Ερμούπολη

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Για άλλες χρήσεις, δείτε: Ερμούπολη (αποσαφήνιση).

Συντεταγμένες: 37°26′22.20000″N 24°56′17.16000″E / 37.4395000000°N 24.9381000000°E / 37.4395000000; 24.9381000000

Ερμούπολη
Τοποθεσία στο χάρτη
Τοποθεσία στο χάρτη
Ερμούπολη
37°26′22″N 24°56′17″E
Διοικητική υπαγωγήΔήμος Σύρου - Ερμούπολης
Έκταση11,2 km²
Υψόμετρο11 μέτρα
Πληθυσμός11.039 (2021)
Ταχ. κωδ.841 00
Τηλ. κωδ.22810
ΙστότοποςΕπίσημος ιστότοπος
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Η Ερμούπολη είναι ο μεγαλύτερος οικισμός της Σύρου, πρωτεύουσα των Κυκλάδων και έδρα της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου. Βρίσκεται στη ανατολική πλευρά του νησιού και έχει 11.039 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2021.

Είναι γνωστή για την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική της, το ναυπηγείο, καθώς και τον σημαντικό λιμένα της. Συνδέεται ακτοπλοϊκά όλο τον χρόνο με τον Πειραιά (καθημερινά), τις υπόλοιπες Κυκλάδες, τα Δωδεκάνησα και τα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου.

Παλαιότερα υπήρξε σημαντικό βιομηχανικό, ναυτιλιακό και πολιτιστικό κέντρο της Ελλάδας, ενώ πλέον αποτελεί γραφικό θέρετρο. Στην Ερμούπολη λειτουργούν σήμερα το τμήμα Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων του Πανεπιστημίου Αιγαίου καθώς και Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού.

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η αρχικά έρημη ακτή του νησιού κατοικήθηκε από Μικρασιάτες που προέρχονταν από τις Κυδωνιές της Μικράς Ασίας, οι οποίοι ήλθαν ως πρόσφυγες λόγω των σφαγών από τους Τούρκους.[1] Ακολούθησαν πρόσφυγες που ήρθαν σταδιακά στο νησί από τη Σμύρνη και άλλες περιοχές της Μικράς Ασίας, τη Χίο, την Κάσο, τα Ψαρά, τη Μακεδονία και την Κρήτη από το 1822. Οι πρώτοι πρόσφυγες ήταν θύματα των σφαγών που είχε εξαπολύσει ο τουρκικός στόλος σε αυτές τις περιοχές το 1822 και το 1824.[2] Αρχικά περί τους 30.000 πρόσφυγες είχαν εγκατασταθεί στην Τήνο, λόγω όμως της πανούκλας που είχε ενσκήψει μεταφέρθηκαν στη Σύρο σε καλύβες ή στην Άνω Σύρο. Τα σχέδια της ελληνικής κυβέρνησης για μετεγκατάστασή τους σε άλλα μέρη δεν πραγματοποιήθηκαν και τελικά παρέμειναν στη Σύρο.[3] Η ύπαρξη καθολικών στη Σύρο είχε θέσει το νησί υπό την προστασία των δυτικών μεγάλων δυνάμεων της εποχής. Έτσι οι πρόσφυγες αναζήτησαν στο νησί της Σύρου κυρίως ασφάλεια. Από τις ποικίλες ομάδες των προσφύγων αυτών, εξάλλου, έχουν πάρει το όνομά τους κάποιες συνοικίες της Ερμούπολης, όπως το "Βροντάδο", τα "Αναβατούσικα", τα "Ψαριανά", τα "Κασιώτικα" κ.α.

