[α] Με τη νίκη το 1986, το Βέλγιο έγινε η τελευταία από τις επτά ιδρυτικές χώρες της Eurovision που κέρδισε τον διαγωνισμό, καθώς η Ελβετία, η Ολλανδία, η Γαλλία, το Λουξεμβούργο, η Ιταλία και η Γερμανία είχαν κερδίσει τουλάχιστον μία φορά στο παρελθόν. Το Βέλγιο σημείωσε ένα απόλυτο ρεκόρ εκείνη την εποχή, με την Κιμ να κερδίζει έναν αριθμό 176 βαθμών που δεν είχε ξανασυμβεί (αυτό το ρεκόρ παρέμεινε μέχρι το 1993, με την Ιρλανδία να σημειώνει 187 βαθμούς). Με μέσο όρο 9,26 πόντους ανά χώρα που ψηφίζει και 77,2% της μέγιστης δυνατής βαθμολογίας, μέχρι το 2022, το ρεκόρ της Κιμ εξακολουθεί να κατατάσσεται στην όγδοη θέση μεταξύ όλων των νικητών της Eurovision.

Το Βέλγιο τερμάτισε τελευταίο για έβδομη φορά στο διαγωνισμό του 1993, πριν πετύχει το μοναδικό του αποτέλεσμα στη δεκάδα τη δεκαετία του '90 στο διαγωνισμό του 1998, όπου η Μελανί Κολ τερμάτισε έκτη. Στη δεκαετία του 2000, το Βέλγιο γνώρισε ανάμεικτες περιουσίες: η χώρα ξεκίνησε τη δεκαετία τερματίζοντας τελευταία για την όγδοη και (μέχρι το 2022) τελευταία φορά στον διαγωνισμό του 2000 στη Στοκχόλμη, πριν πετύχει το καλύτερο αποτέλεσμα του 21ου αιώνα το 2003 όταν τραγούδησαν οι Urban Trad σε μια φανταστική γλώσσα και κέρδισε τη δεύτερη θέση με 165 βαθμούς, χάνοντας από την Σερτάμπ Ερενέρ της Τουρκίας με μόλις δύο βαθμούς. Στη συνέχεια, η χώρα απέτυχε να προκριθεί από τους ημιτελικούς για 5 διαδοχικούς διαγωνισμούς από το 2005 έως το 2009.

Η συμμετοχή του 2010 για το Βέλγιο ήταν ο Τομ Ντις, που βγήκε δεύτερος στη βελγική φλαμανδική έκδοση του X Factor το 2008. Ο Ντις τερμάτισε πρώτος στον ημιτελικό του, επιτρέποντας στο Βέλγιο να συμμετάσχει στον τελικό για πρώτη φορά από το 2004 και τελικά να τερματίσει έκτος συνολικά, το καλύτερο αποτέλεσμα του Βελγίου από το 2003 και το καλύτερο αποτέλεσμα ποτέ για Φλαμανδό συμμετέχοντα (ισοβαθμία με το 1959).[1] Στη συνέχεια, το Βέλγιο γνώρισε ένα μείγμα σκαμπανεβάσεων για το υπόλοιπο της δεκαετίας του 2010: ενώ η χώρα απέτυχε να προκριθεί στον τελικό πέντε φορές (το 2011, το 2012, το 2014, το 2018 και το 2019), το Βέλγιο προκρίθηκε το 2013 (με τον Ρομπέρτο Μπελαρόζα να τερματίζει 12ος) πριν σημειώσει ένα σερί τριών ετών στην πρώτη δεκάδα, χάρη στους Λοΐκ Νοτέ (τέταρτος το 2015), Λάουρα Τεσόρο (δέκατη το 2016) και Blanche (τέταρτη το 2017). Μετά από δύο μη προκρίσεις με την Sennek (2018) και τον Έλιοτ (2019), το Βέλγιο κατέγραψε τρεις ακόμη προκρίσεις με τους Hooverphonic (2021) και τον Ζερεμί Μακιεζέ (2022) να κατατάσσονται και οι δύο στην 19η θέση και τον Γκουστάφ (2023) στην έβδομη.

Ανισότητα μεταξύ των ραδιοτηλεοπτικών φορέων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Βέλγιο είναι μια ομοσπονδιακή χώρα χωρισμένη σε δύο μεγάλες γλωσσικές περιφέρειες: την ολλανδόφωνη Φλάνδρα στο βορρά και τη γαλλόφωνη Βαλλωνία στο νότο, κάθε περιοχή έχει το δικό της ραδιοτηλεοπτικό φορέα (το VRT στη Φλάνδρα και το RTBF στη Βαλλωνία). Οι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς στέλνουν εκ περιτροπής τη βελγική συμμετοχή στον διαγωνισμό και από το 2021, το φλαμανδικό VRT είναι υπεύθυνο για μονές χρονιές, ενώ το γαλλόφωνο RTBF είναι υπεύθυνο για ζυγά έτη.

Υπήρξε σημαντική διαφορά στα αποτελέσματα που πέτυχαν οι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς.[2] Το γαλλόφωνο RTBF κατέγραψε τη μοναδική νίκη του Βελγίου το 1986, και τις δέκα θέσεις στην πρώτη πεντάδα του Βελγίου και 18 από τις 25 πρώτες δέκα θέσεις του Βελγίου. Από την άλλη πλευρά, το Φλαμανδικό VRT έχει τοποθετηθεί στην πρώτη δεκάδα μόνο επτά φορές, ενώ σημείωσε έξι από τους οκτώ τερματισμούς του Βελγίου στην τελευταία θέση.[2] Στη δεκαετία του 1990, εισήχθη ο κανόνας του υποβιβασμού, όπου οι χώρες με τη χαμηλότερη θέση δεν θα επιτρεπόταν να αγωνιστούν την επόμενη χρονιά, για να εξυπηρετήσουν τον αυξανόμενο αριθμό των συμμετεχουσών χωρών. Το Βέλγιο υποβιβάστηκε τρεις φορές, το 1994, το 1997 και το 2001, δύο φορές μετά από μια κακή θέση από μια συμμετοχή του VRT το προηγούμενο έτος, και μία μετά από μια συμμετοχή του RTBF, τη Ναταλί Σορς που τερμάτισε τελευταία το 2000.[2]

Από την εισαγωγή των ημιτελικών το 2004, οι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς σημείωσαν παρόμοια βαθμολογία όσον αφορά την πρόκριση: το RTBF προκρίθηκε τέσσερις φορές σε εννέα ημιτελικούς, ενώ το VRT προκρίθηκε τρεις φορές από τους οκτώ ημιτελικούς.[3]

