Αντόνιο Καμπρίνι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αντόνιο Καμπρίνι

2008
Προσωπικές πληροφορίες
Ημερ. γέννησης8 Αυγούστου 1957 (1957-08-08) (66 ετών)
Τόπος γέννησηςΚρεμόνα, Ιταλία
Ύψος1,77 μ.
ΘέσηΑμυντικός
Ομάδες νέων
ΟΣ Κρεμονέζε
Επαγγελματική καριέρα*
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1973–1975ΟΣ Κρεμονέζε29(2)
1975–1976Αταλάντα ΜΚ35(1)
1976–1989Γιουβέντους ΦΚ297(33)
1989–1991Μπολόνια ΦΚ 190955(2)
Σύνολο416(38)
Εθνική ομάδα
ΠερίοδοςΟμάδαΣυμμ.†(Γκ.)†
1978–1987Ιταλία73(9)
Προπονητική καριέρα
ΠερίοδοςΟμάδα
2000–2001ΣΣ Αρέτσο
2001ΦΚ Κροτόνε
2004–2005ΑΚ Πίζα 2009
2005–2006Νοβάρα Κάλτσιο
2012–2017Ιταλία γυναικών
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα.
† Συμμετοχές (Γκολ).

Ο Αντόνιο Καμπρίνι (ιταλικά: Antonio Cabrini, γεννήθηκε 8 Οκτωβρίου 1957) είναι Ιταλός προπονητής ποδοσφαίρου και πρώην ποδοσφαιριστής. Αγωνιζόταν ως αριστερός πλάγιος αμυντικός, στη μεγαλύτερη διάρκεια της καριέρας του με τη Γιουβέντους. Κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982 με την Εθνική Ιταλίας. Θεωρείται ως ένας από τους μεγαλύτερους αμυντικούς της Ιταλίας όλων των εποχών[1] και μνημονεύεται ιδιαίτερα για τη δημιουργία μιας από τις καλύτερες αμυντικές γραμμές της ιστορίας με την Ιταλία και τη Γιουβέντους, μαζί με τον τερματοφύλακα Ντίνο Τζοφ, καθώς και τους αμυντικούς Κλαούντιο Τζεντίλε και Γκαετάνο Σιρέα.[2]

Κέρδισε το Βραβείο του Καλύτερου Νέου Ποδοσφαιριστή στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978,[3] αφού βοήθησε την Ιταλία να τερματίσει στην τέταρτη θέση και εκπροσώπησε επίσης την Ιταλία στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1980, τερματίζοντας για άλλη μια φορά στην τέταρτη θέση. Είναι ένας από τους λίγους παίκτες που έχουν κερδίσει όλες τις διοργανώσεις συλλόγων της UEFA, ένα επίτευγμα που κατάφερε με τη Γιουβέντους.[4] Το 2021 εισήχθη στο Hall of Fame του Ιταλικού Ποδοσφαίρου.[5] Είχε το παρατσούκλι Bell'Antonio («Όμορφος Αντόνιο»),[2] λόγω της δημοτικότητάς του ως χαρισματικού και εμφανίσιμου ποδοσφαιριστή.

Σταδιοδρομία σε συλλόγους[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Καμπρίνι γεννήθηκε στην Κρεμόνα της Λομβαρδίας. Έκανε το ντεμπούτο του στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο με την τοπική ΟΣ Κρεμονέζε στη Σέριε Γ τη σεζόν 1973–74, κάνοντας τρεις εμφανίσεις και κέρδισε θέση βασικού την επόμενη σεζόν 1974–75. Τη σεζόν 1975–76 έπαιξε στη Σέριε Β για την Αταλάντα και το καλοκαίρι του 1976 αποκτήθηκε από τη Γιουβέντους, την ομάδα στην οποία επρόκειτο να περάσει το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του.[4]

