Πάπας Σέργιος Γ΄

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Πάπας
Σέργιος Γ΄
Από29 Ιανουαρίου 904
Έως14 Απριλίου 911
ΠροκάτοχοςΛέων Ε΄
ΔιάδοχοςΑναστάσιος Γ΄

Ο πάπας Σέργιος Γ΄ (Papa Sergio III, 860 - 14 Απριλίου 911) διετέλεσε πάπας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας σε δύο χρονικά διαστήματα μεταξύ του 897 και τις 14 Απριλίου του 911. Καθώς ο πάπας Σέργιος φέρεται ως ο μοναδικός πάπας που διέταξε τη δολοφονία ενός άλλου πάπα και ο μοναδικός επίσης που μεγάλωσε ως πατέρας εξώγαμο γιο (που αργότερα έγινε πάπας), η θητεία του στον παπικό θρόνο έχει χαρακτηριστεί ως «θλιβερή και απαράδεκτη».[1]

Η περίοδος παραμονής του στον παπικό θρόνο ήταν μία περίοδος φεουδαρχικής βίας και ταραχών στην κεντρική Ιταλία, όπου ο εκάστοτε πάπας ήταν πιόνι των διαφόρων αντιμαχόμενων παρατάξεων. Ήταν επίσης η αυγή μιας εποχής ισχυρών γυναικών. Προερχόταν από μία ευγενή οικογένεια της Ρώμης και ο πατέρας του ονομαζόταν Βενέδικτος.

Η περίοδος του Σέργιου στο παπικό αξίωμα, σύμφωνα με τον Λιουτπράνδο της Κρεμόνας, ήταν αξιοσημείωτη για την άνοδο αυτού που οι παπικοί ιστορικοί χαρακτηρίζουν σαν "πορνοκρατία," ή κυριαρχία των πόρνων, μια αντιστροφή της φυσικής τάξης των πραγμάτων, όπως την έβλεπαν, σύμφωνα με το Liber Pontificalis και έναν κατοπινό χρονικογράφο, που ήταν μεροληπτικός ενάντια στον πάπα Σέργιο. Η «πορνοκρατία» ήταν μια περίοδος με ισχυρές γυναίκες στην εξουσία: τη Θεοδώρα, την οποία ο Λιουτπράνδος χαρακτηρίζει σαν «αναίσχυντη πόρνη... [που] ασκεί εξουσία στους πολίτες της Ρώμης σαν άνδρας» και την κόρη της Μαροζία, η μητέρα του πάπα Ιωάννη ΙΑ΄ (931–935), την οποία φήμες φέρουν να ήταν παλλακίδα του Σέργιου, κυρίως λόγω ενός σχολίου του Λιουτπράνδου.

Ο Σέργιος όφειλε την άνοδό του στην εξουσία, στον προστάτη του, στρατιωτικό διοικητή Θεοφύλακτο, κόμη του Τούσκουλου, ο οποίος κατείχε τη θέση του vestarius στον έλεγχο των εκταμιεύσεων στην κορυφή της παπικής κηδεμονίας. Ο Σέργιος και η παράταξή του ήταν εναντίον του πάπα Φορμόζου (891–896), που τον τοποθέτησε επίσκοπο του Τσερβέτερι προκειμένου να τον απομακρύνει από τη Ρώμη, όπως καταγράφεται σε μία πηγή. Ήταν υποψήφιος της παράταξής του για τον παπικό θρόνο το 896, αλλά τελικά έχασε. Ο εκλεγείς πάπας Ιωάννης Θ΄ (898–900) αφόρισε το Σέργιο, ο οποίος εγκατέλειψε την έδρα του και κατέφυγε στο Τσερβέτερι για ασφάλεια. Εκλέχτηκε πάπας το 897, απομακρύνθηκε βιαίως από το Λαμβέρτο, δούκα του Σπολέτο, και όλα τα επίσημα έγγραφα καταστράφηκαν. Συνεπώς τα περισσότερα στοιχεία για τον Σέργιο προέρχονται από τους αντιπάλους του.

Όταν ο αντιπάπας Χριστόφορος (903–904) κατέλαβε με τη βία την Αγία Έδρα, η παράταξη του Θεοφύλακτου επαναστάτησε και τον ανέτρεψε το 903–904. Στη συνέχεια ζήτησαν από το Σέργιο να γυρίσει στη θέση του. Επέστρεψε στις 29 Ιανουαρίου του 904.

Επιστρέφοντας στην εξουσία, ο Σέργιος ακύρωσε όλες τις χειροτονίες του πάπα Φορμόζου, μια ανεπιθύμητη απόφαση, που αντιστράφηκε και πάλι μετά το θάνατό του. Τίμησε τον πάπα Στέφανο Ε΄ (896–897), που ήταν υπεύθυνος για τη σύνοδο που αφόρισε και ακρωτηρίασε το πτώμα του πάπα Φορμόζου και τοποθέτησε ένα εγκωμιαστικό σχόλιο στον τάφο του Στεφάνου. Στη συνέχεια, σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, ξέθαψε το ταλαιπωρημένο πτώμα του Φορμόζου για μία ακόμη φορά, τον δίκασε, τον βρήκε ένοχο ξανά και τον αποκεφάλισε,[2] αν και ο Τζόσεφ Μπρούσερ της Αδελφότητας του Ιησού υποστηρίζει ότι ο "Σέργιος [Γ΄] δεν επέτρεψε στον εαυτό του να προβεί σε ανάλογες πράξεις[3] και ο Φίλιπ Σαφ, Χένρι Χαρτ Μίλμαν,[4]ο Φέρντιναντ Γκρεγκορόβιους,[5] ο Γιόχαν Λορέντζ φον Μοσεΐμ,[6] ο Τζον Μίλεϊ,[7] ο Μαν,[8] ο Τζόζεφ Δάρας,[9]ο Ιωάννης, διάκονος της Νάπολης, ο Φλοντοάρντ, και άλλοι δεν αναφέρονται στην υπόθεση αυτή.

