Μισέλ Πλατινί

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μισέλ Πλατινί

Με την Εθνική το 1978
Προσωπικές πληροφορίες
Πλήρες όνομαΜισέλ Φρανσουά Πλατινί
Ημερ. γέννησης21 Ιουνίου 1955 (1955-06-21) (68 ετών)
Τόπος γέννησηςΖεφ, Γαλλία
Ύψος1,77 μ.
ΘέσηΜέσος
Νούμερο φανέλας10
Ομάδες νέων
1966–1972Σ Ζεφ
Επαγγελματική καριέρα*
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1972–1979ΑΣ Νανσί-Λωρραίνη181(98)
1979–1982ΑΣ Σαιντ-Ετιέν104(58)
1982–1987Γιουβέντους147(68)
Σύνολο432(224)
Εθνική ομάδα
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1975–1976Γαλλία (Ολυμπιακή)7(4)
1976–1987Γαλλία72(41)
1988Κουβέιτ1(0)
Προπονητική καριέρα
ΠερίοδοςΟμάδα
1988–1992Γαλλία
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα.
† Συμμετοχές (Γκολ).

Ο Μισέλ Φρανσουά Πλατινί (γαλλικά: Michel François Platini, γεννήθηκε 21 Ιουνίου 1955) είναι Γάλλος πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής, προπονητής και διοικητικό στέλεχος. Ως ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών,[1][2][3][4] ψηφίστηκε έβδομος στις εκλογές της IFFHS στην ανάδειξη των καλύτερων του 20ού αιώνα,[5] ενώ σε ειδική ψηφοφορία των νικητών της Χρυσής Μπάλας που διοργάνωσε το περιοδικό France Football κατετάγη πέμπτος του 20ού αιώνα πίσω από τους Πελέ, Μαραντόνα, Κρόιφ και Ντι Στέφανο.[6]

Επίσης, το France Football και η IFFHS τον ανέδειξαν ως τον κορυφαίο Γάλλο ποδοσφαιριστή του 20ού αιώνα, μπροστά από τους Ζινεντίν Ζιντάν και Ρεϊμόν Κοπά.[7][8] Τροπαιούχος τρεις συνεχόμενες χρονιές της Χρυσής Μπάλας την περίοδο που αγωνιζόταν στη Γιουβέντους, αναγνωρίστηκε από το σύλλογο ως κορυφαίος παίκτη της όλων των εποχών.[9] Ως αναγνώριση των επιτευγμάτων του, έγινε Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής το 1985 και Αξιωματικός της το 1988.[10] Το 2000 συμπεριλήφθηκε στην καλύτερη ενδεκάδα του 20ού αιώνα από τη FIFA.[11]

Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο Πλατινί έπαιξε στις ομάδες της Νανσί-Λωρραίνης, της Σαιντ-Ετιέν και της Γιουβέντους. Αν και αγωνίστηκε στην καριέρα του ως επιθετικός μέσος, υπήρξε και ικανότατος σκόρερ: κέρδισε τον τίτλο του πρώτου σκόρερ της Σέριε Α τρεις συνεχόμενες χρονιές και ήταν ο καλύτερος σκόρερ της Γιουβέντους στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα 1984–85. Έλαβε το ψευδώνυμο «Ο Βασιλιάς» (Le Roi) λόγω των είχε ηγετικών ικανοτήτων του.[10] Ήταν ο κορυφαίος παίκτης της εθνικής ομάδας της Γαλλίας, η οποία κέρδισε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου του 1984, μια διοργάνωση όπου βραβεύτηκε ως πρώτος σκόρερ και ως ο καλύτερος παίκτης, και έφτασε μέχρι τους ημιτελικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου το 1982 και το 1986. Μέχρι το 2007 ήταν ο πρώτος σκόρερ της Εθνικής Γαλλίας και μέχρι το 2021 ήταν ο ποδοσφαιριστής που είχε σημειώσει τα περισσότερα γκολ (9) που έχουν επιτευχθεί σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.[12]

Μετά την αποχώρησή του ως παίκτης, ο Πλατινί ήταν για τέσσερα χρόνια ο προπονητής της εθνικής ομάδας της Γαλλίας ενώ το 2007, εξελέγη πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ θέση την οποία κράτησε ως το 2015.[13] Το 2011 ήταν ένα από τα 15 πρώτα μέλη που εισήχθησαν στην Αίθουσα Φήμης του Ποδοσφαίρου (Salón de la Fama del Fútbol) στην Πατσούκα, της πολιτείας Ιδάλγο του Μεξικού.[14][15]

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στις 21 Ιουνίου του 1955 στο Ζεφ της Μερτ-ε-Μοζέλ στη Λωρραίνη. Ο παππούς του ήταν Ιταλός από τη Νοβάρα που μετακόμισε στην πόλη, ενώ ο πατέρας του ήταν ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής που ακολούθησε στη συνέχεια την προπονητική. [16] Ο μικρός Πλατινί ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στη μικρή τοπική ομάδα της πόλης του σε ηλικία 10 ετών. Το φθινόπωρο του 1972 εντάχθηκε στην αναπληρωματική ομάδα της Νανσί που αγωνιζόταν στην τρίτη κατηγορία.[17] Το ταλέντο του είχε ήδη αναγνωριστεί και είχε 13 συμμετοχές στην ερασιτεχνική εθνική, έξι στη στρατιωτική και τέσσερις στην εθνική νέων.[18]

