Ούγκο Καβαλλέρο

Ούγκο Καβαλλέρο
	Ο Ούγκο Καβαλλέρο με τον Έρβιν Ρόμελ
Γέννηση	20 Σεπτεμβρίου 1880; Πεδεμόντιο, Βασίλειο της Ιταλίας
Θάνατος	13 Σεπτεμβρίου 1943; Λάτσιο, Βασίλειο της Ιταλίας
Χώρα	Βασίλειο της Ιταλίας
Εν ενεργεία	1900-1943
Βαθμός	Ανώτατος Διοικητής Ιταλικού Στρατού
Μάχες/πόλεμοι	Ιταλοτουρκικός Πόλεμος, Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, Β' Παγκόσμιος Πόλεμος
Τιμές	Σταυρός των Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Ούγκο Καβαλλέρο ήταν Ιταλός στρατιωτικός και πολιτικός που γεννήθηκε στο Πεδεμόντιο, το 1880. Η στρατιωτική του δράση ξεκινά πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και εκτείνεται και κατά τη διάρκειά του, ενώ του απονεμήθηκε ο Σταυρός των Ιπποτών.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Καβαλλέρο αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή με το βαθμό του ανθυπολοχαγού το 1900. Συγχρόνως, σπούδαζε στο πανεπιστήμιο, απ' όπου έλαβε πτυχίο στον τομέα των μαθηματικών.

Ο Καβαλλέρο πήρε μέρος στον Ιταλοτουρκικό πόλεμο και διακρίθηκε. Οι επιτελικές του ικανότητες στον τακτικό και στον οργανωτικό τομέα, αναγνωρίστηκαν ταχέως. Κατόπιν, το 1918, ανέλαβε την αρχηγεία του Γραφείου Επιχειρήσεων της Ανώτατης Διοίκησης του Ιταλικού Στρατού.

Α' Παγκόσμιος Πόλεμος και Μεσοπόλεμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έπαιξε σημαντικό ρόλο στις νίκες της Ιταλίας στο Πιάβε και στο Βιττόριο Βένετο, κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά τη λήξη του πολέμου παραιτήθηκε από τον στρατό. Το 1925, όμως, διορίστηκε ως υφυπουργός Πολέμου στην κυβέρνηση του Μπενίτο Μουσολίνι. Εντούτοις, το 1928 παραιτήθηκε ξανά, για να επανέλθει το 1937, ενώ στο διάστημα του μεσοπολέμου ασχολήθηκε με διάφορες επιχειρήσεις.

Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1940 διαδέχτηκε τον Ουμπάλντο Σοντού στη διοίκηση του ιταλικού στρατού στην Αλβανία. Μάλιστα, ήταν ο αρχηγός των ιταλικών στρατευμάτων τον Δεκέμβριο του 1940, στην εισβολή των Ιταλών στην Ελλάδα. Η επιχείρηση αυτή απέτυχε. Στη συνέχεια, ως αρχηγός της Ανώτατης Διοίκησης, εναντιώθηκε στον Έρβιν Ρόμελ και τη δράση του στην Αφρική. Το 1942, αν και δε σημείωσε επιτυχημένες αποστολές, πήρε τον τίτλο του στρατάρχη. Μετά από συνεχείς ήττες, το 1943, η διοίκηση του ιταλικού στρατού του αφαίρεσε τον τίτλο.

Ύστερα από την ανατροπή του Μουσολίνι, ο νέος ηγέτης της Ιταλίας, Πιέτρο Μπαντόλιο, διέταξε τη σύλληψή του, επειδή θεωρούνταν φιλογερμανός, παρόλο που το αρνήθηκε αυτό, στέλνοντας επιστολή. Τελικά, δεν έγινε πιστευτός. Μετά κι από αυτό το αδιέξοδο, οδηγήθηκε στην αυτοκτονία το 1943.

Διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 14 Φεβρουαρίου 1942, του απονεμήθηκε ο Σταυρός των Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού, λόγω της γενναιότητας του στη μάχη, αλλά και των στρατιωτικών ικανοτήτων του, από το Τρίτο Ράιχ.^[1]

	Ο Σταυρός των Ιπποτών
	Σταυρός Ιππότη του Τάγματος της Μάλτας

Παράσημα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

	Ασημένιο μετάλλιο στρατιωτικής ανδρείας
	Χάλκινο Μετάλλιο Στρατιωτικής Ανδρείας
	Σταυρός του Τάγματος του πολέμου
	Χρυσός Σταυρός για την υπηρεσία (αξιωματικοί και υπαξιωματικοί, 40 ετών)
	Αναμνηστικό Μετάλλιο για τον ιταλοαυστριακό πόλεμο 1915-1918
	Μετάλλιο για την ενοποίηση της Ιταλίας (1848-1918)
	Αναμνηστικό Μετάλλιο της Ιταλικής νίκη
	Αναμνηστικό Μετάλλιο για τον ιταλοτουρκικό πολέμο (1911-1912)