Ντιέγκο Μαραντόνα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μετάβαση στην πλοήγηση Πήδηση στην αναζήτηση
Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα
Προσωπικές πληροφορίες
Ημερ. γέννησης30 Οκτωβρίου 1960 (1960-10-30) (59 ετών)
Τόπος γέννησηςΛανούς, Αργεντινή
Ύψος1,65 μ.
ΘέσηΜέσος
Νούμερο φανέλας10
Ομάδες νέων
1968–1969Εστρέγια Ρόχα
1970–1974Λος Σεμπογίτας
1975–1976Αρχεντίνος Τζούνιορς
Επαγγελματική καριέρα*
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1976–1981Αρχεντίνος Τζούνιορς166(116)
1981–1982Μπόκα Τζούνιορς40(28)
1982–1984Μπαρτσελόνα36(22)
1984–1991ΣΣΚ Νάπολι188(81)
1992–1993Σεβίλλη ΦΚ26(5)
1993–1994Νιούελς Ολντ Μπόις5(0)
1995–1997Μπόκα Τζούνιορς30(7)
Σύνολο491(259)
Εθνική ομάδα
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1977–1979Αργεντινή U2025(14)
1977–1994Αργεντινή91(34)
Προπονητική καριέρα
ΠερίοδοςΟμάδα
1994Τεξτίλ Μαντιγιού (D/R)
1995Ράσινγκ Κλουμπ
2008–2010Αργεντινή
2011–2012Αλ Γουάσλ
2017–2018Αλ Φουτζέιρα
2018–2019Ντοράδος δε Σιναλόα
2019–Χιμνάσια ι Εσγρίμα ντε Λα Πλάτα
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα.
† Συμμετοχές (Γκολ).

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα (Ισπανικά: Diego Armando Maradona προφέρεται: [ˈdjeɣo maɾaˈðona], Λανούς, Μπουένος Άιρες, 30 Οκτωβρίου 1960 ) είναι Αργεντινός πρώην ποδοσφαιριστής και νυν προπονητής ποδοσφαίρου. Θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών,[1][2][3][4][5][6][7] ενώ αρκετοί στο άθλημα, συμπεριλαμβανομένων, φιλάθλων και δημοσιογράφων, θεωρούν το Μαραντόνα ως τον μεγαλύτερο όλων των εποχών.[8][9][10][11][12][13] Στις εκλογές της IFFHS ψηφίστηκε 5ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ου αιώνα.[14] Ακόμη, βραβεύτηκε από τη ΦΙΦΑ ως ο καλύτερος παίκτης του 20ου αιώνα μαζί με τον Πελέ.

Έγινε ο πρώτος παίκτης στην ιστορία του ποδοσφαίρου που κατέρριψε το ρεκόρ της ακριβότερης μεταγραφής δυο φορές, την πρώτη, όταν έπαιξε για την Μπαρτσελόνα για 3 εκατομμύρια αγγλικές λίρες και την δεύτερη, όταν αγωνίστηκε στη Νάπολι για 5 εκατομμύρια λίρες (ισοτιμίες 2013).[15] Έχει αγωνιστεί στους Αρχεντίνος Τζούνιορς, Μπόκα Τζούνιορς, Μπαρσελόνα, Νάπολι, Σεβίλλη και στο τέλος της καριέρας του, στη Νιούελς Ολντ Μπόις και τελικά μετά από μια παύση ενός έτους από το ποδόσφαιρο έκλεισε την καριέρα του στην αγαπημένη του Μπόκα Τζούνιορς το 1997. Τα πιο ένδοξα ποδοσφαιρικά του χρόνια τα πέρασε στη Νάπολι, όπου κέρδισε τίτλους και διακρίσεις. Στην καριέρα του με την Εθνική Αργεντινής, σκόραρε 34 γκολ σε 91 εμφανίσεις.[16]

Αν και ξεκίνησε την καριέρα του ως επιθετικός καθιερώθηκε ως επιθετικός μέσος.[17][18] Η διεισδυτικότητα του Μαραντόνα, οι πάσες του, η ικανότητά του στη ντρίμπλα, η ταχύτητα, τα αντανακλαστικά και ο χρόνος αντίδρασης συνδυάστηκαν με το μικρό του ανάστημα (1,65 μέτρα).[19] Το χαμηλό κέντρο βάρους τον βοηθούσε στην κατοχή και τον χειρισμό της μπάλας.[20][21] Η παρουσία του στο γήπεδο είχε μεγάλη επίδραση στη γενική απόδοση της ομάδας του. Βάσει του απαράμιλλου ταλέντου του και των ηγετικών του ικανοτήτων, έλαβε το προσωνύμιο "El Pibe de Oro" (Το Χρυσό Αγόρι).[22]

Έλαβε μέρος σε τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα, συμπεριλαμβανομένου του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1986 στο Μεξικό, όπου έλαμψε η χαρισματική προσωπικότητά του και οδήγησε την ομάδα του στην κατάκτηση του τροπαίου με νίκη επί της Δυτικής Γερμανίας στον τελικό. Επίσης κέρδισε τη Χρυσή μπάλα ως ο καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης. Στον προ-ημιτελικό κόντρα στην Αγγλία, πέτυχε δύο γκολ, στη νίκη της ομάδας του με 2-1 που γράφτηκε στην ιστορία για δύο διαφορετικούς λόγους.[23] Το πρώτο γκολ ήταν ένα γκολ με χέρι γνωστό ως "Χέρι του Θεού", ενώ το δεύτερο γκολ είναι ένα πραγματικό ποίημα με εκπληκτική ατομική προσπάθεια.[24] Αυτό το γκολ, καταγράφηκε ως το "Γκολ του αιώνα" από τους ψηφοφόρους της ΦΙΦΑ το 2002.[25][26]

Ο Μαραντόνα έγινε προπονητής της Αργεντινής τον Νοέμβριο του 2008 έχοντας την ευθύνη της ομάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2010.

Νεανικά χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1960 στη Λανούς, επαρχία του Μπουένος Άιρες, αλλά μεγάλωσε στη Βίλα Φιορίτο [27] μια παραγκούπολη στα νότια προάστια του Μπουένος Άιρες, σε μια φτωχή οικογένεια όπου είχε μετακινηθεί από την επαρχία Κοριέντες. Ήταν ο πρώτος γιος μετά από τρεις κόρες. Έχει δύο νεώτερα αδέρφια, τον Ούγκο και τον Ραούλ, και οι δύο επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Οι γονείς του ήταν ο Ντιέγκο Μαραντόνα "Chitoro" (2015) και η Dalma Salvadora Franco "Doña Tota" (1930-2011).

Στην ηλικία των 8 ετών εντοπίστηκε από έναν ανιχνευτή ταλέντων ενώ έπαιζε στην γειτονιά του, το club Estrella Roja. Ο τότε προπονητής της ομάδας νέων Κορνέγιο είχε πει: "Όταν ο Ντιέγκο ήρθε στην Αρχεντίνος Τζούνιορς για δοκιμές, ήμουν πραγματικά τρελαμένος από το ταλέντο του και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν μόλις οκτώ ετών. Τον ρωτήσαμε για την ταυτότητά του, ώστε να το ελέγξουμε, αφού παρόλο που είχε τη διάπλαση ενός παιδιού, έπαιζε σαν ενήλικας. Όταν ανακαλύψαμε ότι μας είπε την αλήθεια αποφασίσαμε να αφιερώσουμε τον εαυτό μας καθαρά σε αυτόν".[28] Έτσι στα 10 του έγινε βασικό κομμάτι της εφηβικής ομάδας των Αρχεντίνος Τζούνιορς του Μπουένος Άιρες, συλλόγου που ενδιαφερόταν για την προώθηση νέων ταλέντων.[29] Στα 12 του διασκέδαζε τους θεατές δείχνοντας τη μαγεία του με την μπάλα κατά τη διάρκεια των διακοπών του ημιχρόνου των παιχνιδιών πρώτης κατηγορίας.[30]

Αρχεντίνος Τζούνιορς[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σε ηλικία λίγο πριν τα 16 αγωνίστηκε για πρώτη φορά στους Αρχεντίνος Τζούνιορς ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Στις 20 Οκτωβρίου 1976, έκανε το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα, 10 ημέρες πριν από τα γενέθλιά του, αγωνιζόμενος σαν αλλαγή για 10 λεπτά πριν από το τέλος της συνάντησης με την Ταγιέρες στον αγώνα πρωταθλήματος της Αργεντινής. Παρά το γεγονός ότι οι "Red Beetles" (προσωνύμιο της Αρχεντίνος) έχασαν αυτόν τον αγώνα (1-0) οι πρώτες εντυπώσεις ήταν πολύ καλές.[31] Στις 14 Νοεμβρίου 1976 σημειώνει το πρώτο του γκολ ως επαγγελματίας. Εναντίον της Club Atlético San Lorenzo (Mar del Plata) στο γήπεδο Στρατηγού Σαν Μαρτίν σε αγώνα που έληξε με 5-2 υπέρ της Αρχεντίνος σημείωσε δύο τέρματα στο 42ο και 52ο λεπτό, το πρώτο με αριστερό σουτ.[32] Στην πρώτη σεζόν συμμετείχε σε 11 αγώνες και σημείωσε δύο γκολ.

Την αγωνιστική περίοδο 1977-78 αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με 22 γκολ και η ομάδα κατατάσσεται πέμπτη στο πρωτάθλημα Μετροπολιτάνο. Την επόμενη χρονιά ο τίτλος του πρώτου σκόρερ είναι πάλι δικός του με 22 τέρματα και η ομάδα ανέρχεται στη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος. Όμως στον κρίσιμο αγώνα των πλέι-οφ είναι τιμωρημένος λόγω αποβολής του σε προηγούμενο φιλικό αγώνα και η Αρχεντίνος χάνει με 4-0 και οι προσδοκίες σταματούν εκεί. Οι εμφανίσεις του προσέλκυσαν γρήγορα το ενδιαφέρον των μεγάλων συλλόγων της χώρας με τη λέσχη να πετυχαίνει να κρατήσει τον ταλαντούχο παίκτη πάση θυσία.[28] Το 1980 είναι πάλι κορυφαίος σκόρερ του πρωταθλήματος αλλά και πάλι η δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα Μετροπολιτάνο είναι η οροφή για το σύλλογο. Στις 9 Νοεμβρίου 1980 σε αγώνα για το πρωτάθλημα Νασιονάλ σημείωσε τέσσερα γκολ εναντίον της Μπόκα Τζούνιορς-που έμελλε να είναι ο επόμενος σταθμός της καριέρας του-στη νίκη με 5-3.[33] Την ίδια χρονιά ήταν πρώτος σκόρερ όλων των πρωταθλήματων του κόσμου με 42 τέρματα.[34]

Με τα χρώματα της Αρχεντίνος

Εθνική ομάδα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι εντυπωσιακές του εμφανίσεις κίνησαν γρήγορα το ενδιαφέρον του ομοσπονδιακού προπονητή Σέσαρ Λουίς Μενότι που τον κάλεσε στην Εθνική ομάδα με το ντεμπούτο του να υλοποιείται το Φεβρουάριο του 1977 σε αγώνα κατά της Ουγγαρίας σε ηλικία 16 ετών και 4 μηνών.[35] Στις 3 Απριλίου 1977, ο Μαραντόνα έκανε το ντεμπούτο του ως μέρος της ομάδας νέων της Αργεντινής , ως μέρος της οποίας έπαιξε στο Πρωτάθλημα Νέων της Νότιας Αμερικής, που πραγματοποιήθηκε την ίδια χρονιά στη Βενεζουέλα. Όταν η Αργεντινή διοργάνωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978 δεν έλαβε μέρος, καθώς δεν είχε κλείσει καν τα 18 χρόνια του και θεωρήθηκε πολύ μικρός για να παίξει στην εθνική σε μία τόσο μεγάλη διοργάνωση.[36][37] Ήταν μάλιστα ο τελευταίος παίκτης που αποκλείστηκε από την ομάδα 13 ημέρες πριν την έναρξή της. Το 1979, συμμετείχε στην ομάδα νέων στο πρωτάθλημα της Νότιας Αμερικής. Εκεί, οι Αργεντινοί κατέλαβαν τη δεύτερη θέση, χάνοντας μόνο τους οικοδεσπότες του τουρνουά, την εθνική ομάδα της Ουρουγουάης.[38]

Έπαιξε επίσης στην εθνική ελπίδων και του δόθηκε η ευκαιρία να εμφανιστεί σε μεγάλη διοργάνωση το 1979 στο Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων στην Ιαπωνία, όπου και κατέκτησε τον τίτλο αυτό για πρώτη φορά στη σταδιοδρομία του. Οι εμφανίσεις του στη διοργάνωση ήταν εκπληκτικές και πολλοί αθλητικοί συντάκτες και φίλαθλοι άρχισαν τις συγκρίσεις με τον Πελέ, γεγονός που τον ακολούθησε καθ 'όλη τη διάρκεια της καριέρας του και εξακολουθεί να υπάρχει .[39][40][41][42][43][44] Στις 26 Αυγούστου 1979 ήταν το ντεμπούτο του στο Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων εναντίον της Ινδονησίας, το οποίο τελείωσε με νίκη για τους Αργεντινούς με 5-0. Ακολούθησαν δύο νίκες εναντίον της Γιουγκοσλαβίας και 4-1 και εναντίον της πολωνικής ομάδας. Η ομάδα προκρίθηκε στον τελικό αφού νίκησε στον προημιτελικά την Αλγερία με 5-0 και την Ουρουγουάη με 2-0 στον ημιτελικό. Η Αργεντινή κυριάρχησε στον τελικό της διοργάνωσης νικώντας τη Σοβιετική Ένωση με 3-1, ο Ντιέγκο σημείωσε ένα γκολ και ψηφίστηκε ως ο καλύτερος παίκτης του τουρνουά.[45] Σύμφωνα με τον ίδιο, η ομάδα νέων του 1979 ήταν η καλύτερη ομάδα σε όλη την καριέρα του στην οποία έπαιξε ποτέ. Συμμετείχε επίσης με την εθνική ανδρών στο Κόπα Αμέρικα του 1979 που διοργανώθηκε με τη μορφή ομίλων και διπλών αγώνων (εντός-εκτός έδρας), με πλήρη αποτυχία της ομάδας που αποκλείστηκε στον πρώτο γύρο κατατασσόμενη τρίτη σε όμιλο μαζί με τη Βραζιλία και τη Βολιβία.[46]