Καριέρα σε συλλόγους[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 3 Μαΐου 1973 ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα με την πρώτη ομάδα της Νανσί στην πρώτη κατηγορία του γαλλικού πρωταθλήματος.[19] Το 1974 έσπασε το αριστερό του χέρι και δεν μπόρεσε να βοηθήσει την ομάδα του στη μάχη να αποφύγει τον υποβιβασμό. Η Νανσί προήχθη και πάλι στην πρώτη κατηγορία την επόμενη χρονιά και ο Πλατινί είχε γίνει ο σημαντικότερος παίκτης της ομάδας (σημείωσε 17 γκολ).[20] Διέθετε οργανωτικές ικανότητες, ήταν άριστος πασέρ,[21] η τεχνική του ήταν εντυπωσιακή (ιδιαίτερα για Ευρωπαίο ποδοσφαιριστή), ενώ η ειδικότητά του περιελάμβανε τα ελεύθερα λακτίσματα (απευθείας εκτελέσεις φάουλ), τα οποία ασκούσε σχεδόν καθημερινά σε ειδικές βάρδιες μετά την προπόνηση.[22][23]

Το 1976 υπέγραψε το νέο επαγγελματικό συμβόλαιο, είχε μια εξαιρετική σεζόν και ψηφίστηκε ως ο Γάλλος ποδοσφαιριστής της χρονιάς.[24] Στην ηλικία των 20 ετών, ο Πλατινί ήταν η μεγάλη ελπίδα του γαλλικού ποδοσφαίρου, το οποίο ήταν σε μεγάλη κρίση τα τελευταία χρόνια μετά την ομάδα των τελών της δεκαετίας του 1950. Με την τέταρτη θέση στο πρωτάθλημα, η ομάδα είχε την καλύτερη θέση μέχρι τότε (1977 και 25 γκολ του Πλατινί στο πρωτάθλημα) και ήταν στον τελικό του Κυπέλλου Γαλλίας το 1978, όπου η Νις ηττήθηκε με γκολ του Πλατινί.[25] Ήταν ο πρώτος σημαντικός τίτλος στην ιστορία του σωματείου. Την ίδια χρονιά ο Πλατινί υπέστη πολλαπλό κάταγμα της κνήμης (συνολικά έσπασε το πόδι του πέντε φορές, το χέρι δύο φορές στην καριέρα του).[26]

Μετά από διαφορές με το σύλλογό του, αποφάσισε να εγκαταλείψει τη Νανσί το 1979 μετακομίζοντας στη Σαιντ Ετιέν.[20] Το 1981 ήταν πρωταθλητής Γαλλίας με το σύλλογο, αλλά απέτυχε δύο φορές στον τελικό του Κυπέλλου.[27] Ο Πλατινί στα τέλη της δεκαετίας του 1970 ήδη αναγνωρίζονταν ως ένας από τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο (μαζί με τον Ζίκο και τον Ντιέγκο Μαραντόνα).[28]

Το 1982 έγινε μέλος της ιταλικής Γιουβέντους, της οποίας ο πυρήνας ήταν οι παίκτες που κέρδισαν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982 (Ντίνο Τζοφ, Γκαετάνο Σιρέα, Αντόνιο Καμπρίνι, Μάρκο Ταρντέλι κα).[29] Τα χρόνια στο Τορίνο ήταν τα πιο επιτυχημένα στην καριέρα του Γάλλου, ο οποίος κέρδισε σχεδόν όλους τους τίτλους. Αλλά στην αρχή ο χρόνος του στην Ιταλία χαρακτηριζόταν από δυσκολίες, διότι λόγω του υψηλού ετήσιου μισθού του ήταν δημοφιλής στόχος των μέσων μαζικής ενημέρωσης και αυτό οδήγησε επίσης σε ζήλια μέσα στην ομάδα.[24] Το χειμώνα της πρώτης του σεζόν ήθελε ακόμη και να φύγει από τη Γιουβέντους. Έμεινε όμως, και μαζί με τους Ζμπίγκνιεβ Μπόνιεκ και Πάολο Ρόσι, πραγματοποίησαν τους στόχους τους στην επίθεση και η επιτυχία ήρθε: τον πρώτο χρόνο κέρδισαν το Κύπελλο Ιταλίας και βρισκόταν στον τελικό του Ευρωπαϊκού Κύπελλου Πρωταθλητριών, όπου έπρεπε να νικήσουν το Αμβούργο, κάτι το οποίο όμως δεν πραγματοποιήθηκε στον τελικό της Αθήνας.[30] Ο ίδιος κέρδισε την πρώτη Χρυσή Μπάλα της καριέρας του ως καλύτερος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής.[31]

Με το Μαραντόνα μετά από αγώνα Νάπολι - Γιουβέντους

Η Γιουβέντους έτσι καθιερώθηκε στις ισχυρότερες ομάδες του κόσμου και ο προπονητής της Τραπατόνι έκανε το Γάλλο επικεφαλής στην ομάδα. Το 1984 κέρδισε το πρωτάθλημα και έφτασε στον τελικό του Κύπελλο Κυπελλούχων νικώντας την Πόρτο με 2–1.[25] Ο Πλατινί κέρδισε για δεύτερη φορά τον τίτλο του κορυφαίου σκόρερ στο πρωτάθλημα (20 γκολ) και ψηφίστηκε τρεις φορές στη σειρά ο καλύτερος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής της χρονιάς (1983, 1984, 1985), αναδεικνυόμενος σε σούπερ αστέρα. Ήταν ο πρώτος ποδοσφαιριστής που κατέκτησε τρεις συνεχόμενες φορές το βραβείο.[9][31] Η επικράτησή του στις ψηφοφορίες του θεσμού ήταν χαρακτηριστικά εύκολη με τις πλειοψηφίες των δύο τελευταίων επιλογών να αποτελούν ρεκόρ στην ιστορία του γαλλικού βραβείου μέχρι το 2009, [32] ενώ την πρώτη χρονιά το 68,3 % των πρώτων ψήφων παραμένει το υψηλότερο ποσοστό στην ιστορία.[33]