Με τη Γιουβέντους, κέρδισε τη Σέριε Α έξι φορές, το Κύπελλο Ιταλίας δύο φορές, ένα ΟΥΕΦΑ Σούπερ Καπ, ένα ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ, ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και ένα Διηπειρωτικό Κύπελλο στην καλύτερη περίοδο της ιστορίας της.[6] Στην τελευταία του σεζόν με τη Γιουβέντους, ήταν επίσης αρχηγός της ομάδας, αφού διαδέχθηκε τον Σιρέα. Το 1989, μετά από 13 επιτυχημένες σεζόν με τον σύλλογο του Τορίνο, μετακόμισε στη Μπολόνια ΦΚ για άλλα δύο χρόνια, πριν αποσυρθεί ως παίκτης. Έπαιξε συνολικά 352 αγώνες στη Σέριεα Α (297 από αυτούς με τη Γιουβέντους), σημειώνοντας 35 γκολ (33 από αυτούς με τη Γιουβέντους).[4][7]

Εθνική ομάδα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Καμπρίνι κλήθηκε στην Εθνική Ιταλίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978, παρόλο που δεν είχε προηγούμενη συμμετοχή (είχε ωστόσο 23 συμμετοχές για ομάδες νέων). Είχε την πρώτη του συμμετοχή στις 2 Ιουνίου 1978, στον εναρκτήριο αγώνα της Ιταλίας με αντίπαλο τη Γαλλία, που έληξε με νίκη με 2–1 για τους «Ατζούρι». Η Ιταλία τερμάτισε στην τέταρτη θέση και ο Καμπρίνι αναδείχθηκε ο Καλύτερος Νεαρός Παίκτης της διοργάνωσης. Σύντομα έγινε τακτικός παίκτης για τα επόμενα εννέα χρόνια. Συμμετείχε ως βασικός σε όλα τα παιχνίδια της Ιταλίας σε τρία συνεχόμενα Παγκόσμια Κύπελλα: το 1978, το 1982 και το 1986. Συνολικά, ο Καμπρίνι έπαιξε 18 παιχνίδια κατά τη διάρκεια των τελικών φάσεων του Παγκοσμίου Κυπέλλου, κατακτώντας τη διοργάνωση του 1982, παρόλο που έχασε ένα πέναλτι στον τελικό εναντίον της Δυτικής Γερμανίας, το πρώτο στην ιστορία των τελικών της διοργάνωσης.[8] Εκπροσώπησε επίσης την Ιταλία στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1980 ως βασικός, ολοκληρώνοντας τη διοργάνωση στην τέταρτη θέση, αφού η ομάδα έφτασε στα ημιτελικά.

Ο Καμπρίνι ήταν μέλος της ομάδας που κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, η οποία περιελάμβανε τον τερματοφύλακα Ντίνο Τζοφ, τον Γκαετάνο Σιρέα, τον Κλαούντιο Τζεντίλε στην άμυνα, τους Μάρκο Ταρντέλι και Μπρούνο Κόντι στη μεσαία γραμμή και τον συμπαίκτη του Καμπρίνι στη Γιουβέντους Πάολο Ρόσι στην επίθεση. Ο Καμπρίνι είχε πολύ καλή απόδοση σε όλη τη διάρκεια της διοργάνωσης, βοήθησε τη χώρα του στην κατάκτηση του τίτλου, κρατώντας δύο ανέπαφες εστίες σε όλη τη διάρκεια της διοργάνωσης, αλλά και σημειώνοντας το κρίσιμο νικητήριο γκολ στη νίκη της Ιταλίας στον δεύτερο γύρο με 2–1 επί της υπερασπίστριας του τίτλου, Αργεντινής.[9]