Η Ευρώπη γνώρισε τον εκκολάπτοντα αστέρα το 1979, όταν η εθνική Αργεντινής ξεκίνησε μια καλοκαιρινή περιοδεία στην Ευρώπη, αποφασισμένη να δείξει ότι ήταν άξιοι παγκόσμιοι πρωταθλητές μετά τον αμφιλεγόμενο θρίαμβο του Παγκόσμιου Κυπέλλου στην έδρα της ένα χρόνο νωρίτερα.[47] Η πρώτη συνάντηση ήταν με τη Σκωτία την οποία και νίκησε με 3-1 στη Γλασκώβη, στην οποία ο Μαραντόνα σημείωσε το πρώτο του διεθνές γκολ. Μετά τον αγώνα της 2ας Ιουνίου η βρετανική εφημερίδα The Observer ήταν ενθουσιασμένη στην έκθεσή της, επαινώντας το Μαραντόνα για το ότι είχε έναν «ασύγκριτο συνδυασμό φυσικής και πνευματικής δύναμης που διακρίνει τους αθάνατους από τους απλώς μεγάλους». Ο Guardian, επίσης, είπε για το νέο βασιλιά του ποδοσφαίρου: "Η λέξη ότι είναι ο νέος Πελέ θέλει σκεπτικισμό, αλλά πολύ πριν από το μισό στάδιο του βασανισμού της Σκωτίας το ξέραμε ότι ήταν αλήθεια".[48] Την επομένη χρονιά η Ευρώπη ξαναείδε τον Αργεντινό σε νέα περιοδεία της εθνικής του ομάδας. Παίζοντας στα Βρετανικά νησιά νίκησε την Ιρλανδία (1-0) στο Δουβλίνο και έχασε από την Αγγλία με 3-1 αφήνοντας ανεξίτηλες εντυπώσεις,[49][50] ιδιαίτερα στη συνάντηση με την Αγγλία όπου απέτυχε να σημείωσε γκολ σε μια προσπάθειά του, που όσοι είχαν την ευκαιρία να δουν τη συνάντηση θεωρούν ότι θα έμενε στην ιστορία ως το γκολ του αιώνα.[51] Ακολούθησε μία νίκη με 5-1 στη Βιέννη επί της Αυστρίας με τρία γκολ να συνοδεύουν την καθ' όλα εκπληκτική εμφάνισή του.[52]

Μεγάλη πρόκληση για τη διεθνή καταξίωση του 20χρονου Μαραντόνα ήταν το Μουντιαλίτο (επίσης γνωστό ως Copa de Oro-Χρυσό Κύπελλο), μια διοργάνωση για τον εορτασμό της 50ης επετείου του θεσμού του Παγκόσμιου Κυπέλλου. Η Ουρουγουάη, που είχε φιλοξενήσει το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο, ήταν οι οικοδεσπότες αυτού του μοναδικού τουρνουά που διεξήχθη στο διάστημα 30 Δεκεμβρίου 1980-10 Ιανουαρίου 1981. Επρόκειτο να περιλαμβάνει όλους τους προηγούμενους νικητές του Παγκοσμίου Κυπέλλου: Ουρουγουάη (1930, 1950), Ιταλία (1934, 1938), Δυτική Γερμανία (1954, 1974), Βραζιλία (1958, 1962, 1970) και Αργεντινή (1978). Οι νικητές του 1966 (Αγγλία) είχαν επίσης προσκληθεί αλλά αρνήθηκαν και τη θέση της πήρε η Ολλανδία, φιναλίστ των δύο τελευταίων διοργανώσεων. Η Αργεντινή βρέθηκε στον όμιλο με τη Βραζιλία και τη Δυτική Γερμανία, πρόσφατη πρωταθλήτρια Ευρώπης. Μετά από τη νίκη επί των Γερμανών με 2-1, η Αργεντινή αντιμετώπισε τη Βραζιλία σε συνάντηση που έληξε με 1-1 με τον Μαραντόνα να ανοίγει το σκορ. Τις εντυπώσεις τελικά έκλεψαν οι Ουρουγουανοί που νίκησαν στον τελικό τη Βραζιλία με 2-1. Όλοι οι αγώνες έγιναν στο Σεντενάριο όπου πραγματοποιήθηκε και ο τελικός του 1930.[53]

Μπόκα Τζούνιορς[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά από 5 ιδιαίτερα επιτυχημένα χρόνια στην Αρχεντίνος (έστω και χωρίς τίτλους σε ομαδικό επίπεδο), εντάσσεται στο δυναμικό της Μπόκα Τζούνιορς με τη μορφή δανεισμού και σταδιακή αποπληρωμή, παρά το γεγονός ότι η Ρίβερ Πλέιτ είχε κάνει οικονομικά πιο συμφέρουσα προσφορά. Με την Μπόκα κέρδισε τον πρώτο συλλογικό του τίτλο, το πρωτάθλημα του 1981.[36] Στο πρωτάθλημα της Αργεντινής ήταν για πέντε συνεχόμενες χρονιές πρώτος σκόρερ, επίδοση ρεκόρ που ακόμα παραμένει.[54] Το 1979 και το 1980 ψηφίστηκε ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της Νότιας Αμερικής .[55] Σε αυτά τα χρόνια της καριέρας του στην Αργεντινή ο Μαραντόνα σημείωσε 144 γκολ πρωταθλήματος σε 207 αγώνες.

Με τη φανέλα της Μπόκα το 1981

Από την αρχή του 1982 η Μπόκα Τζούνιορς βρέθηκε σε δύσκολη οικονομική θέση μη δυνάμενη να κρατήσει το νεαρό σούπερ σταρ στη δύναμη της, παρά τη συμμετοχή σε πολλούς φιλικούς αγώνες για αύξηση των εσόδων της και ξεκίνησε μυστικά διαπραγματεύσεις για την πώλησή του σε ευρωπαϊκό σύλλογο.[56] Ο ίδιος ο Μαραντόνα δεν ήθελε να πάει στην Ιταλία (η Γιουβέντους έδειξε έντονο ενδιαφέρον) και έτσι προτίμησε την Μπαρτσελόνα. Η συμφωνία ανακοινώθηκε λίγο πριν το επερχόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Παγκόσμιο Κύπελλο 1982[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο Μουντιάλ του 1982 στην Ισπανία, ο Ντιέγκο, αγωνιζόμενος με την παγκόσμια πρωταθλήτρια Εθνική ομάδα της Αργεντινής έφτασε μέχρι την προημιτελική φάση, όπου αποκλείστηκε από τη Ιταλία, μελλοντική νικήτρια της διοργάνωσης.[57] Έπαιξε και στους πέντε αγώνες της ομάδας του, χωρίς να αγγίξει ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα απόδοσης,[58] σκόραρε 2 φορές σε αγώνα της πρώτης φάσης εναντίον της Ουγγαρίας, όμως αντιμετωπίσουμε ιδιαίτερα σκληρά (στο ματς με την Ιταλία κέρδισε τον αριθμό ρεκόρ των 23 φάουλ[59] πολύ στενά μαρκαρισμένος από τον Κλαούντιο Τζεντίλε) και δέχτηκε οξύτατη κριτική για την αποβολή του στο τελευταίο ματς με την αντίπαλο Βραζιλία.[60] Η ομάδα δεν είχε σημαντικές διαφοροποίησεις από αυτή του 1978 και με την προσθήκη του Μαραντόνα υπήρχαν υψηλές προσδοκίες των οπαδών της, ξεκίνησε από την αρχή άσχημα με ήττα-έκπληξη από την δευτεραθλήτρια Ευρώπης ομάδα του Βελγίου και τελικά δεν κατάφερε να προκριθεί στους "4" της διοργάνωσης.

Μετά τη διοργάνωση η αλλαγή στην τεχνική ηγεσία της εθνικής, οδήγησε το Μαραντόνα εκτός ομάδας, με το νέο ομοσπονδιακό Κάρλος Μπιλάρδο να προσκαλεί παίκτες αποκλειστικά από το πρωτάθλημα της χώρας, κάτι που απομάκρυνε τον σούπερ σταρ για 24 συνεχόμενους αγώνες μέχρι το 1985. Επέστρεψε επίσημα στην εθνική στις 28 Φεβρουαρίου σε συνάντηση με τη Βενεζουέλα για τα προκριματικά του επερχόμενου Παγκοσμίου Κυπέλλου. Πρωτύτερα είχε συμμετάσχει σε δύο φιλικά με την Παραγουάη και τη Χιλή.[61]

Ευρωπαϊκή καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μπαρτσελόνα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Μπαρτσελόνα ανακοίνωσε διθυραμβικά την απόκτησή του και κλείνοντας συμβόλαιο ύψους ρεκόρ στην ποδοσφαιρική ιστορία.[62] Ο Μαραντόνα έγινε παίκτης της ομάδας της Καταλωνίας από το 1982 μέχρι το 1984 αγωνιζόμενος περισσότερο ως επιθετικός μέσος παρά ως καθαρόαιμος επιθετικός όπως ξεκίνησε την καριέρα του, σημείωσε 38 γκολ συνολικά σε 58 επίσημους αγώνες [63] Ο Ντιέγο προσαρμόστηκε γρήγορα στην καινούργια του ομάδα, σκόραρε στο ντεμπούτο του απέναντι στη Βαλένθια, πέτυχε χατ-τρικ στην πρώτη του συμμετοχή στο Κύπελλο Κυπελλούχων με αντίπαλο τον Απόλλωνα Λεμεσού και δύο ακόμα γκολ μέσα στο Βελιγράδι στον δεύτερο γύρο επί του Ερυθρού Αστέρα.[64] Ωστόσο την περίοδο αυτή η υγεία του κλονίστηκε (ηπατίτιδα) με αποτέλεσμα να απουσιάσει 4 μήνες την περίοδο 1982-1983 και 14 αγώνες πρωταθλήματος. [65] Στις 26 Ιουνίου 1983 γνώρισε την αποθέωση από τους οπαδούς της Ρεάλ Μαδρίτης για το γκολ του που άνοιξε το σκορ στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου σε αγώνα του Κυπέλλου χειροκροτούμενος για ένα λεπτό από το κοινό (ο αγώνας έληξε ισόπαλος).[66]

Ένας σοβαρός τραυματισμός το Σεπτέμβριο του 1983 τον άφησε εκτός αγωνιστικών χώρων για μεγάλο χρονικό διάστημα. [67] Τη δεύτερη χρονιά ο σύλλογος άλλαξε προπονητή με τη πρόσληψη του Σέζαρ Λουίς Μενότι, που είχε υπό τις οδηγίες του το Μαραντόνα στην ομάδα που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων του 1979. Παρά τη δημόσια καλή εικόνα της σχέσης μεταξύ τους, αναπτύχθηκαν προβλήματα που σχετίζοταν με το πρόγραμμα προπονήσεων. Τελικά η αντιπαράθεση οδήγησε τον παγκόσμιο πρωταθλητή τεχνικό να ζητήσει την εκδίωξη του παίκτη θεωρώντας ότι έτσι μόνο θα κατάφερνε η ομάδα να κατακτήσει το πολυπόθητο πρωτάθλημα που τελευταία φορά είχε πανηγυρίσει το 1974, εποχή του ολλανδικού διδύμου Ρίνους Μίχελς - Γιόχαν Κρόιφ.[68] Συνολικά έτσι οι εντυπώσεις του Μαραντόνα από την Ισπανία ήταν αρνητικές (η ομάδα κατέκτησε μόνο ένα Κύπελλο Ισπανίας και ένα Σούπερ Κύπελλο την πρώτη χρονιά, ενώ ο ίδιος θεωρήθηκε ως κύριος υπεύθυνος των εκτεταμένων επεισοδίων μεταξύ ποδοσφαιριστών στον αγωνιστικό χώρο του Σαντιάγκο Μπερναμπέου στον τελικό του Κυπέλλου Ισπανίας το Μάιο του 1984[69]) και η ανάγκη ανεύρεσης νέας επαγγελματικής στέγης ήταν επιτακτική. Η ιστορία δικαίωσε το Μενότι αφού ο Καταλανική λέσχη ήταν πρωταθλήτρια την επόμενη χρονιά αλλά ο ίδιος δεν ήταν στον πάγκο της ομάδας.

