Οι επαρχίες της Ελλάδας ήταν διοικητικές περιφέρειες, μονάδες τοπικής διοίκησης της Ελλάδας, που δημιουργήθηκαν αρχικά το 1833 και υπήρξαν με μικρά διαλείμματα μέχρι το 1997 (ήταν καταργημένες κατά τους χρόνους 1836-1845 και 1887-1891).
Οι επαρχίες καταργήθηκαν ξανά από διοικητικές μονάδες το 1887[1][2] αλλά συνέχισαν να διατηρούν υπηρεσίες που σχετίζονταν κυρίως με την εκπαίδευση και με κάποιες οικονομικές υπηρεσίες για να ξαναδημιουργηθούν τέσσερα χρόνια μετά, το 1891 [3]. Καταργήθηκαν οι περισσότερες με τη διοικητική διαίρεση του 1997 που καθορίστηκε με το σχέδιο Καποδίστριας.
Με το πρόγραμμα Καλλικράτης που εφαρμόστηκε το 2011, πολλές επαρχίες ή τμήματα επαρχιών επανήλθαν ως δήμοι είτε με ίδια είτε με διαφορετικές ονομασίες. Μερικές επαρχίες αντιστοιχούν σε δήμους που δεν μεταβλήθηκαν με την εφαρμογή του προγράμματος (Θάσος, Λασίθι → δήμος Οροπεδίου Λασιθίου, Σαμοθράκη). Κάποιες επαρχίες μετατράπηκαν σε Περιφερειακές ενότητες (Λήμνου, Ικαρίας).
Αρχικά οι επαρχίες ήταν 42, αλλά πολλές από αυτές τροποποιήθηκαν με τις επόμενες διοικητικές διαιρέσεις έγιναν 49, ενώ προστέθηκαν νέες καθώς ενσωματώνονταν στο ελληνικό κράτος νέα εδάφη. Με τη Διοικητική διαίρεση του 1899 έφτασαν στις 69[4]. Μετά την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων, οι ελληνικές επαρχίες ανήλθαν σε 147.
Στον παρακάτω πίνακα παρουσιάζονται αναλυτικά οι επαρχίες ανά νομό της Ελλάδας, όπως είχαν διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια που εξακολουθούσαν να ισχύουν, πριν το 1997:
1Αναφέρονται οι επαρχίες που υπήρχαν πριν την κατάργησή τους, το 1997, και όχι επαρχίες από παλαιότερες διοικητικές διαιρέσεις. 2Αναφέρονται μόνο αυτές που βρίσκονται γεωγραφικά στην Πελοπόννησο.
↑ΦΕΚ A 216/1887 7 Αυγούστου 1887, Νόμος ΑΦΞΑ': Περί μεταρρυθμίσεως του από 5 Δεκεμβρίου 1845 νόμου περί διοικητικής διαιρέσεως του Κράτους της 27 Μαΐου 1887
