Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 1963
| Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 1963 | |
|---|---|
| Ημερομηνίες | |
| Τελικός | 23 Μαρτίου 1963 |
| Διοργάνωση | |
| Χώρος διεξαγωγής | Κέντρο Τηλεόρασης του BBC Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο |
| Παρουσιαστές | Κέιτι Μπόιλε |
| Μουσική διεύθυνση | Έρικ Ρόμπινσον |
| Σκηνοθέτης | Ιβόν Λίτλγουντ[1] |
| Διοργανωτής | British Broadcasting Corporation (BBC) |
| Ιστοσελίδα | Επίσημος ιστότοπος |
| Ενδιάμεση πράξη | Ola & Barbro |
| Συμμετέχοντες | |
| Αριθμός συμμετοχών | 16 |
| Πρώτη εμφάνιση | Καμία |
| Επιστρέφουν | Καμία |
| Αποχωρούν | Καμία |
 | |
| Ψηφοφορία | |
| Σύστημα ψηφοφορίας | Είκοσι μέλη κριτικής επιτροπής έδιναν βαθμούς στα πέντε αγαπημένα τους τραγούδια. |
| Μηδέν βαθμοί |  Νορβηγία Σουηδία Φινλανδία Ολλανδία |
| Νικητής |  Δανία"Dansevise" |
Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 1963 ήταν ο όγδοος ετήσιος διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision. Ο διαγωνισμός διεξήχθη στο Λονδίνο του Ηνωμένου Βασιλείου, αφού ο βρετανικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός BBC προχώρησε για να διοργανώσει την εκδήλωση. Η Γαλλία είχε κερδίσει την έκδοση του 1962 με το δικαίωμα να φιλοξενήσει τον διαγωνισμό, αλλά δεν μπόρεσε, λόγω οικονομικών ελλείψεων.
Ο διαγωνισμός κερδήθηκε από τη Δανία με το τραγούδι "Dansevise", που εκτελείται από τους Γκρέτε και Γιούργκεν Ίνγκμαν. Η νίκη της Δανίας ήταν η πρώτη. Τέσσερις χώρες σημείωσαν 0 πόντους, ενώ η Φινλανδία, η Νορβηγία και η Σουηδία δεν σημείωσαν πόντους για πρώτη φορά και η Ολλανδία για δεύτερη φορά, καθιστώντας την πρώτη χώρα που για δύο συνεχόμενα χρόνια δεν κατάφερε να λάβει ούτε έναν πόντο.[2]
Τοποθεσία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το BBC προθυμοποιήθηκε να φιλοξενήσει τον διαγωνισμό στη θέση της περσινής νικήτριας (Γαλλίας), η οποία δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει στις οικονομικές απαιτήσεις της διοργάνωσης.
Ο χώρος όπου φιλοξενήθηκε ο διαγωνισμός ήταν το BBC Television Centre στο Γουάιτ Σίτι του Λονδίνου, το οποίο άνοιξε το 1960. Το εν λόγω κέντρο έκλεισε το 2013.[3]
Μορφή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Χρησιμοποιήθηκαν δύο στούντιο (TC3 και TC4): ένα για την παρουσιάστρια των τελετών Κέιτι Μπόιλε, το ακροατήριο και τον πίνακα αποτελεσμάτων και το άλλο για τους ερμηνευτές και την ορχήστρα που τις συνοδεύει. Ασυνήθιστα, χρησιμοποιήθηκε ένα μικροφωνικό βραχίονα (συνήθως χρησιμοποιείται για θεατρικές παραστάσεις και κωμωδίες) - ο θεατής δεν το βλέπει αυτό, έτσι φαίνεται ότι οι καλλιτέχνες μιμούνται τα φωνητικά τους. Αυτό δεν συνέβη, αλλά αυτή η καινοτομία ήταν να δημιουργήσει μια νέα ματιά στον διαγωνισμό.
