Κατάρ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: 25°16′10″N 51°12′46″E / 25.2695°N 51.2128°E / 25.2695; 51.2128

Κράτος του Κατάρ
دولة قطر

Σημαία
Τοποθεσία της χώρας στον κόσμο
Η θέση του Κατάρ (σκούρο πράσινο)
και μεγαλύτερη πόληΝτόχα
25°17′N 51°32′E / 25.283°N 51.533°E / 25.283; 51.533 (Ντόχα)
Αραβικά
Απόλυτη Μοναρχία
Σεΐχης Ταμίμ μπιν
Χαμάντ αλ Θανί

Μοχάμεντ μπιν Αμπντουλραμάν μπιν Τζασίμ Αλ Θανί
Ανεξαρτησία
από το Ην. Βασίλειο
Ισχύον Σύνταγμα

3 Σεπτεμβρίου 1971
9 Ιουνίου 2005
 • Σύνολο
 • % Νερό
 • Σύνορα
Ακτογραμμή

11.637[1] km2 (163η)
Αμελητέο
60 km
563 km
Πληθυσμός
 • Εκτίμηση 1-2023 
 • Απογραφή 2008 
 • Πυκνότητα 

2.909.134[2] (138η) 
1.448.446[3]  
250,0 κατ./km2 (55η) 
ΑΕΠ (ΙΑΔ)
 • Ολικό  (2016)
 • Κατά κεφαλή 

329,161 δισ. $[4]  
127.659 $[4]  
ΑΕΠ (ονομαστικό)
 • Ολικό  (2016)
 • Κατά κεφαλή 

156,734 δισ. $[4]  
60.786 $[4]  
ΔΑΑ (2021)Αύξηση 0,855[5] (42η) – πολύ υψηλός
ΝόμισμαΡιάλ Κατάρ (QAR)
AST (UTC +3)
ISO 3166-1QA
Internet TLD.qa
Οδηγούν σταδεξιά
Κωδικός κλήσης+974

Το Κράτος του Κατάρ είναι ένα ανεξάρτητο εμιράτο της Μέσης Ανατολής, που καταλαμβάνει τη χερσόνησο Κατάρ, επί της ανατολικής ακτής της Αραβικής Χερσονήσου, στον Αραβικό ή Περσικό κόλπο. Έχει έκταση 11.637[1] τ.χλμ. και πληθυσμό (138η στον κόσμο) 2.909.134[2] κατοίκους, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2023. Πλούσιο σε πετρελαιοπηγές, έχει ένα από τα υψηλότερα κατά κεφαλήν εισοδήματα στον κόσμο. Ένας πορθμός του Περσικού Κόλπου χωρίζει το Κατάρ από την κοντινή νησιωτική χώρα του Μπαχρέιν, ενώ νότια συνορεύει με τη Σαουδική Αραβία.

Μετά την Οθωμανική κυριαρχία, το Κατάρ έγινε Βρετανικό προτεκτοράτο στις αρχές του 20ού αιώνα, μέχρις ότου απέκτησε ανεξαρτησία το 1971. Από τις αρχές του 19ου αιώνα, το Κατάρ κυβερνιέται από τον Οίκο των Αλ Θανί. Ο Σεΐχης Τζασίμ μπιν Μοχαμέντ αλ Θανί ήταν ο ιδρυτής του Κράτους του Κατάρ. Το Κατάρ είναι κληρονομική μοναρχία και ο ηγέτης είναι ο Εμίρης Ταμίμ μπιν Χαμάντ. Σχετικά με το πολίτευμα, το εάν η χώρα είναι συνταγματική[6][7] ή απόλυτη μοναρχία[8][9][10][11] είναι θέμα γνώμης. Το 2003, το σύνταγμα εγκρίθηκε με συντριπτική πλειοψηφία, καθώς περίπου το 98% των ψηφοφόρων ψήφισαν υπέρ.[12][13]

Στις αρχές του 2017, ο συνολικός πληθυσμός του Κατάρ ανερχόταν στα 2,6 εκατομμύρια, οι οποίοι αποτελούνταν από 313.000 πολίτες του Κατάρ και 2,3 εκατομμύρια μετανάστες.[14]

Το Κατάρ είναι μια οικονομία υψηλού εισοδήματος, έχοντας τα τρίτα μεγαλύτερα αποθέματα φυσικού αερίου και μεγάλα αποθέματα πετρελαίου.[15] Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, το Κατάρ είναι μια χώρα πολύ υψηλής ανθρώπινης ανάπτυξης και το πιο προχωρημένο Αραβικό κράτος στην ανθρώπινη ανάπτυξη.[16] Το Κατάρ είναι σημαντική δύναμη στον αραβικό κόσμο, υποστηρίζοντας οικονομικά αρκετές ομάδες ανταρτών κατά τη διάρκεια της Αραβικής Άνοιξης. Επίσης, το Αλ Τζαζίρα, ειδησεογραφικό δίκτυο δορυφορικής τηλεόρασης, έχει την έδρα του στο Κατάρ.[17][18][19] Για το γεωγραφικό και πληθυσμιακό μέγεθός του, το Κατάρ ασκεί δυσανάλογα μεγάλη επιρροή στον κόσμο, και έχει αναγνωριστεί ως μέση δύναμη.[20][21] Επίσης, το Κατάρ θα είναι η πρώτη αραβική χώρα που θα διοργανώσει το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 2022.[22]

Ετυμολογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το όνομα, (Qatara), πιστεύεται ότι αναφέρεται στην πόλη της Ζουμπάρα, ένα σημαντικό εμπορικό λιμάνι στην περιοχή κατά την αρχαιότητα. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, ένας Ρωμαίος συγγραφέας, κατέγραψε την παλαιότερη αναφορά που σχετιζόταν με τους κατοίκους της Χερσονήσου γύρω στα μέσα του 1ου αιώνα μ.Χ., αναφέροντάς τους ως Catharrei, μια ονομασία που μπορεί να προέρχεται από το όνομα ενός προεξέχοντος τοπικού οικισμού.[23][24] Έναν αιώνα αργότερα, ο Πτολεμαίος δημιούργησε τον πρώτο γνωστό χάρτη που εμφάνιζε τη χερσόνησο, αναφέροντας το ως Κατάρα.[24][25] Ο χάρτης ανέφερε επίσης μια πόλη που ονομαζόταν Καντάρα, στα ανατολικά της χερσονήσου.[26] Ο όρος ''Κατάρα'' (ή εναλλακτικώς, Cataraei)[27] χρησιμοποιόταν αποκλειστικά μέχρι τον 18ο αιώνα, καθώς μετά ο όρος 'Katara' έγινε η πιο κοινά χρησιμοποιούμενη ονομασία της χώρας.[26] Τελικά, η σύγχρονη παράγωγη λέξη ''Κατάρ'' υιοθετήθηκε ως το όνομα της χώρας.[26]

Στα πρότυπα Αραβικά, το όνομα προφέρεται ˈqɑtˤɑr, ενώ στην τοπική διάλεκτο προφέρεται ˈɡitˤar.

Διοικητικές διαιρέσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κύριο λήμμα: Δήμοι του Κατάρ
Οι δήμοι του Κατάρ από το 2004

Από το 2004, το Κατάρ διαιρείται σε επτά δήμους (αραβικά: μπαλαντίγια).[28]

  1. Μαντινάτ ας-Σαμάλ
  2. Αλ Χορ
  3. Ουμ Σαλάλ
  4. Αλ Ντάαγιεν
  5. Αλ Ραγιάν
  6. Ντόχα
  7. Αλ Ουάκρα

Για στατιστικούς λόγους, το 2010 οι δήμοι διαιρούνταν περαιτέρω μέσω 98 ζωνών.[29] Οι ζώνες διαιρούνταν περαιτέρω σε οικοδομικά τετράγωνα.[30]

Γεωγραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ερημική ακτή
Ερημικό τοπίο στο Κατάρ

Η χερσόνησος του Κατάρ έχει μήκος 160 χιλιόμετρα και διεισδύει στον Περσικό Κόλπο, βόρεια της Σαουδικής Αραβίας. Βρίσκεται ανάμεσα στα γεωγραφικά μήκη 24° και 27° βόρεια και γεωγραφικά πλάτη 50° και 52° ανατολικά. Η χώρα αποτελείται από μια άνυδρη πεδιάδα η οποία καλύπτεται με άμμο. Το ψηλότερο σημείο της χώρας είναι το Κουραΐν Αμπού αλ Μπαούλ, με ύψος 103 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας[31], στην περιοχή Τζεμπέλ Ντουκχάν στα δυτικά. Στην περιοχή Τζεμπέλ Ντουκχάν βρίσκονται τα κυριότερα αποθέματα πετρελαίου της χώρας. Στα νοτιοανατολικά βρίσκεται η Χορ αλ Ανταΐντ (εσωτερική θάλασσα), μια περιοχή με αμμόλοφους η οποία περιβάλλει έναν όρμο του Περσικού Κόλπου. Οι χειμώνες είναι πολύ ήπιοι και τα καλοκαίρια πολύ ζεστά και υγρά.

