Καλλίνικος Β΄ Κωνσταντινουπόλεως
| Καλλίνικος Β΄ Κωνσταντινουπόλεως | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1630 Άγραφα |
| Θάνατος | 8 Αυγούστου 1702 Κωνσταντινούπολη |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πατριάρχης |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως |
Ο Καλλίνικος Β΄ (κατά κόσμον Πούλος, επονομαζόμενος «Ακαρνάν», 1630;-1702) διετέλεσε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως το 1688 και στις περιόδους 1689-1693 και 1694-1702.
Βίος
Ο Καλλίνικος Β΄ καταγόταν από τη Καστανιά των Αγράφων και διετέλεσε μαθητής του Ευγένιου Γιαννούλη του Αιτωλού[1]. Διετέλεσε Μητροπολίτης Προύσης κατά τα έτη 1671/2[2] ως 1688 και εξελέγη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως στις 3 Μαρτίου του 1688. Παρέμεινε όμως για λίγους μήνες στον πατριαρχικό θρόνο, καθώς ο απομεμφθείς από τον ίδιο Μητροπολίτης Αδριανουπόλεως Νεόφυτος κατόρθωσε να τον ανατρέψει στις 27 Νοεμβρίου 1688 και να γίνει εκείνος Πατριάρχης ως Νεόφυτος Δ΄.
Επανεξελέγη το Μάρτιο ή Απρίλιο του επομένου έτους (1689) και πατριάρχευσε μέχρι το 1693, οπότε εκθρονίστηκε με ενέργειες του ηγεμόνα της Βλαχίας Κωνσταντίνου Μπρανκοβάνου, ο οποίος επέβαλε στο Θρόνο τον προστατευόμενό του, πρώην Πατριάρχη Διονύσιο Δ΄. Σύντομα επανεξελέγη για τρίτη φορά και πατριάρχευσε από το 1694 μέχρι τον θάνατό του, στις 8 Αυγούστου του 1702[3], οπότε τον διαδέχθηκε ο Γαβριήλ Γ΄.
Υπήρξε δραστήριος Πατριάρχης: αναδιοργάνωσε κατά το 1691 την Πατριαρχική Σχολή[4], έδειξε γενικότερο ενδιαφέρον για την Παιδεία, και εναντιώθηκε ενεργά στη ρωμαιοκαθολική διείσδυση στην Ανατολή[5], καθαιρώντας τον λατινόφρονα Πατριάρχη Αντιοχείας Σεραφείμ-Κύριλλο[6]. Κατόπιν αιτήματος της επαρχίας Ιωαννίνων, το 1701 εξέδωσε συνοδική επιστολή με την οποία επικυρώνονται τοπικές αποφάσεις για το θέμα της προικοδοσίας[7]. Επίσης άφησε σημαντικό συγγραφικό έργο. Έγραψε Ερμηνεία προς τους ιερείς και διακόνους, Λόγους εκκλησιαστικούς, Πατριαρχική Ιστορία, Επιστολές κλπ[2].
Πέθανε στις 8 Αυγούστου 1702 και ετάφη στη Μονή Καμαριώτισσας στη Χάλκη[8].
Παραπομπές
- ↑ Σάθας 1990, σελ. 352.
- ↑ 2,0 2,1 Κλήμος 2010.
- ↑ Σάθας 1990, σελ. 354.
- ↑ Σάθας 1990, σελ. 355.
- ↑ Καραθανάσης 2004, σελ. 35.
- ↑ Γαλανοπούλου 2011, σελ. 91.
- ↑ Μπακούρος 1998, σελ. 219-220.
- ↑ Σιδηράς, Ιωάννης. «Παναγία Καμμαριώτισσα». Φως Φαναρίου. Ανακτήθηκε στις 15 Απριλίου 2021.
Πηγές
- Οικουμενικό Πατριαρχείο Αρχειοθετήθηκε 2016-10-20 στο Wayback Machine.
- Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού
- Σάθας, Κωνσταντίνος (1990). Βιογραφίαι των εν τοις γράμμασι διαλαμψάντων Ελλήνων από της καταλύσεως της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μέχρι της Ελληνικής Εθνεγερσίας 1453-1821. εκδ. Κουλτούρα.
- Κλήμος, Γεώργιος (2010). Ιστορικά Στοιχεία Καστανιάς και Μούχας Αγράφων. Καρδίτσα. σελ. 57-66. Ανακτήθηκε στις 12 Απριλίου 2021.
- Καραθανάσης, Αθανάσιος Ε. (2004). «Ο Δημήτριος Καντεμίρ, Η Πατριαρχική Ακαδημία, το Φανάρι». Δελτίο Εταιρείας Μελέτης της καθ' ημάς Ανατολής. τόμος Α΄. Αθήνα.
- Γαλανοπούλου, Δήμητρα (2011). Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Νεόφυτος Ζ΄ και το έργο του, Διδακτορική διατριβή. Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ).
- Μπακούρος, Βασίλειος (1998). Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Σαμουήλ Α΄ Χαντζερής ο βυζάντιος: ο βίος και το έργο του (1700-1775). Αθήνα: Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ), Εθνικό Αρχείο Διδακτορικών Διατριβών.
.svg)