Πατριάρχης Ιωάννης Δ΄ Νηστευτής
| Πατριάρχης Ιωάννης Δ΄ Νηστευτής | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Ιωάννης Δ΄ Νηστευτής (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 6ος αιώνας Κωνσταντινούπολη |
| Θάνατος | 2 Σεπτεμβρίου 595 Κωνσταντινούπολη |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βυζαντινή Αυτοκρατορία |
| Θρησκεία | Χαλκηδόνιος Χριστιανισμός |
| Eορτασμός αγίου | 2 Σεπτεμβρίου |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ιερέας |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ιωάννης Δ΄ (... - 2 Σεπτεμβρίου 595), ο λεγόμενος Νηστευτής, ήταν Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως την περίοδο 582-595.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν Καππαδόκης στην καταγωγή, γι' αυτό πολλές φορές απαντάται και με το προσωνύμιο Καππαδόκης. Από πολύ νωρίς έλαβε και το προσωνύμιο Νηστευτής, για τη μεγάλη του εγκράτεια.[1] Εργάστηκε ως χαράκτης και χειροτονήθηκε διάκονος από τον Πατριάρχη Ιωάννη Γ΄. Υπηρέτησε στο ναό της Αγίας Σοφίας και εξελέγη Πατριάρχης στις 11 Απριλίου του 582, μετά το θάνατο του Ευτύχιου.
Πέθανε στις 2 Σεπτεμβρίου του 595 και ετάφη στο ναό των Αγίων Αποστόλων. Ανακηρύχθηκε άγιος και η μνήμη του τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 2 Σεπτεμβρίου. Η κάρα του φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Αγάθωνος Φθιώτιδας.[2]
«Οικουμενικός Πατριάρχης»[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Είναι γνωστός από το γεγονός ότι, κατόπιν συνοδικής απόφασης, ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον τίτλο Οικουμενικός Πατριάρχης, ο οποίος διατηρείται μέχρι σήμερα. Ανέλαβε τον τίτλο αυτό κατόπιν ενθάρρυνσης του Αυτοκράτορα Μαυρίκιου, ο οποίος σχεδίαζε να παραδώσει στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως την εξουσία πάνω στους Πατριάρχες της Ανατολής, όπως ακριβώς ο επίσκοπος Ρώμης απολάμβανε την εξουσία πάνω σε ολόκληρη τη Δυτική Εκκλησία.[3] Εξάλλου, στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η λέξη «Οικουμένη» είχε φτάσει να σημαίνει την ίδια την Αυτοκρατορία, και όχι αυτό που κυριολεκτικά σημαίνει, δηλαδή ολόκληρο τον κατοικημένο κόσμο, γι'αυτό και θεωρήθηκε σωστό ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως να φέρει αυτό τον τίτλο.[3]
Η υιοθέτηση του τίτλου αυτού αποτέλεσε αιτία έριδας μεταξύ Ρώμης και Κωνσταντινούπολης. Οι Πάπες Πελάγιος Β΄ και Γρηγόριος ο Μέγας αντέδρασαν στον τίτλο αυτό, ο οποίος κατά τη γνώμη τους υποβάθμιζε το Παπικό πρωτείο. Ο Πάπας Γρηγόριος μάλιστα έγραψε και περίφημες επιστολές για το θέμα αυτό, ενώ ως αντίδραση υιοθέτησε ο ίδιος τον τίτλο servus servorum Dei (δούλος των δούλων του Θεού). Απευθύνθηκε μάλιστα με επιστολή και στην Αυτοκράτειρα Κωνσταντίνα, πληροφορώντας την ότι η αλαζονεία του Ιωάννη του Νηστευτή ήταν σίγουρο σημάδι για την παρουσία του Αντιχρίστου.[4]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Αναφέρεται ότι τρεφόταν με λίγα φρούτα. Και κοιμόταν καθιστός, με το στήθος στα γόνατα.
- ↑ Ιερά Μητρόπολη Φθιώτιδας
- ↑ 3,0 3,1 Steven Runciman (2005). Η Βυζαντινή Θεοκρατία. Εκδόσεις Δόμος. σελίδες 58. ISBN 9607217225.
- ↑ Steven Runciman (2005). Η Βυζαντινή Θεοκρατία. Εκδόσεις Δόμος. σελίδες 59. ISBN 9607217225.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Οικουμενικό Πατριαρχείο
- Καθολική Εγκυκλοπαίδεια (Αγγλικά)
- Steven Runciman (2005). Η Βυζαντινή Θεοκρατία. Εκδόσεις Δόμος. ISBN 9607217225.
.svg)