Ιάκωβος Β΄ της Αγγλίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Ιων (συζήτηση | συνεισφορές)
19.591 επεξεργασίες
Pagaeos (συζήτηση | συνεισφορές)
3.340 επεξεργασίες
Γραμμή 89: Γραμμή 89:


=== Απολυταρχισμός και θρησκευτική ελευθερία ===
=== Απολυταρχισμός και θρησκευτική ελευθερία ===
Για να αυτοπροστατευθεί από περαιτέρω εξεγέρσεις, ο Ιάκωβος αναζήτησε ασφάλεια σε έναν διευρυμένο τακτικό στρατό.<ref name=miller142>Miller, 142–143</ref> Αυτό θορύβησε τους υφισταμένους του, όχι μόνο λόγω των προβλημάτων που οι στρατιώτες προκαλούσαν στις πόλεις, αλλά επειδή ήταν εναντίον της Αγγλικής παράδοσης να υπάρχει επαγγελματικός στρατός σε καιρό ειρήνης.<ref>Harris, 95–100</ref> Ακόμη πιο προειδοποιητική προς το Κοινοβούλιο ήταν η χρήση από τον Ιάκωβο της [[Βασιλικό Προνόμιο|δύναμης επιβολής]] του να επιτρέψει στους Ρωμαιοκαθολικούς να διοικούν διάφορα συντάγματα χωρίς να πρέπει να πάρουν τον όρκο που εντελλόταν η Πράξη Δοκιμασίας (Test Act).<ref name=miller142/>
Για να προστατευτεί από περαιτέρω εξεγέρσεις, ο Ιάκωβος αναζήτησε ασφάλεια σε ένα ενισχυμένο μόνιμο στρατό.<ref name=miller142>Miller, 142–143</ref> Αυτό ενέβαλε σε ανησυχίες τους υπηκόους του, όχι μόνο λόγω των προβλημάτων που οι στρατιώτες προκαλούσαν στις πόλεις, αλλά επειδή ήταν εναντίον της Αγγλικής παράδοσης να υπάρχει επαγγελματικός στρατός σε καιρό ειρήνης.<ref>Harris, 95–100</ref> Ακόμη πιο ανησυχητική για το Κοινοβούλιο ήταν η χρήση από τον Ιάκωβο της [[Βασιλικό Προνόμιο|βασιλικού του προνομίου]] για να επιτρέψει σε Ρωμαιοκαθολικούς να διοικούν διάφορα συντάγματα χωρίς να πρέπει να πάρουν τον όρκο που επιβαλλόταν από την Πράξη Δοκιμασίας (Test Act).<ref name=miller142/>
Όταν ακόμη και το πρότερα ευνοϊκό Κοινοβούλιο αντιτάχθηκε σε αυτά τα μέτρα, ο Ιάκωβος κήρυξε το Κοινοβούλιο [[Κοινοβουλευτική συνεδρίαση|σε αναστολή]] τον Νοέμβριο 1685, ώστε να μην συγκληθεί ποτέ ξανά στην βασιλεία του.<ref>Miller, 146–147</ref> Στην αρχή του 1686 δύο χαρτιά βρέθηκαν στο μπαούλο του Καρόλου Β΄ και στην ντουλάπα του, στην κατοχή του, εκφράζοντας τα επιχειρήματα για τον Καθολικισμού εναντίον του Προτεσταντισμού. Ο Ιάκωβος δημοσίευσε αυτά έγγραφα με μια διακήρυξη υπογεγραμμένη από το χέρι του και προκαλούσε τον Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρυ και την Αγγλική επισκοπική έδρα να αντικρούσει τα επιχειρήματα του Καρόλου: «Παρακαλώ για μια καθαρή απάντηση, αντάξια ενός κυρίου· πιθανώς να καταφέρετε έτσι να με πείσετε να προσέλθω στην εκκλησία σας» <ref>"Let me have a solid answer, and in a gentlemanlike style; and it may have the effect which you so much desire of bringing me over to your church"</ref>. Ο δε Αρχιεπίσκοπος αρνήθηκε με αιτιολογία το πένθος του για τον αποθανόντα μονάρχη.<ref>Macaulay, 349-50.</ref>
Όταν ακόμη και το προηγουμένως ευνοϊκό Κοινοβούλιο αντιτάχθηκε σε αυτά τα μέτρα, ο Ιάκωβος ανάστειλε τις εργασίες του τον Νοέμβριο 1685, για να μη συγκληθεί ποτέ ξανά στην βασιλεία του.<ref>Miller, 146–147</ref> Στην αρχή του 1686 βρέθηκαν δύο έγγραφα του Καρόλου Β΄, στα οποία διατυπώνονταν επιχειρήματα υπέρ του Καθολικισμού και εναντίον του Προτεσταντισμού. Ο Ιάκωβος δημοσίευσε αυτά έγγραφα με μια διακήρυξη υπογεγραμμένη από το χέρι του όπου προκαλούσε τον αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρυ και την Αγγλικανική Επισκοπική Εκκλησία να αντικρούσει τα επιχειρήματα του Καρόλου: «Παρακαλώ για μια βάσιμη απάντηση, αντάξια κυρίων· και πιθανώς να έχει το αποτέλεσμα που τόσο πολύ θέλετε, να με προσελκύσετε στην εκκλησία σας». Ο Αρχιεπίσκοπος αρνήθηκε ν΄απαντήση με αιτιολογία τον σεβασμό του για τον αποθανόντα μονάρχη.<ref>Macaulay, 349-50.</ref>
[[Αρχείο:Laurence Hyde, Earl of Rochester.jpg|upright|thumb|[[Λόρενς Χάιντ, 1ος Κόμης του Ρότσεστερ|Ο Ρότσεστερ]], κάποτε μεταξύ των οπαδών του Ιακώβου, στράφηκε εναντίον του το 1688, μαζί με τους περισσότερους Αγγλικανούς]]
[[Αρχείο:Laurence Hyde, Earl of Rochester.jpg|upright|thumb|[[Λόρενς Χάιντ, 1ος Κόμης του Ρότσεστερ|Ο Ρότσεστερ]], κάποτε ένας εκ των οπαδών του Ιακώβου, στράφηκε εναντίον του το 1688, μαζί με τους περισσότερους Αγγλικανούς]]


Ο Ιάκωβος υπερασπιζόταν την ανάκληση των [[ποινικός νόμος|ποινικών νόμων]] και στα τρία βασίλειά του, αλλά αρνήθηκε να επιτρέψει σε αυτούς τους αντιφρονούντες που δεν αιτήθηκαν χάρη να την λάβουν.<ref>Macaulay, 242; Harris, 480-481. Οι [[Covenanter|Κόβεναντερς]], καθώς δεν αναγνώριζαν τον Ιάκωβο (ή οποιονδήποτε μονάρχη που δεν έχει κάνει την συμφωνία ''covenant'') νόμιμο ηγεμόνα, δεν θα αιτούντο στον Ιάκωβο ανακούφιση από τους ποινικούς νόμους.</ref>
Ο Ιάκωβος συνηγόρησε στην ανάκληση των [[ποινικός νόμος|ποινικών νόμων]] και στα τρία βασίλειά του, αλλά αρνήθηκε να επεκτείνει τα ευργετήματα της ανάκλησης στους Dissenters (ακραίους Προτεστάντες) που δεν έκαναν σχετική αίτηση.<ref>Macaulay, 242; Harris, 480-481.</ref>


Με δικά του λόγια, ο Ιάκωβος εξέφρασε αγανάκτηση που οι άνδρες είχαν την αναίδεια να υπερασπισθούν την ανάκληση των ποινικών νόμων εναντίον των Προτεσταντών.<ref>Macaulay, 242</ref> Ο Ιάκωβς έστειλε ένα γράμμα στο Σκωτικό Κονοβούλιο κατά την έναρξή του το 1685, διακηρύσσοντας την επιθυμία του για ποινικούς νόμους εναντίον των πυρίμαχων Πρεσβυτεριανών και θρηνούσε που δεν ήταν εκεί προσωπικά για να προωθήσει έναν τέτοιο νόμο. Σε ανταπόκριση, το Κοινοβούλιο πέρασε έναν Νόμο.<ref>Macaulay, 242; Harris, 70</ref> Τον Μάρτιο 1686, ο Ιάκωβος έστειλε ένα γράμμα στο Σκωτικό Ανακτοβούλιο υπερασπιζόμενος την ανεκτικότητα για τους Καθολικούς αλλά ότι η δίωξη των Presbyterian Covenanters έπρεπε να συνεχιστεί, calling them to London when they refused to acquiesce his wishes.<ref name=mac385>Macaulay, 385-86; Turner, 373</ref> Οι σύμβουλοι του Ανακτοβουλίου εξήγησαν ότι θα ανακούφιζαν τους Καθολικούς μόνο αν γινόταν κάτι αντίστοιχο για τους Covenanters και αν Ιάκωβος υποσχόταν να μην προσπαθήσει οτιδήποτε θα έβλαπτε την Προτεσταντική θρησκεία. Ο Ιάκωβος συμφώνησε σε ένα βαθμό χαλάρωσης προς τους Πρεσβυτεριανούς αλλά όχι στην πλήρη ανεκτκότητα που επιθυμούσε για τους Καθολικούς, διακηρύσσοντας ότι η Προτεσταντική θρησκεία ήταν λανθασμένη και δεν θα υποσχόταν να μην είναι προκατειλημμένος προς μια λάθος θρησκεία.<ref name=mac385/>
Με τα λόγια του, ο Ιάκωβος εξέφραζε αγανάκτηση που κάποιοι είχαν την αναίδεια να υπερασπισθούν την ανάκληση των ποινικών νόμων εναντίον των Προτεσταντών.<ref>Macaulay, 242</ref> Ο Ιάκωβος έστειλε ένα γράμμα στο Σκωτικό Κοινοβούλιο κατά την έναρξη των εργασιών του το 1685, διακηρύσσοντας την επιθυμία του για ποινικούς νόμους εναντίον των ανθισταμένων Πρεσβυτεριανών και θρηνούσε που δεν ήταν εκεί προσωπικά για να προωθήσει ένα τέτοιο νόμο. Εις απάντησιν, το Κοινοβούλιο πέρασε έναν Νόμο σύμφωνα με τον οποίο "οποιοσδήποτε παρευρίσκεται σε συγκέντρωση Dissenters είτε ως ιεροκήρυκας είτε ως ακροατής, σε κλειστό ή ανοικτό χώρο, θα τιμωρείται με θάνατο και δήμευση της περιουσίας του".<ref>Macaulay, 242; Harris, 70</ref> Τον Μάρτιο του 1686, ο Ιάκωβος έστειλε επιστολή στο Σκωτικό Ιδιαίτερο Συμβούλιο υποστηρίζοντας την ανεκτικότητα προς τους Καθολικούς αλλά και το ότι η δίωξη των Πρεσβυτεριανών έπρεπε να συνεχιστεί, καλώντας τους στο Λονδίνο όταν αρνούνταν να συμμορφωθούν με την θέλησή του.<ref name=mac385>Macaulay, 385-86; Turner, 373</ref> Οι σύμβουλοι του εξήγησαν ότι θα ανακούφιζαν τους Καθολικούς μόνο αν γινόταν κάτι αντίστοιχο και για τους Covenanters και αν Ιάκωβος υποσχόταν να μην προσπαθήσει οτιδήποτε θα έβλαπτε την Προτεσταντική θρησκεία. Ο Ιάκωβος συμφώνησε σε ένα βαθμό χαλάρωσης των μέτρων προς τους Πρεσβυτεριανούς αλλά η απόρριψη της πλήρους ανεκτικότητας που επιθυμούσε για τους Καθολικούς, τον έκανε να διακηρύξει ότι η Προτεσταντική θρησκεία ήταν λανθασμένη και δεν θα υποσχόταν να μην είναι άσχημα διατεθειμένος έναντι μιας λανθασμένης θρησκείας.<ref name=mac385/>




Έκδοση από την 01:22, 21 Φεβρουαρίου 2013

Ιάκωβος Β΄
ΠροκάτοχοςΚάρολος Β΄
ΔιάδοχοςΓουλιέλμος Γ΄ και Μαρία Β΄
Ιάκωβος Γ΄ και Η΄
Γέννηση14 Οκτωβρίου 1633
Παλάτι του Αγίου Ιακώβου, Αγγλία, Ηνωμένο Βασίλειο
Θάνατος16 Σεπτεμβρίου 1701 (67 ετών)
Σαιν Ζερμαίν εν Λαι, Γαλλία
Τόπος ταφήςΣαιν Ζερμαίν εν Λαι
ΣύζυγοςΆννα Χάιντ
νυμφ. 1660· πεθ. 1671
Μαρία της Μόντενα
παντρ. 1673· χηρ. 1701
ΕπίγονοιΜαρία Β΄
Άννα της Μεγάλης Βρετανίας
Τζέιμς ΦίτζΤζειμς, 1ος Δούκας του Μπέργουικ
Ιάκωβος, Πρίγκιπας της Ουαλίας
Λουίζα Μαρία Θηρεσία Στιούαρτ
ΟίκοςΟίκος των Στιούαρτ
ΠατέραςΚάρολος Α΄ της Αγγλίας
ΜητέραΕνριέττα Μαρία της Γαλλίας
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Ιάκωβος Β΄ (14 Oκτωβρίου 1633 – 16 Σεπτεμβρίου 1701)[1] ήταν Βασιλιάς της Αγγλίας και ως Ιάκωβος Ζ΄ Βασιλιάς της Σκωτίας,[2] από τις 6 Φεβρουαρίου 1685 μέχρι τα τέλη του 1688, οπότε εκθρονίστηκε από την Ένδοξη Επανάσταση. Ήταν ο τελευταίος Ρωμαιοκαθολικός μονάρχης που βασίλευσε στα Βασίλεια της Αγγλίας και της Σκωτίας.

