Πάπας Ιούλιος Γ΄
| Πάπας Ιούλιος Γ΄ | |
|---|---|
 | |
| Από | 7 Φεβρουαρίου 1550 |
| Έως | 23 Μαρτίου 1555 |
| Προκάτοχος | Παύλος Γ΄ |
| Διάδοχος | Μάρκελλος Β΄ |
| Προσωπικά στοιχεία | |
| Γέννηση | 10 Σεπτεμβρίου 1487 Μόντε Σαν Σαβίνο, Δημοκρατία της Γένοβας |
| Θάνατος | 23 Μαρτίου 1555 (67 ετών) Ρώμη, Παπικά Κράτη |
| Προσφωνήσεις του Πάπα Ιουλίου Γ΄ | |
|---|---|
 | |
| Προσφώνηση αναφοράς | Αγιότατος |
| Προφορική προσφώνηση | Αγιότατε |
| Θρησκευτική προσφώνηση | Άγιος Πατέρας |
| Μεταθανάτια προσφώνηση | Δ/Δ |
Ο Πάπας Ιούλιος Γ΄ ή Τζοβάνι Μαρία Τσόκι ντελ Μόντε (10 Σεπτεμβρίου 1487 - 23 Μαρτίου 1555) ήταν αρχηγός στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και κυβερνήτης στα Παπικά Κράτη (7 Φεβρουαρίου 1550 - 23 Μαρτίου 1555). Μετά από μια επιτυχημένη πορεία του ως Καρδινάλιος εξελέγη Πάπας μετά τον θάνατο του πάπα Παύλου Γ΄. Η παραμονή του στο αξίωμα του Ποντίφικα επισκιάστηκε από πολλά σκάνδαλα, με σημαντικότερο το Σκάνδαλο Ινοτσέντσο, που αφορούσε την υιοθεσία (τον έκανε ανεψιό και εραστή του) και τον διορισμό του νεαρού Ινοτσέντσο Τσόκι ντελ Μόντε στο αξίωμα του καρδιναλίου. [1][2][3]
Πρώτα χρόνια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Τζοβάνι Μαρία Τσόκι ντελ Μόντε γεννήθηκε στο Μόντε Σαν Σαβίνο σαν γιος ενός διακεκριμένου δικαστή.[4] Η εκπαίδευση του έγινε από τον Ουμανιστή Ραφαέλε Λίπο Μπραντολίνι, αργότερα σπούδασε νομικά στην Περούτζια και την Σιένα. Την περίοδο αυτή διακρίθηκε περισσότερο σαν ρυθμιστής των κανόνων παρά σαν θεολόγος.[5] Ο Τζοβάνι Μαρία Τσόκι ντελ Μόντε ήταν ανεψιός του Αντόνιο Μαρία Τσόκι ντελ Μόντε, αρχιεπισκόπου της Μανφρεντόνια (1506–1511). Ο θείος του έκανε ανταλλαγή της Αρχιεπισκοπής με την θέση του Καρδινάλιου, αργότερα τον διαδέχθηκε ο ίδιος (1513).[5] Ο Τζοβάνι Μαρία Τσόκι ντελ Μόντε έγινε επίσκοπος της Παβίας (1520), διάσημος για τις διοικητικές του ικανότητες έγινε δύο φορές νομάρχης της Ρώμης και η Παπική Κουρία του ανέθεσε πολλά καθήκοντα. Στην Λεηλασία της Ρώμης (1527) ο ντελ Μόντε ήταν ένας από τους ομήρους που παρέδωσε στις αυτοκρατορικές δυνάμεις ο Πάπας Κλήμης Ζ΄ για να μην εκτελεστεί.[5] Ο Πάπας Παύλος Γ΄ τον έκανε Καρδινάλιο-επίσκοπο στην Βασιλική του Αγίου Βιταλίου (22 Δεκεμβρίου 1536), αργότερα έγινε Καρδινάλιος-επίσκοπος στην Επισκοπή της Παλεστρίνας (5 Οκτωβρίου 1543). Στην συνέχεια ανέλαβε σημαντικές νομικές αποστολές όπως παπικός Λεγάτος στο Συμβούλιο του Τρεντ (1545-1547) και κατόπιν στην Μπολόνια (1547-1548).