Συμμετοχές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Υπόμνημα
1
 Νικητής
2
 Δεύτερη θέση
3
 Τρίτη θέση
Τελευταία θέση
X
 Αποχώρηση
†
 Ανερχόμενος
Χρονιά Καλλιτέχνης Τραγούδι Γλώσσα Τελικός Βαθμοί Ημιτελικός Βαθμοί
1956 Φιντ Λεκλέρ "Messieurs les noyés de la Seine" Γαλλικά 2[β] —[β] Όχι ημιτελικοί
Μόνυ Μαρκ "Le plus beau jour de ma vie" Γαλλικά 2[β]
1957 Μπόμπγιαν Σούπεν[5] "Straatdeuntje" Ολλανδικά 8 5
1958 Φιντ Λεκλέρ "Ma petite chatte" Γαλλικά 5 8
1959 Μπομπ Μπένι[6] "Hou toch van mij" Ολλανδικά 6 9
1960 Φιντ Λεκλέρ "Mon amour pour toi" Γαλλικά 6 9
1961 Μπομ Μπένι "September, gouden roos" Ολλανδικά 15 1
1962 Φιντ Λεκλέρ "Ton nom" Γαλλικά 13 0
1963 Ζακ Ραϊμόν[7] "Waarom?" Ολλανδικά 10 4
1964 Ρομπέρ Κογκόι[8] "Près de ma rivière" Γαλλικά 10 2
1965 Λίζε Μάρκε[9] "Als het weer lente is" Ολλανδικά 15 0
1966 Τόνια[10] "Un peu de poivre, un peu de sel" Γαλλικά 4 14
1967 Λουί Νεφς[11] "Ik heb zorgen" Ολλανδικά 7 8
1968 Κλοντ Λομπάρ[12] "Quand tu reviendras" Γαλλικά 7 8
1969 Λούι Νιφς "Jennifer Jennings" Ολλανδικά 7 10
1970 Ζαν Βαγιέ[13] "Viens l'oublier" Γαλλικά 8 5
1971 Τζακ Ρέιμοντ και Λιλί Καστέλ[14] "Goeiemorgen, morgen" Ολλανδικά 14 68
1972 Σερζ και Κριστίν Γκιζολάντ[15] "À la folie ou pas du tout" Γαλλικά 17 55
1973 Νικόλ και Ουγκό[16] "Baby, Baby" Ολλανδικά 17 58
1974 Ζακ Ιστέν[17] "Fleur de liberté" Γαλλικά 9 10
1975 Αν Κριστί[18] "Gelukkig zijn" Ολλανδικά 15 17
1976 Πιέρ Ραπσά[19] "Judy et Cie" Γαλλικά 8 68
1977 Dream Express[20] "A Million in One, Two, Three" Αγγλικά 7 69
1978 Ζαν Βαλέ "L'amour ça fait chanter la vie" Γαλλικά 2 125
1979 Μισά Μαρά[21] "Hey Nana" Ολλανδικά 18 5
1980 Telex[22] "Euro-Vision" Γαλλικά 17 14
1981 Εμλί Σταρ[23] "Samson" Ολλανδικά 13 40
1982 Στέλλα Μάισεν[24] "Si tu aimes ma musique" Γαλλικά 4 96
1983 Pas de Deux[25] "Rendez-vous" Ολλανδικά 18 13
1984 Ζακ Ζέγκερς[26] "Avanti la vie" Γαλλικά, Ιταλικά 5 70
1985 Λίντα Λεπόμ "Laat me nu gaan" Ολλανδικά 19 7
1986 Σάντρα Κιμ "J'aime la vie" Γαλλικά 1 176
1987 Λιλιάν Σεν-Πιέρ[27] "Soldiers of Love" Ολλανδικά 11 56
1988 Ρέιναρτ[28] "Laissez briller le soleil" Γαλλικά 18 5
1989 Ingeborg[29] "Door de wind" Ολλανδικά 19 13
1990 Φιλίπ Λαφοντέν[30] "Macédomienne" Γαλλικά 12 46
1991 Clouseau[31] "Geef het op" Ολλανδικά 16 23
1992 Morgane[32] "Nous, on veut des violons" Γαλλικά 20 11
1993 Μπάρμπαρα Ντεξ "Iemand als jij" Ολλανδικά 25 3 Kvalifikacija za Millstreet
1994 Δε συμμετείχε Όχι ημιτελικοί
1995 Φρεντρίκ Εθερλίνκ[33] "La voix est libre" Γαλλικά 20 8
1996 Λίζα ντελ Μπο[34] "Liefde is een kaartspel" Ολλανδικά 16 22 12 45
1997 Δε συμμετείχε Όχι ημιτελικοί
1998 Μελανί Κολ[35] "Dis oui" Γαλλικά 6 122[γ]
1999 Βανέσα Σινιτόρ[36] "Like the Wind" Αγγλικά 12 38
2000 Ναταλί Σορς "Envie de vivre" Γαλλικά 24 2
2001 Δε συμμετείχε
2002 Sergio & The Ladies[37] "Sister" Αγγλικά 13 33
2003 Urban Trad[38] "Sanomi" Τεχνητή 2 165
2004 Xandee[39] "1 Life" Αγγλικά 22 7 Top 11 το 2003[δ]
2005 Νούνο Ρεζέντε[40] "Le grand soir" Γαλλικά Δεν προκρίθηκε 22 29
2006 Κέιτ Ράιαν "Je t'adore" Αγγλικά[ε] 12 69
2007 The KMG's[41] "Love Power" Αγγλικά 26 14
2008 Ishtar[42] "Ο Julissi" Τεχνητή 17 16
2009 Πατρίκ Ουσέν[43] "Copycat" Αγγλικά 17 1
2010 Τομ Ντις[44] "Me and My Guitar" Αγγλικά 6 143 1 167
2011 Witloof Bay[45] "With Love Baby" Αγγλικά Δεν προκρίθηκε 11 53
2012 Iris[46] "Would You?" Αγγλικά 17 16
2013 Ρομπέρτο Μπελαρόζα[47] "Love Kills" Αγγλικά 12 71 5 75
2014 Αξέλ Ιρσού[48] "Mother" Αγγλικά Δεν προκρίθηκε 14 28
2015 Λοΐκ Νοτέ "Rhythm Inside" Αγγλικά 4 217 2 149
2016 Λάουρα Τεσόρο "What's the Pressure?" Αγγλικά 10 181 3 274
2017 Blanche "City Lights" Αγγλικά 4 363 4 165
2018 Sennek "A Matter of Time" Αγγλικά Δεν προκρίθηκε 12 91
2019 Έλιοτ "Wake Up" Αγγλικά 13 70
2020 Hooverphonic "Release Me" Αγγλικά Ακυρώθηκε[ζ] X
2021 Hooverphonic "The Wrong Place" Αγγλικά 19 74 9 117
2022 Ζερεμί Μακιεζέ "Miss You" Αγγλικά 19 64 8 151
2023 Γκουστάφ "Because of You" Αγγλικά 7 182 8 90
2024 Mustii "Before the Party's Over" Αγγλικά Δεν προκρίθηκε 13 18


