Μετάβαση στο περιεχόμενο

Μαξιμιλιανός Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μαξιμιλιανός Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Maximilian I (Γερμανικά)
Γέννηση22  Μαρτίου 1459[1]
Βίνερ Νόιστατ
Θάνατος12  Ιανουαρίου 1519[1][2][3]
Βελς
Τόπος ταφήςSt. George's Cathedral, Wiener Neustadt και Βίνερ Νόιστατ
Χώρα πολιτογράφησηςΑγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
ΘρησκείαΡωμαιοκαθολική Εκκλησία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓερμανικά[4]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταηγεμόνας
Οικογένεια
ΣύζυγοςΜαρία της Βουργουνδίας (1477–1482)[5][6]
Άννα της Βρεττάνης (1490–1491)[5]
Μπιάνκα Μαρία Σφόρτσα (1493–1510)[5][6]
ΤέκναΦίλιππος Α΄ της Καστίλης[5]
Μαργαρίτα της Αυστρίας
Γεώργιος της Αυστρίας
Leopoldo de Austria
Barbara Disquis
Κορνήλιος Ρακουσκύ
Barbara von Rottal
Francis of Habsburg[7]
Margaret of Edelsheim
ΓονείςΦρειδερίκος Γ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας[5] και Ελεονώρα της Πορτογαλίας, βασίλισσα της Γερμανίας[5]
ΑδέλφιαΚουνιγούνδη της Αυστρίας
ΣυγγενείςΓκαλεάτσο Μαρία Σφόρτσα (πεθερός), Τζαν Γκαλεάτσο Σφόρτσα (αδελφός της συζύγου), Λουδοβίκος Β΄ της Ουγγαρίας (σύζυγος εγγονής), Μαργαρίτα της Αυστρίας, εκλέκτορας της Σαξονίας (θεία), Άννα της Σαξονίας (πρώτη ξαδέλφη), Αλβέρτος Γ΄ της Σαξονίας (πρωτοξάδερφος), Ερνέστος της Σαξονίας (πρωτοξάδερφος), Σουζάνα της Βαυαρίας (ανιψιά), Σαβίνα της Βαυαρίας (ανιψιά), Ιωάννης της Σαξονίας (ανιψιός), Αλβέρτος Δ΄ της Βαυαρίας (αδελφός της συζύγου), Κάρολος Κουίντος (εγγονός), Φίλιππος Β΄ της Ισπανίας (δισέγγονος) και Φερδινάνδος Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (εγγονός)
ΟικογένειαΟίκος των Αψβούργων
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΑυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (1508–1519)
Βασιλιάς των Ρωμαίων (1486–1519)
Δούκας της Βουργουνδίας (1477–1519)
ΒραβεύσειςΙππότης του Τάγματος του Χρυσόμαλλου Δέρατος
Τάγμα της Περικνημίδας
Υπογραφή
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Μαξιμιλιανός Α΄ (22 Μαρτίου 1459 - 12 Ιανουαρίου 1519) ήταν βασιλιάς των Ρωμαίων (1486 - 1519) και Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (1508 - 1519). Δεν στέφτηκε ποτέ αυτοκράτορας από τον πάπα επειδή διέκοψε το ταξίδι του για την Ρώμη η Δημοκρατία της Βενετίας.[8] Ο Πάπας Ιούλιος Β΄ τον ανακήρυξε ωστόσο αυτοκράτορα και τον αναγνώρισε στο Τρέντο, διέκοψε με αυτόν τον τρόπο μια μακρόχρονη παράδοση των παπικών στέψεων.[9][10][11] Ο Μαξιμιλιανός Α΄ ήταν ο μοναδικός επιζών γιος του αυτοκράτορα Φρειδερίκου Γ΄ και της Ελεονώρας της Πορτογαλίας. Από την στιγμή που στέφτηκε βασιλιάς των Ρωμαίων (1486) διατήρησε μια ξεχωριστή αυλή μέχρι τον θάνατο του ηλικιωμένου πατέρα του (1493).[12][13] Ο Μαξιμιλιανός Α΄ επέκτεινε σημαντικά την εξουσία του Οίκου των Αψβούργων χάρη στον γάμο του με την Μαρία της Βουργουνδίας (1477) κυβερνήτη στην Βουργουνδική Πολιτεία και διάδοχο του Καρόλου της Βουργουνδίας, έχασε ωστόσο τα οικογενειακά εδάφη στην Παλαιά Ελβετική Συνομοσπονδία.

Ο γιος του Φίλιππος Α΄ της Καστίλης παντρεύτηκε την Ιωάννα Α΄ της Καστίλης (1496) κόρη των Καθολικών βασιλέων της Ισπανίας, έτσι επεκτάθηκε στην Ισπανία των Αψβούργων. Ο εγγονός του Κάρολος E΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας πήρε τον τίτλο του αυτοκράτορα και κυβέρνησε τόσο στην Καστίλη όσο και στην Αραγωνία.[14] Ο ιστορικός Τόμας Μπράντι Τζούνιορ καταγράφει τον Μαξιμιλιανό Α΄ ως "τον ικανότερο Ρωμαίο αυτοκράτορα μετά από 250 χρόνια" και τον "μέγιστο οπλαρχηγό της γενιάς του".[15] Το προσωνύμιο του "καρδιά από ατσάλι" το πήρε είτε από τις μεγάλες διοικητικές του ικανότητες είτε για το θάρρος και την σκληρότητα που έδειχνε στο πεδίο της μάχης.[16][17]. Στην κοινή γνώμη έμεινε γνωστός ως "ο τελευταίος ιππότης" αλλά διαφωνούν στο θέμα αν ήταν ο πρώτος πρίγκιπας της Αναγέννησης ή ένας Μακιαβελικός ηγεμόνας που έφερε την οικογένεια του στην κορυφή της Ευρωπαϊκής εξουσίας.[18][19] Οι ιστορικοί στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα όπως ο Λέοπολντ φον Ράνκε τον κατηγορούν ότι έθεσε το συμφέρον της οικογένειας του πάνω από αυτό της πατρίδας του, το αποτέλεσμα ήταν να καθυστερήσει αιώνες ακόμα η Γερμανική ενοποίηση. Σε γενικές γραμμές ήταν ένας αυτοκράτορας που έφερε μεγάλες αλλαγές και καινοτομίες που κόστισαν τόσο οικονομικά όσο και σε ανθρώπινες ζωές με τους πολέμους.[17][20][21]

Παιδική ηλικία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μαξιμιλιανός πήρε το όνομα του από κάποιον τοπικό άγιο που είδε ο πατέρας του στον ύπνο του. Την εποχή που ήταν μικρός ο Αλβέρτος ΣΤ΄ της Αυστρίας πολιορκούσε τους γονείς του, ο ίδιος γυρνούσε τα ανάκτορα παρακαλώντας τους υπηρέτες για ψίχουλα. Ο Μαξιμιλιανός ήταν το αγαπημένο παιδί της μητέρας του που δεν είχε καθόλου καλές σχέσεις με τον πατέρα του. Ο πρόωρος θάνατος της τον ώθησε σε ασχολία με τις στρατιωτικές τέχνες.[22][23] Παρά τις έντονες προσπάθειες του Φρειδερίκου Γ΄ να στρέψει τον μικρό Μαξιμιλιανό στην πολιτική ο ίδιος επέμενε στις πολεμικές τέχνες, οι σχέσεις ωστόσο του πατέρα με τον γιο δεν χάλασαν. Η μεγάλη ανησυχία του Φρειδερίκου του Γ΄ ήταν η έντονη ασχολία του γιου του με τους ιππικούς αγώνες, απαγόρευσε στους ιππότες να συμμετέχουν μαζί του αλλά ο ίδιος ο Μαξιμιλιανός το έκανε παρά την απαγόρευση. Ο Φρειδερίκος Γ΄ δεν επέτρεψε στον Μαξιμιλιανό να συμμετέχει στην εκστρατεία του στην Βουργουνδία (1474).[24][25][26] Ο δούκας της Βουργουνδίας Κάρολος ο Τολμηρός ήταν πολύ ισχυρός στρατιωτικά και ο κύριος αντίπαλος του πατέρα του. Ο Φρειδερίκος Γ΄ ανησυχούσε έντονα για τις επεκτατικές του βλέψεις, για να τις σταματήσει πρότεινε τον γάμο του Μαξιμιλιανού με την κόρη του Μαρία, ο Κάρολος ο Τολμηρός το δέχτηκε.[27] Σε ηλικία 17 ετών (1476) ο πατέρας του πρότεινε στον Μαξιμιλιανό να ηγηθεί ο ίδιος την εκστρατεία στην Ουγγαρία, ήταν η πρώτη μεγάλη στρατιωτική του εμπειρία.[28][29] Την επόμενη χρονιά (19 Αυγούστου 1477) έγινε ο γάμος του με την Μαρία.[30]