Προβλήματα με την ψηφοφορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τη χρονιά εκείνη προέκυψε ένα πρόβλημα με την ψηφοφορία. Όταν ήρθε η σειρά της Νορβηγίας να ανακοινώσει τις ψήφους, ο εκπρόσωπος στο Όσλο δεν χρησιμοποίησε τη σωστή διαδικασία ώστε ο αριθμός του τραγουδιού ακολουθούμενος από το όνομα της χώρας να ανακοινώνεται πριν την ανακοίνωση των βαθμών. Η Κέιτι Μπόιλ ζήτησε από τη Νορβηγία να επαναλάβει τα αποτελέσματά της, όμως ο Νορβηγός εκπρόσωπος ζήτησε από την Κέιτ να επανέλθει σε εκείνους μετά την ανακοίνωση όλων των άλλων αποτελεσμάτων. Όταν επέστρεψε η Μπόιλ στη Νορβηγία τα αποτελέσματα ξανά άλλαξαν, με αποτέλεσμα να κερδίσουν οι γείτονες της Νορβηγίας (η Δανία) σε βάρος της Ελβετίας. Στην πραγματικότητα, ο Νορβηγός εκπρόσωπος δεν είχε δώσει τις σωστές ψήφους την πρώτη φορά.[2]
Επίσης, ζητήθηκε και από το Μονακό να ψηφίσει για 2η φορά καθώς αρχικά το Μονακό έδωσε έναν βαθμό σε αμφότερα το Ηνωμένο Βασίλειο και στο Λουξεμβούργο. Όμως, όταν η Κέιτι Μπόιλ επέστρεψε για να επαναληφθεί η ανακοίνωση των ψήφων, η ψήφος του Μονακό στο Λουξεμβούργο απορρίφθηκε, χωρίς να έχει καμία επίδραση στην κατάταξη των χωρών.[2]
Συμμετέχουσες χώρες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στον διαγωνισμό έλαβαν μέρος όλες οι χώρες που ήταν παρούσες και στους αντίστοιχους του 1961 και του 1962. Ξανά δεν υπήρχε επιστροφή ή αποχώρηση κάποιας χώρας.
Διευθυντές ορχηστρών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι μαέστροι ήταν:[4]
|
|
|
.svg){kind=small}
Επιστροφές καλλιτεχνών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τη χρονιά αυτή επανήλθε ένας μόνο καλλιτέχνης, ο Ρόνι Κάρολ εκπροσωπώντας το Ηνωμένο Βασίλειο για 2η συνεχόμενη χρονιά.[2]
Αποτελέσματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| Σειρά | Χώρα | Καλλιτέχνης | Τραγούδι | Γλώσσα[5][6] | Θέση | Βαθμοί |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 01 |  Ηνωμένο Βασίλειο
|
Ρόνι Κάρολ | "Say Wonderful Things" | Αγγλικά | 4 | 28 |
| 02 | Ολλανδία
|
Άνι Πάλμεν | "Een speeldoos" | Ολλανδικά | 16 | 0 |
| 03 |  Γερμανία
|
Χάιντι Μπριλ | "Marcel" | Γερμανικά | 9 | 5 |
| 04 |  Αυστρία
|
Καρμέλα Κόρεν | "Vielleicht geschieht ein Wunder" | Γερμανικά, Αγγλικά | 7 | 16 |
| 05 | Νορβηγία
|
Ανίτα Θαλάουγκ | "Solhverv" | Νορβηγικά | 13 | 0 |
| 06 |  Ιταλία
|
Εμίλιο Περίκολι | "Uno per tutte" | Ιταλικά | 3 | 37 |
| 07 | Φινλανδία
|
Λάιλα Χάλμε | "Muistojeni laulu" | Φινλανδικά | 15 | 0 |
| 08 | Δανία
|
Γκρέτε και Γιούργκεν Ίνγκμαν | "Dansevise" | Δανικά | 1 | 42 |
| 09 |  Γιουγκοσλαβία
|
Βίτσε Βούκοβ | "Brodovi" (Бродови) | Σερβο-Κροάτικα | 11 | 3 |
| 10 |  Ελβετία
|
Έστερ Όφαριμ | "T'en va pas" | Γαλλικά | 2 | 40 |
| 11 |  Γαλλία
|
Αλέν Μπαριέρ | "Elle était si jolie" | Γαλλικά | 5 | 25 |
| 12 |  Ισπανία
|
Χοσέ Γκουαρδιόλα | "Algo prodigioso" | Ισπανικά | 12 | 2 |
| 13 | Σουηδία
|
Μόνικα Ζέτελουντ | "En gång i Stockholm" | Σουηδικά | 14 | 0 |
| 14 |  Βέλγιο
|
Ζακ Ρεϊμόν | "Waarom?" | Ολλανδικά | 10 | 4 |
| 15 |  Μονακό
|
Φρανσουάζ Αρντί | "L'amour s'en va" | Γαλλικά | 6 | 25 |
| 16 |  Λουξεμβούργο
|
Νάνα Μούσχουρη | "À force de prier" | Γαλλικά | 8 | 13 |
Πίνακας βαθμολογίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κάθε χώρα είχε 20 μέλη της κριτικής επιτροπής που έδωσαν στα πέντε αγαπημένα τραγούδια τους 5, 4, 3, 2 και 1 ψήφους. Όλοι αυτοί οι ψήφοι θα προστεθούν στη συνέχεια και τα πέντε τραγούδια με τους περισσότερους πόντους πήραν 5, 4, 3, 2 και 1 βαθμούς.