Διαδικασία επιλογής

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Δείτε επίσης: Εθνικές επιλογές για το Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision

Ενώ το VRT συνήθως φιλοξενεί έναν εθνικό τελικό, το Eurosong, όταν επιλέγει τις συμμετοχές του για τη Eurovision, το RTBF συνήθως πραγματοποιεί μια εσωτερική διαδικασία επιλογής (αν και μερικές φορές διοργανώνει έναν εθνικό τελικό, για παράδειγμα το 1998, το 2005[49][50] και το 2011, ενώ το VRT επέλεξε εσωτερικά τον Τομ Ντις για την έκδοση του 2010, την Sennek για την έκδοση του 2018 και τους Hooverphonic για τις εκδόσεις του 2020 και του 2021).

Χρονιά Διαδικασία επιλογής Κανάλι Ref.
1956 Εθνικός τελικός με 7 τραγούδια INR
1957 Καλλιτέχνης: Εσωτερική επιλογή
Τραγούδι: Εθνικός τελικός με 3 τραγούδια		 NIR
1958 Εθνικός τελικός INR
1959 Εθνικός τελικός με 2 συμμετέχοντες NIR
1960 Εθνικός τελικός με 5 συμμετέχοντες INR
1961 Εθνικός τελικός με 6 συμμετέχοντες BRT
1962 Εθνικός τελικός με 5 συμμετέχοντες RTB
1963 Εθνικός τελικός με 6 συμμετέχοντες BRT
1964 Εσωτερική επιλογή RTB
1965 Καλλιτέχνης: Εσωτερική επιλογή
Τραγούδι: Εθνικός τελικός με 6 τραγούδια		 BRT
1966 Καλλιτέχνης: Εσωτερική επιλογή
Τραγούδι: Εθνικός τελικός με 4 τραγούδια		 RTB
1967 Εθνικός τελικός με 7 συμμετέχοντες BRT
1968 Εθνικός τελικός με 10 συμμετέχοντες RTB
1969 Καλλιτέχνης: Εσωτερική επιλογή
Τραγούδι: Εθνικός τελικός με 6 τραγούδια		 BRT
1970 Εθνικός τελικός με 4 συμμετέχοντες RTB
1971 Εθνικός τελικός με 12 συμμετέχοντες BRT
1972 Καλλιτέχνης: Εσωτερική επιλογή
Τραγούδι: Εθνικός τελικός με 10 τραγούδια		 RTB
1973 Εθνικός τελικός με 10 συμμετέχοντες BRT
1974 Καλλιτέχνης: Εσωτερική επιλογή
Τραγούδι: Εθνικός τελικός με 6 τραγούδια		 RTB
1975 Εθνικός τελικός με 10 συμμετέχοντες BRT
1976 Εθνικός τελικός με 5 συμμετέχοντες RTB
1977 Εθνικός τελικός με 3 συμμετέχοντες BRT
1978 Εθνικός τελικός με 8 συμμετέχοντες RTBF
1979 Καλλιτέχνης: Εσωτερική επιλογή
Τραγούδι: Εθνικός τελικός με 3 τραγούδια		 BRT
1980 Εθνικός τελικός με 7 συμμετέχοντες RTBF
1981 Εθνικός τελικός με 10 συμμετέχοντες BRT
1982 Εθνικός τελικός με 4 συμμετέχοντες RTBF
1983 Εθνικός τελικός με 9 συμμετέχοντες BRT
1984 Εθνικός τελικός με 10 συμμετέχοντες RTBF
1985 Εσωτερική επιλογή BRT
1986 Εθνικός τελικός με 9 συμμετέχοντες RTBF
1987 Εθνικός τελικός με 11 συμμετέχοντες BRT
1988 Εθνικός τελικός με 12 συμμετέχοντες RTBF
1989 BRT
1990 Εσωτερική επιλογή RTBF
1991 Καλλιτέχνης: Εσωτερική επιλογή
Τραγούδι: Εθνικός τελικός με 3 τραγούδια		 BRT
1992 Εθνικός τελικός με 10 συμμετέχοντες RTBF
1993 Εθνικός τελικός με 12 συμμετέχοντες BRTN
1994 Δε συμμετείχε
1995 Εθνικός τελικός με 10 συμμετέχοντες RTBF
1996 Εθνικός τελικός με 12 συμμετέχοντες BRTN
1997 Δε συμμετείχε
1998 Εθνικός τελικός με 10 συμμετέχοντες RTBF
1999 Εθνικός τελικός με 8 συμμετέχοντες VRT
2000 Εθνικός τελικός με 10 συμμετέχοντες RTBF
2001 Δε συμμετείχε
2002 Εθνικός τελικός με 7 συμμετέχοντες VRT
2003 Εσωτερική επιλογή RTBF
2004 Εθνικός τελικός με 7 συμμετέχοντες VRT
2005 Εθνικός τελικός με 2 συμμετέχοντες RTBF
2006 Εθνικός τελικός με 7 συμμετέχοντες VRT
2007 Εσωτερική επιλογή RTBF
2008 Εθνικός τελικός με 5 συμμετέχοντες VRT
2009 Εσωτερική επιλογή RTBF
2010 VRT
2011 Εθνικός τελικός με 14 συμμετέχοντες RTBF
2012 Καλλιτέχνης: Εσωτερική επιλογή
Τραγούδι: Εθνικός τελικός με 2 τραγούδια		 VRT
2013 Καλλιτέχνης: Εσωτερική επιλογή
Τραγούδι: Εθνικός τελικός με 3 τραγούδια		 RTBF
2014 Εθνικός τελικός με 6 συμμετέχοντες VRT
2015 Εσωτερική επιλογή RTBF
2016 Εθνικός τελικός με 5 συμμετέχοντες VRT
2017 Εσωτερική επιλογή RTBF
2018 VRT
2019 RTBF
2020 VRT
[51]
2021 VRT
[52]
2022 RTBF
2023 Εθνικός τελικός με 7 συμμετέχοντες και 2 τραγούδια για τον καθένα VRT
[53]

