2,4-λουτιδίνη
2,4-λουτιδίνη | |||
---|---|---|---|
Γενικά | |||
Όνομα IUPAC | 2,4-διμεθυλοπυριδίνη | ||
Άλλες ονομασίες | 2,4-λουτιδίνη 2,4-διμεθυλαζίνη[1] 2,4-διμεθυλαζαβενζόλιο[2] | ||
Χημικά αναγνωριστικά | |||
Χημικός τύπος | C7H9N | ||
Μοριακή μάζα | 107,15 amu[3] | ||
Αριθμός CAS | 108-47-4 | ||
SMILES | Cc1cc(ncc1)C[4] | ||
InChI | 1S/C7H9N/c1-6-3-4-8-7(2)5-6/h3-5H,1-2H3 | ||
Αριθμός EINECS | 203-586-8 | ||
Αριθμός UN | 83903UJ0WW | ||
PubChem CID | 7936 | ||
ChemSpider ID | 21132380[5] | ||
Δομή | |||
Ισομέρεια | |||
Ισομερή θέσης | >100 | ||
Φυσικές ιδιότητες | |||
Σημείο τήξης | -60°C | ||
Σημείο βρασμού | 129°C | ||
Πυκνότητα | 927 kg/m³ | ||
Διαλυτότητα στο νερό |
150 kg/m³ (20°C) | ||
Δείκτης διάθλασης , nD |
1.499 (20°C) | ||
Χημικές ιδιότητες | |||
Ελάχιστη θερμοκρασία ανάφλεξης |
37,2°C | ||
Επικινδυνότητα | |||
Εκτός αν σημειώνεται διαφορετικά, τα δεδομένα αφορούν υλικά υπό κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος (25°C, 100 kPa). |
Η 2,4-λουτιδίνη[6] (αγγλικά 2,4-lutidine) είναι βασική ετεροκυκλική αρωματική (δηλαδή ετεροαρωματική) οργανική ένωση, που περιέχει άνθρακα, υδρογόνο και άζωτο, με μοριακό τύπο C7H9N. Η χημικά καθαρή 2,4-λουτιδίνη, στις κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος, δηλαδή σε θερμοκρασία 25°C και υπό πίεση 1 atm, είναι υγρό που έχει δυσάρεστη οσμή, παρόμοια με της «μητρικής» πυριδίνης. Είναι μία από τις έξι (6) ισομερείς του διμεθυλοπυριδίνες, των οποίων οι δομές διαφέρουν ανάλογα με τη θέση που οι μεθυλομάδες (-CH3) τους επισυνάπτονται γύρω από το πυριδινικό τους δακτύλιο.
Παραγωγή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η παραγωγή της 2,4-λουτιδίνης μπορεί να γίνει με διάφορες μεθόδους, που προκύπτουν από τις γενικές μεθόδους παραγωγής πυριδινών.