Νάπολι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατέληξε στην Ιταλία και την Νάπολι, την ομάδα της οποίας με τη συνεισφορά του συνέβαλε να μετατραπεί από μια μικρή ομάδα (που την τελευταία χρονιά προτού τον ερχομό του είχε γλιτώσει τον υποβιβασμό για ένα βαθμό) σε μια από τις πιο αγαπητές τότε στον κόσμο. [70] Μία από τις φτωχότερες περιοχές της χώρας είχε μόλις υπογράψει τον πιο ακριβό παίκτη στον κόσμο. Όπως το έθεσε μια τοπική εφημερίδα εκείνη την εποχή, "η πόλη δεν είχε δήμαρχο, σπίτια, σχολεία, λεωφορεία, απασχόληση και αποχέτευση, αλλά κανένα από αυτά δεν έχει σημασία επειδή έχουμε το Μαραντόνα" .[71] 75.000 Ναπολιτάνοι, κάτοικοι μιας πόλης που πάντα αγαπούσε πολύ το ποδόσφαιρο αλλά ουδέποτε είχε δει μεγάλες χαρές από αυτό και που από τη φύση τους είχαν την προσμονή ενός μεσσία [72] τον υποδέχθηκαν πανηγυρικά στο Σαν Πάολο. Η μεταγραφή ήταν ουσιαστικά έκπληξη λόγω των οικονομικών δυνατοτήτων του συλλόγου και δημιούργησε μακροχρόνιες υποψίες για ανάμειξη της Μαφίας στη διαδικασία, κάτι που διέψευσε ο τότε πρόεδρος της ομάδας χρόνια αργότερα, παραδεχόμενος ότι η Καμόρα επανειλημμένα αποπειράθηκε να εμπλακεί στη Νάπολι αλλά κάτι τέτοιο ουδέποτε συνέβη.[73] Οι διανοούμενοι της πόλης ήταν λιγότερο εντυπωσιασμένοι, με πάνω από 100 να υπογράφουν μια αίτηση διαμαρτυρίας για την ανηθικότητα τέτοιων δαπανών σε μια πόλη που δεν είχε ουσιαστικές δομές.[74] Στη Νάπολη, έφτασε στο απόγειο της επαγγελματικής καριέρας του : κληρονόμησε το περιβραχιόνιο του αρχηγού και γρήγορα έγινε το πιο υπέρλαμπρο αστέρι μεταξύ των οπαδών του συλλόγου και όχι μόνο.[75][76] Στην εποχή του η ομάδα είχε την πιο επιτυχημένη πορεία της ιστορίας της, ακόμα και αν συμπεριληφθούν τρεις τουλάχιστον μεταγενέστερες δεκαετίες.[77]

Τρεις διεθνείς Αργεντινοί στην Ιταλία της δεκαετίας του 1980 : Μπερτόνι, Πασαρέλα, Μαραντόνα

Ο Αργεντινός έπαιξε στη Νάπολη σε μια περίοδο κατά την οποία οι εντάσεις Βορρά-Νότου στην Ιταλία έφθασαν στην αιχμή τους εξαιτίας ποικίλων ζητημάτων, ιδίως των οικονομικών διαφορών μεταξύ των δύο. Ο Μαραντόνα ενσωμάτωνε τέλεια αυτό το πνεύμα, δεδομένης της ταπεινής καταγωγής του και της αρχικής χαμηλής κοινωνικής του κατάστασης : τα πολλαπλά κέρδη από το άθλημα δεν τον έκαναν να χάσει τους τρόπους έκφρασης και το λεξιλόγιο των λιγότερο πλούσιων τμημάτων του πληθυσμού, ακόμα και του περιθωρίου. Το ντεμπούτο στο πρωτάθλημα έγινε στις 16 Σεπτεμβρίου 1984 εναντίον της Ελλάς Βερόνα, με ήττα 3-1. Η ομάδα δεν μπόρεσε να βρει τον δρόμο της και στον πρώτο γύρο πήρε μόνο 9 βαθμούς. Ωστόσο, στο δεύτερο γύρο ανέκαμψε και πήρε 24 ακόμη και αναρριχήθηκε στην 8η θέση στο πρωτάθλημα. Ο Μαραντόνα κατέλαβε την τρίτη θέση στον πίνακα των σκόρερ με 14 γκολ. Την αγωνιστική περίοδο 1985-1986 η ομάδα ανέβηκε ακόμα περισσότερο στην τρίτη θέση,[78] Από την πρώτη αγωνιστική περίοδο ο Μαραντόνα παρουσίασε όλες τις πτυχές του ταλέντου του με κορυφαία έκφραση στον αγώνα εναντίον της Λάτσιο το Φεβρουάριο του 1985 στο Σαν Πάολο, όπου σημείωσε και τα τρία γκολ της Νάπολι στο τελικό 3-0, ένα από τα οποία θεωρείται από τα καλύτερα της σταδιοδρομίας του.[79]

Με επικεφαλής τον Αργεντινό, η Νάπολι κέρδισε το πρώτο ιταλικό πρωτάθλημα της Σέριε Α το 1986-87.[80] Από την αρχή της χρονιάς φάνηκε η ισχύς της ομάδας παραμένοντας αήττητη στους 12 πρώτους αγώνες και νικώντας τις πρωταθλήτριες των δύο προηγούμενων ετών Γιουβέντους και Ρόμα. Η πρώτη μεγάλη επιτυχία ακολουθήθηκε από την κατάκτηση του Κυπέλλου με νίκη επί της Αταλάντα με 4-0 με δύο τέρματα του Αργεντινού, που ήταν τότε ο μόνος ξένος παίκτης της Νάπολι.[81] Η Νάπολι έγραψε την σημαντικότερη στιγμή στην ιστορία της κατακτώντας το νταμπλ, κάτι που μόνο τρεις άλλοι σύλλογοι είχαν καταφέρει μέχρι τότε (Γιουβέντους, Τορίνο, Ίντερ), και οι τρεις της βόρειας χώρας. Ο Μαραντόνα σημείωσε 10 γκολ στο πρωτάθλημα και 7 στο Κύπελλο, όπου η ομάδα κατέκτησε το τρόπαιο νικώντας σε όλους τους αγώνες (13), ρεκόρ που παραμένει μέχρι σήμερα.[82][83] Ο Goldblatt έγραψε: "Οι εορτασμοί ήταν θορυβώδεις, μια σειρά τρομακτικών εκδηλώσεων και εορτασμών που ξέσπασαν από το δρόμο, ξέσπασαν μεταναστευτικά σε όλη την πόλη σε ένα καρναβάλι όλο το εικοσιτετράωρο, το οποίο έτρεχε πάνω από μία εβδομάδα. Οι κηδείες για τη Γιουβέντους και το Μιλάνο (Ίντερ, Μίλαν), η καύση των φερέτρων τους, οι εκφράσεις θανάτου τους αναγγέλλονταν το Μάιο του 1987, η άλλη Ιταλία έχει νικήσει και γεννιέται μια νέα αυτοκρατορία".[84] Όταν η Νάπολι νίκησε τη Γιουβέντους 1-0 για πρώτη φορά με γκολ στο Μαραντόνα, ένας τηλεσχολιαστής ανακοίνωσε την κατάρρευση πέντε ατόμων και καρδιακών προσβολών δύο εκ των οποίων στο γήπεδο. «Αυτός ο στόχος ήταν για τους ανθρώπους της Νάπολης», συνέχισε. Σύντομα, η φωτογραφία του Μαραντόνα κρεμάστηκε δίπλα στον Ιησού στα μισά σπίτια της Νάπολης.[85] Τοιχογραφίες του Ντιέγκο ζωγραφίστηκαν παντού ακόμα και στα αρχαία κτίρια της πόλης και τα νεογέννητα παιδιά ονομάζονταν προς τιμήν του.[86][87] Ήρθε σε σύγκρουση και με τον Πάπα, για την οποία είχε δηλώσει μετά την επίσκεψή του στο Βατικανό (9 Νοεμβρίου 1985): "Ναι, τσακώθηκα με τον Πάπα. Τσακώθηκα με τον Πάπα επειδή ήμουν στο Βατικανό και είδα χρυσές στέγες και μετά άκουσα τον Ποντίφικα να λέει ότι η Εκκλησία ανησυχεί για τα φτωχά παιδιά. Τότε πούλα τις στέγες φίλε, κάνε κάτι!" [88]

Την επόμενη αγωνιστική περίοδο (1987-88), το παραγωγικό επιθετικό τρίο της ομάδας, που σχηματίστηκε από τους Μαραντόνα, Τζιορντάνο και τον νεοαποκτηθέντα Καρέκα, αργότερα μετονομάστηκε σε "Ma-Gi-Ca" (μαγική) πρώτη γραμμή.[80] Σε ένα από τα καλύτερα ματς όλων των εποχών στις 27 Νοεμβρίου του 1988, η Νάπολι διέλυσε με 4-1 τη πανίσχυρη Μίλαν, μια ομάδα που εφτά μήνες αργότερα έμελλε να κατακτήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Εκείνο το απόγευμα, ο Μαραντόνα πέτυχε το πρώτο γκολ της καριέρας του σε βάρος των ροσονέρι, με Ρικάρδο Καρέκα (δύο γκολ) και Τζιοβάνι Φραντσίνι (ένα) να προστίθενται στο «πάρτι», με τη Μίλαν απλώς να σημειώνει το γκολ τιμής, και η οποία τελικά κατέκτησε και το πρωτάθλημα εκείνη τη χρονιά.[89]

Στη Νάπολη ο Μαραντόνα λατρεύτηκε σα θεός,[90][91] αν και οι φήμες για την εξωγηπεδική ζωή του οργίαζαν.[92][93][94] Με τη λέσχη της νότιας Ιταλίας της κατέκτησε δύο πρωταθλήματα, δύο φορές ακόμα ήταν δεύτερη στο πρωτάθλημα, το Κύπελλο Ιταλίας, το Σούπερ Κύπελλο της χώρας καθώς και το Κύπελλο UEFA της χρονιάς 1988-1989.[95] Το Κύπελλο UEFA της αγωνιστικής περιόδου 1988-89 ήταν ο πρώτος και τελευταίος διεθνής τίτλος του συλλόγου. Ο δρόμος ήταν δύσκολος έχοντας να αντιμετωπίσει στον προημιτελικά τη Γιουβέντους από την οποία είχαν χάσει 2-0 στο πρώτο σκέλος. Μπροστά από σε ένα φανατισμένο πλήθος στο στάδιο Σαν Πάολο (γεγονός που ήταν συνυφασμένο με την παρουσία του) ο Μαραντόνα - σε μια πολύ καλή ατομική εμφάνιση - χτύπησε στο 10ο λεπτό για να ανοίξει το σκορ και στη συνέχεια παρακολούθησε ένα ακόμα γκολ του συμπαίκτη του Αντρέα Καρνεβάλε. Έτσι παρέμεινε το σκορ στην κανονική διάρκεια, και η πρόκριση κρίθηκε στο 119ο λεπτό με ένα τέρμα του Ρένικα της Νάπολι. Στα ημιτελικά ούτε η Μπάγερν Μονάχου κατάφερε να σταματήσει τους ναπολιτάνους που πήραν την επιθυμητή ισοπαλία στο Μόναχο και κέρδισαν στην έδρα τους με 2-0.[81] Στον τελικό αντιμετώπισε τη Στουτγάρδη την οποία νίκησε στην Νάπολη με 2-1 (ένα γκολ του Μαραντόνα) και ήρθε ισόπαλη με 3-3 στη Γερμανία.[96] Στον αγώνα του Σούπερ Κυπέλλου της Ιταλίας το 1990 (1 Σεπτεμβρίου) η Νάπολι συνέτριψε τη Γιουβέντους με 5-1 σε μία συνάντηση που έγινε στη Νάπολη.[97] Ο κορυφαίος Ιταλός αμυντικούς Φράνκο Μπαρέζι είχε πει πως όταν ήταν σε καλή μέρα ήταν ασταμάτητος,[98] ενώ ο ιστορικός αρχηγός της Μίλαν και της Εθνικής Ιταλίας Πάολο Μαλντίνι τον υπέδειξε ως τον δυσκολότερο αντίπαλο που είχε αντιμετωπίσει ποτέ.[99] Όπως και το 1987-88,έτσι και το 1990-91 η Νάπολι απέτυχε στο Κύπελλο Πρωταθλητριών αποκλειόμενη αυτή τη φορά στο δεύτερο γύρο από τη [[ ΦΚ Σπαρτάκ Μόσχας|Σπαρτάκ Μόσχας]] (στη πρώτη συμμετοχή αποκλείστηκε από τη Ρεάλ Μαδρίτης) με το Μαραντόνα να μην ακολουθεί την αποστολή της ρεβάνς στη Μόσχα με δημοσιογραφικά στοιχεία να αναφέρουν εξωαγωνιστικές δραστηριότητες του σταρ να καθιστούν αδύνατη τη μετάβασή του με την υπόλοιπη ομάδα. Τελικά αγωνίστηκε στο δεύτερο ημίχρονο της συνάντησης χωρίς αξιοσημείωτη παρουσία και η Νάπολι αποκλείστηκε στα πέναλτι.[100]

Τον Μάρτιο του 1991 βρέθηκε θετικός σε κοκαΐνη[80] σε ντόπινγκ τεστ που πραγματοποιήθηκε μετά τον αγώνα Νάπολι-Μπάρι. Η καριέρα του στην Ιταλία τελείωσε εκεί και το άστρο του έπαψε να λάμπει. Τιμωρήθηκε με αποκλεισμό ενάμιση έτους.[101] Στο διάστημα της τιμωρίας του ακολούθησε πρόγραμμα απεξάρτησης και ήρθε σε καταρχήν συμφωνία με τους Σαν Ντιέγκο Σόκερς για να αγωνιστεί στο MSL εσωτερικού χώρου, κάτι που δεν πραγματοποιήθηκε τελικά λόγω της δέσμευσής με τη Νάπολι μέχρι το 1993.[102]

Παγκόσμιο Κύπελλο 1986[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έχοντας περάσει και το Σίλτον, το "γκολ του αιώνα" είναι γεγονός (Αργεντινή - Αγγλία 2-1,1986)

Το 1986 κατέκτησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Μεξικό με την ομάδα της Αργεντινής. Ήταν αρχηγός της εθνικής ομάδας και σε ολόκληρο το τουρνουά, επιβεβαίωσε την κυριαρχία του και όντας ο πιο δυναμικός παίκτης της διοργάνωσης.[103] Έπαιξε κάθε λεπτό κάθε παιχνιδιού της Αργεντινής, σημείωντας πέντε γκολ και δίνοντας πέντε ασίστ, τρεις από αυτούς στον εναρκτήριο αγώνα με τη Νότια Κορέα στην πόλη του Μεξικού. Το πρώτο τέρμα του τουρνουά ήρθε ενάντια στην Ιταλία στο δεύτερο παιχνίδι της ομάδας που έληξε ισόπαλο 1-1. Ήταν η μόνη ισοπαλία της ομάδας που νίκησε Νότια Κορέα (3-1) και Βουλγαρία (2-0). Η Αργεντινή κατετάγη πρώτη στον όμιλό της και απέκλεισε την Ουρουγουάη στον πρώτο γύρο νοκ-άουτ στην Πουέμπλα. Τα γκολ του εναντίον της Αγγλίας και του Βελγίου, η ασίστ στον Μπουρουσάγα στον τελικό, αλλά και το πασίγνωστο γκολ με «Το χέρι του Θεού», [104] εκτίναξαν τη δημοτικότητά του. Εκτός του αρχηγού της η εθνική διέθεται και άλλους καταξιωμένους διεθνώς ποδοσφαιριστές, ξεκινώντας από τον αρχηγό της ομάδας που κέρδισε το προηγούμενο Παγκόσμιο Κύπελλο Ντανιέλ Πασαρέλα (έστω και αν δεν αγωνίστηκε) το Χόρχε Βαλντάνο, βασικό στέλεχος της Ρεάλ Μαδρίτης, και το Χόρχε Μπουρουτσάγα που δημιουργούσαν ως σύνολο μια δυνατή ομάδα.[105]

