Δουκάτο της Βουργουνδίας
| Δουκάτο της Βουργουνδίας | |||||
| |||||
|---|---|---|---|---|---|
 Το δουκάτο της Βουργουνδίας και η επέκτασή του το 1467–1477.
| |||||
| Πρωτεύουσα | Ντιζόν | ||||
| Πολίτευμα | Δουκάτο (880-1477) Υποτελές κράτος του Βασιλείου της Γαλλίας (1477-1790) | ||||
| Ιστορική εποχή | Μεσαίωνας | ||||
| - | Ίδρυση | 880 | |||
| - | Άνοδος των Καπετιανών δουκών | 1005 | |||
| - | Θάνατος του Φίλιππου Α΄ της Βουργουνδίας και Άνοδος των Βαλουά | 1361 | |||
| - | Φίλιππος ο Τολμηρός | 1363 | |||
| - | Βασιλική κτήση | 1477 | |||
| - | Κατάλυση | 1790 | |||
| Σήμερα | Κοτ-ντ'Ορ Σον-ε-Λουάρ Ιόν | ||||
Το δουκάτο της Βουργουνδίας ήταν μια παλιά φεουδαρχική ηγεμονία του βασιλείου της Γαλλίας μεταξύ 9ου και 15ου αιώνα με πρωτεύουσα τη Ντιζόν. Προήλθε από το παλιό μεροβιγγειανό βασίλειο της Βουργουνδίας, το οποίο διασπάστηκε μετά από τον διαμοιρασμό των εδαφών των Καρολιδών βασιλέων. Από το 1006 διοικήθηκε διαδοχικά από τους πλάγιους κλάδους δύο βασιλικών οίκων, τους Καπετίδες και τους Βαλουά.
Μετά το γάμο του Φιλίππου του Τολμηρού με τη Μαργαρίτα της Φλάνδρας, οι Βουργουνδοί-Βαλουά έδωσαν μια τέτοια έκταση στις κτήσεις τους στις Κάτω Χώρες μεταξύ 1363 και 1477 που σχεδίαζαν να δημιουργήσουν ένα ανεξάρτητο κράτος. Ωστόσο, αυτή η ταχεία ανάπτυξη οδήγησε στο σχηματισμό ενός συνασπισμού με επικεφαλής τα ελβετικά καντόνια και τον δούκα της Λωραίνης, προκαλώντας μια σειρά από ήττες στον τελευταίο δούκα Κάρολο τον Τολμηρό, ο οποίος τελικά σκοτώθηκε κάτω από τα τείχη στην πολιορκία του Νανσύ το 1477. Το δουκάτο της Βουργουνδίας προσαρτήθηκε τότε από τον Λουδοβίκο ΙΑ΄ στο γαλλικό στέμμα και έγινε υποτελές του βασιλείου της Γαλλίας.
Τα εδάφη του αντιστοιχούσαν σε αυτά των ακόλουθων νομών που δημιουργήθηκαν το 1790:
- Κοτ-ντ'Ορ, με πρωτεύουσα του δουκάτου τη Ντιζόν
- Σον-ε-Λουάρ, με μεγαλύτερη πόλη το Σαλόν-συρ-Σον και
- τμήμα του Ιόν, με την Οσέρ.
Σήμερα, υπάρχουν ακόμα πολλά μνημεία που θυμίζουν τη δόξα και το μεγαλείο των δουκών της Βουργουνδίας και της αυλής τους, μεταξύ των οποίων είναι ο πύργος του Ιωάννη του Άφοβου στο Παρίσι, ο πύργος του Φιλίππου Γ΄ του Καλού στη Ντιζόν, οι τάφοι του Φιλίππου του Τολμηρού και του Ιωάννη του Άφοβου, το νοσοκομειακό συγκρότημα-άσυλο στη Μπων, που χτίστηκε από τον καγκελάριο Νικολά Ρολέν και το βασιλικό μοναστήρι του Μπρου, που χτίστηκε από την Μαργαρίτα της Αυστρίας.
