Μάχη του Βραχωρίου
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο. Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 6/11/2015. |
| Μάχη του Βραχωρίου | |||
|---|---|---|---|
| Ελληνική Επανάσταση του 1821 | |||
| Χρονολογία | τέλη Μαΐου 1821 | ||
| Τόπος | Αγρίνιο | ||
| Έκβαση | νίκη των Ελλήνων | ||
| Αντιμαχόμενοι | |||
| Ηγετικά πρόσωπα | |||
| |||
| Δυνάμεις | |||
| |||
Η Μάχη του Βραχωρίου ήταν πολεμική εμπλοκή της επανάστασης του 21 με σκοπό την απελευθέρωση του Αγρινίου.
Η εξέλιξη των γεγονότων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Περί τα τέλη Μαΐου 1821 μόλις συναθροίστηκαν στρατιωτικά σώματα Ελλήνων γύρω από το Βραχώρι, πολιορκώντας το στενά. Αρχηγοί ήταν ο Δ. Μακρής από την επαρχία Ζυγού, έχοντας περίπου 700, ο Σιαδήμας από το Απόκουρο με 500, ο Θεόδωρος Γρίβας με 200 από την Ακαρνανία, ο Αλέξανδρος Βλαχόπουλος, ο Γεώργιος Τσόγκας με 500 Ακαρνάνες και Βλάχους, ο Ν. Κακαρής Σουλιώτης με 150 Ηπειρώτες και άλλοι διάφοροι. Οι Τούρκοι της πόλης με δύο Δερβεναγάδες Αλβανούς, τον Ταχήρ Παπούλια και Νούρκα Ζέβρανη ήταν περίπου χίλιοι. Οι Έλληνες άρχισαν πρώτοι τον πόλεμο και ανάγκασαν τους Τούρκους να αποσυρθούν μέσα στον Πύργο και στα οχυρά σπίτια. Η μάχη διήρκεσε δέκα ημέρες με καθημερινούς ακροβολισμούς και από τις δύο μεριές. Στο μεταξύ, ο Νούρκας Σέβρανης νύχτα απόδρασε μαζί με τους Αλβανούς του και αναχώρησε με κατεύθυνση την Θεσσαλία διαμέσου της Ευρυτανίας. Οι υπόλοιποι Οθωμανοί όμως αναγκάστηκαν να παραδοθούν, γιατί τους τέλειωσαν οι ζωοτροφές. Έτσι έπεσε το περίφημο Βραχώρι, η πρωτεύουσα της ηγεμονίας των υπό των Οθωμανών ονομαζόμενης Κάρλελη.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Λάμπρος Κουτσονίκας (1863). Γενική ιστορία της ελληνικής επαναστάσεως, Τόμος Α΄. Εν Αθήναις: Εκ του «Ευαγγέλιμου» Δ. Καρακατζάνη. Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2011.
- Γεώργιος Κρέμος (1839-1926) (1879). Χρονολόγια της Ελληνικής Ιστορίας : προς χρήσιν πάντος φιλομαθούς, ιδία δε των εν τοις γυμνασίοις μαθητών. Εν Αθήναις: Τυπογραφείον Δημητρίου Ιασεμίδου. Ανακτήθηκε στις 30 Μαΐου 2010.
