Λουδοβίκος Α΄ της Βαυαρίας

Λουδοβίκος Α΄
Βασιλιάς της Βαυαρίας
Περίοδος	13 Οκτωβρίου 1825 - 20 Μαρτίου 1848
Προκάτοχος	Μαξιμιλιανός Α' Ιωσήφ
Διάδοχος	Μαξιμιλιανός Β΄
Γέννηση	25 Αυγούστου 1786; Στρασβούργο, Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
Θάνατος	29 Φεβρουαρίου, 1868; Νίκαια, Γαλλία
Τόπος ταφής	Theatinerkirche, Μόναχο, Βαυαρία
Σύζυγος	Θηρεσία της Σαξονίας-Χίλντμπουργκχαουζεν
Επίγονοι	Μαξιμιλιανός Β΄; Ματθίλδη; Όθων της Ελλάδας; Λεοπόλδος; Αντελγκούντε; Χίλντεγκαρτ; Αλεξάνδρα; Αδαλβέρτος
Οίκος	Βίττελσμπαχ
Πατέρας	Μαξιμιλιανός Α΄ Ιωσήφ
Μητέρα	Αυγούστα Βιλελμίνη της Έσσης-Ντάρμστατ
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Λουδοβίκος Α΄ της Βαυαρίας (γερμανικά: Ludwig I, 25 Αυγούστου 1786, Στρασβούργο - 29 Φεβρουαρίου 1868, Νίκαια) διετέλεσε Βασιλιάς της Βαυαρίας από το 1825 μέχρι τις επαναστάσεις του 1848 στα γερμανικά κράτη.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γονείς του ήταν ο Μαξιμιλινός Α΄ Ιωσήφ, Εκλέκτορας (μετά Βασιλιάς) της Βαυαρίας, του Οίκου του Παλατινάτου-Μπίρκενφελντ-Ζβαϊμπρύκεν, κλάδου του Οίκου των Βίττελσμπαχ, και η Αυγούστα Βιλελμίνη, κόρη του Γεωργίου-Γουλιέλμου, Πρίγκιπα της Έσσης-Ντάρμστατ. Τον Οκτώβριο του 1810 νυμφεύτηκε τη Θηρεσία της Σαξονίας-Χίλντμπουργκχάουζεν, κόρη του Φρειδερίκου, Δούκα της Σαξονίας-Χιλντμπουργκχαουζεν. Ο γάμος του αποτέλεσε το πρώτο Οκτόμπερφεστ. Ο Λουδοβίκος απέρριψε έντονα τη συμμαχία τού πατέρα του με τον Ναπολέοντα Α΄ της Γαλλίας.

Ήταν φιλέλληνας, φανατικός ελληνιστής, συλλέκτης και φίλος των τεχνών. Επί βασιλείας του το Μόναχο αναδείχτηκε καλλιτεχνικά. Άρχισε τις ανοικοδομητικές εργασίες πριν ακόμα βασιλεύσει, όταν ήταν πρίγκηπας, και συνέχισε ακόμα και μετά την καθαίρεσή του. Διέταξε την ανέγερση πολλών νεοκλασικών και νεο-ουμανιστικών κτηρίων, με πρότυπο την αρχιτεκτονική της αρχαίας Ελλάδας. Πολλά από τα έργα του διατηρούνται μέχρι σήμερα και βρίσκονται στο Μόναχο. Διαρρύθμισε την Λούντβιγκστρασσε (γερμ. Ludwigstraße, οδός Λουδοβίκου) με το Πανεπιστήμιο του Μονάχου που το μετέφερε από την πόλη Λούντβιγκσμπουργκ, την Φέλντχερνχαλλε (γερμ. Feldherrnhalle, αίθουσα των στραταρχών), το Ζίγκεστορ (γερμ. Siegestor, Πύλη της Νίκης), η Εθνική Βιβλιοθήκη του Μονάχου, η Πλατεία του Βασιλέα, (γερμ. Königsplatz), η Γλυπτοθήκη, τα Προπύλαια, η Κρατική Αρχαιολογική Συλλογή Μονάχου, η Νέα και η Παλαιά Πινακοθήκη, η Ρούμεσχαλλε (γερμ. Ruhmeshalle, Αίθουσα της Δόξας), και το Άγαλμα της Βαυαρίας. Σε δύο βουνοπλαγιές έκτισε το Μνημείο της Βαλχάλα και την Αίθουσα της Απελευθέρωσης.

Ο Λουδοβίκος υποστήριξε την ελληνική επανάσταση του 1821 και αναδείχθηκε σπουδαίος φιλέλληνας (ο Διονύσιος Κόκκινος στο πεντάτομο έργο του "Η Ελληνική Επανάστασις", έκδοση "Μέλισσα", Αθήνα, 1974, στον 5ο τόμο, σελ. 549 αναφέρει ότι, μόλις ο Λουδοβίκος πληροφορήθηκε τη θριαμβευτική νίκη του Καραϊσκάκη στη μάχη της Αράχωβας, αναφώνησε ευτυχής: "Ανεστήθη η Ελλάς μου") ενώ ο δευτερότοκος γιος του Όθων επιλέχτηκε ως βασιλιάς της Ελλάδας το 1832. Μετά από την επανάσταση του Ιουλίου στη Γαλλία το 1830, η προηγούμενη φιλελεύθερη πολιτική του έγινε όλο και περισσότερο κατασταλτική. Στο δημοκρατικό φεστιβάλ στο Hambacher το 1832 εκδηλώθηκε η δυσαρέσκεια του πληθυσμού, που υπέφερε από τους υψηλούς φόρους και τη λογοκρισία. Παραιτήθηκε στις 20 Μαρτίου του 1848 υπέρ του γιου του Μαξιμιλιανού. Ακόμη και μετά την παραίτησή του ο Λουδοβίκος παρέμεινε σημαντικός χορηγός των τεχνών. Ωστόσο, στη διαδικασία ανοικοδόμησης των νέων Ανακτόρων, επίσημη κατοικία του εν Ελλάδι εστεμμένου γιου του, η παρέμβασή του αποδείχτηκε ζημιογόνος για τα ελληνικά δημοσιονομικά δεδομένα, ενώ για την αποπεράτωσή τους κατεχράσθη και απέστειλε στην Ελλάδα χρήματα του βαυαρικού ταμείου, τα οποία προορίζονταν για τεχνικά έργα υψίστης σημασίας.^[1]