Ηρακλής (ταινία, 1997)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Ηρακλής: Πέρα από το μύθο)
Ηρακλής: Πέρα από το Μύθο
Hercules
Κινηματογραφική αφίσα της ταινίας
ΣκηνοθεσίαΡον Κλέμεντς
Τζον Μάσκερ
ΠαραγωγήΆλις Ντέγουϊ
Ρον Κλέμεντς
Τζον Μάσκερ
ΣενάριοΡον Κλέμεντς
Τζον Μάσκερ
Ντόναλντ ΜακΈνερι
Μπομπ Σω
Αϊρίν Μέκι
ΙστορίαΚααν Κάλιον
Κέλι Γουίτμαν
Ράντι Κάρτραϊτ
Τζον Ραμίρεζ
Τζεφ Σνόου
Βανς Τζέρι
Κερκ Χάνσον
Φράνσις Γκλέμπας
Μαρκ Κένεντι
Μπρους Μ. Μόρις
Ντον Ντόερτι
Θομ Ενρίγκεζ
Βασισμένο σεΕλαφρώς στην ιστορία του Ηρακλή από την ελληνική μυθολογία
Ηθοποιοί φωνήςΤέιτ Ντόνοβαν
Ντάνι Ντε Βίτο
Τζέιμς Γουντς
Σούζαν Ίγκαν
Ριπ Τορν
Τζος Κίτον
Ρότζερ Μπαρτ
Φρανκ Γουέλκερ
Σαμάνθα Έγκαρ
Λίλιας Γουάιτ
Σέριλ Φρίμαν
ΛαΣανζέ
Ροζ Ράιαν
Βανίς Τόμας
Μπόμπκατ Γκόλντθγουεϊτ
Ματ Φρούερ
Πάτρικ Πίνεϊ
Χαλ Χόλμπρουκ
Μπάρμπαρα Μπάρι
Αμάντα Πλάμερ
Κάρολ Σίλεϊ
Πάντι Έντουαρντς
Πολ Σάφερ
Τζιμ Κάμινγκς
Γουέιν Νάιτ
Κιθ Ντέιβιντ
ΑφήγησηΤσάρλτον Ίστον
ΜουσικήΆλαν Μένκεν
ΜοντάζΤομ Φίναν
Εταιρεία παραγωγήςWalt Disney Pictures
Walt Disney Feature Animation
ΔιανομήBuena Vista Pictures Distribution
Πρώτη προβολή15 Ιουνίου 1997 (New Amsterdam Theatre)
27 Ιουνίου 1997 (ΗΠΑ)
Διάρκεια93 λεπτά[1]
ΠροέλευσηΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
ΓλώσσαΑγγλικά
Προϋπολογισμός$85 εκατομμύρια[2]
Ακαθάριστα έσοδα$252.7 εκατομμύρια[2]
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Ηρακλής: Πέρα από το Μύθο (πρωτότυπος τίτλος: Hercules) είναι μουσική, κωμική αμερικανική ταινία φαντασίας κινουμένων σχεδίων του 1997, σε παραγωγή Walt Disney Feature Animation για τη Walt Disney Pictures και αποτελεί την 35η ταινία κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους της εταιρείας. Η σκηνοθεσία ανήκει στους Ρον Κλέμεντς και Τζον Μάσκερ. Η ταινία είναι ελαφρώς βασισμένη στον μυθικό ήρωα Ηρακλή, τον γιο του Δία, από την ελληνική μυθολογία.

Η ανάπτυξη του Ηρακλή ξεκίνησε το 1992 μετά από μια προσαρμογή των μυθολογικών ιστοριών του Ηρακλή από τον εικονογραφιστή Τζο Χάινταρ. Στο μεταξύ, οι Ρον Κλέμεντς και Τζον Μάσκερ επ-ανάπτυξαν την ιδέα τους για την ταινία Ο Πλανήτης των Θησαυρών μετά την κριτική και εμπορική επιτυχία της ταινίας Αλαντίν. Το πρότζεκτ τους αφαιρέθηκε από την ανάπτυξη το 1993 κι έτσι, αργότερα την ίδια χρονιά, οι δυο τους ξεκίνησαν να εργάζονται στον Ηρακλή. Έπειτα από μια αχρησιμοποίητη προσαρμογή από τον Χάινταρ, οι Κλέμεντς και Μάσκερ μελέτησαν πολλαπλές ερμηνείες της Ελληνικής μυθολογίας πριν εγκαταλείψουν την παράνομη σχέση του Δία με την Αλκμήνη. Το πρότζεκτ υπέστη πολλές προσαρμογές της ιστορίας και ένα πρώτο πρόχειρο σενάριο δημιουργήθηκε ως έμπνευση από τις εκκεντρικές κωμικές ταινίες της κλασικής εποχής του Χόλιγουντ και της ποπ κουλτούρας των '90s. Οι Ντόναλντ ΜακΈνερι, Μπομπ Σω και Αϊρίν Μέκι ανέλαβαν να μικρύνουν το σενάριο. Ο Βρετανός καρτουνίστας Τζέραλντ Σκάρφε προσλήφθηκε ως παραγωγός σχεδιασμού και δημιούργησε περισσότερα από εφτακόσια σχέδια απεικόνισης των χαρακτήρων. Ερευνητικά ταξίδια σε Ελλάδα και Τουρκία προσέφεραν έμπνευση για τον σχεδιασμό του φόντου. Η εικονογράφηση της ταινίας έγινε στην Καλιφόρνια και στο Παρίσι. Χρησιμοποιήθηκε ψηφιακή εικονογράφηση σε αρκετές σκηνές, κυρίως στη σκηνή της μάχης με την Ύδρα.

Η ταινία κυκλοφόρησε στις 27 Ιουνίου 1997 με αρκετά καλές κριτικές, ιδιαίτερα για τον ρόλο του Άδη, τον οποίο τον ερμήνευσε ο Τζέιμς Γουντς.[3] Παρά τις θετικές κριτικές που δέχτηκε, η πρεμιέρα δεν στέφθηκε με την ίδια εισπρακτική επιτυχία όπως οι προηγούμενες ταινίες της εταιρείας. Ωστόσο, συγκέντρωσε τελικά $252,7 εκατομμύρια στο box-office παγκοσμίως.[2] Το 1999, ακολούθησε μια συνέχεια της ταινίας που κυκλοφόρησε απευθείας σε βίντεο, το Hercules: Zero to Hero, το οποίο λειτούργησε επίσης ως πιλότος για την τηλεοπτική σειρά κινουμένων σχεδίων, Ηρακλής: Η σειρά. Η τηλεοπτική σειρά επικεντρώνεται στη διάρκεια που ο Ηρακλής βρισκόταν στην ακαδημία του Προμηθέα.

Πλοκή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην Αρχαία Ελλάδα, μετά τον εγκλωβισμό των Τιτάνων κάτω από τον ωκεανό, οι ηγέτες των Ελλήνων Θεών, Δίας και Ήρα, αποκτούν έναν γιο στον Όλυμπο, τον οποίο ονομάζουν Ηρακλή. Ενώ όλοι οι άλλοι θεοί είναι χαρούμενοι, ο ζηλιάρης αδελφός του Δία, Άδης, σχεδιάζει να εκθρονίσει τον Δία από τον Όλυμπο και να πάρει τη θέση του. Πηγαίνοντας στις Μοίρες για βοήθεια, ο Άδης μαθαίνει πως σε δεκαοκτώ χρόνια, μια ευθυγράμμιση πλανητών θα του επιτρέψει να εντοπίσει το σημείο που είναι παγιδευμένοι οι Τιτάνες και έτσι θα μπορέσει να τους ελευθερώσει, με τη βοήθεια των οποίων θα κατακτήσει τον Όλυμπο. Αυτό όμως θα το καταφέρει αν δεν επέμβει ο Ηρακλής. Έτσι, ο Άδης στέλνει τα τσιράκια του, Πόνο και Πανικό, για να ξεφορτωθούν τον Ηρακλή. Οι δυο τους καταφέρνουν να απαγάγουν το βρέφος και να του δώσουν να πιει τη φόρμουλα που θα τον κάνει θνητό, αλλά δεν καταφέρνουν να του πάρουν την υπεράνθρωπη δύναμή του μιας και οι αγρότες Αμφιτρύωνας και Αλκμήνη τους διακόπτουν και ο Ηρακλής δεν πίνει μέχρι και την τελευταία σταγόνα από τη φόρμουλα, όπως θα έπρεπε. Οι δύο αγρότες, μη μπορώντας τόσο καιρό να κάνουν δικό τους παιδί, βλέπουν τον Ηρακλή ως ένα δώρο από τους θεούς και τον υιοθετούν.

Χρόνια αργότερα, ο έφηβος Ηρακλής γίνεται απόβλητος από τους άλλους ανθρώπους εξαιτίας της δύναμής του και αναρωτιέται από πού προέρχεται. Όταν οι θετοί του γονείς του αποκαλύπτουν την αλήθεια και του δείχνουν το μενταγιόν που φορούσε ως βρέφος, ο Ηρακλής αποφασίζει να επισκεφτεί τον ναό του Δία για να πάρει απαντήσεις. Το άγαλμα του Δία ζωντανεύει και λέει στον Ηρακλή όλη την αλήθεια και πως για να επανακτήσει την υπόσταση της θεότητάς του θα πρέπει να γίνει ένας πραγματικός ήρωας στη Γη. Ο Δίας τον στέλνει μαζί με τον Πήγασο να βρει τον σάτυρο Φιλοκτήτη - Φιλ για συντομία - ο οποίος ήταν γνωστός εκπαιδευτής ηρώων. Ηρακλής και Πήγασος συναντούν τον Φιλ, αλλά εκείνος έχει αφυπηρετήσει έπειτα από τις αμέτρητες απογοητεύσεις που είχε από προηγούμενους ήρωες που εκπαίδευσε. Ο Ηρακλής όμως τον εμπνέει να επανέλθει και να πραγματοποιήσει το όνειρό του να εκπαιδεύσει ένα πραγματικό ήρωα, ο οποίος θα αναγνωριστεί από τους θεούς. Ο Φιλ εκπαιδεύει τον Ηρακλή σε έναν εν δυνάμει ήρωα κι έπειτα ξεκινούν για τη Θήβα. Στην πορεία συναντούν τη Μεγάρα - Μεγκ για συντομία - μια σαρκαστική νεαρή, την οποία ο Ηρακλής σώζει από τον κένταυρο Νέσσο. Όταν ο Ηρακλής και οι άλλοι φεύγουν, αποκαλύπτεται πως η Μεγκ δουλεύει για τον Άδη αφού του πούλησε την ψυχή της για να σώσει τον άπιστο εραστή της.