Τα πρώτα βασίλεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ιστορικό πλαίσιο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όταν οι Βουργουνδοί κατέκτησαν την περιοχή και εγκαταστάθηκαν γύρω στον 5ο αιώνα, ίδρυσαν το εκτεταμένο αλλά εφήμερο βασίλειο των Βουργουνδών (411-534). Μετά την κατάκτησή τους από τους Φράγκους το 532, η Βουργουνδία ενσωματώθηκε στο Φραγκικό Βασίλειο και συστάθηκε το μεροβιγγειανό βασίλειο της Βουργουνδίας (534-843).
Ο διαμοιρασμός των εδαφών από τους Καρολίδες το 843 με τη συνθήκη του Βερντέν,[σημ 1] διέσπασε το βασίλειο της Βουργουνδίας σε δύο μέρη:
- στη δυτική Βουργουνδία (το μετέπειτα δουκάτο της Βουργουνδίας, περίπου η σημερινή Βουργουνδία), που περιήλθε στον Κάρολο τον Φαλακρό βασιλιά της Δυτικής Φραγκίας, και
- στην ανατολική Βουργουνδία (που διαιρέθηκε σε Άνω Βουργουνδία και Κάτω Βουργουνδία και το βορειοδυτικό τμήμα της οποίας έγινε η κομητεία της Βουργουνδίας) που δόθηκε στον Λοθάριο Α΄[1], βασιλιά της Μέσης Φραγκίας.
Κατά τη διάρκεια των αιώνων βλέπουμε να εμφανίζονται και να συνυπάρχουν το δουκάτο της Βουργουνδίας (περίπου η περιοχή Βουργουνδία) και η κομητεία της Βουργουνδίας (περίπου η περιοχή Φρανς-Κοντέ).
Η δημιουργία του Δουκάτου (898-952)
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 879, μετά τον θάνατο του βασιλιά Λουδοβίκου του Τραυλού, οι δύο γιοί του, ο Καρλομάν Β΄ και ο Λουδοβίκος Γ΄ της Γαλλίας μοίρασαν το βασίλειο της Γαλλίας, ωστόσο, ο Μπόζο, κόμης της Προβηγκίας, γαμπρός από αδελφή του Καρόλου του Φαλακρού, κυρίαρχος εδαφών που κάλυπταν ένα μεγάλο τμήμα της παλιάς Βουργουνδίας, αρνήθηκε να τους αναγνωρίσει και ανακηρύχθηκε «βασιλιάς της Βουργουνδίας και Προβηγκίας». Οι δύο βασιλείς κήρυξαν τότε τον πόλεμο στον Μπόζο.
Ο Ριχάρδος ο Δίκαιος, δούκας της Βουργουνδίας, αδελφός του Μπόζο αλλά στο πλευρό των δυο αδελφών βασιλέων, κυρίευσε την Οτάν το 883. Το 887, με το θάνατο του Μπόζο, κληρονόμησε τις κομητείες Τρουά και Νεβέρ. Το 894, κατέκτησε την κομητεία της Σανς. Το 898, απέκτησε τον τίτλο του μαρκήσιου από τον βασιλιά Εύδη Α΄. Άρχιζε να σχηματίζεται το περίγραμμα του δουκάτου της Βουργουνδίας. Περίπου το 918, έλαβε τον τίτλο του δούκα, άρα ήταν ο πρώτος δούκας της Βουργουνδίας και ως τον θάνατό του το 921 κατείχε τις επαρχίες Οτάν, Νεβέρ, Σανς και Οσέρ, ασκώντας έτσι έλεγχο σε ολόκληρη σχεδόν τη Βουργουνδία. Οι κόμητες και οι επίσκοποι των Μπριέν, Σαλόν, Μπων, Τρουά και Λανγκρ τέθηκαν υπό την εξουσία του, υπό το φόβο των νορμανδικών εισβολών[2]. Είναι η πρώτη δυναστεία των δουκών της Βουργουνδίας, ο οίκος των Μποζονιδών (898-952).
