Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 1964
| Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 1964 | |
|---|---|
 | |
| Ημερομηνίες | |
| Τελικός | 21 Μαρτίου 1964 |
| Διοργάνωση | |
| Χώρος διεξαγωγής | Αίθουσα Συναυλιών του Τίβολι Κοπεγχάγη, Δανία |
| Παρουσιαστές | Λότε Βέβερ |
| Μουσική διεύθυνση | Κάι Μόρτενσεν |
| Σκηνοθέτης | Πουλ Λεθ Σόρενσεν |
| Εκτελεστικός επόπτης | Μίροσλαβ Βίλτσεκ |
| Διοργανωτής | Danmarks Radio (DR) |
| Ιστοσελίδα | Επίσημος ιστότοπος |
| Ενδιάμεση πράξη | Ballet-harlequinade |
| Συμμετέχοντες | |
| Αριθμός συμμετοχών | 16 |
| Πρώτη εμφάνιση |  Πορτογαλία |
| Επιστρέφουν | Καμία |
| Αποχωρούν |  Σουηδία |
| Ψηφοφορία | |
| Σύστημα ψηφοφορίας | 5, 3 και 1 βαθμός για 3 τραγούδια από κάθε χώρα |
| Μηδέν βαθμοί |  Γερμανία Πορτογαλία Ελβετία Γιουγκοσλαβία |
| Νικητής |  Ιταλία"Non ho l'età" |
Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 1964 ήταν η 9η έκδοση του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision. Έλαβε χώρα στην πρωτεύουσα της Δανίας, την Κοπεγχάγη, μετά τη νίκη των Γκρέτε και Γιούργκεν Ίνγκμαν στο διαγωνισμό του 1963 με το τραγούδι "Dansevise". Ήταν η πρώτη φορά που η Δανία διοργάνωνε το διαγωνισμό, καθώς και η πρώτη φορά που μια χώρα του Βορρά διοργάνωνε το διαγωνισμό. Ο διαγωνισμός διοργανώθηκε στην Αίθουσα Συναυλιών του Τίβολι το Σάββατο 21 Μαρτίου του 1964 και τον παρουσίασε η Δανέζα ηθοποιός Λότε Βέβερ (Lotte Wæver).
Δεκαέξι χώρες έλαβαν μέρος, με την Πορτογαλία να κάνει το ντεμπούτο της και τη Σουηδία να μην συμμετέχει, λόγω της απόφασης μποϊκοτάζ των καλλιτεχνών της ένα χρόνο πριν.
Νικήτρια χώρα αναδείχθηκε για πρώτη φορά η Ιταλία με 49 βαθμούς, με το τραγούδι «Non ho l'età», το οποίο ερμήνευσε η Τζιλιόλα Τσινκουέτι. Αυτή ήταν η πρώτη νίκη της Ιταλίας, καθώς και η πρώτη φορά που μια χώρα του Ευρωπαϊκού Νότου κερδίζει το βραβείο της νίκης. Η Τζιλιόλα Τσινκουέτι κέρδισε σε ηλικία 16 ετών και 92 ημερών, κάνοντάς την τη νεότερη νικήτρια στην ιστορία. Αυτό το ρεκόρ το κράτησε μέχρι το 1986. Την 2η θέση κατέκτησε το Ηνωμένο Βασίλειο και την 3η θέση το Μονακό. Εκείνη την χρονιά η Σουηδία δεν συμμετείχε. Ντεμπούτο έκανε η Πορτογαλία. Οι χώρες που δεν πήραν βαθμούς ήταν η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Δυτικής Γερμανίας, η Πορτογαλία, η Ελβετία και η Γιουγκοσλαβία.
