Λεηλασία της Ρώμης (1527)
| Λεηλασία της Ρώμης | |||
|---|---|---|---|
| Πόλεμος της Συμμαχίας του Κονιάκ (1526-1530) | |||
 Η λεηλασία της Ρώμης (1527) | |||
| Χρονολογία | 1527 | ||
| Τόπος | Ρώμη | ||
| Έκβαση | Αυτοκρατορική - ισπανική νίκη | ||
| Αντιμαχόμενοι | |||
| Δυνάμεις | |||
| |||
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Η λεηλασία της Ρώμης διεξήχθη στις 6 Μαΐου 1527 από εξεγερμένα στρατεύματα κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Συμμαχίας του Κονιάκ και εγγράφεται στα ευρύτερα πλαίσια των Ιταλικών πολέμων (1494-1559).[1]
Μισθοφόροι Προτεστάντες Γερμανοί Λάντσκνεχτ, στην υπηρεσία του αυτοκράτορα Καρόλου Ε', εξεγέρθηκαν για μη καταβολή των μισθών τους και ακολουθούμενοι από Ισπανούς στρατιώτες και Ιταλούς μισθοφόρους μπήκαν στην πόλη της Ρώμης, πρωτεύουσα τότε των Παπικών κρατών, νίκησαν τους λίγους υπερασπιστές της και λεηλάτησαν την πόλη.[2]
Ο Πάπας Κλήμης Ζ' κατέφυγε στο καστέλ Σαντ'Άντζελο μετά την εξόντωση της Ελβετικής Φρουράς του και παρέμεινε εκεί έως ότου πληρώθηκαν λύτρα στους εισβολείς. Ο Μπενβενούτο Τσελίνι, αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων και υπερασπιστής της πόλης, άφησε σημαντικές μαρτυρίες στην αυτοβιογραφία του.
Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η αυξανόμενη δύναμη του αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και βασιλέα της Ισπανίας Καρόλου Ε' ανησύχησε τον Πάπα Κλήμη Ζ', ο οποίος θεωρούσε ότι ο Κάρολος προσπαθούσε να κυριαρχήσει στην Καθολική Εκκλησία και σε όλη την Ιταλική χερσόνησο. Σε μια προσπάθεια να αλλάξει την ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή, ο Κλήμης Ζ' σχημάτισε συμμαχία με τον εχθρό του Καρόλου, βασιλιά Φραγκίσκο Α' της Γαλλίας, την Αγγλία, το δουκάτο του Μιλάνου, τη Βενετία και τη Φλωρεντία, η οποία έμεινε γνωστή ως η Ένωση (Σύνδεσμος, Λίγκα) του Κονιάκ και εξαπέλυσε τον Πόλεμο της Συμμαχίας του Κονιάκ (1526-1530).
Ο στρατός του αυτοκράτορα νίκησε τον συνασπισμένο στρατό στην Ιταλία, αλλά δεν υπήρχαν χρήματα για την πληρωμή των στρατιωτών, οι οποίοι ανάγκασαν τον διοικητή τους δούκα Κάρολο Γ ' ντε Μπουρμπόν να τους οδηγήσει προς τη Ρώμη. Εκτός από περίπου 6.000 Ισπανούς υπό τον δούκα ντε Μπουρμπόν, ο στρατός περιλάμβανε περίπου 14.000 Λάντσκνεχτ υπό τον Γκέοργκ φον Φρούντσμπεργκ, ο μόνος που μπορούσε να τους συγκρατήσει και ο οποίος σύντομα αποχώρησε λόγω ασθένειας, ιταλικό πεζικό με επικεφαλής τον Φαμπρίτσιο Μαραμάλντο, τον ισχυρό Ιταλό καρδινάλιο Πομπέο Κολόνα, καθώς επίσης και ιππικό υπό τη διοίκηση των Φερράντε Α΄ Γκοντζάγκα και του Φιλιβέρτου του Σαλόν-Αρλαί, πρίγκιπα της Οράγκης.