Βασιλεία στην Βουργουνδία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η σύζυγος του Μαξιμιλιανού Μαρία κληρονόμησε τα απέραντα κληρονομικά εδάφη της Γαλλίας στις Κάτω Χώρες όταν ο πατέρας της έπεσε στην "Μάχη της Νανσύ" (5 Ιανουαρίου 1477). Το Δουκάτο της Βουργουνδίας διεκδικούσε το Γαλλικό στέμμα χάρη του Σαλικού νόμου.[31] Ο Λουδοβίκος ΙΑ΄ της Γαλλίας αποφάσισε να το καταλάβει στρατιωτικά αλλά ο Μαξιμιλιανός ήταν υποχρεωμένος να υπερασπιστεί την κληρονομιά της συζύγου του. Το θησαυροφυλάκιο της Βουργουνδίας ήταν άδειο από τις εκστρατείες του Καρόλου του Τολμηρού και η Μαρία υποχρεώθηκε να πουλήσει τα κοσμήματα της για να βρει χρήματα ο σύζυγος της.[32] Ο Μαξιμιλιανός Α΄ προχώρησε δυναμικά και πέτυχε μια πρώτη νίκη επί των Γαλλικών δυνάμεων στην "μάχη του Γκουίνγκεϊτ" (7 Αυγούστου 1479).[33] Παρά την νίκη του ο Μαξιμιλιανός αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Βουργουνδία είτε λόγω των ταραχών που ξέσπασαν στις Κάτω Χώρες είτε επειδή το θησαυροφυλάκιο ήταν άδειο. Σύμφωνα με μερικούς συγγραφείς το γαμήλιο συμβόλαιο ανάμεσα στον Μαξιμιλιανό και την Μαρία είχε τον όρο ότι τα παιδιά τους μπορούσαν να τους κληρονομήσουν αλλά όχι ο ένας τον άλλον. Η Μαρία προσπάθησε να ξεπεράσει τον όρο παραχωρώντας τα εδάφη σαν δώρο αλλά μετά τον θάνατο της σε ατύχημα (27 Μαρτίου 1482) ο Μαξιμιλιανός Α΄ προσπάθησε να εξασφαλίσει όλη την περιουσία στον γιο τους Φίλιππο τον Ωραίο.[34] Άλλοι συγγραφείς αναφέρουν ότι μπορούσε να κληρονομήσει και ο Μαξιμιλιανός τα εδάφη αν είχαν παιδιά.[35][36] Η νίκη του Μαξιμιλιανού στην "μάχη του Γκουίνγκεϊτ" ανέβασε την δημοφιλία του αλλά από την άλλη προσπάθησε με αυταρχισμό να κάνει την διοίκηση κεντρική. Τα λάθη που έκανε ο Μαξιμιλιανός αυτή την περίοδο δεν ξεχάστηκαν ούτε αργότερα που ήρθε σε περίοδο μεγάλης δόξας.[37][38] Οι επαρχίες των Κάτω Χωρών ήταν εχθρικές μαζί του με αποτέλεσμα ο Λουδοβίκος ΙΑ΄ της Γαλλίας με Συνθήκη στην Αράς προσάρτησε το Φρανς-Κοντέ και το Αρτουά στο Γαλλικό στέμμα.[31] Την περίοδο 1482-1492 οι Φλαμανδικές επαρχίες επαναστάτησαν δύο φορές διεκδικώντας την αυτονομία που είχαν με την Μαρία. Οι Φλαμανδοί επαναστάτες συνέλαβαν αιχμάλωτους τον Μαξιμιλιανό και τον γιο του Φίλιππο τον Ωραίο, ελευθερώθηκαν με επέμβαση του αυτοκράτορα Φρειδερίκου Γ΄.[39][40]

Κάτω Χώρες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αλβέρτος Γ΄ της Σαξονίας ανέλαβε τα κληρονομικά εδάφη στις Κάτω Χώρες, ήταν μία εξαιρετική επιλογή, την περίοδο που ήταν κυβερνήτης υπέταξε όλες τις επαναστάσεις (1489 - 1492).[41] Ο Μαξιμιλιανός Α΄ ίδρυσε κατόπιν μια ισχυρή δουκική μοναρχία στις Κάτω Χώρες με τον γιο του Φίλιππο τον Ωραίο (1492) αλλά δεν μπόρεσε να επαναφέρει τις διατάξεις του πεθερού του. Οι επαρχίες ενώθηκαν, ως τότε ήταν ξεχωριστές οντότητες σε βαθμό που κάθε μία υποστήριζε ξεχωριστό κυβερνήτη.[42][43] Έχει επικρατήσει η άποψη ότι ο Μαξιμιλιανός Α΄ ευνοούσε έντονα την αριστοκρατία που είχε αναδειχτεί από τον Κάρολο τον Τολμηρό και στην συνέχεια έμεινε πιστή στον ίδιο, αυτό δυσαρέστησε τους γηγενείς.[44][45][46] Μετά την κατάπνιξη των εξεγέρσεων οι εκτελέσεις ήταν λίγες, έκανε ωστόσο σε όλους κατάσχεση της περιουσίας και τοποθέτησε μια νέα άρχουσα τάξη με βασικό κριτήριο την υποστήριξη στους Αψβούργους.[47] Ο Μαξιμιλιανός Α΄ κατέλαβε από τους Γάλλους το Φρανς-Κοντέ και την Αράς με το πρόσχημα ότι αποκήρυξαν την κόρη του (1492).[42][48] Την επόμενη χρονιά ωστόσο (1493) ο Κάρολος Η΄ της Γαλλίας και ο Μαξιμιλιανός Α΄ υπέγραψαν την "Συνθήκη του Σενλίς" με την οποία το Αρτουά και το Φρανς-Κοντέ επέστρεφαν στην Βουργουνδία, η Πικαρδία επιβεβαιώθηκε ως Γαλλική κτήση. Οι Γάλλοι συνέχισαν να κατέχουν το Δουκάτο της Βουργουνδίας ενώ το μεγαλύτερο τμήμα των Κάτω Χωρών βρισκόταν στην κυριαρχία των Αψβούργων.[31] Ο Μαξιμιλιανός Α΄ και ο γιος του Φίλιππος αποφάσισαν την κεντρική οργάνωση του ναυτικού σε αντίθεση με την πολιτική του Φιλίππου του Τολμηρού που ήταν διασπασμένο σε επαρχίες.[49][50] Η πράξη αυτή ήταν το πρώτο στάδιο για την δημιουργία του Ολλανδικού ναυτικού που θα ολοκληρώσει η εγγονή του Μαρία της Ουγγαρίας, κυβερνήτης των Κάτω Χωρών.[51][52] [53][54] Ο Φρειδερίκος Γ΄ πέθανε (1493) και ο Μαξιμιλιανός Α΄ παρέμεινε ο μοναδικός κυβερνήτης της Αγίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αποφάσισε να μεταβιβάσει εξουσίες στον γιο του τον 15χρονο Φίλιππο τον Ωραίο.[55] Ο Φίλιππος ήταν εξαιρετικά πετυχημένος κυβερνήτης ενθουσιάζοντας τους κατοίκους των Κάτω Χωρών, σταδιακά ανεξαρτητοποιήθηκε από τον πατέρα του που δυσαρεστήθηκε έντονα όταν προσέγγισε τους Γάλλους. Με τον πρόωρο θάνατο του Φιλίππου (1506) ο Μαξιμιλιανός Α΄ απέφυγε για πολλούς μήνες να συναντήσει τους αντιπροσώπους των Κάτω Χωρών που αναζητούσαν νέο κυβερνήτη.[56][57]

