Εθνικό Συμβούλιο (ΠΕΕΑ)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Εθνικό Συμβούλιο
Είδος
ΤύποςΚοινοβούλιο
Ιστορία
Ίδρυση30 Απριλίου 1944
Κατάργηση2 Σεπτεμβρίου 1944
Τόπος συνεδριάσεων
Belouxi 055.jpg
Κορυσχάδες Ευρυτανίας
Στιγμιότυπο από συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου (φωτογραφία του Σπύρου Μελετζή)

Το Εθνικό Συμβούλιο ήταν συμβούλιο αντιπροσώπων, που προέκυψε από μυστικές εκλογές που διεξήχθησαν στις Κορυσχάδες Ευρυτανίας, κατά την Κατοχή της Ελλάδας, την άνοιξη του 1944, μεταξύ 14 και 27 Μαΐου. Πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), που είχε ιδρυθεί δύο μήνες πριν, στις 10 Μαρτίου του 1944, στη Βίνιανη της Ευρυτανίας, με πρωτοβουλία του ΕΑΜ.

Εκλογές της ΠΕΕΑ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παρασκήνιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το χειμώνα του 1943-44, το ΕΑΜ προσέγγισε τον Γεώργιο Παπανδρέου και άλλες προσωπικότητες του προοδευτικού χώρου, προκειμένου να ηγηθούν της προσωρινής κυβέρνησης.[1] Ο Παπανδρέου αρνήθηκε, θεωρώντας πως οι κομμουνιστές είχαν υπερβολικά μεγάλη ισχύ στο ΕΑΜ.[1] Πάραυτα, φιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες πολιτικοί, όπως ο Αλέξανδρος Σβώλος, ήταν πιο θετικοί στην πρόταση.[1] Στις 10 Μαρτίου του 1944, δημιουργήθηκε η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης, της οποίας επικεφαλής τέθηκε ο στρατιωτικός, Ευριπίδης Μπακιρτζής.[1] Τον Απρίλιο, μετασχηματίστηκε πάνω σε μία ευρύτερή βάση όταν ο Σβώλος και ο Μπακιρτζής ανέλαβαν χαρτοφυλάκια, η αίγλη των οποίων ήταν μεγάλη, αλλά η πραγματική τους δύναμη εντός της Ελεύθερης Ελλάδας, πολύ περιορισμένη.[2]

Η εκλογική διαδικασία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ΠΕΕΑ, είχε ορκιστεί να κάνει εκλογές για το Εθνικό Συμβούλιο, οι οποίες διοργανώθηκαν κυρίως από το ΕΑΜ.[2] Λόγω των διπλωματικών εξελίξεων που λάμβαναν χώρα εκείνη την περίοδο στο Κάιρο, πέρασαν σχεδόν απαρατήρητες, παρότι το ΕΑΜ ισχυριζόταν ότι σε αυτές συμμετείχαν περισσότεροι από 1.5 εκατομμύριο άνθρωποι.[2] Η εκλογική διαδικασία ήταν αρκετά διαφορετική από εκείνη σε περίοδο ειρήνης.[2] Ομάδες του ΕΑΜ παρέδιδαν ψηφοδέλτια και πληροφορίες στα σπίτια, και μετέπειτα επέστρεφαν για να τα συλλέξουν.[2] Ο ψηφοφόρος μπορούσε να αλλάξει τα ονόματα στη λίστα αλλά δύσκολα μπορούσε να κάνει εκστρατεία για διαφορετικούς υποψήφιους.[2] Με αυτό τον τρόπο, οι υποψήφιοι επιλεγμένοι από το ΕΑΜ, ήταν σίγουρο ότι θα κέρδιζαν παρότι, φαινομενικά, οι εκλογές ήταν ανοιχτές για υποψήφιους από όλα τα κόμματα.[2] Πάραυτα, δεν ήταν όλοι οι υποψήφιοι του ΕΑΜ, μέλη του ΚΚΕ.[2]

Αποτίμηση της διαδικασίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύμφωνα με τον Τζωρτζ Κουβαρά, ελληνοαμερικάνο πράκτορα του Γραφείου Στρατηγικών Υπηρεσιών που ήταν παρών στην απελευθερωμένη Ελλάδα εκείνη την περίοδο, «οι εκλογές ήταν αρκετά δίκαιες», και απεδείκνυαν την άνοδο του ΕΑΜ έναντι του προπολεμικού πολιτικού συστήματος καθώς και την μαζική απόρριψη της μοναρχίας από τον πληθυσμό.[3] Αντιθέτως, ο Μάρκ Μαζάουερ αναφέρει πως είχαν αρκετές ομοιότητες τόσο με εκείνες τόσο των μεταπολεμικών Λαϊκών Δημοκρατιών, όσο και με τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο.[4]