Ιστορικό ψηφοφορίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μέχρι το 2023, το ιστορικό ψηφοφορίας του Βελγίου έχει ως εξής:

Διοργανώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Χρονιά Πόλη Τοποθεσία Παρουσιαστές
1987 Βρυξέλλες Παλάτι Εκατονταετηρίδας Βικτόρ Λαζλό

Βραβεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βραβείο Barbara Dex

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Περαιτέρω πληροφορίες: Βραβείο Barbara Dex
Χρονιά Ερμηνευτής Διοργανώτρια πόλη Ref.
2000 Nathalie Sorce Στοκχόλμη
[54]

Οι μεγάλες βαθμολογίες που έδωσε το Βέλγιο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στους τελικούς:

Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία

Χρονιά → 12 βαθμοί → 10 βαθμοί → 8 βαθμοί
1956–1974 Άλλο σύστημα ψηφοφορίας
1975 Ιρλανδία Ηνωμένο Βασίλειο Ελβετία
1976 Ηνωμένο Βασίλειο Γαλλία Μονακό
1977 Ηνωμένο Βασίλειο Ολλανδία Ελβετία
1978 Ισραήλ Ιρλανδία Γαλλία
1979 Ισπανία Ιρλανδία Νορβηγία
1980 Ιρλανδία Ιταλία Λουξεμβούργο
1981 Δανία Γερμανία Ηνωμένο Βασίλειο
1982 Ελβετία Γερμανία Λουξεμβούργο
1983 Γιουγκοσλαβία Ισραήλ Λουξεμβούργο
1984 Ιρλανδία Γαλλία Δανία
1985 Νορβηγία Γερμανία Ιρλανδία
1986 Ελβετία Λουξεμβούργο Φινλανδία
1987 Ιρλανδία Γερμανία Γιουγκοσλαβία
1988 Ηνωμένο Βασίλειο Ισραήλ Λουξεμβούργο
1989 Αυστρία Γιουγκοσλαβία Νορβηγία
1990 Ηνωμένο Βασίλειο Ισλανδία Ιταλία
1991 Ελβετία Σουηδία Ισραήλ
1992 Ηνωμένο Βασίλειο Μάλτα Αυστρία
1993 Ηνωμένο Βασίλειο Σουηδία Ελβετία
1994 Δε συμμετείχε
1995 Ισπανία Αυστρία Κύπρος
1996 Ηνωμένο Βασίλειο Σουηδία Νορβηγία
1997 Δε συμμετείχε
1998 Ολλανδία Ισραήλ Μάλτα
1999 Ολλανδία Γερμανία Ισλανδία
2000 Λετονία Δανία Ολλανδία
2001 Δε συμμετείχε
2002 Ισπανία Γαλλία Λετονία
2003 Τουρκία Ισπανία Ολλανδία
2004 Τουρκία Γαλλία Ελλάδα
2005 Ελλάδα Τουρκία Μάλτα
2006 Αρμενία Ελλάδα Φινλανδία
2007 Τουρκία Αρμενία Ελλάδα
2008 Αρμενία Τουρκία Ελλάδα
2009 Τουρκία Νορβηγία Ισραήλ
2010 Ελλάδα Γερμανία Ισλανδία
2011 Γαλλία Ρουμανία Ελλάδα
2012 Σουηδία Αλβανία Ρωσία
2013 Ολλανδία Δανία Ουκρανία
2014 Αυστρία Σουηδία Ολλανδία
2015 Σουηδία Ρωσία Ιταλία
2016 Αυστρία Κ.Ε.
Πολωνία T. 		Ιταλία Κ.Ε.
Ολλανδία T. 		Γαλλία Κ.Ε.
Γαλλία T.
2017 Σουηδία Κ.Ε.
Πορτογαλία T. 		Βουλγαρία Κ.Ε.
Ολλανδία T. 		Πορτογαλία Κ.Ε.
Βουλγαρία T.
2018 Αυστρία Κ.Ε.
Ολλανδία T. 		Ολλανδία Κ.Ε.
Ισραήλ T. 		Σουηδία Κ.Ε.
Γαλλία T.
2019 Ιταλία Κ.Ε.
Ολλανδία T. 		Ισλανδία Κ.Ε.
Γαλλία T. 		Γαλλία Κ.Ε.
Ιταλία T.
2020 Ακυρωμένος διαγωνισμός
2021 Ελβετία Κ.Ε.
Γαλλία T. 		Ουκρανία Κ.Ε.
Ουκρανία T. 		Φινλανδία Κ.Ε.
Ιταλία T.
2022 Ηνωμένο Βασίλειο Κ.Ε.
Ουκρανία T. 		Ισπανία Κ.Ε.
Ολλανδία T. 		Ιταλία Κ.Ε.
Μολδαβία T.
2023 Αυστρία Κ.Ε.
Φινλανδία T. 		Ισραήλ Κ.Ε.
Σουηδία T. 		Σουηδία Κ.Ε.
Νορβηγία T.

Στους ημιτελικούς:

Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία

Χρονιά → 12 βαθμοί → 10 βαθμοί → 8 βαθμοί
1974–1995 Όχι ημιτελικοί
1996 Σουηδία Μάλτα Ιρλανδία
1997–2003 Όχι ημιτελικοί
2004 Ολλανδία Ελλάδα Ουκρανία
2005 Ολλανδία Πορτογαλία Ρουμανία
2006 Αρμενία Φινλανδία Τουρκία
2007 Τουρκία Ολλανδία Λετονία
2008 Αρμενία Ελλάδα Ολλανδία
2009 Τουρκία Αρμενία Μάλτα
2010 Ισλανδία Ελλάδα Αλβανία
2011 Σουηδία Ρουμανία Ολλανδία
2012 Ρωσία Αλβανία Ελλάδα
2013 Ολλανδία Δανία Ουκρανία
2014 Ουγγαρία Ολλανδία Σουηδία
2015 Αρμενία Αλβανία Ρωσία
2016 Αυστραλία Κ.Ε.
Πολωνία T. 		Ισραήλ Κ.Ε.
Αυστραλία T. 		Γεωργία Κ.Ε.
Λιθουανία T.
2017 Σουηδία Κ.Ε.
Πορτογαλία T. 		Αυστραλία Κ.Ε.
Μολδαβία T. 		Κύπρος Κ.Ε.
Πολωνία T.
2018 Αυστρία Κ.Ε.
Ιρλανδία T. 		Τσεχία Κ.Ε.
Αυστρία T. 		Ελβετία Κ.Ε.
Τσεχία T.
2019 Αυστραλία Κ.Ε.
Εσθονία T. 		Ισλανδία Κ.Ε.
Αυστραλία T. 		Τσεχία Κ.Ε.
Πορτογαλία T.
2020 Ακυρωμένος διαγωνισμός
2021 Ρωσία Κ.Ε.
Μάλτα T. 		Ουκρανία Κ.Ε.
Ουκρανία T. 		Μάλτα Κ.Ε.
Λιθουανία T.
2022 Άγιος Μαρίνος Κ.Ε.
Πολωνία T. 		Σουηδία Κ.Ε.
Σουηδία T. 		Αυστραλία Κ.Ε.
Ρουμανία T.
2023 Αρμενία Αυστρία Αλβανία

