Όλεγκ Μπλαχίν

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μετάβαση στην πλοήγηση Πήδηση στην αναζήτηση
Όλεγκ Μπλαχίν

Το 1978 με τη φανέλα της ΕΣΣΔ
Προσωπικές πληροφορίες
Ημερ. γέννησης5 Νοεμβρίου 1952 (1952-11-05) (68 ετών)
Τόπος γέννησηςΚίεβο, Ουκρανία, πρώην ΕΣΣΔ
Ύψος1,80 μ.
ΘέσηΕπιθετικός
Ομάδες νέων
1962–1969ΦΚ Ντιναμό Κιέβου
Επαγγελματική καριέρα*
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1969–1988ΦΚ Ντιναμό Κιέβου432(211)
1988–1989ΣΚ Φόρβερτς Στάιρ41(9)
1989–1990Άρης Λεμεσού22(5)
Σύνολο495(225)
Εθνική ομάδα
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1972–1988ΕΣΣΔ112(42)
Προπονητική καριέρα
ΠερίοδοςΟμάδα
1990–1993Ολυμπιακός Πειραιώς
1993–1994ΠΑΟΚ
1994–1997Ιωνικός Νίκαιας
1998ΠΑΟΚ
1998–1999ΑΕΚ
1999–2002Ιωνικός Νίκαιας
2003–2007Ουκρανία
2007–2008ΦΚ Μόσχας
2011–2012Ουκρανία
2012–2014ΦΚ Ντιναμό Κιέβου
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα.
† Συμμετοχές (Γκολ).

Ο Όλεγκ Βολοντιμίροβιτς Μπλαχίν (Оле́г Володи́мирович Блохі́н, γεννήθηκε 5 Νοεμβρίου 1952), ή απλά Όλεγκ Μπλαχίν, είναι Ουκρανός διεθνής πρώην ποδοσφαιριστής και νυν προπονητής ποδοσφαίρου. Θεωρείται ως ο δεύτερος σημαντικότερος Σοβιετικός παίκτης μετά το Λεβ Γιάσιν και ο κορυφαίος Ουκρανός.[1] Κατά τη διάρκεια της καριέρας του ως ποδοσφαιριστής αγωνίστηκε στα πρωταθλήματα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, της Αυστρίας και της Κύπρου. Επίσης, έχει διατελέσει προπονητής σε ομάδες της Ελλάδας, της Ρωσίας και της Ουκρανίας, ενώ για αρκετά χρόνια ήταν προπονητής της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της Ουκρανίας.

Καριέρα σε συλλόγους[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στο Κίεβο, την πρωτεύουσα της Ουκρανικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας, το 1952. Η μητέρα του ήταν πολλαπλή πρωταθλήτρια της Σοβιετικής Ένωσης στο πένταθλο, στα σπριντ και στο άλμα εις μήκος. Ο πατέρας του ήταν Ρώσος αστυνομικός, βετεράνος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και σπρίντερ. Λόγω των γονιών του ο μικρός Όλεγκ ασχολήθηκε γρήγορα με τα σπριντ και στην ηλικία των 16 ετών έτρεξε τα 60 μέτρα σε λιγότερο από 7 δευτερόλεπτα και 100 μέτρα σε 11 δευτερόλεπτα.[2][3]