Συνολικά, έκανε 73 συμμετοχές για τη χώρα του και σημείωσε 9 γκολ (ρεκόρ Ιταλίας για αμυντικό παίκτη),[10] τερματίζοντας την καριέρα του στους Azzurri τον Οκτώβριο του 1987, κάνοντας την τελευταία του εμφάνιση στις 17 Οκτωβρίου 1987, στην ισοπαλία με 0-0 με αντίπαλο την Ελβετία. Επίσης, ήταν αρχηγός της εθνικής ομάδας 10 φορές.[11]

Με την πρωταθλήτρια κόσμου Ιταλία το 1982 (στη μέση κάτω)

Χαρακτηριστικά παιχνιδιού[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Καμπρίνι ήταν γρήγορος και δυνατός επιθετικός αριστερός πλάγιος αμυντικός, ο οποίος θεωρείται από τους καλύτερους της γενιάς του και όλων των εποχών, καθώς και ως ένας από τους καλύτερους αμυντικούς στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου.[2][1][4][12][13] Αρχικά αγωνιζόταν ως αριστερός πλάγιος μέσος αλλά μετατράπηκε σε αριστερό μπακ κατά τη διάρκεια της θητείας του στην ομάδα νέων της Κρεμονέζε.[2][4] Η επιθετική ικανότητα, η ευφυΐα, η ικανότητα στις σέντρες μαζί με τις πάσες, το ταλέντο και την τεχνική του ικανότητα, του επέτρεψαν να φέρει επανάσταση στον ρόλο του σύγχρονου μπακ στο ιταλικό ποδόσφαιρο και πρόσθεσε μια νέα επιθετική διάσταση στο θέση: ήταν γνωστός για την παραγωγικότητα του μπροστά από το τέρμα, παρά τον αμυντικό του ρόλο, την ικανότητα του να σουτάρει από απόσταση και την ικανότητά του να κάνει επιθετικά τρεξίματα στα πλάγια. Λόγω του χρονισμού και του άλματός του, ήταν επίσης δυνατός στον αέρα και ήταν αποτελεσματικός εκτελεστής των ελεύθερων λακτισμάτων και των πέναλτι.[2][4][12][13] Συνδύαζε επίσης ευφυΐα, συνέπεια στην αμυντική του ικανότητα, καθώς και εξαιρετικές αθλητικές ιδιότητες.[2][1][4][12][14] Παρά τη δημοτικότητά του εκτός γηπέδου και τον ανοιχτό χαρακτήρα του, ήταν γνωστός ως ολιγόλογος άνθρωπος σε όλη την καριέρα του.[2]

Σταδιοδρομία ως προπονητής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Καμπρίνι ξεκίνησε την προπονητική σταδιοδρομία του το 2000 με την ΣΣ Αρέτσο της Σέριε Γ αλλά έχασε την άνοδο στα πλέι οφ. Στη συνέχεια έγινε προπονητής της ΦΚ Κροτόνε της Σέριε Β και αργότερα υπηρέτησε ως προπονητής για των συλλόγων της Σέριε Γ ΑΚ Πίζα 2009 και Νοβάρα Κάλτσιο, με τις οποίες είχε φτωχά αποτελέσματα.

Στις 14 Μαΐου 2012, διορίστηκε προπονητής της Εθνικής Ιταλίας γυναικών.[15] Στις 4 Αυγούστου 2017, μετά από πέντε χρόνια ως προπονητής, αντικαταστάθηκε από τη Μιλένα Μπερτολίνι.[16]

Πολιτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Ιούνιο του 2009 μπήκε στην πολιτική με την ένταξή του στην Ιταλία των Αξιών, ως υπεύθυνος για αθλητικά θέματα στην περιοχή του Λάτιο.[17]

Τίτλοι και διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γιουβέντους[4]

Ιταλία[18]