Χώρος διεξαγωγής
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο χώρος διεξαγωγής του διαγωνισμού ήταν η Αίθουσα Συναυλιών του Τίβολι Tivolis Koncertsal στην Κοπεγχάγη, που βρίσκεται στους κήπους του Τίβολι. Το εν λόγω πάρκο άνοιξε το 1843 και είναι το δεύτερο αρχαιότερο πάρκο αναψυχής στον κόσμο, μετά το Dyrehavsbakken στο γειτονικό Κλάμπενμποργκ.[1]
Διαδικασία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Κάθε χώρα είχε 10 μέλη κριτικής επιτροπής, τα οποία έδωσαν τρεις ψήφους ανάμεσα σε ένα, δύο ή τρία αγαπημένα τραγούδια. Οι βαθμοί αθροίστηκαν και τα τραγούδια που κατατάχθηκαν στην πρώτη, δεύτερη και την τρίτη θέση έλαβαν 5, 3 και 1 ψήφους στη σειρά. Αν μόνο ένα τραγούδι συγκέντρωνε κάθε βαθμό από την κριτική επιτροπή, ελάμβανε και τους 9 πόντους. Αν επιλέγονταν μόνο δύο τραγούδια, τα άσματα θα έπαιρναν 6 και 3 βαθμούς στη σειρά.[2]
Πολιτική διαδήλωση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μία πολιτική διαδήλωση συνέβη λίγο μετά την είσοδο της Ελβετίας: ένας άντρας κατάφερε να περάσει στη σκηνή κρατώντας ένα πανό που έγραφε "Μποϊκοτάρετε τον Φράνκο & τον Σαλαζάρ". Όσο αυτή ήταν σε εξέλιξη, οι τηλεοπτικοί δέκτες έδειχναν μια εικόνα από τον πίνακα βαθμολογίας. Μόλις ο άντρας απομακρύνθηκε, ο διαγωνισμός συνέχισε κανονικά.
Ρεκόρ νίκης της Ιταλίας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η άμεση ανταπόκριση του κοινού στη συμμετοχή της Ιταλίας ήταν ενθουσιώδης και διήρκεσε αρκετό χρόνο. Μετά την έξοδό της από τη σκηνή, στην Τζιλιόλα Τσινκουέτι (κάτι ασυνήθιστο για τον διαγωνισμό) επιτράπηκε να επιστρέψει για να τραγουδήσει για 2η φορά. Η ερμηνεία της επαναλήφθηκε απρογραμμάτιστα στη βρετανική τηλεόραση το επόμενο απόγευμα. Η Ιταλίδα κέρδισε την πιο τρανταχτή νίκη στην ιστορία του διαγωνισμού, με βαθμολογία σχεδόν τριπλάσια από την πλησιέστερη αντίπαλό της, ένα κατόρθωμα που είναι εξαιρετικά απίθανο να επαναληφθεί στα χρονικά με βάση το σύστημα βαθμολόγησης που καθιερώθηκε μετά το 1974.
Απουσία βίντεο από τον διαγωνισμό του 1964
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Όπως συνέβη και στον πρώτο διαγωνισμό, του 1956, δεν υπάρχει κανένα γνωστό μαγνητοσκοπημένο βίντεο που να έχει διασωθεί από τον πραγματικό διαγωνισμό, με εξαίρεση ένα σύντομο από τη νίκη της Ιταλίας. Ωστόσο, σώζεται ένα ηχητικό ντοκουμέντο, όπως και από τον διαγωνισμό του 1956. Σύμφωνα με αναφορές, το γεγονός αυτό οφείλεται στο ότι τα στούντιο του τηλεοπτικού σταθμού DR της Δανίας καταστράφηκαν από πυρκαγιά τη δεκαετία του 1970. Κανένα άλλο τηλεοπτικό κανάλι δεν είχε μεταδώσει ολόκληρο τον διαγωνισμό, αν και αποσπάσματα από τον διαγωνισμό σώζονται στο αρχείο του γερμανικού NDR πέρα από τις επευφημίες για τη νικήτρια χώρα.[2] Σύμφωνα με φημολογίες, το BBC κάποτε είχε στην κατοχή του ένα αντίγραφο της εκπομπής, καθώς στη διάρκεια εκκαθάρισης σε μια αποθήκη, βρέθηκε μία θήκη κασέτας που έγραφε "Eurovision 1964" χωρίς όμως την κασέτα, η οποία πιθανολογείται ότι καταστράφηκε από τη φθορά του χρόνου.[3] Αντίθετα, το ηχητικό απόσπασμα είναι σε καλή κατάσταση και στο YouTube επιφορτώθηκε ένα βίντεο με αυθεντικό ήχο από όλο τον διαγωνισμό, διανθισμένο με φωτογραφίες του Τύπου από τον διαγωνισμό και ακίνητες εικόνες από τα ελάχιστα βίντεο που διασώθηκαν.