| Αποτελέσματα ψηφοφορίας | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| ||
|
Ηνωμένο Βασίλειο | 28 | 3 | 5 | 3 | 3 | 3 | 3 | 5 | 2 | 1 | |||||||
| Ολλανδία | 0 | |||||||||||||||||
| Γερμανία | 5 | 2 | 3 | |||||||||||||||
| Αυστρία | 16 | 4 | 4 | 1 | 2 | 3 | 2 | |||||||||||
| Νορβηγία | 0 | |||||||||||||||||
| Ιταλία | 37 | 2 | 1 | 3 | 2 | 5 | 4 | 5 | 3 | 3 | 5 | 4 | ||||||
| Φινλανδία | 0 | |||||||||||||||||
| Δανία | 42 | 3 | 5 | 2 | 3 | 4 | 2 | 5 | 3 | 5 | 5 | 5 | ||||||
| Γιουγκοσλαβία | 3 | 1 | 2 | |||||||||||||||
| Ελβετία | 40 | 5 | 4 | 5 | 1 | 5 | 4 | 4 | 1 | 4 | 4 | 3 | ||||||
| Γαλλία | 25 | 4 | 1 | 2 | 4 | 5 | 4 | 1 | 1 | 2 | 1 | |||||||
| Ισπανία | 2 | 2 | ||||||||||||||||
| Σουηδία | 0 | |||||||||||||||||
| Βέλγιο | 4 | 4 | ||||||||||||||||
| Μονακό | 25 | 1 | 2 | 5 | 1 | 3 | 1 | 1 | 5 | 4 | 2 | |||||||
| Λουξεμβούργο | 13 | 3 | 1 | 1 | 2 | 2 | 4 | |||||||||||
| The table is ordered by appearance | ||||||||||||||||||
5 βαθμοί[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| N. | Χώρα που λαμβάνει | Χώρα που ψηφίζει |
|---|---|---|
| 5 | Δανία | Βέλγιο, Φινλανδία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Σουηδία |
| 3 | Ιταλία | Δανία, Μονακό, Ελβετία |
| Ελβετία | Αυστρία, Ιταλία, Ηνωμένο Βασίλειο | |
| 2 | Ηνωμένο Βασίλειο | Νορβηγία, Ισπανία |
| Μονακό | Γαλλία, Γερμανία | |
| 1 | Γαλλία | Γιουγκοσλαβία |
Διεθνείς μεταδόσεις και ψηφοφορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Την ανακοίνωση των ψήφων έκανε ένας εκπρόσωπος από κάθε χώρα με την ακόλουθη σειρά. Ο κάθε εθνικός φορέας έστειλε και έναν παρουσιαστή για τον διαγωνισμό, ώστε να καλύψει τον διαγωνισμό στην αντίστοιχη γλώσσα.
