Βηρυλλιοβοριοϋδρίδιο
Εμφάνιση
Βηρυλλιοβοριοϋδρίδιο | |||
---|---|---|---|
Γενικά | |||
Όνομα IUPAC | Τετραϋδροβοριούχο βηρύλλιο | ||
Άλλες ονομασίες | Βηρυλλιοβοριοϋδρίδιο Υδρίδιο βηρυλλίου-βορίου Υδροβοριούχο βηρύλλιο | ||
Χημικά αναγνωριστικά | |||
Χημικός τύπος | Be(BH4)2 | ||
Μοριακή μάζα | 38,698 ± 0,015 amu | ||
Αριθμός CAS | 17440-85-6 | ||
SMILES | [Be+2].[BH4-].[BH4-] | ||
InChI | 1S/2BH4.Be/h2*1H4;/q2*-1;+2 | ||
PubChem CID | 6101896 | ||
Δομή | |||
Κρυσταλλική δομή στερεού |
τετραγωνική | ||
Φυσικές ιδιότητες | |||
Σημείο τήξης | 91,3°C (εξάχνωση) | ||
Σημείο βρασμού | 123 °C (με διάσπαση) | ||
Πυκνότητα | 604 kg/m³ | ||
Διαλυτότητα στο νερό |
Αντιδρά | ||
Διαλυτότητα σε άλλους διαλύτες |
PhH Et2O | ||
Εμφάνιση | Λευκοί κρύσταλλοι | ||
Χημικές ιδιότητες | |||
Αυτοδιάσπαση | 123 °C | ||
Επικινδυνότητα | |||
Εκτός αν σημειώνεται διαφορετικά, τα δεδομένα αφορούν υλικά υπό κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος (25°C, 100 kPa). |
Το βηρυλλιοβοριοϋδρίδιο[1] (αγγλικά beryllium borohydride) είναι η ανόργανη ένωση με τύπο Be(BH4)2.
Δομή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η κρυσταλλική δομή της ένωσης αποτελείται από ένα ελικοειδές (συν)πολυμερές, που έχει ως δομικές μονάδες τα ιόντα [BH4Be]+ και [BH4]-.[2]
Παραγωγή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]1. Το βηρυλλιοβοριοϋδρίδιο παράγεται με αντίδραση μεταξύ υδριδίου του βηρυλλίου (BeH2) και διβορανίου(6) (B2H6), σε διαθυλαιθερικό διάλυμα:
2. Εναλλακτικά, μπορεί να παραχθεί από το λιθιοβοριοϋδρίδιο (LiBH4), με επίδραση χλωριούχου βηρυλλίου (BeCl2):
Εφαρμογές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το καθαρότερο υδρίδιο του βηρυλλίου λαμβάνεται με αντίδραση ανάμεσα σε τριφαινυλοφωσφίνη (Ph3P) και βηρυλλιοβοριοϋδρίδιο (επίσης σε διαιθυλαιθερικό διάλυμα):[3][4]
Παρατηρήσεις, υποσημειώσεις και αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Για εναλλακτικές ονομασίες δείτε τον πίνακα πληροφοριών.
- ↑ Marynick, Dennis S.; Lipscomb, William N. (1 April 1972). «Crystal structure of beryllium borohydride». Inorganic Chemistry 11 (4): 820–823. doi: .
- ↑ Greenwood, Norman N.· Earnshaw, Alan (1997). Chemistry of the Elements (2nd έκδοση). Butterworth–Heinemann. ISBN 0080379419.
- ↑ (Αγγλικά) Hans Zimmer, Annual Reports in Inorganic and General Syntheses 1976, Elsevier, 2016, σ. 2, (ISBN 978-1-4832-8159-9).