Ολυμπιακός Σ.Φ.Π. (ποδόσφαιρο)

Αυτό το λήμμα αφορά ποδοσφαιρικό τμήμα του Ολυμπιακού. Για τα υπόλοιπα τμήματα, δείτε: Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς.

Ολυμπιακός Σ.Φ.Π.

Ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος το έμβλημα του Ολυμπιακού
Επίσημη ονομασία	Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς
Σύντομο όνομα	Ολυμπιακός
Προσωνύμιο	Θρύλος, Ερυθρόλευκοι, Κόκκινοι
Ίδρυση	10 Μαρτίου 1925
Έδρα	Πειραιάς, Ελλάδα
Στάδιο	«Γεώργιος Καραϊσκάκης», Δήμος Πειραιώς
Χρώματα	κόκκινο και λευκό
Μητρικός σύλλογος	Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς
Ιδιοκτήτης	Ευάγγελος Μαρινάκης
Πρόεδρος	Ευάγγελος Μαρινάκης
Προπονητής	Μίτσελ Γκονθάλεθ
Πρωτάθλημα	Σούπερ Λιγκ
Ιστότοπος	olympiacos.org
Πρώτη εμφάνιση Δεύτ. εμφάνιση Τρίτη εμφάνιση
Μέσα κοινωνικής δικτύωσης
Πολυμέσα σχετικά με την ομάδα
wikidata ()

Ο Ολυμπιακός, με πλήρες όνομα Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς ή συντετμημένα ΟΣΦΠ, είναι ένα ελληνικό ποδοσφαιρικό σωματείο. Ιδρύθηκε το 1925 στον Πειραιά, και αποτέλεσε το πρώτο τμήμα του ευρύτερου αθλητικού συλλόγου Ολυμπιακός ΣΦΠ.

Είναι η πιο επιτυχημένη ομάδα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, έχοντας κατακτήσει 40 Πρωταθλήματα Ελλάδος, 26 Κύπελλα Ελλάδος και 16 νταμπλ, περισσότερα από κάθε άλλη ελληνική ομάδα, ενώ χαρακτηριστικό είναι πως όλες μαζί οι υπόλοιπες ελληνικές ομάδες έχουν κατακτήσει αθροιστικά 37 πρωταθλήματα. Ο Ολυμπιακός είναι μία από τις τρεις ομάδες που δεν έχουν υποβιβαστεί ποτέ από την Α' Εθνική Κατηγορία. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, έχει φτάσει δύο φορές σε προημιτελικά κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, το 1992–93 στο Κύπελλο Κυπελλούχων και το 1998–99 στο UEFA Champions League, ενώ είναι από τα ιδρυτικά μέλη της European Club Association.

Έδρα της ομάδας είναι το Στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης στο Φάληρο του Πειραιά. Είναι η πιο δημοφιλής ελληνική ομάδα με περίπου 2,5 εκατομμύρια φιλάθλους και ήταν η 9η ομάδα παγκοσμίως με τα περισσότερα μέλη το 2006, έχοντας 83.000 εγγεγραμμένους. Έχει διαχρονική και μεγάλη αντιπαλότητα με τον Παναθηναϊκό, με τον οποίο συναγωνίζεται στο λεγόμενο ντέρμπι των αιωνίων αντιπάλων.

Στο πρωτάθλημα έχει 7 συνεχόμενες κατακτήσεις (1997–2003), 6 (1954–1959), 5 (2005–2009), 4 (1980–1983) και τρεις φορές από 3 (1936–1938), (1973–1975) και (2011–2013). Στο Κύπελλο κατέκτησε 5 διαδοχικά τρόπαια την περίοδο 1957–61 και 4 διαδοχικά την περίοδο 1951–54. Τα 16 νταμπλ έχουν κατακτηθει τις χρονιές 1947, 1951, 1954, 1957, 1958, 1959, 1973, 1975, 1981, 1999, 2005, 2006, 2008, 2009, 2012 και 2013, 3 εκ των οποίων είναι και διαδοχικά (1957, 1958, 1959).

Ιστορία

Ίδρυση

Οι ιδρυτές του Ολυμπιακού

Ο Νότης Καμπέρος

Ο Ολυμπιακός, ιδρύθηκε στις 10 Μαρτίου 1925 στον Πειραιά, για να αποτελέσει το αντίπαλο δέος του πολύ ισχυρού, εκείνη την εποχή, Εθνικού, αλλά και των αθηναϊκών ομάδων όπως ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ. Προήλθε από την συγχώνευση του Πειραϊκού Συνδέσμου με την Πειραϊκή Ένωση, σωματεία που είχαν ιδρυθεί στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού αιώνα. Το όνομα του νέου συλλόγου το έδωσε ο πρώτος αντιπρόεδρός του, Νότης Καμπέρος, δίνοντας τέλος στις διαφωνίες που είχαν δημιουργηθεί. Ο Μιχάλης Μανούσκος πρόσθεσε το «Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς» και ο τίτλος ψηφίστηκε ομόφωνα. Ήταν κατά βάση λαϊκή ομάδα και δεν άργησε, σε συνδυασμό με τα θετικά αποτελέσματα, να γίνει η πιο δημοφιλής στον Πειραιά κι έπειτα και σε όλη την Ελλάδα.

Ιδρυτικά μέλη του Ολυμπιακού ήταν οι αδερφοί Ανδριανόπουλοι, Γιάννης, Γιώργος, Ντίνος και Βασίλης, ο Μιχάλης Μανούσκος, ο Νότης Καμπέρος και ο αδερφός του Δημήτρης Καμπέρος. Πρώτος πρόεδρος διετέλεσε ο Μιχάλης Μανούσκος και αντιπρόεδρος ο Νότης Καμπέρος, που ήταν και ο εμπνευστής του ονόματος του συλλόγου. Αρχικά ο Ολυμπιακός αριθμούσε αυστηρά 100 μέλη, από τους οποίους συντάχθηκε και το πρώτο καταστατικό του συλλόγου.

Το ερυθρόλευκο χρώμα ήταν επιλογή του Γιάννη Ανδριανόπουλου, ο οποίος σχεδίασε και την πρώτη φανέλα. Πρώτη έδρα του Ολυμπιακού αποτέλεσε το Ποδηλατοδρόμιο, το οποίο ήταν γήπεδο με καρβουνόσκονη, ενώ δεν είχε επαρκείς εγκαταστάσεις για να φιλοξενήσει τους πολυάριθμους φιλάθλους που το κατέκλυζαν εξ αρχής.

Πρώτα χρόνια (1925–1930)

Η επιθετική πεντάδα των Ανδριανοπουλαίων: (από αριστερά) Γιάννης, Ντίνος, Γιώργος, Βασίλης και Λεωνίδας Ανδριανόπουλος

Από το ξεκίνημά του πραγματοποίησε επιτυχίες που τον ισχυροποίησαν ως σύλλογο. Από το 1925 έως το 1929, η μοναδική ομάδα που κατάφερε να τον νικήσει ήταν ο Παναθηναϊκός δείχνοντας από νωρίς ότι θα αποτελέσει το αντίπαλο δέος. Επί τρία συναπτά έτη μάλιστα, 4 Μαρτίου 1926 – 3 Μαρτίου 1929, παρέμεινε αήττητος σε πρωτάθλημα και φιλικά παιχνίδια κάνοντας ρεκόρ. Πρώτος επίσημος αγώνας που έδωσε στην ιστορία του ήταν με την ομάδα του γαλλικού πολεμικού πλοίου Ζαν ντ' Αρκ, στις 30 Απριλίου 1925 στο Ποδηλατοδρόμιο, την οποία και νίκησε με 6–0. Την ίδια χρονιά συμμετείχε στο νεοσύστατο Πρωτάθλημα Πειραιά, όπου έμελλε χρονικά να είναι και ο πρώτος τίτλος που κατέκτησε η ομάδα. Κατέκτησε το Πρωτάθλημα Πειραιά και τις επόμενες δύο χρονιές, ενώ ελλείψει εθνικού πρωταθλήματος έδωσε αρκετούς φιλικούς αγώνες με άλλες ομάδες σημειώνοντας μεγάλες νίκες και σκορ.

Η πρώτη ομάδα του Ολυμπιακού το 1925

Σε φιλικά παιχνίδια την περίοδο 1925–26, νίκησε τον Άρη 3–1, τον Ηρακλή 6–1 και 4–0, την ΑΕΚ 5–2, ενώ αναδείχτηκε ισόπαλος στον πρώτο αγώνα με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό 3–3. Η μοναδική ήττα της περιόδου ήταν από τον Παναθηναϊκό με 2–1, στο δεύτερο αγώνα μεταξύ των δύο ομάδων. Την περίοδο 1926–27, συνέτριψε τον ΠΑΟΚ 7–1, τον Παναθηναϊκό 5–1, την ΑΕΚ 6–2 και 3–1, τον Ηρακλή 4–2, τον Εθνικό 2–1 και 3–2, ενώ επικράτησε και σε διεθνή αγώνα επί της Λέφσκι Σόφιας με σκορ 3–2. Σημαδιακή ήταν η χρονιά 1927-28, όπου Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός και ΑΕΚ, αποβλήθηκαν από τη νεοσύστατη ΕΠΟ, δεν συμμετείχαν στο πρώτο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και ίδρυσαν το λεγόμενο ΠΟΚ. Ο ΠΟΚ διοργάνωσε το Κύπελλο Πάσχα, το οποίο και κατέκτησε ο Ολυμπιακός, επικρατώντας του Παναθηναϊκού με 3–1, της ΑΕΚ με 4–1, της Βίνους Σπάρτα με 5–1 και της Μπεογκράντσκι με 3–0. Την επόμενη χρονιά 1928–29, ο Ολυμπιακός συμμετείχε και κατέκτησε ξανά το Πρωτάθλημα Πειραιά, ενώ υπερασπίζεται επιτυχώς τα κεκτημένα και στο 2ο Κύπελλο Πάσχα.

Την περίοδο 1929–30, μετείχε για πρώτη φορά στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, το οποίο απέτυχε να κατακτήσει γνωρίζοντας μάλιστα την πρώτη του ήττα μετά από τρία χρόνια, ξανά από τον Παναθηναϊκό. Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη, με τον Ολυμπιακό να κατακτά για πρώτη φορά το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα του 1930–31, νικώντας όλους τους βασικούς διεκδικητές του τίτλου. Η ομάδα ηττήθηκε μόλις σε έναν από τους 14 αγώνες που αγωνίστηκε, νικώντας 11 φορές ενώ σε 2 μόλις αγώνες αναδείχθηκε ισόπαλη. Άξιες αναφοράς είναι οι νίκες επί του Παναθηναϊκού με 3–1 εντός και 3–2 εκτός έδρας. Εμβληματικοί παίκτες της ομάδας του Ολυμπιακού την περίοδο 1925–1930 ήταν οι Γιώργος Ανδριανόπουλος, Λεωνίδας Ανδριανόπουλος, Βασίλης Ανδριανόπουλος, Γιάννης Ανδριανόπουλος, Ντίνος Ανδριανόπουλος, Λάκης Λεκκός, Φίλιππος Κουράντης, Νίκος Πανόπουλος και οι τερματοφύλακες Κώστας Κλειδουχάκης και Αχιλλέας Γραμματικόπουλος.

Εδραίωση (1931–1944)

Ο Ολυμπιακός το 1930

Ο Βασίλης Ανδριανόπουλος

Με την έναρξη της νέας δεκαετίας, τα τοπικά πρωταθλήματα υποβαθμίζονταν και αυξανόταν η απήχηση, σε συλλόγους και φιλάθλους, του Πανελληνίου Πρωταθλήματος. Επίσης, τις χρονιές 1931–32, 1932–33, 1934–35, 1935–36 δεν διεξήχθη πρωτάθλημα Πειραιά, ενώ το πρωτάθλημα 1940–41 διεκόπη λόγω του πολέμου.

Τον Οκτώβριο του 1931, οι Γιώργος και Γιάννης Ανδριανόπουλος αποσύρθηκαν και άλλαξε ο βασικός κορμός της ομάδας. Εκείνη την περίοδο (1931–32), το πρωτάθλημα κατέκτησε ο Άρης Θεσσαλονίκης. Ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να πάει μακριά ούτε στην πρώτη του συμμετοχή στο Κύπελλο Ελλάδος, αφού αποκλείστηκε πρόωρα από τον Απόλλωνα. Την επόμενη χρονιά κατέκτησε το πρωτάθλημα, νικώντας τον Άρη (3–2, 5–0) και την ΑΕΚ (3–1, 3–2). Την ίδια χρονιά ο Ολυμπιακός πέτυχε θρίαμβο με σκορ 6–1 επί του Παναθηναϊκού στο Κύπελλο, χωρίς όμως να καταφέρει να φτάσει στον τελικό. Τον τίτλο του πρωταθλητή διατήρησε και την περίοδο 1933–34, με νίκες επί του Ηρακλή (3–2 και 2–1).

