Εκστρατεία Ρουμελιωτών στην Πελοπόννησο (εμφύλια σύγκρουση)

Προσθήκη συνδέσεων
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Εισβολή των Ρουμελιωτών στην Πελοπόννησο κατά τον Δεύτερο Εμφύλιο
μέρος ποιας ευρύτερης σύρραξης;
Χρονολογία1824-1825
ΤόποςΠελοπόννησος
ΑίτιαΗ εξασφάλιση της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας και η διαχείριση του δανείου
ΈκβασηΝίκη των Κυβερνητικών δυνάμεων
Αντιμαχόμενοι
Ρουμελιώτες Πρόκριτοι και οπλαρχηγοί
Πελοποννήσιοι Πρόκριτοι και οπλαρχηγοί
Ηγετικά πρόσωπα
Γιάννης Γκούρας και Γεώργιος Καραϊσκάκης
οι ∆εληγιανναίοι, ο Θεόδωρος Γρίβας, οι Γεώργιος και Χρύσανθος Σισίνης, οι Σωτήρης και Ιωάννης Νοταράς και ο Κολοκοτρώνης

Η Εκστρατεία των Ρουμελιωτών στην Πελοπόννησο (εμφύλια σύγκρουση) ήταν αποτέλεσμα της διένεξης των Πελοποννησίων από τη μία και των Στερεοελλαδιτών και Νησιωτών από την άλλη που εξελίχθηκε τελικά σε δεύτερο εμφύλιο πόλεμο τον Οκτώβριο του 1824 έως τον Μάιο του 1825 και έληξε τελικά με την ήττα των Πελοποννησίων.

Υπόβαθρο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αφορμή αποτέλεσε η εκλογή στην ηγεσία του Εκτελεστικού του Γεώργιου Κουντουριώτη και η ταυτόχρονη περιθωριοποίηση των Πελοποννήσιων πολιτικών. Η σχεδόν παράλληλη τοποθέτηση του Ρουμελιώτη Ιωάννη Κωλέττη στην πλευρά των νησιωτών αποτέλεσε το κρίσιμο και αποφασιστικό βήμα προς τη νέα μοιραία εθνική σύγκρουση[1]. Από την άλλη, η επιρροή του πελοποννησιακού στοιχείου στον κυβερνητικό συνασπισμό ήταν υποδεέστερη καθώς οι ηγέτες τους βρίσκονταν μακριά από τα τοπικά τους ορμητήρια χωρίς ουσιαστική στρατιωτική υποστήριξη. Δυσφορία για τον δευτερεύοντα ρόλο τους εξέφραζαν τόσο ο Ζαΐμης και ο Λόντος όσο και ο Σισίνης. [2]

Με αφορμή τη λήξη της εντολής της κυβέρνησης, οι τρεις αυτοί Πελοποννήσιοι προεστοί αποχώρησαν από τον κυβερνητικό συνασπισμό και σχημάτισαν, για πρώτη φορά, μια περιφερειακή πελοποννησιακή συμμαχία. Η συμμαχία αυτή συνεργάστηκε με την νεοσύστατη φατρία του Κολοκοτρώνη και αυτή του Δεληγιάννη και αποτέλεσε στην ουσία την έναρξη του δεύτερου εμφυλίου πολέμου.[3] Οι Πελοποννήσιοι πρόκριτοι, οι οποίοι ένιωθαν μέσα τους έντονα ότι ανήκουν σε μια ενιαία χώρα, φεύγουν στις 24 Ιουλίου 1824 έξω φρενών από το Ναύπλιο, το οποίο παρά την αρχική συμφωνία με τον Κολοκοτρώνη, παραδόθηκε τελικά στην κυβέρνηση με φρούραρχο τον Σουλιώτη Φωτομάρα.[4]

Οι ταπεινώσεις αυτές των προκρίτων της Αχαΐας τους οδήγησε ώστε να προσπαθήσουν να προκαλέσουν την αγανάκτηση και τον ξεσηκωμό του Πελοποννησιακού λαού κατά του εκτελεστικού, προσπάθεια που δεν άργησε να πιάσει.[5]

Αλληλοκατηγορίες εκτοξεύονταν από όλες σχεδόν τις πλευρές, με κεντρικό επιχείρημα ότι οι ηγέτες της Επανάστασης ενδιαφέρονταν κυρίως για τα προσωπικά και τα τοπικά τους συμφέροντα και ελάχιστα για το εθνικό καλό[6].