Σχετική συμμετοχή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σχολιαστές και παρουσιαστές βαθμών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Βέλγιο διαθέτει δύο δημόσιους ραδιοφωνικούς σταθμούς: το VRT (ολλανδική περιοχή) και το RTBF (γαλλόφωνη περιοχή). Και οι δύο μεταδίδουν την εκδήλωση και με την πάροδο των ετών για τους δύο σταθμούς παρέχονται σχόλια από αρκετούς έμπειρους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς παρουσιαστές, συμπεριλαμβανομένων των Nand Baert, Jacques Mercier, Luc Appermont και Paule Herreman. Ωστόσο, από τον Διαγωνισμό του 1991, ο André Vermeulen παρέχει σχολιασμό στην ολλανδική γλώσσα κάθε χρόνο, με εξαίρεση τον Διαγωνισμό του 1996. Ο Jean-Pierre Hautier παρέχει σχόλια στη γαλλική γλώσσα κάθε χρόνο από το Διαγωνισμό του 1994 έως το διαγωνισμό του 2013. Το 1962, τότε η BRT χρησιμοποίησε το σχόλιο από τη NOS (Ολλανδία), ο λόγος για τον οποίο ήταν άγνωστος.

Από το 1998, η VRT προμήθευσε έναν διπλό σχολιαστή για να ενταχθεί στον André Vermeulen, μεταξύ 1999 και 2010. Ο διπλός σχολιασμός δόθηκε από τους Bart Peeters και Anja Daems. Ο Peeters παρείχε το σχόλιο κατά τη διάρκεια των ετών που η VRT επέλεξε τις καταχωρήσεις, ενώ η Daems σχολίασε τα χρόνια που η RTBF επέλεξε τις καταχωρήσεις. Από το 2011 ο Sven Pichal αντικατέστησε τον Daems ως σχολιαστή, ενώ ο Peter Van de Veire αντικατέστησε τον Peeters. Από το 2007 ο Jean-Louis Lahaye συνεργάζεται με τον Jean-Pierre Hautier ως διπλός σχολιαστής του RTBF. Μετά το θάνατο του Hautier το 2012, ο Lahaye ενώθηκε με την Maureen Louys το 2013.

Χρονιά Φλαμανδικός σχολιαστής Βαλλωνικός σχολιαστής Παρουσιαστής βαθμών Ref.
1956 Ναντ Μπάερτ Ζανίν Λαμπότ Χωρίς παρουσιαστή βαθμών
1957 Νικ Μπαλ Μπερτ Λέιζεν
1958 Αρλέτ Βενσάν Πάουλε Χέρεμαν
1959 Πάουλε Χέρεμαν Μπερτ Λέιζεν
1960 Ζορζ Ντεζίρ Αρλέτ Βενσάν
1961 Ρομπέρ Μποβέ Βαρτ Μπόγκαερτ
1962 Βίλεμ Ντόις Νικόλα Βεντρές Αρλέτ Βενσάν
1963 Χέρμαν Φέρελστ, Ντενίζ Μαές Πιέρ Ντελχάς Βαρτ Μπόγκαερτ
1964 Χέρμαν Φέρελστ Πάουλε Χέρεμαν Αντρέ Αγκόν
1965 Βαρτ Μπόγκαερτ
1966 Αντρέ Αγκόν
1967 Βαρτ Μπόγκαερτ
1968 Αντρέ Αγκόν
1969 Βαρτ Μπόγκαερτ
1970 Γιαν Τεϊς Αντρέ Αγκόν
1971 Χέρμαν Φέρελστ Χωρίς παρουσιαστή βαθμών
1972
1973
1974 Ζορζ Ντεζίρ Αντρέ Αγκόν
1975 Βίλεμ Ντούϊς Πάουλε Χέρεμαν Βαρτ Μπόγκαερτ
1976 Λικ Άπερμον Ζορζ Ντεζίρ Αντρέ Αγκόν
1977 Πατρίκ Ντιαμέλ Άνε Πλούγκαρτς
1978 Κλοντ Ντελακρουά Αντρέ Αγκόν
1979 Πάουλε Χέρεμαν Άνε Πλούγκαρτς
1980 Ζακ Μερσιέ Ζακ Ολιβιέ
1981 Βάλτερ Ντε Μεγιέρ
1982 Ζακ Ολιβιέ
1983 Άνε Πλούγκαρτς
1984 Ζακ Ολιβιέ
1985 Άνε Πλούγκαρτς
1986 Ζακ Ολιβιέ
1987 Κλωντ Ντελακρουά Άνε Πλούγκαρτς
1988 Πιερ Κογιάρ-Μποβί Ζακ Ολιβιέ
1989 Ζακ Μερσιέ Άνε Πλούγκαρτς
1990 Κλωντ Ντελακρουά Ζακ Ολιβιέ
1991 Αντρέ Φερμόιλεν Άνε Πλούγκαρτς
1992 Ζακ Ολιβιέ
1993 Άνε Πλούγκαρτς
1994 Ζαν-Πιέρ Οτιέ Δε συμμετείχε
1995 Μαρί-Φρανσουάζ Ρενσόν "Soda"
1996 Μισέλ Φογιέ, Γιόχαν Φέρστρεκεν Ζαν-Πιέρ Οτιέ, Σάντρα Κιμ Άνε Πλούγκαρτς
1997 Αντρέ Φερμόιλεν Ζαν-Πιέρ Οτιέ Δε συμμετείχε
1998 Αντρέ Φερμόιλεν, Άντρεα Κρούνενμπεργκς Μαρί-Ελέν Βάχντερμποργκτ
1999 Αντρέ Φερμόιλεν, Μπαρτ Πίτερς Σαμπίνε ντε Φος
2000 Αντρέ Φερμόιλεν, Άνια Ντεμς Τόμας βαν Χαμ
2001 Δε συμμετείχε
2002 Αντρέ Φερμόιλεν, Μπαρτ Πίτερς Τζίνα Λίζα
2003 Αντρέ Φερμόιλεν, Άνια Ντεμς Κορίν Μπουλανζιέ
2004 Αντρέ Φερμόιλεν, Μπαρτ Πίτερς Μαρτίνε Πρένεν
2005 Αντρέ Φερμόιλεν, Άνια Ντεμς Αρμέγ Γκίσεν
2006 Αντρέ Φερμόιλεν, Μπαρτ Πίτερς Γιασμίν
2007 Αντρέ Φερμόιλεν, Άνια Ντεμς Ζαν-Πιέρ Οτιέ, Ζαν-Λουί Λαχάγιε Μορίν Λουίς
2008 Αντρέ Φερμόιλεν, Μπαρτ Πίτερς Σαντρίνε βαν Χαντενχόφεν
2009 Αντρέ Φερμόιλεν, Άνια Ντεμς Μορίν Λουίς
2010 Αντρέ Φερμόιλεν, Μπαρτ Πίτερς Κάτια Ρέτσιν
2011 Αντρέ Φερμόιλεν Μορίν Λουίς
2012 Πέτερ βαν ντε Βέιρε
[55]
2013 Αντρέ Φερμόιλεν, Τομ Ντε Κοκ Μορίν Λουίς, Ζαν-Λουί Λαχάγιε Μπάρμπαρα Λούις
[55]
2014 Πέτερ βαν ντε Βέιρε, Εύα Ντέλεμαν Αντζελίκ Φλιέγκε
[55]
2015 Walid
[55]
2016 Πέτερ βαν ντε Βέιρε Ουμές Φάνγκαφερ
[55]
2017 Φανί Ζιγιάρ
[55]
2018 Ντανίρα Μπουχρίς Τερκεσίδη
[56][55][57]
2019 Νταβίντ Ζανμότ
[58][59][60]
2021 Φάνι Γιαντρέν[η], Ζαν-Λουί Λαχάγιε Ντανίρα Μπουχρίς Τερκεσίδη [61][62][63][64]
2022 Μορίν Λουίς, Ζαν-Λουί Λαχάγιε Νταβίντ Ζανμότ
[65][66]
2023 Μπαρτ Κάνναρτς [nl]
[67][68]