Η επιτυχία με το σύλλογο συνεχίστηκε, και το 1985 η Γιουβέντους αντιμετώπισε τη Λίβερπουλ στον τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Ο Πλατινί σημείωσε το γκολ της νίκης και ήταν ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με επτά γκολ.[34] Ωστόσο, η επιτυχία αυτή επισκιάστηκε από την τραγωδία του Χέιζελ. Η φιλοσοφία του για το ποδόσφαιρο, όπως στη ζωή, είναι πρώτα και κύρια η απόλαυση αλλά «εκείνο το βράδυ δεν είχε καμία σχέση με το ποδόσφαιρο. Έπρεπε να μας φέρουν το κύπελλο στα αποδυτήρια», είπε αργότερα.[1] Το 1985 κατέκτησε και το Διηπειρωτικό Κύπελλο με νίκη της Γιουβέντους επί της Αρχεντίνος Τζούνιορς στα πέναλτι (κανονική διάρκεια 2–2) με τον ίδιο να σημειώνει ένα γκολ κατά τη διάρκεια του αγώνα και το νικητήριο πέναλτι στη διαδικασία μετά τη λήξη και της παράτασης.[35][36] Σε ένα από τους καλύτερους τελικούς στην ιστορία της διοργάνωσης, έκανε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της καριέρας του έχοντας ακόμα μία ασίστ, ενώ του ακυρώθηκε εσφαλμένα ένα ακόμη γκολ.[37][38] Το 1986 κατέκτησε το δεύτερο πρωτάθλημα, που ήταν ο τελευταίος τίτλος του, καθώς τερμάτισε την καριέρα του το καλοκαίρι του 1987 στην ηλικία των 32 ετών, έχοντας σημειώσει 68 γκολ πρωταθλήματος σε 147 αγώνες.[16]

Διεθνής καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το καλοκαίρι του 1976, ο Πλατινί αγωνίστηκε με την Ολυμπιακή ομάδα της χώρας του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ, σημειώνοντας τρία γκολ στη διοργάνωση φτάνοντας μέχρι τα ημιτελικά.[17] Έστρεψε τη διεθνή προσοχή επάνω του για πρώτη φορά στις 16 Νοεμβρίου 1977, όταν έλαμψε ως παίκτης του παιχνιδιού με αντίπαλο τη Βουλγαρία και σημείωσε ένα γκολ με σουτ από 25 μέτρα. Η Γαλλία είχε προκριθεί για το Παγκόσμιο Κύπελλο για πρώτη φορά μετά από δώδεκα χρόνια μετά με αυτή τη νίκη με 3–1.[39] Την ίδια χρονιά, ο Πλατινί είχε ψηφιστεί ως τρίτος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής της χρονιάς.[40]

Το Φεβρουάριο του 1978 σε φιλικό αγώνα στη Νάπολη απέναντι στην Εθνική Ιταλίας πραγματοποίησε εντυπωσιακή εμφάνιση και σημειώνοντας ένα γκολ με φάουλ στο τελικό 2–2.[17] Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978 στην Αργεντινή, οι ελπίδες της Γαλλίας βρίσκονταν στους ώμους του Πλατινί που τώρα ήταν και αρχηγός της ομάδας στα 23 του χρόνια. Μετά την εναρκτήρια ήττα από την Ιταλία (1–2), ήρθε μια ακόμα ήττα από τους γηπεδούχους (με τους Γάλλους να έχουν σοβαρά παράπονα από τη διαιτησία[41] και η διοργάνωση τελείωσε στον πρώτο γύρο αφήνοντας απογοητευμένους τους Γάλλους φιλάθλους.[42][43]

Το 1981, όπως είχε κάνει εξάλλου τέσσερα χρόνια πριν με αντίπαλο τη Βουλγαρία και όπως θα ξανάκανε και τέσσερα χρόνια αργότερα κατά της Γιουγκοσλαβίας, ο Πλατινί πέτυχε το γκολ της πρόκρισης στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982 και εξασφαλίζει τη συμμετοχή των «τρικολόρ» στον θεσμό: η θρυλική εκτέλεση φάουλ κόντρα στην Ολλανδία στην κρίσιμη συνάντηση του Παρκ ντε Πρενς του Παρισιού σφραγίζει την πρόκριση της Γαλλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας.[44] Στην τελική φάση της διοργάνωσης, ο ηγέτης της ομάδας έχει ένα μέτριο γύρο στη φάση των ομίλων, αλλά στους αγώνες της φάσης των νοκ-άουτ ανέκαμψε και η Γαλλία έγινε μια από τους πιο πιθανούς διεκδικητές του τίτλου. Ο Πλατινί συμμετείχε είτε στην αρχή είτε στο τέλος σχεδόν κάθε γαλλικής επιθετικής κίνησης και αναγνωρίστηκε ως ο καλύτερος Γάλλος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών βγάζοντας την εθνική ομάδα από την αφάνεια δεκαετιών.[24][45] Οι τρικολόρ έκαναν πολύ καλές εμφανίσεις και έφτασαν στους ημιτελικούς νικώντας τη Βόρεια Ιρλανδία, το Κουβέιτ και την Αυστρία,[46] όπου η Δυτική Γερμανία σε ένα από τους καλύτερους αγώνες στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων νίκησε στα πέναλτι μετά από συναρπαστικό παιχνίδι (3–3 στη διάρκεια του αγώνα, ονομάστηκε «Νύχτα της Σεβίλλης»). Η εμφάνιση των Γάλλων ήταν άξια ομάδας που δικαιούνταν να φτάσει στον τελικό και ο Πλατινί σημείωσε ένα γκολ με πέναλτι στην κανονική διάρκεια του αγώνα καθώς και αυτό στη διαδικασία των πέναλτι. Όμως η αποτυχία δύο Γάλλων στη διαδικασία στέρησε από την ομάδα την πρώτη παρουσία της σε τελικό της διοργάνωσης.[47][48][49] Η Γαλλία τελείωσε τη διοργάνωση στην τέταρτη θέση και ο Πλατινί συμπεριλήφθηκε στην καλύτερη ομάδα του Κυπέλλου.[50]