Εκπρόσωποι βαθμολογιών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ηνωμένο Βασίλειο – Νίκολας Πάρσον
Ολλανδία – Πιμ Γιάκομπς[7]
Γερμανία – Βέρνερ Φάιγκελ
Αυστρία – Εμίλ Κολπάχερ
Νορβηγία – Ρόαλντ Έγιεν[8]
Ιταλία – Έντσο Τορτόρα
Φινλανδία – Πόπε Μπεργκ[9]
Δανία – TBC
Γιουγκοσλαβία – Μίλογιε Όρλοβιτς
Ελβετία – Αλεξάντρ Μπέργκερ
Γαλλία – Αρμάν Λανού
Ισπανία – Χούλιο Ρίκο
Σουηδία – Έντβαρντ Ματς[10]
Βέλγιο – Βαρτ Μπόγκερτ (Ward Bogaert)
Μονακό – TBC
Λουξεμβούργο – TBC
Παρουσιαστές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Αυστρία – Χανς Γιόαχιμ Φρίντριχς (ORF)[11]
- Βέλγιο – Χέρμαν Φέρελστ και Ντενίζ Μάες (BRT);[11] Πιέρ Ντελχάς (RTB)[11]
- Δανία – Όλε Μόρτενσεν (DR TV)[11]
- Φινλανδία – Άαρνο Γουάλι (Suomen Televisio)
- Γαλλία – Πιέρ Τσερνιά (RTF)[12]
- Γερμανία – Χανς Γιόαχιμ Φρίντριχς (ARD Deutsches Fernsehen)
- Ιταλία – Ρενάτο Ταλιάνι (Programma Nazionale)
- Λουξεμβούργο – Πιέρ Τσερνιά (Télé-Luxembourg)[11]
- Μονακό – Πιέρ Τσερνιά (Télé Monte Carlo)[11]
- Ολλανδία – Βίλεμ Ντόις (NTS)
- Νορβηγία – Έιβιντ Γιόνσεν (NRK και NRK P1)
- Ισπανία – Φεντερίκο Γκάγιο (TVE)
- Σουηδία – Γιόργκεν Σέντερμπεργκ (Sveriges Radio-TV και SR P1)[13]
- Ελβετία – Τέοντορ Χάλερ (TV DRS), Ζορζ Αρντί (TSR), Ρενάτο Ταλιάνι (TSI)[11]
- Ηνωμένο Βασίλειο – Ντέιβιντ Τζέικομπς (BBC TV), Μάικλ Άσπελ (BBC Light Programme)
- Γιουγκοσλαβία – Λιούμπομιρ Βουκαντίνοβιτς (Televizija Beograd), Γκορντάνα Μπονέτι (Televizija Zagreb) και Τόμας Τέρτσεκ (Televizija Ljubljana)
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Eurovision Song Contest 1963». Songs4Europe.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Ιουνίου 2015. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 «Eurovision Song Contest 196». EBU. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2012.
- ↑ «Dyke accused of conflict of interest over £6m holding in rival TV firm». The Independent (Λονδίνο). 2000-01-17. http://www.independent.co.uk/news/media/dyke-accused-of-conflict-of-interest-over-pound6m-holding-in-rival-tv-firm-728639.html.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ «Conductors». andtheconductoris.eu. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Μαΐου 2018. Ανακτήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου 2016.
- ↑ «Eurovision Song Contest 1963». The Diggiloo Thrush. Ανακτήθηκε στις 4 Μαρτίου 2012.
- ↑ «Eurovision Song Contest 1963». 4Lyrics.eu. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 2020.
- ↑ «Nederlandse televisiecommentatoren bij het Eurovisie Songfestival». Eurovision Artists (στα Ολλανδικά).
- ↑ Dyrseth, Seppo (OGAE Norway)
- ↑ «Selostajat ja taustalaulajat läpi vuosien? • Viisukuppila». Viisukuppila.fi. Ανακτήθηκε στις 10 Αυγούστου 2012.
- ↑ «Infosajten.com». Infosajten.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 10 Αυγούστου 2012.
- ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 11,5 11,6 Roxburgh, Gordon (2012). Songs For Europe The United Kingdom at The Eurovision Song Contest Volume One: The 1950s and 1960s. UK: Telos. σελ. 326. ISBN 978-1-84583-065-6.
- ↑ Christian Masson. «1963 - Londres». Songcontest.free.fr. Ανακτήθηκε στις 10 Αυγούστου 2012.
- ↑ Leif Thorsson (2006). Melodifestivalen genom tiderna [Melodifestivalen through time]. Stockholm: Premium Publishing AB. σελ. 46. ISBN 91-89136-29-2.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Η επίσημη ιστοσελίδα της Eurovision (Αγγλικά)