Εκείνη την εποχή, η ομάδα ανανεωνόταν διαρκώς και πλέον από τους Ανδριανόπουλους είχε μείνει μόνο ο Λεωνίδας. Νέοι παίκτες, με σημαντικότερους τους Γιάννη Βάζο, Χριστόφορο Ράγκο και Θεολόγο Συμεωνίδη, οδηγούσαν την ομάδα από τρόπαιο σε τρόπαιο. Το 1934–35 το πρωτάθλημα δεν ολοκληρώθηκε, οι ερυθρόλευκοι είχαν ισοβαθμήσει με Εθνικό και Παναθηναϊκό στους 13 βαθμούς, ενώ οι μεταξύ τους αναμετρήσεις έληξαν 2–0, 5–2 με τον Εθνικό και 2–0, 0–1 με τον ΠΑΟ, η ΕΠΟ, όμως, δεν είχε προνοήσει για την περίπτωση ισοβαθμίας. Ο Ολυμπιακός κέρδισε με διαφορά το πρωτάθλημα του 1935–36, σημειώνοντας νέα μεγάλη νίκη επί του Παναθηναϊκού με 6–1. Το ίδιο έγινε και την επόμενη χρονιά, με τον Ολυμπιακό να κερδίζει εκτός έδρας τον ΠΑΟΚ 5–1 και τον Παναθηναϊκό 1–0, κατακτώντας το πέμπτο πρωτάθλημα της ιστορίας του.

Ο μεσοεπιθετικός του Ολυμπιακού Νίκος Γόδας, αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης. Εκτελέστηκε φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού

Επιθετικοί της ομάδας του Ολυμπιακού της δεκαετίας του '30: Γεωργάτος, Ράγκος, Βάζος, Συμεωνίδης, Αναματερός

Προσθέτοντας στο δυναμικό του τον Γιάννη Χέλμη από τον Εθνικό, ο Ολυμπιακός κατέκτησε το τελευταίο του πρωτάθλημα πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο το 1937–38, με 2 νίκες επί του Άρη (3–2, 5–1). Δεν τα κατάφερε την επόμενη χρονιά, αφού ναι μεν ισοβάθμησε με την ΑΕΚ, αλλά υστερούσε στη συνολική διαφορά τερμάτων, χάνοντας έτσι το πρωτάθλημα. Στο Κύπελλο απέκλεισε τον Παναθηναϊκό με 2–0 προτού ηττηθεί από την ΑΕΚ με 2–1. Την ίδια χρονιά έχασε και για μοναδική φορά το πρωτάθλημα Πειραιά από τον Εθνικό. Με την ΑΕΚ να διπλασιάζει τα πρωταθλήματά της το 1939–40, ο Ολυμπιακός αρκέστηκε στο πρωτάθλημα Πειραιά, ενώ η διοργάνωση του 1940-41 δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Ουσιαστικά ποδόσφαιρο παίχτηκε ξανά το 1945, αφού με το ξέσπασμα του Ελληνοϊταλικού πολέμου πολλοί παίκτες του Ολυμπιακού φεύγουν για την πρώτη γραμμή του μετώπου. Ο Χριστόφορος Ράγκος δέχθηκε ιταλική σφαίρα στο αριστερό του πόδι τον Ιανουάριο του 1941 και αχρηστεύτηκε ποδοσφαιρικά για πάντα. Ο Νίκος Γρηγοράτος τραυματίστηκε στο πόδι στην Κλεισούρα, ενώ ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος κινδύνεψε να πεθάνει από κρυοπαγήματα στα βουνά της Αλβανίας. Κατά την περίοδο της Κατοχής που ακολούθησε, πολλοί αθλητές του Ολυμπιακού είχαν πλούσια αντιστασιακή δράση κατά των Γερμανών κατακτητών και πολλοί από αυτούς έχασαν τη ζωή τους. Η δράση τους συνεχίστηκε και κατά την περίοδο των Δεκεμβριανών. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης Νίκος Γόδας που είχε πολεμήσει τους Γερμανούς στη μάχη της Ηλεκτρικής, στο Κερατσίνι, στην Κοκκινιά και στο Πέραμα. Τον Δεκέμβρη του 1943 στον τελικό του Κυπέλλου Χριστουγέννων που βρήκε τον Ολυμπιακό θριαμβευτή με 5–2 απέναντι στον Παναθηναϊκό, ο Νίκος Γόδας ήταν από τους κορυφαίους του γηπέδου. Συνελήφθη και στις 19 Νοεμβρίου του 1948 εκτελέστηκε στο Λαζαρέτο της Κέρκυρας φορώντας την ερυθρόλευκη φανέλα και το λευκό σορτσάκι, όπως ήταν η τελευταία του επιθυμία. Τα τελευταία λόγια του ήταν: Να μου ρίξετε και να με δολοφονήσετε με τη φανέλα του Ολυμπιακού, και να μη μου δέσετε τα μάτια, για να βλέπω τα χρώματα της ομάδας μου πριν από τη χαριστική βολή. Προηγουμένως, το 1944, ο Μιχάλης Αναματερός που είχε προσχωρήσει στις τάξεις της Εθνικής Αντίστασης στη διάρκεια της Κατοχής, σκοτώθηκε στη μάχη των Εξαρχείων.

Αναγέννηση και Θρύλος (1945–1959)

Ο Ανδρέας Μουράτης

Μετά τον πόλεμο συνέβησαν σημαντικές αλλαγές στην ομάδα. Σημαντικοί παίκτες του παρελθόντος είχαν αποσυρθεί, συνέχισαν όμως οι πολύ καλοί Βάζος και Χέλμης, ενώ σε αυτούς προστέθηκαν οι επίσης σημαντικοί Ανδρέας Μουράτης, Στέλιος Κουρκουκλάτος και Διονύσης Μινάρδος. Στα αγωνιστικά, εξακολούθησε να κατακτά κάθε χρόνο το πρωτάθλημα Πειραιά, έως το 1959 που διοργανώθηκε το τελευταίο. Δεν είχε όμως εξαρχής την ίδια επιτυχία και στο πρώτο μεταπολεμικό Πανελλήνιο πρωτάθλημα 1945–46, που κατέληξε στον Άρη. Επέστρεψε στις επιτυχίες την επόμενη περίοδο (1946–47), όπου κατέκτησε το πρωτάθλημα και το συνδύασε με το πρώτο Κύπελλο Ελλάδος που κατάφερε να κερδίσει, σημειώνοντας παράλληλα το πρώτο του νταμπλ.

Παραμένει ακλόνητος πρωταθλητής και στο 1947–48, με καλύτερο παίκτη ξανά τον Γιάννη Βάζο και νίκες επί του ΠΑΟΚ (2–1, 3–0) και του Απόλλωνα (2–1). Στο Κύπελλο, παρά τον αρχικό θρίαμβο επί του Ηρακλή με 6–0, έχασε στο δεύτερο παιχνίδι από την ΑΕΚ 1–0 και αποκλείστηκε. Την περίοδο 1948–49, έχασε το πρωτάθλημα, σε ισοβαθμία με τον Παναθηναϊκό, στη διαφορά τερμάτων. Αν και είχε καλύτερο συντελεστή στα μεταξύ τους παιχνίδια (2–0, 2–3), ο μηδενισμός του Άρη στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό, λόγω παραπόνων για την διαιτησία, έδωσε το πρωτάθλημα στους «πράσινους». Λόγω του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα, το 1949–50, δεν διοργανώθηκε πρωτάθλημα. Αξιοσημείωτο είναι πως δύο παίκτες του Ολυμπιακού, οι Ν. Πολίτης και Γιώργος Δαρίβας, βρέθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Μακρόνησο.

Τρεις εμβληματικοί παίκτες του Ολυμπιακού της δεκαετίας του '50: (εξ' αριστερών) Ανδρέας Μουράτης, Μπάμπης Κοτρίδης, Ηλίας Ρωσίδης

Δεκαετία μεγάλων επιτυχιών ήταν αυτή του '50. Με γερές βάσεις από τα προηγούμενα χρόνια, η ομάδα κατάφερε να κατακτήσει 7 πρωταθλήματα και 7 κύπελλα. Η αρχή έγινε με το νταμπλ της περιόδου 1950–51, αφού εκτός από πρωταθλητής αναδείχθηκε και κυπελλούχος νικώντας τον ΠΑΟΚ με 4–0. Δεν του δόθηκε η ευκαιρία να επαναλάβει το νταμπλ την επόμενη χρονιά, λόγω ενός πρωτοφανούς σκανδάλου. Στον αγώνα Παναθηναϊκός – Φωστήρας, όπου αναδείχθηκαν ισόπαλοι 2–2, οι αρμόδιοι ακύρωσαν γκολ του Φωστήρα ως εκπρόθεσμο στέλνοντας ΑΕΚ και ΠΑΟ στα μπαράζ για την ανάδειξη του πρωταθλητή Αθήνας. Η ΑΕΚ, ως αδικημένη αρνήθηκε, δεν διεξήχθη η τελική φάση του πρωταθλήματος και δεν προέκυψε πρωταθλητής. Οι ερυθρόλευκοι όμως διατήρησαν το Κύπελλο απέναντι στον Πανιώνιο (2–2, 2–0). Ούτε την επόμενη χρονιά όμως κατάφερε να κάνει το νταμπλ ο Ολυμπιακός, αν και κατέκτησε ξανά το Κύπελλο επί της ΑΕΚ με 3–2, αφού έχασε το πρωτάθλημα που κατέληξε πάλι στον Παναθηναϊκό.

Επανόρθωσε όμως το 1953–54, όπου κατέκτησε το δέκατο πρωτάθλημα της ιστορίας του, ενώ το συνδύασε και με το κύπελλο νικώντας 2–0 την Δόξα Δράμας. Πρωταθλητής αναδείχθηκε και τις επόμενες δύο χρονιές, δεν τα κατάφερε όμως στο Κύπελλο, αφού ηττήθηκε από τον Απόλλωνα το '55 και από την ΑΕΚ το '56. Κυριαρχεί απόλυτα πάντως τις επόμενες χρονιές στον ελληνικό χώρο, κατακτώντας άλλα τρία πρωταθλήματα και ισάριθμα κύπελλα. Με έξι διαδοχικά πρωταθλήματα και 4 νταμπλ, η λέξη Θρύλος έγινε, για τους οπαδούς της ομάδας, συνώνυμη της λέξης Ολυμπιακός. Βασικά στελέχη εκείνης της ομάδας του Ολυμπιακού ήταν οι Ανδρέας Μουράτης, Γιώργος Δαρίβας, Ηλίας Ρωσίδης, Θανάσης Μπέμπης, Μπάμπης Κοτρίδης, Μπάμπης Δρόσος, Κώστας Καραπατής, Σάββας Θεοδωρίδης, Ηλίας Υφαντής, Θανάσης Κίνλεϊ, Στέλιος Ψύχος.

Σποραδικές επιτυχίες και εποχή Γουλανδρή (1960–1979)

Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού την περίοδο 1954–1967 (εξαναγκάστηκε σε παραίτηση το 1967 όταν αρνήθηκε να εκτελέσει διαταγές της Χούντας για αντικατάσταση μελών του Δ.Σ. του Ολυμπιακού με στρατιωτικούς), ιδρυτικό μέλος και ποδοσφαιριστής-σύμβολο της πρώτης ομάδας του συλλόγου, Γιώργος Ανδριανόπουλος

Αρχείο:Nikos Goulandris.png

Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού (1972–1975) Νίκος Γουλανδρής

Η έναρξη της Α' Εθνικής κατηγορίας σηματοδότησε αλλαγή σελίδας για τον Ολυμπιακό. Μετά από έξι άκρως επιτυχημένες περιόδους, από το 1959–60 έως το 1964–65, δεν κατάφερε να κατακτήσει κάποιο πρωτάθλημα, τερματίζοντας δεύτερος ή τρίτος. Είχε ποιοτικούς παίκτες στις γραμμές του όπως οι Ηλίας Υφαντής, Σάββας Θεοδωρίδης, Θανάσης Μπέμπης, ενώ πρόσθεσε και νέους όπως οι Κώστας Πολυχρονίου, Γιώργος Σιδέρης και Κώστας Παπάζογλου. Δεν κατάφερε όμως να πρωταγωνιστήσει στο πρωτάθλημα σε μια περίοδο που θεωρείται από τις πιο επιτυχημένες του μεγάλου αντιπάλου, του Παναθηναϊκού. Αντίθετα, στο Κύπελλο Ελλάδος, έφτασε πέντε φορές στον τελικό κατακτώντας τέσσερις φορές το τρόπαιο. Χαρακτηριστικές είναι οι νίκες στους τελικούς, 3–0 τον Παναθηναϊκό το '60 στον επαναληπτικό, 3–0 τον Πανιώνιο στο '61, 3–0 τον Πιερικό το '63, 1–0 τον Παναθηναϊκό το '65. Στον τελικό βρέθηκε και το '62 με αντίπαλο ξανά τους πράσινους, αλλά το παιχνίδι διεκόπη λόγω σκότους, ενώ το σκορ ήταν 0–0 στην παράταση.