Δεύτερος γιος του Καρόλου Α', ανέβηκε στον θρόνο μετά τον θάνατο του αδελφού του, Καρόλου Β'. Αντιμετώπισε συνεχώς αυξανόμενη αντίθεση από πολιτικούς και θρησκευτικοούς ηγέτες της Βρετανίας επειδή ήταν γαλλόφιλος και υπέρ του Καθολικισμού, και επειδή απέβλεπε στην απόλυτη εξουσία. Όταν απέκτησε άρρενα διάδοχο, η κρίση εξερράγη και οι ηγέτες κάλεσαν στον θρόνο τον γαμπρό και ανιψιό του Γουλιέλμο Γ΄ της Οράγγης, κυβερνήτη των Ηνωμένων Επαρχιών των Κάτω Χωρών. Ήταν η λεγόμενη Ένδοξη Επανάσταση του 1688. Ο Ιάκωβος εγκατέλειψε την Αγγλία και θεωρήθηκε συνεπώς ότι πραιτήθηκε .[3] Αντικαταστάθηκε από τον Γουλιέλμο της Οράγγης που έγινε βασιλιάς ως Γουλιέλμος Γ΄, κυβερνώντας από κοινού με τη σύζυγο του (κόρη του Ιακώβου) Μαρία Β΄. Έτσι οι Γουλιέλμος και Μαρία , αμφότεροι Προτεστάντες, έγιναν από κοινού μονάρχες το 1689. Ο Ιάκωβος έκανε μια σοβαρή προσπάθεια να ανακτήσει τα στέμματα του, όταν αποβιβάσθηκε στην Ιρλανδία το 1689 αλλά, μετά την ήττα του από τις δυνάμεις του Γουλιέλμου στη Μάχη του Μπόυν το καλοκαίρι του 1690, ο Ιάκωβος επέστρεψε στη Γαλλία. Έζησε έξω από την Βρετανία το υπόλοιπο της ζωής του ως διεκδικητής του θρόνου, έχοντας σχηματίσει μιαν αυλή χρηματοδοτούμενη από τον εξάδελφο και σύμμαχο του, βασιλιά Λουδοβίκο ΙΔ΄.

Ο Ιάκωβος είναι γνωστός για τις πεποιθήσεις του περί της θείας καταγωγής των δικαιωμάτων των βασιλέων και για τις προσπάθειές του να επιτύχει θρησκευτική ελευθερία υπέρ των Ρωμαιοκαθολικών αφ' ενός και των ακραίων Διαμαρτυρομένων (Πουριτανών και Πρεσβυτεριανών) αφ' ετέρου, αντίθετα με τη θέληση του Αγγλικού Κοινοβουλίου. Παράλληλα όμως καταδίωξε τους Πρεσβυτεριανούς της Σκωτίας. Το Κοινοβούλιο, αντιτέθηκε στην άνοδο του απολυταρχισμού που σημειώθηκε σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, καθώς και στην απώλειας της νομικής κυριαρχίας του επί της Εκκλησίας της Αγγλίας και είδε την αντίθεση αυτή ως ένα τρόπο να διατηρήσει αυτά που θεωρούνταν παραδοσιακές Αγγλικές ελευθερίες. Αυτή η τάση έκανε την τετραετή βασιλεία του Ιακώβου έναν αγώνα για υπεροχή μεταξύ του Αγγλικού Κοινοβουλίου και του Στέμματος, που κατέληξε στην εκθρόνιση του, την ψήφιση του English Bill of Rights του 1689 (Χάρτης Δικαιωμάτων), και την Αννοβεριανή διαδοχή.

Γέννηση και πρώιμη ζωή

Ο μελλοντικός Ιάκωβος Β΄ με τον πατέρα του, Κάρολο Α΄

Ο Ιάκωβος, δεύτερος επιζών γιος του Καρόλου Α΄ και της Ενριέττας Μαρίας της Γαλλίας, γεννήθηκε στο Παλάτι του Αγίου Ιακώβου στο Λονδίνο στις 14 Oκτωβρίου 1633.[4] Aργότερα το ίδιο έτος, ο Ιάκωβος βαπτίσθηκε από τον Ουίλλιαμ Λοντ, τον Αγγλικανό Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρυ.[5] Ο Ιάκωβος εκπαιδεύθηκε από δασκάλους, μαζί με τον αδελφό του, τον μελλοντικό βασιλιά Κάρολο Β΄, και τους δύο γιους του δούκα του Μπάκιγχαμ, του Τζωρτζ και Φράνσις Βίλλιερς.[6] Σε ηλικία τριών ετών, ο Ιάκωβος διορίσθηκε Λόρδος Αρχιναύαρχος· η θέση ήταν αρχικά τιμητική, αλλά θα γινόταν ένα ουσιαστικό αξίωμα μετά την Παλινόρθωση, όταν ο Ιάκωβος ενήλικιώθηκε.[7]

Εμφύλιος Πόλεμος

Στον Ιάκωβο απονεμήθηκε το παράσημο του Τάγματος της Περικνημίδος το 1642,[8] και έγινε δούκας της Υόρκης στις 22 Ιανουαρίου 1644.[5] Καθώς οι διαμάχες του βασιλιά με το Αγγλικό Κοινοβούλιο εξελίχθηκαν στον Αγγλικό Εμφύλιο Πόλεμο ο Ιάκωβος έμενε στην Οξφόρδη, ένα βασιλικό προπύργιο.[9] Όταν η πόλη παραδόθηκε μετά την πολιορκία της Οξφόρδης το 1646, οι Κοινοβουλευτικοί ηγέτες διέταξαν να περιορισθεί στο Παλάτι του Αγίου Ιακώβου.[10] Το 1648 απέδρασε και πήγε στη Χάγη μεταμφιεσμένος.[11] Όταν ο Κάρολος Α΄ εκτελέσθηκε από τους επαναστάτες το 1649, οι μοναρχικοί ανακήρυξαν τον μεγαλύτερο γιο του Καρόλου, Κάρολο, ως βασιλιά Κάρολο Β΄.[12] Ο Κάρολος Β΄ αναγνωρίσθηκε από το Κοινοβούλιο της Σκωτίας και το Κοινοβούλιο της Ιρλανδίας, και στέφθηκε Βασιλιάς της Σκωτίας στο Σκόουν, στη Σκωτία το 1651. Αν και ανακηρύχθηκε βασιλιάς στο Τζέρσεϋ, ο Κάρολος δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει το Στέμμα της Αγγλίας, κι αναγκάστηκε να φύγει στην Γαλλία και στην εξορία.[12]

Εξορία στη Γαλλία

Ο Τυρέν, διοικητής του Ιακώβου στη Γαλλία

Όπως ο αδελφός του, ο Ιάκωβος αναζήτησε άσυλο στην Γαλλία, υπηρετώντας στον Γαλλικό στρατό υπό τον Τυρέν εναντίον της εξέγερσης της Σφενδόνης (Fronde,), και αργότερα εναντίον των Ισπανών της συμμάχων.[13] Στον Γαλλικό στρατό, ο Ιάκωβος είχε την πρώτη αληθινή εμπειρία μάχης όπου, σύμφωνα με έναν παρατηρητή, αυτός "διακινδυνεύει την ζωή του και εφορμά γενναία σε κάθε περίπτωση".[13] Το 1656, όταν ο αδελφός του, Κάρολος, συμμάχησε με την Ισπανία—ένα εχθρό της Γαλλίας—ο Ιάκωβος εκδιώχθηκε από τη Γαλλία και αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει τον στρατό του Τυρέν.[14] Ο Ιάκωβος φιλονίκησε με τον αδελφό του για την διπλωματική επιλογή της Ισπανίας αντί αυτής της Γαλλίας. Εξόριστοι και φτωχοί, υπήρχαν ελάχιστα που ο Κάρολος ή ο Ιάκωβος θα μπορούσαν να κάνουν για την εν γένει διπλωματική κατάσταση, και ο Ιάκωβος τελικά ταξίδεψε στη Μπρυζ και (μαζί με τον νεότερο αδελφό του, Ερρίκο) μπήκε στον Ισπανικό στρατό υπό τον Λουδοβίκο, Πρίγκιπα του Κοντέ, πολεμώντας εναντίον των πρώην Γάλλων συντρόφων του στη Μάχη της Δουνκέρκης.[15] Κατά την διάρκεια της υπηρεσίας στον Ισπανικό στρατό, ο Ιάκωβος έγινε φίλος με δύο Ιρλανδούς καθολικούς αδελφούς στον περιβάλλον των μοναρχικών, τον Πίτερ και τον Ρίτσαρντ Τάλμποτ, και άρχισε να αποξενώνεται κάπως από τους αγγλικανούς συμβούλους του αδελφού του.[16] Το 1659, οι Γάλλοι και οι Ισπανοί έκαναν ειρήνη. Ο Ιάκωβος, αμφιβάλλοντας για τις δυνατότητες του αδελφού του να επανακτήσει τον θρόνο, σκέφθηκε να δεχθεί μια Ισπανική προσφορά να γίνει ναύαρχος στο ναυτικό τους.[17] Τελικά, αρνήθηκε την πρόταση· τον επόμενο χρόνο η κατάσταση στην Αγγλία είχε αρκετά αλλάξει, και ο Κάρολος Β' ανακηρύχθηκε Βασιλιάς.[18]