Ο Μαξιμιλιανός Α΄ συνέχισε να εμπλέκεται στην πολιτική των Κάτω Χωρών τόσο με την κόρη του όσο και με τον γιο του, δυσαρεστήθηκε από τις προσπάθειες ανεξαρτητοποίησης του Φιλίππου.[84] Μόνο λίγο πριν τον θάνατο του ο Φίλιππος αποφάσισε να συμμαχήσει με τον πατέρα του για να αντιμετωπίσουν την Γαλλική απειλή.[58] Με το ισχυρό πυροβολικό του πατέρα του ο Φίλιππος ο Ωραίος κατέκτησε όλη την γη και ο Κάρολος Β΄ του Χέλρε δήλωσε μπροστά του υποταγή. Ο Κάρολος δραπέτευσε σε λίγο αλλά ο Φίλιππος ήταν υποχρεωμένος να ταξιδεύσει στην Ισπανία να συναντήσει τον Μαξιμιλιανό Α΄, άφησε την αδελφή του Μαργαρίτα αντικαταστάτη με οδηγίες να λύσει τα προβλήματα. Ο πρόωρος και αιφνίδιος θάνατος του Φιλίππου από υψηλό πυρετό ήταν βαρύτατο πλήγμα για τον Μαξιμιλιανό, για τον πρόσθετο λόγο ότι μετά από περίοδο έριδας τον θεωρούσε πλέον σαν τον μεγαλύτερο σύμμαχο του. Το περιβάλλον του αυτοκράτορα κράτησε από τον ίδιο μυστικό για 10 μέρες τον θάνατο του γιου του. Ο Μαξιλιανός Α΄ και ο Φίλιππος σχεδίαζαν μαζί να κάνουν την επόμενη χρονιά (1508) εκστρατεία στην Ιταλία.[59][60][61] Οι Πολιτείες επιθυμούσαν την ειρήνη αλλά ο Κάρολος Β΄ του Χέλρε συνέχισε τις εχθροπραξίες, επιτέθηκε στην Ολλανδία.[62] Οι μεγάλοι Ολλανδοί ανθρωπιστές Έρασμος και Αντιράνους Μπαρλάντους κατέκριναν τον Μαξιμιλιανό Α΄ ότι ήταν πολεμοχαρής και αυταρχικός. Μετά την επίθεση του Καρόλου στην Ολλανδία με βιαιοπραγίες (1517) οι ίδιοι ανθρωπιστές έριξαν την ευθύνη πάλι στον Μαξιμιλιανό, ότι ήταν δικό του κόλπο για να επιτεθεί στις Κάτω Χώρες.[63][64][65] Μετά την ανάληψη της αντιβασιλείας από την Μαργαρίτα το ενδιαφέρον του Μαξιμιλιανού Α΄ για τις Κάτω Χώρες διακόπηκε, έκλεισε ειρήνη με τον Κάρολο Ε΄.[66][67][68] Ακολουθώντας την τακτική της κόρης του να ηγείται ξένους στρατούς ήταν και ο ίδιος επικεφαλής του στρατού του Ερρίκου Η΄ της Αγγλίας που νίκησε τους Γάλλους στην "μάχη του Σπύρ".[62][69] Με στόχο να εξασφαλίσει την Βουργουνδική κληρονομιά του εγγονού του Καρόλου κατεδάφισε τα τείχη της Θερουάν.[69][70]

Άγιος Ρωμαίος αυτοκράτορας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακατάληψη της Αυστρίας και εκστρατεία στην Ουγγαρία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Μαξιμιλιανός Α΄ προσφέρει το δαχτυλίδι του γάμου στην Μάρία της Βουργουνδίας

Ο Μαξιμιλιανός Α΄ εξελέγη στην Φραγκφούρτη βασιλιάς των Ρωμαίων (16 Φεβρουαρίου 1486), η στέψη του έγινε στο Άαχεν (9 Απριλίου 1486). Ο βασιλιάς Ματθίας Κορβίνος της Ουγγαρίας κυβερνούσε τις περισσότερες περιοχές της Αυστρίας και την Βιέννη που είχε κερδίσει από τον Αυστρο-Ουγγρικό πόλεμο (1477 - 1488). Ο Ματθίας Κορβίνος είχε υποσχεθεί στον αυτοκράτορα Φρειδερίκο Γ΄ την επιστροφή των Αυστριακών εδαφών αν αγνοούσε την Συνθήκη του 1463 και τον αναγνώριζε διάδοχο του στην Αγία Ρωμαική αυτοκρατορία. Η συνθήκη δεν ολοκληρώθηκε επειδή ο Ματθίας Κορβίνος πέθανε από εγκεφαλικό στην Βιέννη (6 Απριλίου 1490).[71] Με τον θάνατο του ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος στην Ουγγαρία ανάμεσα στους οπαδούς του γιου του Ματθία Ιωάννη Κορβίνου και τους οπαδούς του βασιλιά Βλαδίσλαου Β΄ της Ουγγαρίας. O Μαξιμιλιανός Α΄ εκμεταλλεύτηκε τον Ουγγρικό εμφύλιο, από τον Ιούλιο του 1490 ανακατέκτησε μια σειρά από πόλεις και κάστρα στην Αυστρία που είχε χάσει ο πατέρας του, τον Αύγουστο του 1490 εισήλθε στην Βιέννη. Την εποχή που πολιορκούσε την ακρόπολη τραυματίστηκε από μια φρουρά 400 Ούγγρων αλλά μετά από μερικές μέρες αναγκάστηκαν να παραδοθούν.[72][73] Με την συγκέντρωση χρημάτων από το Ίνσμπρουκ και άλλες πόλεις της νότιας Γερμανίας προχώρησε σε εκστρατεία στην Ουγγαρία, προσπάθησε να κερδίσει οπαδούς της υψηλής αριστοκρατίας όπως τους πρώην οπαδούς του βασιλιά Κορβίνου. Σε επτά βδομάδες κατέκτησε το ένα τέταρτο της Ουγγαρίας, οι μισθοφόροι του κυρίευσαν το κύριο κάστρο της χώρας Σέκεσφεχερβαρ.[74] Η χήρα του Ματθία Κορβίνου Βεατρίκη της Νάπολης υποστήριζε τον Μαξιμιλιανό με την ελπίδα ότι θα την παντρευτεί αλλά ο ίδιος το αρνήθηκε, τελικά την παντρεύτηκε ο νέος βασιλιάς Βλαδίσλαος Β΄ της Ουγγαρίας.[75][76][77] Ο Ούγγρος καγκελάριος Τάμας Μπάκοτς συμμάχησε με τον Μαξιμιλιανό και τον βοήθησε στην διακήρυξη του 1505 με την οποία κανένας ξένος βασιλιάς δεν θα μπορούσε να κληρονομήσει τον θρόνο της Ουγγαρίας.[78] Οι Αψβούργοι θα μπορούσαν να κληρονομήσουν τον θρόνο της Ουγγαρίας σε περίπτωση που δεν υπήρχαν αρσενικοί απόγονοι του Βλαδίσλαου, δέχτηκαν επίσης 100.000 χρυσά φλορίνια σαν πολεμική αποζημίωση.[79] Η αριστοκρατία της Κροατίας ήθελε σαν βασιλιά της χώρας τον Μαξιμιλιανό. Η Κομητεία του Τυρολό και το Δουκάτο της Βαυαρίας βρέθηκαν στα τέλη του 15ου αιώνα σε πόλεμο, ο Μαξιμιλιανός Α΄ κλήθηκε να λύσει την διαφορά. Ο άτεκνος ξάδελφος του Μαξιμιλιανού Σιγισμούνδος της Αυστρίας πούλησε το Τυρολό στον αντίπαλο Οίκο του Βίττελσμπαχ για να μην το κληρονομήσει ο Φρειδερίκος Γ΄. Τα χαρίσματα και η γοητεία του Μαξιμιλιανού οδήγησαν σε συμφιλίωση (1490).[80] Ο Μαξιμιλιανός προχώρησε σε μεταρρυθμίσεις για να εξαλείψει την διαφθορά που επικρατούσε μέχρι τότε στο Τυρολό όπου η αριστοκρατία εκμεταλλευόταν τον πληθυσμό.