Στα προημιτελικά η Αργεντινή αντιμετώπισε την Αγγλία στο στάδιο Αζτέκα της πόλης του Μεξικού μπροστά σε 115.000 θεατές σε μία σύγκρουση με έμελλε να μείνει στην ιστορία. Είχαν περάσει σχεδόν τέσσερα χρόνια από τον πόλεμο των Φώκλαντς κάτι που κατά κοινή διαπίστωση είχε δημιουργήσει ένταση μεταξύ των δύο εθνών που μεταφέρθηκε και σε αυτή τη σύγκρουση.[106][107] Ήδη πριν τον αγώνα οι οπαδοί είχαν αψιμαχίες στους δρόμους της Πόλης του Μεξικού αλλά και στο γήπεδο. Ως αποτέλεσμα, αρκετοί Άγγλοι οπαδοί νοσηλεύτηκαν, ενώ μερικές από τις σημαίες τους είχαν κλαπεί από τους αντιπάλους τους. Αυτές οι σημαίες θα εκτίθονταν τότε από τους υποστηρικτές της Μπόκα Τζούνιορς κατά τη διάρκεια ορισμένων αγώνων της Αργεντινής. Το πρώτο τέρμα του Μαραντόνα στο 51ο λεπτό σημειώθηκε εμφανώς με το χέρι, μιας και ο Αργεντινός ήξερε ότι δεν θα μπορούσε να νικήσει στον αέρα τον τερματοφύλακα Πίτερ Σίλτον. Έτσι χρησιμοποίησε το χέρι του και δήλωσε μετά τον αγώνα : "Το γκολ αυτό μπήκε λίγο από το κεφάλι του Μαραντόνα και λίγο από το χέρι του Θεού". Έτσι καθιερώθηκε ως το «χέρι του Θεού».[108][109] Ο Τυνήσιος διαιτητής κατακύρωσε το τέρμα αιτιόμενος αργότερα ότι μη έχοντας την καλύτερη δυνατή οπτική γωνία περίμενε την αντίδραση του αρμόδιου επόπτη που ποτέ δεν υπήρξε και έτσι έκανε ένα από τα μεγαλύτερα λάθη στην ιστορία του αθλήματος.[110] Ο Σίλτον σε συνέντευξή του στις αρχές του 2020 δήλωσε πως θεωρεί το Μαραντόνα ως τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών αλλά δεν τον σέβεται εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν ζήτησε συγγνώμη ποτέ διευκρινίζοντας ότι η εθνική του αποσυντονίστηκε μετά αυτό το γεγονός.[111] Το δεύτερο γκολ σημειώθηκε τέσσερα λεπτά αργότερα και προήλθε σε μια επέλαση 60 μέτρων μακριά από το αντίπαλο τέρμα, πέρασε πέντε παίκτες της Αγγλίας μαζί με τον τερματοφύλακα. [112][113] Έτσι προέκυψε η αντίθεση ανάμεσα στα δύο γκολ του εναντίον της Αγγλίας : ''παράνομο'' το πρώτο, ''εξιλέωση και αποκατάσταση'' της απάτης του με το υπέροχο δεύτερο .[114] Η γαλλική εφημερίδα L'Équipe περιέγραψε το Μαραντόνα σε εκείνο το παιχνίδι ως " μισός διάολος, μισός άγγελος " [115] Ο προπονητής της εθνικής Αγγλίας Μπόμπι Ρόμπσον είπε ότι το δεύτερο 'ήταν ένα γκολ βγαλμένα από την σφαίρα της φαντασίας". Ο ίδιος ο Μαραντόνα είπε για το πρώτο του τέρμα : " Αν μπορούσα να επιστρέψω στο παρελθόν και να αλλάξω την ιστορία, θα το έκανα. Τώρα μπορώ να ζητήσω συγνώμη μόνο για την πράξη μου. Αυτό που συνέβη, έγινε, η Αργεντινή έγινε παγκόσμια πρωταθλήτρια και έγινα ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον πλανήτη".[116] Η μείωση του σκορ στο 81ο λεπτό από τον πρώτο σκόρερ του τουρνουά Γκάρι Λίνεκερ δεν άλλαξε τον ρου της ιστορίας. Το 2015 ο Αργεντινός επισκέφθηκε τον Τυνήσιο διαιτητή της συνάντησης και του πρόσφερε μία φανέλα του της εθνικής ομάδας υπογεγραμένη. Ως αφιέρωμα στην αριστεία του Μαραντόνα, οι αρχές στο Στάδιο Αζτέκα έχτισαν ένα άγαλμα του, αφιερωμένο στο «Γκολ του Αιώνα» και το τοποθέτησαν στην είσοδο του σταδίου.[80]

Η εμφάνισή του στον ημιτελικό εναντίον του Βελγίου (2-0, με δύο δικά του τέρματα), ήταν μνημειώδης και έχει χαρακτηριστεί και βαθμολογηθεί από ειδικούς του αθλήματος ως η καλύτερη ενός ποδοσφαιριστή σε αγώνα τελικής φάσης Παγκοσμίου Κυπέλλου.[117][118] Στον τελικό, η Δυτική Γερμανία προσπάθησε να τον συγκρατήσει με διπλή φρούρηση, τον κύριο καθήκον ανήκε στο Λόταρ Ματέους[119] αλλά ωστόσο βρήκε τους χώρους και έδωσε την ασίστ της νίκης με 3-2. Η Αργεντινή προηγήθηκε στο πρώτο ημίχρονο με 2-0 αλλά ισοφαρίστηκε από τους Γερμανούς μέχρι να έρθει η λύτρωση για τους λατινοαμερικάνους. Η απόδοση του Μαραντόνα στον τελικό ήταν λιγότερο εντυπωσιακή αλλά όχι λιγότερο χρήσιμη σε σχέση με τις προηγηθείσες συναντήσεις, γεγονός που επιβεβαίωσε την άποψη ότι η Αργεντινή ήταν δίκαια παγκόσμια πρωταθλήτρια και δεν είχε μόνο έναν σούπερ αστέρι, ισχυρισμοί που είχαν υποστηρικτές μετά κυρίως τους δύο προηγούμενους αγώνες της ομάδας.[120] Κατά τη διάρκεια του τουρνουά, ο Μαραντόνα προσπάθησε ή δημιούργησε πάνω από το ήμισυ των τερμάτων της Αργεντινής, πραγματοποίησε 90 ντρίμπλες, περίπου τρεις φορές περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο παίκτη και ανακόπηκε 53 φορές κερδίζοντας για την ομάδα του δύο φορές περισσότερα φάουλ από οποιονδήποτε άλλο.[121] Συμμετείχε σε 10 από τα 14 τέρματα της Αργεντινής, συμπεριλαμβανομένης της ασίστ για το νικηφόρο γκολ στον τελικό, ενώ ήταν και τρίτος σκόρερ της διοργάνωσης.[122][123] Ψηφίστηκε καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης και στην καλύτερη ενδεκάδα.[124][125] Ως φόρο τιμής στην απόδοση του Μαραντόνα, οι αρχές στο Στάδιο Αζτέκα τοποθέτησαν ένα άγαλμά του στην είσοδο του σταδίου, σημειώνοντας το «Γκολ του Αιώνα».[80]

Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 ήταν ένας προσωπικός θρίαμβος του Μαραντόνα

Κόπα Αμέρικα 1987, 1989[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Κόπα Αμέρικα του 1987 διοργανώθηκε στην Αργεντινή και η Παγκόσμια Πρωταθλήτρια ήταν λογικά το μεγάλο φαβορί. Στον πρώτο γύρο αντιμετώπισε το Περού με τον οποίο ήρθε ισόπαλη 1-1 με το Μαραντόνα να ανοίγει το σκορ χωρίς αυτό να είναι όμως αρκετό. Στο δεύτερο αγώνα σημείωσε δύο γκολ στη νίκη με 3-2 επί του Ισημερινού. Στον ημιτελικό αντιμετώπισε την κάτοχο του τίτλου Ουρουγουάη χάνοντας με 1-0. Η Αργεντινή απέτυχε και στον μικρό τελικό χάνοντας από την Κολομβία με 2-1.[126] Στη διοργάνωση του 1989 στη Βραζιλία, η Αργεντινή προχώρησε στο δεύτερο γύρο παρά την εμφανή επιθετική της αδυναμία (σε τέσσερις συναντήσεις πέτυχε μόλις δύο γκολ). Η απόδοση του Μαραντόνα ήταν σημαντικά κάτω του αναμενόμενου, δεδομένου ότι είχε πολύ καλή χρονιά στην Ιταλία. Ακολούθησαν δύο ήττες από τις άλλες δύο μεγάλες λατινοαμερικάνικες δυνάμεις, Βραζιλία και Ουρουγουάη με το ίδιο σκορ (2-0) και η ομάδα κατετάγη τελικά τρίτη.[127]

Παγκόσμιο Κύπελλο 1990[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τέσσερα χρόνια αργότερα, ήταν και πάλι φιναλίστ στον τελικό με τη Δυτική Γερμανία. Ο Μαραντόνα έδειξε τις ηγετικές ικανότητές του, ειδικά στον αγώνα εναντίον της Βραζιλίας με μια εκπληκτική ασίστ σε αντεπίθεση στον Κλάουδιο Κανίγια. Η ομάδα δεν είχε στις τάξεις της ορισμένα από τα βασικά στελέχη που την οδήγησαν στον τίτλο το 1986 και έτσι το στυλ παιχνιδιού ήταν προσανατολισμένο στην καλή αμυντική παρουσία και ανάλογα κινήθηκε και ο Μαραντόνα.[128] Η δήλωση του προπονητή Κάρλος Μπιλάρδο για την σύνθεση της ομάδας ότι είναι "ο Μαραντόνα και άλλοι 10" είναι χαρακτηριστική.[121][80] Στον πρώτο γύρο η Αργεντινή έχασε από το Καμερούν στην πρεμιέρα, νίκησε τη Σοβιετική Ένωση και ήρθε ισόπαλη με τη Ρουμανία και κατετάγη μόλις τρίτη στον όμιλό της. Ο Μαραντόνα βρίσκονταν στο απόγειο της δημοφιλίας του έχοντας κερδίσει με την Νάπολι το δεύτερο πρωτάθλημα της ιστορίας της με δύο βαθμούς διαφορά από την Μίλαν νικώντας στον τελευταίο αγώνα τη Λάτσιο.[129] Στον προημιτελικό η Αργεντινή αντιμετώπισε τη Βραζιλία που ήταν ακλόνητο φαβορί της συνάντησης και πυρπόλησε την άμυνα των γειτόνων για 81 λεπτά αλλά δεν έβρισκε στόχο. Μέχρι τότε ο Μαραντόνα δεν έκανε επιθετικά τίποτα αλλά σε μια αντεπίθεση περιτριγυρισμένος από αμυντικούς έδωσε εξαιρετική ασίστ στον Κανιγια που έδωσε την πρόκριση στην ομάδα του.[130]

Ο τελικός του 1990 δεν είχε την κατάληξη που θα ήθελε ο Μαραντόνα

Στον ημιτελικό, όπου η Αργεντινή αντιμετώπισε την Ιταλία, στο στάδιο της Νάπολι, οι φίλαθλοι αντί για την εθνική Ιταλίας εμψύχωναν το Ντιέγκο, ο οποίος κατέκρινε την αντίθεση του βορρά-νότου της χώρας και είχε ζητήσει δημοσίως την υποστήριξη της ομάδας του από τους Ιταλούς φιλάθλους.[131][132] Φίλαθλοι φώναζαν "η Νάπολη δεν είναι Ιταλία" διχάζοντας μια χώρα δεκάδων εκατομμυρίων.[133] Στην σκιά αυτής της διχόνοιας, η Ιταλία ευτύχησε να προηγηθεί νωρίς με γκολ – οφσάιντ του μετέπειτα πρώτου σκόρερ της διοργάνωσης, Σαλβατόρε Σκιλάτσι. Αυτό το άδικο γκολ πείσμωσε την αλμπισελέστε , η οποία έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρό της στην διοργάνωση. Ισοφάρισε με τον Κλαούντιο Κανίγια και οδήγησε τη συνάντηση στην παράταση, όπου άντεξε μέχρι τέλους, παρ' ότι στο 103' έμεινε με δέκα παίκτες. Στα πέναλτι, οι δύο ομάδες ευστόχησαν στις πρώτες έξι εκτελέσεις και, στη συνέχεια, ανέλαβε δράση ο τερματοφύλακας Γκοϊκοετσέα. Απέκρουσε δύο πέναλτι, ενδιάμεσα ο Μαραντόνα σκόραρε και, κάπως έτσι, οι Λατινοαμερικάνοι προκρίθηκαν.[134]

Όμως στον τελικό η Δυτική Γερμανία ήταν πλήρης, ο Κανίγια τιμωρημένος και έτσι η Αργεντινή περιορίστηκε και πάλι σε αμυντικό ρόλο.[135] Ο αγώνας στη Ρώμη δεν ήταν θέαμα, ένας από τους χειρότερους στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου με τη Γερμανία να κερδίζει σε μια μάχη αρνητισμού. Καθώς οι Ιταλοί θεατές αυτή τη φορά σφύριξαν αποδοκιμάζοντας στον εθνικό ύμνο της Αργεντινής, η κάμερα επικεντρώθηκε στο Μαραντόνα, του οποίου τα χείλη μουρμούριζαν «hijos di puta» (γιοί των σκύλων).[74] Παρόλο που η Αργεντινή είχε μείνει με 9 παίκτες λόγω δύο αποβολών, χρειάστηκε ένα έντονα αμφισβητούμενο πέναλτι στο 84ο λεπτό για να νικήσει η Γερμανία.[136][137][138] Ο Μαραντόνα ψηφίστηκε τρίτος καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης και στην καλύτερη ομάδα για δεύτερη φορά.[139]