Ξανά πρωταθλητής στέφθηκε την περίοδο 1965–66, μια επιτυχία που χρεώνεται πρωτίστως στον προπονητή της ομάδας, Μάρτον Μπούκοβι. Με τον Ούγγρο προπονητή να εφαρμόζει πρωτοποριακές μεθόδους και τακτικές για την εποχή, οι ερυθρόλευκοι δημιούργησαν ένα πολύ ισχυρό σύνολο. Αποδίδοντας κατά διαστήματα εκπληκτικό ποδόσφαιρο, σημείωσαν 23 νίκες και 4 ισοπαλίες σε 30 αγώνες, βάζοντας τέλος στην εξαετή ανομβρία τίτλων. Ιστορικός έχει μείνει ο αγώνας στα Τρίκαλα το 1966, με τον τοπικό ΑΟ Τρικάλων, όπου 15.000 φίλαθλοι του Ολυμπιακού είχαν φτάσει με κάθε μέσο στην πόλη από την προηγούμενη μέρα, κάτι πολύ δύσκολο την εποχή εκείνη, για να πανηγυρίσουν την νίκη-τίτλο (0–5) ύστερα από 7 χρόνια. Οι περισσότεροι διανυκτέρευσαν σε χωράφια και σε δρόμους και την επόμενη μέρα το γήπεδο ήταν κατάμεστο από φίλους της ομάδας. Με τον Μπούκοβι στην τεχνική ηγεσία και πρωταγωνιστές τους Σιδέρη, Πολυχρονίου και Γιούτσο, κατέκτησαν και το πρωτάθλημα του 1966–67, με το τέλος του πρωταθλήματος να βρίσκει την Ελλάδα υπό το στρατιωτικό καθεστώς της Χούντας. Το καθεστώς αυτό, κατά την άποψη των οπαδών και της διοίκησης του Ολυμπιακού όχι μόνο ευνόησε ξεκάθαρα τον αντίπαλο Παναθηναϊκό τα επόμενα χρόνια αλλά αδίκησε και έπληξε ποικιλοτρόπως και σε όλα τα επίπεδα τον Ολυμπιακό. Τον Δεκέμβριο του 1967 το καθεστώς εξανάγκασε σε παραίτηση τον εμβληματικό -και επί δεκατρία συναπτά έτη- πρόεδρο του συλλόγου Γιώργο Ανδριανόπουλο, κατήργησε τα μέλη του Δ.Σ. του Ολυμπιακού και στη θέση τους διόρισε στρατιωτικούς και ανθρώπους του καθεστώτος. Κατόπιν, ακύρωσε τη μεταγραφή του Κούδα και στη συνέχεια εξεδίωξε από την Ελλάδα τον Μπούκοβι (1968). Παρά ταύτα, κατά τη διάρκεια της διετίας 1968–69, ο Ολυμπιακός αν και δεν κατάφερε να κατακτήσει πρωτάθλημα, εμφανίστηκε πολύ δυνατός στο Κύπελλο. Αναδείχθηκε νικητής το 1968 επί του Παναθηναϊκού μέσα στο γήπεδο της Λεωφόρου, ενώ στον ιστορικό τελικό του 1969 έχασε το κύπελλο από τον Παναθηναϊκό στο στρίψιμο της δεκάρας. Χαρακτηριστικό είναι πως το "στρίψιμο" ανέλαβε ο διαιτητής Χρήστος Μίχας υπό την παρουσία του Γενικού Γραμματέα Αθλητισμού της Χούντας Κωνσταντίνου Ασλανίδη, που ήταν τα μόνα δύο άτομα που είδαν την όψη του νομίσματος. Υπέδειξαν ως νικητή τον Παναθηναϊκό, ενώ ουδέποτε η πλευρά του Ολυμπιακού διαπίστωσε ιδίοις όμμασι το αποτέλεσμα του "στριψίματος".

Με τον Ολυμπιακό να διαμαρτύρεται για σωρεία διαιτητικών λαθών εις βάρος του και για τον διωγμό -εκτός του προπονητή Μπούκοβι- πρωτοκλασάτων παιχτών του από τη χώρα (Σιδέρης, Αργυρούδης) τα χρόνια της Δικτατορίας, αλλά και με τον ΓΓΑ Ασλανίδη να συνεχίζει να επεμβαίνει διαρκώς στα του ποδοσφαίρου, μοναδικό τρόπαιο της τριετίας 1969–72 ήταν το κύπελλο επί του ΠΑΟΚ το '71 με 3–1. Όλα άλλαξαν το 1972, όταν πρόεδρος του Ολυμπιακού ανέλαβε ο εφοπλιστής Νίκος Γουλανδρής. Ξοδεύοντας μεγάλα ποσά για μεταγραφές, συγκέντρωσε πολλά αστέρια στην ομάδα του Πειραιά. Πρωτοκλασάτοι παίκτες όπως οι Νίκος Γιούτσος, Γιώργος Δεληκάρης, Παναγιώτης Κελεσίδης, Γιάννης Κυράστας, Ρομαίν Αργυρούδης, Μίλτον Βιέρα, Μάικ Γαλάκος, Χούλιο Λοσάδα, Υβ Τριαντάφυλλος, Θανάσης Αγγελής, Γιάννης Γκαϊτατζής, Λάκης Γκλέζος, Πέτρος Καραβίτης, Μιχάλης Κρητικόπουλος, Μιγκέλ Νικολάου, Βασίλης Σιώκος, Μπάμπης Σταυρόπουλος, και Δημήτρης Περσίδης πάσχιζαν για μια θέση στην ενδεκάδα. Η ομάδα του Γουλανδρή, υπό τις οδηγίες του προπονητή Λάκη Πετρόπουλου κατέκτησε την τριετία 1972–75 τρία πρωταθλήματα και δύο νταμπλ. Την περίοδο 1973–74 οι ερυθρόλευκοι, έχοντας σημαντική υπεροπλία στην επίθεση, απέδωσαν συνολικά 102 τέρματα σημειώνοντας παράλληλα ρεκόρ.

Με τον Γουλανδρή να αποχωρεί από την προεδρία απηυδισμένος από την αντιμετώπιση των διαιτητών το 1975, ο Ολυμπιακός περνά ξανά στην ανυποληψία. Χωρίς να έχει στιβαρή διοίκηση, έχασε αρκετά από τα μεγάλα αστέρια της ομάδας και την επόμενη τετραετία 1975–79, δεν κατάφερε να κατακτήσει ούτε πρωτάθλημα ούτε κύπελλο. Χωρίς να έχει σταθερή απόδοση στο πρωτάθλημα τις χρονιές 1975–76 και 1977–78, κατετάγη τρίτος και τέταρτος, αντίστοιχα. Έφτασε, όμως, και κοντά στον τίτλο δύο φορές, το 1976–77, όπου ήταν πρώτος μέχρι την τελευταία αγωνιστική πριν ηττηθεί από την Καστοριά, και την περίοδο 1978–79, όπου αρνήθηκε να συμμετάσχει σε αγώνα μπαράζ με την ΑΕΚ, λόγω ισοβαθμίας, σε ένδειξη διαμαρτυρίας προς τη διοργανώτρια αρχή. Στο θεσμό του Κυπέλλου, έφτασε μόλις σε έναν τελικό το '76, όπου και έχασε το τρόπαιο από τον Ηρακλή στα πέναλτι. Τις επόμενες χρονιές δεν τα κατάφερε, αφού αποκλειόταν είτε στους προημιτελικούς, είτε στους ημιτελικούς του θεσμού.

Επαγγελματικό πρωτάθλημα

Ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς

Αρχείο:1983PanathinaikosOlympiacos.JPG

Παναθηναικός – Ολυμπιακός 0–1 στη Λεωφόρο με γκολ του Εσταβίγιο (Πρωτάθλημα, 22-05-1983)

Αρχείο:Giovanni Silva de Oliveira.jpg

O Τζιοβάννι

Με νομοσχέδιο που κατατέθηκε στη βουλή στις 19 Ιανουαρίου 1979 οι σύλλογοι μετατράπηκαν σε Π.Α.Ε. και έγιναν επαγγελματικοί. Ταυτόχρονα, επιχειρηματίες και εφοπλιστές ανέλαβαν τις νέες ΠΑΕ αποκτώντας τα πλειοψηφικά πακέτα των μετοχών. Τον Ολυμπιακό ανέλαβε όμιλος επιχειρηματιών με πρόεδρο τον Σταύρο Νταϊφά.

Ο Ολυμπιακός επανήλθε γρήγορα στην κορυφή του ελληνικού πρωταθλήματος κατακτώντας τέσσερα συνεχόμενα πρωταθλήματα (1980–1983) και ένα ακόμα το 1987. Στη συνέχεια, την ιδιοκτησία ανέλαβε ο μετέπειτα καταδικασμένος για μεγάλο οικονομικό και πολιτικό σκάνδαλο, επιχειρηματίας Γιώργος Κοσκωτάς και αμέσως μετά ο Αργύρης Σαλιαρέλης, ο οποίος επίσης καταδικάστηκε για οικονομικές ατασθαλίες. Αυτή ήταν και η πιο άσχημη περίοδος στην ιστορία της ομάδας, η οποία χαρακτηρίστηκε ως «πέτρινα χρόνια», καθώς δεν κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα για εννέα χρόνια, αν και κατά περιόδους έπαιξε εντυπωσιακό ποδόσφαιρο έχοντας στη σύνθεσή του αναγνωρισμένης και υψηλής αξίας παίκτες, όπως ο Ούγγρος αστέρας Λάγιος Ντέταρι, ο Όλεγκ Προτάσοφ, ο Γκενάντι Λιτόφτσενκο, ο Γιούρι Σάβιτσεφ και ο Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες. Κατέκτησε, παρ' όλα αυτά τα κύπελλα του 1990 και του 1992, καθώς και το Σούπερ Καπ του 1992, φτάνοντας επίσης στα προημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων την περίοδο 1992–93. Μάλιστα αυτή η στείρα περίοδος των Πειραιωτών ξεκίνησε με το χειρότερο τρόπο, αφού στο πρωτάθλημα 1987–88, ο Ολυμπιακός τερμάτισε μόλις στην 8η θέση της βαθμολογίας, φτάνοντας στην πιο δυσάρεστη θέση της ιστορίας του, να παλεύει για μεγάλο διάστημα για την αποφυγή του υποβιβασμού.

Το 1993 το σύλλογο ανέλαβε ο Σωκράτης Κόκκαλης, ο οποίος αναδιοργάνωσε τον Ολυμπιακό και τον οδήγησε σε επτά συνεχόμενα πρωταθλήματα από το 1997 μέχρι το 2003, και δώδεκα συνολικά σε δεκατέσσερα χρόνια (1997–2010), ενώ η ομάδα πραγματοποίησε την καλύτερη παρουσία της στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις το 1999, όταν και έφτασε στους προημιτελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ. Επί προεδρίας Σωκράτη Κόκκαλη, ο Ολυμπιακός ενισχύθηκε με παίκτες διεθνούς φήμης και αξίας, όπως οι Τζιοβάννι, Ζάχοβιτς, Καρεμπέ και Ριβάλντο, ενώ οι παρουσίες του Ντούσαν Μπάγεβιτς στον πάγκο του Ολυμπιακού, του επί σειρά ετών πρώτου σκόρερ Αλέκου Αλεξανδρή και του κορυφαίου ξένου παίκτη στην ιστορία του Ολυμπιακού Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς, συνέβαλαν σημαντικά στην αναγέννησή του. Από τις 31 Δεκεμβρίου 2010 πρόεδρος ανέλαβε ο Ευάγγελος Μαρινάκης υπό την ηγεσία του οποίου ο Ολυμπιακός έχει κατακτήσει 3 συνεχόμενα Πρωταθλήματα (2011, 2012, 2013) και δύο συνεχόμενα νταμπλ (2012, 2013). Με την κατάκτηση του τίτλου το 2013, ο Ολυμπιακός πανηγύρισε το 40ο Πρωτάθλημα της ιστορίας του.

