1,1,1-τριφθοραιθάνιο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
1,1,1-τριφθοραιθάνιο
Γενικά
Όνομα IUPAC 1,1,1-τριφθοραιθάνιο
Άλλες ονομασίες Μεθυλοφθοροφόρμιο, 1,1,1-τριφθοροφόρμιο
Χημικά αναγνωριστικά
Χημικός τύπος C2H3F3
Μοριακή μάζα 84,04 amu
Σύντομος
συντακτικός τύπος
CH3CF3
Συντομογραφίες HFC-143a
R-143a
UN 2035
Αριθμός CAS 420-46-2
SMILES FC(F)(F)C
InChI 1S/C2H3F3/c1-2(3,4)5/h1H3
Αριθμός EINECS 206-996-5
PubChem CID 9868
ChemSpider ID 9484
Ισομέρεια
Ισομερή θέσης 1
1,1,2-τριφθοραιθάνιο
Φυσικές ιδιότητες
Σημείο τήξης -111°C
Σημείο βρασμού -47,6 °C
Κρίσιμη θερμοκρασία 73 °C
Πυκνότητα 3,7 kg/m³
Τάση ατμών 11 200 hPa (20 °C)
Χημικές ιδιότητες
Επικινδυνότητα
πολύ εύφλεκτο (F+)
Φράσεις κινδύνου 12
Φράσεις ασφαλείας 9, 16, 33
Εκτός αν σημειώνεται διαφορετικά, τα δεδομένα αφορούν υλικά υπό κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος (25°C, 100 kPa).

To 1,1,1-τριφθοραιθάνιο[1] είναι οργανική χημική ένωση, που περιέχει άνθρακα, υδρογόνο και φθόριο, με χημικό τύπο C2H3F3, αλλά συχνά αποδίδεται με το σύντομο συντακτικό τύπο CH3CF3. Ανήκει στα τριαλαλκάνια. Το καθαρό 1,1,1-τριφθοραιθάνιο, στις «συνηθισμένες συνθήκες», δηλαδή θερμοκρασία 25 °C και πίεση 1 atm, είναι άχρωμο αέριο. Με βάση το χημικό τύπο του έχει ένα (1) ισομερές θέσης, το 1,1,2-τριφθοραιθάνιο. Χρησιμοποιήθηκε ως ψυκτικό, με τους κωδικούς R-143a ή HFC-143a, όταν είναι μόνο του, αλλά πιο συχνά χρησιμοποιήθηκε ως συστατικό σε μίγματα. Αντίθετα με τους φθοροχλωράνθρακες, το 1,1,1-τριφθοραιθάνιο δεν περιέχει άτομα χλωρίου και γι' αυτό δεν καταστρέφει το στρατοσφαιρικό όζον. Έχει, όμως, υψηλή χημική σταθερότητα και η ικανότητά του να απορροφά υπέρυθρη ακτινοβολία το καθιστά ένα ισχυρό αέριο του θερμοκηπίου. Το 1,1,1-τριφθοραιθάνιο χρησιμοποιήθηκε επίσης ως ένα προωθητικό, σε προϊόντα εμφυαλωμένων αερίων, για τον καθαρισμό ηλεκτρονικού εξοπλισμού.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. SCHAUM'S OUTLINE SERIES, «ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ», Μτφ. Α. Βάρβογλη, 1999
  2. «Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας» Ν. Α. Πετάση 1982
  3. Αναστάσιου Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991
  4. Καραγκιοζίδη Σ. Πολυχρόνη, «Ονοματολογία Οργανικών Ενώσεων στα Ελληνικά & Αγγλικά» Β΄ ΈκδοσηΘεσσαλονίκη 1991
  5. Νικολάου Ε. Αλεξάνδρου, «Γενική Οργανική Χημεία», Εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη 1985
  6. Δημητρίου Ν. Νικολαΐδη, «Ειδικά Μαθήματα Οργανικής Χημείας», ΑΠΘ, θεσσαλονίκη 1983
  7. Νικολάου Ε. Αλεξάνδρου, Αναστάσιου Βάρβογλη, Φαίδωνα Χατζημηχαλάκη, «Εργαστηριακός Οδηγός», Εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη 1986
  8. Νικολάου Ε. Αλεξάνδρου, Αναστάσιου Βάρβογλη, Δημητρίου Ν. Νικολαΐδη: «Χημεία Ετεροκυκλικών Ενώσεων», Εκδόσεις Ζήτη, Θεσσαλονίκη 1985

Σημειώσεις και παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Για εναλλακτικές ονομασίες και συμβολισμούς δείτε τον πίνακα πληροφοριών.