Αποτυχίες στην Ιταλία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Μαξιμιλιανός Α΄ (περί το 1500)

Με την "Συνθήκη του Σενλίς" ο Λουδοβίκος ΙΒ΄ της Γαλλίας εξασφάλισε τα σύνορα του στα βόρεια και έστρεψε την προσοχή του στην Ιταλία, διεκδίκησε το Δουκάτο του Μιλάνου. Ο Λουδοβίκος ΙΒ΄ κατέκτησε τελικά το Μιλάνο (1499-1500) ο αντιβασιλεύς Λουδοβίκος Σφόρτσα οδηγήθηκε στην εξορία.[81] H πράξη αυτή τον έφερε σε σύγκρουση με τον Μαξιμιλιανό Α΄ που παντρεύτηκε (16 Μαρτίου 1494) την Μπιάνκα Μαρία Σφόρτσα, κόρη του δούκα του Μιλάνου Γκαλεάτσο Μαρία Σφόρτσα.[31][81] Ο Μαξιμιλιανός ωστόσο στάθηκε ανίκανος να εμποδίσει τον Λουδοβίκο ΙΒ΄ να καταλάβει το Μιλάνο.[81] Ο Μαξιμιλιανός δημιούργησε την Ιερά Λίνγκα με στόχο να αντιμετωπίσει τους Γάλλους στους Ιταλικούς πολέμους.[31] Οι εκστρατείες του Μαξιμιλιανού Α΄ στην Ιταλία θεωρούνται όλες αποτυχημένες, δεν είχαν καμιά επιτυχίες παρά την προετοιμασία και την καλή οργάνωση του στρατού.[82][83] Το σημαντικότερο πρόβλημα του ήταν η έλλειψη χρημάτων για αυτό κέρδισε στην Ιταλία το προσωνύμιο "Μαξιμιλιανός ο Άπορος".[84] Η σημαντικότερη αποτυχία του ήταν η απόφαση του για εκστρατεία στην Βενετία, η ήττα ήταν ολοκληρωτική, ο Γαλλικός στρατός κατέλαβε την Γκορίτσια και την Τεργέστη αναγκάζοντας τον Μαξιμιλιανό να κλείσει ταπεινωτική ειρήνη.[85] Αργότερα αναγκάστηκε να αναγνωρίσει την Γαλλική κυριαρχία και στο Μιλάνο (1515).[86] Τα προβλήματα στην Ελβετία ήταν εξίσου σημαντικά για τον Μαξιμιλιανό Α΄, μετά την ήττα του στην "μάχη του Ντόρναχ" (22 Ιουλίου 1499) ο Μαξιμιλιανός Α΄ υπέγραψε και εκεί Συνθήκη με την οποία αναγνώρισε την Ελβετική Συνομοσπονδία (22 Σεπτεμβρίου 1499).

Εβραϊκή πολιτική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Μαξιμιλιανός Α΄ (τελευταία χρόνια)

Η πολιτική του Μαξιμιλιανού Α΄ απέναντι στους Εβραίους και τους διωγμούς τους ήταν δύσκολο να κατανοηθεί, υπέγραψε το πρώτο διάταγμα για την δίωξη των Εβραίων από την Στυρία (1496).[87] Την περίοδο 1494-1510 ακολούθησαν 13 εκδιώξεις Εβραίων με γενναίες οικονομικές αποζημιώσεις προδανώς επειδή και ο ίδιος ο αυτοκράτορας αναγνώριζε ότι ήταν άδικες.[88][89] Μετά το 1510 οι διώξεις εκμηδενίστηκαν, καταγράφηκε μόνο μία, πιθανότατα άλλαξε η πολιτική του επειδή εξασφάλιζε έσοδα από την φορολογία τους. Η πιστή αδελφή του Μαξιμιλιανού Α΄ Κουνιγούνδη της Αυστρίας έπεισε τον φανατικό αντι-Ιουδαίο Γιοχάνες Πφέφερκορν να προχωρήσει σε κατάσχεση όλων των Εβραικών βιβλίων εκτός από την Βίβλο. Οι Γερμανοί πρίγκιπες από τις πόλεις που έγιναν οι κατασχέσεις όπως η Φραγκφούρτη συγκεντρώθηκαν για να υποστηρίξουν τους Εβραίους, ο Μαξιμιλιανός Α΄ διέταξε την επιστροφή τους. Ο Μαξιμιλιανός Α΄ συγκάλεσε επιτροπή για να λύσει το ζήτημα (23 Μάϊου 1510), εκεί ο εξέχων ανθρωπιστής Γιόχαν Ρόιχλιν υποστήριξε με πάθος τα Εβραϊκά βιβλία, ιδιαίτερα το Ταλμούδ.[90] Η ομιλία του Γιόχαν Ρόιχλιν άφησε τόσο καλή εντύπωση στον αυτοκράτορα που σταδιακά ξεκίνησε και ο ίδιος το ενδιαφέρον για την εκμάθηση του Ταλμούδ.[91] Με την συμπαράσταση του αυτοκράτορα ο Γιόχαν Ρόιχλιν έδειξε έντονο ενδιαφέρον για την ανάπτυξη της Εβραϊκής λογοτεχνίας.[92][93] Ο Μαξιμιλιανός Α΄ όπως και ο πατέρας του Φρειδερίκος Γ΄ και ο εγγονός του Φερδινάνδος Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας είχαν τεράστια εκτίμηση σε Εβραίους δασκάλους και γιατρούς.[94] Ο Μαξιμιλιανός Α΄ διόρισε σαν προσωπικό του γιατρό τον Πάολο Ρίτσο (1514), έναν Εβραίο που είχε μεταστραφεί στον Χριστιανισμό, οι δραστηριότητες του ξεπέρασαν ωστόσο τις ιατρικές υπηρεσίες. Ο Πάολο Ρίτσο πήρε εντολή να μεταφράσει τα βιβλία του Ταλμούδ από τα Εβραϊκά στα Λατινικά, μέχρι τον θάνατο του αυτοκράτορα ωστόσο κατόρθωσε να μεταφράσει μόλις δύο από τα 38.[95] Με την εποπτεία του Μαξιμιλιανού Α΄ και του πατέρα του Φρειδερίκου Γ΄ ιδρύθηκε ο σύγχρονος Ιουδαϊσμός που στηρίχτηκε στον ανθρωπισμό.[94] Ο Μαξιμιλιανός Α΄ ξεκίνησε διωγμούς εναντίον των Ρομά (1500), τους ζήτησε να φύγουν από την Γερμανία. Ο λόγος ήταν πιθανότατα ο φόβος από την Οθωμανική αυτοκρατορία , τους θεωρούσε ως κατασκόπους τους.[96][97]

Θάνατος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Νεκρικό προσωπείο του Μαξιμιλιανού Α΄

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Μαξιμιλιανός Α΄ είχε έντονο ενδιαφέρον να τον διαδεχθεί στον θρόνο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ο εγγονός του Κάρολος.[98] Σύμφωνα με την παράδοση παρείχε 1.000.000 λίρες με στόχο να δωροδοκήσει τους εκλέκτορες, το ποσό αυτό στάθηκε καθοριστικό για την τελική εκλογή του Καρόλου.[99][100][101][102] Με άλλες παραδόσεις δεν ήταν καθοριστικός αυτός ο λόγος και οι εκλέκτορες δέχτηκαν ένα μικρό τμήμα από το ποσό.[103] Ο σημαντικότερος λόγος ήταν η ανάγκη για έναν ισχυρό και πλούσιο ηγέτη με μεγάλους πόρους που μπορούσε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τον μεγάλο κίνδυνο των Οθωμανών.[104][105][106][107] Ο Μαξιμιλιανός Α΄ τραυματίστηκε θανάσιμα πέφτοντας από το άλογο του (1501) και έζησε τις δύο τελευταίες δεκαετίες της ζωής του με φρικτούς πόνους. Επιδιώκοντας συνεχώς τον θάνατο του ταξίδευε από το 1514 μαζί με το φέρετρο του.[108][109] Μετά από μία έκλειψη (1518) βέβαιος ότι πλησιάζει ο θάνατος αποσύρθηκε στο αγαπημένο του Ίνσμπουργκ, ο πανικός του τον οδήγησε σε βαρύ εγκεφαλικό (15 Δεκεμβρίου 1518). Τον τελευταίο χρόνο της ζωής του έμεινε κατάκοιτος, μπορούσε ωστόσο να ακούει απεσταλμένους και να διαβάζει. Ο θάνατος ήρθε τελικά στο Βελς σε ηλικία 60 ετών (12 Ιανουαρίου 1519).[110][111][112] Άλλοι συγγραφείς θεωρούν άλλες αιτίες θανάτου όπως καρκίνος, σύφιλη, ηπατίτιδα ή πνευμονία.[110][111][113][114] Τον διαδέχθηκε ο εγγονός του Κάρολος Κουίντος, γιος του γιου του Φίλιππου του Ωραίου που είχε πεθάνει πρόωρα (1506). Η τελευταία του επιθυμία ήταν να του κόψουν τα μαλλιά, να του βγάνουν τα δόντια και να του καλύψουν το σώμα με στάχτη και πάγο για να εξιλεωθεί για τις αμαρτίες του, αυτό τελικά δεν έγινε.