Βιοποικιλότητα και περιβάλλον[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στρουθοκάμηλοι στο Κατάρ

Το Κατάρ υπέγραψε τη Σύμβαση για τη Βιολογική Ποικιλότητα του Ρίο στις 11 Ιουνίου 1992 και έγινε μέλος της σύμβασης στις 21 Αυγούστου του 1996.[32] Μετά, παρήγαγε ένα Σχέδιο Δράσης και Στρατηγικής της Βιοποικιλότητας, το οποίο έγινε αποδεκτό από το συνέδριο στις 18 Μαΐου 2005.[33] Μέχρι σήμερα, 142 είδη μυκήτων έχουν καταγραφεί από το Κατάρ.[34] Ένα βιβλίο που δημοσιεύτηκε πρόσφατα από το Υπουργείο Περιβάλλοντος, περιέχει έγγραφα σχετικά με τους μύκητες, βασισμένο σε έρευνες που έχουν πραγματοποιηθεί από μια διεθνή ομάδα επιστημόνων και άλλων συνεργατών.[35]

Για δύο δεκαετίες, το Κατάρ είχε τους μεγαλύτερες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, με 49,1 μετρικούς τόνους ανά κάτοικο το 2008.[36] Οι Καταριανοί καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες νερού την ημέρα, χρησιμοποιώντας περίπου 400 λίτρα.[37]

Το 2008, το Κατάρ ξεκίνησε το Εθνικό Όραμα 2030, με την περιβαλλοντική ανάπτυξη να είναι ένας από τους τέσσερις κύριους στόχους του Κατάρ για τις επόμενες δύο δεκαετίες. Το Εθνικό Όραμα σκοπεύει στην ανάπτυξη βιώσιμων εναλλακτικών από την ενέργεια βασισμένη στο πετρέλαιο για τη διατήρηση του τοπικού και παγκόσμιου περιβάλλοντος.[38]

Κλίμα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κλιματικά δεδομένα Κατάρ
Μήνας Ιαν Φεβ Μάρ Απρ Μάι Ιούν Ιούλ Αύγ Σεπ Οκτ Νοε Δεκ Έτος
Μέση Μέγιστη °C (°F) 22
(72)
23
(73)
27
(81)
33
(91)
39
(102)
42
(108)
42
(108)
42
(108)
39
(102)
35
(95)
30
(86)
25
(77)
33,3
Μέση Ελάχιστη °C (°F) 14
(57)
15
(59)
17
(63)
21
(70)
27
(81)
29
(84)
31
(88)
31
(88)
29
(84)
25
(77)
21
(70)
16
(61)
23,0
Υετός mm (ίντσες) 12,7 17,8 15,2 7,6 2,5 0
(0)
0
(0)
0
(0)
0
(0)
0
(0)
2,5 12,7 71
Πηγή: http://us.worldweatheronline.com/doha-weather-averages/ad-dawhah/qa.aspx

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αρχαιότητα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανασκαφή μιας θέσης των Κασσιτών στο νησί Αλ Χορ

Η ανθρώπινη κατοίκηση στο Κατάρ χρονολογείται πριν από 50.000 χρόνια.[39] Στη χερσόνησο έχουν ανακαλυφθεί οικισμοί και εργαλεία που χρονολογούνται από τη Λίθινη Εποχή.[39] Σε εγκαταλελειμμένους παραθαλάσσιους οικισμούς έχουν ανακαλυφθεί τεχνουργήματα της Μεσοποταμίας που προέρχονται από την περίοδο Ουμπαΐντ (περίπου 6500–3800 π.Χ.).[40] Το Αλ Νταάσα, ένας οικισμός που βρίσκεται στη δυτική ακτή του Κατάρ, είναι η πιο σημαντική τοποθεσία της εποχής στη χώρα και πιστεύεται ότι φιλοξενούσε έναν μικρό εποχικό καταυλισμό.[41][42]

Κασσιτικό βαβυλωνιακό υλικό που χρονολογείται από τη δεύτερη χιλιετία π.Χ. που βρέθηκε στα νησιά Αλ Χορ πιστοποιεί τις εμπορικές σχέσεις μεταξύ των κατοίκων του Κατάρ και των Κασσιτών στο σύγχρονο Μπαχρέιν.[43] Μεταξύ των ευρημάτων ήταν 3.000.000 θρυμματισμένα κοχύλια σαλιγκαριών και όστρακα.[41] Έχει προταθεί ότι το Κατάρ είναι η παλαιότερη γνωστή τοποθεσία παραγωγής βαφής από οστρακόδερμα, λόγω της βιοτεχνείας πορφυρής βαφής που υπήρχε στην ακτή.[40][44]

Το 224 μ.Χ., η Σασανική Αυτοκρατορία απέκτησε τον έλεγχο των εδαφών που περιβάλλουν τον Περσικό Κόλπο.[45] Το Κατάρ έπαιξε ρόλο στην εμπορική δραστηριότητα των Σασανιδών, συνεισφέροντας τουλάχιστον δύο αγαθά: πολύτιμα μαργαριτάρια και πορφύρα.[46] Κατά τη βασιλεία των Σασανιδών, πολλοί από τους κατοίκους της Ανατολικής Αραβίας ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό μετά τη διασπορά της θρησκείας προς τα ανατολικά από τους Χριστιανούς της Μεσοποταμίας.[47] Την εποχή αυτή χτίστηκαν μοναστήρια και δημιουργήθηκαν άλλοι οικισμοί.[48][49] Κατά το τελευταίο μέρος της χριστιανικής εποχής, το Κατάρ περιλάμβανε μια περιοχή γνωστή ως «Μπεθ Κατράγιε» (στα συριακά σημαίνει «σπίτι των Καταριανών»).[50] Η περιοχή δεν περιοριζόταν στο Κατάρ: περιλάμβανε επίσης το Μπαχρέιν, το νησί Ταρούτ, το Αλ-Κχατ και το Αλ-Χάσα.[51]

Το 628, ο Μωάμεθ έστειλε έναν μουσουλμάνο απεσταλμένο σε έναν ηγεμόνα στην ανατολική Αραβία ονόματι Μουνζίρ ιμπν Σάουα Αλ Ταμίμι και ζήτησε από αυτόν και τους υπηκόους του να αποδεχθούν το Ισλάμ. Ο Μουνζίρ αποδέκτηκε το αίτημά του, και ως εκ τούτου, οι περισσότερες αραβικές φυλές της περιοχής ασπάστηκαν το Ισλάμ.[52] Στα μέσα του αιώνα, η μουσουλμανική κατάκτηση της Περσίας θα είχε ως αποτέλεσμα την πτώση της Σασανικής Αυτοκρατορίας.[53]

Πρώιμη και ύστερη Ισλαμική περίοδος (661–1783)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Κατάρ περιγραφόταν ως ένα διάσημο κέντρο εκτροφής αλόγων και καμήλων κατά την περίοδο των Ομεϋάδων.[54] Τον 8ο αιώνα άρχισε να επωφελείται από την εμπορική στρατηγική του θέση στον Περσικό Κόλπο και έγινε κέντρο εμπορίας μαργαριταριών.[55][56]

Ουσιαστική ανάπτυξη στη βιομηχανία μαργαριταριών γύρω από τη χερσόνησο του Κατάρ σημειώθηκε κατά την εποχή των Αββασιδών.[54] Τα πλοία που ταξιδεύουν από τη Βασόρα προς την Ινδία και την Κίνα έκαναν στάσεις στα λιμάνια του Κατάρ κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Κινεζική πορσελάνη, νομίσματα Δυτικής Αφρικής και τέχνεργα από την Ταϊλάνδη ανακαλύφθηκαν στο Κατάρ.[53] Τα αρχαιολογικά κατάλοιπα του 9ου αιώνα υποδηλώνουν ότι οι κάτοικοι του Κατάρ χρησιμοποίησαν μεγαλύτερο πλούτο για να κατασκευάσουν κατοικίες και δημόσια κτίρια υψηλότερης ποιότητας. Πάνω από 100 πετρόκτιστα σπίτια, δύο τζαμιά και ένα οχυρό των Αββασιδών κατασκευάστηκαν στο Μουρβάμπ κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.[57][58] Όταν η ευημερία του χαλιφάτου μειώθηκε στο Ιράκ, το ίδιο συνέβη και στο Κατάρ.[59]

Μεγάλο μέρος της Ανατολικής Αραβίας ελεγχόταν από τους Ουσφουρίδες το 1253, αλλά τον έλεγχο της περιοχής κατέλαβε ο πρίγκιπας του Ορμούς το 1320.[60] Τα μαργαριτάρια του Κατάρ αποτελούσαν μια από τις κύριες πηγές εσόδων του βασιλείου.[61] Το 1515, ο Εμμανουήλ Α΄ της Πορτογαλίας κατέστησε υποτελές του το Βασίλειο του Ορμούς. Η Πορτογαλία στη συνέχεια κατέλαβε σημαντικό τμήμα της Ανατολικής Αραβίας το 1521.[61][62] Το 1550, οι κάτοικοι της Αλ-Χάσα υποτάχθηκαν οικειοθελώς στην κυριαρχία των Οθωμανών, προτιμώντας τους από τους Πορτογάλους.[63] Διατηρώντας αμελητέα στρατιωτική παρουσία στην περιοχή, οι Οθωμανοί εκδιώχθηκαν από τη φυλή Μπάνι Χαλίντ το 1670.[64]

Μπαχρέιν και Σαουδική κυριαρχία (1783-1868)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ένας χάρτης του 1794 που απεικονίζει την Catura στην ιστορική περιοχή του Μπαχρέιν.

Το 1766, μέλη της οικογένειας Αλ Χαλίφα της συνομοσπονδίας φυλών Ουτούμπ μετανάστευσαν από το Κουβέιτ στη Ζουμπάρα στο Κατάρ.[65] [66] Μέχρι την άφιξή τους, οι Μπάνι Χαλίντ ασκούσαν αδύναμη εξουσία στη χερσόνησο, παρά το γεγονός ότι το μεγαλύτερο χωριό διοικούνταν από τους μακρινούς συγγενείς τους.[67] Το 1783, οι φυλές Μπάνι Ουτμπά με έδρα το Κατάρ και οι συμμαχικές αραβικές φυλές εισέβαλαν και προσάρτησαν το Μπαχρέιν από τους Πέρσες. Οι Αλ Χαλίφα επέβαλαν την εξουσία τους στο Μπαχρέιν και διατήρησαν τη δικαιοδοσία τους στη Ζουμπάρα.[65]

Ένα μερικώς ανακαινισμένο τμήμα της ερειπωμένης πόλης Ζουμπάρα.