Μέλη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι εθνοσύμβουλοι ήταν οι[5]:

Αττικοβοιωτίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στερεάς Ελλάδας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Θεσσαλίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μακεδονίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ηπείρου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Άρτας: Χ. Γκεσούλης, Χ. Κοντοχρήστος, Ελ. Κολιάτσης
  • Ιωαννίνων: Αλκιβιάδης Λούλης, Α. Παπαβρανούσης, Κ. Κολοβός
  • Φιλιατών: Δ. Θεολόγης
  • Πρεβέζης: Κ. Μπουραζάνης
  • Ζαγορίου: Ν. Τσιάντης
  • Καλαμάτα: Περ. Ζίπας
  • Καστανοχωρίου: Δημ. Κοτζιάς
  • Πωγωνίου: Παν. Τζιτζιάνης
  • Κονίτσης: Βασ. Σακελλαρίδης
  • Φιλιπιάδος: Β. Παπαδήμας
  • Νικοπόλεως: Π. Ντούσιος

Πελοποννήσου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Πύργου Ηλείας: Μητροπολίτης Αντώνιος, Σ. Πετραλιάς, Γ. Αργυράκης
  • Σπετσών: Δ. Παπαγεωργίου
  • Ολυμπίας: Φωτόπουλος
  • Ύδρας: Α. Γεωργοπαπαδάκος
  • Καλαμών: Γ. Κοροντζής, Ε. Δημητρακόπουλος, Γ. Δάλας, Μάχη Μαυροειδή
  • Αμαλιάδος: Π. Αργυρόπουλος, Κ. Αποστολόπουλος
  • Τροιζηνίας: Γ. Κωστενέλος
  • Κορινθίας: Ν. Γρηγορόπουλος
  • Γορτυνίας: Τ. Γαλανόπουλος
  • Κυνουρίας: Νικόλ. Μάστορης
  • Γυθείου: Βασίλειος Γιαννακούρος
  • Οιτύλου: Γ. Σαραντάκος
  • Μεγαλοπόλεως: Ιωάννης Σιμόπουλος
  • Μαντινείας: Τιμ. Παπαδάκης
  • Τριπόλεως: Γρ. Μυίγας, Ιασ. Αργυρόπουλος
  • Φιλιατρών: Κ. Σταθόπουλος, Ηλίας Ανάργυρος
  • Καλαβρύτων: Δημήτρης Μίχος
  • Πατρών: Λαλ. Ρούσος, Ανδρ. Μανούσος, Γ. Κανελλάτος, Θρ. Κωνσταντίνου, Γιαν. Πρεβεζάνος
  • Αιγίου: Δημ. Σχίζας, Δημ. Τρουπής
  • Αιγιαλείας: Τ. Γιαννόπουλος
  • Λακεδαιμονίας: Πιέρρος Πετροπουλάκης
  • Επιδαύρου Λιμηράς: Απ. Μακρής
  • Πυλίας: Βασ. Κανελλόπουλος
  • Μεσσήνης: Γιάννης Βουρνάς
  • Τριφυλλίας: Παν. Παπαδόπουλος

Νησιών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Ευβοίας
  • Χαλκίδος: Β. Καρλατήρας, Ι. Καλαμπαλίκης
  • Ιστιαίας: Γ. Σούρας
  • Καρυστίας: Μ. Νιάσκος
  • Λευκάδος: ιερέας Στάθης Κτενάς
  • Κρήτης: Νικόλαος Ασκούτσης, Σ. Ζάχος

Εξέλιξη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Διάλυση του συμβουλίου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το συμβούλιο αχρηστεύθηκε, όταν ολοκληρώθηκαν οι συνομιλίες μεταξύ μελών της ΠΕΕΑ και της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας, και μέλη του ΕΑΜ ανέλαβαν υπουργεία.[6] Διαλύθηκε επίσημα το Νοέμβριο του 1944.[6]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 Mazower 1993, σελ. 291.
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 Mazower 1993, σελ. 293.
  3. Σκαλιαδάκης 2015, σελ. 169.
  4. Mazower 1993, σελ. 294.
  5. «Η «Κυβέρνηση του Βουνού»». evrytan.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Σεπτεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2011. 
  6. 6,0 6,1 Mazower 1993, σελ. 294-295.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]