Παλινόρθωση

Γάμος

Ο Ιάκωβος και η Ανν Χάιντ την δεκαετία του 1660, από τον Σερ Πήτερ Λέλυ

Μετά την παραίτηση του Ρίτσαρντ Κρόμβελ από το αξίωμα του λόρδου-προστάτη το 1659 και την επακόλουθη κατάρρευση της Κοινοπολιτείας το 1660, ο Κάρολος Β΄ ανέβηκε στον Αγγλικό θρόνο. Αν και ο Ιάκωβος ήταν επίδοξος διάδοχος, έμοιαζε απίθανο ότι θα κληρονομούσε το Στέμμα, καθώς ο Κάρολος ήταν ακόμη ένας νέος άνδρας ικανός να γίνει πατέρας.[19] Με την άνοδο του αδελφού του, ο Ιάκωβος έγινε δούκας του Άλμπανυ στη Σκωτία, ώστε να συνάδει ο τίτλος αυτός με τον Αγγλικό του τίτλο, του δούκα της Υόρκης. Με την επιστροφή του στην Αγγλία, ο Ιάκωβος δημιούργησε μια άμεση ανησυχία ανακοινώνοντας τους αρραβώνες του με την Άννα Χάιντ, κόρη του αρχιδιοικητή του Καρόλου, Έντουαρντ Χάιντ.[20] Το 1659, ενώ προσπαθούσε να την κατακτήσει, ο Ιάκωβος υποσχέθηκε ότι θα νυμφευθεί την Άννα.[21]Η Άννα έμεινε έγκυος το 1660, αλλά μετά την Παλινόρθωση και την επιστροφή του Καρόλου στην εξουσία, κανένας στην βασιλική αυλή δεν περίμενε ότι έναν πρίγκιπας θα νυμφευθεί μια κοινή θνητή άσχετα με το αν το είχε ήδη υποσχεθεί.[22] Αν και σχεδόν όλοι, περιλαμβανομένου του πατέρα της Άννας, τους πίεσαν να μη παντρευτούν, αυτοί το έκαναν.[22] Το ζευγάρι παντρεύτηκε μυστικά, μετά προχώρησαν σε μια επίσημη τελετή γάμου στις 3 Σεπτεμβρίου 1660, στο Λονδίνο. Το πρώτο τους παιδί, ο Κάρολος, γεννήθηκε λιγότερο από δύο μήνες μετά, αλλά πέθανε στην νηπιακή ηλικία, όπως και πέντε ακόμη παιδιά τους.[22] Μόνο δύο κόρες επιβίωσαν: η Μαρία (γεννημένη 30 Απριλίου 1662) και η Άννα (γεννημένη 6 Φεβρουαρίου 1665).[23] Ο Σάμιουελ Πέπυς έγραψε ότι ο Ιάκωβος αγαπούσε τα παιδιά του και τον ρόλο του ως πατέρα, και ότι έπαιζε μαζί τους "όπως ένας συνηθισμένος πατέρας", κάτι αντίθετο με την αποστασιοποιημένη γονεϊκή συμπεριφορά που ήταν συνηθισμένη σις βασιλικές οικογένειες εκείνη την εποχή.[24] Η σύζυγος του Ιακώβου ήταν αφοσιωμένη σε αυτόν και τον επηρέαζε σε πολλές από τις αποφάσεις του.[25] Παρά ταύτα, ο Ιάκωβος είχε μια ποικιλία ερωμένων, περιλαμβανομένης της Αραμπέλα Τσώρτσιλ και της Κάθριν Σέντλεϋ, και είχε την φήμη ότι ήταν "ο πιο ασυγκράτητος ερωτύλος της εποχής του."[26] Με την Κάθριν Σέντλεϋ, ο Ιάκωβος Β΄ απέκτησε μια κόρη, την Κάθριν Ντάρνλεϊ (ονομάστηκε έτσι επειδή ο Ιάκωβος ήταν απόγονος του Χένρι Στιούαρτ, Λόρδος Ντάρνλεϊ). Η Άννα Χάιντ πέθανε το 1671.

Στρατιωτικά και πολιτικά αξιώματα

Μετά την Παλινόρθωση, ο Ιάκωβος χρίσθηκε Λόρδος Αρχιναύαρχος, ένα αξίωμα που είχε παρεπόμενα τα αξιώματα του Κυβερνήτη του Πόρτσμουθ και του Λόρδου Φύλακα των Πέντε Λιμένων.[27] Ο Ιάκωβος διοικούσε το Βασιλικό Ναυτικό κατά τον Δεύτερο (1665–67) και τον Τρίτο Αγγλοολλανδικό Πόλεμο (1672–74). Μετά την επιδρομή στο Μίντγουεϊ το 1667, ο Ιάκωβος ανέλαβε την εποπτεία και την οχύρωση της νότιας ακτής.[28] Το αξίωμα του Λόρδου Αρχιναύαρχου, συνδυασμένο με τα έσοδα του από το ταχυδρομείο και τα δασμολόγια του οίνου (δοσμένα σε συτόν από τον Κάρολο με την παλινόρθωση του) έδωσαν στον Ιάκωβο ένα αρκετό εισόδημα για να κρατά μια αξιόλογη δική του αυλή.[29]

Το 1664 ο Κάρολος παραχώρησε στον Ιάκωβο την περιοχή μεταξύ των ποταμών Ντελάγουερ και Κοννέκτικατ, στην βόρειο Αμερική. Μετά την κατάληψή του από τους Άγγλους, το ολλανδικό έδαφος της Νέας Ολλανδίας και το κυριότερο λιμάνι του ονομάσθηκαν Επαρχία και πόλη της Νέας Υόρκης προς τιμήν του Ιακώβου. Μετά την ίδρυση της αποκίας, ο δούκας έδωσε μέρος της σε ιδιοκτήτες, τον Τζωρτζ Κάρτρετ και τον Τζον Λόρδο Μπέρκλεϊ. Το Φορτ Όραντζ, 240 χιλιόμετρα βόρεια, στον Ποταμό Χάντσον, μετονομάσθηκε Άλμπανυ από τον Σκωτικό τίτλο του Ιακώβου.[22] Το 1683, έγινε ο κυβερνήτης της Εταιρεία του Κόλπου Χάντσον, αλλά δεν είχε ενεργό ρόλο στη διοίκησή της.[22] Ο Ιάκωβος ήταν επίσης επί κεφαλής της Βασιλική Αφρικανική Εταιρείας, μίας εταιρείαε εμπορίας σκλάβων.[30]

Τον Σεπτέμβριο 1666, ο αδελφός του Κάρολος τον έθεσε υπεύθυνο των πυροσβεστικών επιχειρήσεων κατά την Μεγάλη Πυρκαγιά του Λονδίνου, εν απουσία δράσης από τον Δήμαρχο Τόμας Μπλάντγουορθ. Ενώ αυτό δεν ήταν καθ' εαυτό ένα πολιτικό αξίωμα, η δράση του και η ηγεσία του ήταν αξιοσημείωτες. "Ο Δούκας της Υόρκης έχει κερδίσει τις καρδιές των ανθρώπων με τους συνεχείς και ακαταπόνητους κόπους μέρα και νύχτα στην βοήθεια κατάσβεσης της Φωτιάς", έγραψε ένας μάρτυρς σε ένα γράμμα στις 8 Σεπτεμβρίου.[31]

Μεταστροφή στον Καθολικισμό και δεύτερος γάμος

Η Μαρία της Μόντενα, δεύτερη σύζυγος του Ιακώβου

Η διαμονή του Ιακώβου στη Γαλλία τον είχε προσελκύσει στα δόγματα και στις τελετές του Καθολικισμού· αυτός και η σύζυγος του, Άννα, προσχώρησαν σε αυτήν την πίστη.[32] Ο Ιάκωβος έλαβε την Θεία Ευχαριστία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας] το 1668 ή το 1669, αν και η μεταστροφή του κρατήθηκε μυστική για λίγο καιρό και συνέχισε να συμμετέχει στις Αγγλικανικές λειτουργίες έως το 1676.[33] Παρά την μεταστροφή του, ο Ιάκωβος συνέχισε να συναναστρέφεται κυρίως Αγγλικανούς, περιλαμβανομένου του Τζον Τσώρτσιλλ και του Τζωρτζ Λετζ, καθώς και Γάλλους Προτεστάντες, όπως ο Λουίς ντε Μπούρας, Κόμης του Φέβερσαμ.[34]

Αυξανόμενοι φόβοι καθολικής επιρροής στην αυλή οδήγησαν το Αγγλικό Κοινοβούλιο να παρουσιάσει έναν νέο Test Act το 1673.[35] Με τον νόμο αυτό, όλοι οι πολιτικοί και στρατιωτικοί αξιωματούχοι έπρεπε να πάρουν όρκο ότι αρνούνταν το δόγμα της μετουσίωσης, αποκηρύσσοντας συγχρόνως συγκεκριμένες πρακτικές της Καθολικής Εκκλησίας ως "δεισιδαιμονικές και ειδωλολατρικές". Έπρεπε επίσης να λαμβάνουν την Ευχαριστία υπό την αιγίδα της Εκκλησίας της Αγγλίας.[36] Ο Ιάκωβος αρνήθηκε να κάνει κάτι από τα δύο, και αντίθετα διάλεξε να εγκαταλείψει την θέση του Λόρδου Αρχιναύαρχου. Η μεταστροφή του ήταν εκ του λόγου αυτού δημόσια γνωστή.[35]

Ο Κάρολος Β΄ αντιτέθηκε στην μεταστροφή, διατάσσοντας ν' ανατραφούν προτεσταντικά οι κόρες του Ιακώβου, Μαρία και Άννα.[37] Παρ'όλα αυτά, επέτρεψε στον Ιάκωβο να νυμφευθεί την καθολική Μαρία της Μόντενα, μια δεκαπεντάχρονη Ιταλίδα πριγκίπισσα.[38] Ο Ιάκωβος και η Μαρία παντρεύθηκαν με δι' αντιπροσώπου σε μια καθολική τελετή στις 20 Σεπτεμβρίου 1673.[39] Στις 21 Noεμβρίου, η Μαρία έφθασε στην Αγγλία και ο Ναθάνιελ Κριου, Επίσκοπος της Οξφόρδης, τέλεσε μια σύντομη Αγγλικανική λειτουργία που αναγνώρισε σχεδόν τον Καθολικό γάμο.[40] Πολλοί Άγγλοι, δύσπιστοι απέναντι του Καθολικισμού, θεώρησαν την νέα Δούκισσα της Υόρκης ως πράκτορα του Πάπα.[41]

Κρίση του Αποκλεισμού

Το 1677, ο Ιάκωβος απρόθυμα συγκατατέθηκε στον γάμο της κόρης του Μαίρης με τον προτεστάντη Γουλιέλμο της Οράγγης (που ήταν επίσης ανεψιός του, γιος της αδελφής του Μαρίας). Ο Ιάκωβος συνήνεσε αφού είχαν ήδη συμφωνήσει ο αδελφός του Κάρολος και ο Γουλιέλμος για τον γάμο.[42] Παρά τον προτεσταντικό γάμο, οι φόβοι για έναν Καθολικό μονάρχη παρέμειναν, ενισχυόμενοι από την αποτυχία του Καρόλου Β΄ και της συζύγου του, Αικατερίνης της Μπραγκάνζα να κάνουν παιδιά. Ένας αποσχηματισμένος αγγλικανός κληρικός, ο Titus Oates, μίλησε για μια "Παπική Συνωμοσία" σκόπευε να σκοτώσει τον Κάρολο και ν' ανεβάσει στον θρόνο τον Ιάκωβο.[43] Η κατασκευασμένη συνωμοσία προκάλεσε ένα κύμα αντικαθολικής υστερίας που σάρωσε το έθνος.

