Νεοελληνική τέχνη

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η στήλη της Αθηνάς, μπροστά από την Ακαδημία Αθηνών

Η νεοελληνική τέχνη είναι μορφή τέχνης από την περίοδο μεταξύ της ανεξαρτησίας της χώρας του και του 20ού αιώνα. Δεδομένου ότι η ηπειρωτική Ελλάδα ήταν υπό οθωμανική κυριαρχία και για τέσσερις αιώνες, δεν ήταν μέρος των Αναγεννησιακών και καλλιτεχνικών κινήσεων που της Δυτικής Ευρώπης. Ωστόσο, ελληνικά νησιά όπως η Κρήτη και τα Ιόνια νησιά ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα υπό την κυριαρχία των Βενετών ή άλλων ευρωπαϊκών δυνάμεων και έτσι μπόρεσαν να αφομοιώσουν καλύτερα τις ριζικές αλλαγές που έλαβαν χώρα στην Ευρώπη κατά τον 14ο-18ο αιώνα. Η Επτανησιακή Σχολή είναι ένα παράδειγμα καλλιτεχνικού κινήματος στην Ελλάδα. Ως εκ τούτου, υπήρξαν διαφορετικές καλλιτεχνικές τάσεις στην ελληνική κοινωνία[1]. Η νεοελληνική τέχνη μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει διαμορφωθεί κυρίως από τις ιδιαίτερες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες της Ελλάδας, τη μεγάλη ελληνική διασπορά σε όλη την Ευρώπη και τη νέα ελληνική κοινωνική ελίτ, καθώς και τις εξωτερικές καλλιτεχνικές επιρροές, κυρίως από τη Γερμανία και τη Γαλλία.

Η νεοελληνική τέχνη αρχίζει να αναπτύσσεται την εποχή του Ρομαντισμού. Οι Έλληνες καλλιτέχνες απορρόφησαν πολλά στοιχεία από τους Ευρωπαίους. Το Μόναχο, ως σημαντικό διεθνές κέντρο τεχνών εκείνης της εποχής, ήταν ο τόπος όπου η πλειοψηφία των Ελλήνων καλλιτεχνών του 19ου αιώνα επέλεξε να σπουδάσει.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Nano Chatzidakis, in From Byzantium to El Greco, p.49, Athens 1987, Byzantine Museum of Arts