Μετά την ορκωμοσία του ως διάδοχος των Ουαχαμπί το 1788, ο Σαούντ ιμπν Αμπντ αλ-Αζίζ κινήθηκε για να επεκτείνει την επικράτεια των Ουαχάμπι προς τα ανατολικά προς τον Περσικό Κόλπο και το Κατάρ. Αφού νίκησαν τους Μπάνι Χαλίντ το 1795, οι Ουαχάμπι δέχθηκαν επίθεση σε δύο μέτωπα. Οι Οθωμανοί και οι Αιγύπτιοι επιτέθηκαν στο δυτικό μέτωπο, ενώ ο Αλ Χαλίφα στο Μπαχρέιν και οι Ομάνοι εξαπέλυσαν επίθεση κατά του ανατολικού μετώπου.[68][69] Μόλις ενημερώθηκε για την αιγυπτιακή προέλαση στα δυτικά σύνορα το 1811, ο Ουαχαμπί εμίρης μείωσε τις φρουρές του στο Μπαχρέιν και τη Ζουμπάρα για να αναδιατάξει τα στρατεύματά του. Ο Σαΐντ μπιν Σουλτάν, ηγεμόνας του Μουσκάτ, εκμεταλλεύτηκε αυτή την ευκαιρία και επιτέθηκε στις φρουρές των Ουαχάμπι στην ανατολική ακτή, βάζοντας φωτιά στο φρούριο στη Ζουμπάρα. Οι Αλ Χαλίφα ουσιαστικά επέστρεψαν στην εξουσία στη συνέχεια.[69]

Ως τιμωρία για την πειρατεία, ένα πλοίο της εταιρείας Ανατολικών Ινδιών βομβάρδισε την Ντόχα το 1821, καταστρέφοντας την πόλη και αναγκάζοντας εκατοντάδες κατοίκους να φύγουν. Το 1825 ιδρύθηκε ο Οίκος των Θάνι με πρώτο ηγέτη τον Σεΐχη Μοχάμεντ μπιν Θάνι.[70]

Αν και το Κατάρ θεωρούνταν εξαρτημένο στο Μπαχρέιν, οι Αλ Χαλίφα βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις τοπικές φυλές. Το 1867, ο ιΑλ Χαλίφα, μαζί με τον ηγεμόνα του Άμπου Ντάμπι, έστειλαν μια τεράστια ναυτική δύναμη στο Αλ Ουάκρα σε μια προσπάθεια να συντρίψουν τους αντάρτες του Κατάρ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τον θαλάσσιο πόλεμο Κατάρ-Μπαχρέιν του 1867-1868, στον οποίο οι δυνάμεις του Μπαχρέιν και του Άμπου Ντάμπι λεηλάτησαν την Ντόχα και το Αλ Ουάκρα.[71] Οι εχθροπραξίες του Μπαχρέιν παραβιάζαν τη Διαρκή Εκεχειρία Ειρήνης και Φιλίας του 1861. Η κοινή εισβολή, εκτός από την αντεπίθεση του Κατάρ, ώθησε τον Βρετανό συνταγματάρχη Λιούις Πέλι να επιβάλει μια διευθέτηση το 1868. Η αποστολή του στο Μπαχρέιν και το Κατάρ και η συνθήκη ειρήνης που προέκυψε ήταν ορόσημα επειδή αναγνώρισαν σιωπηρά τη διάκριση του Κατάρ από το Μπαχρέιν και αναγνώρισαν ρητά τη θέση του Μοχάμεντ μπιν Θάνι. Εκτός από την καταδίκη του Μπαχρέιν για την παραβίαση της συμφωνίας, ο Πέλι διαπραγματεύτηκε με σεΐχηδες του Κατάρ, τους οποίους εκπροσωπούσε ο Μοχάμεντ μπιν Θάνι.[72] Οι διαπραγματεύσεις ήταν το πρώτο στάδιο στην ανάπτυξη του Κατάρ ως κτίση σεΐχη.[73] Ωστόσο, το Κατάρ δεν αναγνωρίστηκε επίσημα ως βρετανικό προτεκτοράτο παρά το 1916.[74]

Οθωμανική περίοδος (1871-1915)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παλιά πόλη της Ντόχα, Ιανουάριος 1904.

Κάτω από στρατιωτική και πολιτική πίεση από τον κυβερνήτη του Οθωμανικού Βιλαετίου της Βαγδάτης, Μιντάτ Πασά, η φυλή Αλ Θάνι υποτάχθηκε στην οθωμανική κυριαρχία το 1871.[75] Η οθωμανική κυβέρνηση επέβαλε μεταρρυθμιστικά (Τανζιμάτ) μέτρα σχετικά με τη φορολογία και την καταγραφή της γης για να ενσωματώσει πλήρως αυτές τις περιοχές στην αυτοκρατορία.[75] Παρά την αποδοκιμασία των τοπικών φυλών, ο Αλ Θάνι συνέχισε να υποστηρίζει την Οθωμανική κυριαρχία. Οι σχέσεις Κατάρ-Οθωμανών, ωστόσο, σύντομα κλονίστηκαν και το 1882 επιδεινώθηκαν περαιτέρω όταν οι Οθωμανοί αρνήθηκαν να βοηθήσουν τον Αλ Θάνι στην εκστρατεία του στο κατεχόμενο από το Άμπου Ντάμπι Χαούρ αλ Ουνταΐντ. Επιπλέον, οι Οθωμανοί υποστήριξαν τον Οθωμανό υπήκοο Μοχάμεντ μπιν Αμπντούλ Ουαχάμπ, ο οποίος προσπάθησε να υποκαταστήσει τον Αλ Θάνι ως καϊμακάμη του Κατάρ το 1888.[76] Αυτό οδήγησε τελικά τον Αλ Θάνι να επαναστατήσει ενάντια στους Οθωμανούς, τους οποίους πίστευε ότι προσπαθούσαν να σφετεριστούν τον έλεγχο της χερσονήσου. Παραιτήθηκε ως καϊμακάμης και σταμάτησε να πληρώνει φόρους τον Αύγουστο του 1892.[77]

Τον Φεβρουάριο του 1893, ο Μεχμέτ Χαφίζ Πασάς έφτασε στο Κατάρ για να αναζητήσει απλήρωτους φόρους και να αντιμετωπίσει την αντίθεση του Τζασίμ μπιν Μοχάμεντ στις προτεινόμενες οθωμανικές διοικητικές μεταρρυθμίσεις. Φοβούμενος ότι θα αντιμετώπιζε θάνατο ή φυλάκιση, ο Τζασίμ υποχώρησε στο Αλ Ουάτζμπα (16 χιλιόμετρα δυτικά της Ντόχα), συνοδευόμενος από πολλά μέλη της φυλής. Η απαίτηση του Μεχμέτ να διαλύσει ο Τζασίμ τα στρατεύματά του και να ορκιστεί στην πίστη του στους Οθωμανούς αντιμετωπίστηκε με άρνηση. Τον Μάρτιο, ο Μεχμέντ φυλάκισε τον αδελφό του Τζασίμ και 13 εξέχοντες ηγέτες των φυλών του Κατάρ στην οθωμανική κορβέτα Merrikh ως τιμωρία για την ανυποταξία του. Αφού ο Μεχμέντ αρνήθηκε την προσφορά να απελευθερώσει τους αιχμαλώτους έναντι αμοιβής 10.000 λιρών, διέταξε περίπου 200 στρατιώτες να προχωρήσουν προς το οχυρό Αλ Ουατζμπά του Χασίμ υπό τη διοίκηση του Γιουσούφ Εφέντη, σηματοδοτώντας έτσι την έναρξη της Μάχης του Αλ Ουατζμπά. [53]

Τα στρατεύματα του Εφέντη δέχθηκαν σφοδρά πυρά από ένα μεγάλο στρατό πεζικού και ιππικού του Κατάρ λίγο μετά την άφιξή τους. Υποχώρησαν στο φρούριο Σεμπάκα, όπου και πάλι αναγκάστηκαν να αποσυρθούν. Αφού αποσύρθηκαν στο φρούριο Αλ Μπίντα, η εμπροσθοφυλακή του Γιασίμ πολιόρκησε το φρούριο, με αποτέλεσμα οι Οθωμανοί να παραδεχτούν την ήττα τους και να συμφωνήσουν να εγκαταλείψουν τους αιχμαλώτους τους σε αντάλλαγμα για την ασφαλή διέλευση του ιππικού του Μεχμέντ Πασά στο Χοσούφ από ξηρά.[78] Αν και το Κατάρ δεν απέκτησε πλήρη ανεξαρτησία από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, το αποτέλεσμα της μάχης ανάγκασε μια συνθήκη που αργότερα θα αποτελέσει τη βάση για την ανάδυση του Κατάρ ως αυτόνομης χώρας εντός της αυτοκρατορίας.[79]

Βρετανική περίοδος (1916-1971)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το οχυρό Ζουμπάρα χτίστηκε το 1938.

Με την Αγγλοτουρκική Σύμβαση του 1913, οι Οθωμανοί συμφώνησαν να παραιτηθούν από την αξίωσή τους στο Κατάρ και να αποσύρουν τη φρουρά τους από την Ντόχα. Ωστόσο, με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, δεν έγινε τίποτα για να γίνει αυτό και η φρουρά παρέμεινε στο οχυρό της Ντόχα, αν και ο αριθμός της μειώθηκε καθώς στρατιώτες λιποτάκτησαν. Το 1915, με την παρουσία βρετανικών κανονιοφόρων στο λιμάνι, ο Αμπντουλάχ μπιν Τζάσιμ Αλ Θάνι (που ήταν φιλο-Βρετανός) έπεισε τους υπόλοιπους να εγκαταλείψουν το φρούριο και, όταν τα βρετανικά στρατεύματα πλησίασαν το επόμενο πρωί, το βρήκαν έρημο.[80][81]

Το Κατάρ έγινε βρετανικό προτεκτοράτο στις 3 Νοεμβρίου 1916, όταν το Ηνωμένο Βασίλειο υπέγραψε μια συνθήκη με τον Σεΐχη Αμπντουλάχ μπιν Τζασίμ Αλ Θάνι για να τεθεί το Κατάρ υπό το Σύστημα Διακυβέρνησης. Ενώ ο Αμπντουλάχ συμφώνησε να μην συνάψει σχέση με άλλη δύναμη χωρίς προηγούμενη συναίνεση της βρετανικής κυβέρνησης, η τελευταία εγγυήθηκε την προστασία του Κατάρ από θαλάσσια επίθεση και παρείχε τις «καλές υπηρεσίες» της σε περίπτωση επίθεσης από ξηρά - αυτό το τελευταίο έμεινε εσκεμμένα ασαφές.[80][82] Στις 5 Μαΐου 1935, ενώ συμφώνησε παραχώρηση πετρελαίου στη βρετανική εταιρεία πετρελαίου, την Αγγλο-Περσική Εταιρεία Πετρελαίου, ο Αμπντουλάχ υπέγραψε μια άλλη συνθήκη με τη βρετανική κυβέρνηση η οποία παρείχε προστασία στο Κατάρ έναντι εσωτερικών και εξωτερικών απειλών.[80] Τα αποθέματα πετρελαίου ανακαλύφθηκαν για πρώτη φορά το 1939. Ωστόσο, η εκμετάλλευση και η ανάπτυξη καθυστέρησαν λόγω του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.[83]

Το επίκεντρο των βρετανικών συμφερόντων στο Κατάρ άλλαξε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με την ανεξαρτησία της Ινδίας, τη δημιουργία του Πακιστάν το 1947 και την ανάπτυξη της πετρελαιοπαραγωγής στο Κατάρ. Το 1949, ο διορισμός του πρώτου Βρετανού πολιτικού αξιωματικού στην Ντόχα, Τζον Γουίλτον, σηματοδότησε την ενίσχυση των αγγλο-Καταρικών σχέσεων.[84] Οι εξαγωγές πετρελαίου ξεκίνησαν το 1949 και τα έσοδα από το πετρέλαιο έγιναν η κύρια πηγή εσόδων της χώρας, με το εμπόριο μαργαριταριών να έχει υποχωρήσει. Αυτά τα έσοδα χρησιμοποιήθηκαν για τη χρηματοδότηση της επέκτασης και του εκσυγχρονισμού των υποδομών του Κατάρ. Όταν η Βρετανία ανακοίνωσε επίσημα το 1968 ότι θα αποχωρούσε από τον Περσικό Κόλπο σε τρία χρόνια, το Κατάρ συμμετείχε στις συνομιλίες με το Μπαχρέιν και επτά άλλα κράτη για τη δημιουργία μιας ομοσπονδίας. Οι περιφερειακές διαμάχες, ωστόσο, έπεισαν το Κατάρ και το Μπαχρέιν να αποσυρθούν από τις συνομιλίες και να γίνουν ανεξάρτητα κράτη χωριστά από τα υπόλοιπα, τα οποία στη συνέχεια έγιναν Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.

