Νεοελληνική αρχιτεκτονική

Αυτό το λήμμα αναφέρεται στην νεοελληνική αρχιτεκτονική.

Ιστορία

Από το 1453 και έπειτα, η ελληνική αρχιτεκτονική επικεντρώθηκε κυρίως στην εκκλησιαστική. Οι εκκλησίες, όπως και άλλα κέντρα όπως τα σχολεία, χρησιμοποιήθηκαν και ως χώρος συνάντησης.

Μετά την Επανάσταση του 1821 και τη δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους, η σύγχρονη ελληνική αρχιτεκτονική προσπάθησε να συνδυάσει την αρχαία ελληνική αρχιτεκτονική με τη δυτικοευρωπαϊκή. Η αρχιτεκτονική του 19ου αιώνα της Αθήνας και άλλων πόλεων της Ελλάδος επηρεάζεται κυρίως από τη νεοκλασική αρχιτεκτονική.

Η αρχιτεκτονική των σύγχρονων ελληνικών πόλεων, ιδιαίτερα οι «παλιές πόλεις» επηρεάζονται κυρίως από την οθωμανική ή βενετική αρχιτεκτονική, δύο δυνάμεις που κυριαρχούσαν στον ελληνικό χώρο από την Αναγέννηση. Μετά την σύσταση του νεοελληνικού κράτους, οι σύγχρονοι Έλληνες αρχιτέκτονες προσπάθησαν να συνδυάσουν αρχαία και βυζαντινά στοιχεία και κίνητρα με τα δυτικοευρωπαϊκά στυλ. Η Πάτρα ήταν η πρώτη πόλη του σύγχρονου ελληνικού κράτους που ανέπτυξε σχέδιο πόλης. Τον Ιανουάριο του 1829 ο Σταμάτης Βούλγαρης, Έλληνας μηχανικός του γαλλικού στρατού, παρουσίασε το σχέδιο της νέας πόλης στον κυβερνήτη Καποδίστρια, ο οποίος το ενέκρινε. Ο Βούλγαρης εφήρμοσε τον ορθογώνιο κανόνα στο αστικό συγκρότημα της Πάτρας.

Το 1917 το μεγαλύτερο μέρος του κέντρου της Θεσσαλονίκης κατεστράφη από τη μεγάλη πυρκαγιά της Θεσσαλονίκης το 1917. Μετά την πυρκαγιά η κυβέρνηση απαγόρευσε την γρήγορη ανοικοδόμηση, ώστε να μπορέσει να υλοποιήσει τον νέο επανασχεδιασμό της πόλης σύμφωνα με το πολεοδομικό σχέδιο ευρωπαϊκού τύπου από ομάδα αρχιτεκτόνων, συμπεριλαμβανομένου του Βρετανού Thomas Mawson, με επικεφαλής τον Γάλλο αρχιτέκτονα Ernest Hébrard.

Το 1929 τέθηκαν σε ισχύ δύο σημαντικοί νόμοι σχετικά με τα πολυκατοικίες. Ο νόμος για την "οριζόντια ιδιοκτησία" κατέστησε δυνατή την ύπαρξη πολλών διαφορετικών ιδιοκτητών για ένα ακίνητο ή διαμέρισμα. Το πιο σημαντικό αποτέλεσμα αυτού του νόμου ήταν η αντιπαροχή. Με την αντιπαροχή, ο ιδιοκτήτης ενός οικοπέδου, ο οποίος δεν έχει την πολυτέλεια να ανεγείρει ένα ακίνητο, συνάπτει σύμβαση με μια κατασκευαστική εταιρεία έτσι ώστε ο τελευταίος να κτίσει το ακίνητο αλλά να γίνει ιδιοκτήτης ενός αριθμού συμφωνηθέντων διαμερισμάτων. Παρόλο που κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου η πρακτική της αντιπαροχής δεν ήταν διαδεδομένη, η αντιπαρόχη έγινε η πιο κοινή μέθοδος ανοικοδόμησης από τη δεκαετία του 1950 και έπειτα.

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο πόλεμο, η μαζική κατασκευή πολυκατοικιών στα μεγάλα αστικά κέντρα ήταν ένας σημαντικός παράγοντας που συνέβαλε στην ελληνική οικονομία και στη μεταπολεμική ανάκαμψη. Κατά τη δεκαετία του 1960 και του 1970, η Ξενία ήταν ένα πρόγραμμα κατασκευής ξενοδοχείων που χρηματοδοτήθηκε από τον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού (ΕΟΤ) για τη βελτίωση των τουριστικών υποδομών.