Φτάνοντας στη Θήβα, ο Ηρακλής απορρίπτεται από τους καταπατημένους κατοίκους μέχρι τη στιγμή που η Μεγκ εμφανίζεται και λέει πως δύο παιδιά έχουν εγκλωβιστεί σε ένα φαράγγι. Ο Ηρακλής τα σώζει, μη γνωρίζοντας πως είναι ο Πόνος και ο Πανικός μεταμφιεσμένοι, επιτρέποντας έτσι στον Άδη να καλέσει την Ύδρα. Ο Ηρακλής καταφέρνει να τη σκοτώσει και γίνεται ο ήρωας της πόλης. Παρά την αυξανόμενη δημοφιλία του και τις νίκες του απέναντι σε οποιοδήποτε τέρας απελευθερώνει ο Άδης, ο Δίας λέει στον Ηρακλή πως ακόμα δεν είναι «πραγματικός» ήρωας. Λυπημένος και απογοητευμένος, ο Ηρακλής στρέφεται στη Μεγκ, η οποία τον ερωτεύεται. Ο Άδης το μαθαίνει και την παραμονή του σχεδίου του να κατακτήσει τον Όλυμπο, κρατάει τη Μεγκ όμηρο και προσφέρει την ελευθερία της με αντάλλαγμα ο Ηρακλής να εγκαταλείψει τις δυνάμεις του για μία μέρα. Ο Ηρακλής αποδέχεται τον όρο με την προϋπόθεση η Μεγκ να μην πάθει τίποτα. Αφού παραδίδει τη δύναμή του, ο Άδης του ραγίζει την καρδιά αποκαλύπτοντάς του πως η Μεγκ δούλευε για εκείνον από την πρώτη στιγμή.

Ο Άδης απελευθερώνει τους Τιτάνες, οι οποίοι σκαρφαλώνουν στον Όλυμπο και αιχμαλωτίζουν τους θεούς, ενώ ο Κύκλωπας πηγαίνει στη Θήβα για να σκοτώσει τον Ηρακλή. Ο Ηρακλής όμως καταφέρνει να τον νικήσει και η Μεγκ σώζει τον Ηρακλή από μια κολόνα που πέφτει, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά. Αυτός ο τραυματισμός σπάει τη συμφωνία που έκανε ο Ηρακλής με τον Άδη και έτσι ο Ηρακλής αποκτά και πάλι τη δύναμή του. Μαζί με τον Πήγασο πετάνε στον Όλυμπο όπου απελευθερώνουν τους θεούς και νικούν τους Τιτάνες, με τη Μεγκ να πεθαίνει πριν προλάβει να επιστρέψει κοντά της.

Με την ψυχή της Μεγκ να ανήκει πλέον στον Άδη, ο Ηρακλής πηγαίνει στον Κάτω Κόσμο και προσφέρεται να ελευθερώσει τη Μεγκ από την Στύγα με αντάλλαγμα τη δική του ζωή. Η προθυμία του να θυσιάσει τον εαυτό του για τη Μεγκ του δίνει πίσω την υπόσταση της θεότητάς του και κατά συνέπεια αθανασία, πριν ο ποταμός τον σκοτώσει. Σώζει τη Μεγκ και κτυπάει τον Άδη ρίχνοντάς τον μέσα στη Στύγα, όπου οι οργισμένες ψυχές τον τραβάνε προς τα κάτω. Μετά την επιστροφή της Μεγκ στη ζωή, εκείνη και ο Ηρακλής καλούνται στον Όλυμπο όπου ο Δίας και η Ήρα καλωσορίζουν τον γιο τους. Ωστόσο, ο Ηρακλής διαλέγει να παραμείνει στη Γη μαζί με τη Μεγκ αντί να ζήσει στον Όλυμπο. Ο Ηρακλής και οι φίλοι του επιστρέφουν στη Θήβα, όπου βλέπουν τον Δία να χαράσσει την εικόνα του Ηρακλή στα αστέρια, για να τον τιμήσει για τον ηρωισμό του.

Ηθοποιοί[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Τέιτ Ντόνοβαν ως Ηρακλής. Χαρακτήρας βασισμένος στη θεότητα του Ηρακλή από την ελληνική μυθολογία. Ο επικεφαλής εικονογράφησης του χαρακτήρα, Αντρέας Ντέζα, περιέγραψε τον Ηρακλή ως «...όχι πολύ έξυπνος, όχι περπατημένος, είναι απλά ένα αφελές παιδί παγιδευμένο σε ένα μεγάλο σώμα», και πως ο Ντόνοβαν «είχε τη γοητεία αλλά ακόμα την ποιότητα της αθωότητας στην ανάγνωσή του». Ο Ντόνοβαν δεν είχε ξαναχαρίσει τη φωνή του σε κάποιο χαρακτήρα πριν τον Ηρακλή. Ο Ντέζα μετέφερε την «γοητευτική αλλά αθώα ποιότητα» του Ντόνοβαν και στις εκφράσεις του Ηρακλή.[4] Ο Ρίκι Μάρτιν χάρισε τη φωνή του για τη μεταγλώττιση της ταινίας στα Ισπανικά (Λατινική Αμερική και Ισπανία).
    • Τζος Κίτον ως έφηβος Ηρακλής. Ο Ρότζερ Μπαρτ ερμήνευσε τα τραγούδια του χαρακτήρα. Αρχικά, ο Κίτον ηχογράφησε και τα τραγούδια αλλά στην πορεία τα τραγούδια επανηχογραφήθηκαν από τον Μπαρτ.[5] Ο Ράντι Χέικοκ ήταν ο επικεφαλής της εικονογράφησης για τον Ηρακλή ως βρέφος και ως έφηβο.
  • Ντάνι Ντε Βίτο ως Φιλοκτήτης (Φιλ). Ο επικεφαλής της εικονογράφησης του χαρακτήρα, Έρικ Γκόλντμπεργκ, αναφέρθηκε στους Γκρινιάρη από τη Χιονάτη και Βάκχο από τη Φαντασία ως εμπνεύσεις για τον σχεδιασμό του χαρακτήρα. Ο Γκόλντμπεργκ ανέφερε πως ανακάλυψαν πως ο Ντάνι Ντε Βίτο «είχε πραγματικά διαφορετικούς σχηματισμούς στο στόμα του» κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, σχηματισμούς τους οποίους χρησιμοποίησαν και στον σχεδιασμό του χαρακτήρα.[4]
  • Τζέιμς Γουντς ως Άδης. Η παραγωγός Άλις Ντέγουϊ ανέφερε πως ο Άδης «υποτίθεται πως θα μιλούσε αργά και θα ήταν απειλητικός με έναν σιωπηλό και τρομακτικό τρόπο» αλλά σκέφτηκαν πως ο γρήγορος τρόπος ομιλίας του Γουντς θα ήταν «εξαιρετικός» για έναν κακό.[4] Ο Γουντς έκανε αρκετούς αυτοσχεδιασμούς κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεών του, ειδικά στους διαλόγους του Άδη με τη Μεγάρα. Ο επικεφαλής εικονογράφησης του χαρακτήρα, Νικ Ρανιέρι, ανέφερε πως ο χαρακτήρας ήταν «βασισμένος σε έναν ατζέντη του Χόλιγουντ, έναν πωλητή αυτοκινήτων» και πως πολλά από τα χαρακτηριστικά του ήρθαν από τους αυτοσχεδιασμούς του Γουντς. Συνέχισε λέγοντας πως το δυσκολότερο μέρος της εικονογράφησης του Άδη ήταν το ότι μιλούσε πάρα πολύ και γρήγορα, τόσο πολύ που «του πήρε δύο εβδομάδες για να εικονογραφίσει μια σκηνή ενός δευτερολέπτου». Ο Ρανιέρι παρακολούθησε τις άλλες ταινίες του Γουντς και χρησιμοποίησε αυτά που είδε ως βάση για τον χλευασμό του Άδη.[4]
  • Σούζαν Ίγκαν ως Μεγάρα (Μεγκ). Ο επικεφαλής εικονογραφιστής του χαρακτήρα, Κεν Ντάνκαν, δήλωσε πως ο χαρακτήρας ήταν «βασισμένος σε μια κωμικό των '40s» και πως χρησιμοποίησε Ελληνικά σχήματα για τα μαλλιά της.[4]
  • Φρανκ Γουέλκερ ως Πήγασος. Η Έλεν Γούντμπερι ήταν η επικεφαλής εικονογραφίστρια για τον Πήγασο.
  • Ριπ Τορν και Σαμάνθα Έγκαρ ως Δίας και Ήρα, οι βιολογικοί γονείς του Ηρακλή. Επικεφαλής εικονογραφιστής και για τους δύο χαρακτήρες ήταν ο Άντονι ΝτεΡόζα.
  • Λίλιας Γουάιτ, Σέριλ Φρίμαν, ΛαΣανζέ, Ροζ Ράιαν και Βανίς Τόμας ως Μούσες (Καλλιόπη, Μελπομένη, Τερψιχόρη, Θάλεια και Κλειώ αντίστοιχα), οι αφηγήτριες της ιστορίας της ταινίας. Ο Μάικλ Σόου ήταν ο επικεφαλής της εικονογράφησης των Μουσών.
  • Μπόμπκατ Γκόλντθγουεϊτ και Ματ Φρούερ ως Πόνος και Πανικός, τα τσιράκια του Άδη. Ο Τζέιμς Λόπεζ και ο Μπράιαν Φέργκουσον ήταν αντίστοιχα οι επικεφαλής εικονογράφησης των χαρακτήρων.
  • Πάτρικ Πίνεϊ ως Κύκλωπας. Επικεφαλής της εικονογράφησης ήταν ο Ντομινίκ Μονφρέι.
  • Χαλ Χόλμπρουκ και Μπάρμπαρα Μπάρι ως Αμφιτρύωνας και Αλκμήνη, οι θετοί γονείς του Ηρακλή. Ο Ρίτσαρντ Μπάζλεϊ ήταν ο επικεφαλής της εικονογράφισης και των δύο χαρακτήρων.
  • Αμάντα Πλάμερ, Κάρολ Σίλεϊ και Πάντι Έντουαρντς ως Κλωθώ, Λάχεση και Άτροπος, οι τρεις Μοίρες που προβλέπουν την αποτυχημένη προσπάθεια του Άδη να κατακτήσει τον Όλυμπο. Η Νάνσι Μπέιμαν ήταν η επικεφαλής της εικονογράφισης των τριών χαρακτήρων.
  • Πολ Σάφερ ως Ερμής. Επικεφαλής της εικονογράφησης του χαρακτήρα ήταν ο Μάικλ Σουόφορντ.
  • Τζιμ Κάμινγκς ως Νέσσος. Επικεφαλής της εικονογράφησης του χαρακτήρα ήταν ο Κρις Μπέιλι.
  • Γουέιν Νάιτ ως Δημήτριος
  • Κιθ Ντέιβιντ ως Απόλλωνας
  • Τσάρλτον Ίστον ως αφηγητής στην αρχή της ταινίας, πριν αναλάβουν οι Μούσες.