Διευθυντές ορχηστρών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Χρονιά Μαέστρος[θ] Σημ. Ref.
1956 Λίο Σουρί [69]
1957 Γουίλι Μπέρκινγκ [ι]
1958 Ντόλφ βαν ντερ Λίντεν
1959 Φράνσις Μπαΐ
1960 Ανρί Σεγκέρς
1961 Φράνσις Μπαΐ
1962 Ανρί Σεγκέρς
1963 Φράνσις Μπαΐ
1964 Ανρί Σεγκέρς
1965 Γκαστόν Νόιτς
1966 Ζαν Ροντερές [ι]
1967 Φράνσις Μπαΐ
1968 Ανρί Σεγκέρς
1969 Φράνσις Μπαΐ
1970 Τζακ Σαΐ [70]
1971 Φράνσις Μπαΐ
1972 Ανρί Σεγκέρς
1973 Φράνσις Μπαΐ
1974 Πιέρ Σιφρ
1975 Φράνσις Μπαΐ
1976 Μισέλ Μπέρνχολκ
1977 Όλιν Έινσγουορθ
1978 Ζαν Μιζί
1979 Φράνσις Μπαΐ
1980 Όχι μαέστρος [71]
1981 Τζουζέπε Μαρκέζε
1982 Τζακ Σαΐ
1983 Φρέντι Σούντερ
1984 Ζο Καρλιέ
1985 Κουρτ Έρικ Χόλμκβιστ [ι]
1986 Ζο Καρλιέ
1987 Φρέντι Σούντερ [κ]
1988 Ντάνιελ Βίλεμ
1989 Φρέντι Σούντερ
1990 Ρόνι Μπρακ
1991 Ρόλαντ Βερλούφεν
1992 Φρανκ Φιεβέζ
1993 Μπερτ Καντρίς
1995 Άλεκ Μανσιόν
1996 Μπομπ Πόρτερ
1998 Όχι μαέστρος

