Μάχη του Δαδίου
| Μάχη του Δαδίου | |||
|---|---|---|---|
| Ελληνική Επανάσταση του 1821 | |||
 Απεικόνιση Ελλήνων επαναστατών στη Μάχη του Δαδίου | |||
| Χρονολογία | 1 Νοεμβρίου 1822 | ||
| Τόπος | Δαδί Φθιώτιδας | ||
| Έκβαση | Ήττα των Ελλήνων | ||
| Αντιμαχόμενοι | |||
| Ηγετικά πρόσωπα | |||
| Δυνάμεις | |||
| |||
| Απολογισμός | |||
| |||
Η Μάχη του Δαδίου είναι μέρος της Ελληνικής επανάστασης του 1821 και έλαβε χώρα στο Δαδί Φθιώτιδας, την 1η Νοεμβρίου 1822[1], κατά την προσπάθεια του Χουρσίτ Πασά να εισβάλει στη Στερεά Ελλάδα με σκοπό να καταπνίξει το κέντρο της Επανάστασης στην Πελοπόννησο. Αποτέλεσμά της ήταν η ήττα των Ελλήνων.
Η εκστρατεία του Κιοσέ Μεχμέτ στην Ανατολική Στερεά
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στις αρχές Αυγούστου 1822, δυνάμεις των Οθωμανών με επικεφαλής τον Κιοσέ Μεχμέτ Πασά, τον οποίο είχε αποστείλει ο Χουρσίτ Πασάς, εξεστράτευσαν στην ανατολική Στερεά Ελλάδα με σκοπό να προετοιμάσουν την επικείμενη εισβολή του Χουρσίτ για την κατάπνιξη της επανάστασης. Η προφυλακή των Οθωμανών αποκρούστηκε από τους Έλληνες του Γκούρα και του Δυοβουνιώτη, στη διάβαση της Φοντάνας (ανάμεσα στα χωριά Μόδι και Ρεγκίνιο) στο όρος Καλλίδρομο. Ωστόσο οι Έλληνες δεν κατάφεραν να εκδιώξουν τους Οθωμανούς και στη συνέχεια, ο συγκεντρωμένος στρατός του Κιοσέ Μεχμέτ κατέλαβε νευραλγικές θέσεις στην περιοχή του οροπεδίου της Νευρόπολης και του Δαδιού. Κατόπιν, το ένα τμήμα του οθωμανικού στρατού διασκόρπισε τους λίγους υπερασπιστές της Γραβιάς και κατέλαβε τα Σάλωνα (σημ. Άμφισσα), τα οποία οι κάτοικοί τους είχαν προλάβει να εγκαταλείψουν. Το δεύτερο τμήμα αποκρούστηκε στο Ζεμενό, από οπλαρχηγούς του Οδυσσέα Ανδρούτσου και άλλους, και επέστρεψε στα Σάλωνα.[2]
Η μάχη στο Δαδί
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Για να αποκρούσει τους Οθωμανούς, ο Ανδρούτσος έφυγε από την Αθήνα, συγκεντρώνοντας επιπλέον αγωνιστές του κατά τη διαδρομή έως το Δαδί. Όταν έφτασε εκεί, διέθετε 1.200 πολεμιστές, από τους οποίους άφησε 500 να υπερασπιστούν το Δαδί. Πληροφορούμενος ότι οι Οθωμανοί βάδιζαν προς το Τουρκοχώρι, έστησε ενέδρα στη Μονή Παναγίας της Γαυριώτισσας, στον Παρνασσό, μαζί με τον Γεώργιο Λεπενιώτη, που βρισκόταν ήδη εκεί.[1]
Όμως ο Κιοσέ Μεχμέτ κατάλαβε την ύπαρξη ενέδρας, όταν ένας Έλληνας σάλπισε προκειμένου να ειδοποιήσει το υπόλοιπο στρατόπεδο ότι πλησίαζαν οι Οθωμανοί. Έτσι, εξαπέλυσε το ιππικό του εναντίον των υπερασπιστών του Δαδιού και ο ίδιος, επικεφαλής του πεζικού του, επιτέθηκε κατά των θέσεων του Ανδρούτσου. Παρά την τετράωρη γενναία άμυνα των Ελλήνων, η οποία προκάλεσε μεγάλες απώλειες στους Οθωμανούς, οι πρώτοι αναγκάστηκαν να τραπούν σε φυγή όταν έμαθαν πως το ιππικό είχε διασκορπίσει τους Έλληνες στο Δαδί και ερχόταν από τα μετόπισθέν τους με σκοπό να τους κυκλώσουν. Ο ίδιος ο Ανδρούτσος έμεινε λίγο ακόμα στη θέση του, πολεμώντας, ώστε να δώσει χρόνο να διαφύγουν οι άντρες του. Στη συνέχεια ξέφυγε τρέχοντας με όλη του τη δύναμη και παριστάνοντας ότι ήταν Αλβανός.
Συνέπειες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Αποτέλεσμα της μάχης ήταν η καταστροφή του Δαδιού. Όσοι άντρες δεν πρόλαβαν να ξεφύγουν εκτελέστηκαν και τα γυναικόπαιδα αιχμαλωτίστηκαν. Τα επαναστατικά σώματα της Ανατολικής Στερεάς διασκορπίστηκαν και, μαζί με τη διάλυση των επαναστατικών στρατοπέδων της Εύβοιας, κατέστη σχεδόν αδύνατη η απόκρουση του Κιοσέ Μεχμέτ.[1] Ο Ανδρούτσος, με τις ελάχιστες πια στρατιωτικές δυνάμεις που διέθετε, αναγκάστηκε να προχωρήσει σε εικονικές διαπραγματεύσεις («καπάκια») με τους Οθωμανούς, ειδοποιώντας γι' αυτό την Κυβέρνηση και τον Δημήτριο Υψηλάντη, από τις 9 Νοεμβρίου. Ωστόσο, αυτή η κίνησή του, παρόλο που έσωσε την ανατολική Στερεά Ελλάδα, δίνοντας χρόνο στους επαναστάτες να αναδιοργανωθούν, συνετέλεσε στην αμαύρωση της φήμης του και στο τραγικό τέλος του, αργότερα.[3]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Εκδοτική Αθηνών. 1975.