Πάολο Λούτσιο Αναφέστο
| Πάολο Λούτσιο Αναφέστο | |
|---|---|
 Ο Πάολο Λούτσιο Αναφέστο σε αναπαράσταση με στρατιωτικό εξοπλισμό. | |
| Περίοδος | 697-717 |
| Προκάτοχος | Κανείς |
| Διάδοχος | Μαρτσέλλο Τεγκαλλιάνο |
| Θυρεός |  |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Ο Πάολο Λούτσιο Αναφέστο ή Παολούτσιο Αναφέστο (Paulus Lucius ή Paulicius Anafestus, ... - 717) ήταν, σύμφωνα με την παράδοση, ο πρώτος Δόγης της Βενετίας (967 - 717). Με την αποδυνάμωση της βυζαντινής εξουσίας, μεταξύ του 7ου και του 8ου αιώνα, η κύρια εξουσία στην περιοχή μεταφέρθηκε σε έναν τοπικό αξιωματούχο, γνωστό ως « δόγη » (η λέξη αυτή είναι μια διαλεκτική εναλλακτική του λατινικού dux: στα ελληνικά, « αρχηγός »).
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Πάολο Λούτσιο Αναφέστο ήταν ο πρώτος Δόγης της Θαλασσινής Βενετίας κατά την περίοδο μεταξύ 697-717, όταν η επαρχία αυτή, που προηγουμένως διοικείτο από δημάρχους, αναβαθμίστηκε σε Δουκάτο, με ως πρωτεύουσα την Ερακλέα, στα πλαίσια της αναδιοργάνωσης του Εξαρχάτου της Ραβέννας στην οποία και ανήκε. Η τροποποίηση αυτή του καταστατικού είχε δύο στόχους: από την μία, να θέσει ένα τέλος στις αλλεπάλληλες συγκρούσεις που διαιρούσαν τους ανώτατους άρχοντες της κάθε συνοικίας, και από την άλλη, να πετύχει την καλύτερη από κοινού άμυνα απέναντι στους Λομβαρδούς και τους Σλάβους, που απειλούσαν τότε την περιοχή. Διορισμένος από τον έξαρχο της Ραβέννας κι ενώ το πιθανότερο είναι να καταγόταν από κάποια πόλη της περιοχής - πιθανότατα το Οντέρζο - ο νέος δούκας άσκησε τα καθήκοντά του στο όνομα των παρακάτω αυτοκρατόρων:
- Λέων Β΄
- Τιβέριος Γ΄
- Ιουστινιανός Β´
- Φιλιππικός
- Αναστάσιος Β΄
- Θεοδόσιος Γ΄
- Λέων Γ΄ (υπό αμφισβήτηση)
Μύθοι και υποθέσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η ακριβής ταυτότητα του προσώπου δεν είναι πλήρως εξακριβωμένη: σύμφωνα με την υπόθεση του ιστορικού Τζον Τζούλιους Νόριτς, υπάρχει σύγχυση με τον Παύλο, έξαρχο της Ραβέννας από το 726 ως το 728 κατά την διάρκεια του πολέμου της εικονομαχίας του 727.[1] Η ονομασία Παολούτσιο (Paulicius) θα μπορούσε, συνεπώς, να προέρχεται από λανθασμένη απόδοση του Paulus Patricius, τίτλο που αποδιδόταν στον έξαρχο. Επιπλέον, ο magister militum του Παύλου, συμπτωματικά, ονομαζόταν "Μαρτσέλλο", δηλαδή έφερε την ίδια ονομασία με τον διάδοχο του Παολούτσιο ως δόγη: Μαρτσέλλο Τεγκαλλιάνο.
Λέγεται ότι με την συνδρομή του magister militum Μαρτσέλλο, ο Παολούτσιο ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με τον Λιουτπράνδο, βασιλιά των Λομβαρδών, αναφορικά με τα σύνορα της νησιωτικής πόλης της Ερακλέα, όπου βρισκόταν η δουκική κατοικία. Υπήρξε θύμα μιας συνωμοσίας των ευγενών του Μαλαμόκκο και του Τζεσόλο, οι οποίοι οργάνωσαν μία εξέγερση ενάντια στην Ερακλέα.
Ο μύθος του αποδίδει την αποπεράτωση των πρώτων εργασιών για την οχύρωση της Βενετίας ενάντια στις επιδρομές των πειρατών, καθώς και την ανέγερση του στρατιωτικού αρσενάλε. Στην πραγματικότητα, εκείνη την εποχή, η πόλη της Βενετίας δεν υφίστατο ακόμη.
Σύμφωνα με μία άλλη παράδοση - δύσκολα επαληθεύσιμη - η οικογένεια Φαλιέρ αντλούσε την καταγωγή της από αυτόν.
Η ακριβής ημερομηνία του θανάτου του το 717, δεν προέρχεται ούτε αυτή από αξιόπιστη πηγή.
Αναφέστο και Οντέρζο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Οντέρζο έδωσε σε μία οδό το όνομα του επιφανούς αυτού γόνου της πόλης. Ένας πίνακας που παρουσιάζει την ενθρόνισή του στην Ερακλέα φιλοτεχνήθηκε στη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 από τον ζωγράφο Τζούλιο Έττορε Έρλερ, ο οποίος κοσμεί την αίθουσα συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου της πόλης.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Norwich, σ.13
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- (Ιταλικά) Anonimo, Archivo Storico Italiano, Tomo VIII: Cronaca Altinate. Florence, 1845.
- (Αγγλικά) Norwich, John Julius, A History of Venice. Alfred A. Knopf: New York, 1982.
- (Ιταλικά) Giorgio Ravegnani. Bisanzio e Venezia. Bologna, il Mulino, 2006.
- Alvize Zorzi, Histoire de Venise - La République du Lion. Perrin 1988
- Norwich, John Julius, A History of Venice. Alfred A. Knopf: New York, 1982
|