Παγκόσμιο Κύπελλο 1994[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πρόκριση της Αργεντινής στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου των Η.Π.Α. παίκτηκε σε αγώνα μπαράζ με την Αυστραλία. Θορυβημένη η Ομοσπονδία και η τεχνική ηγεσία κάλεσαν το Μαραντόνα να βοηθήσει ο οποίος δέχτηκε αλλά έπρεπε να προετοιμαστεί διεξοδικά για την επιστροφή του. Το αστέρι της Αργεντινής στρατολογήθηκε σε ένα αγρόκτημα και υποβλήθηκε σε αυστηρή διατροφή, ενώ προπονούταν σε πρωινές και απογευματινές βάρδιες. Ο Μαραντόνα έχασε 15 κιλά και επέστρεψε δείχνοντας σε άριστη κατάσταση.[140] Έτσι στη διοργάνωση του 1994, η πρωταθλήτρια Νότιας Αμερικής του 1993 Αργεντινή είχε το πνεύμα του νικητή και ως ένα από τα φαβορί περίμενε την ώρα της στέψης. Διέθετε ταχύτητα, δύναμη, συνδυασμούς, εφευρετικότητα, επιθετική διάθεση με τον ηγέτη Μαραντόνα αναγεννημένο κι έτοιμο να πάρει την μπαγκέτα του μαεστρικά να οδηγήσει την ομάδα στην κορυφή, όπως θα έκανε ένας μελίρρυτος μαέστρος σε μία συμφωνική ορχήστρα και τα πρώτα δείγματα απέναντι στην Ελλάδα ήρθαν να επιβεβαιώσουν το γεγονός. Πρεμιέρα στο Μουντιάλ η αλμπισελέστε κάνει εναντίον της Εθνικής Ελλάδος του Αλκέτα Παναγούλια με τον Γκαμπριέλ Μπατιστούτα να σημειώνει χατ-τρικ και τον Ντεγκίτο να προσθέτει άλλο μετά από εντυπωσιακό συνδυασμό σε μία αναμέτρηση που ένα διπλάσιο σκορ δεν θα ήταν υπερβολή. Μετά την Ελλάδα ακολούθησε η Νιγηρία και με δύο γκολ του Κανίγια επικρατεί με 2-1 δείχνοντας την ποιότητα αυτής της ομάδας.[141][142] Όλα άλλαξαν με την αποκάλυψη ότι ο Μαραντόνα ήταν ντοπαρισμένος (χρήση εφεδρίνης - ουσία που χρησιμοποιείται συνήθως για απώλεια βάρους).[143] Μετά τη γκολ ενάντια στην Ελλάδα, ο Μαραντόνα είχε έναν από τους πιο διάσημους εορτασμούς γκολ στον Παγκόσμιο Κύπελλο καθώς έτρεξε προς μια από τις κάμερες που περιστρέφονταν με ένα παραμορφωμένο πρόσωπο και τσαλακωμένα μάτια.[144]

Αυτό αποδείχθηκε ότι ήταν το τελευταίο διεθνές γκολ και η τελευταία εμφάνιση για τη χώρα του που ήταν ταυτόχρονα ρεκόρ επίτευξης τερμάτων και συμμετοχών. [145] Συμμετέχοντας σε τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα αγωνίστηκε σε 21 αγώνες, σημείωσε 8 τέρματα και ψηφίστηκε δύο φορές (1994, 2013) ως ο δεύτερος καλύτερος ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε στην κορυφαία διοργάνωση πίσω από τον Πελέ.[146][147] Ήταν όμως ήδη 34 ετών και αντικειμενικά οι πιθανότητες ανάκαμψης ήταν λίγες.

Τα τελευταία χρόνια ενεργού δράσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά από τιμωρία 15 μηνών και παρά το συγκρατημένο ενδιαφέρον μεγάλων συλλόγων, έπαιξε για ένα χρόνο στη Σεβίλλη. Η επαρχιακή ομάδα που δεν έχει κατακτήσει τίποτα για 45 χρόνια και έχει τερματίσει 12η την προηγούμενη αγωνιστική περίοδο, μετατρέπεται σε "παράσταση", όπου κι αν ταξιδεύει. Η διοίκηση κανονίζει ταξίδια – αστραπή για φιλικά σε Μπουένος Άιρες και Κωνσταντινούπολη, όπου γίνεται το αδιαχώρητο στο αεροδρόμιο κατά την άφιξη της αποστολής. Ο Μαραντόνα κάνει ντεμπούτο στο πρωτάθλημα στην 5η αγωνιστική, στην εκτός έδρας συνάντηση με την Αθλέτικ Μπιλμπάο. Υπό εκκωφαντικές αποδοκιμασίες – λόγω των επεισοδίων στα οποία είχε πρωταγωνιστήσει σε τελικό κυπέλλου της Μπιλμπάο με τη Μπαρτσελόνα το 1984 και της «βεντέτας» του με τον Άντονι Γκοϊκοετσέα – δίνει την ασίστ για το γκολ της ομάδας του στην ήττα με 2-1. Στο ντεμπούτο του στο «Σαντσέθ Πιθχουάν» το 1-0 διαμορφώνεται με δικό του εύστοχο πέναλτι, αλλά η στιγμή που το κοινό παραληρεί είναι όταν βρίσκει ένα κουβαριασμένο αλουμινόχαρτο κατά τύχη στο σημείο του κόρνερ και το σηκώνει για να κάνει μπαλιδάκια.

Προϊόντος του χρόνου ο 32χρονος σούπερ σταρ χάνει 10 κιλά, βρίσκει τα πατήματά του και ανά στιγμές στο τερέν θυμίζει τον παλιό καλό Ντιέγκο, ενώ το κάνει σε όλο το 90λεπτο στο εντός έδρας ματς με τη Ρεάλ. Με το κίνητρο του πρώην μπλαουγκράνα να ξυπνάει μέσα του, μοιάζει βγαλμένος από μέρες ’86, οδηγώντας τους Σεβιγιάνους σε μεγάλη νίκη με 2-0. Με 5 γκολ και 7 ασίστ στη Λα Λίγκα, ο Μαραντόνα είναι ο ηγέτης μιας ομάδας που διεκδικεί έξοδο στην Ευρώπη, σε ένα από τα κορυφαία πρωταθλήματα του κόσμου. Η εξαιρετική του παρουσία επιβραβεύεται με τον 6ο τίτλο καλύτερου ποδοσφαιριστή της Νότιας Αμερικής.[55]

" Ήταν ο συνδυασμός του αθλητισμού του Μάικλ Τζόρνταν, της δύναμης του Μπέιμπ Ρουθ και της ανθρώπινης φρικαλεότητας του Μάικ Τάισον. Σε μια χώρα που επιβίωσε πολλές κοινωνικές απογοητεύσεις και αρκετές στρατιωτικές δικτατορίας, ο Ντιέγκο έγινε σύμβολο ελπίδας και είδωλο σε εκατομμύριαc." Houston Chronicle για τον Μαραντόνα.[148]

Οι «αλκυονίδες ημέρες» όμως δεν κρατάνε πολύ. Από τα μέσα της χρονιάς κι έπειτα επιστρέφει στις κακές συνήθειες, υποκύπτοντας στις σειρήνες της σεβιγιάνικης νύχτας. Αρχίζει να ξενυχτάει και να αργεί στις προπονήσεις, αναγκάζοντας τον προπονητή Μπιλάρδο να μεταφέρει κάποιες εξ’ αυτών τα απογεύματα για να τις προλαβαίνει από την αρχή. Στον τοπικό Τύπο κάνουν την εμφάνιση τους τα πρώτα σκάνδαλα, που αφορούν νυχτερινούς καυγάδες, κλήσεις από την αστυνομία για υπερβολική ταχύτητα.[149] Τελικά η Σεβίλλη κατατάσσεται στην 7η θέση του πρωταθλήματος, είχε σημαντικό οικονομικό όφελος αλλά το διαζύγιο ανάμεσα στις δύο πλευρές ήταν αναπόφευκτο.[150]

Αργότερα στη χρονιά επέστρεψε στην πατρίδα του και αγωνίστηκε αρχικά για 5 μόνο παιχνίδια με τη Νιούελς Ολντ Μπόις, η οποία έλυσε τη συνεργασία μαζί του γιατί δεν προσέρχονταν στις προπονήσεις. Όταν πολιορκείται από δημοσιογράφους στο σπίτι του, πυροβολεί με αεροβόλο, τραυματίζοντας τέσσερις.[151] Τιμωρήθηκε με δυετή φυλάκιση με αναστολή και χρηματική αποζημίωση των τραυματισθέντων δημοσιογράφων.[152] Στις 3 Ιανουαρίου 1995 το γαλλικό περιοδικό France Football που απονέμει το βραβείο της Χρυσής Μπάλας τίμησε τον Αργεντίνο με το βραβείο για την προσφορά του στο άθλημα λαμβάνοντας υπόψη την αδυναμία του παίκτη να είναι υποψήφιος όλα τα χρόνια της καριέρας του, όπως όριζαν οι μέχρι τότε κανόνες απονομής.[153]

Στη συνέχεια το 1995 μετά το τέλος και της δεύτερης τιμωρίας του αγωνίστηκε για δύο χρόνια με την Μπόκα Τζούνιορς.[154] Στις 7 Οκτωβρίου 1995, ο Ντιέγκο Μαραντόνα πρωταγωνίστησε σε ένα από τα πιο συναισθηματικά κεφάλαια της εξαιρετικής καριέρας του, όταν συνειδητοποίησε μια παλιά επιθυμία και επέστρεψε στην αγαπημένη του Μπόκα, σε έναν αγώνα ενάντια στον Κόλον ντε Σάντα Φε, έπαιξε στο Λα Μπομπονέρα για την έναρξη του πρωταθλήματος του ίδιου έτους. Το γήπεδο με 50.000 θεατές παραδόθηκε στα πόδια του σε μία συνάντηση που έληξε με νίκη της Μπόκα με 1-0. Οι εκκλήσεις των οπαδών του συλλόγου για να επιστρέψει γινόταν τραγούδι κάθε φορά που ο Ντιέγκο επισκέπτονταν το γήπεδο, με τον ύμνο: «Έλα στην Μπόκα, γεννάω αυγά, όλοι φωνάζουν, για να επιστρέψει ο Ντιέγκο». Η χρονιά ήταν καλή με την ομάδα να χάνει στο τέλος το πρωτάθλημα από τη Βέλες Σάρσφιλντ.[155] Η συνολική απόδοσή του ήταν κατώτερη των δυνατοτήτων του με χαρακτηριστική την απώλεια 5 συνεχόμενων πέναλτι.[156] Τελείωσε την ποδοσφαιρική του σταδιοδρομία το 1997 σε ηλικία 37 ετών : σε έναν αγώνα με την Κόλο-Κόλο υπέστη τραυματισμό που θα τον κρατούσε αδρανή για αρκετές ημέρες. Θα επανέλθει για να παίξει στις 25 Οκτωβρίου 1997, στον αγώνα της Μπόκα με την αιώνια αντίπαλο Ρίβερ Πλέιτ αλλά αντικαταστάθηκε στο ημίχρονο. Αυτό θα ήταν και το τελευταίο επίσημο παιχνίδι του, καθώς ανακοίνωσε την αποχώρησή του από επαγγελματικό ποδόσφαιρο την ίδια ημέρα των 37ων γενεθλίων του, στις 30 Οκτωβρίου,[157] έχοντας σημειώσει 360 τέρματα σε 704 επίσημους αγώνες (στοιχεία με βάση την RSSSF), ενώ συμπεριλαμβανομένων και των φιλικών 552 τέρματα.[158]

"Ακόμα κι αν έπαιζα για ένα εκατομμύριο χρόνια, ποτέ δεν έφτανα κοντά στο Μαραντόνα, όχι ότι θα ήθελα ούτως ή άλλως, είναι ο μεγαλύτερος που έχει υπάρξει ποτέ ". - Λιονέλ Μέσι, ο παίκτης που παρουσιάστηκε συχνά με τον τίτλο του " νέου Μαραντόνα "[159]

Κατά τη διάρκεια ενός τετάρτου του αιώνα, ο Μαραντόνα έχει επηρεάσει πλήθος ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων μερικών από τους κορυφαίους μελλοντικούς ποδοσφαιριστές. Εκτός από τις λαμπρές ικανότητές του, ο Μαραντόνα έχει προκαλέσει παγκόσμιες διαμάχες εκτεταμένου μεγέθους.[160]

ΦΙΦΑ ποδοσφαιριστής του αιώνα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2000, κέρδισε το βραβείο της ΦΙΦΑ ως ο καλύτερος παίκτης του 20ου αιώνα, το οποίο πραγματοποιήθηκε με ψηφοφορία στην επίσημη ιστοσελίδα της Ομοσπονδίας, στο επίσημο περιοδικό της και σε μεγάλη κριτική επιτροπή. Ο Μαραντόνα κέρδισε τη δημοσκόπηση με βάση το διαδίκτυο, συγκεντρώνοντας το 53,6% των ψήφων έναντι 18,5% του Πελέ που ήταν δεύτερος.[161] Παρά ταύτα, και λίγο πριν την τελετή, η ΦΙΦΑ πρόσθεσε ένα δεύτερο βραβείο και όρισε μια επιτροπή "ποδοσφαιρικής οικογένειας" που αποτελούνταν από ποδοσφαιρικούς δημοσιογράφους, οι οποίοι έδωσαν στον Πελέ τον τίτλο του καλύτερου παίκτη του αιώνα, ο Αργεντινός κατατάχθηκε τρίτος πίσω και από τον Αλφρέδο Ντι Στέφανο και έτσι ο τίτλος μοιράστηκε.[162] Ακόμα, εκλέχθηκε 2ος καλύτερος του 20ου αιώνα σε ειδική ψηφοφορία του περιοδικού France Football, ανάμεσα στους νικητές της Χρυσής Μπάλας το 1999 με 65 ψήφους έναντι 122 του πρώτου Πελέ, ενώ ήταν επίσης 2ος στις ψηφοφορίες του World Soccer, του ιταλικού Guerin Sportivo και του βραζιλιάνικου Placar, πάντα πίσω από τον Πελέ.[163]   

