Μετάβαση στο περιεχόμενο

Φράνκο Μπαρέζι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Φράνκο Μπαρέζι

Το 1979 με τη Μίλαν
Προσωπικές πληροφορίες
Πλήρες όνομαΦραντσίνο Μπαρέζι
Ημερ. γέννησης8 Μαΐου 1960 (1960-05-08) (64 ετών)
Τόπος γέννησηςΤραβαλιάτο, Ιταλία
Ύψος1,76 μ.
ΘέσηΑμυντικός
Ομάδες νέων
1972–1977Μίλαν
Επαγγελματική καριέρα*
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1977–1997Μίλαν532(16)
Σύνολο532(16)
Εθνική ομάδα
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1982–1994Ιταλία81(1)
Προπονητική καριέρα
ΠερίοδοςΟμάδα
2002–2006Μίλαν Πριμαβέρα
2006–2008Μίλαν Πριμαβέρα (Berretti)
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα.
† Συμμετοχές (Γκολ).

Ο Φράνκο Μπαρέζι (ιταλ.: Franco Baresi, γεννηθείς στις 8 Μαΐου 1960) είναι Ιταλός πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής και προπονητής. Ένας από τους κορυφαίους αμυντικούς όλων των εποχών[1][2][3] ψηφίστηκε 33ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα στις εκλογές της IFFHS.[4] Αγωνίστηκε σε όλη την καριέρα του στη Μίλαν στην καλύτερη περίοδο στην ιστορία του συλλόγου συμβάλλοντας στην κατάκτηση όλων σχεδόν των τροπαίων που αυτή διεκδίκησε.

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρώτα χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε το 1960 στο Τραβαλιάτο της Ιταλίας. Βίωσε σε μικρή ηλικία την απώλεια των γονιών του, με την εικοσιτριάχρονη Λουίζα να αναλαμβάνει το ρόλο της μητέρας στα δύο αδέρφια της που τρελαίνονται για το ποδόσφαιρο και τη μικρότερη αδερφή της. Ξεκίνησε από μικρός το ποδόσφαιρο και αγωνιζόταν στη θέση του κεντρικού αμυντικού. Όταν ήταν νέος, δοκιμάστηκε από την Ίντερ, στην οποία έπαιζε ο μεγαλύτερος αδελφός του Τζουζέπε Μπαρέζι, ωστόσο απορρίφθηκε.[5][6]

Καριέρα σε συλλόγους

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μπαρέζι αγωνίστηκε καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του, από το 1977 ως το 1997, στη Μίλαν.[7][8] Έκανε το ντεμπούτο του με την ομάδα στο πρωτάθλημα της πρώτης κατηγορίας στις 23 Απριλίου 1978 σε αγώνα με αντίπαλο τη Βερόνα.[9] Στη βασική ενδεκάδα καθιερώθηκε την επόμενη χρονιά κατακτώντας και το πρώτο του πρωτάθλημα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 η Μίλαν υποβιβάστηκε στη δεύτερη κατηγορία του πρωταθλήματος ως τιμωρία εξαιτίας του σκανδάλου Totonero, όπου αποκαλύφθηκε πως αρκετοί παίκτες της Μίλαν έπαιζαν παράνομα στοιχήματα, ποντάροντας μάλιστα και σε αγώνες όπου "κόντραραν" την ομάδα τους.[6] Ο νεαρός Μπαρέζι δεν έχει την παραμικρή ανάμειξη, όμως ο ήδη καταξιωμένος και διεθνής ποδοσφαιριστής δεν εγκατέλειψε την ομάδα κερδίζοντας την άνοδό της την αγωνιστική περίοδο 1981–82, ενώ ο ίδιος έγινε αρχηγός της ομάδας εκείνη τη χρονιά. Το 1985 η ομάδα έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου, όμως όλα αυτά τα χρόνια ήταν μακριά από τις κορυφαίες θέσεις της βαθμολογίας του πρωταθλήματος.[7][10]