Με συντριμερισμό ενώσεων με τριπλό δεσμό
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Με μείγμα προπινίου (CH3C≡CH), αιθινίου (HC≡CH) και αιθανονιτριλίου (CH3CN), παρουσία διαλυτών ενώσεων του κοβαλτίου, όπως το κοβαλτιοκένιο [Co(C5H5)2], παράγεται μείγμα τριών (3) λουτιδινών. Συγκεκριμένα, συμπαράγονται 2,3-λουτιδίνη, 2,4-λουτιδίνη και 2,6-λουτιδίνη:[7]
Με επίδραση εναμίνης σε β-δικαρβονυλική ένωση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Με επίδραση 2-προπεν-2-αμίνης [CH2=C(NH2)CH3] σε 3-οξοβουτανάλη (CH3COCH2CHO), που αντιδρά με τη μορφή της ταυτομερούς της 3-υδροξυβουτ-2-ενάλης [CH3C(ΟΗ)=CΗCHO], οδηγεί σε απευθείας παραγωγή 2,4-λουτιδίνης:[8]
Με επίδραση 2-μεθυλ-1,3-οξαζολίου σε προπένιο και αφυδάτωση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Με επίδραση 2-μεθυλ-1,3-οξαζολίου σε προπένιο (CH3CH=CH2) παράγεται αρχικά μείγμα από 2,3-διμεθυλ-3-υδρο-2-πυριδινόλη και 2,4-διμεθυλ-3-υδρο-2-πυριδινόλη, που με αφυδάτωση δίνει τελικά μείγμα από 2,3-διμεθυλοπυριδίνη και 2,4-διμεθυλοπυριδίνη:[9]
Χημικές ιδιότητες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η 2,4-λουτιδίνη είναι διυποκατεστημένη «θυγατρική» πυριδίνη και γι' αυτό είναι σημαντικά δραστικότερη από τη «μητρική» πυριδίνη και αρκετά δραστικότερη από τις μεθυλοπυριδίνες. Ιδιαίτερα, η 2-μεθυλομάδα της 2,4-λουτιδίνης δίνει αντιδράσεις με διάφορα αντιδραστήρια, όπως για παράδειγμα το φαινυλολίθιο (PhLi), που μεταφέρει το λίθιο στη 2-μεθυλομάδα.[10]
Ωστόσο και πάλι, τα ηλεκτρονιόφιλα αντιδραστήρια συνήθως προτιμούν να αντιδρούν με το περισσότερο ηλεκτραρνητικό και επομένως ισχυρότερο πυρινόφιλο άτομο αζώτου της 2,4-λουτιδίνης, σχηματίζοντας άλατα 2,4-λουτιδινωνίου.[11] Ο σχηματισμός του 2,4-λουτιδινωνίου ενισχύει επιπλέον τη δραστικότητα της ένωσης έναντι πυρινόφιλων αντιδραστηρίων, που αντιδρά και πάλι με τη 2-μεθυλομάδα του.[10]
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Πυριδίνη
- 2-μεθυλοπυριδίνη
- 3-μεθυλοπυριδίνη
- 4-μεθυλοπυριδίνη
- 2-αιθυλοπυριδίνη
- 3-αιθυλοπυριδίνη
- 4-αιθυλοπυριδίνη
- 2,3-λουτιδίνη
- 2,5-λουτιδίνη
- 2,6-λουτιδίνη
- 3,4-λουτιδίνη
- 3,5-λουτιδίνη
- Μεταξυλόλιο
- Ανιλίνη
- Βενζυλαμίνη
Αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Συστηματική ονομασία
- ↑ Ονομασία αντικατάστασης
- ↑ Διαδικτυακός τόπος SigmaAldrich
- ↑ Διαδικτυακός τόπος PubChem
- ↑ Διαδικτυακός τόπος ChemSpider
- ↑ Για εναλλακτικές ονομασίες δείτε τον πίνακα πληροφοριών.
- ↑ Ν. Αλεξάνδρου, Α. Βάρβογλη, Δ. Νικολαΐδη (1985). Χημεία Ετεροκυκλικών Ενώσεων. Θεσσαλονίκη: Ζήτης. σελ. 136.
- ↑ Ν. Αλεξάνδρου, Α. Βάρβογλη, Δ. Νικολαΐδη (1985). Χημεία Ετεροκυκλικών Ενώσεων. Θεσσαλονίκη: Ζήτης. σελ. 137.
- ↑ Ν. Αλεξάνδρου, Α. Βάρβογλη, Δ. Νικολαΐδη (1985). Χημεία Ετεροκυκλικών Ενώσεων. Θεσσαλονίκη: Ζήτης. σελ. 137.
- ↑ 10,0 10,1 Ν. Αλεξάνδρου, Α. Βάρβογλη, Δ. Νικολαΐδη (1986). Χημεία Ετεροκυκλικών Ενώσεων. Θεσσαλονίκη: Ζήτης. σελ. 142-143.
- ↑ Ν. Αλεξάνδρου, Α. Βάρβογλη, Δ. Νικολαΐδη (1985). Χημεία Ετεροκυκλικών Ενώσεων. Θεσσαλονίκη: Ζήτης. σελ. 138.