Έμβλημα και χρώματα

Η φανέλα του Ολυμπιακού τη σεζόν 2008–09

Μετά από πρόταση του ανάδοχου του Ολυμπιακού Νότη Καμπέρου, έμβλημα της ομάδας έγινε ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος, εμπνευσμένος από τους Αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες και σε πλήρη σύμπλευση με το πνεύμα και τη φύση του ονόματος του συλλόγου. Συμβολίζει τη δύναμη, την αθλητική ισχύ, το ήθος, την ευγενή άμιλλα, και προπάντων το ολυμπιακό ιδεώδες, αξίες άρρηκτα συνυφασμένες με το Αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Τα χρώματα της ομάδας επιλέχθηκαν από τον Γιάννη Ανδριανόπουλο και ήταν το κόκκινο, το χρώμα της γενναιότητας και του πάθους, και το άσπρο, αυτό της αγνότητας και της ηθικής.

Φανέλα

Η φανέλα του Ολυμπιακού είναι ερυθρόλευκη και ριγωτή και υπάρχουν πολλές παραλλαγές της κατά την πορεία της ιστορίας του. Παρακάτω παρουσιάζονται ενδεικτικά ιστορικές φανέλες της ομάδας:

1971

1978

1979

1985

2008–09

2009–10

2010–11

Ελληνικές διοργανώσεις

Πρωτάθλημα Πειραιά

Το Πρωτάθλημα Πειραιά, ήταν το πρώτο πρωτάθλημα στο οποίο συμμετείχε ο Ολυμπιακός, το 1925. Από τη δεκαετία του '30, απέκτησε τοπικό χαρακτήρα αλλά δεν μειώθηκε η αξία του καθώς τις περισσότερες φορές ο πρωταθλητής έπαιρνε και το μοναδικό εισιτήριο για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Ο Ολυμπιακός αποβλήθηκε από το πρωτάθλημα του 1928 από την ΕΠΟ, λόγω διαφορών. Δεν συμμετείχε στα πρωταθλήματα του 1932, 1933 και 1936 λόγω σύστασης εθνικής κατηγορίας με περισσότερες ομάδες και παρόμοιο τρόπο διεξαγωγής με τον σημερινό. Μεγάλος αντίπαλος του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα Πειραιά ήταν ο Εθνικός, που όμως κατάφερε να κατακτήσει μόνο το πρωτάθλημα του 1939, από αυτά που συμμετείχε και ο Ολυμπιακός, ενώ σε αυτό του 1929 ανακηρύχθηκαν συμπρωταθλητές. Πρωτάθλημα Πειραιά διεξήχθη για τελευταία φορά το 1959.

Χρονιά	25	26	27	28	29	30	31	32	33	34	35	36	37	38	39	40	41	42	43	44	45	46	47	48	49	50	51	52	53	54	55	56	57	58	59
Θέση	1ος	1ος	1ος	Α	1ος	1ος	1ος	Σ	Σ	1ος	Δ	Σ	1ος	1ος	2ος	1ος	Δ	Χ	Χ	Χ	Χ	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος
Α - Αποβλήθηκε · Σ - Δεν Συμμετείχε · Δ - Διεκόπη · X - Δεν διεξήχθη

Πανελλήνιο πρωτάθλημα

Στο πρώτο πρωτάθλημα Ελλάδος το 1928 ο Ολυμπιακός μαζί με ΠΑΟ και ΑΕΚ δεν συμμετείχαν με επακόλουθο την τιμωρία τους από την ΕΠΟ. Ο Ολυμπιακός συμμετείχε στο δεύτερο πρωτάθλημα του 1929–30 μαζί με Παναθηναϊκό και Άρη κατακτώντας την τελευταία θέση. Στο επόμενο πρωτάθλημα του 1930–31 κατέκτησε τον πρώτο του τίτλο, ενώ ακολούθησαν άλλα πέντε τη δεκαετία του 1930. Η πλήρης καταξίωση για τον Ολυμπιακό ήρθε τη δεκαετία του 1950 όταν η ομάδα, με σπουδαίους παίκτες στη σύνθεσή της, κατέκτησε επτά πρωταθλήματα, τα έξι εκ των οποίων συνεχόμενα. Τότε παρατηρείται η χρήση της ονομασίας «Θρύλος» για την πειραϊκή ομάδα, η οποία υφίσταται μέχρι και σήμερα, ενώ η ομάδα γίνεται ιδιαίτερα δημοφιλής, με τον φανατικό της κόσμο να γεμίζει ασφυκτικά το τότε Ποδηλατοδρόμιο (το μετέπειτα Στάδιο Καραϊσκάκης) και να την ακολουθεί πιστά σε όλα τα γήπεδα που αγωνιζόταν.

Χρονιά	28	29	30	31	32	33	34	35	36	37	38	39	40	41	42	43	44	45	46	47	48	49	50	51	52	53	54	55	56	57	58	59
Θέση	Σ	Χ	3ος	1ος	5ος	1ος	1ος	Δ	1ος	1ος	1ος	2ος	2ος	Χ	Χ	Χ	Χ	Χ	3ος	1ος	1ος	2ος	Χ	1ος	Χ	2ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος
Σ - Δεν Συμμετείχε · Δ - Διεκόπη · X - Δεν διεξήχθη

Α' Εθνική

Την αγωνιστική περίοδο 1959–60 η ΕΠΟ αποφάσισε την ίδρυση μόνιμης εθνικής κατηγορίας με 16 ομάδες. Ο Ολυμπιακός συμπεριλήφθηκε ως πρωταθλητής Πειραιά. Μέχρι το 1966 δεν κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα τερματίζοντας 2ος και 3ος. Τη διετία 1965–67, με προπονητή τον Μάρτον Μπούκοβι, δημιούργησε μια πολύ δυνατή ομάδα κερδίζοντας δύο πρωταθλήματα, ενώ την τριετία 1972–75, επί προεδρίας Νίκου Γουλανδρή, οι ερυθρόλευκοι κατέκτησαν τρία συνολικά πρωταθλήματα.

Χρονιά	60	61	62	63	64	65	66	67	68	69	70	71	72	73	74	75	76	77	78	79
Θέση	3ος	2ος	2ος	3ος	2ος	2ος	1ος	1ος	2ος	2ος	3ος	7ος	2ος	1ος	1ος	1ος	3ος	2ος	4ος	2ος

Επαγγελματικό πρωτάθλημα

Με νομοσχέδιο που κατατέθηκε στην βουλή στις 19 Ιανουαρίου 1979 οι σύλλογοι μετατράπηκαν σε Π.Α.Ε. και έγιναν επαγγελματικοί. Ταυτόχρονα, επιχειρηματίες και εφοπλιστές ανέλαβαν τις νέες ΠΑΕ αποκτώντας τα πλειοψηφικά πακέτα των μετοχών. Τον Ολυμπιακό ανέλαβε όμιλος επιχειρηματιών με πρόεδρο τον Σταύρο Νταϊφά.

Χρονιά	80	81	82	83	84	85	86	87	88	89	90	91	92	93	94	95	96	97	98	99	00	01	02	03	04	05	06
Θέση	1ος	1ος	1ος	1ος	2ος	4ος	5ος	1ος	8ος	2ος	4ος	2ος	2ος	2ος	3ος	2ος	3ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	1ος	2ος	1ος	1ος

Σούπερ Λίγκ

Χρονιά	07	08	09	10	11	12	13
Θέση	1ος	1ος	1ος	5ος	1ος	1ος	1ος

Κύπελλο Ελλάδος

Στο Κύπελλο Ελλάδος ο Ολυμπιακός συμμετείχε πρώτη φορά το 1932 και αποκλείστηκε στο δεύτερο γύρο από τον Απόλλωνα με 1–0. Από το 1947 έως το 1976 πρωταγωνίστησε στην διοργάνωση κατακτώντας 17 κύπελλα, χάνοντας σε 5, με έναν τελικό όπου δεν διεξήχθη ποτέ επαναληπτικός και μία διοργάνωση που δεν τελείωσε, όλα αυτά σε 30 διοργανώσεις. Μάλιστα έχει 12 συνεχόμενες συμμετοχές σε τελικούς με πρώτη το 1951 και τελευταία το 1966. Ιστορικοί έχουν μείνει οι τελικοί του 1947, όπου νίκησε τον Ηρακλή με 5–0, ο τελικός του 1969 που έχασε το κύπελλο από τον Παναθηναϊκό έπειτα από στρίψιμο δεκάρας, καθώς και το 5–1 επί της Δόξας Δράμας το 1958.

Άλλες σημαντικές διοργανώσεις

Κύπελλο φιλίας και αλληλεγγύης

Είναι η διοργάνωση του ελληνικού super cup ανάμεσα στον πρωταθλητή και τον κυπελλούχο της προηγούμενης αγωνιστικής περιόδου. Ο Ολυμπιακός έχει κατακτήσει το τρόπαιο 4 φορές ενώ έχει πάρει μέρος και στις τρεις από τις τέσσερις ανεπίσημες διοργανώσεις που έγιναν: το 1948 εναντίον του Παναθηναϊκού, το 1971 εναντίον της ΑΕΚ και το 1980 εναντίον της Καστοριάς όπου και επικράτησε με σκορ 4–3.

Κύπελλο Μεγάλης Ελλάδας

Το κύπελλο αυτό διοργανωνόταν μεταξύ του κυπελλούχου Ελλάδας και αυτού της Κύπρου από το 1969 έως το 1976. Ο Ολυμπιακός κατέκτησε και τις τρεις διοργανώσεις στις οποίες συμμετείχε, το 1969 εναντίον του ΑΠΟΕΛ και το 1972 και 1976 εναντίον της Ανόρθωσης.

Κύπελλα Πάσχα και Χριστουγέννων

Όταν το 1928 η ΕΠΟ τιμώρησε Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό και ΑΕΚ, αυτοί ένωσαν τις δυνάμεις τους δημιουργώντας το ΠΟΚ. Η ένωση αυτή διοργάνωσε δύο διεθνή τουρνουά το Κύπελλο Πάσχα και το Κύπελλο Χριστουγέννων με την συμμετοχή και ομάδων από το εξωτερικό. Ο Ολυμπιακός πρωταγωνίστησε σε αυτά τα κύπελλα κατακτώντας 10 φορές το Κύπελλο Χριστουγέννων (1943, 1948, 1952, 1953, 1954, 1956, 1959, 1960, 1961, 1962) και 11 φορές το κύπελλο Πάσχα (1928, 1929, 1936, 1943, 1945, 1946, 1949, 1951, 1953, 1959, 1964). Με τη δημιουργία της Α΄ Εθνικής Κατηγορίας το ΠΟΚ ουσιαστικά διαλύθηκε και σταμάτησαν και οι αντίστοιχοι αγώνες αυτών των κυπέλλων.

Ευρωπαϊκές διοργανώσεις

Πορεία

Η ομάδα του Ολυμπιακού παραταγμένη στο Στάμφορντ Μπριτζ, πριν την έναρξη του αγώνα απέναντι στην Τσέλσι για την φάση των 16 του Τσάμπιονς Λιγκ 2007–08.

Ο Ολυμπιακός έχει πολυετή παρουσία στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, έχοντας επιτύχει αρκετές προκρίσεις και νίκες, ενώ ήταν και η πρώτη ελληνική ομάδα που συμμετείχε σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Την περίοδο 1958–59 επρόκειτο να συμμετάσχει στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, όμως η κλήρωση του έφερε αντίπαλο την τουρκική Μπεσίκτας και λόγω των άσχημων σχέσεων ανάμεσα στις δύο χώρες ο Ολυμπιακός αποχώρησε χωρίς να αγωνιστεί, καθώς η ΟΥΕΦΑ δεν δέχτηκε την πρότασή του οι αγώνες να διεξαχθούν στη Γιουγκοσλαβία. Τελικά έκανε την παρθενική του εμφάνιση την αμέσως επόμενη περίοδο στην ίδια διοργάνωση, όπου αντιμετώπισε τη Μίλαν, από την οποία αποκλείστηκε αποσπώντας ισοπαλία 2–2 στον Πειραιά και με ήττα 1–3 στο Σαν Σίρο. Επίσης, ήταν η πρώτη ελληνική ομάδα η οποία κατάφερε να προκριθεί στον επόμενο γύρο ευρωπαϊκής διοργάνωσης, όταν στο Κύπελλο Κυπελλούχων της περιόδου 1963–64 απέκλεισε την πολωνική Ζαγκλέμπιε, ενώ δύο χρόνια μετά στην ίδια διοργάνωση έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που κέρδισε εκτός Ελλάδας, 1–0 την Ομόνοια στη Λευκωσία.