Μάχη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα ρουμελιώτικα στρατεύματα, τα οποία ήταν αφοσιωμένα στην Κυβέρνηση σύμφωνα με τον Σπηλιάδη[7], ακολουθώντας εντολές του Κωλέττη εισέβαλαν στη Πελοπόννησο εναντίον των Πελοποννήσιων αρχηγών και προκρίτων[8]. Αρχηγός τους ήταν ο Γκούρας[9] ,ενώ απαριθμούνται περί τις 2000[10]. Οι ρουμελιώτες φέρθηκαν στην Πελοπόννησο σαν σε χώρα εχθρική κυνηγώντας τους αντάρτες [11]. Λεηλάτησαν ανελέητα τις ιδιοκτησίες των προεστών και τους συμπεριφέρθηκαν σαν ήταν Τούρκοι [12].

Η κάθοδος των στρατευμάτων αυτών, υπό την αρχηγία του Κωλέττη από την 1η Δεκεμβρίου, σήμαινε τη διάλυση των αντικυβερνητικών δυνάμεων καθώς όσοι υπηρετούσαν στα στρατιωτικά τους σώματα, ελκυόμενοι από τις λίρες του Κωλέττη, συντάσσονταν μαζί του[13]. Ο Κολοκοτρώνης παραδόθηκε έχοντας την υπόσχεση από την κυβέρνηση ότι θα του φερθεί με αξιοπρέπεια. Το ίδιο έπραξαν και οι Δεληγιανναίοι, ο Ι. και Π. Νοταράς και άλλοι πελοποννήσιοι οπλαρχηγοί και πρόκριτοι [14]. Ο Λόντος και ο Ζαΐμης ζήτησαν καταφύγιο στη δυτική Ρούμελη, ο Σισίνης κατέφυγε στη Κέρκυρα, από όπου και παραδόθηκε στους Υδραίους από τις Βρετανικές αρχές, ενώ ο Κολοκοτρώνης τελικά και ο Δεληγιάννης φυλακίστηκαν στην Ύδρα[15].

Γκαλερί[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Ο Γεώργιος Κουντουριώτης
    Ο Γεώργιος Κουντουριώτης
  • Η πελοπόννησος
    Η πελοπόννησος
  • Ο Ιωάννης Γκούρας
    Ο Ιωάννης Γκούρας
  • Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
    Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Μιχαηλίδης Ιάκωβος, σελ. 105
  2. ↑ John A. Petropulos, σελ. 107
  3. ↑ John A. Petropulos, σελ. 107
  4. ↑ Απ. Βακαλόπουλος, σελ. 312-313
  5. ↑ Απ. Βακαλόπουλος, σελ. 313
  6. ↑ Μιχαηλίδης Ιάκωβος, σελ. 105-107
  7. ↑ Σπηλιάδης Ν. σελ.18
  8. ↑ Μιχαηλίδης Ιάκωβος, σελ. 112
  9. ↑ Ιστορία του ελληνικού έθνους, τόμος ΙΒ',σελ.358
  10. ↑ Απ. Βακαλόπουλος σελ. 315
  11. ↑ Απ. Βακαλόπουλος, σελ. 315
  12. ↑ John A. Petropulos, σελ. 107
  13. ↑ Ιστορία του ελληνικού έθνους, τόμος ΙΒ', σελ. 358
  14. ↑ Απ. Βακαλόπουλος, σελ. 315-316
  15. ↑ John A. Petropulos, σελ. 107

Βιβλιογραφικές πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Μιχαηλίδης, Ιάκωβος (2019). ΕΜΦΥΛΙΕΣ ΔΙΑΜΑΧΕΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ 1821. Καθημερινές Εκδόσεις Α.Ε. ISBN 978-960-585-210-8
  2. Σπηλιάδης, Ν. (1852). Απομνημονεύματα συνταχθέντα δια να χρησιμεύσωσιν εις την Νέαν Ελληνικήν Ιστορίαν. Αθήνα: Υπό Χ. Ν. Φιλαδελφέως εις πέντε τόμους. τόμος 2.
  3. Ιστορία του ελληνικού έθνους. Η ελληνική επανάσταση και η ίδρυση του ελληνικού κράτους (1821-1832), τόμος ΙΒ', Εκδοτική Αθηνών Α.Ε, Αθήνα, 1975 ISBN 960-213-095-4
  4. John A. Petropulos, Πολιτική και Συγκρότηση Κράτους στο Ελληνικό Βασίλειο (1833-1843) Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 1985, ISBN 960-250-131-6
  5. Απόστολος Ε. Βακαλόπουλος, Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, Εκδοτικός Οίκος Κ. & Μ. Αντ. Σταμούλη, Θεσσαλονίκη 2007, ISBN 978-960-6713-16-3

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Εκστρατεία_Ρουμελιωτών_στην_Πελοπόννησο_(εμφύλια_σύγκρουση)&oldid=9501790"