Οικογένεια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νυμφεύτηκε πρώτα το 1477 τη Μαρία των Βαλουά, κόρη και κληρονόμο τού Καρόλου, Δούκα της Βουργουνδίας, Βραβάντης, Λίμπουργκ, Λοτιέρ, Γκέλντερς, Λουξεμβούργου, Κόμη του Αρτουά, Φλάνδρας, Αινώ, Ολλανδίας, Ζηλανδίας, κλπ. και είχε τέκνα:

Το 1482 απεβίωσε η Μαρία και ο Μαξιμιλιανός Α΄ έκανε δεύτερο γάμο δι' αντιπροσώπου, με την Άννα της Βρεττάνης. Ο γάμος λύθηκε δύο έτη μετά, διότι η Άννα πιέστηκε από τον Κάρολο Η΄ της Γαλλίας να τον παντρευτεί.

Το 1493 έκανε τρίτο γάμο με τη Μπιάνκα Μαρία Σφόρτσα, κόρη τού Γκαλεάτσο Μαρία Σφόρτσα, Δούκα τού Μιλάνου· δεν απέκτησαν απογόνους.

Από μη νόμιμες σχέσεις είχε φυσικά τέκνα. Από άγνωστη:

  • (νόθη) Μαργαρίτα 1480-1537, παντρεύτηκε τον Κόμη Λουδοβίκο φον Χέφενσταϊν-Βήζενταϊτ.

Από τη Μαργαρίτα φον Έντελσχαϊμ:

  • (νόθη) Μπάρμπαρα φον Ρότταλ 1500-1550, παντρεύτηκε τον Ζήγκμουντ φον Ντήτριχσταϊν.
  • (νόθος) Γεώργιος της Αυστρίας 1505-1557, πρίγκιπας-επίσκοπος της Λιέγης.

Από την Άννα φον Χέλφενσταϊν:

  • (νόθος) Κορνήλιος 1507-π. 1527.
  • (νόθος) Μαξιμιλιανός Φρειδερίκος φον Άμπερκ 1511-1553, κύριος τού Φέλντκιρχ.
  • (νόθος) Λεοπόλδος π. 1515-1557, επίσκοπος της Κόρδοβα.
  • (νόθη) Δωροθέα 1516-1572, κυρία των Φάλκενμπουρκ, Ντούρμπουι & Χάλεμ, παντρεύτηκε τον Ιωάννη Α΄ των Σίρκσενα κόμη της Ανατολικής Φρισίας.
  • (νόθη) Άννα Μαργαρίτα 1517-1545, παντρεύτηκε τον Φρανσουά ντε Μελύν, Κόμη τού Επινουά.
  • (νόθη) Άννα γενν. 1519, παντρεύτηκε τον Λουί ντ' Ιρλεμόν.
  • (νόθη) Ελισάβετ απεβ. 1581/4, παντρεύτηκε τον Λούντβιχ Γ΄ φον ντερ Μαρκ, Κόμη τού Ροσφουκώ.
  • (νόθη) Βαρβάρα, παντρεύτηκε τον Βόλφγκανγκ Πλαις.
  • (νόθος) Χριστόφορος Φερδινάνδος απεβ. π. 1522.

Από άγνωστη:

  • (νόθη) Γκουιέλμα, παντρεύτηκε τον Ρούντιγκερ/Ρήγκερ φον Βέστερναχ.

Πρόγονοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
8. Λεοπόλδος Γ΄ της Αυστρίας
 
 
 
 
 
 
 
4. Ερνέστος της Αυστρίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
9. Βιρίντις Βισκόντι
 
 
 
 
 
 
 
2. Φρειδερίκος Γ΄ των Αψβούργων
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
10. Σιεμόβιτ Δ΄ της Μαζοβίας
 
 
 
 
 
 
 
5. Κυμπούργκις της Μαζοβίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
11. Αλεξάνδρα της Λιθουανίας
 
 
 
 
 
 
 
1. Μαξιμιλιανός Α΄ αρχιδούκας της Αυστρίας
και βασιλιάς της Γερμανίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
12. Ιωάννης Α΄ της Πορτογαλίας
 
 
 
 
 
 
 
6. Εδουάρδος της Πορτογαλίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
13. Φιλίππη του Λάνκαστερ
 
 
 
 
 
 
 
3. Ελεονώρα της Πορτογαλίας, βασίλισσα της Γερμανίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
14. Φερδινάνδος Α΄ της Αραγωνίας
 
 
 
 
 
 
 
7. Ελεονώρα της Αραγωνίας, βασίλισσα της Πορτογαλίας
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
15. Ελεονώρα του Αλμπουρκέρκε
 
 
 
 
 
 