Συμμετέχουσες χώρες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η Σουηδία δεν έλαβε μέρος στον διαγωνισμό, εξαιτίας του μποϊκοτάζ των καλλιτεχνών της. Ωστόσο, η χώρα μετέδωσε τον διαγωνισμό. Την παρθενική της εμφάνιση έκανε η Πορτογαλία, όμως έγινε η πρώτη χώρα που δεν κατάφερε να συγκεντρώσει βαθμό στην πρώτη της εμφάνιση. Η Γερμανία, η Ελβετία και η Γιουγκοσλαβία επίσης δεν πέτυχαν να πάρουν ούτε έναν βαθμό για πρώτη φορά. Η Ολλανδία έγινε η πρώτη χώρα που έστειλε έναν τραγουδιστή με μη ευρωπαϊκές ρίζες, την Ανέκε Γκρένλο, η οποία ήταν με ινδονησιακές ρίζες.[2] Το ισπανικό συγκρότημα Los TNT έγινε το πρώτο συγκρότημα με τρία ή περισσότερα μέλη στην ιστορία του διαγωνισμού της Eurovision.
Καλλιτέχνες που επέστρεψαν
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μία καλλιτεχνική επιστροφή έγινε τη χρονιά αυτή, της Ελβετίας με την Ανίτα Τραβέρσι, η οποία εκπροσώπησε τη χώρα και στον διαγωνισμό του 1960.[2]
Διευθυντές ορχηστρών
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Αποτελέσματα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Σειρά | Χώρα | Καλλιτέχνης | Τραγούδι | Γλώσσα[5][6] | Θέση | Βαθμοί |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 01 |  Λουξεμβούργο
|
Ι Οφρέ | "Dès que le printemps revient" | Γαλλικά | 4 | 14 |
| 02 |  Ολλανδία
|
Άνεκε Γκρένλοχ | "Jij bent mijn leven" | Ολλανδικά | 10 | 2 |
| 03 |  Νορβηγία
|
Άρνε Μπέντικσεν | "Spiral" | Νορβηγικά | 8 | 6 |
| 04 |  Δανία
|
Μπιορν Τίντμαντ | "Sangen om dig" | Δανικά | 9 | 4 |
| 05 |  Φινλανδία
|
Λάσε Μάρτενσον | "Laiskotellen" | Φινλανδικά | 7 | 9 |
| 06 |  Αυστρία
|
Ούντο Γιούργκενς | "Warum nur, warum?" | Γερμανικά | 6 | 11 |
| 07 |  Γαλλία
|
Ρασέλ | "Le chant de Mallory" | Γαλλικά | 5 | 14 |
| 08 |  Ηνωμένο Βασίλειο
|
Ματ Μονρό | "I Love the Little Things" | Αγγλικά | 2 | 17 |
| 09 | Γερμανία
|
Νόρα Νόβα | "Man gewöhnt sich so schnell an das Schöne" | Γερμανικά | 13 | 0 |
| 10 |  Μονακό
|
Ρομουάλντ Φιγκέ | "Où sont-elles passées" | Γαλλικά | 3 | 15 |
| 11 | Πορτογαλία
|
Αντόνιο Καλβάριο | "Oração" | Πορτογαλικά | 14 | 0 |
| 12 | Ιταλία
|
Τζιλιόλα Τσινκουέτι | "Non ho l'età" | Ιταλικά | 1 | 49 |
| 13 | Γιουγκοσλαβία
|
Σαμπαχουντίν Κουρτ | "Život je sklopio krug" (Живот је склопио круг) | Σερβο-Κροάτικα | 16 | 0 |
| 14 | Ελβετία
|
Ανίτα Τραβέρσι | "I miei pensieri" | Ιταλικά | 15 | 0 |
| 15 |  Βέλγιο
|