Ο Δούκας του Μόνμαουθ αναμείχθηκε σε συνωμοσίες εναντίον του Ιακώβου

Ο Κόμης του Σάφτσμπουρυ, ένας πρώην κυβερνητικός υπουργός και από τους ηγέτες της αντικαθολικής παράταξης, προσπάθησε να αποκλείσει τον Ιάκωβο από τη γραμμή διαδοχής του αγγλικού θρόνου.[44] Μερικά μέλη του Κοινοβουλίου πρότειναν ακόμη το στέμμα να πάει στον νόθο γιο του Καρόλου, τον Ιάκωβο.[45] Το 1679, προ του ενδεχομένου να ψηφιστεί ο Exclusion Bill Χάρτα Αποκλεισμού, ο Κάρολος Β΄ διέλυσε το Κοινοβούλιο.[46] Δύο ακόμη Κοινοβούλια εκλέχθηκαν το 1680 και το 1681, αλλά διαλύθηκαν για τον ίδιο λόγο.[47] Η Κρίση του Αποκλεισμού συνεισέφερε στην ανάπτυξη του Αγγλικού δικομματικού συστήματος: οι Ουΐγοι ήταν αυτοί που υποστήριζαν τη Χάρτα, ενώ οι Τόρις ήταν αυτοί που αντετίθεντο. Τελικά, η διαδοχή δεν μεταβλήθηκε, αλλά ο Ιάκωβος πείσθηκε να παραιτηθεί από όλα τα σώματα άσκησης πολιτικής και να δεχθεί έναν μικρότερο ρόλο στην κυβέρνηση του αδελφού του.[48]

Με τις διαταγές του Βασιλιά, ο Ιάκωβος έφυγε για τις Βρυξέλλες.[49] Το 1680, διορίσθηκε Λόρδος Αρχιεπίτροπος της Σκωτίας και εγκαταστάθηκε στο Παλάτι του Χόλυρουντχάουζ στο Εδιμβούργο για να καταπνίξει μια εξέγερση και να επιβλέψει την βασιλική διακυβέρνηση.[50] Ο Ιάκωβος επέστρεψε στην Αγγλία σε μια περίοδο που ο Κάρολος ήταν άρρωστος και και πιστευόταν ότι ήταν ετοιμοθάνατος.[51] Η υστερία των κατηγοριών τελικά εξασθένησε, αλλά οι σχέσεις του Ιακώβου με πολλούς στο Αγγλικό Κοινοβούλιο, περιλαμβανομένου του Κόμητα του Ντάνμπυ, ενός πρώην συμμάχου, εντάθηκαν αμετάκλητα και ένα συμπαγές τμήμα μελών του Κοινοβουλίου στράφηκε εναντίον του.[52]

Επιστροφή στην εύνοια

Το 1683, αποκαλύφθηκε μια συνωμοσία που σκοπό είχε την δολοφονία του Κάρολου και του Ιάκωβου και την πρόκληση δημοκρατικής επανάστασης για να επανεγκαταστήσει μια διακυβέρνηση Κρομγουελιανής μορφής.[53] Αυτή η συνωμοσία, γνωστή ως η Rye House Plot, στράφηκε τελικά ενάντια στους συνωμότες και προκάλεσε ένα κύμα συμπάθειας για τον βασιλιά και τον Ιάκωβο.[54] Εμπλεκόμενοι ήταν πολλοί σημαντικοί Ουίγοι, μεταξύ των οποίων ο Κόμητα του Έσσεξ και ο νόθος γιος του βασιλιά, ο δούκας του Μόνμαουθ.[53] Ο Μόνμαουθ αρχικά ομολόγησε την συμμετοχή στην συνωμοσία, ενοχοποιώντας τους άλλους συνωμότες, αλλά αργότερα ανακάλεσε.[53] Ο Έσσεξ αυτοκτόνησε και ο Μόνμαουθ, μαζί με πολλούς άλλους, εξαναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί στην ηπειρωτική Ευρώπη.[55] Ο Κάρολος αντέδρασε στην συνωμοσία με αυξανόμενη καταπίεση των Ουίγων και των ακραίων Διαμαρτυρομένων.[53] Επωφελούμενος από την ανορθωθείσα δημοτικότητα του Ιακώβου, ο Κάρολος τον ανακάλεσε στο Ιδιαίτερο Συμβούλιο το 1684.[56] Ενώ μερικοί στο Αγγλικό Κοινοβούλιο παρέμειναν επιφυλακτικοί απέναντι στην πιθανότητα ενός Καθολικού βασιλιά, η απειλή του αποκλεισμού του Ιάκωβου από το θρόνο είχε περάσει.

Βασιλεία

Άνοδος στο θρόνο

Άγαλμα του Ιακώβου Β΄ στην Πλατεία Τραφάλγκαρ, Λονδίνο

Ο Κάρολος πέθανε το 1685 αφού μεταστράφηκε στον Καθολικισμό στο νεκρικό του κρεβάτι.[57] Μη έχοντας νόμιμα παιδιά, τον διαδέχθηκε ο αδελφός του Ιάκωβος, που βασίλευσε στην Αγγλία και την Ιρλανδία ως Ιάκωβος Β΄, και στη Σκωτία ως Ιάκωβος Ζ΄. Αρχική υπήρξε μικρή μόνο αντίθεση στην διαδοχή, και υπήρχαν εκτενείς αναφορές δημόσιας ευαρέσκειας για την κανονική διαδοχή.[58] Ο Ιάκωβος ήθελε να γίνει γρήγορα η στέψη, και στέφθηκε στο Αββαείο του Ουεστμίνστερ στις 23 Απριλίου 1685.[59] Το νέο Κοινοβούλιο που συνεδρίασε τον Μάϊο του 1685 ήταν αρχικά ευνοϊκό προς τον Ιάκωβο, και ο νέος βασιλιάς διαμήνυσε ότι ακόμη και οι περισσότεροι από τους πρώην υποστηρικτές του αποκλεισμού του θα συγχωρούνταν αν συναινούσαν στην εξουσία του.[58] Οι περισσότεροι από του αξιωματούχους του Καρόλου διατηρήθηκαν στα αξιώματά τους, με εξαίρεση την προαγωγή των κουνιάδων του Ιακώβου, των κομήτων του Κλάρεντον και του Ρότσεστερ, και τον υποβιβασμό του μαρκησίου του Χάλιφαξ.[60] Το Κοινοβούλιο ενέκρινε μεγάλη βασιλική χορηγία, περιλαμβανομένων πολλών τελωνειακών δασμών.[61] Ο Ιάκωβος ως βασιλιάς εργαζόταν σκληρότερα από τον αδελφό του, αλλά ήταν λιγότερο πρόθυμος να συμβιβασθεί όταν οι σύμβουλοι του διαφωνούσαν.[62]

Δύο εξεγέρσεις

Κύριο λήμμα: Εξέγερση του Μόνμαουθ

Λίγο μετά την ανάρρησή του, ο Ιάκωβος αντιμετώπισε μια εξέγερση στην νότια Αγγλία υπό τον ανιψιό του, τον δούκα του Μόναμαουθ, και μια άλλη εξέγερση στην Σκωτία υπό τον Άρτσιμαπλντ Καμπελλ, κόμη του Άργκαϊλ.[63] Οι Άργκαϊλ και Μόνμαουθ άρχισαν τις εκστρατείες τους από την Ολλανδία, όπου ο ανιψιός και γαμπρός του Ιακώβου, Γουλιέλμος της Οράγγης, έδειξε ν' αδιαφορεί για τις προσπάθειές τους.[64] Ο Άργκαϊλ έπλευσε στην Σκωτία και στρατολόγησε ανθρώπους της φάρας του, της κλαν των Κάμπελλ.[65] Η εξέγερση καταπνίγηκε σύντομα, και ο Άργκαϊλ αιχμαλωτίσθηκε στο Ίντσινναν στις 18 Ιουνίου 1685.[65]

Απολυταρχισμός και θρησκευτική ελευθερία

Για να προστατευτεί από περαιτέρω εξεγέρσεις, ο Ιάκωβος αναζήτησε ασφάλεια σε ένα ενισχυμένο μόνιμο στρατό.[66] Αυτό ενέβαλε σε ανησυχίες τους υπηκόους του, όχι μόνο λόγω των προβλημάτων που οι στρατιώτες προκαλούσαν στις πόλεις, αλλά επειδή ήταν εναντίον της Αγγλικής παράδοσης να υπάρχει επαγγελματικός στρατός σε καιρό ειρήνης.[67] Ακόμη πιο ανησυχητική για το Κοινοβούλιο ήταν η χρήση από τον Ιάκωβο της βασιλικού του προνομίου για να επιτρέψει σε Ρωμαιοκαθολικούς να διοικούν διάφορα συντάγματα χωρίς να πρέπει να πάρουν τον όρκο που επιβαλλόταν από την Πράξη Δοκιμασίας (Test Act).[66] Όταν ακόμη και το προηγουμένως ευνοϊκό Κοινοβούλιο αντιτάχθηκε σε αυτά τα μέτρα, ο Ιάκωβος ανάστειλε τις εργασίες του τον Νοέμβριο 1685, για να μη συγκληθεί ποτέ ξανά στην βασιλεία του.[68] Στην αρχή του 1686 βρέθηκαν δύο έγγραφα του Καρόλου Β΄, στα οποία διατυπώνονταν επιχειρήματα υπέρ του Καθολικισμού και εναντίον του Προτεσταντισμού. Ο Ιάκωβος δημοσίευσε αυτά έγγραφα με μια διακήρυξη υπογεγραμμένη από το χέρι του όπου προκαλούσε τον αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρυ και την Αγγλικανική Επισκοπική Εκκλησία να αντικρούσει τα επιχειρήματα του Καρόλου: «Παρακαλώ για μια βάσιμη απάντηση, αντάξια κυρίων· και πιθανώς να έχει το αποτέλεσμα που τόσο πολύ θέλετε, να με προσελκύσετε στην εκκλησία σας». Ο Αρχιεπίσκοπος αρνήθηκε ν΄απαντήση με αιτιολογία τον σεβασμό του για τον αποθανόντα μονάρχη.[69]

Ο Ρότσεστερ, κάποτε ένας εκ των οπαδών του Ιακώβου, στράφηκε εναντίον του το 1688, μαζί με τους περισσότερους Αγγλικανούς

Ο Ιάκωβος συνηγόρησε στην ανάκληση των ποινικών νόμων και στα τρία βασίλειά του, αλλά αρνήθηκε να επεκτείνει τα ευργετήματα της ανάκλησης στους Dissenters (ακραίους Προτεστάντες) που δεν έκαναν σχετική αίτηση.[70]

Με τα λόγια του, ο Ιάκωβος εξέφραζε αγανάκτηση που κάποιοι είχαν την αναίδεια να υπερασπισθούν την ανάκληση των ποινικών νόμων εναντίον των Προτεσταντών.[71] Ο Ιάκωβος έστειλε ένα γράμμα στο Σκωτικό Κοινοβούλιο κατά την έναρξη των εργασιών του το 1685, διακηρύσσοντας την επιθυμία του για ποινικούς νόμους εναντίον των ανθισταμένων Πρεσβυτεριανών και θρηνούσε που δεν ήταν εκεί προσωπικά για να προωθήσει ένα τέτοιο νόμο. Εις απάντησιν, το Κοινοβούλιο πέρασε έναν Νόμο σύμφωνα με τον οποίο "οποιοσδήποτε παρευρίσκεται σε συγκέντρωση Dissenters είτε ως ιεροκήρυκας είτε ως ακροατής, σε κλειστό ή ανοικτό χώρο, θα τιμωρείται με θάνατο και δήμευση της περιουσίας του".[72] Τον Μάρτιο του 1686, ο Ιάκωβος έστειλε επιστολή στο Σκωτικό Ιδιαίτερο Συμβούλιο υποστηρίζοντας την ανεκτικότητα προς τους Καθολικούς αλλά και το ότι η δίωξη των Πρεσβυτεριανών έπρεπε να συνεχιστεί, καλώντας τους στο Λονδίνο όταν αρνούνταν να συμμορφωθούν με την θέλησή του.[73] Οι σύμβουλοι του εξήγησαν ότι θα ανακούφιζαν τους Καθολικούς μόνο αν γινόταν κάτι αντίστοιχο και για τους Covenanters και αν Ιάκωβος υποσχόταν να μην προσπαθήσει οτιδήποτε θα έβλαπτε την Προτεσταντική θρησκεία. Ο Ιάκωβος συμφώνησε σε ένα βαθμό χαλάρωσης των μέτρων προς τους Πρεσβυτεριανούς αλλά η απόρριψη της πλήρους ανεκτικότητας που επιθυμούσε για τους Καθολικούς, τον έκανε να διακηρύξει ότι η Προτεσταντική θρησκεία ήταν λανθασμένη και δεν θα υποσχόταν να μην είναι άσχημα διατεθειμένος έναντι μιας λανθασμένης θρησκείας.[73]