Ροβερτιανοί (956-1002) και Καπέτοι (1006-1361)
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ύστερα από τους γιους του Ριχάρδου του Δίκαιου, το δουκάτο πέρασε στον οίκο των Ροβερτιδών, προγόνων των Καπετιδών, από το 956 έως το 1002. Το δουκάτο στη συνέχεια πέρασε στην κατοχή του Ροβέρτου του Ευσεβή, γιου του Ούγου Καπέτου, που το παραχώρησε στον δεύτερο γιο του Ερρίκο Α΄ το 1016, και μετά την ανάρρηση του τελευταίου στο θρόνο της Γαλλίας, στον τρίτο γιο του Ροβέρτο Α΄τον Γέροντα, γενάρχη των Καπετιδών της Βουργουνδίας. Από τότε οι Καπετίδες δούκες ήταν πιστοί υποτελείς του βασιλιά της Γαλλίας και επιδόθηκαν στην αύξηση των κτήσεών τους και τη διασφάλιση της εξουσίας τους.
Το Δουκάτο των Βαλουά (1361-1477)
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1361, ο τελευταίος κληρονόμος των Καπετιδών της Βουργουνδίας δούκας Φίλιππος Α' της Βουργουνδίας πέθανε χωρίς κληρονόμους. Ο βασιλιάς της Γαλλίας Ιωάννης Β΄ ο Αγαθός ανέκτησε το δουκάτο και το ενσωμάτωσε στο Στέμμα, διοικούμενο από κυβερνήτη. Το 1363 άρχισε μια νέα περίοδος ιστορίας του δουκάτου της Βουργουνδίας όταν ο Γάλλος βασιλιάς το παραχώρησε στον τέταρτο γιο του Φίλιππο τον Τολμηρό, ο οποίος εγκαινίασε τη δυναστεία των Βαλουά της Βουργουνδίας.[3] Αυτός, χάρη σε διπλωματικούς ελιγμούς, απέκτησε την επαρχία της Φλάνδρας, το Νεβέρ, το Αρτουά και το Ρετέλ από το γάμο του με τη Μαργαρίτα Γ' της Φλάνδρας.
Ως το τέλος του 14ου αιώνα το δουκάτο της Βουργουνδίας είχε γίνει ένα μεγάλο κράτος που επεκτείνονταν αδιάκοπα και γνώρισε μεγάλη άνθηση κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Οι πόλεις ευημερούσαν: η Ντιζόν έγινε μια σημαντική εμπορική πόλη με μεγαλόπρεπα κτίρια, μνημεία και καλλιτεχνική δραστηριότητα. Οι προσκυνητές συνέρρεαν στο Βεζλαί και το Οτάν, όπου το 1146 χτίστηκε ένας θαυμάσιος ναός γύρω από τον τάφο του Αγίου Λαζάρου. Τα μοναστήρια της Βουργουνδίας ήταν διάσημα: το αβαείο του Κλυνύ (που ιδρύθηκε το 910) έγινε το κέντρο των Βενεδικτίνων μοναχών που εκτείνονταν από την Αγγλία έως την Ισπανία, και το 1098 ιδρύθηκε το αβαείο του Σιτώ και μαζί του το νέο θρησκευτικό τάγμα των Κιστερκιανών. Οι δούκες της Βουργουνδίας συγκαταλέγονταν ανάμεσα στους ισχυρότερους της χριστιανοσύνης και στη δουκική Αυλή της Ντιζόν συνέρρεαν ποιητές, λόγιοι, χρονικογράφοι και μεταφραστές που λάμπρυναν με το έργο τους τη γαλλική λογοτεχνία.
Επέκταση στις Κάτω Χώρες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η δράση των δουκών
Ο Φίλιππος ο Τολμηρός παντρεύτηκε τη Μαργαρίτα της Φλάνδρας που ήταν κληρονόμος, εκτός από την επαρχία της Φλάνδρας, του Νεβέρ, του Αρτουά και του Ρετέλ. Με τον γάμο το 1385 του γιου του Ιωάννη του Άφοβου με την Μαργαρίτα, κόρη του κόμη Αλβέρτου του Αινώ και της Ολλανδίας, και το γάμο της κόρης του Μαργαρίτας με τον Γουλιέλμο Β΄ του Αινώ, γιο και διάδοχο του Αλβέρτου, προετοίμασε την ένωση αυτών των ηγεμονιών με την Βουργουνδία το 1433.