Ανεξαρτησία και μετά (1971–σήμερα)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 3 Νοεμβρίου 1916, ο σεΐχης του Κατάρ σύναψε σχέσεις συνθήκης με το Ηνωμένο Βασίλειο.[85] Η συνθήκη παρέδιδε τις εξωτερικές υποθέσεις και την άμυνα στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά επέτρεπε την εσωτερική αυτονομία. Στις 3 Σεπτεμβρίου 1971, αυτές οι «ειδικές συμφωνίες» που «δεν συνάδουν με την πλήρη διεθνή ευθύνη ως κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος» τερματίστηκαν.[86] Αυτό έγινε στο πλαίσιο συμφωνίας που επιτεύχθηκε μεταξύ του ηγεμόνα του Κατάρ και της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου.[87][86]

Το 1991, το Κατάρ έπαιξε σημαντικό ρόλο στον Πόλεμο του Κόλπου, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της Μάχης του Χαφτζί κατά την οποία τανκς του Κατάρ κύλησαν στους δρόμους της πόλης και παρείχαν κάλυψη στις μονάδες της Εθνοφρουράς της Σαουδικής Αραβίας που πολεμούσαν τα στρατεύματα του Ιρακινού Στρατού. Το Κατάρ επέτρεψε στα στρατεύματα του συνασπισμού από τον Καναδά να χρησιμοποιήσουν τη χώρα ως αεροπορική βάση και επίσης επέτρεψε στις αεροπορικές δυνάμεις από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Γαλλία να επιχειρούν στα εδάφη του.[39]

Το 1995, ο Εμίρης Χαμάντ μπιν Χαλίφα αλ Θανί απέκτησε τον έλεγχο της χώρας από τον πατέρα του Χαλίφα μπιν Χαμάντ αλ Θανί, με την υποστήριξη των ενόπλων δυνάμεων και του υπουργικού συμβουλίου, καθώς και των γειτονικών κρατών[88] και της Γαλλίας.[89] Υπό τον Εμίρη Χαμάντ, το Κατάρ γνώρισε έναν μέτριο βαθμό φιλελευθεροποίησης, συμπεριλαμβανομένης της έναρξης του τηλεοπτικού σταθμού Al Jazeera (1996), της επικύρωσης της ψήφου ή του δικαιώματος ψήφου των γυναικών στις δημοτικές εκλογές (1999), της σύνταξης του πρώτου γραπτού συντάγματος (2005) και εγκαίνια Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας (2008). Το 2010, το Κατάρ κέρδισε τα δικαιώματα να φιλοξενήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο FIFA 2022, καθιστώντας το την πρώτη χώρα στη Μέση Ανατολή που επιλέχθηκε για να φιλοξενήσει το τουρνουά. Ο Εμίρης ανακοίνωσε τα σχέδια του Κατάρ να πραγματοποιήσει τις πρώτες του εθνικές βουλευτικές εκλογές το 2013. Ήταν προγραμματισμένο να πραγματοποιηθούν το δεύτερο εξάμηνο του 2013, αλλά αναβλήθηκαν για τον Οκτώβριο του 2021. Το νομοθετικό συμβούλιο φιλοξένησε την 140η Διακοινοβουλευτική Συνέλευση για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 2019.[90]

Η αυξημένη επιρροή του Κατάρ και ο ρόλος του κατά τη διάρκεια της Αραβικής Άνοιξης, ειδικά κατά την εξέγερση του Μπαχρέιν το 2011, επιδείνωσαν τις μακροχρόνιες εντάσεις με τη Σαουδική Αραβία, τα γειτονικά Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ) και το Μπαχρέιν. Τον Ιούνιο του 2017, η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Μπαχρέιν διέκοψαν τις διπλωματικές σχέσεις με το Κατάρ, επικαλούμενες την υποτιθέμενη υποστήριξη της χώρας σε ομάδες που θεωρούσαν εξτρεμιστικές.[91] Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση των οικονομικών και στρατιωτικών δεσμών του Κατάρ με την Τουρκία και το Ιράν.

Πολιτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κύριο λήμμα: Πολιτική του Κατάρ
Ο Εμίρης Ταμίμ μπιν Χαμάντ με τον Αμερικανό Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ τον Μάιο του 2017

Το Κατάρ είναι συνταγματική μοναρχία που κυβερνάται από τον Οίκο των Αλ Θανί.[92][93] Η δυναστεία Αλ Θανί κυβερνάει το Κατάρ σχεδόν δύο αιώνες, από την ίδρυση του βασιλικού οίκου το 1825. Το 2003, το Κατάρ υιοθέτησε ένα σύνταγμα που παρείχε την άμεση εκλογή των 30 από τα 45 μέλη του Νομοθετικού Συμβουλίου.[94][95] Το σύνταγμα εγκρίθηκε με συντριπτική πλειοψηφία, όπου σχεδόν το 98% των ψηφοφόρων ψήφισε υπέρ.

Ο όγδοος Εμίρης του Κατάρ είναι ο Ταμίμ μπιν Χαμάντ, του οποίου ο πατέρας του, ο Χαμάντ μπιν Χαλίφα αλ Θανί παραιτήθηκε υπέρ του γιου στις 25 Ιουνίου του 2013.[96] Ο ανώτατος καγκελάριος έχει την αποκλειστική εξουσία του διορισμού και της απομάκρυνσης του πρωθυπουργού και των υπουργών. Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί αποτελούν το Συμβούλιο των Υπουργών, που είναι η ανώτατη εκτελεστική αρχή στη χώρα.[97] Επίσης, το Συμβούλιο των Υπουργών εισάγει τη νομοθεσία. Οι νόμοι και τα διατάγματα που προτείνονται από το Συμβούλιο των Υπουργών αναφέρονται στο Συμβουλευτικό Συμβούλιο (Ματζιλίς Αλ Σούρα) για συζήτηση, μετά την υποβολή τους στον Εμίρη για επικύρωση.[97] Η Συμβουλευτική Συνέλευση έχει περιορισμένη νομοθετική αρμοδιότητα, αλλά ο Εμίρης έχει την τελευταία λέξη σε όλα τα ζητήματα. Η τρέχουσα συνέλευση αποτελείται από μέλη διορισμένα από τον Εμίρη, καθώς δεν έχουν πραγματοποιηθεί νομοθετικές εκλογές από το 1970, όπου μέχρι τότε υπήρχαν τμηματικές εκλογές στο σώμα. Οι νομοθετικές εκλογές έχουν αναβληθεί τουλάχιστον μέχρι το 2019.[98]

Ο Καταριανός νόμος δεν απαγορεύει την ίδρυση πολιτικών σωμάτων ή εμπορικών ενώσεων.[99]

Δημογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Άποψη της Ντόχα

Ο αριθμός των ανθρώπων στο Κατάρ κυμαίνεται σημαντικά ανάλογα με την εποχή, από τότε που ο πληθυσμός της χώρας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τους εργάτες-μετανάστες. Στις αρχές του 2018, ο συνολικός πληθυσμός του Κατάρ ήταν 2,6 εκατομμύρια, από τους οποίους οι 313.000 είναι πολίτες του Κατάρ (12%) και οι υπόλοιποι 2,3 εκατομμύρια ήταν μετανάστες. Οι μη-Άραβες ξένοι κάτοικοι αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας, με τους Ινδούς να αποτελούν τη μεγαλύτερη κοινότητα, αριθμώντας 650.000 ανθρώπους το 2017. Αυτοί ακολουθούνται από 350.000 Νεπαλέζους, 280.000 Μπανγκλαντεσιανούς, 260.000 Φιλιππινέζους, 200.000 Αιγύπτιους, 145.000 Σριλανκέζους, 125.000 Πακιστανούς και από πολλές άλλες εθνικότητες.

Οι πρώτες δημογραφικές καταγραφές του Κατάρ χρονολογούνται από το 1892, και πραγματοποιήθηκαν από τους Οθωμανούς κυβερνήτες στην περιοχή. Με βάση την απογραφή, που περιελάμβανε μόνο τους κατοίκους των πόλεων, ο συνολικός πληθυσμός του 1892 ανερχόταν στα 9.830 άτομα. Το 1983 μόνο το 20% του πληθυσμού ήταν Καταρινοί, οι υπόλοιποι ήταν από τη Σαουδική Αραβία, το Πακιστάν και το Ιράν.

Ιστορική εξέλιξη του πληθυσμού του Κατάρ
Έτος Πληθ.   ±%  
1904 27.000 —    
1970 111.133 +311.6%
1986 369.079 +232.1%
1997 522.023 +41.4%
2004 744.029 +42.5%
2010 1.699.435 +128.4%
2013 1.903.447 +12.0%
2016 2.545.000 +33.7%

Σύμφωνα με την απογραφή του 2010, ο πληθυσμός ανερχόταν στα 1.699.435 άτομα. Τον Ιανουάριο του 2013, η Αρχή Στατιστικής του Κατάρ εκτίμησε τον πληθυσμό της χώρας στα 1.903.447 άτομα, από τους οποίους οι 1.405.164 ήταν άνδρες και οι 498.283 ήταν γυναίκες.[100] Την περίοδο της πρώτης απογραφής, που πραγματοποιήθηκε το 1970, ο πληθυσμός ανερχόταν στα 111.133 άτομα.[101] Ο πληθυσμός έχει τριπλασιαστεί τη δεκαετία 2001-2011, ενώ οι γνήσιοι Καταριανοί αποτελούν λιγότερο από το 15% του πληθυσμού. Το 2001 ο πληθυσμός βρισκόταν λίγο παραπάνω από τα 600.000 άτομα.[102] Η εισροή ανδρών εργατών έχει παραμορφώσει την ισορροπία των φύλων, με αποτέλεσμα οι γυναίκες να αποτελούν το ένα τέταρτο του πληθυσμού.

