Βασίλειο της Ιταλίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Βασίλειο της Ιταλίας
Regno d'Italia (ιτ.)
1861 – 1946
 

 

Σημαία Έμβλημα
Σύνθημα
FERT
Ύμνος
Marcia Reale d'Ordinanza
Τοποθεσία Ιταλία
Η Ιταλία, οι αποικίες της, καθώς και τα κατεχόμενα από αυτήν εδάφη στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου
Πρωτεύουσα Τορίνο (1861–1865)
Φλωρεντία (1865–1871)
Ρώμη (1871–1943, 1944–1946)
Σαλέρνο (1943–1944)
Γλώσσες Ιταλικά
Θρησκεία Ρωμαιοκαθολικισμός (de facto κρατική θρησκεία σύμφωνα με τον Μουσολίνι)
Πολίτευμα Συνταγματική Μοναρχία
Βασιλιάς
 -  1861–1878 Βίκτωρ Εμμανουήλ Β΄
 -  1878–1900 Ουμβέρτος Α΄
 -  1900–1946 Βίκτωρ Εμμανουήλ Γ΄
 -  1946 Ουμβέρτος Β΄
Πρωθυπουργός
 -  1861 Καμίλλο Μπένσο (πρώτος)
 -  1922–1943 Μπενίτο Μουσολίνι
(Il Duce από το 1925)
 -  1945–1946 Αλτσίντε Ντε Γκασπέρι (τελευταίος)α
Ιστορία
 -  Ενοποίηση 17 Μαρτίου 1861
 -  Πορεία προς τη Ρώμη 31 Οκτωβρίου 1922
 -  Ανατροπή του Μπενίτο Μουσολίνι 25 Ιουλίου 1943
 -  Εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας 12 Ιουνίου 1946
Νόμισμα Λίρα
Προηγήθηκε
Διαδέχτηκε
Σαρδηνία
Τοσκάνη
Πάρμα
Μόντενα και Ρέτζιο
Λομβαρδία-Βενετία
Παπικά Κράτη
Βασίλειο των Δύο Σικελιών
Βατικανό
Ελεύθερο Έδαφος της Τεργέστης
Ιταλία
Σήμερα Ιταλία
Σλοβενία
Κροατία
Αλβανία
Ελλάδα
Γαλλία
Αιθιοπία
Λιβύη
Σομαλία
Ερυθραία
α. Ενώ το Βασίλειο της Ιταλίας διαλύθηκε το 1946, ο Ντε Γκασπέρι εξακολούθησε να είναι Πρωθυπουργός έως το 1953.
Για άλλες χρήσεις, δείτε: Βασίλειο της Ιταλίας (αποσαφήνιση).

Το Βασίλειο της Ιταλίας (ιταλικά:Regno d'Italia) ήταν ένα κράτος που ιδρύθηκε το 1861 όταν ο βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ Β΄ της Σαρδηνίας ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Ιταλίας. Το κράτος δημιουργήθηκε από την ενοποίηση της Ιταλίας υπό την επιρροή του βασιλείου της Σαρδηνίας. Το κράτος υφίσταται μέχρι το 1946 όταν οι Ιταλοί προτίμησαν ένα δημοκρατικό σύνταγμα.

Η ανακήρυξη του Βασιλείου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ιταλία κήρυξε πόλεμο στην Αυστρία με σύμμαχο την Πρωσία το 1866: παρά τη σχετική αποτυχία της αποστολής, η Ιταλία έλαβε το Βένετο μετά τη νίκη του Όττο φον Μπίσμαρκ. Ιταλικά στρατεύματα μπήκαν στη Ρώμη το 1870 δίνοντας τέλος σε περισσότερα από χίλια χρόνια παπικής εξουσίας. Η Ιταλία δέχτηκε την πρόταση του Μπίσμαρκ να ενταχθεί σε τριπλή συμμαχία με τη Γερμανία και την Αυστροουγγαρία το 1882. Όμως παρ'όλο που οι σχέσεις με το Βερολίνο ήταν φιλικές, η συμμαχία με τη Βιέννη παρέμεινε καθαρά επίσημη καθώς τα ιταλικά εδάφη του Τρέντοκαι της Τεργέστης παρέμειναν υπό αυστροουγγαρική κυριαρχία. Έτσι το 1915 η Ιταλία δέχτηκε τη Βρετανική πρόσκληση να ενταχθεί με τους Συμμάχους στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο καθώς οι δυτικοί σύμμαχοι υποσχέθηκαν στην Ιταλία εδαφική εξάπλωση (έναντι της Αυστροουγγαρίας). Η νίκη στον πόλεμο έδωσε στην Ιταλία μία μόνιμη θέση στο συμβούλιο της Κοινωνίας των Εθνών.

Η φασιστική περίοδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ιταλία έγινε φασιστική την περίοδο της εξουσίας του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος την περίοδο 1922-1943 με δικτάτορα τον Μπενίτο Μουσολίνι. Οι φασίστες επέβαλλαν απολυταρχική διοίκηση διέλυσαν την πολιτική και πνευματική αντίσταση, ενώ πρόβαλαν τον οικονομικό μοντερνισμό, τις παραδοσιακές ηθικές κοινωνικές αξίες και την επαναπροσέγγιση με την Καθολική εκκλησία. Το φασιστικό καθεστώς πέρασε από έξι φάσεις. Η πρώτη φάση 1923-25 ήταν μια συνέχιση του κοινοβουλευτικού συστήματος, μολονότι υπήρχε μία νόμιμα οργανωμένη φασιστική εκτελεστική εξουσία.Η δεύτερη φάση ήταν η περίοδος 1925-1929. Η τρίτη φάση ήταν η περίοδος 1929-1934. Η τέταρτη φάση, 1935-40 χαρακτηρίστηκε από επιθετική εξωτερική πολιτική, πόλεμο στην Αιθιοπία, που ξεκίνησε από τα ιταλικά εδάφη στη Σομαλία και την Ερυθραία, εναντιώσεις με την Κοινωνία των Εθνών και οικονομική άνοδο. Η πέμπτη φάση ήταν εκείνη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ενώ η τελευταία φάση ήταν εκείνη της γερμανικής ηγεσίας το 1943-45.

Στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ιταλία συμμάχησε με τη Ναζιστική Γερμανία στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι το 1943. Άλλαξε στρατόπεδο και υποστήριξε τους Συμμάχους μετά την απομάκρυνση του Μουσολίνι και των στρατευμάτων του από τη νότια, συμμαχικά ελεγχόμενη Ιταλία. Η βόρεια Ιταλία παρέμεινε πιστή στον Μουσολίνι και τα φασιστικά ιδεώδη και λειτούργησε ως γερμανικό προτεκτοράτο, η λεγόμενη Ιταλική Κοινωνική Δημοκρατία.

Η κατάρρευση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με τη λήξη του πολέμου και την ήττα του Άξονα η λαϊκή δυσαρέσκεια οδήγησε σε συνταγματικό δημοψήφισμα όπου η πλειοψηφία του λαού τάχθηκε κατά της μοναρχίας. Έτσι η Ιταλία εγκατέλειψε τη μοναρχία και πήρε τη σημερινή δημοκρατική της μορφή.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]