Εντάχθηκε στα τμήματα υποδομής της Ντιναμό Κιέβου το 1962 και έμεινε εκεί για επτά χρόνια, μία περίοδο που ο Βίκτορ Μασλόβ έθετε τις βάσεις για την σπουδαία πορεία που θα ακολουθούσε, κατακτώντας παράλληλα και τρία πρωταθλήματα Σοβιετικής Ένωσης. Με την ομάδα του Κιέβου υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο το 1969 σε ηλικία 17 ετών. Συνδύαζε ταχύτητα με απόλυτη ισορροπία και ως εκ τούτου με απανωτές ντρίμπλες, ταχύτητα με εξαντλητικές προπονήσεις και πειθαρχία έφθασε στα 21 του να θεωρείται ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής της χώρας.[4] Στην ομάδα της Ντιναμό παρέμεινε για 19 χρόνια αγωνιζόμενος ως αριστερός ακραίος επιθετικός έχοντας κατακτήσει στη διάρκεια αρκετούς τίτλους τόσο σε εγχώριο όσο και σε διεθνές επίπεδο. Από το 1972 έως το 1975 ήταν τέσσερις συνεχόμενες φορές πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος. Κορυφαία αγωνιστική περίοδος αυτή του 1975 όπου η ομάδα κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης, ενώ ο ίδιος τη Χρυσή Μπάλα του καλύτερου ποδοσφαιριστή της ηπείρου (Χρυσή Μπάλα).[5][6] Στη διοργάνωση του ευρωπαϊκού Κυπέλλου η Ντιναμό απέκλεισε την Άιντραχτ Φρανκφούρτης, την Μπούρσασπορ και την Αϊντχόφεν, έφτασε στον τελικό με τη Φερεντσβάρος, όπου τη νικά εύκολα. Το 3–0 διαμορφώνει ο Μπλαχίν με ατομική προσπάθεια, όπου προσπερνά και τον τερματοφύλακα.[2] Όμως τις καλύτερες εμφανίσεις του τις έκανε στο διπλό τελικό του Σούπερ Κυπέλλου Ευρώπης απέναντι στη Μπάγερν Μονάχου. Περίπου 30.000 θεατές βρέθηκαν στις κερκίδες του γηπέδου στις 9 Σεπτεμβρίου 1975 σε ένα αμφίρροπο αγώνα στο Μόναχο. Ο Μπλαχίν στο 66ο λεπτό πήρε την μπάλα 20 μέτρα πίσω από τη σέντρα. Μετά από 14 δευτερόλεπτα, χωρίς η μπάλα να αλλάξει κάτοχο, το σκορ ήταν 1–0 για τους Σοβιετικούς. Ο 22χρονος επιθετικός είχε σημειώσει ένα από τα καλύτερα τέρματα στην ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης, απέναντι στην καλύτερη ομάδα του κόσμου. Στον επαναληπτικό της 6ης Οκτωβρίου πάνω από 600.000 φίλαθλοι έκαναν αίτηση για εισιτήριο και τελικά «μόλις» 105.000 από αυτούς κατόρθωσαν να βρεθούν στις εξέδρες του Ολυμπιακού Σταδίου του Κιέβου. Δύο γκολ του Μπλαχίν ήταν αρκετά για το τελικό αποτέλεσμα.[4] Το 1985–86 η Ντιναμό κατακτά το δεύτερο Ευρωπαϊκό τίτλο νικώντας στον τελικό την Ατλέτικο Μαδρίτης πάλι εύκολα με 3–0 με ένα γκολ του Μπλαχίν, ο οποίος ήταν και πρώτος σκόρερ διοργάνωσης με 5 τέρματα μαζί με δύο ακόμα συμπαίκτες του.[7][8]

Συνολικά, με την ομάδα του Κιέβου πραγματοποίησε 432 εμφανίσεις πρωταθλήματος και πέτυχε 211 γκολ (πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στο πρωτάθλημα) και εξακολουθεί να κατέχει μέχρι σήμερα το ρεκόρ του πρώτου σκόρερ της Ντιναμό Κιέβου (266 τέρματα σε όλες τις διοργανώσεις σε 582 επίσημους αγώνες). Στην καριέρα του στη Σοβιετική Ένωση σημείωσε 383 τέρματα σε επίσημους αγώνες.[9] Ακατάρριπτο ρεκόρ αποτελούν και οι πέντε τίτλοι πρώτου σκόρερ που κέρδισε στο πρωτάθλημα της Σοβιετικής Ένωσης.[3] Κέρδισε τον τίτλο του Σοβιετικού Ποδοσφαιριστή της Χρονιάς τρεις φορές και του Ουκρανού Ποδοσφαιριστή της Χρονιάς εννέα, επιδόσεις που συνιστούν ρεκόρ μέχρι σήμερα.[4]

Το 1988, έπειτα από μία σπουδαία καριέρα στο πρωτάθλημα της Σιοβιετικής Ένωσης, ο Μπλαχίν αποφάσισε να ταξιδέψει στην Αυστρία για λογαριασμό της Βόρβαρτς Στέιρ, στην οποία αγωνίστηκε για ένα χρόνο, όντας ένας από τους πρώτους ποδοσφαιριστές της Σοβιετικής Ένωσης που μεταγράφηκαν σε ομάδα εκτός χώρας.[1] Κατά τη διάρκεια της παρουσίας του στην ομάδα της Αυστρίας πέτυχε εννιά γκολ σε σύνολο 41 εμφανίσεων.[10]