Σημαντική διεθνής επιτυχία για την εποχή εκείνη ήταν η κατάκτηση του Βαλκανικού Κυπέλλου το 1963, όπου στον τελικό επικράτησε της Λέφσκι Σόφιας μετά από τρεις αγώνες, 1–0 στο Στάδιο Καραϊσκάκης, 0–1 στη Σόφια και 1–0 στον τρίτο και αποφασιστικό τελικό στην Κωνσταντινούπολη. Στο Κύπελλο Κυπελλούχων της περιόδου 1971–72, ο Ολυμπιακός πέτυχε μία ιστορική εκτός έδρας νίκη με 2–1 μέσα στη Μόσχα απέναντι στην Ντιναμό Μόσχας, η οποία εκείνη τη χρονιά έφτασε μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης, αλλά αποκλείστηκε έχοντας χάσει με 2–0 εντός έδρας. Την επόμενη χρονιά στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, οι ερυθρόλευκοι πήραν σπουδαία πρόκριση απέναντι στην Κάλιαρι, η οποία τρία χρόνια πριν είχε στεφθεί πρωταθλήτρια Ιταλίας, νικώντας την μάλιστα και στους δύο αγώνες, 2–1 εντός και 1–0 εκτός έδρας, που ήταν και η πρώτη νίκη ελληνικής ομάδας στην Ιταλία. Στον επόμενο γύρο αντιμετώπισαν την κάτοχο του τίτλου Τότεναμ, από την οποία αποκλείστηκαν αλλά κατάφεραν να την κερδίσουν στον πρώτο αγώνα στο Φάληρο με 1–0.

Η σημαντικότερη όμως επιτυχία του μέχρι τότε σε ευρωπαϊκή διοργάνωση ήρθε στο Κύπελλο Πρωταθλητριών του 1974–75, όταν ο Ολυμπιακός απέκλεισε την Σέλτικ, με ισοπαλία 1–1 στη Γλασκώβη και νίκη 2–0 στον Πειραιά, η οποία τότε ήταν μία από τις πιο επιτυχημένες και ισχυρότερες ομάδες στο ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό στερέωμα και μόλις την προηγούμενη περίοδο είχε φτάσει στα ημιτελικά της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης, ενώ είχε αναδειχτεί πρωταθλήτρια και δευτεραθλήτρια Ευρώπης μερικά χρόνια πριν. Στην φάση των 16, ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε την επίσης ισχυρή εκείνη την εποχή Άντερλεχτ, η οποία μέσα στα επόμενα τρία χρόνια κατέκτησε από δύο φορές τόσο το Κύπελλο Κυπελλούχων, όσο και το Σούπερ Καπ. Στον πρώτο αγώνα στις Βρυξέλλες οι ερυθρόλευκοι ηττήθηκαν με 5–1, με τον επαναληπτικό να διεξάγεται στην Πάτρα, καθώς ήταν τιμωρημένη η έδρα της ομάδας, όπου ο Ολυμπιακός νίκησε με 3–0 την βελγική ομάδα και έφτασε κοντά σε μία μεγάλη ανατροπή, με το διαιτητή του αγώνα Παλοτάι, όμως, να του ακυρώνει τρία κανονικά γκολ και να τον αφήνει με δέκα παίκτες.

Άλλη σπουδαία πρόκριση για την ομάδα ήταν αυτή στο Κύπελλο Πρωταθλητριών του 1983–84, όταν ο Ολυμπιακός απέκλεισε τον Άγιαξ αποσπώντας ισοπαλία 0–0 στο Άμστερνταμ και νικώντας με 2–0 στην παράταση στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Στη φάση των 16, ο Ολυμπιακός πέτυχε άλλη μία ιστορική νίκη με 1–0 εντός έδρας επί της Μπενφίκα, όμως αποκλείστηκε με ήττα 3–0 στο Ντα Λουζ. Ο Ολυμπιακός έφτασε στα προημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων της περιόδου 1992–93, αποκλείοντας στον πρώτο γύρο την ουκρανική Τσερνομόρετς, αφού αν και ηττήθηκε στον πρώτο αγώνα στο Στάδιο Καραϊσκάκης με 0–1, κατάφερε να κερδίσει με 3–0 στην Οδησσό. Στον επόμενο γύρο η πειραϊκή ομάδα πέτυχε μία από τις σπουδαιότερες νίκες και προκρίσεις στην ευρωπαϊκή ιστορία της, κερδίζοντας με 1–0 την φιναλίστ της προηγούμενης περιόδου Μονακό μέσα στο Λουί Ντε και σε συνδυασμό με την λευκή ισοπαλία στο Φάληρο προκρίθηκε στους 8 του θεσμού, όπου μετέπειτα αποκλείστηκε από την πανίσχυρη Ατλέτικο Μαδρίτης.

Σημαντικότερη πορεία μέχρι σήμερα για τον Ολυμπιακό είναι η πρόκρισή του στους προημιτελικούς του Τσάμπιονς Λιγκ της περιόδου 1998–99, μόλις στη δεύτερη συμμετοχή του στη διοργάνωση με τη νέα της μορφή. Στη φάση των ομίλων οι ερυθρόλευκοι τερμάτισαν στην πρώτη θέση στο δικό τους όμιλο με 11 βαθμούς, αφήνοντας πίσω τους τη Κροάσια Ζάγκρεμπ, την Πόρτο και τον Άγιαξ, με απολογισμό τρεις νίκες στα ισάριθμα εντός έδρας παιχνίδια, δύο ισοπαλίες και μία ήττα εκτός έδρας από τον Άγιαξ στην Άμστερνταμ Αρίνα. Στους 8 κληρώθηκε να παίξει εναντίον της Γιουβέντους. Στο πρώτο παιχνίδι στο Ντέλε Άλπι του Τορίνο η πειραϊκή ομάδα ηττήθηκε με 2–1, ενώ στον δεύτερο αγώνα στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας ο Ολυμπιακός προηγήθηκε νωρίς στο 12ο λεπτό και κρατούσε το σκορ πρόκρισης μέχρι το 85ο, όταν και η Γιουβέντους ισοφάρισε τελικά σε 1–1 σε μία άτυχη στιγμή για την ελληνική ομάδα και έτσι πήρε την πρόκριση για τα ημιτελικά.

Ο Ολυμπιακός κατάφερε να προκριθεί από τη φάση των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ άλλες δύο φορές. Την περίοδο 2007–08 προκρίθηκε από έναν δύσκολο όμιλο ως δεύτερος με 11 βαθμούς, αλλά ισόβαθμος με την πανίσχυρη Ρεάλ Μαδρίτης, που είχε κατακτήσει την πρώτη θέση, αφήνοντας πίσω του τη Βέρντερ Βρέμης και τη Λάτσιο. Μάλιστα εκείνη τη χρονιά οι ερυθρόλευκοι κατάφεραν να κερδίσουν για πρώτη φορά εκτός έδρας σε όμιλο της διοργάνωσης πετυχαίνοντας δύο ιστορικές νίκες, μία μέσα στη Βρέμη με 3–1 επί της Βέρντερ και άλλη μία επί της Λάτσιο με 2–1 στο Ολίμπικο της Ρώμης. Επίσης, πραγματοποίησαν εξαιρετική εμφάνιση στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου απέναντι στην Ρεάλ Μαδρίτης, όπου αν και βρέθηκαν πίσω στο σκορ μόλις στο 2ο λεπτό, κατάφεραν να ισοφαρίσουν στο 8ο και να προηγηθούν με 2–1 στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου αν και αγωνίζονταν με 10 παίκτες από το 13ο λεπτό. Τελικά ισοφαρίστηκαν στο 68ο και δέχτηκαν άλλα δύο γκολ στα τελευταία λεπτά του αγώνα, χάνοντας όμως αρκετές ευκαιρίες για κάτι καλύτερο αν και έπαιζαν με παίκτη λιγότερο επί σχεδόν 80 λεπτά. Η επιβλητική νίκη με 3–0 επί της Βέρντερ στην τελευταία αγωνιστική στο Στάδιο Καραϊσκάκης σφράγισε την ιστορική πρόκριση του Ολυμπιακού στην επόμενη φάση, όπου αποκλείστηκε από τη μετέπειτα φιναλίστ της διοργάνωσης Τσέλσι, με ισοπαλία 0–0 στην Αθήνα και βαριά ήττα 3–0 στο Στάμφορντ Μπριτζ. Την πρόκριση στους 16 πήρε και την περίοδο 2009–10, όταν τερμάτισε δεύτερος στον όμιλο με 10 βαθμούς πίσω από την Άρσεναλ και πάνω από τις πρωταθλήτριες Βελγίου και Ολλανδίας, την Σταντάρ Λιέγης και την Άλκμααρ αντίστοιχα, κερδίζοντας και τους τρεις εντός έδρας αγώνες. Στην επόμενη φάση αποκλείστηκε από την αήττητη μέχρι εκείνη τη στιγμή Μπορντό, με ήττα 1–0 εντός και 2–1 εκτός.

Άλλες τρεις φορές ο Ολυμπιακός έφτασε κοντά στην πρόκριση από όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ. Την περίοδο 2000–01 οι Πειραιώτες έχασαν την πρόκριση στην ισοβαθμία με τη Λιόν στη δεύτερη θέση με 9 βαθμούς, χάρη στο εκτός έδρας γκολ που πέτυχαν οι Γάλλοι στα τελευταία λεπτά του αγώνα στην Αθήνα όπου ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει με 2–1, ενώ στην τελευταία αγωνιστική του ομίλου η ελληνική ομάδα έχασε στη Γαλλία με 1–0. Ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει εντός έδρας και τις άλλες δύο ομάδες του ομίλου, την ολλανδική Χέρενφεν και την φιναλίστ της προηγούμενης περιόδου Βαλένθια, η οποία τερμάτισε και πρώτη στον όμιλο. Παρόμοια τύχη είχε και την περίοδο 2004–05, όταν σε ένα δύσκολο όμιλο με αντιπάλους τη φιναλίστ της προηγούμενης περιόδου Μονακό, τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης Λίβερπουλ και τη Λα Κορούνια, ο Ολυμπιακός τερμάτισε στη δεύτερη θέση ισόβαθμος με τη Λίβερπουλ με 10 βαθμούς, έχοντας κερδίσει και πάλι όλους τους εντός έδρας αγώνες και με εκτός έδρας ισοπαλία με τη Λα Κορούνια. Στην τελευταία αγωνιστική αντιμετώπισε εκτός έδρας τη Λίβερπουλ, την οποία είχε κερδίσει στην Αθήνα με 1–0. Αν και προηγήθηκε στο ημίχρονο μέσα στο Άνφιλντ, τελικά έχασε με 3–1 δεχόμενος το μοιραίο τρίτο γκολ πάλι στα τελευταία λεπτά του αγώνα.

Ο Κέβιν Μιραλάς στη νίκη του Ολυμπιακού με 0–1 επί της Ρουμπίν Καζάν στη Ρωσία για το Γιουρόπα Λιγκ (2012)

Στα επιτεύγματα του Ολυμπιακού στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις συμπεριλαμβάνονται επίσης η εντυπωσιακή νίκη με 6–2 επί της δευτεραθλήτριας Ευρώπης Μπάγερ Λεβερκούζεν στα πλαίσια του ομίλου του Τσάμπιονς Λιγκ της περιόδου 2002–03, η οποία αποτελεί και τη μεγαλύτερη ήττα της γερμανικής ομάδας στην Ευρώπη, η ευρεία νίκη με 3–0 επί της Γαλατασαράι στον όμιλο της επόμενης περιόδου, η ιστορική εκτός έδρας νίκη με 2–1 επί της Γιουβέντους στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ του 1999–00, καθώς και οι μεγάλες νίκες στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ της περιόδου 2008–09 με 5–1 επί της Μπενφίκα και με 4–0 επί της Χέρτα Βερολίνου, η οποία επίσης αποτελεί τη μεγαλύτερη ήττα της Χέρτα στην Ευρώπη.

Επίσης, ένα σημαντικό στατιστικό στοιχείο είναι ότι ο Ολυμπιακός είχε καταφέρει να διατηρήσει αήττητη την έδρα του στα τέσσερα πρώτα χρόνια της συμμετοχής του στο Τσάμπιονς Λιγκ, χάνοντας για πρώτη φορά στην πέμπτη του διαδοχική συμμετοχή, όταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έγινε η πρώτη ομάδα που τον κέρδισε στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας με 2–0, διακόπτοντας το σερί των 15 εντός έδρας αγώνων χωρίς ήττα της πειραϊκής ομάδας. Ο Ολυμπιακός έχει πετύχει ένα ακόμα ανάλογο σερί 11 εντός έδρας αήττητων αγώνων στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της Ευρώπης, το οποίο διακόπηκε από τη Μπορντό το 2010, με την προηγούμενη ήττα του να καταγράφεται το 2006 από τη Ρόμα.