Προπονητής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η προπονητική καριέρα του ξεκίνησε στη δεκαετία του 1990 προτού εγκαταλείψει την ενεργό δράση κατά τη διάρκεια της τιμωρίας του αναλαμβάνοντας δύο φορές για μικρό χρονικό διάστημα (μηνών) ομάδες στη χώρα του. Το Νοέμβριο του 2008, ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της εθνικής Αργεντινής νικώντας τη Σκωτία στο ντεμπούτο του με 1-0.[80] Οδήγησε την Αργεντινή στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2010, αλλά παρέμεινε στην τεχνική ηγεσία μέχρι τον Ιούλιο αποχωρώντας μετά την συντριβή της ομάδας του από την Γερμανία με 4-0.[164]

Τον Μάιο του 2011 ο Ντιέγκο Μαραντόνα ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Αλ Γουάσλ, ομάδας από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, όπου έμεινε για ένα χρόνο.[165] Επανήλθε στα Εμιράτα το 2017 για μία ακόμη χρονιά με την Αλ Φουτζέιρα. Το 2019 επέστρεψε στην πατρίδα του ως προπονητής αναλαμβάνοντας τη Χιμνάσια ι Εσγρίμα ντε Λα Πλάτα.[166]

Μετά την αποχώρηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην Αργεντινή και στη Νάπολη ο Μαραντόνα λατρεύτηκε σε βαθμό υπερβολής και ήταν παντού

Το τέλος της καριέρας συνοδεύτηκε από μεγάλη αύξηση του βάρους του. Μετά από γαστρική παράκαμψη [167] και αυστηρή δίαιτα, έχασε σημαντικό βάρος. Ακολούθησε η ενασχόληση σε περισσότερες από μία δραστηριότητες, μεταξύ πολλών άλλων, υπήρξε ένας σχολιαστής αθλητικών, αντιπρόεδρος της Επιτροπής Ποδοσφαίρου της Μπόκα Τζούνιορς και τηλεόραση. Αυτό το στάδιο της ζωής του επηρεάστηκε επίσης από σοβαρά προβλήματα υγείας που προκλήθηκαν από τον εθισμό του στα ναρκωτικά , γεγονός που τον οδήγησε να πραγματοποιήσει, με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχίας, μακρές διαδικασίες αποκατάστασης, τόσο στην Αργεντινή όσο και στην Κούβα. [168]

Τον Σεπτέμβριο του 2000 δημοσίευσε την αυτοβιογραφία του με τίτλο "Yo soy el Diego" ,[169] (Εγώ, ο Ντιέγκο) [170] στην οποία αναθεώρησε την ποδοσφαιρική του πορεία και ομολόγησε την εξάρτηση του από τις ναρκωτικές ουσίες.[171]

Ο αποχαιρετιστήριος αγώνας διεξήχθη μεταξύ της εθνικής Αργεντινής και ομάδας Μικτής Κόσμου το Νοέμβριο του 2001 στο Μπουένος Άιρες.[172] Στις 26 Δεκεμβρίου 2003 η Αρχεντίνος Τζούνιορς μετονόμασε το στάδιό της σε "Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα".[173]

Στα τέλη του 2008, αποκαλύφθηκε ότι στο Χάμπντεν Παρκ συνελήφθη ένας Άγγλος ψυχοπαθής με μαχαίρι, ο οποίος ομολόγησε ότι σκόπευε να αποκεφαλίσει τον Μαραντόνα.[174]

Στην προσωπική του ζωή είχε παντρευτεί το 1989 την Κλαούδια μετά από μακροχρόνια σχέση, από την οποία χώρισε στη συνέχεια, έχοντας αποκτήσει δύο κόρες. Από το 2015 έχει βρεθεί σε δικαστική διαμάχη με την τέως σύζυγο.[175]

Το 2011 ήταν ένα από τα πρώτα μέλη που εισήχθησαν στην Αίθουσα Φήμης του Ποδοσφαίρου (FIFA Hall of Fame) στην Πατσούκα του Μεξικού.[176] Το σπίτι που γεννήθηκε και μεγάλωσε έχει αγοραστεί από τον Αλμπέρτο Πέρες, προπονητή του στην εποχή που αγωνιζόταν στην Αρχεντίνος Τζούνιορς και έχει μετατραπεί σε μουσείο από το 2016. Περιέχει περίπου 2.000 προσωπικά αντικείμενα του ποδοσφαιριστή, πολλά από τα οποία παραχώρησε ο Μαραντόνα για τον εμπλουτισμό του συνόλου. Μία διαφορετική απεικόνιση του Μυστικού Δείπνου όπου στο κέντρο είναι φυσικά ο Ντιέγκο είναι από τα πιο αξιοπρόσεκτα εκθέματα.[177] Το 2019 παρουσιάστηκε ταινία - ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Αργεντινού από τον κορυφαίο σύγχρονο βιογράφο του κινηματογράφου Ασίφ Καπάντια. [178][179]

Ο Μαραντόνα ως είδωλο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Θεός των οπαδών της Νάπολι

Τόσο στην Αργεντινή όσο και στη Νάπολη, ο Μαραντόνα έγινε σύμβολο, "αθλητικός ήρωας", "θεός". [180] Ξεκινώντας από την υποτιθέμενη δημοκρατική βάση του αθλητισμού, ο ήρωας αντιπροσωπεύει όχι μόνο το επιθυμητό επίτευγμα, αλλά και τον κοινό χαρακτήρα των ευκαιριών. Σε αντίθεση με τον μυθολογικό ήρωα ή τον μεσαιωνικό ιππότη, όσο χαμηλότερη είναι η κοινωνική και πολιτιστική κατάσταση του αθλητικού ήρωα, τόσο μεγαλύτερη είναι η αντιπροσωπευτικότητά του στους λαϊκούς τομείς. Στην περίπτωση του Μαραντόνα, πρέπει επίσης να προστεθεί ο μύθος της αντιπαράθεσης του με τους "ισχυρούς", ηγέτες των ομοσπονδιών και ομάδων της βόρειας Ιταλίας, ως εκπρόσωπος των "καταπιεσμένων", των φτωχών της νότιας Ιταλίας.[181]

Από την ειδωλολατρία που υπάρχει στην Αργεντινή, ο πρώην συμπαίκτης του Χόρχε Βαλντάνο δήλωσε τον Ιούνιο του 2006, στη γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung: "Τη στιγμή που η Μαραντόνα αποσύρθηκε από το ενεργό ποδόσφαιρο, έφυγε από την τραγωδία της Αργεντινής. Ο Μαραντόνα ήταν κάτι περισσότερο από ένα μεγάλο ποδοσφαιριστή. Ήταν ένας εξαιρετικός παράγοντας αποζημίωσης για μια χώρα που σε λίγα χρόνια γνώρισε αρκετές στρατιωτικές δικτατορίες και κοινωνικές απογοητεύσεις κάθε είδους. Ο Μαραντόνα προσέφερε στους Αργεντινούς μια διέξοδο από τη συλλογική απογοήτευσή του και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι τον λατρεύουν εκεί ως θεϊκή φιγούρα".[182] Ο κοινωνιολόγος Ελισέο Βερόν συμφωνεί ότι ο Μαραντόνα αντικατοπτρίζει τις «πεποιθήσεις και τις συλλογικές ανάγκες των άπορων, των φτωχών, εκείνων που πρέπει να πιστέψουν ότι ο Θεός είναι κοντά και έτσι να ταυτιστεί με τον Ντιέγκο».[183]

Ένα παράδειγμα αυτής της ειδωλολατρίας είναι η Μαραδονική Εκκλησία, ιδρυθείσα το 1998 στο Ροζάριο.[81] Στην Αργεντινή και σε διάφορα μέρη του κόσμου υπάρχει αυτή η παρωδία της θρησκείας που σχετίζεται με τη λατρεία του Μαραντόνα ως θεού. Τα ιδρυτικά μέλη υπολογίστηκαν σε 200 και οι "οπαδοί" σε άνω των 20.000 όπως φαίνονταν από το επίσημο site το 2004.[184] Νεώτερες πληροφορίες θέλουν την επέκταση της" θρησκευτικού ιδιώματος και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής πλην της πατρίδας του καθώς και στη Γαλλία και το Καναδά και τον αριθμό των πιστών σε τουλάχιστον 500.000.[185] Για αυτούς, το 1961 είναι το έτος 1 DD, «μετά τον Ντιέγκο» και σηματοδοτεί την αρχή της «μαραδονικής εποχής». Επίσης, κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του το 2004, πολλοί οπαδοί του παίκτη πλησίασαν τις πόρτες της κλινικής της Αργεντινής και κρεμούσαν αφίσες με μηνύματα υποστήριξης στους τοίχους. Μεταξύ αυτών είναι μηνύματα όπως "Θα ζεις πάντα, ο Θεός δεν θέλει ανταγωνισμό" ή "ο Ιησούς αναστήθηκε μία φορά. Εσύ χιλιάδες".[186] Οι πιστοί συγκεντρώνονται κάθε εβδομάδα σε όλο τον κόσμο όπου μοιράζονται μαρτυρίες για το αποτέλεσμα του Μαραντόνα στη ζωή τους, βαφτίζονται σε ένα τελετουργικό που τους εμπλέκει να αναδημιουργήσουν το στόχο «το χέρι του Θεού» και να γιορτάσουν τη δική τους εκδοχή των Χριστουγέννων στις 30 Οκτωβρίου (γενέθλια του Μαραντόνα). Ο ίδιος ο Μαραντόνα είναι απρόθυμος να δεχθεί αυτές τις συγκρίσεις. Σε αρχειακό υλικό έρχεται σε αντίθεση με έναν Ιταλό παρουσιαστή τηλεόρασης που δηλώνει ότι «οι Ναπολιτάνοι έχουν το Μαραντόνα μέσα τους περισσότερο από ό,τι έχουν το ίδιο το Θεό».[187]

Οι ομάδες που αγωνίστηκε[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στατιστική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στατιστικά στοιχεία επίσημων αγώνων σε συλλόγους[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ομάδα

Περίοδος

Πρωτάθλημα

Κύπελλο

Διεθνείς διοργανώσεις

Σύνολο

αγώνες γκολ αγώνες γκολ αγώνες γκολ αγώνες γκολ
Αρχεντίνος Τζούνιορς 1976—1981 166 116 - - - - 166 116
Μπαρτσελόνα 1982—1984 36 22 15 8 7 8 58 38
Νάπολι 1984—1991 188 81 46 29 25 5 259 115
Σεβίλλη 1992—1993 26 5 3 3 - - 29 8
Νιούελς Ολντ Μπόις 1993—1994 5 0 - - - - 5 0
Μπόκα Τζούνιορς 1981—1982, 1994—1997 70 35 - - 1 0 71 35
Σύνολα 491 259 64 40 33 13 588 312

Πηγές: RSSSF, BDFA, BDFutbol

Εθνική ομάδα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Επίσημοι διεθνείς αγώνες και τέρματα ανά έτος

Flag of Argentina.svg Εθνική Αργεντινής
Έτος Συμμετοχές Τέρματα
1977 3 0
1978 1 0
1979 8 3
1980 10 7
1981 2 1
1982 10 2
1983 0 0
1984 0 0
1985 10 6
1986 10 7
1987 6 4
1988 3 1
1989 7 0
1990 10 1
1991 0 0
1992 0 0
1993 4 0
1994 7 2
Σύνολο 91 34

Τίτλοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σε συλλόγους[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Escudo del Club Atlético Boca Juniors 2012.svg Μπόκα Τζούνιορς

FCB.svg Μπαρτσελόνα

SSC Calcio Napoli 1980.png Νάπολι

Εθνικό επίπεδο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Flag of Argentina.svg Αργεντινή