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 118579371. Ανακτήθηκε στις 16  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ «Maximiliaan van Oostenrijk». Biografisch Portaal. 93404935.
  3. ↑ «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Maximilian-I-Holy-Roman-emperor. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ CONOR.SI. 28644451.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 5,7 «Kindred Britain»
  6. ↑ 6,0 6,1 p10353.htm#i103527. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  7. ↑ Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  8. ↑ Weaver 2020, σ. 68
  9. ↑ Emmerson 2013, σ. 462
  10. ↑ Stollberg-Rilinger 2020, σ. 13
  11. ↑ Whaley 2018, σ. 6
  12. ↑ Wolf, Susanne (2005). Die Doppelregierung Kaiser Friedrichs III. und König Maximilians (1486–1493) (PDF) (in German). Köln. σσ. 561, 570
  13. ↑ Heinig, Paul-Joachim (15 June 2010). "Rezension von: Reinhard Seyboth (Bearb.): Deutsche Reichstagsakten unter Maximilian I. Vierter Band: Reichsversammlungen 1491-1493, München: Oldenbourg 2008" [Review of: Reinhard Seyboth (Ed.): German Reichstag files under Maximilian I. Fourth volume: Reich assemblies 1491-1493, Munich: Oldenbourg 2008]. Sehepunkte (in German). 10 (6)
  14. ↑ Holland, Arthur William (1911). "Maximilian I." . In Chisholm, Hugh (ed.). Encyclopædia Britannica. Vol. 17 (11th ed.). Cambridge University Press. σσ. 922–923
  15. ↑ Brady 2009, σσ. 110, 128
  16. ↑ Terjanian 2019, σ. 37
  17. ↑ 17,0 17,1 Hollegger 2012, σσ. 25–26
  18. ↑ Trevor-Roper 2017, σ. 3
  19. ↑ Vann, James Allen (Spring 1984). "Review: [Untitled]. Reviewed work: Maximilian I, 1459–1519: An Analytical Biography. by Gerhard Benecke". Renaissance Quarterly. 37 (1): 69–71
  20. ↑ Whaley 2012, σσ. 72–111
  21. ↑ Hollegger, Manfred (25 March 2019). "Maximillian Believed in Progress"
  22. ↑ Brady 2009, σσ. 108–109
  23. ↑ Kahl 2018, σσ. 69–70
  24. ↑ Kahl 2018, σσ. 79–80, 89–93
  25. ↑ Fichtner 2017, σ. 3
  26. ↑ Anderson 2017, σ. 212
  27. ↑ Potter 1957, σσ. 228
  28. ↑ Menzel, Thomas (2003). Der Fürst als Feldherr: militärisches Handeln und Selbstdarstellung zwischen 1470 und 1550 : dargestellt an ausgewählten Beispielen (in German). Logos. σ. 82
  29. ↑ Kahl 2018, σ. 92
  30. ↑ Gunn, Grummitt & Cools 2007, σ. 10
  31. ↑ 31,0 31,1 31,2 31,3 31,4 World Book Encyclopedia, Field Enterprises Educational Corporation, 1976
  32. ↑ Wee, H. Van der (2013). The Growth of the Antwerp Market and the European Economy: Fourteenth-Sixteenth Centuries. Springer Science & Business Media. σ. 109
  33. ↑ Holland, Arthur William (1911). "Maximilian I." . In Chisholm, Hugh (ed.). Encyclopædia Britannica. Τομ. 17 (11th ed.). Cambridge University Press. σσ. 922–923
  34. ↑ Heimann, Heinz-Dieter (2001). Die Habsburger: Dynastie und Kaiserreiche (in German). C.H.Beck. σ. 48
  35. ↑ Sutch, Susie Speakman (2010). "Politics and Print at the Time of Philip the Fair". In Wijsman, Hanno; Wijsman, Henri Willem; Kelders, Ann (eds.). Books in Transition at the Time of Philip the Fair: Manuscripts and Printed Books in the Late Fifteenth and Early Sixteenth Century Low Countries. Brepols. σ. 235
  36. ↑ Haemers 2009, σ. 1
  37. ↑ Académie royale des sciences, des lettres et des beaux-arts de Belgique (1897). "Maximilian". Biographie nationale, Τομ. 14. H. Thiry-Van Buggenhoudt. σ. 161
  38. ↑ Morren, Paul (2004). Van Karel de Stoute tot Karel V (1477–1519. Garant. σ. 66
  39. ↑ Jacoba Van Leeuwen (2006). "Balancing Tradition and Rites of Rebellion: The Ritual Transfer of Power in Bruges on 12 February 1488". Symbolic Communication in Late Medieval Towns. Leuven University Press
  40. ↑ Frederik Buylaert; Jan Van Camp; Bert Verwerft (2011). Anne Curry; Adrian R. Bell (eds.). "Urban militias, nobles and mercenaries. The organization of the Antwerp army in the Flemish-Brabantine revolt of the 1480s". Journal of Medieval Military History. IX
  41. ↑ Koenigsberger 2001, σ. 67
  42. ↑ 42,0 42,1 Gunn, Grummitt & Cools 2007, σ. 12
  43. ↑ Ellis, Edward Sylvester; Horne, Charles Francis (1914). The Story of the Greatest Nations: A Comprehensive History, Extending from the Earliest Times to the Present, Founded on the Most Modern Authorities, and Including Chronological Summaries and Pronouncing Vocabularies for Each Nation; and the World's Famous Events, Told in a Series of Brief Sketches Forming a Single Continuous Story of History and Illumined by a Complete Series of Notable Illustrations from the Great Historic Paintings of All Lands
  44. ↑ Cho 2013, σ. 210
  45. ↑ Haemers 2009, σσ. 118–128
  46. ↑ Spijkers, J.H. (2014). Punished and corrected as an example to all: On the treatment of rebellious nobles during and after the Flemish Revolts (1482–1492) (Thesis). Leiden University. σσ. 6, 42, 45
  47. ↑ Spijkers 2014, σσ. 5, 42, 103
  48. ↑ Potter, David (13 February 2003). War and Government in the French Provinces. Cambridge University Press. σσ. 42, 44
  49. ↑ Bes, Lennart; Frankot, Edda; Brand, Hanno (2007). Baltic Connections: Archival Guide to the Maritime Relations of the Countries Around the Baltic Sea (Including the Netherlands) 1450–1800. Brill. σ. 1256
  50. ↑ Sicking, Louis (2004). Neptune and the Netherlands: State, Economy, and War at Sea in the Renaissance. Brill. σ. 83
  51. ↑ Defensie, Ministerie van (16 September 2019). "Geschiedenis marine – Koninklijke Marine – Defensie.nl"
  52. ↑ Wragg, David (2012). The World Sea Power Guide. Pen and Sword. σ. 243
  53. ↑ Sicking 2004, σ. 129
  54. ↑ Sicking 2004, σσ. 482–484
  55. ↑ Limm, P. (2014). The Dutch Revolt 1559–1648. Routledge. σ. 5
  56. ↑ Koenigsberger 2021, σσ. 67, 91, 102
  57. ↑ Géoris, Michel (1995). Les Habsbourg (in French). Editions France-Empire. σ. 25