Την περίοδο 2011–12 ο Ολυμπιακός επιστρέφει στους ομίλους του ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ αντιμετωπίζοντας την γαλλική Ολιμπίκ Μαρσέιγ, την αγγλική Άρσεναλ και την γερμανική Μπορούσια Ντόρτμουντ και τερματίζει στην 3η θέση του ομίλου παρά τις τρεις νίκες που σημείωσε (Ολυμπιακός-Ντόρτμουντ 3–1, Μαρσέιγ-Ολυμπιακός 0–1 και Ολυμπιακός-Άρσεναλ 3–1), αφού πλήρωσε την εντός έδρας ήττα από την Μαρσέιγ με 1–0 την πρώτη αγωνιστική. Ο πειραϊκός σύλλογος συνέχισε στο ΟΥΕΦΑ Γιουρόπα Λιγκ όπου έφτασε έως την φάση των 16 νικώντας 2 φορές την ρώσικη Ρουμπίν Καζάν με 1–0 (εντός και εκτός έδρας) πριν αποκλειστεί από την ουκρανική Μέταλιστ παρά την εκτός έδρας νίκη του με 0–1 (Μέταλιστ-Ολυμπιακός 0–1 και Ολυμπιακός-Μέταλιστ 1–2). Ο Ολυμπιακός παρά την καλή του ευρωπαϊκή παρουσία, αποκλείστηκε και στους δύο θεσμούς, από τις δύο εντός έδρας ήττες στο Γ. Καραϊσκάκης που του κόστισαν μια καλύτερη ευρωπαϊκή πορεία. Τη σεζόν 2012–13 συμμετείχε στο 2ο όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ με Σάλκε, Άρσεναλ και Μονπελιέ. Παρά τις καλές εμφανίσεις και τους 9 βαθμούς που συγκέντρωσε, κατέκτησε την 3η θέση (1η Σάλκε, 2η Άρσεναλ), εξασφαλίζοντας τουλάχιστον τη παρουσία του στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Στο Γιουρόπα Λιγκ αντιμετώπισε την ισπανική Λεβάντε και σημείωσε δύο ήττες, μία εκτός έδρας με σκορ 3–0 και μία εντός με 1–0 με αποτέλεσμα να αποκλειστεί από την συνέχεια της διοργάνωσης.

Διακρίσεις

Περίοδος	Διάκριση	Πληροφορίες
Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης / Champions League
1974–75	Φάση των 16	αποκλείστηκε από την Άντερλεχτ με 1–5 στις Βρυξέλλες και 3–0 στην Πάτρα (λόγω τιμωρίας)
1982–83	Φάση των 16	αποκλείστηκε από το Αμβούργο με 0–1 στο Αμβούργο και 0–4 στο Μαρούσι
1983–84	Φάση των 16	αποκλείστηκε από την Μπενφίκα με 1–0 στο Μαρούσι και 0–3 στη Λισαβόνα
1998–99	Προημιτελικός	αποκλείστηκε από τη Γιουβέντους με 1–2 στο Τορίνο και 1–1 στο Μαρούσι
2007–08	Φάση των 16	αποκλείστηκε από την Τσέλσι με 0–0 στον Πειραιά και 0–3 στο Λονδίνο
2009–10	Φάση των 16	αποκλείστηκε από την Μπορντό με 0–1 στον Πειραιά και 1–2 στο Μπορντό
Κύπελλο Κυπελλούχων
1961–62	Φάση των 16	αποκλείστηκε από τη Ντιναμό Ζίλινα με 2–3 στον Πειραιά και 0–1 στη Ζίλινα
1963–64	Φάση των 16	αποκλείστηκε από τη Λυών με 1–4 στη Λυών και 2–1 στη Νέα Φιλαδέλφεια (λόγω έργων)
1965–66	Φάση των 16	αποκλείστηκε από τη Γουέστ Χαμ με 0–4 στο Λονδίνο και 2–2 στον Πειραιά
1968–69	Φάση των 16	αποκλείστηκε από τη Ντανφέρμλιν με 0–4 στο Ντανφέρμλιν και 3–0 στον Πειραιά
1986–87	Φάση των 16	αποκλείστηκε από τον Άγιαξ με 0–4 στο Άμστερνταμ και 1–1 στο Μαρούσι
1990–91	Φάση των 16	αποκλείστηκε από τη Σαμπντόρια με 0–1 στον Πειραιά και 1–3 στη Γένοβα
1992–93	Προημιτελικός	αποκλείστηκε από την Ατλέτικο Μαδρίτης με 1–1 στο Μαρούσι και 1–3 στη Μαδρίτη
Κύπελλο ΟΥΕΦΑ / Europa League
1989–90	Φάση των 16	αποκλείστηκε από την Οσέρ με 1–1 στον Πειραιά και 0–0 στην Οσέρ
2004–05	Φάση των 16	αποκλείστηκε από τη Νιούκαστλ με 1–3 στον Πειραιά και 0–4 στο Νιούκαστλ
2011–12	Φάση των 16	αποκλείστηκε από τη Μέταλιστ Χάρκιβ με 1–0 στο Χάρκοβο και 1–2 στον Πειραιά
Βαλκανικό Κύπελλο
1961–63	Κυπελλούχος	με 1–0 στον Πειραιά, 0–1 στη Σόφια και 1–0 σε τρίτο τελικό στην Κωνσταντινούπολη

Συμμετοχές

συμπεριλαμβανομένης της αγωνιστικής περιόδου 2013–14

Πενήντα (50) συμμετοχές στα κύπελλα της UEFA	Κατέχει το ρεκόρ συμμετοχών ελληνικού συλλόγου στα Κύπελλα Ευρώπης, από τα οποία δεν έχει απουσιάσει ποτέ επί δύο συνεχόμενες χρονιές (όπως και ο Παναθηναϊκός), ενώ έχει λάβει μέρος σε όλα εκτός των εξής 6: 1960–61, 1964–65, 1970–71 (τιμωρία), 1985–86, 1988–89 και 1991–92 (τιμωρία). Έχει αποχωρήσει δύο φορές από ευρωπαϊκές διοργανώσεις, που είναι και οι μοναδικές ελληνικές αποχωρήσεις σε συλλογικό επίπεδο: To 1958–59 από το Κύπελλο πρωταθλητριών πριν από τους αγώνες κατά της Μπεσίκτας (θα ήταν η πρώτη του συμμετοχή), λόγω των τεταμένων σχέσεων Ελλάδας–Τουρκίας και το 1962–63 από το Κύπελλο Κυπελλούχων πριν από τους αγώνες κατά της Χιμπέρνιανς, λόγω διαφωνίας με την UEFA σχετικά με την ημερομηνία τέλεσης του πρώτου αγώνα (ο Ολυμπιακός λόγω γραφειοκρατίας δε προλάβαινε να εκδώσει άδειες για τους παίκτες του και επιπροσθέτως θα υφίστατο και σοβαρή οικονομική ζημιά).
Τρεις (3) συμμετοχές στα Βαλκανικά κύπελλα	1961–63 (νικητής), 1963–64 (απόσυρση κατά τη φάση των ομίλων) και 1964–66 (ομοίως). Είναι ο πρώτος ελληνικός σύλλογος που κατέκτησε το τρόπαιο.
Μία (1) συμμετοχή στο κύπελλο Ράπαν (μετέπειτα Ιντερτότο)	1964–65 (αποσύρθηκε κατά τη φάση των ομίλων και αντικαταστάθηκε από τον Πανιώνιο).

Φίλαθλοι

Η τραγωδία της Θύρας 7

Οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού σε αγώνα με τον ΠΑΟ

Τραγική ημέρα στην ιστορία του Ολυμπιακού και του ελληνικού αθλητισμού, ήταν η 8η Φεβρουαρίου 1981, όταν 21 φίλαθλοι από τη Θύρα 7 βρήκαν φρικτό θάνατο κατά τη διάρκεια του αγώνα με την ΑΕΚ στο Στάδιο Καραϊσκάκης, που έληξε με 6-0 υπέρ των ερυθρολεύκων. Οι 20 από αυτούς ήταν φίλοι του Ολυμπιακού και ένας της ΑΕΚ.

Μέσα σε πανηγυρισμούς, πολλοί φίλαθλοι έτρεξαν λίγα λεπτά πριν από τη λήξη του αγώνα να βγουν από τη Θύρα 7, δημιουργώντας συνωστισμό ενώ η πόρτα της θύρας ήταν κλειστή. Κάποιοι από τους φιλάθλους έπεσαν στα σκαλιά της θύρας με αποτέλεσμα το πλήθος που συνέρεε προς την έξοδο να τους ποδοπατήσει. Εκτός από τους 21 νεκρούς υπήρξαν και 53 τραυματίες.

Δεκάδες τραυματίες και νεκροί μεταφέρθηκαν με περιπολικά και ασθενοφόρα στο Τζάνειο Νοσοκομείο, στο οποίο είχε αρχίσει να συγκεντρώνεται εξαιρετικά μεγάλος αριθμός ατόμων, δημιουργώντας σκηνές αλλοφροσύνης. Πολλοί τραυματίες μεταφέρθηκαν επίσης στο Γενικό Κρατικό Πειραιώς και στο ΚΑΤ.

Παράλληλα, τα ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα έκαναν έκκληση σε γιατρούς και αιμοδότες να προσέλθουν στο Τζάνειο, ενώ σε ένδειξη πένθους διέκοψαν τα προγράμματά τους και μετέδιδαν πένθιμη μουσική.

Η μνήμη των θυμάτων τιμάται κάθε χρόνο από τη διοίκηση και τους οπαδούς της ομάδας. Στο νέο γήπεδο του Ολυμπιακού υπάρχουν 21 μαύρα καθίσματα, για να τιμηθούν τα θύματα της τραγωδίας, ενώ στο μουσείο του συλλόγου έχουν διατηρηθεί και φυλάσσονται η πόρτα και μέρος από τα σκαλοπάτια όπου συνέβη το τραγικό περιστατικό.

Τίτλοι

Σύνολο Τίτλων: 133

Πανελλήνιοι τίτλοι

• 40 Πρωταθλήματα Ελλάδος
  • 1931, 1933, 1934, 1936, 1937, 1938, 1947, 1948, 1951, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959, 1966, 1967, 1973, 1974, 1975, 1980, 1981, 1982, 1983, 1987, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2011, 2012, 2013
• 26 Κύπελλα Ελλάδος
  • 1947, 1951, 1952, 1953, 1954, 1957, 1958, 1959, 1960, 1961, 1963, 1965, 1968, 1971, 1973, 1975, 1981, 1990, 1992, 1999, 2005, 2006, 2008, 2009, 2012, 2013
• 4 Σούπερ Καπ Ελλάδος
  • 1980, 1987, 1992, 2007

Διεθνείς τίτλοι

• 1 Βαλκανικό Κύπελλο
  • 1963

Εγχώριοι και τοπικοί τίτλοι

• 24 Πρωταθλήματα Πειραιώς
  • 1925, 1926, 1927, 1929, 1930, 1931, 1934, 1937, 1938, 1940, 1946, 1947, 1948, 1949, 1950, 1951, 1952, 1953, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959
• 3 Κύπελλα Μεγάλης Ελλάδος
  • 1969, 1972, 1976
• 1 Κύπελλο ΣΕΓΑΣ
  • 1947

Άλλοι τίτλοι

• 11 Κύπελλα Πάσχα
  • 1928, 1929, 1936, 1943, 1945, 1946, 1949, 1951, 1953, 1959, 1964
• 10 Κύπελλα Χριστουγέννων
  • 1943, 1948, 1952, 1953, 1954, 1956, 1959, 1960, 1961, 1962
• 2 Κύπελλα Σεπτεμβρίου
  • 1956, 1959
• 1 Κύπελλο Δημάρχου Πειραιώς
  • 1943
• 1 Κύπελλο Ελευθερίας
  • 1945
• 1 Κύπελλο Αλληλεγγύης
  • 1955
• 1 Κύπελλο Νέας Υόρκης
  • 1969

Μικρές ηλικίες

• 3 Πρωταθλήματα Ελλάδος Κ-20
  • 2004, 2010, 2013
• 2 Πρωτάθλήματα Ελλάδος Κ-17
  • 2010, 2011
• 2 Κύπελλα Πειραιώς
  • 1974, 2002

Τουρνουά (μικρές ηλικίες)

• 1 Διεθνές Τουρνουά Ποδοσφαίρου Mykonos Cup U15
  • 2007
• 1 Τουρνουά Ποδοσφαίρου Shakhtar Donetsk U17
  • 2008
• 1 Τουρνουά Ποδοσφαίρου Torino U20
  • 2009
• 1 Τουρνουά Ποδοσφαίρου Anorthosis Cyprus U17
  • 2010
• 1 Τουρνουά Ποδοσφαίρου Emirates Cup U20
  • 2010
• 1 Διεθνές Τουρνουά Ποδοσφαίρου Biale Orly Cup U13
  • 2010
• 1 Θουκυδίδειο Τουρνουά Ποδοσφαίρου U10
  • 2012
• 1 Θουκυδίδειο Τουρνουά Ποδοσφαίρου U13
  • 2012
• 1 Θουκυδίδειο Τουρνουά Ποδοσφαίρου U14
  • 2012
• 2 Θουκυδίδεια Τουρνουά Ποδοσφαίρου U15
  • 2012, 2013
• 1 Διεθνές Τουρνουά Ποδοσφαίρου Memoria Torneo Juvenil XXVIII
  • 2012
• 1 Τουρνουά Ποδοσφαίρου Kivotos Cup U11
  • 2013
• 1 Τουρνουά Ποδοσφαίρου Kivotos Cup U13
  • 2013
• 1 Τουρνουά Ποδοσφαίρου Premier Cup U15
  • 2013
• 1 Young Talents New Year’s Cup U15
  • 2013
• 1 Διεθνές Τουρνουά Ποδοσφαίρου Ιnternationales Turnier des FC.Tannenhof U16
  • 2013

Τρέχουσα σύνθεση

Η τρέχουσα σύνθεση της ομάδας ανδρών είναι, με αριθμητική σειρά, η εξής: Σημείωση: Οι σημαίες αφορούν την εθνική ομάδα, σύμφωνα με τους κανόνες επιλεξιμότητας της FIFA. Οι παίκτες μπορεί να κατέχουν περισσότερες ιθαγένειες εκτός FIFA.