Αν και ο ίδιος ο Μαρτίνος Λούθηρος ήταν αντίθετος στην επίθεση στη Ρώμη ή στον Πάπα, ορισμένοι οπαδοί του Προτεσταντικού κινήματος του Λουθήρου θεώρησαν την παπική πρωτεύουσα ως στόχο για θρησκευτικούς λόγους και μοιράστηκαν με τους στρατιώτες την επιθυμία για τη λεηλασία της πόλης που φαίνονταν να είναι εύκολος στόχος. Καθ'οδόν, ορισμένες πόλεις όπως η Φλωρεντία και η Μπολόνια κατάφεραν με διαπραγματεύσεις και χρηματικά ποσά να απομακρύνουν τον στρατό από τα εδάφη τους, άλλες όμως κατελήφθησαν, όπως το Βιτέρμπο και το Ροντσιλιόνε. Κατά τη διάρκεια της πορείας, μαζί τους ενώθηκαν Ιταλοί στρατιώτες που είχε απολύσει ο πάπας και πολλοί ληστές, αυξάνοντας τη δύναμη του στρατού τους. Έφτασαν στα τείχη της Ρώμης στις 5 Μαΐου 1527.[3]
Η λεηλασία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο δούκας ντε Μπουρμπόν ξεκίνησε για τη Ρώμη από το Αρέτσο στις 20 Απριλίου 1527, επικεφαλής 35.000 στρατιωτών, εκμεταλλευόμενος το χάος μεταξύ των Ενετών και των συμμάχων τους μετά από εξέγερση στη Φλωρεντία εναντίον των Μεδίκων, της οικογένειας του Πάπα Κλήμη Ζ' .
Την πόλη της Ρώμης, που περιβάλλονταν από ψηλά τείχη, υπερασπίζονταν 5.000 στρατιώτες. Ο ντε Μπουρμπόν έπρεπε να καταλάβει την πόλη γρήγορα για να αποφύγει να παγιδευτεί από το στρατό του Συνδέσμου, αλλά, στις 6 Μαΐου, σκοτώθηκε έξω από τα τείχη (ο Μπενβενούτο Τσελίνι αφηγείται στα απομνημονεύματά του ότι αυτός τον σκότωσε, αλλά υπάρχουν και διαφορετικές μαρτυρίες) γεγονός που εξάλειψε κάθε αυτοσυγκράτηση μεταξύ των στρατιωτών που κατέλαβαν εύκολα την πόλη.
Οι εισβολείς κατέλαβαν το Μπόργκο στο Βατικανό. Χάρη στην αντίσταση της Ελβετικής φρουράς του, ο Πάπας Κλήμης Ζ' κατάφερε να καταφύγει στο καστέλ Σαντ'Άντζελο από ένα μυστικό πέρασμα κατασκευασμένο από τον Πάπα Νικόλαο Γ΄ στα τέλη του 13ου αιώνα σαν οδό διαφυγής για να εξασφαλίσει ασφάλεια στους πάπες. [4]Τα αυτοκρατορικά στρατεύματα κατέλαβαν τη συνοικία Τραστέβερε, από όπου διέσχισαν τον Τίβερη και εισήλθαν στη Ρώμη.
Η λεηλασία της πόλης άρχισε την επόμενη μέρα. Μετά από τρεις ημέρες καταστροφών, ο Φιλιβέρτος του Σαλόν-Αρλαί διέταξε να σταματήσει η λεηλασία, αλλά λίγοι υπάκουσαν. Για οκτώ ημέρες, οι στρατιώτες επιδόθηκαν σε συστηματικές λεηλασίες εκκλησιών και κατοικιών, κατέστρεψαν έργα τέχνης, υπέβαλαν σε ποικίλους εξευτελισμούς τους καρδιναλίους και δολοφόνησαν πολλούς από τους κατοίκους που είχαν απομείνει στην πόλη. [5]Υπήρξαν χιλιάδες θύματα και απίστευτες ζημιές στην καλλιτεχνική κληρονομιά. Οι εργασίες για την κατασκευή της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου διακόπηκαν και συνεχίστηκαν μόνο το 1534 με τον Πάπα Παύλο Γ'.[6]
Ο Πάπας συνθηκολόγησε στις 7 Ιουνίου 1527. Αναγκάστηκε να παραδώσει στον Κάρολο φρούρια και πόλεις και να πληρώσει 400.000 χρυσά δουκάτα και λύτρα για την απελευθέρωση κρατουμένων. Παρόλα αυτά, έμεινε στο καστέλ Σαντ'Άντζελο έξι μήνες. Έφυγε κρυφά από το κάστρο για το Ορβιέτο στις αρχές Δεκεμβρίου 1527. Τον Φεβρουάριο του 1528, υπέγραψε τη συνθήκη που απαιτούσε ο Κάρολος.
Σε απογραφή που πραγματοποιήθηκε πριν από τη λεηλασία, η πόλη αριθμούσε περίπου 55.000 κατοίκους. Στο τέλος του 1527, ο πληθυσμός έπεσε στις 10.000. Η πόλη δεν ανέκτησε τις απώλειες πληθυσμού της παρά από το 1560. Την καταστροφή ακολούθησε επιδημία πανούκλας εξαιτίας των πτωμάτων που κανείς δεν έθαψε. Περισσότεροι από τους μισούς αυτοκρατορικούς στρατιώτες πέθαναν από την επιδημία.