Το 1823 οι πρόσφυγες έκτισαν τον ιερό ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος που σήμερα αποτελεί τη Μητρόπολη των Ορθοδόξων κατοίκων της Σύρου. Η ονομασία της πόλης αποφασίστηκε με πρωτότυπο τρόπο, σε συμβούλιο που έγινε το 1826 από τους πρώτους οικιστές της πόλης έξω από τον ναό και ονομάστηκε Ερμούπολη προς τιμήν του αρχαίου θεού του εμπορίου Ερμή. Η πρόταση του ονόματος κατατέθηκε από τον πρόσφυγα χιώτη Λουκά Ράλλη. Το 1828, μετά από απογραφή, ο πληθυσμός της πόλης αριθμούσε 13.805 κατοίκους[α] Παράλληλα, το 1828, η πόλη αποτέλεσε βάση του Γαλλικού Εκστρατευτικού Σώματος το οποίο εστάλη στην περιοχή του Μοριά, με απώτερο σκοπό την επιβολή του νόμου και της τάξης στην ευρύτερη περιοχή, καθώς και την απόδοση του συνόλου των εδαφών του στο νεοϊδρυθέν ελληνικό κράτος.[5] Το 1833, 11 χρόνια από τη στιγμή που έφτασαν οι πρώτοι πρόσφυγες στο νησί έκτισαν το πρώτο δημόσιο Γυμνάσιο της ελεύθερης Ελλάδας με γυμνασιάρχη το Νεόφυτο Βάμβα. Από το γυμνάσιο της Σύρου αποφοίτησε αρκετά χρόνια μετά ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Την ίδια εποχή ιδρύθηκε το πρώτο εργοστάσιο βυρσοδεψίας στη Σύρο και χτίστηκε το λιμάνι της πόλης. Τα πρώτα χρόνια του ελληνικού κράτους τα περισσότερα από τα ξένα πλοία έπιαναν μόνο Σύρο απ' όπου γινόταν το διαμετακομιστικό εμπόριο με την υπόλοιπη Ελλάδα, τη Ρωσία και την Ανατολή. Η συμμετοχή της καθολικής κοινότητας στην αστική ανάπτυξη ήταν πολύ περιορισμένη: το 1879 εκπροσωπούσε το 1,7% του πληθυσμού, το 1907 το 3,1%, το 1928 το 6,4%, ενώ το 1961 είχε το 7,3%.[4]

Δημήτριος Βαφιαδάκης: Δήμαρχος της Ερμούπολης στα τέλη του 19ου αιώνα

Μεταξύ 1840 και 1880 η Ερμούπολη αναπτυσσόταν ραγδαία και μετατράπηκε σε κοσμοπολίτικη υδροκεφαλική πόλη, απόρροια μαζικής εξωτερικής εισόδου μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, με αναπτυγμένη αστική τάξη: το 1856 αναφέρεται ως η δεύτερη πόλη μετά την Αθήνα σε πληθυσμό.[6] Το 1844 η αρτισύστατη Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος ίδρυσε το πρώτο υποκατάστημά της στην Ερμούπολη.[7] Το 1848 άρχισε να χτίζεται η αριστοκρατική συνοικία της Σύρου, τα Βαπόρια και ναός του Αγίου Νικολάου. Το 1864 εγκαινιάστηκε το θέατρο "Απόλλων"[β]. Είναι έργο του Ιταλού αρχιτέκτονα Πιέτρο Σαμπό. Το επιβλητικό δημαρχείο της πόλης κτίστηκε από τον Ερνστ Τσίλλερ το 1876-1891. Το Φεβρουάριο του 1879 δημιουργήθηκε στην Ερμούπολη το πρώτο, στην Ελλάδα[9], εργατικό Σωματείο. Το 1880, με απόφαση του δήμου Ερμούπολης, στήθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα μνημείο στον άγνωστο στρατιώτη του αγώνα του 1821.

Η Ερμούπολη άρχισε να παρακμάζει μετά το 1880 με την άνοδο του λιμανιού του Πειραιά, οπότε και ο κύριος όγκος του εμπορίου άρχισε να διεξάγεται από εκεί.[10][11] Από τα μέσα του 19ου αιώνα στην ακτή της Ερμούπολης δημιουργείται μία μεγάλη βιομηχανική ζώνη με ναυπηγείο, βυρσοδεψεία, κλωστήρια, ατμόμυλους κ.α.

Η συνοικία "Βαπόρια".

Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 έφθασαν στο νησί 7.800 Έλληνες Μικρασιάτες πρόσφυγες, από διάφορα μέρη της Μικράς Ασίας και οι περισσότεροι προέρχονταν από τη Σμύρνη. Για μεγάλο αριθμό προσφύγων η Σύρος αποτέλεσε ενδιάμεσο σταθμό πριν την οριστική τους εγκατάσταση σε άλλα μέρη της Ελλάδος. Στην Ερμούπολη παρέμειναν και εγκαταστάθηκαν 2.800 πρόσφυγες οι οποίοι βρήκαν γνώριμο τόπο να εγκατασταθούν καθώς, έναν αιώνα πριν, πολλοί Μικρασιάτες των παραλίων είχαν και πάλι καταφύγει στην Ερμούπολη λόγω σφαγών και διώξεων. Το 1925 ιδρύονται δύο Σωματεία με την επωνυμία «Ένωσις Προσφύγων Νομού Αϊδινίου και ο «Μικρασιατικός Σύλλογος Κυκλάδων» τα οποία δύο έτη αργότερα συγχωνεύονται στην «Παμπροσφυγική Ένωση Κυκλάδων» με κύριο σκοπό την αποκατάσταση των προσφύγων. Τον Μάιο του 1929 θεμελιώνεται ο Προσφυγικός Συνοικισμός στην περιοχή του Ξηροκάμπου ενώ το ίδιο έτος ιδρύθηκε για την εκπαίδευση των παιδιών των προσφυγικών οικογενειών το Δημοτικό Σχολείο του Ξηροκάμπου όπου δίδαξε και η Σμυρναία δασκάλα Ευγενία Λαζάρογλου.[12]

Στην καταγραφή του 1928 παρατηρείται αύξηση του πληθυσμού λόγω της εγκατάστασης των Μικρασιατών. Έκτοτε αρχίζει μία σταδιακή πληθυσμιακή πτώση: 1928-1949: 11,6%. 1940-1951: 10,3%,1951-1961: 15,1%. Τα αίτια της πτώσης αυτής οφείλονται στην πτώση των εμπορευματικών επιχειρήσεων, στον τερματισμό της ιστιοφόρου ναυσιπλοΐας, στη διακοπή των εμπορικών σχέσεων με Μαύρη Θάλασσα και Μικρά Ασία και στη ραγδαία ανάπτυξη της ηπειρωτικής Ελλάδας.[13]

Θρησκεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην Ερμούπολη εδρεύει η Ιερά Μητρόπολη Σύρου, στην οποία υπάγονται και τα νησιά Τήνος, Άνδρος, Κέα, Μήλος, Μύκονος, Δήλος, Σέριφος, Σίφνος, Κίμωλος, Κύθνος, Φολέγανδρος και Σίκινος[14]. Στην πόλη έχουν χτιστεί σημαντικοί ναοί, όπως η Μεταμόρφωση του Σωτήρος (έδρα της μητρόπολης)[15], η Κοίμηση της Θεοτόκου (που περιέχει έργο του ζωγράφου Δομήνικου Θεοτοκόπουλου)[16], ο Άγιος Νικόλαος (πολιούχος της Ερμούπολης)[17], η Ανάσταση[18], κ.ά.

Όπως και σε ολόκληρη τη Σύρο, έτσι και στην Ερμούπολη, είναι χαρακτηριστική η αρμονική συνύπαρξη Καθολικών και Ορθοδόξων, με τους μεικτούς γάμους να είναι συχνό φαινόμενο. Σημαντικός καθολικός ναός στην πόλη είναι αυτός της Ευαγγελίστριας.

Εκπαίδευση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εκπαιδευτικά ιδρύματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Για την Πρωτοβάθμια εκπαίδευση, στην Ερμούπολη λειτουργούν αρκετοί βρεφονηπιακοί σταθμοί και νηπιαγωγεία, καθώς και 8 δημοτικά σχολεία (6 δημόσια, 1 ιδιωτικό και 1 ειδικό)[19].

Για τη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση[20] λειτουργούν τρία ημερήσια γυμνάσια, ένα εσπερινό γυμνάσιο με τάξεις λυκείου, ένα Ειδικό Επαγγελματικό Γυμνάσιο[21] και ένα Εργαστήριο Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης.

Η Δημοτική Βιβλιοθήκη Σύρου - Ερμούπολης.