Ο Ιάκωβος επέτρεψε σε Ρωμαιοκαθολικούς να καταλάβουν τα υψηλότερα αξιώματα των Βασιλείων, και δέχθηκε στην αυλή του τον παπικό νούντσιο, Φερντινάντο ντ'Άντα, τον πρώτο αντιπρόσωπο από τη Ρώμη στο Λονδίνο από την βασιλεία της Μαρίας Α΄.[74] Ο Ιησουίτης εξομολογητής του Ιακώβου, ο Έντουαρντ Πετρ, ήταν ιδιαίτερο αντικείμενο Προτεσταντικής οργής.[75] Όταν ένας Υπουργός του Βασιλιά, ο Κόμης του Σάντερλαντ, άρχισε να αντικαθιστά αξιωματούχους στην αυλή με Καθολικούς ευνοούμενους, ο Ιάκωβος άρχισε να χάνει την εμπιστοσύνη πολλών Αγγλικανών υποστηρικτών του.[76] Sunderland's purge of office-holders even extended to the King's Anglican brothers-in-law and their supporters.[76] Οι Καθολικοί αποτελούσαν όχι περισσότερο από το ένα πεντηκοστό του Αγγλικού πληθυσμού.[77] Τον Μάϊο 1686, ο Ιάκωβος προσπάθησε να αποκτήσει από Αγγλικά δικαστήρια του κοινού ποινικού δικαίου μια απόφαση η οποία θα ανέφερε ότι η εξουσία του να απαλλαγεί από Πράξεις του Κοινοβουλίου ήταν νόμιμη. Απέπεμψε δικαστές οι οποίοι διαφωνούσαν μαζί του σε αυτό το ζήτημα καθώς και τον Solicitor General Χένετζ Φιντς.[78]

Το 1687, ο Ιάκωβος εξέδωσε την Διακήρυξη της Επιείκιας (Declaration of Indulgence), επίσης γνωστή ως Διακήρυξη για την Ελευθερία Συνείδησης (Declaration for Liberty of Conscience), στην οποία χρησιμοποίησε την απαλλακτική του δύναμη για να αναιρέσει την επιρροή των νόμων που τιμωρούσαν τους Καθολικούς και Προτεστάντες Αντιφρονούντες.[79] Προσπάθησε να συγκεντρώσε υποστήριξη από την ανεκτική πολιτική του κάνοντας μια περιοδεία ομιλιών στη Δυτική Αγγλία το καλοκαίρι του 1687. Ως μέρος της περιοδείας του, έδωσε μια ομιλία στο Τσέστερ όπου είπε "υποθέστε... ότι υπήρχε ένας νόμος που έλεγε ότι όλοι οι μαύροι πρέπει να φυλακισθούν, θα ήταν παράλογος και έχουμε τόσο λίγους λόγους για να φιλονικούμς με άλλους ανθρώπους λόγω διαφοράς στις θρησκευτικές πεποιθήσεις όσο και λόγω διαφοράς στο χρώμα."[80] Την ίδια περίοδο, ο άκωβος προσέφερε μερική ανεκτικότητα στη Σκωτία, χρησιμοποιώντας την απαλλακτική του εξουσία για να φέρει ανακούφιση στους ΚΑθολικούς και μερική ανακούφιση στους Πρεσβυτεριανούς.[81]

Το 1688, ο Ιάκωβος διέταξε η Διακήρυξη να αναγνωσθεί από τους άμβωνες κάθε Αγγλικανικής εεκλησίας, αποξενώνοντας περαιτέρω τους Αγγλικανούς επισκόπους από τον Καθολικό κυβερνήτη της εκκλησίας τους.[82] Ενώ η Διακήρυξη επέφερε επαίνους από Καθολικούς και αντιφρονούντς, έφερε την Εγκαθιδρυμένη Εκκλησία (Established Church), τον παραδοσιακό σύμμαχο της μοναρχίας, στην δύσκολη θέση της διάβρωσης των ίδιων της των προνομίων.[82] Ο Ιάκωβος προκάλεσε περαιτέρω αντίδραση προσπαθώντας να μειώσει το Αγγλικανικό μονοπώλιο στην εκπαίδευση.[83] Στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, ο Ιάκωβος προσέβαλε τους Αγγλικανούς επιτρέποντας στους Καθολικούς να φέρουν σημαντικές θέσεις στο Κράιστ Τσερτς και το University College, δύο από τα μεγαλύτερα κολλέγια της Οξφόρδης. Επίσης προσπάθησε να αναγκάσει τους Προτεστάντες Υπότροφους του Κολλεγίου Μάγκνταλεν να εκλέξουν τον Άντονι Φάρμερ, έναν άνδρα κακής φήμης ο οποίος πιστευόταν ότι ήταν κρυφός Καθολικός,[84] ως πρόεδρο τους όταν ο Προτεστάντης κάτοχος της θέσης πέθανε, παραβιάζοντας το δικαίωμα των Υποτρόφων να εκλέγουν έναν υποψήφιο δικής τους επιλογής.[83]

Το 1687 ο Ιάκωβος προετοιμάσθηκε να πληρώσει το Κοινοβούλιο με τους υποστηρικτές του ώστε να ανακαλέσει την Test Act και τους ποινικούς νόμους. Ο Ιάκωβος πείσθηκε από παροτρύνσεις Διαφωνούντων ότι έχει την υποστήριξή τους και ότι ούτως μπορούσε να απαλλαγεί από το να βασίζεται στους Τόρις και τους Αγγλικανούς. Ο Ιάκωβος θέσπισε μια μαζική εκκαθάριση εκείνων σε αξιώματα υπό το στέμμα οι οποίοι αντιτίθενταν στο σχέδιο του Ιακώβου, δηλαδή να διορισθούν νέοι λόρδοι τοποτηρητές και να επανασυστήσουν τα σώματαπου κυβερνούσαν τις πόλεις και οι εταιρείες στολών υπηρετικού προσωπικού.[85] Τον Οκτώβριο ο Ιάκωβος έδωσε διαταγές οι λόρδοι τοποτηρητές στις επαρχίες να επιδώσουν τρεις συγκεκριμένες ερωτήσεις προς όλα τα μέλη της Επιτροπής Ειρήνης: αν θα συναινούσαν στην ανάκληση του Test Act και των ποινικών νόμων· αν θα βοηθούσαν τους υποψηφίους που θα έκαναν αυτό· και αν θα δέχονταν την Διακήρυξη της Επιείκιας (Declaration of Indulgence). Κατά την διάρκεια των τριών πρώτων μηνών του 1688, εκατοντάδες εκείνων που απάντησαν τις ερωτήσεις και έδωσαν εχθρικές απαντήσεις αποπέμφθηκαν.[86] Τα σωματεία καθαρίσθηκαν από πράκτορες με ευρείες διακριτικές δυνάμεις σε μια προσπάθεια να δημιουργηθεί μια μόνιμη βασιλική εκλογική μηχανή.[87] Τελικά, στις 24 Αυγούστου 1688, ο Ιάκωβος διέταξε να εκδοθούν εντάλματα για μια γενική εκλογή.[88] Όμως, με την κυκλοφορία της είδησης τον Οκτώβριο ότι ο Γουλιέλμος της Οράγγης επρόκειτο να αποβιβασθεί στην Αγγλία, ο Ιάκωβος απέσυρε τα εντάλματα κα έγραψε στους λόρδους τοποτηρητές να ερευνήσει ισχυρισμούς κακομεταχείρισης που διαπράχθηκαν κατά την διάρκεια ρυθμίσεων και εκλογικών προετοιμασιών ως μέρος των υποχωρήσεων που έκανε ο Ιάκωβος για να κερδίσει υποστήριξη.[89]

Ένδοξη Επανάσταση

Κύριο λήμμα: Ένδοξη Επανάσταση
Ο ανιψιός του Ιακώβου και γαμπρός του, Γουλιέλμος, προσκλήθηκε να "σώσει την Προτεσταντική θρησκεία"

Τον Απρίλιο 1688, ο Ιάκωβος επανεξέδωσε την Διακήρυξη της Υποχώρησης, διατάζοντας ακολούθως τους Αγγλικανούς κληρικούς να την διαβάσουν στις εκκλησίες τους.[90] Όταν ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ, Ουίλλιαμ Σάνκροφτ, και έξι άλλοι επίσκοποι (γνωστοί ως οι Επτά Επίσκοποι) υπέβαλαν μια αίτηση ζητώντας την αναθεώρηση της θρησκευτικής πολιτικής του Βασιλιά, συνελήφθησαν και δικάσθηκαν για επαναστατικό λίβελο.[91] Ο δημόσιος συναγερμός αυξήθηκε όταν η Βασίλισσα Μαρία γέννησε έναν Καθολικό γιο και διάδοχο, τον Ιάκωβο Φραγκίσκο Εδουάρδο στις 10 Ιουνίου αυτού του έτους.[92] Όταν οι μόνοι πιθανοί διάδοχοι του Ιακώβου ήταν οι δύο Προτεστάντισσες κόρες του, οι ήπιοι Αγγλικανοί μπορούσαν να δουν τις φιλοκαθολικές πολιτικές του ως μια προσωρινή εκτροπή· η γέννηση του Πρίγκιπα δημιούργησε την πιθανότητα μιας μόνιμης Καθολικής δυναστείας, και οδήγησε τέτοια άτομα να ανακαλέσουν την υπομονετική τους στάση.[93] Απειλούμενοι από μια Καθολική δυναστεία, πολλοί Προτεστάντες με επιρροή ισχυρίσθηκαν ότι το παιδί ήταν "υποθετικό" και μπήκαν λαθραία στην κρεβατοκάμαρα της Βασίλισσας σε ένα δοχείο θέρμανσης[94]. Είχαν ήδη εισέλθει σε διαπραγματεύσεις με τον Γουλιέλμο, Πρίγκιπα της Οράγγης, όταν έγινε γνωστό ότι η Βασίλισσα ήταν έγκυος, και η γέννηση του γιου του Ιακώβου ενίσχυσε την πεποίθηση τους.[95]

Στις 30 Ιουνίου 1688, μια ομάδα Προτεσταντών ευγενών, αργότερα γνωστή ως οι Αθάνατοι Επτά, προσκάλεσε τον Πρίγκιπα της Οράγγης να έλθει στην Αγγλία με ένα στρατό.[96] Κατά τον Σεπτέμβριο, είχε γίνει ξεκάθαρο ότι ο Γουλιέλμος σκόπευε να εισβάλει.[97] Πιστεύοντας ότι ο στρατός του θα ήταν επαρκής, ο Ιάκωβος αρνήθηκε την βοήθεια του Λουδοβίκου ΙΔ΄, φοβούμενος ότι οι Άγγλοι θα αντιτίθεντο στην Γαλλική επέμβαση.[97] Όταν ο Γουλιέλμος έφθασε στις 5 Noεμβρίου 1688, πολλοί Προτεστάντες αξιωματούχοι, και ο Τσόρτσιλ, λιποτάκτησαν και συντάχθηκαν με τον Γουλιέλμο, όπως έκανε και η κόρη του Ιακώβου, Πριγκίπισσα Άννα.[98] Ο Ιάκωβος έχασε το νεύρο του και απέφυγε να επιτεθεί στον εισβλητικό στρατό, παρά την αριθμητική υπεροχή του στρατού του.[99] Στις 11 Δεκεμβρίου, ο Ιάκωβος προσπάθησε να διαφύγει στη Γαλλία, πρώτα αφήνοντας την Μεγάλη Σφραγίδα του Βασιλείου στον Τάμεση.[100] Ο Ιάκωβος αιχμαλωτίσθηκε στο Κεντ· αργότερα, ελευθερώθηκε υπό Ολλανδική προστατευτική φρουρά. Μη έχοντας επιθυμία να κάνει τον Ιάκωβο μάρτυρα, ο Πρίγκιπας της Οράγγης τον άφησε να αποδράσει στις 23 Δεκεμβρίου.[100] Ο Ιάκωβος έγινε δεκτός από τον εξάδελφο και σύμμαχο του, Λουδοβίκο ΙΔ΄, ο οποίος του προσέφερε ένα παλάτι και μια σύνταξη.