Ρομπέρ Κογκουά | "Près de ma rivière" | Γαλλικά | 11 | 2 |
| 16 |  Ισπανία
|
Los TNT | "Caracola" | Ισπανικά | 12 | 1 |
Πίνακας βαθμολογίας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| Αποτελέσματα ψηφοφορίας | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Λουξεμβούργο | 14 | 3 | 3 | 5 | 3 | |||||||||||||
| Ολλανδία | 2 | 1 | 1 | |||||||||||||||
| Νορβηγία | 6 | 5 | 1 | |||||||||||||||
| Δανία | 4 | 1 | 3 | |||||||||||||||
| Φινλανδία | 9 | 3 | 3 | 3 | ||||||||||||||
| Αυστρία | 11 | 5 | 1 | 5 | ||||||||||||||
| Γαλλία | 14 | 1 | 3 | 5 | 3 | 1 | 1 | |||||||||||
| Ηνωμένο Βασίλειο | 17 | 1 | 5 | 3 | 1 | 1 | 1 | 5 | ||||||||||
| Γερμανία | 0 | |||||||||||||||||
| Μονακό | 15 | 3 | 5 | 3 | 1 | 3 | ||||||||||||
| Πορτογαλία | 0 | |||||||||||||||||
| Ιταλία | 49 | 5 | 5 | 5 | 5 | 5 | 3 | 3 | 5 | 5 | 3 | 5 | ||||||
| Γιουγκοσλαβία | 0 | |||||||||||||||||
| Ελβετία | 0 | |||||||||||||||||
| Βέλγιο | 2 | 1 | 1 | |||||||||||||||
| Ισπανία | 1 | 1 | ||||||||||||||||
5 βαθμοί
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| N. | Χώρα που λαμβάνει | Χώρα που ψηφίζει |
|---|---|---|
| 8 | Ιταλία | Αυστρία, Βέλγιο, Γιουγκοσλαβία, Ηνωμένο Βασίλειο, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Πορτογαλία, Φινλανδία |
| 2 | Αυστρία | Ιταλία, Ισπανία |
| Ηνωμένο Βασίλειο | Ελβετία, Νορβηγία | |
| 1 | Γαλλία | Μονακό |
| Λουξεμβούργο | Γερμανία | |
| Μονακό | Γαλλία | |
| Νορβηγία | Δανία |
Διεθνείς μεταδόσεις και ψηφοφορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο παρακάτω πίνακας δείχνει τη σειρά με την οποία δόθηκαν οι βαθμολογίες στη διάρκεια του διαγωνισμού του 1964, όπως και το πρόσωπο που εκφωνούσε τις ψήφους ανά χώρα. Επίσης, ο κάθε εθνικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας έστειλε έναν παρουσιαστή για τον διαγωνισμό, ώστε να καλύψει τον διαγωνισμό στη δική του γλώσσα.[2]
| Σειρά βαθμολογίας | Χώρα | Εκπρόσωποι βαθμών | Παρουσιαστής | Φορέας μετάδοσης |
|---|---|---|---|---|
| 01 |  Λουξεμβούργο
|
Άγνωστος | Ρομπέρ Μποβέ | Télé-Luxembourg |
| 02 |  Ολλανδία
|
Πιμ Γιάκομπς | Άγκιτ Σέρπουις (Ageeth Scherphuis) | NTS[7] |
| 03 |  Νορβηγία
|
Σβέρε Κριστόφερσεν | Οντ Γκρίθε | NRK |
| 04 |  Δανία
|
Πέντρο Μπίκερ | Χωρίς παρουσιαστή | DR TV |
| 05 |  Φινλανδία
|
Πόπε Μπεργκ | Άαρνο Γουάλι | Suomen Televisio |
| 06 |  Αυστρία
|
Βάλτερ Ρίχαρντ Λάνγκερ | Βίλι Κράλικ | ORF |
| 07 |  Γαλλία
|