Το 1429 ο Φίλιππος Γ΄ ο Καλός έλαβε την κατοχή της κομητείας Ναμύρ στο Βέλγιο που πωλήθηκε από τον μαρκήσιο του Ναμύρ Ιωάννη Γ΄ για 132.000 χρυσές κορώνες το 1421 με επικαρπία μέχρι το θάνατό του.
Στις 10 Ιανουαρίου 1430, ο Φίλιππος Γ΄ ο Καλός παντρεύτηκε την Ισαβέλλα της Πορτογαλίας, δημιουργώντας με την ευκαιρία αυτή το Τάγμα του Χρυσόμαλλου Δέρατος.
Το 1430 έγινε δούκας της Βραβάντης και του Λιμβούργου, διαδεχόμενος τον Φίλιππο Α', δούκα της Βραβάντης.
Το 1443 αγόρασε το Λουξεμβούργο από τη θεία του δούκισσα Ελισάβετ του Λουξεμβούργου.
Ο Κάρολος ο Τολμηρός πρόσθεσε σε αυτό το σύνολο το δουκάτο του Γκελντρ, εκμεταλλευόμενος μια σύγκρουση μεταξύ του δούκα και του κληρονόμου του.
Με βάση τα προνόμιά τους, οι Δούκες της Βουργουνδίας διόρισαν συγγενείς ως επικεφαλής των επισκοπών της Ουτρέχτης, της Λιέγης και του Καμπραί.
Οι αντιδράσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι απαιτήσεις της πολιτικής των δουκών προσέκρουσαν στα συμφέροντα των ισχυρών πόλεων της Φλάνδρας. Μετά τη συνθήκη του Αράς (1435) με τη Γαλλία, το εμπόριο μεταξύ της Μάγχης και της Αγγλίας διακόπηκε και οι Φλαμανδοί κλωστοϋφαντουργοί δεν παραλάμβαναν πλέον μαλλί. Το 1437, η Μπρυζ εκδηλώθηκε εναντίον του Φιλίππου του Καλού, ο οποίος λίγο έλειψε να πεθάνει εκεί. Η εξέγερση μειώθηκε με τη βοήθεια των πόλεων της Γάνδης και της Υπρ. Η ειρήνη που συνήφθη μεταξύ του Φιλίππου του Καλού και του Ερρίκου ΣΤ' της Αγγλίας επέτρεψε την επανάληψη των εμπορικών συναλλαγών μεταξύ της Αγγλίας και της Φλάνδρας το 1439 αλλά το 1453 επαναστάτησαν οι κάτοικοι της Γάνδης. Νικήθηκαν από τον Κάρολο τον Τολμηρό ο οποίος κατέπνιξε βίαια την εξέγερση.
Η Λιέγη και η Ντινάν (οι οποίες εξαρτώταν από το Πριγκιπάτο της Λιέγης) επαναστάτησαν εναντίον του Επισκόπου-πρίγκιπα Λουδοβίκου των Βουρβόνων, ανιψιού του δούκα. Ο Κάρολος ο Τολμηρός κατέλαβε τη Ντινάν, η οποία λεηλατήθηκε και καταστράφηκε και έτσι έθεσε τέλος στα όνειρα για ανεξαρτησία της Λιέγης. Μετά το θάνατο του Φιλίππου του Καλού το 1467, οι κάτοικοι της Λιέγης επανέλαβαν τις εχθροπραξίες, αλλά οι Βουργουνδοί κατέλαβαν τη Λιέγη, την οποία κατέστρεψαν παρουσία του Λουδοβίκου ΙΑ', που είχε χρηματοδοτήσει και υποστηρίξει την εξέγερση.
Ο βασιλιάς της Γαλλίας αναγκάστηκε να υπογράψει τη Συνθήκη της Περόν (14 Οκτωβρίου 1468), που ήταν προς όφελος του Βουργουνδικού κράτους, και να παραχωρήσει στο νεώτερο αδελφό του Κάρολο της Γαλλίας, σύμμαχο των Βουργουνδών, την κομητεία της Καμπανίας και του Μπρι. Ο Λουδοβίκος ΙΑ' θα ακυρώσει αυτή τη συνθήκη δύο χρόνια αργότερα, με πρόσχημα την προδοσία του δούκα της Βουργουνδίας.