Άλμπουμ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σημειώσεις και παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Μέχρι τον διαγωνισμό του 1990, η ελάχιστη ηλικία συμμετοχής είναι τα 16, που σημαίνει ότι η Κιμ θα παραμείνει η νεότερη νικήτρια εκτός και αν παραιτηθεί το όριο ηλικίας.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Τα πλήρη αποτελέσματα του πρώτου διαγωνισμού είναι άγνωστα, αφού μόνο ο νικητής ανακοινώθηκε. Η επίσημη ιστοσελίδα της Eurovision τοποθετεί όλα τα υπόλοιπα τραγούδια στη δεύτερη θέση.[4]
  3. ↑ Η Ισπανία είχε αρχικά δώσει 12 βαθμούς στο Ισραήλ και 10 στη Νορβηγία. Μετά τη μετάδοση αναγγέλθηκε ότι ο ισπανικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός κατέγραψε εσφαλμένα τις ψηφοφορίες και ότι η Γερμανία έπρεπε να έχει πάρει τους κορυφαίους βαθμούς - 12 βαθμούς - αντί να μην λάβει βαθμούς, όπως συνέβη. Το λάθος διορθώθηκε και η Γερμανία τέθηκε 7η, πάνω από τη Νορβηγία. Το Ισραήλ και η Νορβηγία έλαβαν δύο πόντους λιγότερα από ό, τι αρχικά και η Κροατία, η Μάλτα, η Πορτογαλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, οι Κάτω Χώρες, το Βέλγιο, η Εσθονία και η Τουρκία έλαβαν ένα βαθμό λιγότερο από ότι δόθηκε κατά τη διάρκεια της εκπομπής.
  4. ↑ Σύμφωνα με τους τότε κανονισμούς της Eurovision, οι πρώτες δέκα χώρες που δεν ήταν μέλη των Μεγάλων 4 από τον προηγούμενο διαγωνισμό μαζί με τις Μεγάλες Τέσσερις προκρίνονταν αυτόματα για τον τελικό της επόμενης χρονιάς χωρίς να χρειαστεί να συμμετάσχουν στα ημιτελικά. Για παράδειγμα, αν η Γερμανία και η Γαλλία τερμάτιζαν μέσα στις πρώτες δέκα θέσεις, οι χώρες που τερμάτισαν στην 11η και 12η θέση, προκρίνονται αυτόματα στον τελικό της επόμενης χρονιάς, μαζί με τις υπόλοιπες χώρες των πρώτων δέκα θέσεων.
  5. ↑ Αν και το τραγούδι είναι στα Αγγλικά, ο Γαλλικός τίτλος επαναλαμβάνεται σε όλο το τραγούδι.
  6. ↑ Ο διαγωνισμός του 2020 ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας του κορονοϊού.
  7. ↑ Αργοπορημένη αντικατάσταση για την Μορίν Λουίς που δεν ήταν παρούσα λόγω του ότι βγήκε θετική σε τεστ COVID-19.
  8. ↑ Όλοι οι μαέστροι είναι Βέλγοι εκτός αν έχουν σημαία
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Ο μουσικός διευθυντής της διοργανώτριας χώρας.
  10. ↑ Ο διαγωνισμός διοργανώθηκε από το RTBF, αλλά η συμμετοχή του Βελγίου ήταν από το BRT, ως εκ τούτου ο Βαλλωνικός Ζο Καρλιέ υπηρετούσε ως μουσικός διευθυντής (διήυθυνε τη συμμετοχή της Κύπρου) ενώ ένας φλαμανδικός μαέστρος ηγήθηκε της βελγικής συμμετοχής.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «Eurovision 2010: complete televoting and jury results». wiwibloggs.com. 30 June 2010. http://wiwibloggs.com/2010/06/30/eurovision-2010-complete-televoting-and-jury-results/6544/. Ανακτήθηκε στις 23 March 2014. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Tielens, Filip (15 May 2021). «Waarom Vlaanderen telkens slecht scoort op het Eurovisiesongfestival». De Standaard. https://www.standaard.be/cnt/dmf20210512_96087348. Ανακτήθηκε στις 16 May 2021. 
  3. ↑ «Belgium». Eurovision.tv. 
  4. ↑ Barclay, Simon (17 Ιουνίου 2010). The Complete and Independent Guide to the Eurovision Song Contest 2010. Silverthorn Press. σελ. 24. ISBN 978-1-4457-8415-1. 
  5. ↑ Ψευδώνυμο του Modest Schoepen, γ. 16 Μαΐου 1925 - θ. 17 Μαΐου 2010).
  6. ↑ Bob Benny, γ. 18 Μαΐου 1926 – θ. 29 Μαρτίου 2011.
  7. ↑ Jacques Raymond, γ. 13 Οκτ. 1938.
  8. ↑ Robert Cogoi, γ. 25 Οκτ. 1939 - θ. 15 Μαΐου 2022.
  9. ↑ (Lize Marke. γ. Liliane Couck, 1η Δεκεμβρίου 1936).
  10. ↑ Γεννήθηκε ως Arlette Antoine Dominicus, 25 Ιουλ. 1947.
  11. ↑ Louis Neefs, γ. 8 Αυγ. 1937 - θ. 25 Δεκ. 1980.
  12. ↑ Claude Lombard, γ. 25 Φεβρ. 1945 - θ. 20 Σεπτ. 2021.
  13. ↑ Jean Vallée, γ. 2 Οκτ. 1941 - θ. 12 Μαρτ. 2014.
  14. ↑ Lili Castell. γ. 10 Απρ. 1937)
  15. ↑ Ζευγάρι, αμφότεροι γεννήθηκαν το 1946.
  16. ↑ Ντουέτο αποτελούμενο από τη Νικόλ Τζοσί (Nicole Josy, γ. 21 Οκτ. 1946) και τον Ουγκό Σιγκάλ (Hugo Sigal, γ. 10 Νοεμ. 1947)
  17. ↑ Jacques Hustin, γ. 15 Μαρτ. 1940- θ. 6 Απρ. 2009).
  18. ↑ Ann Christy, γ. 22 Σεπτ. 1945 - θ. 7 Αυγ. 1984)
  19. ↑ (Pierre Rapsat, γ. 28 Μαΐου 1948 - θ. 20 Απριλίου 2002).
  20. ↑ Τρίο (Hearts of Soul) αποτελούμενο από τις αδερφές Bianca, Stella και Patricia Maessen (1952- 15 Μαΐου 1996).
  21. ↑ Micha Marah, γ. 26 Σεπτ. 1953.
  22. ↑ Συγκρότημα της synthpop (1978-2006, 2009), που συστάθηκε το 1978 από τους Μαρκ Μουλέν (Marc Moulin, γ. 1η Σεπτ. 1942 - θ. 26 Σεπτ. 2008), Νταν Λακσμάν (Dan Lacksman, γεν. 19 Μαΐου 1950) και Μισέλ Μοέρ (Michel Moers).
  23. ↑ Emly Starr, πραγματικό όνομα: Marie-Christine Mareels, γ. 5 Σεπτ. 1957.
  24. ↑ Stella Maessen, γ. 6 Αυγ. 1953.
  25. ↑ Τρίο [1982-83] αποτελούμενο από τους Walter Verdin, Dett Peyskens και Hilde van Roy.
  26. ↑ Jacques Zegers, γ. 25 Ιουν. 1947.
  27. ↑ Liliane Saint-Pierre, γεννήθηκε ως Liliane Keuninckx στις 18 Δεκ. 1948.
  28. ↑ Γεννήθηκε το 1955 ως Joseph Reynaerts.
  29. ↑ Γεννήθηκε ως Ιngeborg Thérèse Marguerite Sergeant στις 15 Οκτ. 1966.
  30. ↑ Philippe Lafontaine, γ. 24 Μαΐου 1955.
  31. ↑ Συγκρότημα της ποπ που συστάθηκε το 1984. Μέλη: Tjen Berghmans (ως το 1990), Karel Theys (ως το 1991), Bob Savenberg (ως το 1996), Kris Wauters και Koen Wauters.
  32. ↑ Ψευδώνυμο της Ingrid Simonis, γ. 23 Αυγ. 1975).
  33. ↑ Frédéric Etherlinck, πλήρες όνομα Frédéric Van Goitsenhoven-Maeterlinck, γεν. 11 Αυγ. 1968.
  34. ↑ Reinhilde Goossens, γ. 9 Ιουν. 1961.
  35. ↑ Mélanie Cohl, γ. 4 Ιαν. 1982
  36. ↑ Vanessa Chinitor, γ. 13 Οκτ. 1976.
  37. ↑ Ο Βέλγος τραγουδιστής Serge Quisquater (γ. 2 Απρ. 1965), μαζί με 3 Ολλανδές τραγουδίστριες, τις Ibernice Macbean, Ingrid Simons και Jodi Pijper.