Ατομικές διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Πρώτος σκόρερ πρωταθλήματος Αργεντινής (5) : 1978, 1979, 1980, 1981, 1982
  • Πρώτος σκόρερ των πρωταθλήματων όλου του κόσμου : 1982
  • Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων : 1979 Χρυσή Μπάλα
  • Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων : 1979 Αργυρό παπούτσι
  • Ποδοσφαιριστής της χρονιάς στην Αργεντινή (4) : 1979 , 1980 , 1981 , 1986
  • Καλύτερος αθλητής της χρονιάς στην Αργεντινή (2) : 1979, 1986
  • Νότιας Αμερικής ποδοσφαιριστής της χρονιάς - εφημερίδα El Mundo (Καράκας) (6) : 1979, 1980, 1986, 1989, 1990, 1992
  • Guerin d'Oro (ποδοσφαιριστής της χρονιάς) : 1985
  • UNICEF Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής της σεζόν : 1989-90
  • Παγκόσμιο Κύπελλο Χρυσή μπάλα : 1986
  • Παγκόσμιο Κύπελλο Χάλκινο Παπούτσι : 1986
  • Παγκόσμιο Κύπελλο καλύτερη ΧΙ (2) : 1986 , 1990
  • Onze d'Or (καλύτερος ποδοσφαιριστής της χρονιάς) (2) : 1986, 1987
  • L'Équipe Πρωταθλητής Πρωταθλητών : 1986
  • United Press Διεθνής Βραβείο Αθλητή της Χρονιάς : 1986
  • World Soccer περιοδικού Ποδοσφαιριστής της χρονιάς : 1986
  • Πρώτος σκόρερ του Ιταλικού πρωταθλήματος : 1987-88
  • Πρώτος σκόρερ Ιταλικού Κυπέλλου : 1987-88
  • Μπρούτζινη μπάλα του Παγκοσμίου Κυπέλλου : 1990
  • Παγκόσμιο Κύπελλο καλύτερη ομάδα : 1994
  • Ομάδα της χρονιάς της Νότιας Αμερικής: 1995
  • Χρυσή Μπάλα για τις υπηρεσίες στο ποδόσφαιρο (France Football): 1996
  • France Football περιοδικό Κορυφαίοι ποδοσφαιριστές του αιώνα : # 2
  • France Football περιοδικό : Καλύτεροι ποδοσφαιριστές Παγκοσμίου Κυπέλλου 1930-1990 : # 2
  • Παγκόσμια ομάδα του 20ου αιώνα : 1998
  • World Soccer περιοδικό : Μεγαλύτεροι παίκτες του 20ού αιώνα : (# 2) 1999
  • Αθλητής του Αιώνα στην Αργεντινή : 1999
  • Marca Leyenda : 1999
  • FIFA ποδοσφαιριστής του αιώνα : 2000
  • Το καλύτερο γκολ της FIFA του αιώνα (για το δεύτερο γκολ κατά την Αγγλία το 1986) : 2002
  • Ομάδα Ολυμπιακών Αγώνων της FIFA : 2002
  • Golden Foot : 2003, ως μύθος ποδοσφαίρου
  • FIFA 100 : 2004
  • Μεγαλύτεροι ποδοσφαιριστές στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου : Νο. 1, από τους The Times , 2010
  • Magnificent Seven της εθνικής αθλητικής ιστορίας : Guerin Sportivo εφημερίδα
  • Καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ου αιώνα : Diario Clarin
  • Corriere Dello Sport - Stadio : Καλύτερος αθλητής όλων των εποχών, 2012
  • Βραβείο Σταδιοδρομίας Globe Soccer Player : 2012
  • Οι καλύτεροι ΧΙ όλων των εποχών του περιοδικού World Soccer : 2013
  • Οι μεγαλύτεροι ποδοσφαιριστές όλων των εποχών: Νο. 1 από το περιοδικό FourFourTwo , 2017
  • Οι μεγαλύτεροι ποδοσφαιριστές στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου : Νο. 1, από το περιοδικό FourFourTwo , 2018
  • Ομάδα AFA όλων των εποχών : 2015
  • Ο κορυφαίοι 50 ποδοσφαιριστές της Νότιας Αμερικής στην ιστορία της L'Équipe : # 2
  • IFFHS (Διεθνής Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής Ποδοσφαίρου) : Θρύλοι
  • IFFHS Καλύτεροι ποδοσφαιριστές του αιώνα : # 5
  • Κορυφαίος σκόρερ της Νάπολι (1991-2017)
  • Ο αριθμός 10 αποσύρθηκε από την ομάδα ποδοσφαίρου της Νάπολι ως αναγνώριση της συνεισφοράς του στη λέσχη: 2000
  • Konex Brilliant Award : 1990
  • Ειδικός Πρέσβης της UNICEF : 1985
  • Αργεντινής Γερουσία "Domingo Faustino Sarmiento" αναγνώριση για τα επιτευγματα της ζωής : το 2005

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

[188]