Σχέσεις με το στέμμα της Γαλλίας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Συμμετοχή στην κυβέρνηση του βασιλείου
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά το θάνατο του αδελφού του Καρόλου του Ε' το 1380, ο Φίλιππος ο Τολμηρός έγινε αντιβασιλέας και θεματοφύλακας του βασιλιά μέχρι να ενηλικιωθεί ο Κάρολος ΣΤ' (το 1388). Παγίωσε τις κτήσεις του και τη διπλωματική θέση της Γαλλίας επιδιώκοντας συμμαχίες με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, σ' αυτό το πνεύμα πάντρεψε τον Κάρολο ΣΤ' με την Ιζαμπώ της Βαυαρίας, στην οποία ο ίδιος ασκούσε ισχυρή επιρροή. Ο Κάρολος ΣΤ' βυθίστηκε στην τρέλα από το 1392 και οι υποθέσεις του κράτους διοικούνταν και πάλι από ένα συμβούλιο αντιπροσώπων υπό την προεδρία της βασίλισσας Iζαμπώ. Καθώς η βασίλισσα ήταν άπειρη στα πολιτικά θέματα, ο Φίλιππος ο Τολμηρός είχε την κυρίαρχη επιρροή στις υποθέσεις του βασιλείου, φροντίζοντας όμως πρωτίστως τα συμφέροντά του. Ωστόσο, χρειάστηκε να αντιμετωπίσει την άνοδο του φιλόδοξου αδελφού του βασιλιά, Λουδοβίκου της Ορλεάνης.
Ο διάδοχός του δούκας Ιωάννης ο Άφοβος, είχε πολύ λιγότερη επιρροή στη βασίλισσα Ιζαμπώ από τον πατέρα του. Όταν ο Λουδοβίκος της Ορλεάνης εκδίωξε τους Βουργουνδούς από το Συμβούλιο αντιβασιλείας το 1407 αλλά και για προσωπικούς λόγους, ο Ιωάννης ο Άφοβος απαλλάχθηκε από τον αντίπαλό του, δολοφονώντας τον. Αυτή η πράξη βύθισε τη χώρα σε έναν εμφύλιο πόλεμο (1407-1435) μεταξύ των Βουργουνδών και των υποστηρικτών του Λουδοβίκου της Ορλεάνης υπό τον Αρμανιάκ, και οι δύο ουσιαστικά διεκδικητές του θρόνου.[4]
Ο Ερρίκος Ε', βασιλιάς της Αγγλίας, εκμεταλλεύτηκε τα προβλήματα αυτά για να αναβιώσει τον Εκατονταετή πόλεμο και να εισβάλει στη Νορμανδία. Μετά την καταστροφή των Γάλλων ιπποτών στη μάχη του Αζενκούρ το 1415, ο δούκας της Βουργουνδίας ανέλαβε την εξουσία στο Παρίσι το 1418, με τη συμπαράσταση τεχνιτών και ακαδημαϊκών. Η αγγλική πίεση αυξήθηκε και η προσέγγιση μεταξύ Αρμανιάκ και Βουργουνδών ήταν απαραίτητη. Το 1419 ο δελφίνος[σημ 2] Κάρολος (μετέπειτα Κάρολος Ζ΄) συνάντησε τον δούκα της Βουργουνδίας στο Μοντερώ. Οι Αρμανιάκ φοβούμενοι ότι ο δελφίνος θα συνεννοηθεί με τους Βουργουνδούς, δολοφόνησαν τον Ιωάννη τον Άφοβο κατά τη διάρκεια της συνάντησης.