Το καλοκαίρι του 1989, ο Μπλαχίν πήρε μεταγραφή στον Άρη Λεμεσού. Στην ομάδα της Κύπρου παρέμεινε για ένα χρόνο πραγματοποιώντας 22 εμφανίσεις και πετυχαίνοντας και πέντε γκολ. Μετά το τέλος της αγωνιστικής περιόδου 1989–90, ο Μπλαχίν αποφάσισε να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και να βάλει τέλος στην πλούσια και πολυετή καριέρα του.[3][10]

Διεθνής καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Όλεγκ Μπλαχίν ήταν βασικό στέλεχος της Εθνικής ΕΣΣΔ για 16 ολόκληρα χρόνια και συγκεκριμένα από το 1972, μέχρι το 1988. Έκανε το ντεμπούτο του στις 16 Ιουλίου 1972 σε συνάντηση με την Φινλανδία (αποτέλεσμα 1–1). Συνολικά, πραγματοποίησε με την ομάδα της Εθνικής ΕΣΣΔ 112 εμφανίσεις ενώ κατάφερε να πετύχει και 42 γκολ, επιδόσεις που εξακολουθούν να παραμένουν ρεκόρ.[11][12] Συμμετείχε σε δύο Παγκόσμια Κύπελλα, το 1982 και το 1986 σημειώνοντας από ένα γκολ στο καθένα. Η εθνική είχε ήδη σαν πυρήνα τους παίκτες της Ντιναμό που είχαν κυριαρχήσει στις εγχώριες διοργανώσεις. Στο τουρνουά του Μεξικού το 1986, ο Μπλαχίν θα ανοίξει το σκορ στο δύσκολο 2–0 των Σοβιετικών επί του Καναδά στον πρώτο γύρο και με βάση τα προηγούμενα αποτελέσματα προκρίνονται πρώτοι στον όμιλο. Παίζοντας γρήγορο ποδόσφαιρο, προοδευτικό για την εποχή οι Σοβιετικοί έγιναν ένα από τα φαβορί της διοργάνωσης. Ο Μπλαχίν ήταν αρχηγός, ο συνδετικός κρίκος δύο διαφορετικών γενεών ποδοσφαιριστών που όμως στη συνέχεια αποκλείστηκε στην παράταση από το Βέλγιο. Ο ίδιος δεν αγωνίστηκε.[13] Επίσης συμμετείχε σε δύο Ολυμπιάδες, το 1972 και το 1976, όπου κατέκτησε με την εθνική ομάδα το χάλκινο μετάλλιο και στις δύο περιπτώσεις. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου, έχει οδηγήσει την ΕΣΣΔ ως τα ημιτελικά πετυχαίνοντας έξι γκολ σε επτά παιχνίδια. Το γκολ που σημείωσε στον κρίσιμο αγώνα απέναντι στη μετέπειτα Χρυσή Ολυμπιονίκη Πολωνία (αποτέλεσμα 2–1) δεν ήταν αρκετό.[2][14]

Το 2000 η Διεθνής Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου (IFFHS) τον ψήφισε 22ο καλύτερο Ευρωπαίο ποδοσφαιριστή του 20ού αιώνα και 64ο παγκόσμια.[15][16]

Προπονητής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά το τέλος της επαγγελματικής του καριέρας ως ποδοσφαιριστής, ο Μπλαχίν αποφάσισε να συνεχίσει να ασχολείται με το άθλημα αλλά από ένα άλλο πόστο και συγκεκριμένα αυτό του προπονητή. Από το 1990 και μέχρι το 2002, ο Μπλαχίν εργάστηκε ως προπονητής σε ομάδες της Ελλάδος και συγκεκριμένα στον Ολυμπιακό Πειραιώς, τον ΠΑΟΚ, τον Ιωνικό Νίκαιας και την ΑΕΚ. Με τον Ολυμπιακό κέρδισε το Κύπελλο και το Σούπερ Κύπελλο Ελλάδας τη σεζόν 1991–92.[17][18] Ο Μπλαχίν στην Ελλάδα έγινε περισσότερο αυθόρμητος, αν και αυτό δεν ήταν εξίσου απροσδόκητο, αφού ανέκαθεν ήταν ευθύς και ειλικρινής χαρακτήρας, κάτι που φαινόταν και στις δηλώσεις του, οι οποίες τις πιο πολλές φορές κάθε άλλο παρά κοινότυπες ήταν.[17]