Για την Τριτοβάθμια εκπαίδευση λειτουργούν οι εξής σχολές:

Δημοτική Βιβλιοθήκη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κύριο λήμμα: Δημοτική Βιβλιοθήκη Σύρου - Ερμούπολης

Επίσημα λόγος για τη βιβλιοθήκη γίνεται από το 1926 και ξεκινά με έναν πυρήνα βιβλίων 2.000 περίπου τόμων από τις συλλογές της βιβλιοθήκης του Γυμνασίου (1835) και ειδικότερα τη βιβλιοθήκη του Ιακώβου Ρώτα (αγαπημένου φίλου του Αδαμάντιου Κοραή), του Επισκόπου Κυκλάδων Ανθίμου Κομνηνού (1842), κ.ά.[22]

Σήμερα, η βιβλιοθήκη στεγάζεται στο ισόγειο του Πνευματικού Κέντρου Ερμούπολης. Περίπου 55.000 τόμοι βιβλίων είναι στη διάθεση του αναγνωστικού κοινού, ενώ το δανειστικό τμήμα ενημερώνεται συχνά σε νέες εκδόσεις. Τα πολύτιμα παλαιά βιβλία, όπως τα «Αργοναυτικά» του Απολλώνιου του Ροδίου, το «Ονομαστικό του Πολυδεύκους» του Ρακίνα, οι «Ιουστινιάναι» (σπάνια συριανή έκδοση) του Δημητρίου Ροδοκανάκη κ.ά., διαφυλάσσονται σε ξεχωριστή θέση της βιβλιοθήκης.[22] Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει για τη συλλογή του τοπικού τύπου, που ξεκινά από τον προηγούμενο αιώνα και φτάνει ως τις ημέρες μας.

Αξιοθέατα - Εκθέσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το δημαρχείο Ερμούπολης.

Εκθεσιακοί χώροι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο νησί λειτουργούν τρεις σημαντικοί εκθεσιακοί χώροι[26], που φιλοξενούν και διοργανώνουν σημαντικές εικαστικές εκδηλώσεις. Πρόκειται για την υπερσύγχρονη αίθουσα τέχνης «Ερμούπολη», για τον εκθεσιακό χώρο της «Πινακοθήκης Κυκλάδων» και την αίθουσα «Εμ. Ροΐδης».

Μνημεία-Αγάλματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Δήμος Σύρου-Ερμουπόλης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κύριο λήμμα: Δήμος Σύρου - Ερμούπολης
Χάρτης του πρώην Δήμου Ερμούπολης στις Κυκλάδες.

Ο Δήμος Σύρου-Ερμουπόλης είναι ο μοναδικός Δήμος του νησιού. Παλαιότερα, μέχρι το 2010, το νησί ήταν χωρισμένο σε τρεις δήμους. Περιλαμβάνει διοικητικά και τη νήσο Γυάρο. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της απογραφής πληθυσμού που διενήργησε το 2011 η Ελληνική Στατιστική Αρχή ο πληθυσμός του νησιού ανέρχεται σε 21.507 κατοίκους. Η πυκνότητα πληθυσμού ανέρχεται σε 209,91 κατοίκους ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Έδρα του δήμου είναι η Ερμούπολη και ιστορική έδρα η Άνω Σύρος. Χωρίζεται σε τρεις δημοτικές ενότητες, Ερμουπόλεως, Ποσειδωνίας και Άνω Σύρου.

Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Έχει 4 συνοικισμούς και 3567 κατοικίες, 346 μαγαζιά, 256 εργαστήρια.[4]
  2. ↑ Αν και επικρατεί τοπικά η αντίληψη, πως το «Απόλλων» αποτελεί μικρογραφία της Σκάλας του Μιλάνου, αυτή δεν ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα.[8]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Απόστολος Βακαλόπουλος, Πρόσφυγες και Προσφυγικόν Ζήτημα κατά την Επανάστασιν του 1821, Θεσσαλονίκη 1939, σελ. 68-69
  2. ↑ Kolodny 1969, σελ. 190-191.
  3. ↑ Kolodny 1969, σελ. 191.
  4. ↑ 4,0 4,1 Kolodny 1969, σελ. 192.
  5. ↑ (Γαλλικά) Werly, Richard (18 Αυγούστου 2021). «Dans les Cyclades, la Grèce nouvelle d'Ermoupolis». Le Temps. Ανακτήθηκε στις 8 Μαρτίου 2024. 
  6. ↑ Kolodny 1969, σελ. 193.
  7. ↑ Βαφιάς 1971-1973, σελ. 588.
  8. ↑ «Ερμούπολη - Δημοτικό Θέατρο "Απόλλων"». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Μαΐου 2017. Ανακτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2013. 
  9. ↑ Δημητρίου, Μιχάλης (Ιανουάριος 1985). «Κεφάλαιο 3ο, Οι αναρχικοί των Πατρών». Το Ελληνικό Σοσιαλιστικό Κίνημα. τ.1ος. Από τους ουτοπιστές στους μαρξιστές. Αθήνα: Πλέθρον. σελ. 85. 
  10. ↑ Τουριστικός οδηγός Σύρος-Εκδόσεις Toubis
  11. ↑ «Ιστορία της Ερμούπολης». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαΐου 2008. Ανακτήθηκε στις 11 Ιουλίου 2009. 
  12. ↑ Σύλλογος Μικρασιατών Ερμούπολης Σύρου
  13. ↑ Kolodny 1969, σελ. 194-195.
  14. ↑ «Σύντομη ιστορική εκκλησιαστική αναδρομή της Σύρου». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Δεκεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2022. 
  15. ↑ Ιερός Μητροπολιτικός Ναός Μεταμόρφωσις του Σωτήρος
  16. ↑ Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου
  17. ↑ «Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Ιουνίου 2012. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουνίου 2012. 
  18. ↑ Ιερός Ναός Αναστάσεως
  19. ↑ Διεύθυνση Α/βάθμιας Εκπαίδευσης Κυκλάδων
  20. ↑ Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Κυκλάδων
  21. ↑ ΤΕΕ Ειδικής Αγωγής Α΄Βαθμίδας Σύρου
  22. ↑ 22,0 22,1 Δημοτική Βιβλιοθήκη www.syrosisland.gr
  23. ↑ «Ευρήματα αρχαιολογικού μουσείου». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Ιανουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 2013. 
  24. ↑ Κτίρια του βιομηχανικού μουσείου
  25. ↑ Εγκαινιάστηκε η Στέγη Μικρασιατικής Μνήμης στη Σύρο[νεκρός σύνδεσμος]
  26. ↑ «Οι εκθεσιακοί χώροι της Σύρου». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Μαΐου 2012. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουνίου 2012. 

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ελληνόγλωσσες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Βαφιάς, Σταύρος (1971-1973). «Το Αʹ εν Ερμουπόλει ναυτιλιακόν συνέδριον του 1902». Επετηρίς Εταιρείας Κυκλαδικών Μελετών (Εταιρεία Κυκλαδικών Μελετών) 9: 585-598. 
  • Καρδάσης, Βασίλης (1985). Σύρος, 1832-1857: Σταυροδρόμι της Ανατολικής Μεσογείου. Αθήνα: Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. doi:10.12681/eadd/0496. 
  • Λούκος, Χρήστος (1992). «Επιδημία και κοινωνία. Η χολέρα στην Ερμούπολη της Σύρου (1854)». Μνήμων (Εταιρεία Μελέτης Νέου Ελληνισμού) 14: 49–69. doi:10.12681/mnimon.166. 
  • Χριστίνα Αγριαντώνη, «Οι μετασχηματισμοί της βιομηχανικής δομής της Ερμούπολης τον 19ο αιώνα» στο: E.M.N.E., Πρακτικά του διεθνούς συμποσίου ιστορίας, «Η νεοελληνική πόλη», Αθήνα 1985, 2ος τ., σ. 603-608
  • Χριστίνα Αγριαντώνη,«Η θέση της Ερμούπολης στην ελληνική οικονομία τον 19ο αιώνα. Οι παγίδες των πηγών», Τα Ιστορικά 1/1983, σελ. 193-199.
  • Χριστίνα Αγριαντώνη-Αγγελική Φενερλή, Ερμούπολη-Σύρος. Ιστορικό Οδοιπορικό, Ολκός, Αθήνα 1999

