Διονύσιος Β΄
| Διονύσιος Β΄ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 15ος αιώνας Κωνσταντινούπολη |
| Θάνατος | Ιουλίου 1556 Κωνσταντινούπολη |
| Θρησκεία | Ορθόδοξος Χριστιανισμός |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ιερέας |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Διονύσιος Β΄ ήταν Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως από το 1546 έως το 1556.
Γεννήθηκε στον Γαλατά της Κωνσταντινούπολης, εξ ου και το προσωνύμιό του «Γαλατιανός» ή «Γαλατιώτης». Χειροτονήθηκε κληρικός από τον Πατριάρχη Θεόληπτο. Αργότερα, περί το 1540, εξελέγη Μητροπολίτης Νικομηδείας. Μετά το θάνατο του Πατριάρχη Ιερεμία Α΄, συνεκλήθη Σύνοδος υπό την προεδρία του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Γερμανού, η οποία αποφάσισε να εκλέγεται στο εξής Πατριάρχης από Σύνοδο Μητροπολιτών «Ανατολής, Δύσης και Πελοποννήσου». Παρά ταύτα, και χωρίς να τηρηθεί η διαδικασία αυτή[1], εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης ο Διονύσιος στις 17 Απριλίου του 1546 με την στήριξη των Γαλατιανών[2].
Επιχειρώντας να βελτιώσει τα οικονομικά της Εκκλησίας, χειροτόνησε Μητροπολίτη Καισαρείας τον φίλο του Μητροφάνη και τον έστειλε στη Ρώμη[3] και τη Βενετία για έρανο και επαφές[4]. Εκείνος όμως ήρθε σε κοινωνία με τον Πάπα Παύλο Γ΄, γεγονός που προξένησε μεγάλες διαμαρτυρίες και ταραχές, τόσο ενάντια στο Μητροφάνη, όσο και ενάντια στον Πατριάρχη Διονύσιο που τον είχε αποστείλει[5]. Προξενήθηκαν επεισόδια και τον Νοέμβριο του 1547 συνεκλήθησαν αρχιερείς και οφφικιάλοι, οι οποίοι αποκήρυξαν και τους δύο[6].
Προκειμένου να παραμείνει στον θρόνο μετά από τις εξελίξεις αυτές, ο Διονύσιος αύξησε το ποσό που δινόταν από τους Πατριάρχες στον Σουλτάνο[7]. Έτσι, παρά τις αντιδράσεις που προκάλεσε και αυτή του η ενέργεια, παρέμεινε με την στήριξη του Σουλτάνου[8] στον θρόνο μέχρι τον Ιούλιο του 1556, οπότε δολοφονήθηκε με μαχαίρι εντός κάποιου ναού. Ετάφη στη Μονή Καμαριώτισσας στη Χάλκη, την οποία είχε επισκευάσει ο ίδιος[9].
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Κοµνηνός Υψηλάντης 1870, σελ. 91.
- ↑ Ζαχαριάδου 1996, σελ. 67.
- ↑ Παπαδόπουλος 1925, σελ. 98.
- ↑ Πανώτης 2008, σελ. 395.
- ↑ Janin 1956, σελ. 677.
- ↑ Παπαδόπουλος 1925, σελ. 99.
- ↑ Παπαδόπουλος 1925, σελ. 100.
- ↑ Frazee 2006, σελ. 29.
- ↑ Σιδηράς, Ιωάννης. «Παναγία Καμμαριώτισσα». Φως Φαναρίου. Ανακτήθηκε στις 14 Απριλίου 2021.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Οικουμενικό Πατριαρχείο Αρχειοθετήθηκε 2010-06-16 στο Wayback Machine.
- Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού
- Προκόπιος Τσιμάνης (1981). Από υψηλή σκοπιά οι Πατριάρχαι Κωνσταντινουπόλεως, τόμ. Α΄. σελίδες 136–139.
- Κοµνηνός Υψηλάντης, Αθανάσιος (1870). Εκκλησιαστικών και πολιτικών των εις δώδεκα, Βιβλίον Η, Θ΄και Ι΄ ήτοι Τα µετά την Άλωσιν (1453-1789), (Εκ χειρογράφου της ιεράς µονής του Σινά). Κωνσταντινούπολη: εκδιδόντος Αρχιµ. Γερµανού Αφθονίδου Σιναΐτου.
- Ζαχαριάδου, Ελισάβετ Α. (1996). Δέκα τουρκικά έγγραφα για την Μεγάλη Εκκλησία (1483-1567) (PDF). Αθήνα: Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, Ινστιτούτο Βυζαντινών Ερευνών. ISBN 960-7094-69-7.
- Παπαδόπουλος, Χρυσόστομος (1925). «Σχέσεις Ὀρθοδόξων καὶ Λατίνων κατὰ τὸν ΙΣΤ´ αἰῶνα» (PDF). Περιοδικό «Θεολογία». Εκκλησία της Ελλάδος.
- Πανώτης, Αριστείδης (2008). Το Συνοδικόν της εν Ελλάδι Εκκλησίας. A. Εκδόσεις Σταμούλη. ISBN 978-960-8116-17-7.
- R. Janin (1956). «Costantinople, Patriarcat grec». Dictionnaire d'histoire et de géographie ecclésiastiques. 13. Paris: Letouzey et Ané.
- Frazee, Charles (2006). Catholics and sultans : the church and the Ottoman Empire, 1453-1923. London: Cambridge University Press. ISBN 0-521-02700-4.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Ζαχαριάδου Ελισάβετ Α., Η πατριαρχεία του Διονυσίου Β΄ σε μία παραλλαγή του Ψευδο-Δωροθέου, Θησαυρίσματα / Thesaurismata, τομ. 1 (1962), σελ. 142-161
.svg)