Ελληνική μεταγλώττιση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραγωγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανάπτυξη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις αρχές του 1992, τριάντα καλλιτέχνες, συγγραφείς και εικονογραφιστές παρουσίασαν μέσα σε δύο λεπτά ο καθένας τις ιδέες τους για πιθανές ταινίες κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους. Η πρώτη ιδέα αφορούσε μια προσαρμογή της Οδύσσειας, η οποία μπήκε σε παραγωγή το επόμενο καλοκαίρι.[6] Ωστόσο, η παραγωγή της ταινίας εγκαταλείφθηκε όταν θεωρήθηκε πολύ μεγάλη, με έλλειψη κεντρικών χαρακτήρων[7] και αποτυχία στο να μεταφραστεί σε κωμωδία κινουμένων σχεδίων.[8] Ο εικονογραφιστής Τζο Χάινταρ είχε προτείνει επίσης μια ιστορία από την ελληνική μυθολογία, αλλά σκέφτηκε πως οι πιθανότητες να επιλεχθεί έπεσαν κατακόρυφα όταν η δουλειά για την Οδύσσεια διακόπηκε. Με νευρικότητα, δημιούργησε ένα σκίτσο του Ηρακλή και το παρέδωσε με μια σύντομη ιστορία που διαδραματιζόταν κατά τον Τρωικό Πόλεμο, όπου και οι δύο πλευρές αναζητούσαν στο πρόσωπο του Ηρακλή το μυστικό τους όπλο. Ο Ηρακλής κάνει μια επιλογή, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις συνέπειες και στο τέλος, αφού γνωρίζει την ταπείνωση, συνειδητοποιεί πως η δύναμη δεν είναι η απάντηση σε όλα.[7] Με την ολοκλήρωση της συνάντησης, ο Ηρακλής πήρε το πράσινο φως για να προχωρήσει σε ανάπτυξη όπου ο Χάινταρ παρουσίασε μια ιστορία μιάμιση σελίδας, αλλά η εμπλοκή του με το πρότζεκτ δεν προχώρησε περαιτέρω.[7]

Τον Νοέμβριο του 1992, ερχόμενοι από την κριτική και εμπορική επιτυχία της ταινίας Αλαντίν, οι σκηνοθέτες Ρον Κλέμεντς και Τζον Μάσκερ άρχισαν και πάλι την ανάπτυξη του Πλανήτη των Θησαυρών μέχρι το φθινόπωρο του 1993,[9] με τους συν-σεναριογράφους του Αλαντίν Τεντ Έλιοτ και Τέρι Ρόσιο να παίρνουν τις ιδέες των Κλέμεντς και Μάσκερ και να γράφουν κάποιο πρόχειρο σενάριο.[10] Ο Τζέφρι Κάτζενμπεργκ, που ήταν ο πρόεδρος των Walt Disney Studios εκείνο το διάστημα, δεν ενέκρινε το πρότζεκτ αλλά έκανε συμφωνία με τους σκηνοθέτες να γίνει ακόμα μία εμπορικά βιώσιμη ταινία πριν δώσει το πράσινο φως στον Πλανήτη των θησαυρών.[9][11] Απορρίπτοντας προτάσεις σε προσαρμογές για τον Δον Κιχώτη, την Οδύσσεια και τον Γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες, γνωστοποιήθηκε στους σκηνοθέτες η ιδέα του Χάινταρ για τον Ηρακλή.[9] «Σκεφτήκαμε πως θα ήταν η ευκαιρία μας να κάνουμε μια ταινία με σουπερ-ήρωα», είπε ο Μάσκερ, με «τον Ρον κι εμένα να είμαστε θαυμαστές των κόμικς. Στα στούντιο άρεσε η ιδέα να μετακινηθούμε σε αυτό το πρότζεκτ κι έτσι κάναμε τον Ηρακλή».[11]

Σενάριο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με τον Ηρακλή σε παραγωγή, οι Κλέμεντς και Μάσκερ έκαναν έρευνα κι έγραψαν εκτενείς σημειώσεις για την ταινία. Σε αναλυτικά αποσπάσματα τον Νοέμβριο του 1993, οι ομοιότητες μεταξύ των ιστοριών τους περιελάμβαναν έναν αφελή χαρακτήρα παγιδευμένο ανάμεσα σε δύο κόσμους, έναν στενό φίλο τύπου Ντάνι Ντε Βίτο, μια σοφή ηρωίδα και έναν πανίσχυρο κακό σε μια μάχη του ιδεαλισμού εναντίον του κυνισμού.[7][12] Οι σκηνοθέτες αναζήτησαν επίσης έμπνευση από τις κλασικές εκκεντρικές κωμωδίες που σκηνοθέτησαν οι Πρέστον Στέρτζες και Φρανκ Κάπρα με «τον Ηρακλή ως τον νεαρό Τζίμι Στιούαρτ στην ταινία Ο κύριος Σμιθ πάει στην Ουάσινγκτον» όπως εξήγησε ο Μάσκερ και «τη Μεγκ να δημιουργείται με πρότυπο την Μπάρμπαρα Στάνγουικ, ειδικά από τους χαρακτήρες που έπαιξε στις ταινίες Η γυναίκα πειρασμός και Ο Λαός Προστάζει».[13]

Ενώ το σενάριο ετοιμαζόταν, οι Κλέμεντς και Μάσκερ συμβουλεύτηκαν τις δουλειές των Τόμας Μπούλφιντς, Έντιθ Χάμιλτον, Ρόμπερτ Γκρέιβς και άλλων ερμηνευτών της Ελληνικής μυθολογίας μέχρι που έφτασαν στο συμπέρασμα να μην απεικονίσουν την παραδοσιακή ιστορία του Ηρακλή.[14] Επειδή ο Δίας απέκτησε τον Ηρακλή εκτός του γάμου του με την Ήρα, ο Κλέμεντς σημείωσε «πως θεμιτά θα ήταν δύσκολο θέμα για μια ταινία της Disney. Έτσι σκεφτήκαμε διάφορους τρόπους που θα μπορούσε να ήταν μισός άνθρωπος και μισός θεός. Προχωρήσαμε περισσότερο στο να κάνουμε τον Άδη τον κακό παρά την Ήρα. Ο Ελληνικός Κάτω Κόσμος έμοιαζε σαν μια συναρπαστική, σκοτεινή εικόνα και η αντίθεση με τον Όλυμπο φάνηκε να έχει όλα τα είδη των οπτικών δυνατοτήτων [να γίνει το μέρος του κακού]».[14] Επιπρόσθετα, κατά την έρευνά τους, οι σκηνοθέτες εμπνεύστηκαν από τη συσχέτιση της δημοτικότητας του Ηρακλή με αυτή των αθλητών και των διασημοτήτων στη σύγχρονη εποχή, με τους δύο να δηλώνουν πως ο Ηρακλής ήταν ο Μάικλ Τζόρνταν της εποχής του.[15][16]

Μετά από πολλές συναντήσεις και συσκέψεις, οι Κλέμεντς και Μάσκερ έγραψαν αρκετές ιστορίες πριν προχωρήσουν στο πρώτο τους πρόχειρο σενάριο. Οι κωμικοί συγγραφείς Ντον ΜακΈνερι και Μπομπ Σω καλέστηκαν από την εκτελεστική παραγωγό Τζέιν Χίλεϊ για να δουλέψουν πάνω στον Ηρακλή, όπου η συμβολή τους ήταν «σημαντικό δομικό στοιχείο σαν να βάζεις κεφαλαία γράμματα στην αρχή κάθε πρότασης και να προσθέτεις τις τελείες και τα κόμματα». Στο μεταξύ, το πρόχειρό τους ξαναγράφτηκε από την Αϊρίν Μέκι,[17] φέρνοντας συνολικά περισσότερο χιούμορ και ορισμό στο σενάριο.[18]

Κάστινγκ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αρχικά, ο Ντόνι Όσμοντ πέρασε από ακρόαση για να χαρίσει τη φωνή του στον Ηρακλή, αλλά απορρίφθηκε καθώς η φωνή του θεωρήθηκε πολύ βαθιά.[19] Γράφοντας το ρόλο του Φιλοκτήτη, οι Μάσκερ και Κλέμεντς οραματίστηκαν τον Ντάνι Ντε Βίτο για τον ρόλο. Ωστόσο, ο Ντε Βίτο αρνήθηκε να περάσει από ακρόαση και έτσι οι Εντ Άσνερ, Έρνεστ Μποργκνάιν και Ντικ Λατέσα κλήθηκαν για να διαβάσουν για τον ρόλο. Μετά την ακρόασή του, ο Ρεντ Μπάτονς έφυγε δηλώνοντας: «Ξέρω τι θα κάνετε. Θα δώσετε αυτό τον ρόλο στον Ντάνι Ντε Βίτο!» Σύντομα, οι σκηνοθέτες και η παραγωγός Άλις Ντέγουϊ προσέγγισαν τον Ντε Βίτο σε ένα γεύμα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας Ματίλντα, όπου ο Ντε Βίτο υπέγραψε για τον ρόλο.[11]

Για κάθε ταινία κινουμένων σχεδίων από την Πεντάμορφη και το Τέρας, η Σούζαν Ίγκαν περνούσε από ακρόαση για έναν ρόλο μέχρι που πήρε το ρόλο της Μπελ στην παραγωγή του Μπρόντγουεϊ.[20] Μαθαίνοντας για τον Ηρακλή, η Ίγκαν επεδίωξε ενεργά τον ρόλο της Μεγάρα, αν και αποκάλυψε πως «ο Άλαν Μένκεν αρχικά με παρεμπόδισε από το να κυνηγήσω αυτό τον ρόλο. Είπε πως η πρωταγωνίστρια στον Ηρακλή έπρεπε να ήταν αυτή η κυνική εξυπνάκιας, που δε θα έπρεπε να ακούγεται καθόλου όπως η γλυκιά και αθώα Μπελ». Τελικά, ο Μένκεν μαλάκωσε και επέτρεψε στην Ίγκαν να περάσει από ακρόαση για τον ρόλο.[21] Η Ίγκαν διάβασε για τον ρόλο μπροστά σε ένα μικρόφωνο ενώ καταγραφόταν σε κάμερα, καθώς ο Μένκεν, ο μουσικός σκηνοθέτης της Πεντάμορφης Μάικλ Κόσαριν και οι παραγωγοί κάθισαν σε ένα τραπέζι με τα μάτια κλειστά. Εννέα μήνες μετά την συγχρονισμένη καταγραφή των αποτελεσμάτων, η Ίγκαν πήρε τον ρόλο.[22] Κατά τη διάρκεια της παραγωγής, δόθηκε αρχικά στη Μεγκ μια μπαλάντα με τον τίτλο «I Can't Believe My Heart», αλλά ο Κεν Ντάνκαν, ο επικεφαλής εικονογραφιστής για τον χαρακτήρα της Μεγκ, επεσήμανε πως το τραγούδι ήταν εκτός χαρακτήρα. Έτσι, οι Μένκεν και Ζίπελ συνέθεσαν αργότερα το «I Won't Say I'm In Love».[21]