Παπική εκλογή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Παύλος Γ΄ πέθανε (10 Νοεμβρίου 1549) και συνεστήθη Κονκλάβιο από το Κολλέγιο των Καρδιναλίων με 28 Καρδιναλίους για να εκλέξει τον νέο πάπα. Οι οπαδοί της Οικογένειας Φαρνέζε υποστήριζαν έναν πάπα από την ίδια οικογένεια, ήθελαν τον εγγονό του Παύλου Γ΄ Καρδινάλιο Αλέξανδρο, αλλά την επιλογή αμφισβήτησε ο Κάρολος E΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Τον Τζοβάνι Μαρία Τσόκι ντελ Μόντε οι Γάλλοι -δεν τον υποστήριζαν αρχικά, ούτε οι Γερμανοί (τον είχε αποκλείσει ο αυτοκράτορας) οι Γάλλοι ωστόσο άλλαξαν επιλογή- τον πρότειναν σαν συμβιβαστικό υποψήφιο, έτσι τελικά επέτυχαν την εκλογή του (7 Φεβρουαρίου 1550).[6] Ο Οκτάβιος Φαρνέζε της Πάρμας που υποστήριξε την εκλογή του Ιούλιου Γ΄ επιβραβεύτηκε με το Δουκάτο της Πάρμας. Την εποχή ωστόσο που η Οικογένεια Φαρνέζε ζήτησε βοήθεια από τους Γάλλους εναντίον του Καρόλου Ε΄, ο Ιούλιος Γ΄ συντάχθηκε με τον αυτοκράτορα, και διέταξε να αποχωρήσει ο Οκτάβιος Φαρνέζε από την ηγεσία της Πάρμας. Μάλιστα ο Ιούλιος Γ΄ έστειλε τον ανεψιό του Τζιοβάννι Μπατίστα ντελ Μόντε να συμμαχήσει με τον από τον Γκοντζάγκα δούκα του Μιλάνου και να κατακτήσουν την Πάρμα.[4] Κατά τα χρόνια που ήταν Πάπας, επαναφέρθηκε ο Ρωμαιοκαθολικισμός στην Αγγλία. Πέθανε στις 23 Μαρτίου 1555 και τον διαδέχθηκε ο Πάπας Μάρκελλος Β΄.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ https://web.archive.org/web/20071011091614/http://www.glbtq.com/social-sciences/julius_III.html
- ↑ Crompton, Louis (2004). «Julius III». glbtq.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Οκτωβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 16 Αυγούστου 2007.
- ↑ «Ibid». fiu.edu.
- ↑ 4,0 4,1 Ott, Michael (1910). "Pope Julius III". In Herbermann, Charles (ed.). Catholic Encyclopedia. Τομ. 8. New York: Robert Appleton Company
- ↑ 5,0 5,1 5,2 Eubel, Conradus; Gulik, Guilelmus (1923). Hierarchia catholica (in Latin). Τομ. 3, Münster: Libreria Regensbergiana, σ. 300
- ↑ Richard P. McBrien, Lives of the Popes: The Pontiffs from St. Peter to Benedict XVI, (HarperCollins, 2000), 283
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Burkle-Young, Francis A., and Michael Leopoldo Doerrer. The Life of Cardinal Innocenzo del Monte: A Scandal in Scarlet. Lewiston, N.Y.: Edwin Mellen, 1997.
- Dall'Orto, Giovanni. "Julius III." Who's Who in Gay and Lesbian History from Antiquity to World War II. Robert Aldrich and Garry Wotherspoon, eds. London: Routledge, 2001. 234-35.
- Kelly, J. N. D. The Oxford Dictionary of Popes. Oxford: Oxford University Press, 1986.
- Smith, Marc (2002). «Julius III». Στο: Levillain, Philippe, επιμ. The Papacy: Gaius-Proxies. Routledge.
- O'Malley, John W (2009). A History of the Popes: From Peter to the Present. Government Institutes.