  58. ↑ Gunn, Grummitt & Cools 2007, σ. 13
  59. ↑ Wiesflecker 1971b, σ. 304
  60. ↑ Metzig 2021, σ. 45
  61. ↑ Cauchies 2003, σσ. 156, 208
  62. ↑ 62,0 62,1 Potter 1957, σσ. 251–252
  63. ↑ Tracy, James D. (23 October 2018). Holland Under Habsburg Rule, 1506–1566: The Formation of a Body Politic. Univ of California Press. σσ. 68–69
  64. ↑ Janin, Hunt; Carlson, Ursula (2014). Mercenaries in Medieval and Renaissance Europe. McFarland. σσ. 8, 21, 150
  65. ↑ Tracy, James D. (1996). Erasmus of the Low Countries. University of California Press. σ. 94
  66. ↑ Edmundson, George (2018). History of Holland. BoD – Books on Demand. σ. 21
  67. ↑ Blok, Petrus Johannes (1970). History of the People of the Netherlands: From the beginning of the fifteenth century to 1559. AMS Press. σσ. 188–191
  68. ↑ Koenigsberger 2001, σ. 99
  69. ↑ 69,0 69,1 Potter 2014, σ. 322
  70. ↑ Gorrevod, Laurent de (1913). Correspondance politique et administrative de Laurent de Gorrevod, conseiller de Marguerite d'Autriche et gouverneur de Bresse: Thèse ... présentée ...
  71. ↑ Alexander Gillespie (2017). The Causes of War: Volume III: 1400 CE to 1650 CE. Bloomsbury Publishing. σ. 66
  72. ↑ Ackerl, Isabella (1985). König Mathias Corvinus: ein Ungar, der in Wien regierte. Österreichischer Bundesverlag. σ. 208
  73. ↑ Dyer, Thomas Henry (1877). Modern Europe: 1453–1530. G. Bell and Sons. σ. 205
  74. ↑ Cuneo, Pia F. (2002). Artful Armies, Beautiful Battles: Art and Warfare in the Early Modern Europe. Brill. σ. 100
  75. ↑ Benecke 2019, σ. 14
  76. ↑ d'Avray, David (2015). Papacy, Monarchy and Marriage 860–1600. Cambridge University Press. σ. 164
  77. ↑ Lendvai, Paul (2021). The Hungarians: A Thousand Years of Victory in Defeat. Princeton University Press. σ. 86
  78. ↑ Lendvai 2021, σ. 86
  79. ↑ Cristea, Ovidiu; Pilat, Liviu (2020). From Pax Mongolica to Pax Ottomanica: War, Religion and Trade in the Northwestern Black Sea Region (14th–16th Centuries). Brill. σ. 197
  80. ↑ Benecke 2019, σσ. 13, 26
  81. ↑ 81,0 81,1 81,2 Erbe, Michael (2000). Die Habsburger 1493–1918. Stuttgart: Kohlhammer Verlag. σσ. 19–30
  82. ↑ Pavlac & Lott 2019, σ. 257
  83. ↑ Brady 2009, σ. 122
  84. ↑ Hare 1913, σ. 254
  85. ↑ Shaw, Christine; Mallett, Michael (2018). The Italian Wars 1494–1559: War, State and Society in Early Modern Europe. Routledge. σ. 161
  86. ↑ Wagner, John A.; Schmid, Susan Walters (2012). Encyclopedia of Tudor England. ABC-CLIO. σ. 749
  87. ↑ Dean Phillip Bell (2001). Sacred Communities: Jewish and Christian Identities in Fifteenth-Century Germany. Brill. σ. 119
  88. ↑ Österreichisches Jüdisches Museum (1989). The Austrian Jewish Museum
  89. ↑ Susanna, Buttaroni; Musiał, Stanisław (2003). Ritual Murder: Legend in European History. Kraków: Association for Cultural Initiatives. σ. 181
  90. ↑ https://www.jewishvirtuallibrary.org/pfefferkorn-johannes
  91. ↑ Burnett, Stephen G. (2012). Christian Hebraism in the Reformation Era (1500–1660): Authors, Books, and the Transmission of Jewish Learning. Brill. σ. 17
  92. ↑ Goldish, Matt; Kottman, Karl A.; Popkin, Richard Henry; Force, James E. (2001). Millenarianism and Messianism in Early Modern European Culture: Catholic Millenarianism: From Savonarola to the Abbé Grégoire. Springer Science & Business Media. σ. 42
  93. ↑ Boer, Jan-Hendryk de (2016). Unerwartete Absichten – Genealogie des Reuchlinkonflikts (in German). Mohr Siebeck. σ. 948
  94. ↑ 94,0 94,1 Schattner-Rieser, Ursula (4 September 2022). "Notizen zu zwei jüdisch-stämmigen Leibärzten im Umfeld Maximilians I. Wegbereiter des humanistischen Interesses an der Hebraistik". "Per tot discrimina rerum" ? Maximilian I. (1459–1519). Böhlau Verlag. σσ. 157–170
  95. ↑ Tilg, Stefan (2006). "Zu Paulus Ricius (ca. 1480–1541/1542): eine außergewöhnliche Karriere in der Zeit des Humanismus". ASCHKENAS Ð Zeitschrift für Geschichte und Kultur der Juden. 16 (16/2006, H. 2): 570–571
  96. ↑ Solms, Wilhelm (2008). Zigeunerbilder: ein dunkles Kapitel der deutschen Literaturgeschichte ; von der frühen Neuzeit bis zur Romantik (in German). Königshausen & Neumann. σ. 14
  97. ↑ Kenrick, Donald; Puxon, Grattan (2009). Gypsies Under the Swastika. Univ of Hertfordshire Press. σ. 7
  98. ↑ Brady 2009, σ. 126
  99. ↑ Koenigsberger, H. G.; Mosse, George L.; Bowler, G. Q. (2014). Europe in the Sixteenth Century. Routledge. σ. 56
  100. ↑ Wiesflecker 1981, σσ. 457–458
  101. ↑ Rabe, Horst (1991). Deutsche Geschichte 1500–1600: das Jahrhundert der Glaubensspaltung. Munich: Beck. σσ. 221–222
  102. ↑ Armstrong, Alastair (2003). France, 1500–1715. Heinemann. σ. 15
  103. ↑ Cohn, H.J. (1 January 2001). "Did Bribes Induce the German Electors to Choose Charles V as Emperor in 1519?". German History. 19 (1): 1–27
  104. ↑ Holborn, Hajo (1982). A History of Modern Germany: The Reformation. Princeton University Press. σ. 47
  105. ↑ Justi, Ferdinand; Stevenson, Sara Yorke; Jastrow, Morris (1905). A History of All Nations. Lea Brothers. σ. 56
  106. ↑ Mahan, J. Alexander (2011). Maria Theresa of Austria. Read Books Ltd. σ. 59
  107. ↑ Beard, Joseph (2010). The Administration of Spain Under Charles V, Spain's New Charlemagne. LAP Lambert Acad. Publ. σσ. 20–40
  108. ↑ Pettegree, Andrew (2002). Europe in the Sixteenth Century. Oxford: Blackwell. σ. 14
  109. ↑ Benecke 1982, σ. 10
  110. ↑ 110,0 110,1 Brady 2009, σ. 127
  111. ↑ 111,0 111,1 Benecke 2019, σ. 23
  112. ↑ Seton-Watson 1902, σ. 76
  113. ↑ Pleticha, Heinrich (1981). Deutsche Geschichte: Das ausgehende Mittelalter, 1378–1517 (in German). Lexikothek. σ. 267
  114. ↑ Rady, Martyn (2020). The Habsburgs: To Rule the World. New York: Basic Books, Hatchette Book Group. σ. 63