Δύο χρόνια αργότερα, ο Πλατινί κυριάρχησε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1984 στη χώρα του όσο κανένας άλλος. Οι εμφανίσεις του εντυπωσίασαν ολόκληρη την Ευρώπη.[51] Με το πρώτο του τέρμα με αντίπαλο τη Γιουγκοσλαβία κατέρριψε το ρεκόρ του Ζυστ Φονταίν φτάνοντας τα 31 γκολ με το εθνόσημο. Ο Πλατινί οδήγησε την ομάδα του στον τίτλο και έδειξε ιδιαίτερη ικανότητα σκοραρίσματος πετυχαίνοντας 9 από τα 14 γαλλικά γκολ (αυτό το ρεκόρ Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ισοφαρίστηκε το 2016 από τον Πορτογάλο Κριστιάνο Ρονάλντο, αλλά σε τέσσερις διοργανώσεις και καταρρίφθηκε το 2021 από τον ίδιο[52]). Σημείωσε δύο εξαιρετικά χατ τρικ και παραμένει ο μόνος που έχει καταφέρει κάτι τέτοιο σε τελική φάση της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Το πρώτο ήρθε στη νίκη με 5–0 επί του Βελγίου στη Ναντ, το δεύτερο μέσα σε 18 λεπτά στη νίκη με 3–2 επί της Γιουγκοσλαβίας στο Σεντ-Ετιέν.[51][53] Η επίδοση των 9 τερμάτων από έναν ποδοσφαιριστή σε μία διοργάνωση παραμένει ακατάρριπτο ρεκόρ αγωνιζόμενος μάλιστα στις πέντε συναντήσεις που προέβλεπε το τότε πρόγραμμα.[17][54] Ο αρχηγός υποστηρίκτηκε από άριστους συνεργάτες, ειδικά στο κέντρο: με τους Αλέν Ζιρές, Λουίς Φερναντές και Ζαν Τιγκανά, δημιούργησε το μαγικό καρέ της γαλλικής εθνικής τη δεκαετία του 1980.[42][55] Ο ημιτελικός ήταν ο καλύτερος αγώνας της διοργάνωσης και διεξήχθη στις 23 Ιουνίου, στο κατάμεστο «Βελοντρόμ» της Μασσαλίας, όπου η Γαλλία λύγισε την Πορτογαλία στην παράταση (3–2), ύστερα από ένα συναρπαστικό παιχνίδι, από τα καλύτερα της ιστορίας του θεσμού. Ένα λεπτό πριν από τα πέναλτι και ενώ ο αγώνας ήταν ισόπαλος με 2–2 στην παράταση, ο Πλατινί κρατούσε «το κλειδί του παραδείσου», όπως έγραψε την επόμενη μέρα η εφημερίδα L'Équipe και έγειρε οριστικά την πλάστιγγα υπέρ των μετέπειτα πρωταθλητών Ευρώπης.[56][57][58] Στον τελικό με αντίπαλο την Ισπανία (2–0), σημείωσε ένα τέρμα με απευθείας εκτέλεση φάουλ στο 57ο λεπτό και έβαλε τη Γαλλία στο νικητήριο δρόμο, που επωφελούμενη και αποβολής από πλευράς των αντιπάλων της κέρδισε τον πρώτο της διεθνή τίτλο.[59] Το έθνος που είχε κάνει περισσότερα από οποιοδήποτε άλλο για να προωθήσει τον διεθνή ανταγωνισμό στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο είχε τελικά κερδίσει μία από τις διοργανώσεις που είχαν συμβάλει τα μέγιστα στην υλοποίησή τους. 57 χρόνια από τότε που ο Henri Delauney, τότε πρόεδρος της Γαλλικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου, είχε προτείνει για πρώτη φορά ένα διεθνή διαγωνισμό για τα ευρωπαϊκά κράτη, ο Πλατινί σήκωσε το τρόπαιο που έφερε το όνομά του.[51]

Την επόμενη χρονιά ήρθε ο δεύτερος διεθνής τίτλος το Τρόπαιο Αρτέμιο Φράνκι μετά από τη νίκη στο Παρίσι επί της νικήτριας του Κόπα Αμέρικα του 1983 Ουρουγουάη με 2–0 στις 21 Αυγούστου. Ήταν ο πρώτος τίτλος στην ιστορία του θεσμού.[60][61] Το 1986 στο Μεξικό ο Πλατινί πήρε μέρος στο τρίτο του Παγκόσμιο Κύπελλο, την τελευταία ευκαιρία να κερδίσει τον τίτλο. Αγωνίστηκε με πρόβλημα τραυματισμού που τελικά ήταν αυτός που τον οδήγησε στο πρόωρο τέλος της καριέρας του. Σημείωσε δύο σημαντικά τέρματα: στον γύρο των "16" με 1–0 απέναντι στην Ιταλία (τελικό σκορ 2–0) και το δεύτερο ισοφάρισε τη Βραζιλία στο «παιχνίδι του αιώνα» (1–1 κανονική διάρκεια και παράταση, 4–3 νίκη στα πέναλτι με τον Πλατινί να χάνει το δικό του) και η Γαλλία έφτασε στον ημιτελικό, όπου συναντήθηκε πάλι με τη Δυτική Γερμανία.[41][62] Αλλά η απόπειρα εκδίκησης δεν ήταν επιτυχής και η γειτονική χώρα κατάφερε να αντισταθεί στις συνεχείς επιθέσεις των Γάλλων που ενορχηστρώνονταν από τον Πλατινί αλλά η έλλειψη υψηλού επιπέδου επιθετικών δεν οδήγησε σε σκοράρισμα. Δύο τέρματα με αντεπιθέσεις έδωσαν την πρόκριση στη Δυτική Γερμανία και πάλι στον τελικό. Στο μικρό τελικό, χωρίς τον ηγέτη της, η Γαλλία νίκησε το Βέλγιο και τελείωσε τρίτη. Ο Πλατινί συμπεριλήφθηκε στην καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης για δεύτερη φορά.[50] Έκλεισε την καριέρα του στα Παγκόσμια Κύπελλα με 5 τέρματα σε 14 αγώνες που συμμετείχε.[41] Όπως και οι κορυφαίοι Φέρεντς Πούσκας, Αλφρέδο Ντι Στέφανο και Γιόχαν Κρόιφ έμεινε «βασιλιάς χωρίς στέμμα».[63][64]