Το κάστινγκ για τον Άδη αποδείχτηκε προβληματικό για τους Μάσκερ και Κλέμεντς. Όταν ο Ντε Βίτο ρώτησε τους σκηνοθέτες ποιον σκέφτονταν για τον ρόλο του Άδη, εκείνοι απάντησαν πως δεν είχαν επιλέξει κάποιον. Ως απάντηση, ο Ντε Βίτο ξεφούρνισε: «Γιατί δεν το ζητάτε από τον Τζακ [Νίκολσον];»[23] Όταν ο Ντε Βίτο ενημέρωσε τον Νίκολσον για το πρότζεκτ, την επόμενη εβδομάδα τα στούντιο ήταν διατεθειμένα να πληρώσουν τον Νίκολσον $500,000 για τον ρόλο, αλλά ο Νίκολσον απαίτησε χονδρικά $10–15 εκατομμύρια και 50% από τα έσοδα των πωλήσεων των προϊόντων του Άδη.[23] Απρόθυμα να μοιραστούν τα έσοδα των προϊόντων με τον ηθοποιό, τα στούντιο ήρθαν με μια αντιπροσφορά η οποία σε σχέση με αυτά που ζητούσε ο ηθοποιός, ήταν σημαντικά μικρότερη. Έτσι, ο Νίκολσον αποφάσισε να απορρίψει το πρότζεκτ.[23] Απογοητευμένοι από την άρνηση του Νίκολσον, οι Κλέμεντς και Μάσκερ τελικά επέλεξαν τον Τζον Λίθγκοου ως Άδη το φθινόπωρο του 1994. Έπειτα από εννέα μήνες προσπάθειας να κάνουν την απεικόνιση του Λίθγκοοου ως Άδη να δουλέψει, ο Λίθγκοου απελευθερώθηκε από τον ρόλο τον Αύγουστο του 1995.[24] Σύμφωνα με τον Μάσκερ, οι Ρον Σίλβερ, Τζέιμς Κόμπερν, Κέβιν Σπέισι, Φιλ Χάρτμαν και Ροντ Στάιγκερ έφτασαν στα στούντιο για να διαβάσουν για τον ρόλο του Άδη.[11] Επιπρόσθετα, ο εικονογραφιστής Νικ Ρανιέρι ισχυρίστηκε πως και οι Μάικλ Άιρονσαϊντ, Τέρενς Μαν και Μάρτιν Λαντάου πέρασαν από ακρόαση για τον ρόλο.[25] Όταν οι σκηνοθέτες κάλεσαν τον Τζέιμς Γουντς, εξεπλάγησαν με την ερμηνεία του και ο Γουντς προσλήφθηκε τον Οκτώβριο του 1995.[24] Ο Πόνος, ένα από τα τσιράκια του Άδη, γράφτηκε έχοντας τον Μπόμπκατ Γκόλντθγουεϊτ στο μυαλό, αν και ο ηθοποιός εξομολογήθηκε πως έπρεπε να περάσει από ακρόαση για τον ρόλο, έστω κι αν έπαιζε τον εαυτό του.[26]

Εικονογράφηση και σχεδιασμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1993, ο Ρον Κλέμεντς και ο Τζον Μάσκερ θυμήθηκαν στοργικά ένα εξώφυλλο του περιοδικού Time με τους Beatles, το οποίο είχε εικονογραφίσει ο καρτουνίστας Τζέραλντ Σκάρφε.[27] Ενώ δούλευε ως παραγωγός σχεδιασμού για τον Μαγικό Αυλό, ο Σκάρφε καλέστηκε σε μια περιοδεία στα στούντιο της Dinsey, όπου οι Κλέμεντς και Μάσκερ παρατήρησαν μια άμεση συσχέτιση μεταξύ του στυλ του Σκάρφε και αυτού των ελληνικών αμφορέων κι έτσι, με την άδεια των στούντιο, ο Σκάρφε προσλήφθηκε ως παραγωγός σχεδιασμού για το πρότζεκτ.[28] Ο Σκάρφε πραγματοποίησε ελάχιστη έρευνα, μη θέλοντας να επηρεαστεί από άλλες ερμηνείες, και έστειλε τριάντα δύο σκίτσα μέσω φαξ ή κούριερ,[29][28] φτάνοντας να δημιουργήσει τελικά περισσότερα από 700 σκίτσα κατά τη διάρκεια της παραγωγής.[30] Μέχρι τον Ιούλιο του 1995, ο Σκάρφε και δεκαπέντε σχεδιαστές και εικονογραφιστές ξεκίνησαν να δουλεύουν στην ανάπτυξη προτύπων για κάθε χαρακτήρα της ταινίας. Την ίδια χρονιά, οι σκηνοθέτες πήγαν για ερευνητικό ταξίδι σε Ελλάδα και Τουρκία για να εξερευνήσουν την κλασική Ελληνική μυθολογία.[31] Αφού το στυλ του Σκάρφε αποδείχτηκε να είναι πολύ ρευστό και χαοτικό για τους εικονογραφιστές, η παραγωγός σχεδιασμού Σου Νίκολς δημιούργησε γραφήματα αναφοράς για τους εικονογραφιστές όπου τα στοιχεία του στυλ του Σκάρφε, καθώς και οι κλασικές Ελληνικές εικονογραφίσεις, να μπορούν να προσαρμοστούν στη δουλειά τους.[32]

Η εικονογράφιση ξεκίνησε αρχές του 1995 με μια ομάδα περίπου 700 καλλιτεχνών, εικονογραφιστών και τεχνικών στο Μπέρμπανκ της Καλιφόρνια, ενώ τα στούντιο της Walt Disney στη Γαλλία συνέβαλαν σε περίπου δέκα λεπτά εικονογράφισης, συμπεριλαμβανομένου του τέλους με την κάθοδο των Τιτάνων και του Ηρακλή στον Κάτω Κόσμο.[33] Ο Αντρέας Ντέζα, ο επικεφαλής εικονογράφισης για τον Ηρακλή, σχολίασε πως η ομάδα που δούλεψε μαζί του για τον Ηρακλή ήταν «η μεγαλύτερη που δούλεψε ποτέ μαζί». Είχε δουλέψει στο παρελθόν σε άλλους χαρακτήρες (όπως ο Γκαστόν από την Πεντάμορφη και το Τέρας, ο Τζαφάρ από τον Αλαντίν και ο Σκαρ από τον Βασιλιά των Λιονταριών) με περίπου τέσσερις μόνο εικονογραφιστές στη διάθεσή του, ενώ για τον Ηρακλή είχε δώδεκα με δεκατρία άτομα.[4] Δεδομένου πως ο Ντέζα είχε δουλέψει πάνω σε τρεις κακούς στο παρελθόν, ο πρώτος χαρακτήρας που του προσφέρθηκε για να δουλέψει ήταν ο Άδης, αλλά ζήτησε να αναλάβει τον Ηρακλή - «Γνώριζα πως θα ήταν πιο δύσκολο και μεγαλύτερη πρόκληση, αλλά απλά χρειαζόμουν αυτή την εμπειρία στο βιογραφικό μου».[34] Ακολουθώντας την κυκλοφορία της Ποκαχόντας, η εικονογράφιση του Άδη δόθηκε αρχικά στον Έρικ Γκόλντμπεργκ, όταν πίστευαν πως ο Τζακ Νίκολσον θα έπαιζε τον χαρακτήρα. Όταν όμως ο Νίκολσον απέρριψε το πρότζεκτ, ο Γκόλντμπεργκ δεν έδειχνε πια ενδιαφέρον να εικονογραφίσει τον χαρακτήρα. Περίπου την ίδια περίοδο, η εικονογράφιση του Φιλοκτήτη ανατέθηκε στον Κρις Μπακ, αλλά όταν εγκατέλειψε την παραγωγή του Ηρακλή, ο χαρακτήρας έμεινε χωρίς επικεφαλής εικονογραφιστή.[35] Όταν ο Ντε Βίτο υπέγραψε για τον ρόλο, ο Γκόλντμπεργκ αποφάσισε να αναλάβει τον Φιλοκτήτη σημειώνοντας τις ομοιότητες με τον Ντε Βίτο στο κοντό ανάστημα και τη φαλάκρα. Καθ'όλη την παραγωγή, υπήρξαν είκοσι-εφτά σχέδια για τον χαρακτήρα,[36] με τον Γκόλντμπεργκ να δημιουργεί κυριολεκτικά μια καρικατούρα του Ντε Βίτο με κέρατα, πριν ασκηθεί βέτο από τους σκηνοθέτες. Διατηρώντας τα χαρακτηριστικά του Ντε Βίτο, ο Γκόλντμπεργκ εμπνεύστηκε από τον Γκρινιάρη της Χιονάτης και τον Βάκχο της Φαντασίας από άποψη προσωπικότητας και δομής του προσώπου για να φτιάξει τον χαρακτήρα.[37]

Για τη Ύδρα, ο Σκάρφε παρέδωσε προκαταρκτικά σχέδια για να δώσει στο μυθικό τέρας τους απαιτούμενους κυνόδοντες και τους ελικοειδείς λαιμούς, πριν μεταφερθεί η δουλειά στην ψηφιακή ομάδα εικονογράφισης με επικεφαλής τον Ρότζερ Γκουλντ. Η Ύδρα σκαλίστηκε σε ένα πήλινο μοντέλο με τις διαστάσεις να μεταφέρονται σε ψηφιακό γραμμικό μοντέλο, όπου κι έγινε η τελική εικονογράφηση τους τέρατος.[38] Νωρίς στην παραγωγή, οι σκηνοθέτες αποφάσισαν πως η Ύδρα θα είχε τελικά τριάντα κεφάλια με το βασικό ένα να δημιουργείται από τους εικονογραφιστές και αυτό να πολλαπλασιάζεται από τον υπολογιστή στο κατάλληλο κι επιθυμητό μέγεθος. Συνολικά, δεκατρείς εικονογραφιστές και τεχνικοί σκηνοθέτες ξόδεψαν περίπου ενάμιση χρόνο για να δημιουργήσουν μια τετράλεπτη σκηνή μάχης.[39] Επιπρόσθετα, επειδή οι σκηνοθέτες οραματίστηκαν τον Όλυμπο ως μια πόλη από σύννεφα, ζωγράφισαν φόντα από σύννεφα και εικόνες που έμοιαζαν με σύννεφα συγχωνεύθηκαν με τα εφέ της εικονογράφισης για να δημιουργήσουν μια τεχνική μορφοποίησης, η οποία χρησιμοποιήθηκε για την κούνια του βρέφους Ηρακλή και για την ανάκλιντρη καρέκλα του Δία.[18]

Μουσική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το soundtrack του Ηρακλή φέρει τον τίτλο Hercules: An Original Walt Disney Records Soundtrack. Αποτελείται από μουσική που συνέθεσε ο Άλαν Μένκεν σε στίχους του Ντέιβιντ Ζίπελ, ενορχήστρωση των Ντάνιελ Τρουμπ και Μάικλ Σταρόμπιν[40] και τις φωνές των Λίλιας Γουάιτ, ΛαΣανζέ, Ροζ Ράιαν, Ρότζερ Μπαρτ, Ντάνι Ντε Βίτο και Σούζαν Ίγκαν ανάμεσα σε άλλους. Το άλμπουμ περιέχει επίσης τη σινγκλ εκδοχή του «Go the Distance» σε ερμηνεία του Μάικλ Μπόλτον. Για την Ισπανική προσαρμογή της ταινίας, το «Go the Distance» ξαναηχογραφήθηκε από τον Ρίκι Μάρτιν και κυκλοφόρησε ως σινγκλ με τον τίτλο «No Importa La Distancia», το οποίο επίσης γνώρισε μεγάλη επιτυχία τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες, όσο κι εκτός. Στην Τουρκική προσαρμογή της ταινίας, το «Go the Distance» ερμήνευσε ο Ταρκάν, ο οποίος χάρισε και τη φωνή του στον Ηρακλή.