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • (Γερμανικά) Thomas Schauerte, Die Ehrenpforte für Kaiser Maximilian I. Dürer und Altdorfer im Dienst des Herrschers (München / Berlin, 2001) (Kunstwissenschaftliche Studien, 95).
  • (Αγγλικά) Larry Silver, Marketing Maximilian: The Visual Ideology of a Holy Roman Emperor (Princeton / Oxford: Princeton University Press, 2008).
  • Anderson, Natalie Margaret (March 2017). The Tournament and its Role in the Court Culture of Emperor Maximilian I (1451519) (PDF). The University of Leeds, Institute for Medieval Studies.
  • Anderson, Natalie (2020). "Power and pageantry: the tournament at the court of Maximilian I". The Medieval Tournament as Spectacle: Tourneys, Jousts and Pas D'armes, 1100–1600. Boydell & Brewer.
  • Axelrod, Alan (2013). Mercenaries: A Guide to Private Armies and Private Military Companies. CQ Press.
  • Baumann, Anette; Schmidt-von Rhein, Georg (2002). Kaiser Maximilian I.: Bewahrer und Reformer. Paqué.
  • Benecke, Gerhard (1982). Maximilian I (1459–1519): An Analytical Biography. London: Routledge & Kegan Paul.
  • Benecke, Gerhard (2019). Maximilian I (1459–1519): An Analytical Biography. Routledge.
  • Berenger, Jean; Simpson, C.A. (2014). A History of the Habsburg Empire 1273–1700. Routledge.
  • Blockmans, Wim; Prevenier, Walter (1999). The Promised Lands: The Low Countries Under Burgundian Rule, 1369–1530. University of Pennsylvania Press.
  • Blockmans, Wim; Prevenier, Walter (2010). The Promised Lands: The Low Countries Under Burgundian Rule, 1369–1530. University of Pennsylvania Press.
  • Brady, Thomas A. Jr. (1998). Communities, Politics, and Reformation in Early Modern Europe. Brill.
  • Brady, Thomas A. Jr. (2009). German Histories in the Age of Reformations, 1400–1650. Cambridge; New York: Cambridge University Press.
  • Buisseret, David (2003). The Mapmakers' Quest: Depicting New Worlds in Renaissance Europe. Oxford: Oxford University Press.
  • Cartwright, Julia Mary (1910). Beatrice d'Este, Duchess of Milan, 1475–1497 (6th ed.). London: J. M. Dent & Sons.
  • Cauchies, Jean-Marie (2003). Philippe le Beau: le dernier duc de Bourgogne (in French). Brepols.
  • Curtis, Benjamin (2013). The Habsburgs: The History of a Dynasty.
  • Cuyler, Louise E. (1972). "The Imperial Motet: Barometer of Relations between State and Church". In Charles Trinkaus; Heiko Oberman (eds.). The Pursuit of Holiness. Studies in Medieval and Reformation Thought. Vol. 10. Leiden: Brill.
  • Cuyler, Louise (1973). The Emperor Maximilian I and Music. Oxford University Press.
  • Emmerson, Richard K. (2013). Key Figures in Medieval Europe: An Encyclopedia. Routledge.
  • Fichtner, Paula Sutter (2014). The Habsburgs: Dynasty, Culture and Politics. Reaktion Books.
  • Fichtner, Paula Sutter (2017). The Habsburg Monarchy, 1490–1848: Attributes of Empire. Macmillan International Higher Education.
  • Gold, Penny Schine; Sax, Benjamin C. (2000). Cultural Visions: Essays in the History of Culture. Rodopi.
  • Golubeva, Maria (2013). Models of Political Competence: The Evolution of Political Norms in the Works of Burgundian and Habsburg Court Historians, c. 1470–1700. Brill.
  • Grössing, Sigrid-Maria (2002). Maximilian I.: Kaiser, Künstler, Kämpfer (in German). Amalthea.
  • Gunn, Steven; Grummitt, David; Cools, Hans (2007). War, State, and Society in England and the Netherlands 1477–1559. Oxford: Oxford University Press.
  • Haemers, Jelle (2009). For the Common Good: State Power and Urban Revolts in the Reign of Mary of Burgundy, (1477–1482). Isd.
  • Haemers, Jelle (2014). De strijd om het regentschap over Filips de Schone : opstand, facties en geweld in Brugge, Gent en Ieper (1482–1488) (PDF). Gent: Academia Press.
  • Hare, Christopher (1907). The high and puissant princess Marguerite of Austria, princess dowager of Spain, duchess dowager of Savoy, regent of the Netherlands. Harper & Brothers.
  • Hare, Christopher (1913). Maximilian the Dreamer: Holy Roman Emperor, 1459–1519. Strand, W.C.: Stanley Paul & Co. Retrieved 25 December 2021.
  • Hayton, Darin (2015). The Crown and the Cosmos: Astrology and the Politics of Maximilian I. University of Pittsburgh Press.
  • Holland, Clive (1909). Tyrol and Its People. Methuen and Company.
  • Hollegger, Manfred (2012). "Personality and reign The biography of Emperor Maximilian I". In Michel, Eva; Sternath, Maria Luise (eds.). Emperor Maximilian I and the Age of Durer (PDF). Prestel; Albertina.
  • Jecmen, Gregory; Spira, Freyda (2012). Imperial Augsburg: Renaissance Prints and Drawings, 1475–1540. Ashgate Publishing, Ltd.
  • Kahl, Christian (2018). Lehrjahre eines Kaisers – Stationen der Persönlichkeitsentwicklung Karls V. (1500–1558): eine Betrachtung habsburgischer Fürstenerziehung/-bildung zum Ende des Mittelalters (PDF) (Thesis). Universität Trier.
  • Kelber, Moritz (2018). Die Musik bei den Augsburger Reichstagen im 16. Jahrhundert (PDF). Allitera Verlag.
  • Kleinschmidt, Harald (2008). Ruling the Waves: Emperor Maximilian I, the Search for Islands and the Transformation of the European World Picture c. 1500. Antiquariaat Forum.
  • Koenigsberger, H. G. (2001). Monarchies, States Generals and Parliaments: The Netherlands in the Fifteenth and Sixteenth Centuries. Cambridge University Press.
  • Kurzmann, Gerhard (1985). Kaiser Maximilian I. und das Kriegswesen der österreichischen Länder und des Reiches (in German). Österreichischer Bundesverlag.
  • Michel, Eva; Sternath, Maria Luise, eds. (2012). Emperor Maximilian I and the age of Dürer (PDF). München: Prestel.
  • Müller, Jan-Dirk; Ziegeler, Hans-Joachim (2015). Maximilians Ruhmeswerk: Künste und Wissenschaften im Umkreis Kaiser Maximilians I. (in German). Walter de Gruyter GmbH & Co KG.
  • Noflatscher, Heinz (2011). Maximilian I. (1459–1519): Wahrnehmung – Übersetzungen – Gender (in German). StudienVerlag.
  • Noflatscher, Heinz (2013). "Von Maximilian zu Karl V. Der Fall »Burgund-Österreich«" [From Maximilian to Charles V. The case of »Burgundy-Austria«]. In Paravicini, Werner; Hiltmann, Torsten; Viltart, Frank (eds.). La cour de Bourgogne et l'Europe. Le rayonnement et les limites d'un mode'le culturel; Actes du colloque international tenu à Paris les 9, 10 et 11 octobre 2007 [The Court of Burgundy and Europe. The influence and limits of a cultural model; Proceedings of the international symposium held in Paris on October 9, 10 and 11, 2007] (PDF) (in German). Deutschen Historischen Institut Paris.
  • Pavlac, Brian A. (2013). "Maximilian I". Key Figures in Medieval Europe: An Encyclopedia. Routledge.
  • Pavlac, Brian A.; Lott, Elizabeth S. (2019). The Holy Roman Empire: A Historical Encyclopedia [2 volumes].
  • Potter, G. R., ed. (1957). The Renaissance: 1493–1520. The New Cambridge Modern History.
  • Potter, Philip J. (2014). Monarchs of the Renaissance: The Lives and Reigns of 42 European Kings and Queens. McFarland.
  • Puype, Jan Piet (2020). "Wilfried Tittmann, Die Nürnberger Handfeuerwaffen vom Spätmittelalter bis zum Frühbarock: Der Beitrag Nürnbergs zur Militärischen Revolution der frühen Neuzeit" [The Portable Firearms of Nuremberg from the Late Middle Ages to the Early Modern Age]. Book Review. Arms & Armour. Graz: Akademische Druck- und Verlagsanstalt: 213–218.
  • Rothenberg, David J. (January 2011). "The Most Prudent Virgin and the Wise King:Isaac's Virgo prudentissima Compositions in the Imperial Ideology of Maximilian I". Journal of Musicology. 28 (1): 34–80.
  • Seton-Watson, Robert William (1902). Maximilian I, Holy Roman Emperor : Stanhope historical essay 1901. Westminster: Archibald Constable & Co. Retrieved 8 December 2013.
  • Silver, Larry (2008). Marketing Maximilian: The Visual Ideology of a Holy Roman Emperor. Princeton University Press.
  • Silver, Larry; Smith, Jeffrey Chipps (2011). The Essential Durer. University of Pennsylvania Press.
  • Spufford, Peter (1970). Monetary Problems and policies in the Burgundian Netherlands, 1433–1496. Brill Archive.
  • Štih, Peter (2008). A Slovene history : society – politics – culture (PDF). Ljubljana: Inštitut za novejšo zgodovino.
  • Stollberg-Rilinger, Barbara (2020). The Holy Roman Empire: A Short History (Enhanced Credo ed.). Princeton University Press.
  • Stollberg-Rilinger, Barbara (2021). The Holy Roman Empire: A Short History. Princeton University Press.
  • Terjanian, Pierre, ed. (2019). The Last Knight: The Art, Armor, and Ambition of Maximilian I. Metropolitan Museum of Art.
  • Trevor-Roper, Hugh (2017). Maximilian I. New Word City.
  • Van der Heide, Klaas (2019). "Many Paths Must a Choirbook Tread Before it Reaches the Pope?". Medieval & Early Modern Music from the Low Countries. 11 (1–2): 47–70.
  • Waas, Glenn Elwood (1966) [Originally published: New York, Columbia University Press, 1941]. The Legendary Character of Kaiser Maximilian. New York: AMS Press.
  • Weaver, Andrew H. (2020). A Companion to Music at the Habsburg Courts in the Sixteenth and Seventeenth Centuries. Brill.
  • Whaley, Joachim (March 2009). "Larry Silver. Marketing Maximilian: the Visual Ideology of a Holy Roman Emperor.
  • Whaley, Joachim (2011). Germany and the Holy Roman Empire: Volume II: The Peace of Westphalia to the Dissolution of the Reich, 1648–1806. Oxford: Oxford University Press.
  • Whaley, Joachim (2012). Germany and the Holy Roman Empire: Volume I: Maximilian I to the Peace of Westphalia, 1493–1648. Oxford: Oxford University Press.
  • Whaley, Joachim (2018). The Holy Roman Empire: A Very Short Introduction. Oxford University Press.
  • Wiesflecker, Hermann (1971–1986). Kaiser Maximilian I. Munich. In 5 volumes.
  • Wiesflecker, Hermann (1971). Kaiser Maximilian I.: Jugend, burgundisches Erbe und Römisches Königtum bis zur Alleinherrschaft, 1459–1493 (in German). R. Oldenbourg.
  • Wiesflecker, Hermann (1971b). Kaiser Maximilian I.: Auf der Höhe des Lebens, 1500–1508 (in German). R. Oldenbourg.
  • Wiesflecker, Hermann (1991). Maximilian I.: die Fundamente des habsburgischen Weltreiches (in German). Verlag für Geschichte und Politik.
  • Wiesflecker, Hermann (1999). Österreich im Zeitalter Maximilians I.: die Vereinigung der Länder zum frühmodernen Staat : der Aufstieg zur Weltmacht (in German). Verlag für Geschichte und Politik.
  • Wilson, Peter H. (2016). Heart of Europe: A History of the Holy Roman Empire. Belknap Press.
  • Wood, Christopher S. (2008). Forgery, Replica, Fiction: Temporalities of German Renaissance Art. University of Chicago Press.
  • Ylä-Anttila, T (December 2019). Habsburg Female Regents in the Early 16th Century (PDF) (PhD thesis). University of Helsinki. pp. 1–25, 71.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μαξιμιλιανός Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας
Γέννηση: 22 Μαρτίου 1459  Θάνατος: 12 Ιανουαρίου 1519
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος
Φρειδερίκος Γ΄ 		Άγιος Ρωμαίος Αυτοκράτορας-εκλεγμένος
4 Φεβρουαρίου 1508 – 12 Ιανουαρίου 1519 		Διάδοχος
Κάρολος Ε΄
βασιλιάς των Ρωμαίων
16 Φεβρουαρίου 1486 – 12 Ιανουαρίου 1519
αρχιδούκας της Αυστρίας
19 Αυγούστου 1493 – 12 Ιανουαρίου 1519
Προκάτοχος
Σιγισμούνδος 		αρχιδούκας της Πέραν Αυστρίας
19 Μαρτίου 1490 – 19 Αυγούστου 1493 		ενοποίηση
Προκάτοχος
Μαρία της Βουργουνδίας
ως μόνη ηγεμόνας 		δούκας της Βραβάντης, Λίμπουργκ,
Λοτιέ, Λουξεμβούργου και Γκέλντερς,
μάργραβος του Ναμύρ,
κόμης του Ζύτφεν, Αρτουά,
Φλάνδρας, Σαρολαί,
Αινώ, Ολλανδίας και Ζηλανδίας,
παλατινός κόμης της Βουργουνδίας
19 Αυγούστου 1477 – 27 Μαρτίου 1482
Με: Μαρία της Βουργουνδίας 		Διάδοχος
Φίλιππος Α΄
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μαξιμιλιανός_Α΄_της_Αγίας_Ρωμαϊκής_Αυτοκρατορίας&oldid=10642559"