Το Φεβρουάριο του 1986 ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι αγόρασε το πλειοψηφικό πακέτο του συλλόγου και τον μετέτρεψε στην πρώτη σύγχρονη σούπερ-ομάδα του ποδοσφαίρου ανοίγοντας το δρόμο και για άλλες μεγάλες ομάδες να πράξουν το ίδιο αργότερα.[11] Ο σύλλογος άλλαξε ριζικά και στα τέλη της δεκαετίας του 1980 η αναμόρφωση της ομάδας με νέους παίκτες και την ολλανδική τριπλέτα Μάρκο φαν Μπάστεν, Ρουντ Γκούλιτ και Φρανκ Ράικαρτ οδήγησαν στη δημιουργία μιας από τις ισχυρότερες ομάδες όλων των εποχών με πρώτο τίτλο την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1987–88.[12][13][14] Η ομάδα έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης με δύο συνεχόμενες κατακτήσεις του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1988–89, 1989–90) και του κόσμου με την κατάκτηση του Διηπειρωτικού Κυπέλλου τις ίδιες χρονιές. Παίζοντας ελκυστικό ποδόσφαιρο που σπάνια είχε δει η Ιταλία στο παρελθόν, ο Μπαρέζι είχε συμβολή στην έναρξη των επιθέσεων για την ομάδα.[15] Ο ίδιος αναφέρει πάντα εκείνη τη νύχτα στο Στάντιο Τζουζέπε Μεάτσα, όταν οι παίκτες επέστρεψαν στο γήπεδο αφού κέρδισαν τον τίτλο ως «μια νύχτα που δεν θα ξεχάσω ποτέ». Θα υπάρξουν πολλές ακόμη αξέχαστες νύχτες για τον Μπαρέζι και τη Μίλαν τα επόμενα χρόνια με την ομάδα να βασίζεται όχι μόνο στην επιθετική της γραμμή αλλά και σε μια από τις καλύτερες άμυνες στην ιστορία του αθλήματος.[16][17]

Ο επόμενος στόχος τους ήταν να κατακτήσουν την ήπειρο και το έκαναν ακριβώς στην επιστροφή τους στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο Πρωταθλητριών. Μια επιβλητική νίκη 4–0 επί της Στεάουα Βουκουρεστίου στη Βαρκελώνη ακολούθησε μια νίκη 1–0 επί της Μπενφίκα στη Βιέννη ένα χρόνο αργότερα.[7][18] Ο ίδιος αγωνιζόμενος ως λίμπερο ηγούνταν τη παραδοσιακά καλής γραμμής και το 1989 ψηφίστηκε δεύτερος καλύτερος Ευρωπαίος παίκτης στο διαγωνισμό του γαλλικού περιοδικού France Football πίσω από το συμπαίκτη του Μάρκο φαν Μπάστεν.[19][20] Τη χρονική περίοδο περίοδο 1992–95 γνώρισε μια δεύτερη εποχή επιτυχιών, όπου η ομάδα βασίστηκε περισσότερο στην αμυντική της λειτουργία φτάνοντας σε τρεις τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ και κατακτώντας ένα τίτλο (το 1994) καθώς και τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα Ιταλίας. Η άμυνα της ομάδας διέπρεψε τη σεζόν 1993–94 δεχόμενη μόνο 15 γκολ.[12][21] Με τη Μίλαν κατέκτησε έξι πρωταθλήματα και τέσσερα Σούπερ Καπ Ιταλίας, καθώς και τρία Κύπελλα Πρωταθλητριών, δύο ΟΥΕΦΑ Σούπερ Καπ και δύο Διηπειρωτικά Κύπελλα,[22] έχοντας αγωνιστεί σε 719 επίσημους αγώνες και έχοντας σημειώσει 31 γκολ.[23] Ήταν παράδοξα ο πρώτος σκόρερ του Κυπέλλου Ιταλίας τη σεζόν 1989–90, το μοναδικό τρόπαιο που δεν κατάφερε να κερδίσει με τη Μίλαν, φτάνοντας δύο φορές στον τελικό κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Το τελευταίο του γκολ για τη Μίλαν σημειώθηκε στη νίκη με 2–1 με αντίπαλο την Πάντοβα στις 27 Αυγούστου 1995.

Διεθνής καριέρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην Εθνική Ιταλίας αγωνίστηκε από το 1982 ως το 1994 (συνολικά 81 φορές) κάνοντας το ντεμπούτο του στις 4 Δεκεμβρίου 1982 σε αγώνα με τη Ρουμανία για τα προκριματικά του επόμενου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1984.[24] Ήταν μέλος της ομάδας που αγωνίστηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, το οποίο η Ιταλία κατέκτησε (χωρίς όμως ο ίδιος να συμμετάσχει). Δύο χρόνια αργότερα, έπαιξε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 με την ομάδα, καταλαμβάνοντας την τέταρτη θέση. Ο Έντσο Μπεαρζότ δεν τον συμπεριέλαβε στην ομάδα για το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 1986 προτιμώντας τον αδελφό του, Τζουζέπε.[25]