Ο Τζον Τσόρτσιλ ήταν μέλος του οίκου του Ιακώβου (household) επί πολλά έτη, but defected to William of Orange in 1688

Ο Γουλιέλμος συγκάλεσε ένα Convention Parliament για να αποφασίσει πως να χειρισθεί την φυγή του Ιάκωβου. Ενω το Κοινοβούλιο αρνήθηκε να τον εκθρονίσει, κήρυξαν ότι ο Ιάκωβος, έχοντας διαφύγει στη Γαλλία και ρίπτοντας την Μεγάλη Σφραγίδα στον Τάμεση, είχε ουσιαστικά παραιτηθεί από τον θρόνο, και ότι έκτοτε θρόνος ήταν κενός.[101] Για να πληρωθεί το κενό, η κόρη του Ιακώβου, Μαίρη, ανακηρύχθηκε Βασίλισσα· θα κυβερνούσε από κοινού με τον σύζυγό της Γουλιέλμο, ο οποίος θα γινόταν Βασιλιάς. Το Κοινοβούλιο της Σκωτίας στις 11 Απριλίου 1689, κήρυξε τον Ιάκωβο ως μη δικαιούμενο το θρόνο.[102] Το Αγγλικό Κοινοβούλιο πέρασε μια Χάρτα των Δικαιωμάτων που κατήγγελλε τον Ιάκωβο για κατάχρηση εξουσίας.[103] Η Χάρτα επίσης κήρυσσε ότι πλέον, ουδείς Ρωμαιοκαθολικός επιτρεπόταν να αναρρηθεί στον Αγγλικό θρόνο, ούτε μπορούσε ένας Άγγλος μονάρχης να συνάψει γάμο με Ρωμαιοκαθολικό ή Ρωμαιοκαθολική.[104]

Ύστερα έτη

Πόλεμος στην Ιρλανδία

Κύριο λήμμα: Γουλιελμιτικός Πόλεμος στην Ιρλανδία

Με την βοήθεια των Γαλλικών δυνάμεων, ο Ιάκωβος αποβιβάσθηκε στην Ιρλανδία τον Μάρτιο του 1689.[105] Το Ιρλανδικό Κοινοβούλιο δεν ακολούθησε το παράδειγμα του Αγγλικού Κοινοβουλίου· διακήρυξε ότι ο Ιάκωβος παρέμενε Βασιλιάς και πέρασε μια μαζική bill of attainder κατά αυτών που είχαν εξεγερθεί εναντίον του.[106] Με την πίεση του Ιακώβου, το Ιρλανδικό Κοινοβούλιο πέρασε έναν Νόμο για την Ελευθερία της Συνείδησης που έδινε θρησκευτική ελευθερία σε όλους τους Καθολικούς και τους Προτεστάντες στην Ιρλανδία.[107] Ο Ιάκωβος εργάσθηκε για να φτιάξει έναν στρατό στην Ιρλανδία, αλλά ηττήθηκε τελικά στη Μάχη του Μπόυν στις 1 Ιουλίου 1690 ότανέφθασε ο Γουλιέλμος, προσωπικά οδηγώντας έναν στρατό για να νικήσει τον Ιάκωβο και να πάρει τον Αγγλικό έλεγχο.[108] Ο Ιάκωβος έφυγε στην Γαλλία ακόμη μια φορά, αναχωρώντας από το Κίνσεϊλ, για να μην επιστρέψει ποτέ σε οποιοδήποτε από τα πρώην βασίλεια του.[108] Επειδή εγκατέλειψε τους Ιρλανδούς υποστηρικτές του, ο Ιάκωβος έγινε γνωστός στην Ιρλανδία ως Séamus an Chaca ή 'James the be-shitten'.[109]

Επιστροφή στην εξορία

Το Château de Saint-Germain-en-Laye, το σπίτι του Ιακώβου κατά την τελική του εξορία

Στη Γαλλία, στον Ιάκωβο επιτράπηκε να ζήσει στον βασιλικό πύργο (château) του Σαιν Ζερμαίν εν Λε.[110] Η σύζυγος του Ιακώβου και μερικοί υποστηρικτές του έφυγαν μαζί του, συν τον Κόμητα του Μέλφορτ· οι περισσότεροι, αλλά όχι όλοι, ήταν Καθολικοί.[111] Το 1692 γεννήθηκε το τελευταίο παιδί, η Λουίζα Μαρία Θηρεσία.[112] Μερικοί υποστηρικτές στην Αγγλίας προσπάθησαν να αποκαταστήσουν τον Ιάκωβο στο θρόνο δολοφονώντας τον Γουλιέλμο Γ΄ το 1696, αλλά η συνωμοσία απέτυχε και η αντίδραση έκανε την υπόθεση του Ιακώβου λιγότερο δημοφιλή.[113] Η προσφορά του Λουδοβίκου ΙΔ΄ να εκλέξει τον Ιάκωβο Βασιλιά της Πολωνίας τον ίδιο χρόνο απορρίφθηκε, από φόβο μήπως η αποδοχή από τον Ιάκωβο του Πολωνικού στέμματος ίσως (στο μυαλό των Άγγλων) τον καθιστούσαν ανίκανο να είναι Βασιλιάς της Αγγλίας. Αφού ο Λουδοβίκος κατέληξε σε ειρήνη με τον Γουλιέλμο το 1697, έπαυσε να προσφέρει πολλά προς βοήθεια του Ιακώβου.[114]

Κατά τα τελευταία του έτη, ο Ιάκωβος έζησε σε μια αυστηρή μετάνοια.[115] Έγραψε ένα μνημόνιο για το γιο του συμβουλεύοντας τον να κυβερνήσει την Αγγλία, συγκεκριμενοποιώντας ότι οι Καθολικοί θα έπρεπε να έχουν έναν Υπουργό, έναν Επίτροπο του Θησαυροφυλακίου, τον Υπουργό Πολέμου, με την πλειοψηφία των αξιωματούχων στο στρατό.[116] Πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία στις 16 Σεπτεμβρίου 1701 στο Σαιν Ζερμαίν εν Λε.[117] Το σώμα του απλώθηκε να αναπαυθεί σε ένα φέρετρο στο Παρεκκλήσι του Αγίου Εδμούνδου στην Εκκλησία των Άγγλων Βενεδικτίνων στην Rue St. Jacques στο Παρίσι, με επικήδειο λόγο από τον Ανρί-Εμμανουέλ ντε Ροκέτ.[117] Το 1734, ο Αρχιεπίσκοπος του Παρισιού άκουσε στοιχεία προς υποστήριξη της αγιοποίηση του Ιακώβου, αλλά δεν βγήκε τίποτα από αυτό.[117] Κατά την Γαλλική Επανάσταση, ο τάφος του Ιακώβου καταστράφηκε και τα ερείπια του διασκορπίσθηκαν.[118] Την εποχή του θανάτου του, ήταν το τελευταίο επιζόν τέκνο του Καρόλου Α' και της Βασίλισσας Ενριέττας Μαρίας.

Διαδοχή

Ο γιος του Ιακώβου ήταν γνωστός ως "Ιάκωβος Γ΄ και Η΄" στους υποστηρικτές του, και "Ο Πρεσβύτερος Μνηστήρας" στους εχθρούς του

Η νεότερη κόρη του Ιακώβου Άννα ανέβηκε στο θρόνο όταν ο Γουλιέλμος πέθανε το 1702. Ο Νόμος της Διευθέτησης όριζε ότι, αν η γραμμή διαδοχής που εγκαθιδρύθηκε στη χάρτα των Δικαιωμάτων διαταρασσόταν, τότε το στέμμα θα πήγαινε σε μια Γερμανίδα εξαδέλφη, την Σοφία, Εκλέκτορα του Ανόβερου, και στους Προτεστάντες διαδόχους της.[119] Έτσι, όταν η Άννα πέθανε το 1714 (λιγότερο από δύο μήνες μετά τον θάνατο της Σοφίας), το στέμμα κληροδοτήθηκε στον Γεώργιο Α΄, γιο της Σοφίας, τον Εκλέκτορα του Ανόβερου και δεύτερο εξάδελφο της Άννας.[119]

Ο γιος του Ιακώβου Ιάκωβος Φραγκίσκος Εδουάρδος αναγνωρίσθηκε ως Βασιλιάς με τον θάνατο του πατέρα του από τον Λουδοβίκο ΙΔ΄ της Γαλλίας και οι εναπομείναντες υποστηρικτές του Ιακώβου (αργότερα γνωστοί ως Ιακωβίτες) ως "Ιάκωβος Γ΄ και Η΄."[120] Οδήγησε μια εξέγερση στην Σκωτία το 1715 αμέσως μετά την άνοδο του Γεωργίου Α΄, αλλά ηττήθηκε.[121] Οι Ιακωβίτες εξεγέρθηκαν πάλι το 1745 οδηγούμενοι από τον Κάρολο Εδουάρδο Στιούαρτ, εγγονό του Ιακώβου Β΄, και πάλι ηττήθηκαν.[122] Από τότε, καμία σοβαρή προσπάθεια να παλινορθωθούν οι Στιούαρτ δεν έχει γίνει. Οι διεκδικήσεις του Καρόλου πέρασαν στον νεότερο αδελφό του Χένρι Μπένεντικτ Στιούαρτ, τον Πρύτανη του Κολλεγίου των Καρδιναλίων της Καθολικής Εκκλησίας.[123] Ο Χένρι ήταν ο τελευταίος από τους νόμιμους απογόνους του Ιακώβου, και κανένας συγγενής δεν έχει δημοσίως αναγνωρίσει την Ιακωβιτική διεκδίκηση από τόν θάνατό του το 1807.[124]

Ιστοριογραφία

Ο Μακόλεϋ έγραψε σύμφωνα με την παράδοση των Ουίγων.
Ο Μπελόκ ήταν ένας αξιοσημείωτος απολογητής του Ιακώβου Β'.

Η ιστοική ανάλυση του Ιακώβου Β' έχει κάπως αναθεωρηθεί από τότε που οι Ουίγοι ιστορικοί, με αρχηγό τον Λόρδο Μακόλεϋ, φιλοτέχνησαν τον Ιάκωβο ως βάναυσο απολυταρχικό άνθρωπο και την βασιλεία του ως "τυραννία η οποία προσέγγιζε την παράνοια".[125] Μεταγενέστεροι ερευνητές, όπως ο Τζ. Μ. Τρεβέλυαν (μικρανιψιός του Μακόλεϋ) και ο Ντέιβιντ Ογκ, παρότι πιο ισορροπημένοι αό τον Μακόλεϋ, χαρακτήριζαν ακόμα τον Ιάκωβο ως τύραννο, τις προσπάθειες του για θρησκευτική ανεκτικότητα ως απάτη, και την βασιλεία του ως εκτροπή στην Βρετανική ιστορία.[126] To 1892 o Α. Γ. Ουάρντ έγραψε για το Λεξικό της Εθνικής Βιογραφίας ότι ο Ιάκωβος ήταν "προφανώς ένας πολιτικά και θρησκευτικά φανατισμένος", αν και ουδέποτε στερείτο "μιας φλέβας πατριωτικού αισθήματος"· "η μετατροφή του στην εκκλησία της Ρώμης έκανε την χειραφέτηση των ομοδόξων του Καθολικών σε πρώτη φάση, και την ανάκτηση της Αγγλίας προς όφελος του Καθολικισμού, τα αντικείμενα της διακυβέρνησης της πολιτικής του."[127]

Ο Ιλέρ Μπελόκ (ένας Ρωμαιοκαθολικός) έσπασε την παράδοση αυτή το 1928, απεικονίζοντας τον Ιάκωβο ως αξιότιμο άνδρα και αληθινό υπεασπιστή της ελευθερίας της συνείδησης, κα τους εχθρούς του "άνδρες στην μικρή κλίκα των μεγάλων περιουσιών ... οι οποίοι κατέστρεψαν την αρχαία μοναρχία των Άγγλων."[128]

Τίτλοι, προσφωνήσεις και εμβλήματα

Τίτλοι και προσφωνήσεις

Βασιλικές προσφωνήσεις του
Βασιλιάς Ιακωβος Β' της Αγγλίας
Προσφώνηση αναφοράςΑυτού Μεγαλειότητα
Προφορική προσφώνησηΜεγαλειότατε
Εναλλακτική προσφώνησηSire
Βασιλικές προσφωνήσεις του
Ιάκωβος Ζ'. Βασιλιάς της Σκωτίας
Προσφώνηση αναφοράςHis Grace
Προφορική προσφώνησηYour Grace
Εναλλακτική προσφώνησηSire
  • 14 Οκτωβρίου 1633 – 27 Ιανουαρίου 1644: προσφωνείτο Δούκας της Υόρκης[129]
  • 27 Ιανουαρίου 1644 – 6 Φεβρουαρίου 1685: Ο Δούκας της Υόρκης[129]
  • 10 Μαΐου 1659 – 6 Φεβρουαρίου 1685: Ο Κόμης του Ούλστερ[129]
  • 31 Δεκεμβρίου 1660 – 6 Φεβρουαρίου 1685: Ο Δούκας του Όλμπανυ
  • πριν τις 6 Φεβρουαρίου 1685: Αυτού Βασιλική Υψηλότητα[130]
  • 6 Φεβρουαρίου 1685 – 16 Σεπτεμβρίου 1701: Η Αυτού Μεγαλειότητα Ο Βασιλιάς