  38. ↑ Λαϊκό συγκρότημα.
  39. ↑ Ψευδώνυμο της Sandy Boets, γ. 18 Δεκ. 1978.
  40. ↑ Nuno Resende, Πορτογάλος τραγουδιστής, γεν. 25 Ιουν. 1973.
  41. ↑ Συγκρότημα με πλήρες όνομα Krazy Mess Groovers, 6 μέλη του πήραν μέρος: οι Sexyfire (Wakas Ashiq, πακιστανικής καταγωγής, φωνή), Mr Scotch (Piotr Paluch, πολωνικής καταγωγής, πλήκτρα), Mr French Kiss (Raphaël Hallez, τρομπέτα, γαλλικής καταγωγής), Big Boss (Tuan N'Guyen, άλτο σαξόφωνο, με ρίζες από Βιετνάμ), Mr Cream (François Cremer, ντραμς) και Lady Soulflower (Chrystel Wautier, με ουκρανικές ρίζες, φωνή). Τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος ήταν οι The Answer - τρομπόνι, Mr DeeBeeDeeBop - βαρύτονο σαξόφωνο, Captain Thunder - ηλεκτρική κιθάρα, Mr Y - φωνητικά.
  42. ↑ Φλαμανδικό λαϊκό συγκρότημα. Μέλη: Soetkin Baptist, Michel Vangheluwe, Ann Vandaele, Marleen Vandaele, Els Vandaele, Hans Vandaele, Lode Cartrysse, Frank Markey, Korneel Taeckens, Karel Vercruysse.
  43. ↑ Patrick Ouchène (γ. 21 Μαρτ. 1970).
  44. ↑ Tom Dice, γενν. ως Tom Eeckhout στις 25 Νοεμ. 1989.
  45. ↑ Συγκρότημα με μέλη τους: Stijn Bearelle, Étienne Debaisieux, Benoît Giaux, Nicolas Dorian, Florence Huby, Mathilde Sevrin.
  46. ↑ Ψευδώνυμο της Laura van den Bruel ( γ. 19 Ιαν. 1995).
  47. ↑ Roberto Bellarosa, γ. 23 Αυγ. 1994.
  48. ↑ Axel Hirsoux, γ. 28 Σεπτ. 1982.
  49. ↑ «Belgian National Final 1998». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Οκτωβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 2009-04-04. 
  50. ↑ «Belgian National Final 2005». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Οκτωβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 2009-04-04. 
  51. ↑ NWS, VRT (18 Μαρτίου 2020). «Door coronacrisis kan ook Songfestival niet doorgaan in 2020, Hooverphonic reageert: "wereldgezondheid gaat voor"». vrtnws.be (στα Ολλανδικά). Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2020. 
  52. ↑ NWS, VRT (20 Μαρτίου 2020). «Hooverphonic neemt volgend jaar deel aan het Eurovisiesongfestival: "We hebben er nog altijd enorm veel zin in"». vrtnws.be (στα Ολλανδικά). Ανακτήθηκε στις 23 Μαρτίου 2020. 
  53. ↑ «Wie gaat voor België naar het Eurovisiesongfestival?» [Who will go to the Eurovision Song Contest for Belgium?]. vrt.be (στα Ολλανδικά). VRT. 8 Νοεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 2022. 
  54. ↑ Adams, William Lee (9 Ιουλίου 2015). «Poll: Who was the worst dressed Barbara Dex Award winner?». Wiwibloggs. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019. 
  55. ↑ 55,0 55,1 55,2 55,3 55,4 55,5 55,6 Granger, Anthony (20 Μαΐου 2018). «EBU Wants to See More Commentators Attend the Eurovision Song Contest». eurovoix.com. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2019. 
  56. ↑ «Peter Van de Veire: "Als ik een voetballer was, zou ik iedereen onderuit schoppen"». niewsblad.be (στα Ολλανδικά). 3 Μαρτίου 2018. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2019. 
  57. ↑ Granger, Anthony (22 Απριλίου 2018). «Belgium: Danira Boukhriss Terkessidis Revealed as Spokesperson». eurovoix.com. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2019. 
  58. ↑ «Tweede halve finale van het Songfestival verhuist naar Ketnet». hln.be (στα Ολλανδικά). 26 Απριλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2019. 
  59. ↑ Granger, Anthony (14 Μαρτίου 2019). «Belgium: Maureen Louys & Jean-Louis Lahaye Confirmed As Commentators For Tel Aviv». eurovoix.com. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2019. 
  60. ↑ «Eurovision 2019 Spokespersons – Who will announce the points?». eurovisionworld.com. 18 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2019. 
  61. ↑ «TV-gids». één.be. 
  62. ↑ «Beleef het Eurovisiesongfestival bij de VRT». VRT-onlinediensten (στα Ολλανδικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2021. 
  63. ↑ «Eurovision 2021 : 3 soirées exceptionnelles à ne pas manquer sur la RTBF !». rtbf.be. 4 Μαΐου 2021. 
  64. ↑ Granger, Anthony (18 Μαΐου 2021). «Belgium: Maureen Louys Pulls out of RTBF Commentary After Positive COVID-19 Test». Eurovoix (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 18 Μαΐου 2021. 
  65. ↑ «Jouw voorjaar bij Eén». Een.be (στα Ολλανδικά). VRT. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Δεκεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 5 Ιανουαρίου 2022. 
  66. ↑ «Eurovision 2022 : Préparez-vous à voter pour votre candidat préféré !». RTBF (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2022. 
  67. ↑ «Ontdek het voorjaar 2023 van Eén». communicatie.een.be (στα Ολλανδικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Δεκεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 2023. 
  68. ↑ «Bart Cannaerts maakt Belgische jurypunten bekend in finale Songfestival 2023». Songfestival.be (στα Ολλανδικά). 11 Μαΐου 2023. Ανακτήθηκε στις 11 Μαΐου 2023. 
  69. ↑ Roxburgh, Gordon (2012). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume One: The 1950s and 1960s. Prestatyn: Telos Publishing. σελίδες 93–101. ISBN 978-1-84583-065-6. 
  70. ↑ Roxburgh, Gordon (2014). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume Two: The 1970s. Prestatyn: Telos Publishing. σελίδες 142–168. ISBN 978-1-84583-093-9. 
  71. ↑ Roxburgh, Gordon (2016). Songs for Europe: The United Kingdom at the Eurovision Song Contest. Volume Three: The 1980s. Prestatyn: Telos Publishing. ISBN 978-1-84583-118-9. 


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Συμμετοχή_του_Βελγίου_στη_Eurovision&oldid=10615181"