Στην εθνική ομάδα καθιερώθηκε το 1987 μετά την αποχώρηση του Γκαετάνο Σιρέα. Το 1988 αγωνίστηκε στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και έφτασε στην τέταρτη θέση. Στη συνέχεια, αγωνίστηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990 και κατέλαβε την τρίτη θέση, ενώ ο ίδιος ψηφίστηκε στην καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης.[10][26] Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994, ήταν ο αρχηγός της ομάδας. Στο δεύτερο αγώνα του ομίλου της με αντίπαλο τη Νορβηγία, η Ιταλία είδε τον αρχηγό της και ηγέτη της άμυνας, να υφίσταται ρήξη μηνίσκου, και επείγουσα αποκατάσταση κατάφερε τελικά να αγωνιστεί.[27] Απουσίασε υποχρεωτικά από τους επόμενους αγώνες αλλά έφτασε μέχρι τον τελικό, γνωρίζοντας την ήττα στα πέναλτι από την Εθνική Βραζιλίας. Ο ίδιος έχασε πέναλτι στη διαδικασία αυτή.[8][28][29] Ήταν ο δεύτερος παίκτης μετά το Φραντς Μπεκενμπάουερ που κατέκτησε και τις τρεις πρώτες θέσεις σε διοργανώσεις Παγκοσμίου Κυπέλλου και ένας από τους έξι στην ιστορία.[25] Τον Σεπτέμβριο του 1994 αγωνίστηκε τελευταία φορά με την Εθνική Ιταλίας, στο 1–1 εναντίον της Σλοβενίας.[30] Συνολικά κατέκτησε 18 επίσημους τίτλους.[10]

Μετά τη λήξη της καριέρας του, ο Μπαρέζι τιμήθηκε πολλές φορές. Εισήχθη στο Hall of Fame της Μίλαν και προς τιμήν του απεσύρθη η φανέλα με το νούμερο 6.[8][31] Επίσης, έχει αναγνωριστεί ως ο καλύτερος παίκτης της Μίλαν του 20ού αιώνα[23] και της Σέριε Α[32] για τον 20ό αιώνα. To 2004 συμπεριλήφθηκε στη λίστα FIFA 100, ως ένας από τους 125 καλύτερους εν ζωή ποδοσφαιριστές.[33] Το 2013 εισήχθη στην Αίθουσα Φήμης του ιταλικού ποδοσφαίρου.[32]

Στατιστικά στοιχεία διεθνούς σταδιοδρομίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εθνική ομάδα Έτος Συμμ. Γκολ
Ιταλία 1982 1 0
1983 3 0
1984 5 0
1985 0 0
1986 3 0
1987 5 0
1988 11 1
1989 10 0
1990 11 0
1991 9 1
1992 7 0
1993 7 0
1994 9 0
Σύνολο 81 1

Τίτλοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μίλαν

  • Πρωτάθλημα Ιταλίας (6) : 1978–79 , 1987–88 , 1991–92 , 1992–93 , 1993–94 , 1995–96
  • Σούπερ Κύπελλο Ιταλίας (4) : 1988 , 1992 , 1993 , 1994
  • Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης (3) : 1988–89 , 1989–90 , 1993–94
  • Σούπερ Κύπελλο UEFA (2)  : 1990 , 1994
  • Διηπειρωτικό Κύπελλο (2) : 1989 , 1990

Ιταλία

  • Παγκόσμιο Κύπελλο FIFA : 1982
    • Δεύτερη Θέση : 1994
    • Τρίτη Θέση : 1990

Ατομικές διακρίσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Χρυσή Μπάλα (Ballon d'Or) : δεύτερη θέση 1989
  • Κορυφαίος σκόρερ του Κυπέλλου Ιταλίας : 1989–90
  • Guerin d'Oro (Καλύτερος παίκτης ιταλικού πρωταθλήματος): 1989–90
  • Καλύτερη Ομάδα Παγκόσμιου Κυπέλλου της FIFA : 1990
  • IFFHS : Παγκόσμια Ομάδα του XXού αιώνα
  • IFFHS : 33ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα
  • World Soccer περιοδικό : Οι σπουδαιότεροι παίκτες του 20ού αιώνα # 19
  • FIFA 100
  • Golden Foot : 2012 σαν ποδοσφαιρικός θρύλος
  • IFFHS Παγκόσμια Ομάδα - Όνειρο Όλων των Εποχών : 2021
  • Αίθουσα Φήμης ιταλικού ποδοσφαίρου : 2013