Τον Μάρτιο του 1994, ο Ζίπελ ανέλαβε να γράψει τους στίχους για τα τραγούδια της ταινίας μαζί με τον Άλαν Μένκεν.[41] Ο Ζίπελ είχε συνεργαστεί και στο παρελθόν με τον Μένκεν στο θεατρικό έργο It's Better With a Band και στο μιούζικαλ Diamonds, το οποίο σκηνοθέτησε ο Χάρολντ Πρινς.[42] Χαρακτηριστικά για την ταινία, η ιδέα να ενσωματωθεί γκόσπελ μουσική στα τραγούδια προτάθηκε από τον συν-σεναριογράφο και συν-σκηνοθέτη Τζον Μάσκερ, αλλά ο Μένκεν προτίμησε «κάτι πολύ κλασικό και Ελληνικό - μια προσέγγιση πιο Candice».[43] Ο Μάσκερ εξήγησε πως «η γκόσπελ είναι ένα είδος μουσικής που λέει μια ιστορία. Μπορεί να είναι αναζωογονητική, ειδικά όταν κάνει τους πάντες να χορεύουν. Ψάχναμε για ένα σύγχρονο ισοδύναμο για τις Ελληνικές αναφορές και αυτό το στυλ μουσικής έμοιαζε να είναι ψυχαγωγικό αλλά και απόμακρο την ίδια στιγμή».[44] Η αρχική προσέγγιση για την απεικόνιση των Μουσών έγινε προς το συγκρότημα Spice Girls, με την πρόσκληση να τραγουδήσουν κι ένα από τα τραγούδια της ταινίας, αλλά απέρριψαν την πρόταση λόγω σύγκρουσης προγραμματισμού.[45]

Για την ποπ εκδοχή του «Go the Distance», ο Μένκεν επέλεξε προσωπικά τον Μάικλ Μπόλτον για να ηχογραφήσει το σινγκλ,[46] για το οποίο η Columbia Records πλήρωσε ένα ακοινοποίητο ποσό στην Walt Disney Records για τα δικαιώματα του soundtrack.[47] Το «Go the Distance» ήταν υποψήφιο τόσο για Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού όσο και για Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Τραγουδιού, αλλά έχασε από την επιτυχία της Σελίν Ντιόν «My Heart Will Go On» από την ταινία Τιτανικός.

Η Μπελίντα Καρλάιλ ηχογράφησε δύο εκδοχές του «I Won't Say (I'm in Love)» και συμμετείχε επίσης σε ένα μουσικό βίντεο για λόγους προώθησης της ταινίας. Αν και στην Αγγλική εκδοχή της ταινίας το τραγούδι τελικά δεν χρησιμοποιήθηκε, αρκετές ξένες εκδοχές το συμπεριέλαβαν στη θέση της επανάληψης του «A Star Is Born» στους τίτλους τέλους της ταινίας. Κάποιες από αυτές τις εκδοχές περιλαμβάνουν τη Σουηδική, τη Φιλανδική, την Ισλανδική και τη Ρωσική. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως η Σουηδική έκδοση του DVD της ταινίας το αντικατέστησε με την επανάληψη του «A Star Is Born».

Λίστα κομματιών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξώφυλλο soundtrack

Όλοι οι στίχοι είναι από στον Ντέιβιντ Ζίπελ, όλη η μουσική είναι από από τον Άλαν Μένκεν.

Αρ. TίτλοςΕρμηνευτές Διάρκεια
1. "Long Ago..."  Τσάρλτον Ίστον 0:30
2. "The Gospel Truth/Main Title"  Λίλιας Γουάιτ, ΛαΣανζέ, Ροζ Ράιαν, Σέριλ Φρίμαν και Βανίς Τόμας 2:25
3. "The Gospel Truth II"  Ροζ Ράιαν 0:59
4. "The Gospel Truth III"  Λίλιας Γουάιτ, ΛαΣανζέ, Ροζ Ράιαν, Σέριλ Φρίμαν και Βανίς Τόμας 1:05
5. "Go the Distance"  Ρότζερ Μπαρτ 3:14
6. "Oh Mighty Zeus"    0:46
7. "Go the Distance (Reprise)"  Ρότζερ Μπαρτ 0:57
8. "One Last Hope"  Ντανι Ντε Βίτο 3:00
9. "Zero to Hero"  Τόουεϊθα Ατζί, Λίλιας Γουάιτ, ΛαΣανζέ, Ροζ Ράιαν, Σέριλ Φρίμαν και Βανίς Τόμας 2:20
10. "I Won't Say (I'm in Love)"  Σούζαν Ίγκαν, Λίλιας Γουάιτ, ΛαΣανζέ, Ροζ Ράιαν, Σέριλ Φρίμαν και Βανίς Τόμας 2:20
11. "A Star Is Born"  Λίλιας Γουάιτ, ΛαΣανζέ, Ροζ Ράιαν, Σέριλ Φρίμαν και Βανίς Τόμας 2:04
12. "Go the Distance (Single)"  Μάικλ Μπόλτον 4:42
13. "The Big Olive"    1:07
14. "The Prophecy"    0:53
15. "Destruction of the Agora"    2:07
16. "Phil's Island"    2:25
17. "Rodeo"    0:39
18. "Speak of the Devil"    1:30
19. "The Hydra Battle"    3:28
20. "Meg's Garden"    1:14
21. "Hercules' Villa"    0:37
22. "All Time Chump"    0:38
23. "Cutting the Thread"    3:23
24. "A True Hero/A Star Is Born (End Title)"  Λίλιας Γουάιτ, ΛαΣανζέ, Ροζ Ράιαν, Σέριλ Φρίμαν και Βανίς Τόμας 5:33
Συν. διάρκεια:
 47:56

Κυκλοφορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Προώθηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 4 Φεβρουαρίου 1997, η Disney ξεκίνησε την προωθητική καμπάνια της ταινίας με μια πεντάμηνη προωθητική περιοδεία με το όνομα «Disney's Hercules Mega Mall Tour» με χορηγό τη Chevrolet Venture. Η περιοδεία πέρασε από 20 πόλεις ξεκινώντας από την Ατλάντα στην Τζόρτζια. Με κάτι που είχε χρησιμοποιηθεί και στις προωθητικές καμπάνιες των ταινιών Ποκαχόντας και Η Παναγία των Παρισίων, η περιοδεία περιελάμβανε έντεκα αξιοθέατα συμπεριλαμβανομένων μιας θεατρικής παράστασης, ένα καρουζέλ με θέμα το μωρό Πήγασο, ένα πανηγύρι με παιχνίδια που είχαν θέμα τον Ηρακλή και ένα δεκάλεπτο εργαστήρι εικονογράφισης το οποίο παρουσίαζε ο ίδιος ο Αντρέας Ντέζα, όπου οι επισκέπτες θα προσπαθούσαν να ζωγραφίσουν τον Ηρακλή.[48][49][50]

Στις 14 Ιουνίου, η πρεμιέρα της ταινίας συνοδεύτηκε από μια παρέλαση ηλεκτρικού φωτός που έγινε στην Times Square. Η παρέλαση των φωταγωγημένων αρμάτων ταξίδεψε από τον 42ο δρόμο του Μανχάταν στην Πέμπτη Λεωφόρο και στον 66ο δρόμο και σε αυτήν συμμετείχαν αρκετές διασημότητες όπως οι Λώρεν Χάτον, Χάρβεϊ Καϊτέλ, Άντι Γκαρσία, Μπάρμπαρα Γουόλτερς, Μάικλ Μπόλτον και Μαριλού Χένερ, καθώς επίσης και αθλητές Ολυμπιακών αγώνων.[51] Το γεγονός αυτό προκάλεσε κάποιες αντιδράσεις καθώς ο πρώην δήμαρχος της Νέας Υόρκης Εντ Κοτς, προέβαλε ενστάσεις στο να παραδοθεί η πόλη στην Disney, και οι κριτικοί εξέφρασαν την απορία σχετικά με το τι είναι διατεθειμένοι να δώσουν οι πολιτικοί σε μια ιδιωτική εταιρία με αντάλλαγμα την επένδυση.[52] Επίσης, περίπου 100 μέλη της Εθνικής Ένωσης Εργαζομένων και Τεχνικών Εκπομπών χρησιμοποίησαν την περίσταση για να διαμαρτυρηθούν σχετικά με τη νέα συμφωνία της Disney με το ABC,[53] με τον τοπικό πρόεδρο της ένωσης, Τόνι Καπιτάνο, να παραπονιέται λέγοντας «Πιστεύω πως ο Δήμαρχος παρέδωσε την πόλη στη Disneyland» και 5000 επιχειρήσεις και κάτοικοι της περιοχής ένιωσαν άσχημα όταν τους ζητήθηκε να σβήσουν τα φώτα τους όταν θα περνούσε η παρέλαση.[54] Μετά την παρέλαση, ένα ιδιωτικό πάρτι έλαβε χώρα στο συγκρότημα του Chelsea Piers, όπου οι καλεσμένοι δείπνησαν απολαμβάνοντας τη Σούζαν Ίγκαν να ερμηνεύει τραγούδια από την ταινία δίπλα στον ποταμό Χάντσον και δεκάλεπτη επίδειξη πυροτεχνημάτων.[51]

Επιπρόσθετα, η ταινία συνοδεύτηκε με διάφορα εμπορικά προϊόντα,[55] καθώς επίσης και με προωθητικές καμπάνιες σε συνεργασία με 85 δικαιούχες εταιρίες, συμπεριλαμβανομένων των McDonald's, Mattel, Nestlé και Hallmark.[56][57][58] Ο Ηρακλής έλαβε επίσης την πρώτη προσαρμογή για το Disney on Ice πριν ακόμα η ταινία κυκλοφορήσει.[59]

Home media[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ηρακλής κυκλοφόρησε πρώτα σε VHS και laserdisc στις Ηνωμένες Πολιτείες στις 3 Φεβρουαρίου 1998, ως μέρος της συλλογής «Τα Αριστουργήματα της Disney». Μέχρι το καλοκαίρι του 1998, οι πωλήσεις και οι ενοικιάσεις έφεραν συνολικά έσοδα $165 εκατομμύρια.[60] Στις 9 Νοεμβρίου 1999, ο Ηρακλής κυκλοφόρησε σε μια περιορισμένη έκδοση DVD για περίοδο εξήντα ημερών, πριν αποσυρθεί από την αγορά.[61] Τον Ιανουάριο του 2000, η Disney ξεκίνησε τη συλλογή «Τα χρυσά κλασικά της Disney», με τον Ηρακλή να επανακυκλοφορεί σε VHS και DVD την 1η Αυγούστου 2000.[62] Το DVD περιελάμβανε την ταινία σε διαστάσεις 1.66:1 και πιστοποιημένη από την THX. Συνοδευόταν από ειδικά ένθετα όπως ένα βίντεο του πώς φτιάχτηκε ο Ηρακλής («The Making of Hercules») και το μουσικό βίντεο του τραγουδιού «Go The Distance» σε ερμηνεία του Ρίκι Μάρτιν, καθώς επίσης και ένα φυλλάδιο δραστηριοτήτων με τίτλο «Animals of the Outback».[63] Η ταινία κυκλοφόρησε σε μια Ειδική Έκδοση Blu-Ray, DVD και Ψηφιακή HD στις 10 Ιουνίου 2014.[64]

Από την 1η Σεπτεμβρίου 2017, ο Ηρακλής είναι διαθέσιμος στο Netflix.[65]

Βιντεοπαιχνίδια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κύριο λήμμα: Disney's Hercules

Ένα βιντεοπαιχνίδι με τον τίτλο Disney's Hercules αναπτύχθηκε από την Eurocom και κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 1997 για το PlayStation και τους προσωπικούς υπολογιστές. Ένα ακόμη παιχνίδι αναπτύχθηκε από τα Tiertex Design Studios και κυκλοφόρησε για το Game Boy από την THQ τον ίδιο μήνα.

Υποδοχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Box office[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι αναλυτές της Wall Street υπολόγισαν πως ο Ηρακλής θα μπορούσε να έχει έσοδα κάπου στα $150 εκατομμύρια στις Ηνωμένες Πολιτείες, βασισμένοι στην εκτεταμένη προωθητική καμπάνια και στο ότι είχε έναν ελαφρύτερο, χιουμοριστικό τόνο όπως και ο Αλαντίν.[66] Ο Ηρακλής ξεκίνησε την περιορισμένη κυκλοφορία του στη Βόρεια Αμερική στις 13 Ιουνίου 1997, όπου προβλήθηκε μόνο σε μια επιλεγμένη αίθουσα. Κατά το Σαββατοκύριακο προβολής (13-15) είχε έσοδα $249,567 στο box office, φτάνοντας στην δέκατη τρίτη θέση.[67] Το επόμενο Σαββατοκύριακο, η ταινία είχε έσοδα $1.45 εκατομμύρια σε δύο εβδομάδες, όπου έπαιξε σε δύο επιλεγμένες αίθουσες.[68] Ακολούθησε η γενική κυκλοφορία στις 27 Ιουνίου 1997, όπου η ταινία προβλήθηκε σε 2,621 αίθουσες. Κατά το πρώτο Σαββατοκύριακο προβολής (27-29), οι αναλυτές του box office υπολόγισαν πως ο Ηρακλής είχε έσοδα $21.5 εκατομμύρια φτάνοντας στη δεύτερη θέση του box office, πίσω από την ταινία Αδίστακτα/Πρόσωπα, η οποία είχε έσοδα $22.7 εκατομμύρια.[69][70]

Τις δύο πρώτες εβδομάδες της γενικής κυκλοφορίας, ο Ηρακλής έφτασε τα $58 εκατομμύρια στο box office, χαμηλότερα σε σχέση με την Ποκαχόντας που είχε έσοδα $80 εκατομμύρια και τον Βασιλιά των Λιονταριών που είχε έσοδα $119 εκατομμύρια στις αντίστοιχες δύο εβδομάδες. Θεωρούμενη ως αποτυχία για τους μετόχους της Disney, η τιμή της μετοχής της εταιρίας έπεσε κατά 9.7%. Για αυτό το αποτέλεσμα, τα στελέχη έριξαν το φταίξιμο στον «μεγαλύτερο ανταγωνισμό» που είχε η ταινία στο box office.[71] Μέχρι το τρίτο Σαββατοκύριακο προβολής, ο πρόεδρος της Buena Vista Pictures Distribution Ντικ Κουκ, ομολόγησε πως ανταγωνιστικές οικογενειακές ταινίες όπως οι Άνδρες με τα Μαύρα και Μπάτμαν & Ρόμπιν έπαιξαν ρόλο στη μειωμένη απόδοση της ταινίας στο box office, αλλά προέβλεψε πως η ταινία θα λάμβανε συνολικά παγκοσμίως έσοδα $300 εκατομμυρίων.[72] Παρομοίως, και οι αναλυτές ψυχαγωγίας στόχευσαν την έλλειψη ενδιαφέροντος για τον Ηρακλή από τους ενήλικες και τους εφήβους, κάτι που δε συνέβη στις ταινίες Η Πεντάμορφη και το Τέρας, Αλαντίν και Ο Βασιλιάς των Λιονταριών.[73] Μέχρι την άνοιξη του 1998, ο Ηρακλής είχε έσοδα $99 εκατομμύρια[74] και μαζί με τα διεθνή έσοδα, έφτασε συνολικά τα $253 εκατομμύρια.[2]

Κριτικές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η σελίδα συλλογής κριτικών Rotten Tomatoes δίνει στην ταινία ποσοστό αποδοχής 83% με μέσο όρο 7/10, βασισμένο σε 54 κριτικές. Στο τμήμα ομοφωνίας της σελίδας διαβάζουμε: «Γρήγορο και γεμάτο με δεκάδες αναφορές στην ποπ κουλτούρα, ο Ηρακλής μπορεί να μην στέκεται στα ίσα με το πάνθεον των πραγματικά κλασικών ταινιών της Disney, αλλά είναι πολύ διασκεδαστικός».[3] Η ψηφοφορία κοινού στο CinemaScore έδωσε στην ταινία βαθμό «Α» σε μια κλίμακα από το Α+ μέχρι το F.[75]

Ο Τζέιμς Γουντς έλαβε καθολική αναγνώριση από τους κριτικούς για την ερμηνεία του ως Άδης. Γράφοντας για το Entertainment Weekly, ο Όουεν Γκλέιμπερμαν βαθμολόγησε την ταινία με Α- αποθεώνοντας τον Γουντς ότι ήταν η πιο συναρπαστική ερμηνεία του από την ταινία Σαλβαδόρ και γράφοντας πως «η ερμηνεία του Γουντς είναι εμπνευσμένη από το ανέκφραστο θέατρο ποικιλιών. Η ξηρή χιουμοριστική του διάθεση είναι ξεκαρδιστικά αταίριαστη - είναι σαν ένας εχθρικός, εξυπνάκιας πωλητής παγιδευμένος στο σώμα του Αντίχριστου».[76] Ο Ρότζερ Ίμπερτ από την εφημερίδα Chicago Sun-Times έγραψε μια θετική κριτική για την ταινία, απολαμβάνοντας την ιστορία αλλά και την εικονογράφιση. Ο Ίμπερτ επαίνεσε επίσης την απεικόνιση του Άδη από τον Γουντς, δηλώνοντας πως ο Γουντς φέρνει «κάτι από την ίδια λεκτική εφευρετικότητα που έφερνε και ο Ρόμπιν Γουίλιαμς στην ταινία Αλαντίν».[77] Ομοίως, ο κριτικός ταινιών Τζιν Σίσκελ από την Chicago Tribune, αν και έδωσε 2/4 στην ταινία, έδωσε συγχαρητήρια στο ότι «ο μόνος αξέχαστος χαρακτήρας της ταινίας είναι ο καλά σχεδιασμένος κακός Άδης (με τη φωνή του Τζέιμς Γουντς), ο οποίος επιδιώκει να φέρει τον Ηρακλή στη σκοτεινή πλευρά. Ο Άδης ακολουθεί το μοτίβο του τζίνι που ο Ρόμπιν Γουίλιαμς έδωσε στον Αλαντίν».[78] Η Τζάνετ Μάσλιν από την εφημερίδα The New York Times επαίνεσε επίσης την ερμηνεία του Γουντς λέγοντας: «Ο Γουντς επιδεικνύει με πλήρη ζωντάνια ενός νευρικού κακού που σχεδίασε ο Σκάρφε» και πρόσθεσε «σε κάθε επίπεδο, επίγειο ή άλλο, ο δαιμόνιος νέος εικονογραφημένος Ηρακλής είναι αρκετά θεϊκός».[79] Ο Τζέιμς Μπεραρντινέλι, κριτικός ταινιών για την ReelViews, έδωσε στην ταινία 3/4 γράφοντας: «ο αληθινός σταρ της ταινίας είναι ο Τζέιμς Γουντς, του οποίου ο Άδης είναι η πιο ζωντανή δημιουργία της Disney από το τζίνι του Ρόμπιν Γουίλιαμς. Ο Άδης είναι ένας ζωηρός κακός με ένα εξαιρετικό ρεπερτόριο ατακών. Και, αν και ο Γουντς δεν είναι τόσο πολύ χαμαιλέων φωνής όπως ο Γουίλιαμς, τον πλησιάζει αρκετά που δεν έχει σημασία».[80]

Το στυλ του Σκάρφε και η εμπνευσμένη από αυτόν εικονογράφιση της ταινίας έλαβε μικτές κριτικές με τον Μπεραρντινέλι να την επισημαίνει ως το πιο απογοητευτικό στοιχείο της ταινίας σημειώνοντας: «αυτή η προσέγγιση κάνει την ταινία να δείχνει βιαστική και, σε κάποιες στιγμές, ανολοκλήρωτη. Δεν είναι πάντα ένα οπτικό θαύμα - ακόμα και οι σκηνές που έγιναν σε υπολογιστή δεν εντυπωσιάζουν. Οι σκηνές που είχαν σκοπό να προσφέρουν ένα μεγαλύτερο θέαμα - ο Όλυμπος και ο Κάτω Κόσμος - προκαλούν κάτι περισσότερο από χασμουρητό».[80] Παρομοίως, ο Σίσκελ σημείωσε την έκπληξή του στο «πόσο μαλακή και φτηνή δείχνει η εικονογράφιση».[78] Γράφοντας για την εφημερίδα The Washington Post, ο Ντισόν Χάουι επέκρινε την εικονογράφιση ως «μια από τις χειρότερες που έχω δει, συμπεριλαμβανομένων και των σκουπιδιών των ταινιών του Ντον Μπλουθ και κάθε άχρηστων καρτούν που μεταδίδονται για ψυχαγωγία στην πρωινή Σαββατιάτικη τηλεόραση. Στον Ηρακλή, η αρχαία Θήβα μοιάζει σαν ένα βιαστικό σκίτσο από την τηλεοπτική σειρά The Magic School Bus και κανένας αθάνατος που σέβεται τον εαυτό του δε θα δεχόταν ούτε νεκρός να βρεθεί σε αυτή την απλοϊκή απεικόνιση του Ολύμπου».[81] Ωστόσο, ο Κένεθ Τουράν από την εφημερίδα Los Angeles Times σημείωσε πως η εικονογράφιση «έχει τόσο όσο από μια διαφορετική ματιά για να κάνει τα πράγματα ενδιαφέροντα» και επαίνεσε την Ύδρα ως ένα τεχνολογικό θαύμα.[82]