Οι δημοσιευμένες προβλέψεις της Αρχής Στατιστικής του Κατάρ δείχνουν ότι ο πληθυσμός του Κατάρ μπορεί να φτάσει τους 2,8 εκατομμύρια κατοίκους μέχρι το 2020. Η Εθνική Αναπτυξιακή Στρατηγική του Κατάρ (2011-2016) εκτιμούσε ότι ο πληθυσμός θα φτάσει τους 1,78 εκατομμύρια κατοίκους το 2013, τους 1,81 εκατομμύρια κατοίκους το 2014, τους 1,84 εκατομμύρια κατοίκους το 2015 και τους 1,86 εκατομμύρια κατοίκους το 2016, με ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης 2,1%. Αλλά ο πληθυσμός της χώρας είχε φτάσει τους 1,83 εκατομμύρια κατοίκους από τα τέλη του 2012, εμφανίζοντας αύξηση 7,5% σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος.[103] Ο συνολικός πληθυσμός του Κατάρ χτύπησε ιστορικό υψηλό τον Νοέμβριο του 2015, φτάνοντας τα 2,46 εκατομμύρια κατοίκους, σημειώνοντας αύξηση 8,5% σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος[104]

Θρησκεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κύριο λήμμα: Θρησκεία στο Κατάρ
Τζαμί στο Κατάρ

Θρησκεία στο Κατάρ (2010)[105][106]

  Ισλάμ (67.7%)
  Άλλοι (0.7%)
  Λοιπές θρησκείες (0.9%)

Το Ισλάμ είναι η κυριαρχούσα θρησκεία του Κατάρ και απολαμβάνει επίσημο καθεστώς.[107] Οι περισσότεροι πολίτες του Κατάρ ανήκουν στο Σουνιτικό κίνημα Σαλάφι, ενώ περίπου το 20% των Μουσουλμάνων του Κατάρ είναι Σιίτες. Τα άλλα μουσουλμανικά δόγματα εξασκούνται από πολύ μικρό μέρος του πληθυσμού.[108] [109][110] Το 67,7% του πληθυσμού του Κατάρ είναι μουσουλμάνοι, το 13,8% είναι Χριστιανοί, το 13,8% είναι Ινδουιστές και το 3,1% είναι Βουδιστές. Οι άλλες θρησκείες αποτελούν το εναπομείναν 1.6%.[111] Ο νόμος της Σαρίας είναι η κύρια πηγή της δικαιοσύνης της χώρας, σύμφωνα με το σύνταγμα του Κατάρ.

Ο Χριστιανικός πληθυσμός αποτελείται σχεδόν εξολοκλήρου από ξένους. Από το 2008, η κυβέρνηση έχει επιτρέψει στους Χριστιανούς να χτίζουν εκκλησίες σε έδαφος δωρισμένο από την ίδια,[112] επομένως η ξένη ιεραποστολική δραστηριότητα είναι επισήμως αποθαρρυμένη.[113] Στις ενεργές εκκλησίες περιλαμβάνεται η Εκκλησία Μαρ Θόμα, η Συριακή Ορθόδοξη Εκκλησία Μαλανκάρα, η η Αγγλικανική Εκκλησία των Θεοφανίων.[114][115][116] Επίσης, υπάρχουν Μορμόνοι.[114][115][116]

Γλώσσες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα Αραβικά είναι η επίσημη γλώσσα του Κατάρ. Η τοπική διάλεκτος είναι τα Καταριανά Αραβικά, ενώ η Καταριανή Νοηματική γλώσσα είναι η γλώσσα της κωφάλαλης κοινότητας. Τα αγγλικά χρησιμοποιούνται κοινώς ως δεύτερη γλώσσα,[117] και είναι μια ανερχόμενη lingua franca, ειδικά στο εμπόριο, σε τέτοια έκταση, που υπάρχουν βήματα για την προσπάθεια της διατήρησης των Αραβικών από την καταπάτηση των Αγγλικών.[118] Τα Αγγλικά είναι ιδιαίτερα χρήσιμα για την επικοινωνία με τη μεγάλη μεταναστευτική κοινότητα του Κατάρ. Αντανακλώντας τον πολυπολιτισμικό χαρακτήρα της χώρας, ομιλούνται και πολλές άλλες γλώσσες, όπως τα Μπαλούτσι, τα Χίντι, τα Μαλαγιάλαμ, τα Ουρντού, τα Ταμιλικά, τα Τελούγκου, τα Νεπαλικά, τα Σινχαλεζικά, τα Μπενγκάλι, τα Ταγκαλόγκ και τα Ινδονησιακά.[119]

Το 2012, το Κατάρ έγινε μέλος του Διεθνούς Οργανισμού Γαλλοφωνίας, ως ένα νέο συνδεδεμένο μέλος. Ωστόσο, τον Δεκέμβριο του 2013, η Γαλλική καθημερινή εφημερίδα Le Monde αποκάλυψε ότι το Κατάρ, που έχει πολύ λίγους μητρικούς ομιλητές των Γαλλικών, δεν έχει πληρώσει κάποια συνεισφορά στον ΔΟΓ,[120] ενώ ο απερχόμενος Διαχειριστής του ΔΟΓ παραπονέθηκε το 2015 ότι το Κατάρ δεν έχει τηρήσει καμία από τις υποσχέσεις του όταν έγινε μέλος του οργανισμού και δεν έχει πληρώσει ποτέ τα ετήσια τέλη συμμετοχής.[121]

Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 77,2 χρόνια (78,0 χρόνια οι άνδρες και 76,6 οι γυναίκες).[122]

Πρωτεύουσα - πόλεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρωτεύουσα και κυριότερος λιμένας της χώρας είναι η Ντόχα (Doha). Άλλες πόλεις είναι το Ντούκχαν (Dukhan), που αποτελεί το κέντρο της πετρελαϊκής παραγωγής, το Ουμ Σαΐντ (Umm Said), όπου βρίσκονται και τα μεγάλα διυλιστήρια, γνωστότατος λιμένας εξαγωγής - φόρτωσης δεξαμενόπλοιων, καθώς και οι Γουάκρα (Wakra), Αλ Χουρ (Al Khour) και Ουμ Μπαμπ (Umm Bab), όλες πρώην οάσεις που εξελίχθηκαν σε πόλεις.

Διακυβέρνηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η χώρα έχει απόλυτη μοναρχία με αρχηγό κράτους τον Εμίρη του Κατάρ. Από τις 25 Ιουνίου του 2013 στο αξίωμα αυτό τελεί ο Ταμίμ μπιν Χαμάντ αλ-Θανί, μετά την ειρηνική παράδοση της εξουσίας από τον πατέρα του, Χαμάντ μπιν Χαλίφα[123]. Αρχηγός της κυβερνήσεως είναι ο πρωθυπουργός Αμπντάλα μπιν Νασέρ αλ Χαλίφα Αλ Θανί από τις 26 Ιουνίου του 2013. Το δικαίωμα ψήφου χορηγείται στα άτομα ηλικίας 18 ετών και άνω. Το Σύνταγμα τέθηκε σε ισχύ στις 9 Ιουνίου του 2005, αφού πρώτα εγκρίθηκε σε δημοψήφισμα στις 29 Απριλίου του 2003 και έλαβε την έγκριση του εμίρη στις 8 Ιουνίου του 2004. Οι πρώτες εκλογές για τοπικό συμβούλιο διενεργήθηκαν το 1999.

Εξωτερικές σχέσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Κατάρ ήταν επίσης ένα από τα πρώτα μέλη του ΟΠΕΚ και ιδρυτικό μέλος του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου. Είναι μέλος του Αραβικού Συνδέσμου. Η χώρα δεν έχει αποδεχθεί την υποχρεωτική δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου.

Το Κατάρ φιλοξενεί την αμερικανική βάση Al Udeid Air Base, το οποίο λειτουργεί ως κομβικό σημείο για όλες τις αμερικανικές αεροπορικές δραστηριότητες στον Κόλπο. Το Κατάρ έχει διμερείς σχέσεις με πολλές ξένες χώρες. Επέτρεψε στις αμερικανικές δυνάμεις να χρησιμοποιήσουν την αεροπορική βάση για να στείλει προμήθειες προς το Ιράκ και το Αφγανιστάν.

Το Κατάρ υπέγραψε συμφωνία αμυντικής συνεργασίας με τη Σαουδική Αραβία, με την οποία μοιράζεται το μεγαλύτερο ενιαίο μη συναφή τομέα του φυσικού αερίου στον κόσμο. Οι σχέσεις του με το Μπαχρέιν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα είναι τεταμένες, λόγω της θεωρούμενης εγγύτητας μεταξύ της κυβέρνησης του Κατάρ και της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Στις 5 Ιουνίου του 2017 η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία, το Μπαχρέιν, η Μαυριτανία, η Υεμένη, οι Μαλδίβες και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα με μια συντονισμένη απόφαση διέκοψαν κάθε διπλωματική σχέση με το Κατάρ [124] λόγω «της υποστήριξής του στην τρομοκρατία και τον εξτρεμισμό», ενώ η Λιβύη και η Ιορδανία την υποβάθμισαν.

Το Κατάρ έχει φιλοξενήσει ακαδημαϊκά, θρησκευτικά, πολιτικά και οικονομικά συνέδρια.

Στρατιωτικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Κατάρ διατηρεί μια μικρή στρατιωτική δύναμη περίπου 11.800 ανδρών, συμπεριλαμβανομένου του στρατού, του ναυτικού και της αεροπορίας. Το 2008 το Κατάρ πέρασε τα 2.355 εκατομμύρια αμερικανικού δολαρίου στις στρατιωτικές δαπάνες, το 2,3% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος.

Οι ειδικές δυνάμεις του Κατάρ έχουν εκπαιδευτεί από τη Γαλλία και άλλες δυτικές χώρες και πιστεύεται ότι έχουν σημαντικές δεξιότητες. Βοήθησαν επίσης τους αντάρτες της Λιβύης κατά τη διάρκεια της μάχης της Τρίπολης το 2011.

Οικονομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ντόχα
Η εμπορική συνοικία της Ντόχα

Πριν την ανακάλυψη του πετρελαίου, η οικονομία του Κατάρ βασιζόταν στην αλιεία ψαριών και μαργαριταριών. Αναφορές των τοπικών κυβερνητών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1892 αναφέρουν ότι το συνολικό εισόδημα από τα μαργαριτάρια το 1892 ήταν 2.450.000 γρόσια. Μετά την είσοδο των καλλιεργημένων μαργαριταριών στην παγκόσμια αγορά το 1920 και το 1930, η βιομηχανία μαργαριταριών του Κατάρ κατέρρευσε. Το 1940 ανακαλύφθηκε στο πεδίο Ντουκχάν πετρέλαιο.[125] Η ανακάλυψη μεταμόρφωσε την οικονομία της χώρας. Σήμερα, η χώρα διαθέτει υψηλό βιωτικό επίπεδο για τους νόμιμους πολίτες του. Χωρίς φόρο εισοδήματος, το Κατάρ (μαζί με το Μπαχρέιν) είναι μια από τις χώρες με τη χαμηλότερη φορολογία στον κόσμο. Η ανεργία τον Ιούνιο του 2013 ήταν 0,1%.[126] Ο νόμος για τις επιχειρήσεις ορίζει ότι το 51% κάθε επιχείρησης στη χώρα πρέπει να ελέγχεται από Καταριανούς.

Όσον αφορά το 2016, το Κατάρ διαθέτει το τέταρτο υψηλότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στον κόσμο, σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Βασίζεται σε ξένους για εργατικό δυναμικό ώστε να αναπτυχθεί η οικονομία του, σε τέτοιο βαθμό ώστε οι μετανάστες εργάτες να αποτελούν το 86% του πληθυσμού και το 94% του εργατικού δυναμικού.[127][128] Το Κατάρ έχει κατακριθεί από τη Διεθνή Συνομοσπονδία Εργατικών Ενώσεων.[129] Η οικονομική ανάπτυξη του Κατάρ βασίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στο πετρέλαιο και στο φυσικό αέριο.[130] Το Κατάρ είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας υγροποιημένου φυσικού αέριου. Το 2012, εκτιμήθηκε ότι το Κατάρ θα επένδυε πάνω από 120 δις δολάρια στον ενεργειακό τομέα στα επόμενα δέκα χρόνια.[131] Η χώρα είναι μέλος του ΟΠΕΚ από το 1961.[132]

Το 2005 ιδρύθηκε η Αρχή Επενδύσεων του Κατάρ, η οποία εξειδικεύεται στην επένδυση κρατικού πλούτου στο εξωτερικό.[133] Εξαιτίας του πλεονάσματος ύψους δισεκατομμυρίων δολαρίων από τη βιομηχανία πετρελαίου και φυσικού αερίου, η κυβέρνηση του Κατάρ έχει διευθύνει επενδύσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ευρώπη και την Ασία. Όσον αφορά το 2013, κατείχε ατού τα οποία αποτιμήθηκαν σε 100 δις δολάρια. Ανάμεσα στις επενδύσεις περιλαμβάνονται οι Valentino, Siemens, Printemps, Harrods, The Shard, Barclays Bank, αεροδρόμιο Χίθροου, Παρί Σεν Ζερμέν, όμιλος Volkswagen, Royal Dutch Shell, Bank of America, Tiffany, Αγροτική Τράπεζα της Κίνας, Sainsbury's, BlackBerry[134] και Santander Brasil.[135][136]

Όσον αφορά το 2012, το Κατάρ διαθέτει αποδεδειγμένα αποθέματα πετρελαίου ύψους 15 δις βαρελιών και αποθέματα φυσικού αερίου το οποία αποτελούν το 13% των παγκόσμιων αποθεμάτων. Ως αποτέλεσμα, είναι από τα πλουσιότερα κράτη όσον αφορά το κατά κεφαλήν εισόδημα. Κανείς από τα δύο εκατομμύρια κατοίκους του δε ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και λιγότερο από 1% είναι άνεργοι.[137]

Πολιτισμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο πολιτισμός του Κατάρ είναι παρόμοιος με εκείνο των άλλων αραβικών χωρών του Περσικού Κόλπου και της Ανατολικής Αραβίας, και είναι σημαντικά επηρεασμένος από το Ισλάμ. Αραβικές φυλές από τη Σαουδική Αραβία μετακινήθηκαν στο Κατάρ και σε άλλα μέρη στον Περσικό Κόλπο. Η Εθνική Ημέρα του Κατάρ, που εορτάζεται ετησίως στις 18 Δεκεμβρίου, έχει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του αισθήματος της εθνικής ταυτότητας, και εορτάζεται η ιστορία του.[138] Εορτάζεται προς τιμήν της αλληλεγγύης και της υπακοής που έδειξαν οι πολίτες του Κατάρ στον Σεΐχη Γιασίμ Μπιν Μοχάμεντ Αλ Θανί, και την ένωση των διαφόρων φυλών της χώρας το 1878.[139][140] Από τις 1 Ιουλίου του 2008, ο Χαμάντ μπιν Αμπντουλαζίζ αλ-Καουάρι είναι ο Υπουργός Πολιτισμού, Τεχνών και Κληρονομιάς του Κατάρ.

Τέχνες και μουσεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Μουσείο των Ισλαμικών Τεχνών στην Ντόχα

Αρκετά ανώτερα μέλη της κυβερνώσας δυναστείας Αλ Θανί του Κατάρ είναι αξιοσημείωτοι συλλέκτες ισλαμικής και σύγχρονης τέχνης.

Το Μουσείο Ισλαμικών Τεχνών, που άνοιξε το 2008, θεωρείται ως ένα από τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου.[141] Αυτό, καθώς και άλλα Καταριανά μουσεία, όπως το Αραβικό Μουσείο Σύγχρονων Τεχνών, είναι υπό τον έλεγχο της Αρχής Μουσείων του Κατάρ, της οποίας επικεφαλής είναι η Σέιχα Αλ-Μαγιάσσα μπιντ Χαμάντ μπιν Χαλίφα Αλ-Θανί, η αδερφή του Εμίρη του Κατάρ, και ο προεξέχων συλλέκτης Σέιχ Χασάν μπιν Μοχάμμεντ αλ Θανί.[142] Η Αρχή Μουσείων του Κατάρ χορηγεί καλλιτεχνικά γεγονότα στο εξωτερικό, όπως στις εκθέσεις του Τακαχάσι Μουρακάμι στις Βερσαλλίες το 2010, και του Ντάμιεν Χερστ στο Λονδίνο το 2012.

Το Κατάρ είναι ο μεγαλύτερος αγοραστής παγκοσμίως στην καλλιτεχνική αγορά ανά αξία.[143] Ο πολιτιστικός τομέας του Κατάρ έχει αναπτυχθεί, και έχει επιτρέψει στη χώρα να φτάσει στην παγκόσμια αναγνώριση για τη συνεισφορά στην ανάπτυξη μιας χώρας που το εισόδημα προέρχεται κυρίως από τη βιομηχανία φυσικού αερίου και πετρελαίου.[144]

Μέσα ενημέρωσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το γραφείο ειδήσεων του Αγγλόφωνου Αλ Τζαζίρα, ενός Καταριανού τηλεοπτικού καναλιού

Το Κατάρ ταξινομήθηκε ως μη ελεύθερο στην αναφορά για την Ελευθερία του Τύπου από τον οργανισμό Freedom House το 2014. Οι τηλεοπτικές μεταδόσεις στο Κατάρ ξεκίνησαν το 1970.[145] Το Αλ Τζαζίρα είναι ένα κύριο τηλεοπτικό δίκτυο που εδρεύει στην Ντόχα του Κατάρ. Αρχικά, το Αλ Τζαζίρα ιδρύθηκε ως ένα Αραβικό ενημερωτικό τηλεοπτικό δίκτυο, ωστόσο σήμερα λειτουργεί και το ομώνυμο δορυφορικό κανάλι. Επίσης, έχει επεκταθεί σε ένα παγκόσμιο δίκτυο με πολλά θεματικά τηλεοπτικά κανάλια.

Μεταφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι εναέριες συγκοινωνίες εξυπηρετούνται από 5 αεροδρόμια και ένα ελικοδρόμιο, σύμφωνα με στοιχεία του 2007.[146] Σημαντικό λιμάνι εκτός από την Ντόχα είναι και το Ρας Λαφάν.