Ατομικές

  • Κορυφαίος Νεαρός Παίκτης του Παγκοσμίου Κυπέλλου: 1978[19]
  • Hall of Fame Ιταλικού Ποδοσφαίρου: 2021[5]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 «Italy's greatest defenders». Sky Sports. 31 Μαΐου 2010. Ανακτήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 2016. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 Marino Bartoletti. «CABRINI, Antonio» (στα Ιταλικά). Treccani: Enciclopedia dello Sport (2002). Ανακτήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 2014. 
  3. ↑ «World Cup Best Young Player». Ανακτήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου 2023. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 4,7 Stefano Bedeschi (8 Οκτωβρίου 2013). «Gli eroi in bianconero: Antonio CABRINI». tuttojuve.com (στα Ιταλικά). Ανακτήθηκε στις 27 Απριλίου 2014. 
  5. ↑ 5,0 5,1 «Hall of Fame: Nesta, Rummenigge, Conte, Rocchi, Cabrini and Bonansea among those inducted». Federazione Italiana Giuoco Calcio (στα Αγγλικά). 3 Φεβρουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 2022. 
  6. ↑ «As 16 Maiores Seleções do Imortais!». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Μαΐου 2022. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2022. 
  7. ↑ Alberto Dolfin (8 Οκτωβρίου 2015). «Cabrini compie 58 anni, con la Juve vinse sei scudetti e tutte le Coppe europee» (στα Ιταλικά). La Stampa. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2016. 
  8. ↑ «Cada campeón con su receta». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Οκτωβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 2023. 
  9. ↑ «Antonio Cabrini» (στα Ιταλικά). FIGC. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Αυγούστου 2018. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2016. 
  10. ↑ Giuseppe Bagnati (27 Οκτωβρίου 2009). «I difensori e il vizio del gol Facchetti il top, poi Matrix» (στα Ιταλικά). La Gazzetta dello Sport. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2016. 
  11. ↑ «Nazionale in cifre: Cabrini, Antonio». figc.it (στα Ιταλικά). FIGC. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Φεβρουαρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 27 Απριλίου 2015. 
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 GIANNI PIVA (1 Ιουλίου 1990). «BIONDO BREHME, CHE CAPOLAVORO» (στα Ιταλικά). La Repubblica. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2018. 
  13. ↑ 13,0 13,1 «The Serie A team of the 1980s». The Guardian. 4 Ιουλίου 2019. https://www.theguardian.com/football/the-gentleman-ultra/2019/jul/04/serie-a-team-of-the-1980s. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2019. 
  14. ↑ Alberto Polverosi (31 Δεκεμβρίου 2013). «GALLI "TUTTI SANNO SEGNARE MA PARARE SOTTO IL SETTE…"» (στα Ιταλικά). www.cinquantamila.it. Ανακτήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2018. 
  15. ↑ «È Cabrini il nuovo allenatore: "Grazie alla Figc, grande opportunità"» (στα Ιταλικά). 14 Μαΐου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Μαΐου 2012. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουνίου 2018. 
  16. ↑ «Annunciati i nuovi tecnici delle Nazionali: all'U.21 confermato Di Biagio, Bertolini alla Femminile» (στα Ιταλικά). 4 Αυγούστου 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Ιουνίου 2018. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουνίου 2018. 
  17. ↑ «Antonio Cabrini sceglie la politica: in campo con Di Pietro» (στα it). Il Sole 24 Ore. 24 June 2009. http://www.ilsole24ore.com/art/SoleOnLine4/Italia/2009/06/cabrini-idv.shtml?uuid=b9aff698-60f8-11de-a5e7-8d5dfa71def3&DocRulesView=Libero. Ανακτήθηκε στις 1 Σεπτεμβρίου 2009. 
  18. ↑ «Antonio Cabrini». Eurosport. Ανακτήθηκε στις 29 Δεκεμβρίου 2015. 
  19. ↑ «1978 FIFA World Cup: Argentina». fifa.com. FIFA. Ανακτήθηκε στις 27 Απριλίου 2015. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

π • σ • ε Εθνική Ιταλίας – Μουντιάλ 1982 (3ος τίτλος)
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αντόνιο_Καμπρίνι&oldid=10497720"