Παρομοίως, η μουσική έλαβε μικτές κριτικές με τη Ρίτα Κέμπλεϊ από την Washington Post να γράφει: «Όπως και τα άλλα τραγούδια του βετεράνου της Disney Άλαν Μένκεν και του νέου του στιχουργού, Ντέιβιντ Ζίπελ, φέρνουν εις πέρας τη δουλειά αλλά δεν συνεισφέρουν κάτι το ιδιαίτερο. Η μουσική επένδυση είναι επηρεασμένη από γκόσπελ, μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ, ποιητική μουσική και R&B, αλλά το μοναδικό μπαχαρικό της είναι η ποικιλία της».[83] Ο κριτικός ταινιών του Variety, Λέοναρντ Κλάντι, σημείωσε την έλλειψη της διακριτικότητας της μουσικής γράφοντας πως ο Μένκεν «κτυπάει τόσες πολλές κουρασμένες νότες στην έκτη του μουσική επένδυση για ταινία κινουμένων σχεδίων» και «απλά δεν υπάρχει ένα τραγούδι που να σε κάνει να το σιγοτραγουδάς καθώς βγαίνεις από την αίθουσα και μπαλάντες όπως το «Go the Distance» θα χρειαστούν αρκετές επαναλήψεις για να αποτελέσουν υλικό για λίστες αναπαραγωγής».[84]

Αντιδράσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Disney σκόπευε να κάνει την πρεμιέρα της ταινίας στον λόφο της Πνύκας, αλλά η ελληνική κυβέρνηση απέρριψε την πρόταση όταν τα ελληνικά μίντια και ο κόσμος επέκριναν την ταινία. Η εφημερίδα Αδέσμευτος Τύπος απεκάλεσε την ταινία «ακόμα μια περίπτωση που οι ξένοι στρεβλώνουν την ιστορία και την κουλτούρα μας μόνο και μόνο για να ταιριάζει στα οικονομικά τους συμφέροντα».[85]

Βραβεία και υποψηφιότητες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βραβεία Κατηγορία Υποψήφιοι Αποτέλεσμα
Όσκαρ[86] Καλύτερο Τραγούδι «Go the Distance» (Άλαν Μένκεν & Ντέιβιντ Ζίπελ) Υποψηφιότητα
Χρυσές Σφαίρες[87] Καλύτερο Τραγούδι «Go the Distance» Υποψηφιότητα
Βραβεία Saturn[88] Καλύτερη Ταινία Φαντασίας Υποψηφιότητα
Βραβεία Blockbuster Entertainment[89] Καλύτερη Οικογενειακή Ταινία Κινουμένων Σχεδίων Υποψηφιότητα
Καλύτερο Τραγούδι από Ταινία «Go the Distance» Υποψηφιότητα
Βραβεία Young Artist[90] Καλύτερη ερμηνεία νεαρού ηθοποιού φωνής Τζος Κίτον για τη φωνή του εφήβου Ηρακλή Υποψηφιότητα
Βραβεία Annie[91] Καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων Υποψηφιότητα
Ατομική επιτυχία στην παραγωγή Άλις Ντέγουϊ, Τζον Μάσκερ και Ρον Κλέμεντς Νίκη
Ατομική επιτυχία στη σκηνοθεσία Τζον Μάσκερ και Ρον Κλέμεντς Νίκη
Ατομική επιτυχία στην εικονογράφιση Κεν Ντάνκαν (Ως επικεφαλής εικονογράφισης για τη Μεγκ) Υποψηφιότητα
Νικ Ρανιέρι (Ως επικεφαλής εικονογράφισης για τον Άδη) Νίκη
Ατομική επιτυχία στα κινούμενα εφέ Μάουρο Μαρέσα Νίκη