Ο Φίλιππος Γ΄ ο Καλός, ο γιος του Ιωάννη του Άφοβου, τότε, συμμάχησε με τους Άγγλους. Υπέβαλαν το 1420 στη βασίλισσα Ισαβέλλα και τον ημιπαράφρονα βασιλιά Κάρολο ΣΤ' τη συνθήκη της Τρουά με την οποία αποκλήρωσαν τον δελφίνο Κάρολο υπέρ του Άγγλου βασιλιά Ερρίκου Ε', ο οποίος αρραβωνιάστηκε την κόρη του Καρόλου του ΣΤ' και, σύμφωνα με την συνθήκη, θα διαδέχονταν τον Κάρολο ΣΤ' στο θρόνο της Γαλλίας (οι Άγγλοι έλεγχαν ήδη όλον τον βορρά και τα νοτιοδυτικά της Γαλλίας). Χωρίς πραγματικό κυρίαρχο πλέον, ο δούκας της Βουργουνδίας ήταν πλέον αυτόνομος.[5]
Το 1422, ο Κάρολος ΣΤ' και ο Ερρίκος Ε' πέθαναν. Ο Ερρίκος ΣΤ' στέφθηκε βασιλιάς της Αγγλίας και της Γαλλίας, αλλά ήταν μόνο ενός έτους. Ο δούκας του Μπέντφορντ έγινε αντιβασιλέας του βασιλείου της Γαλλίας και παντρεύτηκε τον επόμενο χρόνο την Άννα της Βουργουνδίας, την αδελφή του Φίλιππου του Καλού, η υποστήριξη του οποίου ήταν απαραίτητη. Ωστόσο, ο Κάρολος Ζ' χρήσθηκε βασιλιάς με την παρέμβαση της Ιωάννας της Λωρραίνης το 1429. Το 1435 υπέγραψε με τον Φίλιππο τον Καλό τη συνθήκη του Αράς που σηματοδότησε το τέλος του εμφυλίου πολέμου ανάμεσα στους Βουργουνδούς και τους Αρμανιάκ. Οι Άγγλοι παρόντες στις διαπραγματεύσεις αρνήθηκαν την ακύρωση της Συνθήκης της Τρουά και απείλησαν τους Βουργουνδούς. Σε αντίποινα, αυτοί προσπάθησαν να ανακαταλάβουν από τους Άγγλους το Καλαί αλλά η πολιορκία της πόλης κατέληξε σε καταστροφή για τα στρατεύματα του Φιλίππου του Καλού, που αποτραβήχθηκαν στη Φλάνδρα.
Ο πειρασμός της κυριαρχίας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Φίλιππος Γ΄ ο Καλός έλαβε από τον Κάρολο Ζ΄ το προσωπικό προνόμιο να μην είναι υποτελής στον βασιλιά και ο δούκας παρέμεινε πιστός σε μια πολιτική εγγύτητας με τη γαλλική μοναρχία. Φιλοξένησε επίσης τον μελλοντικό Λουδοβίκο ΙΑ' όταν είχε δυσκολίες με τον πατέρα του.
Ο διάδοχος Κάρολος ο Τολμηρός δεν δίστασε να συμμετάσχει στην εξέγερση της Ένωσης της Δημόσιου Καλού[σημ 3] κατά του Λουδοβίκου ΙΑ' στη μάχη του Μονλερύ (1465). Έπειτα, πολιόρκησε το Παρίσι. Έτσι, ανάγκασε τον βασιλιά να υπογράψει συνθήκες με τις οποίες ανέκτησε την Πικαρδία και τη Βουλώνη, εξασφαλίζοντς την πίσω πλευρά της Γαλλίας.
Ο Κάρολος ο Τολμηρός ήθελε να ανασυγκροτήσει την παλιά Λοθαριγγία ενώνοντας όλες τις Κάτω Χώρες με Βουργουνδικές περιοχές μέσω προσάρτησης της Καμπανίας, της Λωρραίνης και της Αλσατίας. Επεδίωξε δε να συναντηθεί με τον αυτοκράτορα προκειμένου να αποκτήσει ένα πιθανό στέμμα. Ο δούκας Σιγισμόνδος της Αυστρίας των Αψβούργων του πρόσφερε βοήθεια το 1469 πουλώντας του εδάφη του στην Αλσατία και στη γερμανική όχθη του Ρήνου.
Αλλά οι Βουργουνδοί έγιναν κακώς αποδεκτοί στην περιοχή και προσέλκυσαν την εχθρότητα των Ελβετών που οδήγησε στο σχηματισμό ενός συνασπισμού με επικεφαλής τα ελβετικά καντόνια και τον Δούκα της Λωραίνης και προκάλεσαν μια σειρά από ήττες στους Βουργουνδούς. Ο Κάρολος ο Τολμηρός πέθανε στην πολιορκία του Νανσύ το 1477.