Η επίσημη προσφώνηση του Ιακώβου στην Αγγλία ήταν "Ιάκωβος ο Δεύτερος, με τη Χάρη του Θεού, Βασιλιάς της Αγγλίας, της Σκωτίας, της Γαλλίας και της Ιρλανδίας, Υπερασπιστής της Πίστης, κλπ." Η διεκδίκηση προς τη Γαλλία ήταν μόνο ονομαστική, και συνεχιζόταν από κάθε Άγγλο Βασιλιά από τον Εδουάρδο Γ' μέχρι τον Γεωργίου Γ', άσχετα από την έκταση Γαλλικού εδάφους που ελεγχόταν ουσιαστικά. Στη Σκωτία, ήταν ο "Ιάκωβος ο Έβδομος, με τη Χάρη του Θεού, Βασιλιάς της Σκωτίας, της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ιρλανδίας, Υπερασπιστής της της Πίστης, κλπ."[131]

Ο Ιάκωβος έγινε "Δούκας της Νορμανδίας" από τον Βασιλιά Λουδοβίκο ΙΔ' της Γαλλίας στις 31 Δεκεμβρίου 1660.[129]

Τιμητικές διακρίσεις

Έμβλημα

Half-Crown coin of James II, 1686

Πριν την ανάρρησή του, ο θυρεός του Ιακώβου ήταν το εθνόσημο (το οποίο αργότερα κληρονόμησε)

See adjacent text
Θυρεός του Ιακώβου Β' της Αγγλίας
Θυρεός του Ιακώβου Β' της Αγγλίας  
Θυρεός του Ιακώβου Ζ' της Σκωτίας
Θυρεός του Ιακώβου Ζ' της Σκωτίας  

Απεικονίσεις στην τέχνη

Ο Ιάκωβος είναι ένας χαρακτήρας στο μυθιστόρημα Ο Άνθρωπος που Γελά του Βικτόρ Ουγκό. Τον ερμήνευσε ο Γιόζεφ μόσερ στην βωβή Αυστριακή ταινία του 1921 Das grinsende Gesicht και ο Σαμ ντε Γκράσσε στην βωβή ταινία του 1928 Ο Άνθρωπος Που Γελά.

Απεικονίσθηκε επίσης από τον Γκιμπ ΜακΛόφλιν στην βωβή ταινία του 1926 Nell Gwynne, βασισμένη σε ένα μυθιστόρημα του Τζόζεφ Σίρινγκ, τον Λόρενς Άντερσον στην ταινία του 1934 Nell Gwyn, τον Βέρνον Στιλ στην ταινία του 1935Captain Blood, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Ραφαέλ Σαμπατίνι, τον Ντάγκλας Μάθιους στο δράμα του BBC TV του 1938 Thank You, Mr. Pepys, τον Χένρι Όσκαρ στην ταινία του 1948Bonnie Prince Charlie, τον Τζον Ουέστμπρουκ στην τηλεοπτική σειρά του BBC του 1969 The First Churchills, τον Γκάι Χένρι στην ταινία του 1995 England, My England, την ιστορία του συνθέτη Χένρι Πέρσελ, και τον Τσάρλι Κριντ-Μάιλς στην μίνι τηλεοπτική σειρά του BBC του 2003 Charles II: The Power & the Passion.

The squabbling surrounding James's kingship, the Monmouth Rebellion, the Glorious Revolution, James's abdication, and William of Orange's subsequent accession to the throne are themes in Neal Stephenson's 2003 novel Quicksilver.

Απόγονοι

Κύριο λήμμα: Απόγονοι του Ιακώβου Β΄ της Αγγλίας
Τέκνα του Ιακώβου Β' της Αγγλίας

Πρόγονοι

Πρόγονοι Ιάκωβος Β΄ της Αγγλίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
16. Μάθιου Στιούαρτ, 4ος Κόμης του Λέννοξ
 
 
 
 
 
 
 
8. Χένρυ Στιούαρτ, Λόρδος Ντάρνλεϊ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
17. Μάργκαρετ Ντάγκλας
 
 
 
 
 
 
 
4. Ιάκωβος Α΄ της Αγγλίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
18. Ιάκωβος Ε΄ της Σκωτίας
 
 
 
 
 
 
 
9. Μαρία, Βασίλισσα των Σκώτων
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
19. Μαρία του Γκιζ
 
 
 
 
 
 
 
2. Κάρολος Α΄ της Αγγλίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
20. Χριστιανός Γ΄ της Δανίας
 
 
 
 
 
 
 
10. Φρειδρίκος Β΄ της Δανίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
21. Dorothea of Saxe-Lauenburg
 
 
 
 
 
 
 
5. Άννα της Δανίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
22. Ulrich III of Mecklenburg-Schwerin
 
 
 
 
 
 
 
11. Σοφία του Μέκλενμπουργκ-Σβέριν
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
23. Ελισάβετ της Δανίας
 
 
 
 
 
 
 
1. Ιάκωβος Β΄ της Αγγλίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
24. Κάρολος των Βουρβόνων, Δούκας του Βαντόμ
 
 
 
 
 
 
 
12. Αντώνιος της Ναβάρρας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
25. Φραγκίσκη της Αλανσόν
 
 
 
 
 
 
 
6. Ερρίκος Δ΄ της Γαλλίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
26. Ερρίκος Β΄ της Ναβάρρας
 
 
 
 
 
 
 
13. Jeanne III of Navarre
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
27. Marguerite de Navarre
 
 
 
 
 
 
 
3. Ενριέττα Μαρία της Γαλλίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
28. Κόζιμο Α΄ των Μεδίκων
 
 
 
 
 
 
 
14. Φραγκίσκος Α΄ των Μεδίκων
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
29. Eleonora di Toledo
 
 
 
 
 
 
 
7. Μαρία των Μεδίκων
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
30. Φερδινάνδος Α΄, Άγιος Ρωμαίος Αυτοκράτορας
 
 
 
 
 
 
 
15. Johanna of Austria
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
31. Άννα της Βοημίας και Ουγγαρίας
 
 
 
 
 
 