Οι εχθροί του, πάπας Λέων Ε΄ και Αντιπάπας Χριστόφορος, πέθαναν και οι δύο το 904, σύμφωνα με ορισμένες πηγές στραγγαλίστηκαν στη φυλακή με διαταγή του Σέργιου,[10]ισχυρισμό τον οποίο η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια αποκαλεί «εξαιρετικά αμφίβολο».

Ο Σέργιος Γ΄ αποκατέστησε τις ζημιές στο Ανάκτορο του Λατερανού, το οποίο είχε πληγεί από ένα σεισμό το 896. Είναι ο πρώτος πάπας που απεικονίζεται να φορά την τριπλή παπική τιάρα.

Οικογενειακό δέντρο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

 
 
 
 
 
 
 
Θεοφύλακτος Α΄, κόμης του Τούσκουλου
864–924
 
Θεοδώρα
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ούγος της Προβηγκίας
887-924-948
(επίσης παντρεύτηκε την Μαροζία)
 
Αλβερίκιος Α΄ του Σπολέτο
- 925
 
 
Μαροζία
890–937
 
 
Πάπας Σέργιος Γ΄
904–911
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Άλντα της Βιέννης
 
Αλβερίκιος Β΄ του Σπολέτο
905–954
 
Δαυίδ ή Δεοδάτος
 
Πάπας Ιωάννης ΙΑ΄
931–935
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Γρηγόριος Α΄, κόμης του Τούσκουλου
 
Πάπας Ιωάννης ΙΒ΄
955–964
 
Πάπας Βενέδικτος Ζ΄
974–983
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Πάπας Βενέδικτος Η΄
Πάπας 1012–1024
 
Αλβερίκιος Γ΄, κόμης του Τούσκουλου
- 1044
 
Πάπας Ιωάννης ΙΘ΄
Πάπας 1024–1032
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Πέτρος, Δούκας των Ρωμαίων
 
Γάιος
 
Οκταβιανός
 
Πάπας Βενέδικτος Θ΄
1012–1055

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Wilkes. 2001, Οκτώβριος 31. "The Cadaver Synod: The Strangest Trial in History Αρχειοθετήθηκε 2007-05-10 στο Wayback Machine.." Flagpole Magazine. p. 8.
  2. «όχι μόνο δεν ευχαριστήθηκε [ο Σέργιος Γ΄] με τη δυσφήμιση του νεκρού Πάπα [Φορμόζου], άλλα βγάζει και πάλι το πτώμα έξω από τον τάφο, τον αποκεφαλίζει σαν να ήταν ζωντανός, και στη συνέχεια τον πετά στον Τίβερη, σαν να μην άξιζε το ανθρώπινο δικαίωμα της ταφής.» Πλατίνα, Μπαρτολομέο, The Lives of the Popes From The Time Of Our Saviour Jesus Christ to the Accession of Gregory VII, I, Λονδίνο: Griffith Farran & Co., σελ. 243, http://www.archive.org/details/thelivesofthepop01platuoft 
  3. Μπρούσερ, Τζόζεφ (1959). «Σέργιος Γ΄». Popes Through the Ages. Neff-Kane. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιανουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 2008. 
  4. Μίλμαν, Χένρυ Χαρτ (1867), History of Latin Christianity, III (4η έκδοση), Λονδίνο: John Murray, σελ. 287–290. 
  5. Γκρεγκορόβιους, Φέρντιναντ (1903), The History of the City of Rome in the Middle Ages, III (2η έκδοση), Λονδίνο: George Bell & Sons, σελ. 242–248, http://books.google.com/books?id=tLk4AAAAIAAJ&printsec=titlepage 
  6. Φον Μοσεΐμ, Γιόχαν Λορέντζ (1852), Institutes of Ecclesiastical History, Ancient and Modern, II (5η έκδοση), Νέα Υόρκη: Stanford and Swords, σελ. 120–121, http://books.google.com/books?id=RxEQAAAAYAAJ&printsec=titlepage 
  7. Μίλεϊ, Τζων (1850), The History of the Papal States From Their Origin to the Present Day, II, Λονδίνο: T.C. Newby, σελ. 269–281, http://books.google.com/books?id=mrsLAAAAYAAJ&printsec=titlepage 
  8. Μαν, Χόρας Κίντερ (1910), The Lives of the Popes In The Early Middle Ages, IV, Λονδίνο: Kegan Paul, Trench, Trübner, & Co., Ltd., σελ. 119–142, http://www.archive.org/details/livesofpopesinea04mannuoft 
  9. Τζόζεφ Δάρας, Τζόζεφ Δάρας (1898), A General History of the Catholic Church, II, Νέα Υόρκη: Excelsior Catholic Publishing House, σελ. 560–564, http://books.google.com/books?id=oeoQAAAAIAAJ&printsec=titlepage 
  10. Vulgarius, De Causa Formosiana, c. xiv. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]