Κλοντ Νταρζέ | Ρομπέρ Μποβέ | Première Chaîne RTF[8] |
| 08 |  Ηνωμένο Βασίλειο
|
Ντέσμοντ Κάρινγκτον | Ντέιβιντ Τζέικομπς | BBC TV |
| Τομ Σλόουν | BBC Light Programme | |||
| 09 |  Γερμανία
|
Λία Βερ | Χέρμαν Ρόκμαν | ARD Deutsches Fernsehen |
| 10 |  Μονακό
|
Άγνωστος | Ρομπέρ Μποβέ | Télé Monte Carlo |
| 11 |  Πορτογαλία
|
Μαρία Μανουέλα Φουρτάντο | Γκόμες Φερέιρα | RTP |
| 12 |  Ιταλία
|
Ροζάνα Βαουντέτι | Ρενάτο Ταλιάνι | Programma Nazionale |
| 13 |  Γιουγκοσλαβία
|
Άγνωστος | Μίλογιε Όρλοβιτς | Televizija Beograd |
| Γκορντάνα Μπονέτι | Televizija Zagreb | |||
| Τομάζ Τέρτσεκ | Televizija Ljubljana | |||
| 14 |  Ελβετία
|
Αλεξάντρ Μπέργκερ | Τέοντορ Χάλερ | TV DRS |
| Ζορζ Αρντί | TSR | |||
| Ρενάτο Ταλιάνι | TSI | |||
| 15 |  Βέλγιο
|
Αντρέ Αγκόν | Πολ Χέρεμαν | RTB[8] |
| Χέρμαν Φέρελστ | BRT | |||
| 16 | .svg){kind=small} Ισπανία
|
Χούλιο Ρίκο | Φεντερίκο Γκάγιο | TVE |
| - |  Σουηδία
|
(μη συμμετέχουσα χώρα) | Σβεν Λίνταλ | Sveriges Radio-TV[9] |
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «Tivoli – Tivoli Gardens Copenhagen – Copenhagen Portal – Tourist Guide». Copenhagenet.dk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Νοεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 15 Αυγούστου 2011.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 «Eurovision Song Contest 1964». EBU. Ανακτήθηκε στις 14 Ιουνίου 2012.
- ↑ The Lost Tapes: BBC documentary about wiping during the 60s, aired on BBC Three in 2009.
- ↑ 4,00 4,01 4,02 4,03 4,04 4,05 4,06 4,07 4,08 4,09 4,10 4,11 4,12 4,13 4,14 4,15 «Conductors 1964». andtheconductoris.eu. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Μαΐου 2018. Ανακτήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου 2016.
- ↑ «Eurovision Song Contest 1964». The Diggiloo Thrush. Ανακτήθηκε στις 4 Μαρτίου 2012.
- ↑ «Eurovision Song Contest 1964». 4Lyrics.eu. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 2020.
- ↑ «Dokumentaire over Schiermonnikoog». De Leeuwarder Courant (στα Ολλανδικά). 23 Μαρτίου 1964.
- ↑ 8,0 8,1 Christian Masson. «1964 - Copenhague». Songcontest.free.fr. Ανακτήθηκε στις 10 Αυγούστου 2012.
- ↑ Leif Thorsson (2006). Melodifestivalen genom tiderna [Melodifestivalen through time]. Stockholm: Premium Publishing AB. σελ. 48. ISBN 91-89136-29-2.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Η επίσημη ιστοσελίδα της Eurovision (Αγγλικά)