Στις 29 Απριλίου 1987 αγωνίστηκε στο τελευταίο του διεθνές παιχνίδι με την Ισλανδία. Πήρε μέρος συνολικά σε 72 διεθνείς συναντήσεις και ήταν αρχηγός της εθνικής Γαλλίας 49 φορές. Σημείωσε συνολικά 41 γκολ[65] και ήταν ο πρώτος Γάλλος σκόρερ όλων των εποχών για περισσότερες από δύο δεκαετίες. Η αποχώρησή του συνοδεύετηκε από την αποτυχία πρόκρισης της Γαλλίας και στα δύο επόμενα Παγκόσμια Κύπελλα.[44] Τελειώνοντας τη σταδιοδρομία του ως ποδοσφαιριστής, ο εμβληματικός μέσος της Γιουβέντους και της Εθνικής Γαλλίας, είχε πετύχει συνολικά 358 τέρματα σε 666 επίσημους αγώνες, ο δεύτερος καλύτερος Γάλλος σκόρερ στην μέχρι τότε ιστορία.[20][66]

Μετά το ποδόσφαιρο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Διετέλεσε ομοσπονδιακός τεχνικός της Εθνικής Γαλλίας από το 1988 έως το 1992. Εργάστηκε κυρίως για την πρόκριση στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1992 στη Σουηδία. Έχρισε διεθνή τον Ντιντιέ Ντεσάν και βασίστηκε στο εξαιρετικό επιθετικό δίδυμο Ερίκ Καντονά - Ζαν Πιερ Παπέν. Η Γαλλία διακρίθηκε στα προκριματικά στάδια, κερδίζοντας και τους οκτώ αγώνες της ομάδας, συμπεριλαμβανομένων αξιοσημείωτων νικών εκτός Ισπανίας και Τσεχοσλοβακίας. Μετά από ένα αήττητο ρεκόρ 19 αγώνων, ήταν μεταξύ των φαβορί και ο Πλατινί ανακηρύχθηκε Προπονητής της Χρονιάς το 1991 από το περιοδικό World Soccer.[26][67] Αλλά μία σειρά από κακές εμφανίσεις σε αγώνες προετοιμασίας, ακολουθούμενες από τον αποκλεισμό της Γαλλίας από την πρώτη φάση της διοργάνωσης, οδήγησαν τον Πλατινί να παραιτηθεί από προπονητής.[24]

2008

Ήταν συνυπεύθυνος, μαζί με τον Φερνάν Σαστρ, για τη διοργάνωση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1998 στη Γαλλία. Την ίδια χρονιά η FIFA τον εξέλεξε στην καλύτερη ενδεκάδα του 20ού αιώνα.[11][68] Τον Ιανουάριο του 2001 εκλέχθηκε αντιπρόεδρος της Γαλλικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (FFF) τονίζοντας τη σημασία της παραμονής του ποδοσφαίρου ως παιχνιδιού ούτως ώστε να μη καταστεί πρωτίστως επιχειρηματική δραστηριότητα.[69] Εκλέχθηκε στις 26 Ιανουαρίου 2007 πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ, διαδεχόμενος το Σουηδό Λέναρτ Γιόχανσον.[25] Ήταν ο πρώτος πρώην ποδοσφαιριστής που έγινε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας. Έλαβε επίσης τη θέση του προέδρου στην τεχνική επιτροπή της ΟΥΕΦΑ το 2002. Η θητεία του ως προέδρου της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας κρίνεται αποτυχημένη.[70] Υποστήριξε ανεξήγητα (θεωρητικά) το Κατάρ ως την επιλογή για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022 στη μέση του ευρωπαϊκού χειμώνα που οδηγεί σε ανατροπή των χρονοδιάγραμματων όλο το ποδόσφαιρο της γηραιάς ηπείρου.[71] Νέοι κανόνες που εισήχθησαν το 2011 θα μπορούσαν να έχουν εκτεταμένες επιπτώσεις στην ανταγωνιστικότητα στο ευρωπαϊκό διεθνές ποδόσφαιρο των συλλόγων, διότι περιόριζαν το ποσό χρημάτων που θα μπορούσαν να ρίξουν οι επενδυτές σε μια δεδομένη ομάδα. Το όφελος ήταν για τις γερμανικές ομάδες, οι οποίες παραδοσιακά είχαν πιο ισορροπημένα οικονομικά από τις ομάδες της Ισπανίας και της Μεγάλης Βρετανίας.[72]

