Υπερξενικό οξύ
Υπερξενικό οξύ | |
---|---|
![]() | |
Γενικά | |
Όνομα IUPAC | Διοξοτετραϋδροξυξένο |
Άλλες ονομασίες | Υπερξενικό οξύ |
Χημικά αναγνωριστικά | |
Χημικός τύπος | H4XeO6 |
Μοριακή μάζα | 229,3053 amu |
SMILES | OXe(=O)(=O)(O)(O)O |
Δομή | |
Μοριακή γεωμετρία | Οκταεδρική |
Φυσικές ιδιότητες | |
Χημικές ιδιότητες | |
pKa | < 0 (pKa1) 4,29 (pKa2) 10,75 (pKa3) > 14 (pKa4) [1][2][3][4] |
Εκτός αν σημειώνεται διαφορετικά, τα δεδομένα αφορούν υλικά υπό κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος (25°C, 100 kPa). |
Το υπερξενικό οξύ ή διοξοτετραϋδροξυξένο είναι μια ασταθής χημική ένωση του ξένου (Xe), ενός ευγενούς αερίου, που σχηματίζεται με τη διάλυση τετραοξειδίου του ξένου (XeO4) σε νερό (H2O):
Το ίδιο το υπεροξικό οξύ δεν έχει απομονωθεί έξω από υδατικό διάλυμα, γιατί σε όξινα διαλύματα διασπάται σε τριοξείδιο του ξένου (XeO3) και διοξυγόνο (O2)
Ο χημικός τύπος του οξέος, H4XeO6, προέρχεται από την οκταεδρική γεωμετρία των υπερξενικών αλάτων του με αλκάλια μέταλλα[2][5].
Υπερξενικά ανιόντα και άλατα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Υπερξενικά ονομάζονται τα άλατα που περιέχουν το κίτρινο[6] ανιόν [XeO6]4-[3]. Αυτό το ανιόν έχει οκταεδρική «μοριακή» γεωμετρία, όπως αποδείχθηκε με φασματοσκοπία Raman, στην οποία οι δεσμοί O-Xe-Ο έχουν γωνίες που κυμαίνονται μεταξύ 87 και 93 μοιρών[7], ενώ το μήκος του δεσμού Xe-Ο καθορίστηκε σε 187,5 pm[5].
Παραγωγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα υπερξενικά συνθέτονται με αποπρωτονίωση τριοξειδίου του ξένου με διάλυσή τους σε μια ισχυρή βάση[8]:
Αν χρησιμοποιηθεί το υδροξείδιο το βαρίου [Ba(OH)2] ως βάση, κρυσταλλώνεται υπερξενικό βάριο:
Χημική συμπεριφορά και εφαρμογές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τόσο το υπερξενικό οξύ όσο και το ανιόν του είναι ισχυρά οξειδωτικά αντιδραστήρια[9], ικανά να οξειδώσουν τον άργυρο (Ag) από την οξειδωτική βαθμίδα +1 στην +3, το χαλκό (Cu) από την οξειδωτική βαθμίδα +2 στην +3[10] και το κατιόν μαγγανίου (Mn2+, οξειδωτική βαθμίδα +2) σε υπερμαγγανικό ανιόν ([MnO4]-, οξειδωτική βαθμίδα +7)[6]. Το υπερξενικό νάτριο (Na4XeO6), το υπερξενικό κάλιο (K4XeO6) και το υπερξενικό βάριο είναι υδατοδιαλυτά[11] Το διάλυμα υπερξενικού βαρίου χρησιμοποιείται ως πρώτη ύλη για τη σύνθεση τεραοξείδιου του ξένου[12]:
Τα περισσότερα υπερξενικά μεταλλικά άλατα είναι σταθερά, με γνωστή εξαίρεση τον υπερξενικό άργυρο, που διασπάται βίαια[10].
Το υπερξενικό νάτριο (Na4XeO6) χρησιμοποιείται στον αναλυτικό διαχωρισμό ιχνών αμερικίου (Am) από το κιούριο (Cm). Ο διαχωρισμός περιλαμβάνει την οξείδωση του Am3+ σε Am4+ από το υπερξενικό νάτριο, υπό την παρουσία ιόντων λανθανίου (La3+), και ακολουθείται από την επίδραση φθοριούχου ασβεστίου, που σχηματίζει αδιάλυτα φθορίδια με τα ιόντα κιουρίου (Cm3+) και λανθανίου (La3+) και διαλυτά φθορίδια με τα ιόντα αμερικίου (Am4+) και πλουτωνίου (Pu4+)[9].
Αναφορές και παρατηρήσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ John H. Holloway, Eric G. Hope (1998), A.G. Sykes. ed.: Advances in Inorganic Chemistry, 46, Academic Press, σελ. 67. ISBN 012023646X.
- ↑ 2,0 2,1 Ulrik K. Klaening; E. H. Appelman (Οκτώβριος 1988). "Protolytic properties of perxenic acid". Inorganic Chemistry, 27 (21): 3760–3762. doi:10.1021/ic00294a018. edit
- ↑ 3,0 3,1 Egon Wiberg; Nils Wiberg; Arnold Frederick Holleman (2001): Inorganic chemistry. Academic Press. σελ. 400. ISBN 0123526515.
- ↑ Εξαιτίας της αστάθειας του ίδιου του οξέος οι σταθερές pKa παράγονται από τις σταθερές υδρόλυσης των αντίστοιχων ανιόντων.
- ↑ 5,0 5,1 Hamilton; Ibers, J.; Mackenzie, D. (Aug 1963). "Geometry of the Perxenate Ion". Science (New York, N.Y.) 141 (3580): 532–534. doi:10.1126/science.141.3580.532. ISSN 0036-8075. PMID 17738629. edit
- ↑ 6,0 6,1 Cotton (2007). Advanced Inorganic Chemistry (6th ed.). Wiley-India. p. 593. ISBN 8126513381.
- ↑ Jeffrey L. Peterson; Howard H. Claassen; Evan H. Appelman (March 1970). "Vibrational spectra and structures of xenate(VI) and perxenate(VIII) ions in aqueous solution". Inorganic Chemistry 9 (3): 619–621. doi:10.1021/ic50085a037. edit
- ↑ Charlie Harding; David Arthur Johnson; Rob Janes (2002). Elements of the p block (volume 9 of Molecular world). Royal Society of Chemistry. p. 93. ISBN 0854046909.
- ↑ 9,0 9,1 Holcomb, H. P. (March 1965). "Analytical Oxidation of Americium with Sodium Perxenate". Analytical Chemistry 37 (3): 415. doi:10.1021/ac60222a002. edit
- ↑ 10,0 10,1 Allen J. Bard; Roger Parsons; Joseph Jordan; International Union of Pure and Applied Chemistry (1985). Standard Potentials in Aqueous Solution. CRC Press. p. 778. ISBN 0824772911.
- ↑ Thomas Scott; Mary Eagleson (1994). Concise encyclopedia chemistry. Walter de Gruyter. p. 1183. ISBN 3110114518.
- ↑ Charlie Harding; David Arthur Johnson; Rob Janes (2002). Elements of the p block. Great Britain: Royal Society of Chemistry. pp. 92–93. ISBN 0854046909.
|
|
|