Έχει διατελέσει δύο φορές προπονητής της Εθνική ομάδας ποδοσφαίρου της Ουκρανίας (2003–07, 2011–12). Στην πρώτη περίοδο οδήγησε την ομάδα στο πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο της ιστορίας της, το 2006, ενώ στη δεύτερη πέτυχε την πρόκριση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου 2012.[5][19] Άλλες ομάδες στις οποίες έχει εργαστεί ως προπονητής είναι η ρωσική ΦΚ Μόσχας και η ουκρανική Ντιναμό Κιέβου με την οποία έκλεισε την καριέρα του το 2014.[20]

Τίτλοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Πρωταθλήματα Σοβιετικής Ένωσης (8) : 1971, 1974, 1975, 1977, 1980, 1981, 1985, 1986
  • Κύπελλα Σοβιετικής Ένωσης (5) : 1974, 1978, 1982, 1985, 1987
  • Σούπερ Κύπελλο Σοβιετικής Ένωσης (3) : 1980, 1985, 1986
  • Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης (2) : 1975, 1986
  • Σούπερ Κύπελλο Ευρώπης: 1975

Ατομικές διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Χρυσή Μπάλα (Ballon d'or) : 1975
  • Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής της χρονιάς ΔΟΕ : 1974–75
  • Σοβιετικός ποδοσφαιριστής της χρονιάς (3): 1973, 1974, 1975
  • Ουκρανός ποδοσφαιριστής της χρονιάς (9): 1972, 1973, 1974, 1975, 1976, 1977, 1978, 1980, 1981
  • Πρώτος σκόρερ του Σοβιετικού πρωταθλήματος (5): 1972, 1973, 1974, 1975, 1977
  • Πρώτος σκόρερ ιστορίας Πρωταθλήματος, Κυπέλλου ΕΣΣΔ
  • Πρώτος σε συμμετοχές στο πρωτάθλημα της ΕΣΣΔ
  • Κορυφαίος σκόρερ UEFA Κύπελλο Κυπελλούχων 1985–86
  • Master of Sports (ΕΣΣΔ): 1975
  • Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της ΕΣΣΔ ρέκορντμαν συμμετοχών και τερμάτων
  • Εκπρόσωπος ως Golden Player (καλύτερος παίκτης της Ουκρανίας) για τα 50 χρόνια της ΟΥΕΦΑ : 2003
  • Οι καλύτεροι 33 ποδοσφαιριστές της Σοβιετικής Ένωσης (15): # 1 (1972–1982, 1985, 1986), # 2 (1983, 1984)
  • Club Loyalty Award: 1986
  • Golden Foot : 2009, ως θρύλος
  • IFFHS Legends
  • IFFHS : 22ος καλύτερος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα και 64ος στον κόσμο

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 «HOW THE MASS WAVE OF SOVIET TALENT CHANGED THE LANDSCAPE OF WESTERN EUROPEAN FOOTBALL FOREVER». Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2021. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 «Όλεγκ Μπλαχίν: Ο Ουκρανός «Κρόιφ» που κόσμησε τα ελληνικά γήπεδα επί δώδεκα χρόνια». Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2021. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 «Where is Oleg Blokhin now. Oleg Vladimirovich Blokhin is a biography of a footballer. Career Staircase Oleg Blokhin». Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2021. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 «Ο Όλεγκ Μπλαχίν ισοπέδωσε Μπεκενμπάουερ και Κρόιφ με δύο αγώνες». Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2021. 
  5. ↑ 5,0 5,1 «Oleg Blokhin». Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2021. 
  6. ↑ «Ballon d'Or Winner's List». Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2021. 
  7. ↑ «1985/86: Dynamo give breathtaking show». Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2021. 
  8. ↑ «Cup Winners Cup Topscorers». Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2021. 
  9. ↑ «Soviet Union - All-Time Topscorers». Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2021. 
  10. ↑ 10,0 10,1 «Blokhin, Oleg». Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2021. 
  11. ↑ «Oleg Blokhin - Century of International Appearances». Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2021. 
  12. ↑ «Soviet Union/CIS - Record International Players». Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2021. 
  13. ↑ «Ο Ουκρανός Κρόιφ: The Importance of Being Oleg Blokhin». Ανακτήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου 2021. 
  14. ↑ «OLEG BLOKHIN». Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2021. 
  15. ↑ «Europe - Player of the Century». Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2021. 
  16. ↑ «Лучшие футболисты мира 20 века». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 20 Μαρτίου 2021. 
  17. ↑ 17,0 17,1 «Ο Μπλαχίν ως προπονητής του Ολυμπιακού: μια ηρωική δουλειά υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες». Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2021. 
  18. ↑ «Oleg Blokhin : trainer». Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2021. 
  19. ↑ «Ο αξεπέραστος Όλεγκ Μπλαχίν». Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2021. 
  20. ↑ «Παρελθόν από τον πάγκο της Δυναμό Κιέβου ο Όλεγκ Μπλαχίν». Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2021. [νεκρός σύνδεσμος]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