Η οδήγηση στη χώρα γίνεται στα δεξιά.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 Επίσημα στοιχεία Κατάρ
  2. 2,0 2,1 Επίσημη εκτίμηση
  3. «Στατιστική Υπηρεσία Κατάρ». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαΐου 2009. Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2009. 
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 «Κατάρ». ΔΝΤ. Απρίλιος 2017. Ανακτήθηκε στις 9 Μαΐου 2017. 
  5. Human Development Report 2021-22: Uncertain Times, Unsettled Lives: Shaping our Future in a Transforming World (PDF). hdr.undp.org. United Nations Development Programme. 8 Σεπτεμβρίου 2022. σελίδες 272–276. ISBN 978-9-211-26451-7. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 8 Σεπτεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2022. 
  6. BBC News, How democratic is the Middle East?, 9 September 2005.
  7. United States Department of State Country Reports on Human Rights Practices for 2011: Qatar, 2011.
  8. «US State Dept's Country Political Profile - Qatar» (PDF). 
  9. Gardener, David. «Qatar shows how to manage a modern monarchy». Financial Times. https://www.ft.com/content/2e141faa-dd82-11e2-a756-00144feab7de. 
  10. «The World Factbook». CIA Factbook. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-02-07. https://web.archive.org/web/20120207225832/https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/fields/2128.html#qa. Ανακτήθηκε στις 2017-06-06. 
  11. «Canada – Qatar Bilateral Relations». Government of Canada. http://www.canadainternational.gc.ca/qatar/bilateral_relations_bilaterales/index.aspx?lang=eng&pedisable=true. 
  12. «IFES Election Guide - Elections: Qatar Referendum Apr 29 2003». www.electionguide.org. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουνίου 2017. 
  13. «Qatar 2003». www.princeton.edu. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουνίου 2017. 
  14. «Population of Qatar by nationality - 2017 report». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 2017. 
  15. «Indices & Data | Human Development Reports». United Nations Development Programme. 14 Μαρτίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιανουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2013. 
  16. «Qatar human development». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Φεβρουαρίου 2017. 
  17. Dagher, Sam (17 October 2011). «Tiny Kingdom's Huge Role in Libya Draws Concern». Online.wsj.com. https://online.wsj.com/news/articles/SB10001424052970204002304576627000922764650. Ανακτήθηκε στις 30 December 2013. 
  18. «Qatar: Rise of an Underdog». Politicsandpolicy.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιουνίου 2017. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2013. 
  19. Ian Black in Tripoli. «Qatar admits sending hundreds of troops to support Libya rebels». Theguardian.com. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2013. 
  20. Cooper, Andrew F. «Middle Powers: Squeezed out or Adaptive?». Public Diplomacy Magazine. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουνίου 2017. Ανακτήθηκε στις 12 Μαρτίου 2015. 
  21. Kamrava, Mehran. «Mediation and Qatari Foreign Policy» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 7 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 12 Μαρτίου 2015. 
  22. Paul Rhys in Doha. «Blatter reaches out to Arabia». Aljazeera.com. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2013. 
  23. Casey, Paula· Vine, Peter (1992). The heritage of Qatar. Immel Publishing. σελίδες 17. 
  24. 24,0 24,1 «History of Qatar». Qatar Statistics Authority. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Ιουνίου 2017. Ανακτήθηκε στις 11 Μαΐου 2015. 
  25. «Maps». Qatar National Library. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Ιουνίου 2017. Ανακτήθηκε στις 11 Μαΐου 2015. 
  26. 26,0 26,1 26,2 «About us». Katara. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Ιουλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 11 Μαΐου 2015. 
  27. Hazlitt, William (1851). The Classical Gazetteer: A Dictionary of Ancient Geography, Sacred and Profane. Whittaker & co. 
  28. «Qatar Municipalities». Qatar Ministry of Municipality and Urban Planning. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Δεκεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2017. 
  29. «Administrative Division of the State» (PDF). The General Census of Population and Housing, and Establishment Apr 2010. State of Qatar Statistics Authority. σελ. 25. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 28 Οκτωβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2017. 
  30. «Population By Gender, Municipality And Zone, March 2004». General Secretariat for Development Planning. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Δεκεμβρίου 2006. 
  31. «Qatar». CIA World Factbook. Central Intelligence Agency. 8 Φεβρουαρίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 4 Μαρτίου 2012. 
  32. «List of Parties». Convention on Biological Diversity. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2012. 
  33. «National Biodiversity Strategy and Action Plan. State of Qatar» (PDF). Convention on Biological Diversity. Ανακτήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου 2012. 
  34. A. H. Moubasher (1993). Soil Fungi in Qatar and Other Arab Countries. Centre for Scientific and Applied Research, University of Qatar. σελ. i–xvi, 570 pp., 86 plates. ISBN 978-99921-21-02-3. 
  35. The Lizards Living in Qatar. 2014. First edition, Published in Doha (Qatar), 2014, 5 June (World Environment Day). 570 pages. Αρχειοθετήθηκε 8 July 2014 στο Wayback Machine.
  36. «CO2 emissions (metric tons per capita)». Data.worldbank.org. Ανακτήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 2013. 
  37. Pearce, Fred (14 January 2010). «Qatar to use biofuels? What about the country's energy consumption?». The Guardian (London). https://www.theguardian.com/environment/2010/jan/14/qatar-biofuels-energy-consumption. 
  38. «Qatar National Vision 2030». Ministry of Development Planning and Statistics. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Νοεμβρίου 2012. 
  39. 39,0 39,1 39,2 Toth, Anthony.
  40. 40,0 40,1 Khalifa, Haya· Rice, Michael (1986). Bahrain Through the Ages: The Archaeology. Routledge. σελίδες 79, 215. ISBN 978-0710301123. 
  41. 41,0 41,1 «History of Qatar» (PDF). www.qatarembassy.or.th. Ministry of Foreign Affairs. Qatar. London: Stacey International, 2000. Ανακτήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 2015. 
  42. Rice, Michael (1994). Archaeology of the Persian Gulf. Routledge. σελίδες 206, 232–233. ISBN 978-0415032681. 
  43. Magee, Peter (2014). The Archaeology of Prehistoric Arabia. Cambridge Press. σελίδες 50, 178. ISBN 9780521862318. 
  44. Sterman, Baruch (2012). Rarest Blue: The Remarkable Story Of An Ancient Color Lost To History And Rediscovered. Lyons Press. σελίδες 21–22. ISBN 978-0762782222. 
  45. Cadène, Philippe (2013). Atlas of the Gulf States. BRILL. σελ. 10. ISBN 978-9004245600. 
  46. «Qatar – Early history». globalsecurity.org. Ανακτήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 2015. 
  47. Gillman, Ian· Klimkeit, Hans-Joachim (1999). Christians in Asia Before 1500. University of Michigan Press. σελίδες 87, 121. ISBN 978-0472110407. 
  48. Commins, David (2012). The Gulf States: A Modern History. I. B. Tauris. σελ. 16. ISBN 978-1848852785. 
  49. Habibur Rahman, p. 33
  50. «AUB academics awarded $850,000 grant for project on the Syriac writers of Qatar in the 7th century AD» (PDF). American University of Beirut. 31 Μαΐου 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 28 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2015. 
  51. Kozah, Mario· Abu-Husayn, Abdulrahim (2014). The Syriac Writers of Qatar in the Seventh Century. Gorgias Press LLC. σελ. 24. ISBN 978-1463203559. 
  52. «Bahrain». maritimeheritage.org. Ανακτήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 2015. 
  53. 53,0 53,1 53,2 Fromherz, Allen (13 Απριλίου 2012). Qatar: A Modern History. Georgetown University Press. σελίδες 44, 60, 98. ISBN 978-1-58901-910-2. 
  54. 54,0 54,1 Rahman, Habibur (2006). The Emergence Of Qatar. Routledge. σελ. 34. ISBN 978-0710312136. 
  55. A political chronology of the Middle East. Routledge / Europa Publications. 2001. σελ. 192. ISBN 978-1857431155. 
  56. Page, Kogan (2004). Middle East Review 2003–04: The Economic and Business Report. Kogan Page Ltd. σελ. 169. ISBN 978-0749440664. 
  57. Qatar, 2012 (The Report: Qatar). Oxford Business Group. 2012. σελ. 233. ISBN 978-1907065682. 
  58. Casey, Paula· Vine, Peter (1992). The heritage of Qatar. Immel Publishing. σελίδες 184–185. ISBN 9780907151500. 
  59. Russell, Malcolm (2014). The Middle East and South Asia 2014. Rowman & Littlefield Publishers. σελ. 151. ISBN 978-1475812350. 
  60. Larsen, Curtis (1984). Life and Land Use on the Bahrain Islands: The Geoarchaeology of an Ancient Society (Prehistoric Archeology and Ecology series). University of Chicago Press. σελ. 54. ISBN 978-0226469065. 
  61. 61,0 61,1 Althani, Mohamed (2013). Jassim the Leader: Founder of Qatar. Profile Books. σελ. 16. ISBN 978-1781250709. 
  62. Gillespie, Carol Ann (2002). Bahrain (Modern World Nations). Chelsea House Publications. σελ. 31. ISBN 978-0791067796. 
  63. Anscombe, Frederick (1997). The Ottoman Gulf: The Creation of Kuwait, Saudi Arabia, and Qatar. Columbia University Press. σελ. 12. ISBN 978-0231108393. 
  64. Potter, Lawrence (2010). The Persian Gulf in History. Palgrave Macmillan. σελ. 262. ISBN 978-0230612822. 
  65. 65,0 65,1 Heard-Bey, Frauke (2008). From Tribe to State. The Transformation of Political Structure in Five States of the GCC. σελ. 39. ISBN 978-88-8311-602-5. 
  66. 'Gazetteer of the Persian Gulf.
  67. Crystal, Jill (1995). Oil and Politics in the Gulf: Rulers and Merchants in Kuwait and Qatar. Cambridge University Press. σελ. 27. ISBN 978-0521466356. 
  68. Casey, Michael S. (2007). The History of Kuwait (The Greenwood Histories of the Modern Nations). Greenwood. σελίδες 37–38. ISBN 978-0313340734. 
  69. 69,0 69,1 «'Gazetteer of the Persian Gulf. Vol I. Historical. Part IA & IB. J G Lorimer. 1915' [843] (998/1782)». qdl.qa. Ανακτήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 2014. 
  70. «Qatar». Teachmideast.org. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2013. 
  71. Kursun, Zekeriya (2004). Katar'da Osmanlilar 1871–1916. Turk Tarih Kurumu. 
  72. Zahlan, Rosemarie Said (2016). The Creation of Qatar. Routledge. σελ. 42. 
  73. Wilkinson, John Craven (1991). Arabia's Frontiers: The Story of Britain's Boundary Drawing in the Desert. IB Tauris. σελίδες 46–47. 
  74. Rahman, Habibur (2005). The Emergence of Qatar: The Turbulent Years 1627-1916. Routledge. σελ. 235. 
  75. 75,0 75,1 Rogan, Eugene; Murphey, Rhoads; Masalha, Nur; Durac, Vincent; Hinnebusch, Raymond (November 1999). «Review of The Ottoman Gulf: The Creation of Kuwait, Saudi Arabia and Qatar by Frederick F. Anscombe; The Blood-Red Arab Flag: An Investigation into Qasimi Piracy, 1797–1820 by Charles E. Davies; The Politics of Regional Trade in Iraq, Arabia and the Gulf, 1745–1900 by Hala Fattah». British Journal of Middle Eastern Studies 26 (2): 339–342. doi:10.1080/13530199908705688. 
  76. Habibur Rahman, pgs.143–144
  77. Habibur Rahman, pgs.150–151
  78. Habibur Rahman, p. 152
  79. «Battle of Al Wajbah». Qatar Visitor. 2 Ιουνίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Ιανουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2013. 