Παραπομπές

  1. ↑ Ένας ισχυρισμός που βρίσκεται σε πολλές πηγές, ότι ο Ιάκωβος Β΄ πέθανε στις 6 Σεπτεμβρίου 1701 (17 Σεπτεμβρίου 1701 σύμφωνα με το (Νέο Ημερολόγιο) μπορεί να προέρχεται από ένα λάθος υπολογισμού του ανώνυμου συγγραφέα του "An Exact Account of the Sickness and Death of the Late King James II, as also of the Proceedings at St. Germains thereupon, 1701, in a letter from an English gentleman in France to his friend in London" (Somers Tracts, ed. 1809–1815, XI, pp. 339–342) όπου αναφέρεται ότι: "Και την Παρασκευή της 17ης τρέχοντος, περίπου στις τρεις το απόγευμα, ο βασιλιάς πέθανε, την ημέρα που πάντα νήστευε στη μνήμη του πάθους του ευλογημένου Σωτήρα μας, την ημέρα που πάντα απελάμβανε να πεθάνει, και την ένατη Εβραϊκή ώρα, όταν ο Σωτήρας μας σταυρώθηκε." Καθώς η 17η Σεπτεμβρίου 1701 του Γρηγοριανού Ημερολογίου είναι Σάββατο και ο συγγραφέας επιμένει ότι ο Ιάκωβος πέθανε Παρασκευή, "την μέρα που πάντα ήθελε να πεθάνει", ένα αναπόφευκτο συμπέρασμα είναι ότι ο συγγραφέας έκανε λάθος στην ημερομηνία, που αργότερα υιοθετήθηκε από διάφορες πηγές. Βλέπε "English Historical Documents 1660–1714", ed. by Andrew Browning (London and New York: Routledge, 2001), 136–138.
  2. ↑ Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα james7.
  3. ↑ Tο Κοινοβούλιο της Σκωτίας θεώρησε ότι ο Ιάκωβος είχε παραιτηθεί στις 11 Δεκεμβρίου 1688 και έτσι στις 11 Aπριλίου 1689 τον κήρυξε έκπτωτο.
  4. ↑ Miller, 1
  5. ↑ 5,0 5,1 Callow, 31
  6. ↑ Callow, 34
  7. ↑ Miller, 10; Callow, 101
  8. ↑ Callow, 36
  9. ↑ Callow, 42; Miller, 3
  10. ↑ Callow, 45
  11. ↑ Callow, 48–50
  12. ↑ 12,0 12,1 Royle, 517
  13. ↑ 13,0 13,1 Miller, 16–17
  14. ↑ Miller, 19–20
  15. ↑ Miller, 19–25
  16. ↑ Miller, 22–23
  17. ↑ Miller, 24
  18. ↑ Miller, 25
  19. ↑ Callow, 89
  20. ↑ Callow, 90
  21. ↑ Miller, 44
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 22,3 22,4 Miller, 44–5.
  23. ↑ Waller, 49–50
  24. ↑ Miller, 46.
  25. ↑ Miller, 45–46.
  26. ↑ Miller, 46. Ο Σάμιουελ Πέπυς έγραψε στο ημερολόγιό του ότι ο Ιάκωβος "καλοκοίταζε την γυναίκα μου". Αυτόθι. Το γούστο του Ιάκωβου στις γυναίκες ήταν συχνά περίεργο. Ο Τζίλμπερτ Μπάρνετ έκανε την περίφημη παρατήρηση ότι οι ερωμένες του Ιάκωβου πρέπει "να του είχαν δοθεί από τους ιερείς ως επιτίμιο". Miller, 59.
  27. ↑ Callow, 101.
  28. ↑ Callow, 104.
  29. ↑ Miller, 42.
  30. ↑ Miller, 43–4.
  31. ↑ quoted by Adrian Tinniswood (2003). 80. By Permission of Heaven: The Story of the Great Fire of London. London: Jonathan Cape.
  32. ↑ Miller, 58–59; Callow, 144–145. Ο Κάλλοου γράφει ότι η Άννα "άσκησε την μεγαλύτερη επίδραση στις αντιλήψεις του" και ότι αυτή μετεστράφη λίγο μετά την Παλινόρθωση "σχεδόν σίγουρα πριν από τον σύζυγό της". Ibid., 144.
  33. ↑ Callow, 143–144; Waller, 135
  34. ↑ Callow, 149
  35. ↑ 35,0 35,1 Miller, 69–71
  36. ↑ Kenyon, 385
  37. ↑ Waller, 92
  38. ↑ Waller, 16–17
  39. ↑ Miller, 73
  40. ↑ Turner, 110–111
  41. ↑ Waller, 30–31
  42. ↑ Miller, 84; Waller, 94–97. Σύμφωνα με τον Τέρνερ, η αντίδραση του Ιάκωβου στην συμφωνία αυτή ήταν : "Πρέπει να υπακούει κανείς στον βασιλιά και θα χαιρόμουν αν όλοι οι υπήκοοί του μάθαιναν από μένα να τον υπακούουν". Turner, 132.
  43. ↑ Miller, 87
  44. ↑ Miller, 99–105
  45. ↑ Harris, 74
  46. ↑ Miller, 93–95
  47. ↑ Miller, 103–104
  48. ↑ Miller, 90
  49. ↑ Miller, 87–91
  50. ↑ Miller, 95
  51. ↑ Miller, 98–99
  52. ↑ Miller, 89; Callow, 180–183
  53. ↑ 53,0 53,1 53,2 53,3 Miller, 115–116
  54. ↑ Miller, 116; Waller, 142–143
  55. ↑ Miller, 116–117
  56. ↑ Miller, 117
  57. ↑ Miller, 118–119
  58. ↑ 58,0 58,1 Miller, 120–121
  59. ↑ Harris, 45. Ο Ιάκωβος στέφθηκε βασιλιάς της Αγγλίας και της Ιρλανδίας μόνο · δεν στέφθηκε ποτέ στη Σκωτία, αλλά ανακηρύχθηκε Βασιλιάς της Σκωτίας περίπου την ίδια περίοδο.
  60. ↑ Miller, 121
  61. ↑ Harris, 44–45
  62. ↑ Miller, 123
  63. ↑ Miller, 140–143; Harris, 73–86
  64. ↑ Miller, 139–140
  65. ↑ 65,0 65,1 Harris, 75–76
  66. ↑ 66,0 66,1 Miller, 142–143
  67. ↑ Harris, 95–100
  68. ↑ Miller, 146–147
  69. ↑ Macaulay, 349-50.
  70. ↑ Macaulay, 242; Harris, 480-481.
  71. ↑ Macaulay, 242
  72. ↑ Macaulay, 242; Harris, 70
  73. ↑ 73,0 73,1 Macaulay, 385-86; Turner, 373
  74. ↑ Miller 142; Macaulay, 445
  75. ↑ Harris, 195–196
  76. ↑ 76,0 76,1 Miller, 150–152
  77. ↑ Macaulay, 444.
  78. ↑ Macaulay, 368.
  79. ↑ Kenyon, 389–391
  80. ↑ Sowerby, 32
  81. ↑ Macaulay, 429; Harris, 480-82
  82. ↑ 82,0 82,1 Harris, 216–224
  83. ↑ 83,0 83,1 Harris, 224–229
  84. ↑ Η ακριβής θρησκευτική πεποίθηση του Φάρμερ είναι ασαφής. Ο Μακόλεϋ αναφέρει ότι ο Φάρμερ "υποκρινόταν ότι έγινε Παπιστής". Ο Πραλ, στο 148, τον αποκαλεί "φιλικό προς τους Καθολικούς". Ο Μίλλερ, στο 170, αναφέρει ότι "αν και δεν είχε αυτοκηρυχθεί Καθολικός, πιστευόταν ότι δεν ήταν πλέον Αγγλικανός." Ο Άσλεϋ, στο 89, δεν αναφέρει τον Φάρμερ ονομαστικά, αλλά μόνο ως τον Καθολικό υποψήφιο του Βασιλιά. Όλες οι πηγές συμφωνούν ότι η κακή φήμη του Φάρμερ ως "προσώπου σκανδαλώδους χαρακτήρα" ήταν τόσο προληπτικές για την υποψηφιότητα του όσο οι αβέβαιες θρησκευτικές του πεποιθήσεις. See, e.g., Prall, 148.
  85. ↑ Jones, 132.
  86. ↑ Jones, 132-33.
  87. ↑ Jones, 146.
  88. ↑ Jones, 150.
  89. ↑ Jones, 159.
  90. ↑ Harris, 258–259
  91. ↑ Harris, 260–262; Prall, 312
  92. ↑ Miller 186–187; Harris, 269–272
  93. ↑ Harris, 271–272; Ashley, 110–111
  94. ↑ Gregg, Edward. Queen Anne. Yale University Press (2001), 58.
  95. ↑ Waller, 43–46; Miller, 186–187
  96. ↑ Ashley, 201–202
  97. ↑ 97,0 97,1 Miller, 190–196
  98. ↑ Waller, 236–239.
  99. ↑ Miller, 201–203
  100. ↑ 100,0 100,1 Miller, 205–209
  101. ↑ Miller, 209. Harris, 320–328, analyses the legal nature of the abdication; James did not agree that he had abdicated.
  102. ↑ Devine, 3; Harris, 402–407
  103. ↑ Ashley, 206–209; Harris, 329–348
  104. ↑ Harris, 349–350
  105. ↑ Miller, 222–224
  106. ↑ Miller, 226–227
  107. ↑ Harris, 440
  108. ↑ 108,0 108,1 Harris, 446–449
  109. ↑ Szechi, Daniel (1994). The Jacobites, Britain and Europe, 1688-1788. 48: Manchester University Press. ISBN 0719037743. 
  110. ↑ Miller, 235
  111. ↑ Miller, 235–236
  112. ↑ SCOTTISH ROYAL LINEAGE - THE HOUSE OF STUART Part 4 of 6 online at burkes-peerage.net (accessed 9 February 2008)
  113. ↑ Miller, 238; Waller, 350
  114. ↑ Miller, 239
  115. ↑ Miller, 234–236
  116. ↑ Macaulay, 445
  117. ↑ 117,0 117,1 117,2 Miller, 240
  118. ↑ Miller, 240; Waller, 401; MacLeod, 349. MacLeod and Waller say all of James's remains were lost. McFerran says parts of his bowel sent to the parish church of St. Germain-en-Laye were rediscovered in 1824 and are the only known remains left. The English Illustrated Magazines article on St. Germain from September 1901 concurs.
  119. ↑ 119,0 119,1 Harris, 493
  120. ↑ MacLeod, 349
  121. ↑ MacLeod 361–363
  122. ↑ MacLeod, 365–371
  123. ↑ MacLeod, 371–372
  124. ↑ MacLeod, 373–374
  125. ↑ Macaulay, 239
  126. ↑ See Prall, vii–xv, for a more detailed historiography.
  127. ↑ Πρότυπο:DNB Cite
  128. ↑ Belloc, vii
  129. ↑ 129,0 129,1 129,2 129,3 129,4 Weir, Alison (1996). 258. Britain's Royal Families: The Complete Genealogy. Revised Edition. Random House, London. ISBN 0-7126-7448-9.
  130. ↑ No. 1693. 6 February 1681. https://www.thegazette.co.uk/London/issue/1693/page/ ;
    No. 1728. 8 June 1682. https://www.thegazette.co.uk/London/issue/1728/page/ ;
    No. 1849. 6 August 1683. https://www.thegazette.co.uk/London/issue/1849/page/ 
  131. ↑ No. 2009. 16 February 1684. https://www.thegazette.co.uk/London/issue/2009/page/ 
  132. ↑ Stuart, Catherine Laura
  133. ↑ Stuart, Charles of Cambridge, Duke of Cambridge
  134. ↑ Stuart, Charlotte Maria

Πηγές

  • Ashley, Maurice, The Glorious Revolution of 1688, Charles Scribner's Sons, New York, 1966. ISBN 0-340-00896-2.
  • Belloc, Hilaire, James the Second, J.B. Lippincott Co, Philadelphia 1928, popular; Catholic perspective
  • Callow, John, The Making of King James II: The Formative Years of a King, Sutton Publishing, Ltd, Thrupp, Stroud, Gloucestershire, 2000. ISBN 0-7509-2398-9.
  • Clarke, James S. (Editor), The Life of James II, London, 1816
  • Dekrey, Gary S. "Between Revolutions: Re-appraising the Restoration in Britain," History Compass 2008 6(3): 738-773,
  • Devine, T. M., The Scottish Nation 1700-2007, Penguin Books, London, 2006. ISBN 0-14-102769-X
  • Glassey, Lionel, ed. The Reigns of Charles II and James VII and II (1997)
  • Goodlad, Graham. " Before the Glorious Revolution: The Making of Absolute Monarchy?," History Review. Issue: 58; 2007. pp 10+. Examines the Controversies Surrounding the Development of Royal Power under Charles II and James II. in Questia
  • Hallam, Henry, The Constitutional History of England from the Accession of Henry VII to the Death of George II, W. Clowes & Sons, London, 1855.
  • Harris, Tim, Revolution: The Great Crisis of the British Monarchy, 1685–1720, Penguin Books, Ltd., 2006. ISBN 0-7139-9759-1.
  • "James II," Encyclopædia Britannica, 11th ed. London, 1911: Cambridge University Press.
  • Kenyon, J.P., The Stuart Constitution 1603–1688, Documents and Commentary, 2d ed., Cambridge University Press, Cambridge 1986. ISBN 0-521-31327-9.
  • MacLeod, John, Dynasty, the Stuarts, 1560–1807, Hodder and Stoughton, London 1999. ISBN 0-340-70767-4.
  • Macaulay, Thomas Babington, The History of England from the Accession of James the Second. Popular Edition in Two Volumes. Longmans, London 1889.
  • Miller, John. James II (3rd ed. 2000) excerpt and text search, Miller sees James as more interested in his own survival and tolerance for Catholics and suggests he did not have a grand plan to Catholicize England
  • Miller, John. The Stuarts (2004), 320pp; standard scholarly survey
  • Miller, John. The Glorious Revolution, (2nd ed. 1997) excerpt and text search
  • McFerran, Noel S. (2003). "James II and VII."
  • Mullett, M. James II and English Politics 1678-1688 (1993) excerpt and text search
  • Pincus, Steve. 1688: The First Modern Revolution (2009) excerpt and text search, influential new interpretation
  • Prall, Stuart, The Bloodless Revolution: England, 1688, Anchor Books, Garden City, New York 1972.
  • Royle, Trevor, The British Civil Wars: The Wars of the Three Kingdoms, 1638–1660, Little, Brown, 2004. ISBN 0-312-29293-7.
  • Sowerby, Scott, "Of Different Complexions: Religious Diversity and National Identity in James II's Toleration Campaign," English Historical Review, vol. 124 (2009), pp. 29-52.
  • Speck, W.A. James II (2002), argues James did not seek to impose Catholicism, but his ambitions went far beyond equal treatment for Catholics.
  • Turner, Francis C., James II, Eyre and Spottiswoode, London, 1948
  • Waller, Maureen, Ungrateful Daughters: The Stuart Princesses who Stole Their Father's Crown, Hodder & Stoughton, London, 2002. ISBN 0-312-30711-X.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι



Ιάκωβος Β΄ της Αγγλίας
Γέννηση: 14 Οκτωβρίου 1633 Θάνατος: 16 Σεπτεμβρίου 1701
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος
Κάρολος Β΄ 		Βασιλιάς της Αγγλίας, της Σκωτίας και της Ιρλανδίας
1685–1688 		Κενό
Τελευταίος που έφερε τον τίτλο ήταν
Γουλιέλμος Γ΄/Β΄ και Μαίρη Β΄
Επίτιμοι τίτλοι
Προκάτοχος
Ο Κόμης του Ουίντσιλσι 		Λόρδος Φύλακας των Πέντε Λιμένων
1660–1673 		Διάδοχος
Τζον Μπομόν
Πολιτικά αξιώματα
Κενό Λόρδος Αρχιναύαρχος
1660–1673 		Διάδοχος
Κάρολος Β΄
Προκάτοχος
Ο Δούκας του Λέννοξ 		Λόρδος Αρχιναύαρχος της Σκωτίας
1673–1701 		Διάδοχος
Ο Δούκας του Ρίτσμοντ
Προκάτοχος
Ο Δούκας του Λόντερντεϊλ 		Λόρδος Αρχιεπίτροπος στο Κοινοβούλιο της Σκωτίας
1680–1685 		Διάδοχος
Ο Δούκας του Κουήνσμπερρυ
Προκάτοχος
Κάρολος Β΄ 		Λόρδος Αρχιναύαρχος
1685–1688 		Διάδοχος
Γουλιέλμος Γ΄
Τίτλοι σε διεκδίκηση
Απώλεια τίτλου
Εκθρονίσθηκε στην Ένδοξη Επανάσταση
 — ΚΑΤ' ΟΝΟΜΑ —
Βασιλιάς της Αγγλίας, της Σκωτίας και της Ιρλανδίας
1688–1701 		Διάδοχος
Ιάκωβος Γ΄


π • σ • ε Δούκες του Άλμπανυ
π • σ • ε Δούκες της Υόρκης
CC-BY-SA
Μετάφραση 		Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα James II of England της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).

Πρότυπο:Link FA Πρότυπο:Link FA Πρότυπο:Link FA Πρότυπο:Link FA

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ιάκωβος_Β΄_της_Αγγλίας&oldid=3901588"