Το 2015 αποβλήθηκε από τη διοίκηση της Ομοσπονδίας λόγω διαμάχης με την επιτροπή ηθικής.[25] Συγκεκριμένα στην υπόθεση διαφθοράς στους κόλπους της FIFA οι Ελβετοί εισαγγελείς κατηγόρησαν τον πρόεδρο της διεθνούς Ομοσπονδίας Σεπ Μπλάτερ, ότι πραγματοποίησε «άπιστη πληρωμή» ύψους 2 εκατομμυρίων δολαρίων στον Πλατινί. Και οι δύο αξιωματούχοι τέθηκαν υπό επίσημη έρευνα από την ανεξάρτητη επιτροπή δεοντολογίας της FIFA στα τέλη Σεπτεμβρίου 2015. Στις 8 Οκτωβρίου 2015, ο Πλατινί τέθηκε προσωρινά σε αναστολή έως τις 6 Ιανουαρίου 2016 από οποιαδήποτε δραστηριότητα που σχετίζεται με το ποδόσφαιρο. Στις 21 Δεκεμβρίου, και οι δύο παράγοντες κρίθηκαν ένοχοι για παραβιάσεις δεοντολογίας και απαγορεύτηκαν από την ενασχόληση με το άθλημα έως το 2023.[73][74] Επίσης, ο Γάλλος βρίσκεται στο επίκεντρο εισαγγελικής έρευνας των αρχών της χώρας του (PNF), η οποία ειδικεύεται στη διερεύνηση οικονομικών εγκλημάτων και διαφθοράς, για την ανάθεση της διοργάνωσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2022 στο εμιράτο του Κατάρ από το 2016. Εξέτασε πιθανά αδικήματα όπως η ιδιωτική διαφθορά.[75] Τον Ιουλίου του 2022 η ελβετική δικαιοσύνη έκρινε αθώο τον Πλατινί για τις ανωτέρω κατηγορίες.[76]

Η ζωή και το έργο του Μισέλ Πλατινί παρουσιάζονται μέσα από μία εντυπωσιακά εκτεταμένη συλλογή αθλητικών εκθεμάτων, τιμημένη με δύο ρεκόρ Γκίνες, στο Μουσείο Μισέλ Πλατινί που βρίσκεται στην Κύπρο, στο χωριό Μοσφιλωτή.[77][78]

Στατιστική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύλλογοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εμφανίσεις Συλλόγων Πρωτάθλημα Κύπελλο Ευρώπη Σύνολο
Σεζόν Σύλλογος Πρωτάθλημα Αγώνες Γκολ Αγώνες Γκολ Αγώνες Γκολ Αγώνες Γκολ
Γαλλία Πρωτάθλημα Κύπελλο Ευρώπη Σύνολο
1972–73 Νανσί Κατηγορία 1 4 2 - - 4 2
1973–74 21 2 3 0 - 24 2
1974–75 Κατηγορία 2 32 17 6 13 - 38 30
1975–76 Κατηγορία 1 31 22 7 6 - 38 28
1976–77 38 25 1 0 - 39 25
1977–78 36 18 10 7 - 46 25
1978–79 19 12 5 3 - 24 15
1979–80 Σαιντ Ετιέν Κατηγορία 1 33 16 7 5 7 5 47 26
1980–81 35 20 10 5 7 4 52 29
1981–82 36 22 8 5 2 0 46 27
Ιταλία Πρωτάθλημα Κύπελλο Ευρώπη Σύνολο
1982–83 Γιουβέντους Σέριε Α 30 16 9 7 9 5 48 28
1983–84 28 20 7 3 8 2 43 25
1984–85 30 18 9 4 9 7 48 29
1985–86 30 12 6 1 6 3 42 16
1986–87 29 2 8 1 4 2 41 5
Σύνολο Γαλλία 285 156 57 44 16 9 358 209
Ιταλία 147 68 39 16 36 19 222 103
Συνολική καριέρα 432 224 96 60 52 28 580 312

Διεθνείς διοργανώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εθνική Γαλλίας
Έτος Εμφανίσεις Γκολ
1976 5 4
1977 7 2
1978 6 4
1979 4 2
1980 6 5
1981 4 2
1982 10 4
1983 4 1
1984 10 13
1985 6 2
1986 9 2
1987 1 0
Σύνολο 72 41

Τίτλοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σε συλλόγους[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νανσί

  • Πρωτάθλημα Γαλλίας (2η κατηγορία) : 1974–75
  • Κύπελλο Γαλλίας : 1977–78

Σαιντ-Ετιέν

  • Πρωτάθλημα Γαλλίας : 1980–81

Γιουβέντους

  • Πρωτάθλημα Ιταλίας (2) : 1983–84, 1985–86
  • Κύπελλο Ιταλίας : 1982–83
  • Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης : 1983–84
  • Σούπερ Κύπελλο Ευρώπης : 1984–85
  • Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης : 1984–85
  • Διηπειρωτικό Κύπελλο : 1984–85

Εθνική ομάδα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα : 1984
  • Διηπειρωτικό Κύπελλο : 1985
  • Κύπελλο Αρτέμιο Φράνκι : 1985
  • Παγκόσμιο Κύπελλο : 1986 (3η θέση)
  • Καθ'όλη τη διάρκεια της διεθνούς καριέρας του Πλατινί, η Γαλλία κέρδισε πέντε φορές το κύπελλο Nasazzi και ο Πλατινί ήταν ο αρχηγός της εθνικής ομάδας της Γαλλίας κατά την τρίτη, τέταρτη και πέμπτη διοργάνωση όπου η εν λόγω ομάδα κατέκτησε την πρώτη θέση.