  80. 80,0 80,1 80,2 «Amiri Diwan – Shaikh Abdullah Bin Jassim Al Thani». Diwan.gov.qa. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2012. 
  81. Zahlan, Rosemarie Said (1979). The Creation of Qatar. Abingdon: Croom Helm. σελ. 74. ISBN 978-1-138-18167-0. Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2019. 
  82. Zahlan, Rosemarie Said (1979). The Creation of Qatar. Abingdon: Croom Helm. σελίδες 73–85. ISBN 978-1-138-18167-0. Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2019. 
  83. Morton, Michael Quentin (2017). Empires and Anarchies: A History of Oil in the Middle East. London: Reaktion Books. σελίδες 139–140. ISBN 978-1-78023-810-4. Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2019. 
  84. Wilton, John, unpublished memoir, ‘Qatar and Sharjah, 1949–1952’, Special Collections, University of Exeter Library, Exeter.
  85. Said Zahlan, Rosemarie (1979). The Creation of Qatar. Abingdon: Croom Helm. σελ. 144. ISBN 0-06-497965-2. 
  86. 86,0 86,1 Exchange of Notes constituting an Agreement between the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland and Kuwait regarding relations between the United.
  87. A Treaty of Friendship and an Exchange of Notes, each entered into on 3 September 1971
  88. «New Qatari emir Sheikh Tamim 'set to announce reshuffle'». BBC News. 26 June 2013. https://www.bbc.co.uk/news/world-middle-east-23059333. Ανακτήθηκε στις 26 June 2013. 
  89. nouvelobs.com: "Qatar : "S'ils pouvaient, ils achèteraient la Tour Eiffel", 7 April 2013
  90. «140th Assembly and related meetings». Inter-Parliamentary Union (στα Αγγλικά). 4 Ιανουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 31 Μαρτίου 2019. 
  91. «Saudi Arabia and Bahrain break diplomatic ties with Qatar over 'terrorism'». The Guardian. 5 Ιουνίου 2017. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουνίου 2017. 
  92. «BBC NEWS - Middle East - How democratic is the Middle East?». news.bbc.co.uk. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουνίου 2017. 
  93. http://www.state.gov/documents/organization/186656.pdf
  94. Lambert, Jennifer (2011). Political Reform in Qatar: Participation, Legitimacy and Security. 19. Middle East Policy Council. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2013-01-16. https://web.archive.org/web/20130116235840/http://mepc.org/journal/middle-east-policy-archives/political-reform-qatar-participation-legitimacy-and-security?print. Ανακτήθηκε στις 2017-06-10. 
  95. «Qatar to hold advisory council elections in 2013». Reuters (UK edition) (Reuters). 1 November 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2015-11-20. https://web.archive.org/web/20151120233112/http://uk.reuters.com/article/2011/11/01/uk-qatar-election-idUKTRE7A01US20111101. Ανακτήθηκε στις 4 March 2012. 
  96. «Qatari emir Sheikh Hamad hands power to son Tamim». BBC. 25 June 2013. http://www.bbc.co.uk/news/world-middle-east-23026870. Ανακτήθηκε στις 25 June 2013. 
  97. 97,0 97,1 «Council of Ministers». Embassy of the State of Qatar in Washington DC. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουνίου 2010. Ανακτήθηκε στις 4 Μαρτίου 2012. 
  98. «Legislative elections in Qatar postponed until at least 2019» (στα αγγλικά). Doha News. 2016-06-17. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2017-09-29. https://web.archive.org/web/20170929231332/https://dohanews.co/legislative-elections-in-qatar-postponed-until-at-least-2019/. Ανακτήθηκε στις 2017-05-26. 
  99. «The People Want Reform… In Qatar, Too». Jadaliyya. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2017. 
  100. «Population structure». Qatar Statistics Authority. 31 Ιανουαρίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Σεπτεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2017. 
  101. «History of Census in Qatar». Qatar Statistics Authority. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Απριλίου 2010. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουνίου 2013. 
  102. «Qatar's delicate balancing act». BBC News. 16 January 2013. http://www.bbc.co.uk/news/world-middle-east-21029018. Ανακτήθηκε στις 23 May 2013. 
  103. Pandit, Mobin (5 Ιανουαρίου 2013). «Population rise will push up rents». The Peninsula Qatar. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Οκτωβρίου 2013. 
  104. Kovessy, Peter. «Though many leave Qatar, there are more people here than ever». DohaNews.Co. Doha News. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 2016. 
  105. Global Religious Landscape Αρχειοθετήθηκε 2013-11-16 στο Wayback Machine.. Pew Forum.
  106. «Population By Religion, Gender And Municipality March 2004». Qatar Statistics Authority. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Μαΐου 2013. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2017. 
  107. «Report on International Religious Freedom – Qatar». US Department of State. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Αυγούστου 2014. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2017. The official state religion follows the conservative Wahhabi tradition of the Hanbali school of Islam 
  108. «Tiny Qatar's growing global clout». BBC. 30 Απριλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 12 Μαρτίου 2015. 
  109. «Rising power Qatar stirs unease among some Mideast neighbors». Reuters. 12 February 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2015-10-02. https://web.archive.org/web/20151002041309/http://www.reuters.com/article/2013/02/12/us-qatar-neighbours-idUSBRE91B0R920130212. Ανακτήθηκε στις 13 June 2013. 
  110. «2011 Report on International Religious Freedom – Qatar». US Department of State. 
  111. «Religious Composition by Country» (PDF). Global Religious Landscape. Pew Forum. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 15 Σεπτεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουλίου 2013. 
  112. «Christians to Welcome Qatar's First Christian Church». Christianpost.com. 24 Φεβρουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2013. 
  113. «CIA The World Fact Book». State.gov. 29 Ιουνίου 2006. Ανακτήθηκε στις 28 Μαρτίου 2010. 
  114. 114,0 114,1 «Report on Qatar». Cumorah Project. Ανακτήθηκε στις 12 Μαρτίου 2015. 
  115. 115,0 115,1 «The Anglican Centre in Qatar». Epiphany-qatar.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιανουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2013. 
  116. 116,0 116,1 David B. Barrett· George Thomas Kurian· Todd M. Johnson (2001). World Christian encyclopedia: a comparative survey of churches and religions in the modern world. 1. Oxford University Press. σελ. 617. ISBN 978-0-19-510318-2. 
  117. Baker, Colin· Jones, Sylvia Prys (1998). Encyclopedia of Bilingualism and Bilingual Education. Multilingual Matters. σελ. 429. ISBN 978-1853593628. 
  118. Guttenplan, D. D. (11 June 2012). «Battling to Preserve Arabic From English's Onslaught». The New York Times. https://www.nytimes.com/2012/06/11/world/middleeast/11iht-educlede11.html. Ανακτήθηκε στις 24 November 2013. 
  119. «Qatar Facts». First Qatar Orthodontic Conference. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2017. 
  120. Jacot, Martine (23 Δεκεμβρίου 2013). «Le Qatar ne paie pas ses contributions à la francophonie». Ανακτήθηκε στις 5 Ιουνίου 2017 – μέσω Le Monde. 
  121. «Clément Duhaime : "Le Qatar n'a pas tenu ses promesses" à l'OIF - JeuneAfrique.com». 22 Απριλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουνίου 2017. 
  122. Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, Προσδόκιμο ζωής και υγιές προσδόκιμο ζωής, Δεδομένα ανά χώρα
  123. «Qatari emir Sheikh Hamad hands power to son Tamim». BBC. 25-6-2013. http://www.bbc.co.uk/news/world-middle-east-23026870. 
  124. REUTERS (2017-06-05). «Πέντε αραβικά κράτη απομονώνουν το Κατάρ: Το χρονικό της κρίσης». Καθημερινή. http://www.kathimerini.gr/912586/gallery/epikairothta/kosmos/pente-aravika-krath-apomonwnoyn-to-katar-to-xroniko-ths-krishs. Ανακτήθηκε στις 2017-06-10. 
  125. Rasoul Sorkhabi (2010). «The Qatar Oil Discoveries». GEO ExPro Magazine. 
  126. Nordland, Rod (25 June 2013). «New Hope for Democracy in a Dynastic Land». NYTimes.com. https://www.nytimes.com/2013/06/26/world/middleeast/emir-of-qatar-abdicates-handing-power-to-his-son.html?pagewanted=all&_r=0. Ανακτήθηκε στις 26 June 2013. 
  127. Bill Crane (20 April 2015). Gravediggers of the Gulf. Jacobin. Retrieved 20 April 2015.
  128. «Qatar: Migrant Construction Workers Face Abuse». Human Rights Watch. 
  129. Robert Tuttle (22 May 2014). World Cup Host Qatar Ranked Among Worst Places to Work by Unions. Bloomberg. Retrieved 29 July 2014.
  130. «Qatar tourist guide». Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2012. 
  131. «Doing Business in Qatar: 2012 Country Commercial Guide for U.S. Companies» (PDF). US & Foreign Commercial Service And US Department of State. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 16 Ιανουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 2013. 
  132. «Qatar». OPEC. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Ιουνίου 2017. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουνίου 2013. 
  133. Kortekaas, Vanessa (28 Οκτωβρίου 2013). «New Qatar emir shakes up sovereign wealth fund». Financial Times. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2013. 
  134. «Qatar Holding LLC Among Investors in BlackBerrys $1 Billion Convertible Debt». Berryreview.com. 6 Νοεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2013. 
  135. Hall, Camilla (30 Οκτωβρίου 2013). «Qatar fund quietly builds $1bn Bank of America stake». Financial Times. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2013. 
  136. Hall, Camilla (4 Ιουλίου 2013). «Qatar: what's next for the world's most aggressive deal hunter?». Financial Times. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2013. 
  137. Simon Lincoln Reader (12 Νοεμβρίου 2013). «Qatar shows how money can solve most problems». Bdlive.co.za. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2013. 
  138. Kamrava, Mehran (2013). Qatar: Small State, Big Politics. Cornell University Press. ISBN 978-0801452093. 
  139. «Qatar National Day 2011». Time Out Doha. 29 Νοεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 12 Μαρτίου 2015. 
  140. «Everything you need to know about Qatar National Day 2012». Doha News. 10 Δεκεμβρίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Φεβρουαρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 2015. 
  141. «Art in Qatar: A Smithsonian in the sand». The Economist. 1 January 2011. http://www.economist.com/node/17797006. Ανακτήθηκε στις 16 June 2013. 
  142. «QMA Board of Trustees». Qatar Museums Authority. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Απριλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 12 Μαρτίου 2015. 
  143. «Qatar revealed as the world's biggest contemporary art buyer». The Art Newspaper. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Μαρτίου 2015. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουνίου 2013. 
  144. Bohas, Alexander. «The Political Trump-Cards of Cultural Potency Qatar's Policy of 'Cultural Grandeur'». Chaos International. Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2013. 
  145. Barrie Gunter· Roger Dickinson (6 Ιουνίου 2013). News Media in the Arab World: A Study of 10 Arab and Muslim Countries. A&C Black. σελ. 33. ISBN 1-4411-0239-6. Ανακτήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 2014. 
  146. Qatar Αρχειοθετήθηκε 2018-12-24 στο Wayback Machine. CIA World Factbook

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]