Η Ρώμη εκκενώθηκε από τα αυτοκρατορικά - ισπανικά στρατεύματα μετά από οκτώ μήνες, τον Φεβρουάριο του 1528.
Επακόλουθα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Ο αντίκτυπος της λεηλασίας της Ρώμης ήταν τεράστιος σε όλη την Χριστιανοσύνη. Ο Κάρολος Ε' κατηγορήθηκε ότι διέταξε ή τουλάχιστον ανέχτηκε τη λεηλασία. Ο ίδιος το αρνήθηκε δημοσίως. Αργότερα έγραψε στα απομνημονεύματά του: «Η κύρια ευθύνη δεν βαρύνει αυτόν (τον ίδιο), αλλά εκείνους που τον ανάγκασαν να υπερασπιστεί τον εαυτό του και να αναπτύξει έναν τόσο μεγάλο στρατό που αποδείχθηκε δύσκολο να ελεγχθεί». Ζήτησε επίσημη συγγνώμη από τον ηττημένο πάπα και ντύθηκε στο πένθος για πολύ καιρό στη μνήμη των θυμάτων. Ο πάπας Κλήμης υιοθέτησε μια συμβιβαστική πολιτική απέναντι στον Κάρολο προσπαθώντας να αποφύγει τις συγκρούσεις μαζί του, για παράδειγμα, αρνήθηκε στον Ερρίκο Η' της Αγγλίας να ακυρώσει τον γάμο του επειδή η σύζυγός του Αικατερίνη της Αραγονίας ήταν θεία του Καρόλου, γεγονός που οδήγησε στην Αγγλική Μεταρρύθμιση.[7]
- Η Καθολική Εκκλησία, απομακρύνθηκε από την αναγεννησιακή ελεύθερη σκέψη που προσωποποιήθηκε από τους Μεδίκους Πάπες, αρχίζοντας την Αντιμεταρρύθμιση. Μετά το θάνατο του πάπα Κλήμη Ζ' το 1534, υπό την επιρροή του Καρόλου και αργότερα του γιου του Φίλιππου Β' της Ισπανίας, η Ιερά Εξέταση επιβλήθηκε και ο ανθρωπισμός που ενθαρρύνθηκε από τον αναγεννησιακό πολιτισμό θεωρήθηκε αντίθετος με τις διδασκαλίες της Εκκλησίας.
- Επέσπευσε τις ενέργειες του Καρόλου Ε' κατά της Μεταρρύθμισης στη Γερμανία και συνέβαλε στη διαρκή διαίρεση μεταξύ Καθολικών και Προτεσταντών.
- Η λεηλασία της Ρώμης σηματοδότησε το τέλος της Ρωμαϊκής Αναγέννησης, με μεγάλες απώλειες στην τέχνη του Βατικανού και την οικονομία. Η καλλιτεχνική δημιουργία χρειάστηκε χρόνια για να ανακάμψει και πολλοί καλλιτέχνες επέλεξαν να μεταναστεύσουν σε γειτονικές περιοχές. [8]
- Η Ελβετική Φρουρά τιμά ακόμη τους νεκρούς στις 6 Μαΐου με την τελετή ορκωμοσίας νέων προσλήψεων στη Ρώμη.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Η λεηλασία της Ρώμης, βίντεο στο youtube (αγγλικά)
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ . «military.wikia.org/wiki/Sack_of_Rome_(1527)».
- ↑ . «dailyhistory.org/Sack_of_Rome_in_1527_end_the_Renaissance_in_Italy».
- ↑ . «xartografos.wordpress.com/Λεηλασία της Ρώμης».
- ↑ . «romeingreek.eu/Η οδός διαφυγής του Πάπα».
- ↑ . «ebooks4greeks.gr/Ιστορία της Ιταλίας: Aπό τη συνθήκη του Λόντι στην ενοποίηση (1454-1870)».
- ↑ . «ehne.fr/fr/encyclopedie/humanisme-europe-entre-guerres-et-paix-de-religion/prologue-aux-guerres-de-religion-le-sac-de-rome-1527».
- ↑ Audin : Histoire de Henri VIII et du schisme d'Angleterre 1847 L. Maison Libraire éditeur, p. 423.
- ↑ . «larousse.fr/encyclopedie/divers/sac_de_Rome».
|