Ατομικές διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παίκτης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Χρυσή Μπάλα (3) : 1983, 1984, 1985
    • 3η θέση (2) : 1977, 1980
  • Onze d'or (3) : 1983, 1984, 1985
  • Onze d'Argent : 1977
  • ΔΟΕ Καλύτερος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής (2) : 1983–84, 1984–85
  • Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα καλύτερος παίκτης : 1984
  • Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα πρώτος σκόρερ : 1984
  • Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα καλύτερη ομάδα : 1984
  • Γάλλος παίκτης της χρονιάς (2) : 1976, 1977
  • Γάλλος παίκτης του αιώνα : 1999
  • L'Équipe French Champion of Champions (2) : 1977, 1984
  • FIFA XI: 1979
  • World Soccer περιοδικό παίκτης της χρονιάς (2) : 1984, 1985
  • Guerin d'Oro: 1984
  • Πρώτος σκόρερ ιταλικού πρωταθλήματος (3) : 1982–83, 1983–84, 1984–85
  • Ευρωπαϊκού Κυπέλλου Πρωταθλητριών πρώτος σκόρερ: 1984–85
  • Διηπειρωτικό Κύπελλο πολυτιμότερος παίκτης : 1985
  • Παγκοσμίου Κυπέλλου καλύτερη ομάδα (2) : 1982, 1986
  • Παγκοσμίου Κυπέλλου καλύτερη ομάδα όλων των εποχών : 1994
  • Παγκόσμια Ομάδα του 20ού αιώνα : 1998
  • FIFA Ομάδα όνειρο των Παγκοσμίων Κύπελλων : 2002
  • IFFHS : Παγκόσμια Ομάδα του XXού αιώνα
  • IFFHS : 7ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα
  • IFFHS Legends
  • Golden Foot: 2004, σαν ποδοσφαιρικός θρύλος
  • FIFA 100
  • UEFA Golden Jubilee Poll: #9
  • Premio internazionale Giacinto Facchetti: 2011
  • Globe Soccer Awards Player Career Award: 2012
  • Αρτέμιο Φράνκι βραβείο
  • Καλύτερη ΧΙ όλων των εποχών της Γιουβέντους: 2017
  • Hall of Fame ιταλικού ποδοσφαίρου
  • Hall of Fame Αγγλικού ποδοσφαίρου (ψηφίστηκε ως ο κορυφαίος Ευρωπαίος. Το ένα από τα δύο μέλη εκτός Βρετανίας.)
  • Chevalier of the Legion of Honour
  • Officer of the Legion of Honour

Προπονητής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • El País καλύτερος Ευρωπαίος προπονητής του έτους : 1991
  • World Soccer περιοδικό προπονητής του έτους : 1991