Μετά το γάμο της κόρης του Μαρίας της Βουργουνδίας με τον Μαξιμιλιανό Α΄ των Αψβούργων, προς εξασθένηση του βασιλιά της Γαλλίας, το δουκάτο χωρίστηκε σε δύο μέρη. Ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΑ' έγινε δούκας της Βουργουνδίας και οι Αψβούργοι της Αυστρίας και της Ισπανίας έγιναν δούκες της Βουργουνδίας, παίρνοντας ο πρώτος τη Βουργουνδία[6] και οι Αψβούργοι τις βουργουνδικές Κάτω Χώρες (σημερινό Μπενελούξ) και την Φρανς-Κοντέ. Οι Αψβούργοι και, ειδικότερα, ο Κάρολος Ε΄, δεν θα πάψουν να έχουν βλέψεις στο δουκάτο της Βουργουνδίας, χωρίς καμία επιτυχία.
Βασιλική κτήση (1477-1789)
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μετά το θάνατο του Κάρολου του Τολμηρού (1477), το δουκάτο της Βουργουνδίας προσαρτήθηκε από τον Λουδοβίκο ΙΑ΄ στο γαλλικό στέμμα. Κατά τον 16ο αιώνα υπέστη τα δεινά των Θρησκευτικών πολέμων. Οι πόλεις οχυρώθηκαν και οι μισθοφόροι ρήμαζαν τη χώρα. Το δουκάτο επλήγη ξανά στον Τριακονταετή Πόλεμο (1618-1648) και ακόμη μια φορά κατά τη διάρκεια της αριστοκρατικής εξέγερσης γνωστής ως Σφενδόνη (1648-53) με επικεφαλής τον Μεγάλο Κοντέ. Η ειρήνη και η ασφάλεια αποκαταστάθηκαν μετά τη γαλλική προσάρτηση της Φρανς-Κοντέ το 1678. Από το 1631 έως το 1789 το δουκάτο κυβερνήθηκε από τους πρίγκιπες Κοντέ. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση η επαρχία της Βουργουνδίας, όπως και όλες οι επαρχίες του παλαιού καθεστώτος, εξαφανίστηκε και η περιοχή χωρίσθηκε στους νομούς Κοτ-ντ'Ορ, Σον-ε-Λουάρ και Ιόν.[7]
Με την εδαφική μεταρρύθμιση του 2015 η περιοχή της Βουργουνδίας συγχωνεύθηκε με τη Φρανς-Κοντέ και από το 2016 αποτελούν μία από τις 13 διοικητικές περιοχές της Γαλλίας, τη Βουργουνδία-Φρανς-Κοντέ.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Bourgogne (duché) (γαλλικά)
Burgundy-Britannica (αγγλικά)
Σημειώσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ επίσης, το 855 με τη συνθήκη του Προυμ και το 870 με τη συνθήκη του Μέρσεν
- ↑ τίτλος του διαδόχου του γαλλικού θρόνου
- ↑ Η Ένωση του δημοσίου καλού ήταν μια εξέγερση πριγκίπων, με επικεφαλής τον Κάρολο κόμη του Σαρολαί και άλλους μεγάλους άρχοντες, ενάντια στην αύξηση των εξουσιών του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΑ' της Γαλλίας. Έδρασε από τον Μάρτιο έως τον Οκτώβριο του 1465.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ J. Richard (1978) p. 106
- ↑ J. Richard (1978) p. 110-112
- ↑ Collectif, Vie de cour en Bourgogne à la fin du Moyen Âge, Alan Sutton, collection : histoire et architecture, Saint-Cyr-sur-Loire, 2002
- ↑ Η ιστορία της Γαλλίας, Αντρέ Μωρουά, τομ. 1 σελ 85
- ↑ Takemi Kanao, « Introduction aux finances et à la fiscalité de Philippe le Bon dans les années 1420 », Bulletin du Centre d'études médiévales d'Auxerre, 8
- ↑ . «Lettres patentes de Louis XI, Selommes, le 19 janvier 1477».
- ↑ . «britannica.com/place/Burgundy».