  1. ↑ «The top 50 best footballers of all time».  Ανακτήθηκε 29 Απριλίου 2020.
  2. ↑ «Top 10 Greatest Soccer Players- All Time Best Footballers». Ανακτήθηκε στις 28 Ιουλίου 2020. 
  3. ↑ «Top 10 greatest football players of all time».  (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε 8 Φεβρουαρίου 2020.
  4. ↑ «Football's greatest legends».  Ανακτήθηκε 13 Μαρτίου 2020.
  5. ↑ «THE TOP 10 SOCCER PLAYERS OF ALL Time».  Ανακτήθηκε 16 Μαΐου 2020.
  6. ↑ «Top 50 Greatest Footballers Of All-Time – Pelé, Maradona, Messi And Ronaldo Included In The Best Soccer Players Ever List». Ανακτήθηκε στις 1 Ιουλίου 2020. 
  7. ↑ «The 21 Best Soccer Players of All Time». Ανακτήθηκε στις 17 Ιουλίου 2020. .
  8. ↑ «Imperdible lista : Los mejores jugadores de la historia del futbol». (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε 20 Φεβρουαρίου 2020.
  9. ↑ «Best football players ever». Ανακτήθηκε στις 28 Ιουνίου 2020. 
  10. ↑ «The 50 greatest footballers of all time». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Μαρτίου 2020. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2020. 
  11. ↑ «How Diego Maradona became the greatest of all time».  Ανακτήθηκε 13 Μαρτίου 2020.
  12. ↑ «Diego Maradona : The Greatest Football Player of All Time».  Ανακτήθηκε 13 Μαρτίου 2020.
  13. ↑ «Guardiola: "Para mi generación Maradona es lo más grande que hemos visto"».  Ανακτήθηκε 1 Απριλίου 2020.
  14. ↑ «IFFHS' Century Elections». Ανακτήθηκε στις 6 Ιουλίου 2020. 
  15. ↑ «World record football transfer fees». Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2020. 
  16. ↑ «Diego Armando Maradona : International appearances».  Ανακτήθηκε 7 Μαΐου 2020.
  17. ↑ «Maradona the coach can learn from experience of Maradona the player».  Ανακτήθηκε 7 Μαΐου 2020.
  18. ↑ «The Question: is 3-5-2 dead?».  Ανακτήθηκε 7 Μαΐου 2020.
  19. ↑ «Diego Maradona - height, weight and age».  Ανακτήθηκε 7 Μαΐου 2020.
  20. ↑ «Οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές». Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2020. 
  21. ↑ «Top 10 greatest football players of all time».  Ανακτήθηκε 3 Απριλίου 2020.
  22. ↑ «Serie biográfica sobre el 'Pibe de Oro'».  Ανακτήθηκε 23 Μαρτίου 2020.
  23. ↑ «Life and crimes of Diego Armado Maradona». 
  24. ↑ «100 greatest sporting results». 
  25. ↑ «FIFA goal of the Century». 
  26. ↑ «Το γκολ του αιώνα».  Ανακτήθηκε 2 Απριλίου 2020.
  27. ↑ «DIEGO MARADONA Footballeur argentin».  Ανακτήθηκε 15 Ιουνίου 2020.
  28. ↑ 28,0 28,1 «THE FIVE YEARS AT ARGENTINOS JUNIORS THAT PROPELLED DIEGO MARADONA TO GREATNESS». Ανακτήθηκε στις 7 Μαΐου 2020. 
  29. ↑ «A summary of Maradona's life».  Ανακτήθηκε 28 Μαρτίου 2020.
  30. ↑ «Diego Maradona facts of his life».  Ανακτήθηκε 28 Μαρτίου 2020.
  31. ↑ «El debut de Maradona en Primera ante Talleres». Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2020. 
  32. ↑ «El error sobre un gol histórico de Maradona».  Ανακτήθηκε 3 Ιουνίου 2020.
  33. ↑ «Μαραντόνα: Όταν διέλυσε την Μπόκα και της έβαλε 4 γκολ». Ανακτήθηκε 7 Μαΐου 2020.
  34. ↑ «World League Topscorers 1889-2005».  Ανακτήθηκε 30 Μαΐου 2020.
  35. ↑ «Diego Armando Maradona: así fue su debut con la selección de Argentina hace 43 años contado por él mismo».  Ανακτήθηκε 10 Μαΐου 2020.
  36. ↑ 36,0 36,1 «Britannica : Diego Maradona».  Ανακτήθηκε 11 Μαρτίου 2020
  37. ↑ «The World Cup's top 100 footballers of all time – interactive». Ανακτήθηκε στις 30 Ιουνίου 2020. 
  38. ↑ «IX Sudamericano Juvenil 1979 (Uruguay)».  Ανακτήθηκε 29 Απριλίου 2020.
  39. ↑ «Pele's bitter feud with Maradona from amazing taunts about drugs and sex, to bickering over Messi and Neymar». Ανακτήθηκε στις 1 Ιουλίου 2020. 
  40. ↑ «Maradona vs Pelé : why Maradona is the greatest».  (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε 22 Μαρτίου 2020.
  41. ↑ «Πελέ ή Μαραντόνα ; Η σύγκριση των αριθμών και οι στιγμές μαγείας».  Ανακτήθηκε 22 Μαρτίου 2020.
  42. ↑ «Legendary rivalries : Diego Armando Maradona vs Pele».  Ανακτήθηκε 23 Μαρτίου 2020.
  43. ↑ «Di Stéfano elige a Maradona como el mejor futbolista de la historia, por encima de Pelé».  (στα Ισπανικά) Ανακτήθηκε 1 Απριλίου 2020.
  44. ↑ «Meilleur joueur de foot de tous les temps».  Ανακτήθηκε 7 Μαΐου 2020.
  45. ↑ «Maradona's first World Cup: How Diego was used by Argentina's murderous dictatorship».  Ανακτήθηκε 29 Απριλίου 2020.
  46. ↑ «Copa América 1979».  Ανακτήθηκε 29 Απριλίου 2020.
  47. ↑ «FUTBOL Y DICTADURA».  Ανακτήθηκε 10 Μαΐου 2020.
  48. ↑ «June 2, 1979: The day Diego Maradona announced his arrival as the greatest player in the world».  Ανακτήθηκε 9 Μαΐου 2020.
  49. ↑ «Diego Maradona in Dublin: the flicks, the tricks and the unusual circumstances behind it».  Ανακτήθηκε 11 Μαΐου 2020.
  50. ↑ «Diego Maradona ● Skills ● Ireland 0:1 Argentina ● Friendly Match 1980».  Ανακτήθηκε 11 Μαΐου 2020.
  51. ↑ «Great goals that weren't: Diego Maradona vs England 1980».  Ανακτήθηκε 11 Μαΐου 2020.
  52. ↑ «Primer Triplete De Maradona Con La Selección Argentina Vs Austria 21051980».  Ανακτήθηκε 11 Μαΐου 2020.
  53. ↑ «THE 1980 MUNDIALITO». Ανακτήθηκε στις 9 Ιουλίου 2020. 
  54. ↑ «Argentina : List of top scorers».  Ανακτήθηκε 28 Μαρτίου 2020.
  55. ↑ 55,0 55,1 «South American Coach and Player of the Year». Ανακτήθηκε στις 30 Ιουνίου 2020. 
  56. ↑ «Μαραντόνα : Η Βίβλος του Θεού του Ποδοσφαίρου».  Ανακτήθηκε 13 Απριλίου 2020.
  57. ↑ «Claudio Gentile and the story of the Diego Maradona first World Cup». 
  58. ↑ «PlanetWorldCup : Story of Spain '82». 
  59. ↑ «Μαραντόνα: Η απόδειξη πως υπάρχει θεός!».  Ανακτήθηκε 2 Απριλίου 2020.
  60. ↑ «Castrol World Cup legends : Diego Maradona». 
  61. ↑ «Μαραντόνα: Το Νο10 της Αργεντινής θα είναι πάντα δικό μου».  Ανακτήθηκε 4 Ιουνίου 2020.
  62. ↑ «The 10 greatest soccer players».  Ανακτήθηκε 2 Μαΐου 2020.
  63. ↑ «That's one hell of a diet, Diego». 
  64. ↑ «Το ματς που έστειλε τον Μαραντόνα στη Νάπολι».  Ανακτήθηκε 7 Μαΐου 2020.
  65. ↑ «FC Barcelona : Diego Maradona».  Ανακτήθηκε 28 Μαρτίου 2020.
  66. ↑ «Aquel gol del Maradona».  Ανακτήθηκε 2 Μαΐου 2020.
  67. ↑ «How many Ballon d'or would Maradona have won?».  Ανακτήθηκε 25 Απριλίου 2020.
  68. ↑ «Why did Menotti kick Maradona out of Barça».  Ανακτήθηκε 17 Ιουνίου 2020.
  69. ↑ «Copa del Rey final 1984». Ανακτήθηκε 28 Μαρτίου 2020.
  70. ↑ «Maradona brings success to Napoli». 
  71. ↑ «How Maradona Changed Naples Forever».  Ανακτήθηκε 3 Μαΐου 2020.
  72. ↑ «The city where Diego Maradona rose from the dead».  Ανακτήθηκε 9 Μαΐου 2020.
  73. ↑ «Diego Maradona cost twice as much as Cristiano Ronaldo - ex-Napoli president». Ανακτήθηκε στις 17 Ιουλίου 2020. 
  74. ↑ 74,0 74,1 «Italy's ultra culture and the lasting impact of Diego Maradona». Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2020. 
  75. ↑ «Bruscolotti, una vita in azzurro: "Napoli, ricorda quella partita dell'86"». 
  76. ↑ «For Napoli fans the team is a religion and Maradona is God».  Ανακτήθηκε 5 Απριλίου 2020.
  77. ↑ «The god & his city: Life of Diego Maradona at Napoli and in Naples». Ανακτήθηκε στις 29 Ιουνίου 2020. 
  78. ↑ «Campionato Napoli 1985-1986».  Ανακτήθηκε 1 Μαΐου 2020.
  79. ↑ «Classic Match: Napoli vs. Lazio 1984/85». Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2020. 
  80. ↑ 80,0 80,1 80,2 80,3 80,4 80,5 80,6 «70 facts about Argentina legend Diego Maradona».  Ανακτήθηκε 3 Ιουνίου 2020.
  81. ↑ 81,0 81,1 81,2 «10 of Diego Maradona's best moments: the greatest player of all time?». Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2020. 
  82. ↑ «1987 : Η Ιταλία ανήκει στη Νάπολι».  Ανακτήθηκε 1 Μαΐου 2020.
  83. ↑ «Napoli news : Coppa Italia 1986-87».  Ανακτήθηκε 1 Μαΐου 2020.
  84. ↑ «The ball is round : A global history of football».  Ανακτήθηκε 13 Απριλίου 2020.
  85. ↑ «The god & his city: Life of Diego Maradona at Napoli and in Naples».  Ανακτήθηκε 18 Ιουνίου 2020.
  86. ↑ «Όταν οι Ναπολιτάνοι παραλληλούσαν για το Μαραντόνα».  Ανακτήθηκε 28 Μαρτίου 2020.
  87. ↑ «El festejo de Diego Maradona por el título de Napoli: "Orgulloso de vos"». Ανακτήθηκε στις 29 Ιουνίου 2020. 
  88. ↑ «Χρόνια Πολλά, Ντιέγκο Μαραντόνα».  Ανακτήθηκε 29 Απριλίου 2020.
  89. ↑ «Τα 50 κορυφαία ματς όλων των εποχών (19): Νάπολι – Μίλαν 4-1 (1988)».  Ανακτήθηκε 13 Μαΐου 2020.
  90. ↑ «Buy a classic sport photograph: Maradona, the 'God of Naples'».  Ανακτήθηκε 12 Ιουνίου 2020.
  91. ↑ «When Maradona Became a God in the City of Naples». Ανακτήθηκε στις 29 Ιουνίου 2020. 
  92. ↑ «Sex, drugs, soccer and roll». 
  93. ↑ «Diego Maradona: The Scandals».  Ανακτήθηκε 12 Ιουνίου 2020.
  94. ↑ «Maradona's mistake».  Ανακτήθηκε 12 Ιουνίου 2020.
  95. ↑ «'Maradona is immortal here' – Napoli fans 30 years after winning their first Scudetto».  Ανακτήθηκε 7 Μαΐου 2020.
  96. ↑ «UEFA Cup history :Season 1988/89».  Ανακτήθηκε 10 Μαΐου 2020.
  97. ↑ «Accadde Oggi: 1° Settembre 1990 La Supercoppa Italiana Al Napoli, 5 -1 Sulla Juventus».  Ανακτήθηκε 10 Ιουνίου 2020.
  98. ↑ «Franco Baresi one on one». 
  99. ↑ «Paolo Maldini : Maradona and Ronaldo best ever».  (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε 11 Μαρτίου 2020.
  100. ↑ «MARADONA'S NAPOLI MADE HISTORY BUT THERE IS A GREAT 'WHAT IF' ABOUT THEIR STORY». Ανακτήθηκε στις 11 Αυγούστου 2020. 
  101. ↑ «Diego : positivo-y-negativo».  Ανακτήθηκε 21 Μαρτίου 2020.
  102. ↑ «The rise and fall of Diego Maradona of Argentina».  Ανακτήθηκε 7 Μαΐου 2020.
  103. ↑ «Castrol World Cup legends : Diego Maradona 1986».  Ανακτήθηκε 1 Απριλίου 2020.
  104. ↑ «Maradona's goal "hand of God"». 
  105. ↑ «Cesar Luis MENOTTI talks Lionel MESSI, Argentina national team».  Ανακτήθηκε 15 Μαΐου 2020.
  106. ↑ «Soccer: 10 Greatest Matches Ever».  Ανακτήθηκε 14 Μαΐου 2020.
  107. ↑ «Republica Calcio sport: Maradona». 
  108. ↑ «Ντιέγκο Μαραντόνα 1986 (part I)».  Ανακτήθηκε 1 Απριλίου 2020.
  109. ↑ «Τα 50 κορυφαία ματς όλων των εποχών (2): Αργεντινή – Αγγλία 2-1 (1986)».  Ανακτήθηκε 13 Μαΐου 2020.
  110. ↑ «How Diego Maradona's Hand of God goal ignited a feud between the men who gave it».  Ανακτήθηκε 13 Μαΐου 2020.
  111. ↑ «Peter Shilton: 'Maradona's the greatest player in history but I don't respect him'».  Ανακτήθηκε 10 Μαΐου 2020.
  112. ↑ «Maradona : Greatest goal of the Century». 
  113. ↑ «Παγκόσμιο Κύπελλο: 32 χρόνια από το «χέρι του Θεού» και το «γκολ του αιώνα»».  Ανακτήθηκε 4 Ιουνίου 2020.
  114. ↑ Κατσώχης, Νάσος (2013). Μύθοι Παράλληλοι:ζεύγη ιστοριών με πρωταγωνιστές των Μουντιάλ. Αθήνα: Δίαυλος. σελίδες 23–24. ISBN 9789605311506. 
  115. ↑ «"Maradona lights up the world – with a helping hand"». . FIFA.com. Ανακτήθηκε 13 Μαΐου 2014
  116. ↑ «Diego Maradona will lead the National team of Argentina».  Ανακτήθηκε 29 Απριλίου 2020.
  117. ↑ «Diego Maradona: Argentina v Belgium 1986 – 90 World Cup Minutes In 90 Days».  Ανακτήθηκε 7 Μαΐου 2020.
  118. ↑ «Τα 50 κορυφαία ματς όλων των εποχών (24): Αργεντινή – Βέλγιο 2-0 (1986)».  Ανακτήθηκε 13 Μαΐου 2020.
  119. ↑ «Which Germany Star Will Be the Matthaus to Messi's Maradona?». Ανακτήθηκε στις 20 Ιουνίου 2020. 
  120. ↑ «From the Vault: a brief history of Argentina v Germany at the World Cup».  Ανακτήθηκε 3 Ιουνίου 2020.
  121. ↑ 121,0 121,1 «Awesome Facts About Diego Mararona You Probably Did not Know». Ανακτήθηκε στις 26 Ιουνίου 2020. 
  122. ↑ «FIFA : World Cup Mexico 1986 : Top scorers». Ανακτήθηκε στις 6 Ιουλίου 2020. 
  123. ↑ «If we knew then what we know now».  Ανακτήθηκε 29 Απριλίου 2020.
  124. ↑ «FIFA World Cup All Star teams».  Ανακτήθηκε 27 Μαΐου 2020.
  125. ↑ «World Cup Best Players (Golden Ball)». Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2020. 
  126. ↑ «Por qué Maradona no pudo ganar nunca la Copa América».  Ανακτήθηκε 9 Μαΐου 2020.
  127. ↑ «Copa America 1989». Ανακτήθηκε 9 Μαΐου 2020.
  128. ↑ «FIFA World Cup hall of fame: Diego Maradona, none before him, none there after».  Ανακτήθηκε 25 Απριλίου 2020.
  129. ↑ «Σαν σήμερα το τελευταίο προστέθηκε της Νάπολι του Μαραντόνα».  Ανακτήθηκε 1 Μαΐου 2020.
  130. ↑ «WORLD CUP '90 : Argentina Surprises Brazil, 1-0 : Soccer: Maradona is stymied for 80 minutes, then sets up goal by Caniggia as defending champions advance». Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2020. 
  131. ↑ «THE NEW YORK TIMES : World Cup 1990 - Argentina eliminates Italy on penalty kicks».  Ανακτήθηκε 1 Απριλίου 2020.
  132. ↑ «Το δίλημμα που έθεσε ο Ντιέγκο Μαραντόνα στους Ναπολιτάνους».  Ανακτήθηκε 1 Απριλίου 2020.
  133. ↑ «Maradona and Naples created an unearthly and sometimes dark magic. I was there».  Ανακτήθηκε 3 Μαΐου 2020.
  134. ↑ «Τα 50 κορυφαία ματς όλων των εποχών (28): Αργεντινή – Ιταλία 1-1 (4-3 πέν.) (1990)».  Ανακτήθηκε 12 Μαΐου 2020.
  135. ↑ «Maradona at World Cup 1990». 
  136. ↑ «Argentine - Germany : World Cup final 1990». 
  137. ↑ «Τα χώνει στον Μαραντόνα ο διαιτητής του τελικού στο Μουντιάλ του 1990».  Ανακτήθηκε 27 Απριλίου 2020.
  138. ↑ «Italia 90. La confesión de Matthaus: se equivocó Codesal y él no quiso patear el penal de la final contra Argentina».  Ανακτήθηκε 18 Ιουνίου 2020.
  139. ↑ «FIFA Awards - World Cup 1990 "Golden Ball"». Ανακτήθηκε στις 6 Ιουλίου 2020. 
  140. ↑ «La Leyenda de Maradona | El D10S del Fútbol». Ανακτήθηκε στις 20 Ιουνίου 2020. .
  141. ↑ «Mundial: Οι καλύτερες εθνικές που δεν το πήραν ποτέ (vids)».  Ανακτήθηκε 14 Μαΐου 2020.
  142. ↑ «Rated! The greatest sides NOT to win the World Cup». Ανακτήθηκε στις 20 Ιουλίου 2020. 
  143. ↑ «THE NEW YORK TIMES : After second test Maradona is out of the World Cup». 
  144. ↑ «First XI : World Cup celebrations». 
  145. ↑ «Argentina national football team statistics and records: appearances».  Ανακτήθηκε 7 Μαΐου 2020.
  146. ↑ «Οι κορυφαίοι του Μουντιάλ κατά τον "Γκάρντιαν" με 1ο Πελέ, 2ο Μαραντόνα και 3ο Μπεκενμπάουερ».  Ανακτήθηκε 22 Απριλίου 2020.
  147. ↑ «France Football's World Cup Top 100 1930-1990».  Ανακτήθηκε 22 Απριλίου 2020.
  148. ↑ «Footballhistory : Diego Maradona».  (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε 8 Μαρτίου 2020.
  149. ↑ «Όταν τελείωσε η μαγεία: Η τελευταία προσπάθεια του Ντιέγκο για restart πνίγηκε στην αμαρτία».  Ανακτήθηκε 3 Ιουνίου 2020.
  150. ↑ «DIEGO MARADONA: THE SEVILLA DIARIES». Ανακτήθηκε στις 20 Ιουνίου 2020. .
  151. ↑ «The life and times of Diego Maradona». Ανακτήθηκε στις 26 Ιουνίου 2020. 
  152. ↑ «Maradona, condenado». Ανακτήθηκε στις 26 Ιουνίου 2020. 
  153. ↑ «El día olvidado en que Diego Maradona ganó el Balón de Oro». Ανακτήθηκε στις 28 Ιουνίου 2020. 
  154. ↑ «ARGENTINA: SOCCER PLAYER DIEGO MARADONA SIGNS FOR NEW CLUB».  Ανακτήθηκε 8 Ιουνίου 2020.
  155. ↑ «Hace 20 años, Maradona volvía a Boca».  Ανακτήθηκε 10 Ιουνίου 2020.
  156. ↑ «THE NEW YORK TIMES : Maradona to Quit Boca». Ανακτήθηκε στις 26 Ιουνίου 2020. 
  157. ↑ «21 years on from Maradona's final professional game».  Ανακτήθηκε 8 Ιουνίου 2020.
  158. ↑ «Diego Maradona».  Ανακτήθηκε 12 Ιουνίου 2020.
  159. ↑ "Maradona, as others see him". FIFA.com. Ανακτήθηκε 17 Νοεμβρίου 2013
  160. ↑ «Seven Most Naturally Gifted Footballers Ever». Ανακτήθηκε στις 21 Ιουλίου 2020. 
  161. ↑ «Pele, Maradona split player of 20th century award».  Ανακτήθηκε 9 Μαΐου 2020.
  162. ↑ «Diego Maradona biography».  Ανακτήθηκε 28 Μαρτίου 2020.
  163. ↑ «France Football player of the Century».  (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε 17 Μαρτίου 2020.
  164. ↑ «World Cup 2010 news : Maradona tells press». 
  165. ↑ Diego Maradona fired from the Argentina national team | News Provider
  166. ↑ «Diego Maradona restera l'entraîneur du club argentin de Gimnasia encore une saison».  Ανακτήθηκε 15 Ιουνίου 2020.
  167. ↑ «Diego Maradona and the long battle with weight». 
  168. ↑ «New York Times : Maradona in Cuba for treatment». 
  169. ↑ «Cassa de libro : Yo soy el Diego».  Ανακτήθηκε 14 Μαρτίου 2020.
  170. ↑ «Εγώ, ο ΝΤΙΕΓΚΟ».  Ανακτήθηκε 12 Μαΐου 2020.
  171. ↑ «Ντιέγκο Μαραντόνα, το χέρι του Θεού, η αλήθεια μου».  Ανακτήθηκε 7 Απριλίου 2020.
  172. ↑ «Maradona finishes on a personal high». 
  173. ↑ «Argentinos Juniors modifica el nombre de su estadio Diego Armando Maradona». Ανακτήθηκε στις 11 Αυγούστου 2020. 
  174. ↑ «Englishman arrested for Maradona murder try».  Ανακτήθηκε 28 Μαρτίου 2020.
  175. ↑ «Diego Maradona demanda a su ex Claudia Villafañe».  Ανακτήθηκε 4 Απριλίου 2020.
  176. ↑ «El Salón de la Fama ya tiene inquilinos». Ανακτήθηκε στις 5 Αυγούστου 2020. 
  177. ↑ «Το σπίτι που μεγάλωσε ο Μαραντόνα έγινε μουσείο (Pics)».  Ανακτήθηκε 1 Ιουνίου 2020.
  178. ↑ «Κάννες 2019: Το «Diego Maradona» είναι το κατά Καπάντια ευαγγέλιο για τον μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών».  Ανακτήθηκε 13 Απριλίου 2020.
  179. ↑ «Ντιέγκο Μαραντόνα».  Ανακτήθηκε 12 Μαΐου 2020.
  180. ↑ «En Argentine, l'icône Maradona brille toujours».  Ανακτήθηκε 15 Ιουνίου 2020.
  181. ↑ «Diego, un heroe global en apuros».  Ανακτήθηκε 4 Απριλίου 2020.
  182. ↑ «¿ΣχόλιαEs el sucesor natural?».  Ανακτήθηκε 4 Απριλίου 2020.
  183. ↑ «Secretos y Misterior de Hombres y Mujeres. El sociólogo Eliseo Verón».  Ανακτήθηκε 3 Μαΐου 2020.
  184. ↑ «BBC : Maradona in intensive care».  Ανακτήθηκε 5 Απριλίου 2020.
  185. ↑ «Church of Maradona: Worshipping a (Former) Demi-God With Unusual Athletic Abilities».  Ανακτήθηκε 12 Ιουνίου 2020.
  186. ↑ «La salud del idolo».  Ανακτήθηκε 4 Απριλίου 2020.
  187. ↑ «Welcome to the Church of Diego Maradona».  Ανακτήθηκε 12 Ιουνίου 2020.
  188. ↑ Capital Music (2016-02-26), Ypo - Maradona, https://www.youtube.com/watch?v=VwBj9kg6A7g&feature=youtu.be, ανακτήθηκε στις 2017-08-07 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


π • σ • ε Εθνική Αργεντινής – Μουντιάλ 2010
Flag of Argentina.svg
π • σ • ε Ενδεκάδα του 20ου αιώνα
Τερματοφύλακας
Αμυντικoί
Μέσοι
Επιθετικοί
Σύνδεσμοι σε καταλόγους καθιερωμένων όρων
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ντιέγκο_Μαραντόνα&oldid=8383741"