π • σ • ε Ολυμπιακός Σ. Φ. Π. – Προπονητές ποδοσφαίρου
(υ) = υπηρεσιακός προπονητής
π • σ • ε Α.Ε.Κ. – Προπονητές ποδοσφαίρου

Σβέικ (1927-28)  · Ράουχμαουλ (1930-31)  · Ασδέρης (1931-33)  · Νεγρεπόντης (1933-36)  · Ασδέρης (1936-37)  · Νεγρεπόντης (1937-40)  · Νεγρεπόντης (1944-48)  · Μπίμπυ (1948-51)  · Τζανετής (1951-52)  · Μανιότσι (1952-53)  · Κρόφορντ (1953-54)  · Τζανετής (1954-55)  · Νεγρεπόντης (1955-56)  · Τζανετής (1957)  · Μαρτίνι (1957-58)  · Νεγρεπόντης (1958-59)  · Αουρέντνικ (1959-60)  · Τζανετής (1960-62)  · Τσάκναντι (1962-63)  · Μίλερ (1963-64)  · Κοκότοβιτς (1964-65)  · Τζανετής (1965-67)  · Τσάκναντι (1967-68)  · Στάνκοβιτς (1968-73)  · Άντερσον (1973-74)  · Φάντρονκ (1974-77)  · Τσαϊκόφσκι (1977-78)  · Πούσκας (1978)  · Σταματιάδης (1978-79)  · Στεσλ (1979-80)  · Παπαποστόλου (1980-81)  · Τιλκόφσκι (1981)  · Τσαϊκόφσκι (1981)  · Νεστορίδης (1981-82)  · Σενέκοβιτς (1983)  · Μπάρνσγουελ (1983)  · Σενέκοβιτς (1983-84)  · Χάλαμα (1984)  · Γεωργιάδης (1984-85)  · Γκμοχ (1985-86)  · Φαφιέ (1986)  · Αλέφαντος (1986)  · Χρηστίδης (1986-87)  · Βεσελίνοβιτς (1987-88)  · Μπάγεβιτς (1988-96)  · Ραβούσης (1996-97)  · Ντουμιτρίου (1997)  · Μήνου (1997-98)  · Στεπάνοβιτς (1998)  · Καραγκιοζόπουλος (1998)  · Μπλαχίν (1998-99)  · Τουμπάκοβιτς (1999)  · Παθιακάκης (1999-00)  · Σαβέφσκι (2000-01)  · Σάντος (2001-02)  · Μπάγεβιτς (2002-03)  · Ντιμιτρέσκου (2003-04)  · Σάντος (2004-06)  · Φερέρ (2006-07)  · Κωστένογλου (2007-08)  · Δώνης (2008)  · Μπάγεβιτς (2008-10)  · Κόλα (2010)  · Χιμένεθ (2010-11)  · Κωστένογλου (2011-12)  · Βλάχος (2012)  · Λίνεν (2012)  · Δέλλας (2012-2015)  · Πογέτ (2015-2016)  · Μανωλάς (2016)  · Κετσπάγια (2016)  · Μοράις (2016)  · Χιμένεθ (2017-2018)  · Ουζουνίδης (2018-2019)  · Χιμένεθ (2019)  · Καρντόσο (2019)  · Κωστένογλου (2019)  · Καρέρα (2019-2020)  · Χιμένεθ (2020-2021)  · Μιλόγεβιτς (2021)  ·

Γιαννίκης (2021-)  ·
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Όλεγκ_Μπλαχίν&oldid=9066723"