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 «FIFA : Elegance and intelligence personified in blue» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Φεβρουαρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 1 Φεβρουαρίου 2015. 
  2. ↑ «The 15 Best (Men's) Soccer Players of All Time» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2022. 
  3. ↑ «The 20 greatest soccer players of all time» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουλίου 2021. 
  4. ↑ «Los 25 mejores jugadores de la historia del fútbol» (στα Ισπανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Απριλίου 2023. Ανακτήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου 2023. 
  5. ↑ «IFFHS Century Elections» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2020. 
  6. ↑ «France Football's Football player of the Century» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2020. 
  7. ↑ «Best French player of the 20th century» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 2020. 
  8. ↑ «IFFHS' Players and Keepers of the Century for many countries» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Απριλίου 2021. 
  9. ↑ 9,0 9,1 «Οι κορυφαίοι μπαλαδόροι του αιώνα». Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2020. 
  10. ↑ 10,0 10,1 «Michel Platini : Le Roi» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 30 Ιουλίου 2020. 
  11. ↑ 11,0 11,1 «Η καλύτερη 11άδα του 20ού αιώνα». Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2021. 
  12. ↑ «European Championship 1960-2021 - Final Tournaments - Top Goal Scorers» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2022. 
  13. ↑ «Michel Platini» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Μαρτίου 2021. 
  14. ↑ «El Salón de la Fama ya tiene inquilinos» (στα Ισπανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουνίου 2012. Ανακτήθηκε στις 5 Αυγούστου 2020. CS1 maint: Unfit url (link)
  15. ↑ «Hall of Fame of Soccer Mexico and World: World» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου 2021. 
  16. ↑ 16,0 16,1 «Buon compleanno, Monsieur Calcio» (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2023. 
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 «A Tribute To...Michel Platini» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 30 Ιουλίου 2020. 
  18. ↑ «MICHEL PLATINI – Febbraio 1978» (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 31 Ιουλίου 2021. 
  19. ↑ «Encyclopædia Britannica : Michel Platini». Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2020. 
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 «Michel Platini» (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2022. 
  21. ↑ «Bobby Charlton Perfect XI» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 2020. 
  22. ↑ «Top 25 Greatest Playmakers Ever» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 2020. 
  23. ↑ «World Cup Still Waits for New Star» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2023. 
  24. ↑ 24,0 24,1 24,2 24,3 «Legends Revisited: Michel Platini - France's Greatest Player?» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2020. 
  25. ↑ 25,0 25,1 25,2 25,3 «Football history : Michel Platini» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2020. 
  26. ↑ 26,0 26,1 «Biography of Michel Platini» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2020. 
  27. ↑ «Top 1000 : les meilleurs joueurs du championnat de France (20-11) - Michel Platini» (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2023. 
  28. ↑ «The number 10» (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 11 Απριλίου 2020. 
  29. ↑ «The story of a star studded Juventus in the 1980s» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2020. 
  30. ↑ «European Cup final 1983» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 11 Απριλίου 2020. 
  31. ↑ 31,0 31,1 «Every Ballon d'Or winner: A complete list of every men's player to have won the award» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Ιανουαρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 2023. 
  32. ↑ «FRANCE FOOTBALL : Ballon d'Or France Football 2009 : Lionel Messi». Ανακτήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 2022. 
  33. ↑ «Χρυσή Μπάλα: Το κορυφαίο και συνάμα πιο αμφιλεγόμενο ατομικό βραβείο στο ποδόσφαιρο». Ανακτήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 2023. 
  34. ↑ «Champions Cup/Champions League Top scorers» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2020. 
  35. ↑ «A 35 años de la mejor final Intercontinental de la historia» (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου 2020. 
  36. ↑ «Intercontinental Club Cup 1985» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2020. 
  37. ↑ «Se jugó la mejor final Intercontinental de todas: Argentinos Juniors-Juventus» (στα Ισπανικά). Ανακτήθηκε στις 17 Ιουλίου 2023. 
  38. ↑ «The best single game performances by the 6 greatest football/soccer players of all time» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Ιουλίου 2023. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουλίου 2023. 
  39. ↑ «16 novembre 1977 : France-Bulgarie» (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου 2020. 
  40. ↑ «European Footballer of the Year ("Ballon d'Or") 1977» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 17 Ιουλίου 2020. 
  41. ↑ 41,0 41,1 41,2 «All-time Top 20: No. 18 Michel Platini» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Οκτωβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 2023. 
  42. ↑ 42,0 42,1 «FRANCE FOOTBALL : Michel Platini (France), nouvel épisode de nos 100 joueurs qui ont marqué l'histoire de la Coupe du monde» (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2020. 
  43. ↑ «Planet World Cup : Michel Platini» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2020. 
  44. ↑ 44,0 44,1 «Ο μεγάλος χαμένος των Μουντιάλ, Μισέλ Πλατινί». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 25 Μαρτίου 2021. 
  45. ↑ «The New York Times : On Team of All-Time Greats, Pelé Shines Brightest» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2022. 
  46. ↑ «Rated! The greatest sides NOT to win the World Cup» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 20 Ιουλίου 2020. 
  47. ↑ «FIFA : Thrills in Seville (82) - 100 great World Cup moments» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Δεκεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2022. 
  48. ↑ «History : Germany-France 1982 World Cup semi-final» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2020. 
  49. ↑ «10 Greatest World Cup Matches» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Μαρτίου 2021. 
  50. ↑ 50,0 50,1 «FIFA World Cup All Star teams» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2020. CS1 maint: Unfit url (link)
  51. ↑ 51,0 51,1 51,2 «EURO ICONS - 1984: MICHEL PLATINI'S ONE-MAN DEMOLITION JOB» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 2020. 
  52. ↑ «IFFHS EURO STATISTICS 3 - THE BEST GOAL SCORERS» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 2 Μαΐου 2021. 
  53. ↑ «Οταν ο Πλατινί πέτυχε 9 γκολ και χάρισε στη Γαλλία τον πρώτο της τίτλο». Ανακτήθηκε στις 16 Ιουνίου 2021. 
  54. ↑ «Euro Golden Boot Winners» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 29 Μαΐου 2023. 
  55. ↑ «Ranked! The 25 best World Cup players EVER» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 9 Ιουλίου 2020. 
  56. ↑ «Τα 50 κορυφαία ματς όλων των εποχών (18): Γαλλία – Πορτογαλία 3-2 (1984)». Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2020. 
  57. ↑ «On this day in the Euros, June 19: When Michel Platini's genius rocked Euro 84» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 2020. 
  58. ↑ «The 100 greatest football moments of all time : Platini peaks against Portugal» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2022. 
  59. ↑ «Michel Platini : biography» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Αυγούστου 2009. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2020. CS1 maint: Unfit url (link)
  60. ↑ «UEFA : Finalissima 2022, Italy vs Argentina: All you need to know» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2022. 
  61. ↑ «Artemio Franchi Trophy 1985» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2022. 
  62. ↑ «FIFA : The thriller that marked the end of an era for Brazil» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Οκτωβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2023. 
  63. ↑ «Βασιλιάδες xωρίς στέμμα!». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Σεπτεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 2022. 
  64. ↑ «FIFA : Denied glory but always remembered» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 2015. 
  65. ↑ «Michel Platini Goals in International matches» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2020. 
  66. ↑ «FRANCE : LES DIX MEILLEURS BUTEURS FRANÇAIS DE L'HISTOIRE !» (στα Γαλλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Ιουνίου 2023. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουνίου 2023. 
  67. ↑ «FIFA : Platini elected UEFA president» (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Ιανουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2021. 
  68. ↑ «World Team of the 20th Century» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 11 Μαΐου 2021. 
  69. ↑ «Michel Platini vice-président de la FFF» (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2020. 
  70. ↑ «Merci Michel Platini for a mediocre 24-team Euro tournament» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2022. 
  71. ↑ «Michel Platini: great player, terrible administrator» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2020. 
  72. ↑ «UEFA Football Under Michel Platini» (στα Γερμανικά). Ανακτήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 2020. 
  73. ↑ «Fifa: Sepp Blatter and Michel Platini get eight-year bans» (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Ιουνίου 2020. 
  74. ↑ «Blatter and Platini handed eight-year bans» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2020. 
  75. ↑ «Football: Ex-Uefa chief Michel Platini arrested in Qatar World Cup probe, claims of meeting before the award» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Ιουνίου 2020. 
  76. ↑ «Sepp Blatter and Michel Platini acquitted by Swiss court in FIFA fraud case» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 2023. 
  77. ↑ «Στα «άδυτα» του μουσείου Μισέλ Πλατινί στη Μοσφιλωτή». Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2022. 
  78. ↑ «Largest collection of football (soccer) memorabilia» (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 2022. 

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Michel Platini, "Ma vie comme un match", 1987

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


π • σ • ε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου - Πολυτιμότερος παίκτης
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μισέλ_Πλατινί&oldid=10294983"