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ «Hercules». British Board of Film Classification. Ανακτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2018. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 «Hercules (1997)». Box Office Mojo. Ανακτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2018. 
  3. ↑ 3,0 3,1 «Hercules (1997)». Rotten Tomatoes. Ανακτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2018. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 «The Quick Draw Artists». Disney Adventures: 44–49. Σεπτέμβριος 1997. 
  5. ↑ Keaton, Josh (3 Ιουνίου 2012). «Some thoughts on that whole Avengers: EMH dubbing thing». Tumblr. Ανακτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2018. 
  6. ↑ «`Odyssey,` Sinbad, Pocahontas Getting Disney Treatment». Los Angeles Daily News (Chicago Tribune). 2 Ιουλίου 1992. http://articles.chicagotribune.com/1992-07-02/features/9202290009_1_songs-aladdin-studio-chairman-jeffrey-katzenberg. Ανακτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2018. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 Thomas 1997, σελ. 164.
  8. ↑ Stack, Peter (22 Ιουνίου 1997). «Disney Muscles In on Greek Myth / `Hercules' a product of research as much as drawing». San Francisco Gate. http://www.sfgate.com/entertainment/article/Disney-Muscles-In-on-Greek-Myth-Hercules-a-2821105.php. Ανακτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2018. 
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Hill, Jim (5 Απριλίου 2001). «Who the hell do we get to play Hades?». Jim Hill Media. Ανακτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2018. 
  10. ↑ Seigel, Robert (2 Ιουλίου 2012). «The History of Disney's Treasure Planet». blu-ray.com. Ανακτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2018. 
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 Gillespie, Sarah Ashman (7 Μαΐου 2012). «John Musker Question Countdown #3». howardashman.com. Ανακτήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2018. 
  12. ↑ Rebello & Healey 1997, σελ. 54–6.
  13. ↑ Hart, John (22 Ιουνίου 1997). «Disney's `Hercules' Plays Up The Comic Side Of An Epic Tale – Missing From The Disney Treatment Of The Hercules Story Will Be Some Darker Details Of His Life, Including His Illegitimate Birth.». The Seattle Times. http://community.seattletimes.nwsource.com/archive/?date=19970622&slug=2545749. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  14. ↑ 14,0 14,1 Thomas 1997, σελ. 165–6.
  15. ↑ Rizzo, Frank (17 Ιουνίου 1997). «Hercules Gets A Makeover». Hartford Courant. http://articles.courant.com/1997-06-17/news/9706170026_1_hercules-danny-devito-half-goat. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  16. ↑ Rickey, Carrie (22 Ιουνίου 1997). «Hercules, The Original Superhero He's A Myth Who's Hard To Miss, Starring On Tv And In A New Film. The Latter, By Disney, Cleans Up His Story Considerably.». The Philadelphia Inquirer. http://articles.philly.com/1997-06-22/entertainment/25525365_1_zeus-alcmene-hercs#sthash.RQuKSrJB.dpuf. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2015. 
  17. ↑ Rebello & Healey 1997, σελ. 58–9.
  18. ↑ 18,0 18,1 «Hercules: About The Production». Film Scouts. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  19. ↑ Vancheri, Barbara (17 Ιουνίου 1998). «Busy Donny Osmond makes a captain sing». Pittsburgh Post-Gazette. https://news.google.com/newspapers?nid=1129&dat=19980617&id=ONBRAAAAIBAJ&sjid=l28DAAAAIBAJ&pg=4764,5671589&hl=en. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  20. ↑ Hicks, Chris (28 Ιουνίου 1997). «Voice behind 'Beauty' takes on tough-minded Megara in 'Hercules'». The Deseret News. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2018-08-18. https://web.archive.org/web/20180818085531/https://www.deseretnews.com/article/568956/Voice-behind-Beauty-takes-on-tough-minded-Megara-in-Hercules.html?pg=all. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  21. ↑ 21,0 21,1 Hill, Jim (19 Οκτωβρίου 2012). «Disney favorite Susan Egan to perform this Sunday afternoon at LBCC's Music Scholarship Gala Concert». Jim Hill Media. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  22. ↑ «Susan Egan: Belle, Meg, Glamour and Goop — Part 2». The Mouse Castle. 1 Αυγούστου 2012. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 Hill, Jim (5 Απριλίου 2001). «Who the hell do we get to play Hades? (Part 2)». The Laughing Place. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  24. ↑ 24,0 24,1 Hill, Jim (5 Απριλίου 2001). «Who the hell do we get to play Hades? (Part 3)». The Laughing Place. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  25. ↑ Ranieri, Nik (23 Μαΐου 2015). «IN SEARCH OF HADES». Facebook. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  26. ↑ «Disney hopes 'Hercules' will have strong appeal». CNN. 27 Ιουνίου 1997. http://edition.cnn.com/SHOWBIZ/9706/27/hercules/. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  27. ↑ Preston, Peter (21 Νοεμβρίου 1997). «Labour of Hercules». Mail & Guardian. http://mg.co.za/article/1997-11-21-labour-of-hercules. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  28. ↑ 28,0 28,1 Smith, Steven (26 Ιουνίου 1997). «The Soul of 'Hercules'». Los Angeles Times. http://articles.latimes.com/1997-06-26/entertainment/ca-6922_1_hercules-scarfe-character. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  29. ↑ Thomas 1997, σελ. 137.
  30. ↑ Dawes, Ann (25 Ιουνίου 1997). «`Hercules' design muscles in on Disney: London Cartoonist Scarfe Encouraged To Apply His Sweeping, Anarchic Style.». The Free Library. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-03-05. https://web.archive.org/web/20160305125452/https://www.thefreelibrary.com/%60HERCULES%27+DESIGNER+MUSCLES+IN+ON+DISNEY%3A+LONDON+CARTOONIST+SCARFE...-a083871976. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  31. ↑ «The Great Greek Hero». The Sunday Times. 9 Νοεμβρίου 1997. http://www.sundaytimes.lk/971109/mirror2.html. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  32. ↑ Dreher, Ron (22 Ιουνίου 1997). «'Hercules' Is A Bit Hipper This Time Out». Orlando Sentinel. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-03-04. https://web.archive.org/web/20160304130239/http://articles.orlandosentinel.com/1997-06-22/entertainment/9706201020_1_hercules-john-musker-scarfe. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  33. ↑ «Hercules Fact Sheet—Waaay Long!!!!». Google Groups. 12 Μαρτίου 1997. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  34. ↑ Andreas Deja. Interview. Interview: Animator Andreas Deja. 11 Μαρτίου 2003. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018.
  35. ↑ Ranieri, Nik (8 Μαΐου 2015). «WE DON'T KNOW JACK». Facebook. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  36. ↑ Strickler, Jeff (29 Ιουνίου 1997). «`Hercules' got DeVito's goat; `Phil' looks like actor and animator» (Fee required). Star Tribune. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2018-08-20. https://web.archive.org/web/20180820172621/https://www.highbeam.com/doc/1G1-62612426.html. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  37. ↑ Thomas 1997, σελ. 210.
  38. ↑ Saunders, Michael (22 Ιουνίου 1997). «Disney flexes its muscles. The commercial clout and animated adventures of `Hercules'» (Fee required). The Boston Globe. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2017-07-05. https://web.archive.org/web/20170705150333/https://www.highbeam.com/doc/1P2-8417166.html. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  39. ↑ Thomas 1997, σελ. 214–5.
  40. ↑ «Hercules (Original Score)». All Music. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  41. ↑ Gray, Tim (17 Μαρτίου 1994). «Disney puts on a glitzy ‘Lion’ show». Variety. https://variety.com/1994/film/news/disney-puts-on-a-glitzy-lion-show-119347/. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  42. ↑ Longsdorf, Amy (17 Δεκεμβρίου 1994). «Lyricist David Zippel Helping To Put The Tune In Cartoons». The Morning Call. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-03-04. https://web.archive.org/web/20160304234105/http://articles.mcall.com/1994-12-17/entertainment/3000629_1_david-zippel-disney-films-swan. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  43. ↑ Snetiker, Marc (22 Ιανουαρίου 2015). «Alan Menken tells the stories behind songs from 'Little Mermaid,' 'Aladdin,' and more Disney classics». Entertainment Weekly. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  44. ↑ «Hits from a myth; Hercules has memorable melodies and glorious gospel...but not a bouzouki in sight». Sunday Mirror. 5 Οκτωβρίου 1997. http://www.thefreelibrary.com/Hits+from+a+myth%3B+HERCULES+HAS+MEMORABLE+MELODIES+AND+GLORIOUS+GOSPEL...-a061136502. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  45. ↑ Millar, John (20 Ιουνίου 1997). «No Spice for Herc; Girl power flexes some muscle at Disney, as John Millar finds out.». The Daily Record. http://www.thefreelibrary.com/NO+SPICE+FOR+HERC%3B+Girl+power+flexes+some+muscle+at+Disney,+as+JOHN...-a061006870. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  46. ↑ Vincent, Mal (27 Ιουνίου 1997). «Herc Goes Hip Disney Offers A New Take On Greek Mythology With "Hercules," The Movie» (Fee required). The Virginian-Pilot. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2018-11-16. https://web.archive.org/web/20181116100946/https://www.highbeam.com/doc/1G1-68490120.html. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  47. ↑ Sandler, Adam (4 Μαρτίου 1997). «Bolton going the ‘Distance’ for ‘Hercules’ soundtrack». Variety. https://variety.com/1997/scene/vpage/bolton-going-the-distance-for-hercules-soundtrack-1117343202/. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  48. ↑ Johnson, Ted (5 Φεβρουαρίου 1997). «‘Hercules’ hangs out at the malls». Variety. https://variety.com/1997/scene/vpage/hercules-hangs-out-at-the-malls-1117435863/. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  49. ↑ Crouch, Lori (13 Φεβρουαρίου 1997). «Disney Promotional Tour A Herculean Undertaking». Sun-Sentinel (Boca Raton, Florida). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-03-04. https://web.archive.org/web/20160304063452/http://articles.sun-sentinel.com/1997-02-13/news/9702120413_1_hera-movie-animator. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  50. ↑ Dunkley, Cathy (8 Φεβρουαρίου 1997). «Disney to launch 'Hercules' with tour». The Hollywood Reporter (Milwaukee Journal Sentinel). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-05-07. https://web.archive.org/web/20160507064047/https://news.google.com/newspapers?nid=1683&dat=19970208&id=JKQaAAAAIBAJ&sjid=DC4EAAAAIBAJ&pg=4923,10253901&hl=en. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  51. ↑ 51,0 51,1 Duiguid, Carol (16 Ιουνίου 1997). «Herculean block party». Variety. https://variety.com/1997/scene/vpage/herculean-block-party-1116679409/. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  52. ↑ Scherer, Mark (13 Ιουνίου 1997). «Disney's Herculean Feat: Stopping New York Traffic For Movie Premiere Parade». Christian Science Monitor. http://www.csmonitor.com/1997/0613/061397.us.us.5.html. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  53. ↑ Claffey, Mike; Williams, Laura; Kornblut, Anne (15 Ιουνίου 1997). «Dazzling! Disney turns 42nd St. into Parade Ground». New York Daily News. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-03-07. https://web.archive.org/web/20160307014830/http://www.nydailynews.com/archives/news/dazzling-disney-turns-42d-st-parade-ground-article-1.751017. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2015. 
  54. ↑ Martin, Douglas (15 Ιουνίου 1997). «Its Greeks Bearing Glitz, Disney Parades a Hero». The New York Times. https://www.nytimes.com/1997/06/15/nyregion/its-greeks-bearing-glitz-disney-parades-a-hero.html. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  55. ↑ Weeks, Jane (25 Ιουνίου 1997). «Here Comes Hercules; 7,000 Products to Hit Stores». Los Angeles Daily News (TheFreeLibrary.com). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-03-05. https://web.archive.org/web/20160305133204/http://www.thefreelibrary.com/HERE+COMES+HERCULES%3b+7%2c000+PRODUCTS+TO+HIT+STORES+%3a+A+SAMPLER+OF+TOYS.-a083871996. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  56. ↑ Bates, James (5 Μαΐου 1997). «'Hercules' Is One Strong Dude, but Can He Move Merchandise?». Los Angeles Times. http://articles.latimes.com/1997-05-27/business/fi-62820_1_licensed-merchandise. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  57. ↑ Taubeneck, Anna (11 Μαΐου 1997). «The Toys Of Summer». Chicago Tribune. http://articles.chicagotribune.com/1997-05-11/news/9705110390_1_action-figures-figures-and-vehicles-movie-marketing-executive. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  58. ↑ Waxman, Sharon (18 Ιουλίου 1997). «Fast food film tie-ins». Entertainment Weekly. http://www.ew.com/article/1997/07/18/fast-food-film-tie-ins. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  59. ↑ Wasko, Janet (2001). Understanding Disney: the manufacture of fantasy. Wiley-Blackwell. ISBN 0-7456-1484-1. 
  60. ↑ Bates, James; Eller, Claudia (12 Ιουνίου 1998). «Bridled Optimism». Los Angeles Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2015-07-12. https://web.archive.org/web/20150712174010/http://articles.latimes.com/1998/jun/12/business/fi-59077/2. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  61. ↑ The Free Library (17 Αυγούστου 1999). Disney to Debut Nine Classic Animated Titles on DVD for a Limited Time to Celebrate the Millennium.. Δελτίο τύπου. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. Αρχειοθετήθηκε 2018-06-13 στο Wayback Machine. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουνίου 2018. Ανακτήθηκε στις 31 Αυγούστου 2021. 
  62. ↑ «Walt Disney Home Video Debuts the "Gold Classic Collection"». The Laughing Place. 7 Ιανουαρίου 2000. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιανουαρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  63. ↑ «Hercules — Disney Gold Collection». Disney.go.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Αυγούστου 2000. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2015. 
  64. ↑ «Hercules Blu-Ray». Blu-Ray.com. 26 Μαρτίου 2014. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  65. ↑ «Netflix in September: Everything coming and going» (στα αγγλικά). USA TODAY. https://www.usatoday.com/story/life/entertainthis/2017/08/23/netflix-september-2017-list/593855001/. Ανακτήθηκε στις 1 Οκτωβρίου 2018. 
  66. ↑ Shenot, Christine (26 Ιουνίου 1997). «Humorous 'Hercules' Has Strong Potential». Orlando Sentinel. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-03-04. https://web.archive.org/web/20160304204721/http://articles.orlandosentinel.com/1997-06-26/business/9706251217_1_hercules-walt-disney-disney-animation. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2018. 
  67. ↑ «Weekend Box Office Results from June 13–15, 1997». Box Office Mojo. Amazon. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2018. 
  68. ↑ Brennan, Judy (23 Ιουνίου 1997). «The Caped Crusader Brings In $43 Million». Los Angeles Times. http://articles.latimes.com/1997-06-23/entertainment/ca-6092_1_million-caped-crusader. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2018. 
  69. ↑ Brennan, Judy (30 Ιουνίου 1997). «'Face/Off' Has Early Edge on 'Hercules'». Los Angeles Times. http://articles.latimes.com/1997-06-30/entertainment/ca-8310_1_action-films. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2018. 
  70. ↑ «`Face/off' Ekes Past `Hercules' For Top Spot». Chicago Tribune. 30 Ιουνίου 1997. http://articles.chicagotribune.com/1997-06-30/news/9706300082_1_weekend-of-wide-release-hercules-chuck-viane. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2018. 
  71. ↑ Fabrikant, Geraldine (10 Ιουλίου 1997). «Hercules Is Too Weak to Lift Disney Stock». The New York Times. https://www.nytimes.com/1997/07/10/business/hercules-is-too-weak-to-lift-disney-stock.html. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2018. 
  72. ↑ Dutka, Elaine (19 Ιουλίου 1997). «No Herculean Gross; Why?». Los Angeles Times. http://articles.latimes.com/1997/jul/19/entertainment/ca-14132. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2018. 
  73. ↑ Hines, Andrew (15 Ιουλίου 1997). «Is it high noon for toon boon?». Variety. https://variety.com/1997/film/news/is-it-high-noon-for-toon-boon-1116676891/. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2018. 
  74. ↑ Eller, Claudia (10 Μαρτίου 1998). «Box Office Gets Its Punch From Just a Few Hits». Los Angeles Times. http://articles.latimes.com/1998/mar/10/business/fi-27203. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2018. 
  75. ↑ «CinemaScore». cinemascore.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 2019. 
  76. ↑ Gleiberman, Owen (27 Ιουνίου 1997). «Review: 'Hercules'». Entertainment Weekly. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2018. 
  77. ↑ Ebert, Roger (27 Ιουνίου 1997). «Hercules». RogerEbert.com. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2018. 
  78. ↑ 78,0 78,1 Siskel, Gene (20 Ιουνίου 1997). «No. 4 `Batman' Strikes Out». Chicago Tribune. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2018. 
  79. ↑ Maslin, Janet (13 Ιουνίου 1997). «Oh, Heavens! What a Hero!». The New York Times. https://www.nytimes.com/movie/review?res=9806E1DD173FF930A25755C0A961958260&partner=Rotten%2520Tomatoes. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2018. 
  80. ↑ 80,0 80,1 Berardinelli, James. «Hercules review». ReelViews. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2018. 
  81. ↑ Howe, Desson (27 Ιουνίου 1997). «Disney's Myth Conception». The Washington Post. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2018. 
  82. ↑ Turan, Kenneth (25 Ιουνίου 1997). «'Hercules' is not your professor's version of the tale, but it is another triumph from Disney animation and quip masters». Los Angeles Times. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2018. 
  83. ↑ Kempley, Rita (27 Ιουνίου 1997). «Disney's 'Hercules': Myth for the Masses». The Washington Post. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2018. 
  84. ↑ Klady, Leonard (16 Ιουνίου 1997). «Review: 'Hercules'». Variety. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2015. 
  85. ↑ Byrne, Ciaran· Julia Llewelyn Smith (9 Οκτωβρίου 1997). «Greeks put Hercules on trial». The Nation. σελίδες C6, C8. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2018. 
  86. ↑ «1997 (70th)». awardsdatabase.oscars.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Ιουνίου 2014. Ανακτήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 2009. 
  87. ↑ «HFPA Awards Search». www.goldenglobes.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Αυγούστου 2012. Ανακτήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 2009. 
  88. ↑ «Academy of Science Fiction, Fantasy & Horror Films, USA: 1998». www.imdb.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Δεκεμβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 2009. 
  89. ↑ «Blockbuster Entertainment Awards: 1998». www.imdb.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Δεκεμβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 2009. 
  90. ↑ «Nineteenth Annual Youth in Film Awards 1996–1997». www.youngartistawards.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Απριλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 2009. 
  91. ↑ «Annie Awards - Nominations & Winners». IMDb. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2018. 

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ηρακλής_(ταινία,_1997)&oldid=10325001"