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «The New York Times : On Team of All-Time Greats, Pelé Shines Brightest». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Αυγούστου 2021. Ανακτήθηκε στις 5 Αυγούστου 2021. 
  2. ↑ «The Greatest: – how the panel voted». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Νοεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 2022. 
  3. ↑ «30 Best Defenders of All Time». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Οκτωβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2023. 
  4. ↑ «IFFHS Century Elections». Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2020. 
  5. ↑ «VICTORY IN DEFEAT: HOW FRANCO BARESI'S 1994 WORLD CUP FINAL PERFORMANCE ELEVATED HIM TO THE REALMS OF THE GREATS». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Απριλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 22 Απριλίου 2022. 
  6. ↑ 6,0 6,1 «Φράνκο Μπαρέζι, το Νο 6 στο οποίο υποκλίθηκε όλος ο πλανήτης». Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2018. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 «A tribute to Franco Baresi: The true embodiment of a Rossoneri icon». Ανακτήθηκε στις 21 Ιουλίου 2020. 
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 «Franco Baresi (Italy)». Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2022. 
  9. ↑ «Biografia di Franco Baresi». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2017. 
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 «FRANCO BARESI: THE GREATEST DEFENDER IN CALCIO HISTORY». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Φεβρουαρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2020. 
  11. ↑ «34 years on: How Silvio Berlusconi's reign as AC Milan owner shaped modern football». Ανακτήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 2020. 
  12. ↑ 12,0 12,1 «AC Milan 1988-1994». Ανακτήθηκε στις 23 Ιουλίου 2020. 
  13. ↑ «The greatest teams of all time». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουνίου 2022. 
  14. ↑ «Arrigo Sacchi: The AC Milan Legend's All-Time Best XI». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Αυγούστου 2020. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουλίου 2020. 
  15. ↑ «FourFourTwo's 50 most influential footballers of all time». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Φεβρουαρίου 2024. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2024. 
  16. ↑ «The Joy of Six: Great defences». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Μαΐου 2024. Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2024. 
  17. ↑ «Rinnovo Lautaro, Marotta esce allo scoperto: "Ecco qual è il nodo"». Ανακτήθηκε στις 26 Μαΐου 2024. 
  18. ↑ «Arrigo Sacchi – The unknown manager who led AC Milan to glory». Ανακτήθηκε στις 1 Νοεμβρίου 2021. 
  19. ↑ «An XI of Ballon d'Or runners-up who maybe deserved more». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Μαρτίου 2023. Ανακτήθηκε στις 25 Μαρτίου 2023. 
  20. ↑ «Uma seleção de grandes jogadores que nunca ganhou a Bola de Ouro!». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Νοεμβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2021. 
  21. ↑ «Os 25 Maiores Esquadrões do Imortais!». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Απριλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2022. 
  22. ↑ «Franco Baresi». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2018. CS1 maint: Unfit url (link)
  23. ↑ 23,0 23,1 «Best Players of the 1980s». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Οκτωβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2023. 
  24. ↑ «Franco Baresi - International Appearances». Ανακτήθηκε στις 21 Ιουλίου 2020. 
  25. ↑ 25,0 25,1 «Ο σπουδαίος ιταλός λίμπερο Φράνκο Μπαρέζι». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Μαΐου 2024. Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2024. 
  26. ↑ «FIFA World Cup All Star teams». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2020. CS1 maint: Unfit url (link)
  27. ↑ «Πώς ο Μπαρέζι έπαιξε σε τελικό Μουντιάλ παρά τη ρήξη μηνίσκου». Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2020. 
  28. ↑ «HOW FRANCO BARESI BECAME ONE OF FOOTBALL'S GREATEST DEFENDERS». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Απριλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2018. 
  29. ↑ «The Story of the World Cup, part 2: Brian Glanville speaks to The Football Pink». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 15 Μαΐου 2021. 
  30. ↑ «Μπαρέζι: Όταν αποχώρησε η "σημαία" της Μίλαν». Ανακτήθηκε στις 10 Μαρτίου 2022. 
  31. ↑ «FRANCO BARESI». Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2018. 
  32. ↑ 32,0 32,1 «Batistuta și Baresi, incluși în Hall of Fame, înainte de Fiorentina - Verona». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουλίου 2023. Ανακτήθηκε στις 1 Νοεμβρίου 2021. 
  33. ↑ «The FIFA 100». Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2018. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Φράνκο_Μπαρέζι&oldid=10610227"