Ξενόγλωσσες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • (Γαλλικά) Avgerinou-Kolonias, Sofia (1998). «Les villes moyennes en Grèce : changements démographiques et emploi urbain». Στο: Vallat, Colette. Petites et grandes villes du Bassin Méditerranéen. Études autour de l'oeuvre d'Étienne Dalmasso. Publications de l'École française de Rome. 246. Ρώμη: École Française de Rome. σελ. 41-60. 
  • (Γαλλικά) Burgel, Guy (1970). «Les comptabilités bancaires. Méthode d'étude des dynamismes régionaux : l'exemple de la Banque commerciale de Grèce». Revue de géographie de Lyon 45 (2): 163-178. doi:10.3406/geoca.1970.2665. 
  • (Γαλλικά) Burgel, Guy (1997). «Athènes : une métropole contemporaine exemplaire ?». Cahiers d'Études sur la Méditerranée Orientale et le monde Turco-Iranien (24): 39-50. doi:10.3406/cemot.1997.1397. 
  • (Γαλλικά) Burgel, Guy (2000). «Athènes contemporaine : force du politique, puissance du social». Στο: Nicolet, Claude. Mégapoles méditerranéennes. Géographie urbaine rétrospective. Publications de l'École française de Rome. 261. Ρώμη: École Française de Rome. σελ. 611-623. 
  • (Αγγλικά) Delis, Apostolos (2015). Mediterranean Wooden Shipbuilding : Economy, Technology and Institutions in Syros in the Nineteenth Century. Brill's Studies in Maritime History. 2. Λάιντεν και Βοστώνη: BRILL. ISBN 978-90-04-30614-1. 
  • (Γαλλικά) Delorme, Olivier (2014). La Grèce et les Balkans, II. Folio Histoire. Éditions Gallimard. ISBN 9782070452712. 
  • (Αγγλικά) Gardikas, Katerina (2018). Landscapes of Disease : Malaria in Modern Greece. CEU Press Studies in the History of Medicine Series. 8. Βουδαπέστη και Νέα Υόρκη: Central European University Press. ISBN 9786155211980. 
  • (Αγγλικά) Inglot, Marek (2015). How the Jesuits Survived Their Suppression; The Society of Jesus in the Russian Empire (1773-1814). Μτφρ. Schlafly, Daniel L. Φιλαδέλφεια: Saint Joseph's University Press. ISBN 9780916101831. 
  • (Γαλλικά) Kolodny, Emile (1969). «Hermoupolis-Syra : naissance et évolution d'une ville insulaire grecque». Méditerranée 10 (2): 189-220. doi:10.3406/medit.1969.1312. 
  • (Αγγλικά) Lecoeur, Sheila (2009). Mussolini's Greek Island: Fascism and the Italian Occupation of Syros in World War II. Λονδίνο και Νέα Υόρκη: I.B. Tauris. ISBN 9781780769899. 
  • (Αγγλικά) Macrakis, A. Lilly (2006). «Venizelos' Early Life and Political Career in Crete, 1864-1910». Στο: Kitromilides, Paschalis M. Eleftherios Venizelos : The Trials of Statesmanship. Εδιμβούργο: Edinburgh University Press. σελ. 37-84. ISBN 9780748624782. 
  • (Αγγλικά) Mazower, Mark (1995). «The Famine». Inside Hitler's Greece. Νιου Χέιβεν, Κονέκτικατ: Yale University Press. σελ. 23-52. ISBN 9780300177145. 
  • (Αγγλικά) Pepelasis, Ioanna Sapfo (2011). «Joint Stock company births in Greece (1830-1909): geography and “public economic space”». Entreprises et histoire 63 (2): 26-39. doi:10.3917/eh.063.0026. 
  • (Αγγλικά) Tsilaga, Flora (2008). «'The Mountain Laboured and Brought Forth a Mouse': UNRRA's Operations in the Cyclades Islands, c. 1945-46». Journal of Contemporary History 43 (3): 527-545. http://www.jstor.org/stable/40542974. 
  • (Αγγλικά) Vionis, Athanasios K. (2008). Crusader, Ottoman, and Early Modern Aegean Archaeology : Built Environment and Domestic Material Culture in the Medieval and Post-Medieval Cyclades, Greece (13th-20th Centuries AD). Λάιντεν: Leiden University Press. ISBN 9789087281779. 
  • (Αγγλικά) Willert, Trine Stauning· Molokotos-Liederman, Lina (2012). Innovation in the Orthodox Christian Tradition? : The Question of Change in Greek Orthodox Thought and Practice. Λονδίνο και Νέα Υόρκη: Routledge. ISBN 9781409420774. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

π • σ • ε Έδρες Περιφερειών της Ελλάδας
π • σ • ε Οι πρωτεύουσες των 74 περιφερειακών ενοτήτων της Ελλάδας
π • σ • ε Σχέδιο Καποδίστριας: Διοικητική διαίρεση του νομού Κυκλάδων
Δήμοι
Κοινότητες
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ερμούπολη&oldid=10562320"