No.	Έθνος	Θέση	Παίκτης
1		Τερματοφύλακας	Ρόι Κάρολ
2		Μέσος	Γιάννης Μανιάτης
4		Αμυντικός	Μιγκέλ Τόρες
5		Μέσος	Πάουλο Μασάδο
6		Αμυντικός	Τάσος Παπάζογλου
7		Μέσος	Αριέλ Ιμπαγάσα
9		Επιθετικός	Χαβιέρ Σαβιόλα
11		Επιθετικός	Κώστας Μήτρογλου
14		Μέσος	Ανδρέας Σάμαρης
16		Τερματοφύλακας	Ρομπέρτο
18		Μέσος	Γιάννης Φετφατζίδης
19		Μέσος	Νταβίδ Φουστέρ
20		Αμυντικός	Χοσέ Χολέμπας

No.	Έθνος	Θέση	Παίκτης
21		Αμυντικός	Αβραάμ Παπαδόπουλος
22		Αμυντικός	Καρλ Μεντζανί
23		Αμυντικός	Δημήτρης Σιόβας
24		Αμυντικός	Κώστας Μανωλάς
26		Μέσος	Τζόελ Κάμπελ
30		Αμυντικός	Λεάντρο Σαλίνο
35		Μέσος	Αλεχάντρο Ντομίνγκες
42		Τερματοφύλακας	Μπαλάς Μεγιέρι
70		Τερματοφύλακας	Ανδρέας Γιαννιώτης
79		Μέσος	Βλάντιμιρ Βάις
88		Αμυντικός	Γκαετάν Μπονγκ
99		Μέσος	Μάικλ Ολαϊτάν

Βασική ενδεκάδα

Ρομπέρτο

Μανωλάς

Παπαδόπουλος

Σαλίνο

Μπονγκ

Μανιάτης

Βάις

Σάμαρης

Σαβιόλα

Κάμπελ

Μήτρογλου

Δανεικοί

Οι παρακάτω παίκτες παίζουν ως δανεικοί στις εξής ομάδες: Σημείωση: Οι σημαίες αφορούν την εθνική ομάδα, σύμφωνα με τους κανόνες επιλεξιμότητας της FIFA. Οι παίκτες μπορεί να κατέχουν περισσότερες ιθαγένειες εκτός FIFA.

No.	Έθνος	Θέση	Παίκτης
—		Αμυντικός	Μανώλης Τζανακάκης (στον Εργοτέλη)
—		Αμυντικός	Βασίλης Καραγκούνης (στον Άρη)
—		Αμυντικός	Κλωντ Ντιελνά (στην ΑΚ Αζαξιό)
-		Αμυντικός	Κωνσταντίνος Ρουγκάλας (στη Χάνσα Ροστόκ)
—		Μέσος	Παναγιώτης Βλαχοδήμος (στην ΦΚ Άουγκσμπουργκ)
—		Μέσος	Λεάντρο Πίντο (στην Α.Ε.Λ. Καλλονής)
—		Μέσος	Μπάμπης Λυκογιάννης (στο Λεβαδειακό)
—		Μέσος	Ανδρέας Μπουχαλάκης (στον Εργοτέλη)

No.	Έθνος	Θέση	Παίκτης
—		Μέσος	Ανδρέας Τάτος (στον Άρη)
—		Μέσος	Δημήτρης Κολοβός (στον Πανιώνιο)
—		Μέσος	Πέταρ Γκρμπιτς (στην Παρτιζάν)
—		Μέσος	Αλέξανταρ Κατάι (στον Ερυθρό Αστέρα)
—		Μέσος	Μανώλης Σιώπης (στον Πλατανιά)
—		Επιθετικός	Νίκος Ιωαννίδης (στη Χάνσα Ροστόκ)
—		Επιθετικός	Δημήτρης Διαμαντάκος (στο Εργοτέλη)

Εκτός ομάδας

Σημείωση: Οι σημαίες αφορούν την εθνική ομάδα, σύμφωνα με τους κανόνες επιλεξιμότητας της FIFA. Οι παίκτες μπορεί να κατέχουν περισσότερες ιθαγένειες εκτός FIFA.

No.	Έθνος	Θέση	Παίκτης
-		Αμυντικός	Πάμπλο Κοντρέρμας
-		Μέσος	Τόμας Ντε Βινσέντι
-		Επιθετικός	Ραφίκ Τζεμπούρ

Ομάδα Νέων Ολυμπιακού (K20)

Τρέχουσα σύνθεση: Σημείωση: Οι σημαίες αφορούν την εθνική ομάδα, σύμφωνα με τους κανόνες επιλεξιμότητας της FIFA. Οι παίκτες μπορεί να κατέχουν περισσότερες ιθαγένειες εκτός FIFA.

No.	Έθνος	Θέση	Παίκτης
—		Τερματοφύλακας	Λευτέρης Χουτεσιώτης
—		Τερματοφύλακας	Άρης Βλάχος
—		Τερματοφύλακας	Γιώργος Στρέζος
—		Τερματοφύλακας	Μιχάλης Ηλιάδης
—		Αμυντικός	Δημήτριος Γκούτσιος
—		Αμυντικός	Κωνσταντίνος Βλάχος
—		Αμυντικός	Πραξιτέλης Βούρος
—		Αμυντικός	Γιάννης Σωτηράκος
—		Μέσος	Δημήτρης Σιώπης
—		Μέσος	Δημήτριος Βουτσιώτης
—		Μέσος	Γιώργος Λύρας
—		Μέσος	Γιάννης Παιδάκης

No.	Έθνος	Θέση	Παίκτης
—		Μέσος	Αχιλλέας Νασιακόπουλος
—		Μέσος	Χαράλαμπος Ρέντζης
—		Μέσος	Αλέξανδρος Μαργαρίτης
—		Μέσος	Αντώνης Παπασάββας
—		Μέσος	Μάρκο Γιοβάνοβιτς
—		Μέσος	Δημήτρης Γκίνο
—		Μέσος	Χριστόφορος Πασαλίδης
—		Επιθετικός	Nίκος Βέργος
—		Επιθετικός	Γιώργος Καναβέτας
—		Επιθετικός	Δήμος Χαντζάρας
—		Επιθετικός	Ηλίας Ιγνατίδης
—		Επιθετικός	Ιωάννης Πασχάλης

Δομή Συλλόγου

Διοίκηση

Ιδιοκτήτης και πρόεδρος είναι ο Ευάγγελος Μαρινάκης. Διευθύνων σύμβουλος της ΠΑΕ είναι ο Γιάννης Βρέντζος. Καθήκοντα α' αντιπροέδρου έχει ο Σωκράτης Σ. Κόκκαλης, β' αντιπροέδρου ο Σάββας Θεοδωρίδης, γ' αντιπροέδρου ο Γιώργος Λούβαρης, δ' αντιπροέδρου (και γενικού διευθυντή) ο Γιάννης Μώραλης. Ανάμεσα στα μέλη του Δ.Σ. βρίσκεται ο επιχειρηματίας Σωκράτης Κόκκαλης και ο επίσης παλαιός ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού Σταύρος Νταϊφάς.

Συνολικά το Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΑΕ Ολυμπιακός αποτελούν οι: Ευάγγελος Μαρινάκης, Σωκράτης Σ. Κόκκαλης, Σάββας Θεοδωρίδης, Γεώργιος Λούβαρης, Ιωάννης Μώραλης, Ιωάννης Βρέντζος, Σωκράτης Κόκκαλης, Λεωνίδας Θεοδωρακάκης, Σταύρος Νταϊφάς, Κωνσταντίνος Μπαρμπής, Μιχάλης Κουντούρης, Ανδρέας Νάσικας, Νικόλαος Τραυλός, Αναστάσιος Τσούφης, Χρήστος Μηστριώτης.

Προπονητικό τιμ

Το προπονητικό τιμ είναι:

Προπονητής και Συνεργάτες
Προπονητής	Μίτσελ Γκονθάλεθ
Α' Βοηθός Προπονητή	Βίκτορ Σάντσεθ
Β' Βοηθός Προπονητή	Κάρλος Μοράλες Λουένγκο
Προπονητής Τερματοφυλάκων	Αλέκος Ράντος
Προπονητής Νέων	Μπέρντ Στόρκ
Προπονητής Τερματοφυλάκων Νέων	Βασίλης Αλεξούδης
Γυμναστής	Χοσέ Βαγιέχο
Γυμναστής	Χρήστος Μουρίκης
Αναλυτής	Γιώργος Μαρτάκος

Τεχνικό επιτελείο

Το τεχνικό επιτελείο είναι:

Τεχνικό επιτελείο
Τεχνικός Σύμβουλος της Διοίκησης	Χουάν Χοσέ Λορένθο
Υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων	Κριστιάν Καρεμπέ
Αθλητικός διευθυντής	Πιερ Ισά
Διευθυντής Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου	Κυριάκος Δουρέκας
Φροντιστής	Δημήτρης Καραπιπέρης
Φροντιστής	Νικόλαος Γονατάς
Φροντιστής	Παύλος Πιτσιλίδης
Διερμηνέας	Ρομπέρτο Γκαρθία Περάλ
Διερμηνέας	Μαρίνα Τσαλή

Τμήμα Σκάουτινγκ

Το τμήμα σκάουτινγκ είναι:

Τμήμα σκάουτινγκ
Επικεφαλης τμήματος σκάουτινγκ	Χουάν Χοσέ Λορένθο
Σύμβουλος τμήματος σκάουτινγκ	Κριστιάν Καρεμπέ
Σκάουτερ	Ζιοβάννι
Σκάουτερ	Γιώργος Κοκολάκης
Σκάουτερ	Γιώργος Αμανατίδης
Σκάουτερ	Νίκος Βαμβακούλας
Σκάουτερ	Δημήτρης Μπαρμπαλιάς

Ιατρικό επιτελείο

Το ιατρικό επιτελείο είναι:

Ιατρικό επιτελείο
Ιατρός	Χρήστος Θέος
Φυσιοθεραπευτής	Νίκος Λυκουρέσης
Φυσιοθεραπευτής	Αλέξης Καπετανάκης
Φυσιοθεραπευτής	Νικόλαος Κουλόπουλος
Εργοφυσιολόγος - Διατροφολόγος	Μαρία Λυκομήτρου
Μασέρ	Αριστείδης Χελιουδάκης
Μασέρ	Παναγιώτης Μαρινάκης

Διατελέσαντες πρόεδροι

Αρχείο:Mixalis Manouskos.JPG

Ο πρώτος πρόεδρος του Ολυμπιακού Μιχάλης Μανούσκος

Περίοδος Πρόεδρος 1925–1928 Μιχάλης Μανούσκος 1929–1931 Θανάσης Μέρμηγκας 1931 Τάκης Ζάκκας 1932–1935 Γιάννης Ανδριανόπουλος 1936 Τάκης Ζάκκας 1937–1939, 1945–1950 Μιχάλης Μανούσκος 1946 Γιάννης Μπαρμπαρέσσος 1953–1954 Θανάσης Μέρμηγκας 1954–1967 Γιώργος Ανδριανόπουλος 1967–1969 Κώστας Μπουζάκης 1969–1970 Τάσος Οικονόμου 1970–1971 Ευτύχιος Γκούμας 1971 Αριστείδης Σκυλίτσης 1971–1972 Δημήτρης Βαρδάνης 1972–1975 Νίκος Γουλανδρής 1975 Κώστας Θανόπουλος 1975 Περικλής Λαναράς 1976–1978 Κώστας Θανόπουλος 1978–1979 Ηρακλής Τσιτσαλής

ΠΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ Περίοδος Πρόεδρος 1979–1985 Σταύρος Νταϊφάς 1986 Νίκος Ευθυμίου 1986–1987 Σταύρος Νταϊφάς 1987–1988 Γιώργος Κοσκωτάς 1988–1992 Αργύρης Σαλιαρέλης 1992 Γιώργος Μπανασάκης 1992–1993 Σταύρος Νταϊφάς 1993–2010 Σωκράτης Κόκκαλης 2010– Ευάγγελος Μαρινάκης

Σημαντικοί προπονητές

Ο Ερνέστο Βαλβέρδε

Περίοδος	Όνομα	Σημειώσεις
1925–1927	Γιάννης Ανδριανόπουλος	Πρώτος προπονητής στην ιστορία του Ολυμπιακού
1927–1930, 1933–1934, 1936–37	Γιαν Κοψίβα
1930–1932	Γιόζεφ Κόβατς	Κατέκτησε το πρώτο Πρωτάθλημα στην ιστορία του Ολυμπιακού το 1931
1945–1947	Θεμιστοκλής Ασδέρης	Το 1947 κατέκτησε το πρώτο νταμπλ (Πρωτάθλημα και Κύπελλο 1947) στην ιστορία του συλλόγου
1950–54, 1956, 1962–63 (μόνο ο Γιάννης Χέλμης)	Γιάννης Χέλμης, Βαγγέλης Χέλμης	Κατέκτησαν 3 Πρωταθλήματα (1951, 1954, 1956) και 4 συνεχόμενα Κύπελλα (1951, 1952, 1953, 1954) με τον Γιάννη να κατακτά άλλο ένα, το 1963
1957–1958	Κέμενι Τίμπορ
1958–1960	Μπρούνο Βάλε
1960–1962	Κιρίλ "Τζίνα" Σιμονόφσκι
1965–1967	Μάρτον Μπούκοβι	Κατέκτησε 2 συνεχόμενα Πρωταθλήματα (1966, 1967) δημιουργώντας μια ισχυρή και θεαματική ομάδα που έγινε σημείο αναφοράς. Θεωρείται ένας εκ των κορυφαίων προπονητών στην ιστορία του συλλόγου. Εκδιώχθηκε από την Ελλάδα από την Χούντα των Συνταγματαρχών το 1968.
1971, 1972–1975	Λάκης Πετρόπουλος	Κατέκτησε 3 συνεχόμενα Πρωταθλήματα (1973, 1974, 1975) και 2 νταμπλ (1973, 1975)
1977–1980	Τόζα Βεσελίνοβιτς
1980–1981, 1983	Κάζιμιρ Γκόρσκι	Κατέκτησε 3 Πρωταθλήματα (1980, 1981, 1983) και 1 νταμπλ (1981)
1981–1983, 1986–1987	Αλκέτας Παναγούλιας	Κατέκτησε 2 Πρωταθλήματα (το 1982 μετά τη νίκη με 2–1 επί του Παναθηναϊκού στο μπαράζ του Βόλου και το 1987)
1990–1993	Όλεγκ Μπλαχίν	Οδήγησε τον Ολυμπιακό στην προημιτελική φάση του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης
1996–1999, 2004–2005	Ντούσαν Μπάγεβιτς	Κατέκτησε 4 Πρωταθλήματα (1997, 1998, 1999, 2005) και 2 νταμπλ (1999, 2005), ενώ οδήγησε τον Ολυμπιακό στον προημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ
2000–2002, 2006–2008	Τάκης Λεμονής	Κατέκτησε 3 Πρωταθλήματα (2001, 2002, 2007)
2008–2009, 2010–2012	Ερνέστο Βαλβέρδε	Κατέκτησε 3 Πρωταθλήματα (2009, 2011, 2012) και 2 νταμπλ (2009, 2012)

Διακεκριμένοι ποδοσφαιριστές

(αλφαβητική σειρά)

Γρηγόρης Αγανιάν Θανάσης Αγγελής Κώστας Αϊδινίου Αλέκος Αλεξανδρής Αλέξης Αλεξίου Ρότζερ Άλμπερτσεν Τόμας Άλστρομ Γιώργος Αμανατίδης Τζαμέλ Αμπντούν Μιχάλης Αναματερός Νίκος Αναστόπουλος Γιώργος Ανατολάκης Βασίλης Ανδριανόπουλος Γιώργος Ανδριανόπουλος Γιάννης Ανδριανόπουλος Λεωνίδας Ανδριανόπουλος Ντίνος Ανδριανόπουλος Παρασκευάς Άντζας Αντώνης Αντωνιάδης Στράτος Αποστολάκης Χρήστος Αρβανίτης Ρομαίν Αργυρούδης Γιάννης Βάζος Γιώργος Βαΐτσης Νίκος Βαμβακούλας Παύλος Βασιλείου Στέλιος Βενετίδης Μίλτον Βιέρα Μάικ Γαλάκος Φραν Γέστε Γρηγόρης Γεωργάτος Γιώργος Χ. Γεωργιάδης Στέλιος Γιαννακόπουλος Ρασίντ Γιεκινί Αντρέι Γιουσκόβιακ Νίκος Γιούτσος Σωτήρης Γκαβέζος Γιάννης Γκαϊτατζής Λουσιάνο Γκαλέτι

Λάκης Γκλέζος - Σίνισα Γκόγκιτς Νίκος Γόδας Γιάννης Γούναρης Αχιλλέας Γραμματικόπουλος Κώστας Δαβουρλής Γιώργος Δαρίβας Γιώργος Δεληκάρης Σπύρος Δεπούντης Μπάμπης Δρόσος Δημήτρης Ελευθερόπουλος Ζε Ελίας Βισέντε Εσταβίγιο Φαμπιάν Εστάι Ζαουάντ Ζαϊρί Χρήστος Ζαντέρογλου Ζλάτκο Ζάχοβιτς Μίχαλ Ζεβλάκοφ Παρ Ζέτερμπεργκ Ζιοβάννι Σάββας Θεοδωρίδης Ίλια Ίβιτς Αριέλ Ιμπαγάσα Αλέκος Κακλαμάνος Κρις Καλαντζής Πέτρος Καραβίτης Κώστας Καραπατής Βασίλης Καραπιάλης Κυριάκος Καραταΐδης Κριστιάν Καρεμπέ Ρόι Κάρολ - Νέρι Αλμπέρτο Καστίγιο Μιχάλης Καψής Φάνης Κατεργιαννάκης Παναγιώτης Κελεσίδης Θανάσης Κίνλεϊ Κώστας Κλειδουχάκης Ντάρκο Κοβάτσεβιτς Γιώργος Κοκολάκης

Πάμπλο Κοντρέρας Μπάμπης Κοτρίδης Φίλιππος Κουράντης Στέλιος Κουρουκλάτος Βαγγέλης Κουσουλάκης Μιχάλης Κρητικόπουλος Μπεντ Κρίστενσεν Γιάννης Κυράστας Μιχάλης Κωνσταντίνου Σάββας Κωφίδης Κρίστιαν Ραούλ Λεδέσμα Λάκης Λεκκός Τάκης Λεμονής Γκενάντι Λιτόφτσενκο Χούλιο Λοσάντα Λομάνα Λούα Λούα Ζαν Μακούν Έντσο Μαρέσκα Δημήτρης Μαυρογενίδης Όλοφ Μέλμπεργκ Κώστας Μήτρογλου Τάσος Μητρόπουλος Γιώργος Μητσιμπόνας Βαγγέλης Μιλήσης Διονύσης Μινάρδος Κέβιν Μιραλάς Γιώργος Μίρτσος Πέτρος Μίχος Φρανσουά Μοντεστό Ανδρέας Μουράτης Θέμης Μουστακλής Χόρχε Μπάριος - Ντανιέλ Μπατίστα Φερνάντο Μπελούτσι Θανάσης Μπέμπης Χόρχε Μπερμούδες Ανδρέας Μπονόβας Βασίλης Μποτίνος Ραούλ Μπράβο

Τάκης Νικολούδης Αντώνης Νικοπολίδης Ανδρέας Νινιάδης Μάρτιν Νοβοσέλατς Χέρμπερτ Νόυμαν Νίκος Νταμπίζας Λάγιος Ντέταρι Πέτρος Ξανθόπουλος Γιάννης Οκκάς Πάμπλο Ορμπάιθ Κώστας Ορφανός Πήτερ Οφορίκουε Θόδωρος Πάλλας Μάρκο Πάντελιτς Τάσος Πάντος Αβραάμ Παπαδόπουλος Κυριάκος Παπαδόπουλος Σταύρος Παπαδόπουλος Αριστείδης Παπάζογλου Κώστας Παπάζογλου Σάββας Παπάζογλου Μίλτος Παπαποστόλου Χρήστος Πατσατζόγλου Ορέστης Παυλίδης Θόδωρος Παχατουρίδης Χαράλαμπος Πεζώνης Δημήτρης Περσίδης Δημήτρης Πλέσσας Κώστας Πολυχρονίου Αντώνης Ποσειδών Όλεγκ Προτάσοφ Χριστόφορος Ράγκος Ριβάλντο Άλμπερτ Ριέρα Ντένις Ρόμενταλ Ηλίας Ρωσίδης Ηλίας Σαββίδης Χαβιέρ Σαβιόλα Γιούρι Σάβιτσεφ

Ράφικ Σαμπανάντζοβιτς Νίκος Σαργκάνης Ντούντου Σεαρένσε Ζούλιο Σέζαρ Γιώργος Σεμερτζίδης Μίλος Σέστιτς Γιάγκος Σημαντήρης Γιώργος Σιδέρης Βασίλης Σιώκος Γιώργος Σκαρτάδος Λουσιάνο ντε Σόουζα Γκάμπριελ Σούρερ Τάσος Σουρούνης Παναγιώτης Σοφιανόπουλος Ντέρεκ Σπενς Μπάμπης Σταυρόπουλος Μίμης Στεφανάκος Γιώργος Στολίγκας Ιεροκλής Στολτίδης Θεολόγος Συμεωνίδης Τάκης Συνετόπουλος Ηλίας Ταληκριάδης Αντώνης Τζανετουλάκος Ραφίκ Τζεμπούρ - Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς Βασίλης Τοροσίδης Γιάγια Τουρέ Υβ Τριαντάφυλλος Γιώτης Τσαλουχίδης Νίκος Τσιαντάκης Ηλίας Υφαντής Γιάννης Φετφατζίδης Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες Γιάννης Φρονιμίδης Αλέκος Χατζησταυρίδης Μηνάς Χατζίδης Γιάννης Χέλμης Λάμπρος Χούτος Στέλιος Ψύχος

Δείτε επίσης

• Ιστορία του ποδοσφαιρικού τμήματος του Ολυμπιακού Πειραιώς (2000-2009)
• Κατάλογος ποδοσφαιρικών ομάδων Αττικής

Βιβλιογραφία

• Γ.Χ. Αλεξανδρή Η Ιστορία του Ολυμπιακού
• Βασίλη Καρδάση , Ολυμπιακός ένα αρχείο μιά ιστορία , Εκδόσεις Μίλητος, ISBN 960-8460-09-3
• Θρύλος πορεία μέσα στο χρόνο, εκδόσεις Ηλιοτρόπιο, 1997, ISBN 569-584-365-2
• Γιώργου Αρκουλή, Η αληθινή ιστορία του Θρύλου 1925-1978, εκδόσεις Ιωάννου, 1999, ISBN 960-8020-00-Χ
• Γιώργου Γαβαλά, Χρυσός θρύλος, έκδοση ART PRESS ΕΚΔΟΤΙΚΉ ΕΠΕ
• Ανδρέα Μπόμπη, Γκολ 2000 ένας αιώνας ποδόσφαιρο, Εκδόσεις Πελεκάνος, 2000
• Όλα για το ποδόσφαιρο, τρίτομο Αλμανάκ 91, έκδοση περιοδικό εικόνες, 1991
• Γιάννη Διακογιάννη, 100 χρόνια ποδόσφαιρο, τόμος 4ος, Εκδόσεις Μίλητος, ISBN 960-8460-08-5

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Επίσημη ιστοσελίδα της ΠΑΕ Ολυμπιακός
• Ο 87χρονος... έφηβος
• Θύρα 7 (8-2-1981)
• Ο «θρυλικός» Ατίλλιο
• Σχολή Ποδοσφαίρου Ολυμπιακού Πειραιώς
• [10]
• [11]