Λουντοβίκο Μανίν
| Λουντοβίκο Μανίν | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 14 Μαΐου 1725[1] Βενετία |
| Θάνατος | 24 Οκτωβρίου 1802[1] Βενετία |
| Αιτία θανάτου | οίδημα |
| Τόπος ταφής | Santa Maria degli Scalzi |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βενετική Δημοκρατία |
| Θρησκεία | Καθολικισμός |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ιταλικά[2] |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο της Μπολόνια |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Ελιζαμπέτα Γκριμάνι |
| Οικογένεια | Manin |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Δόγης της Βενετίας (1789–1797) Ποδεστάς της Βερόνας |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Λουντοβίκο Μανίν (14 Μαΐου 1725 - 24 Οκτωβρίου 1802) ήταν κορυφαίος Βενετός πολιτικός και ο τελευταίος Δόγης της Βενετίας (9 Μαρτίου 1789 - 12 Μαΐου 1797). Αναγκάστηκε να παραιτηθεί όταν ο Ναπολέων Α΄ κατέλαβε την Δημοκρατία της Βενετίας.
Πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Λουντοβίκο Μανίν ήταν ο μεγαλύτερος από τους πέντε γιους του Λουντοβίκο Γ΄ Αλβίζε (1695 - 1775) και της Λουκρητίας Μαρία Μπασαντόννα, της δισέγγονης του Καρδιναλίου Πιέτρο Μπασαντόννα. Παρακολούθησε μαθήματα στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια και έγινε οικότροφος στο Κολέγιο του Σαιν- Ξαβιέ, εκεί τύπωσε μερικές προτάσεις φυσικού δικαίου που εμπνεύστηκε. Με την ασχολία του με την δημόσια ζωή διακρίθηκε για την ευγένεια, την φιλανθρωπία και την καλοσύνη του. Παντρεύτηκε την Ελισάβετ Γκρομάνι (14 Σεπτεμβρίου 1748) από την οποία πήρε προίκα 48.000 δουκάτα.[3] Η Ελισάβετ εκπαιδεύτηκε σε ένα μοναστήρι στο Τρεβίζο είχε άσχημη υγεία από την παιδική της ηλικία και δεν του έκανε παιδιά, πέθανε το 1792.
Ο Λουντοβίκο Μανίν διορίστηκε σε ηλικία 26 ετών διοικητής στην Βιτσέντζα, στην συνέχεια στην Βερόνα όπου αντιμετώπισε μια μεγάλη πλημμύρα (1757) και τελικά στην Μπρέσια. Διορίστηκε Πραίτορας στην Βασιλική του Αγίου Μάρκου (1764) αλλά με μεγάλες πνευματικές ανησυχίες αρνήθηκε οποιοδήποτε δημόσιο αξίωμα χάρη στην άσχημη υγεία του (1769). Αποφάσισε να τιμήσει τον πάπα Πίο ΣΤ΄ και του δώρισε την περιουσία του στην Βενετία, ο πάπας για να τον ανταμείψει του παραχώρησε πολλά πνευματικά αξιώματα. Ο Λουντοβίκο Μανίν κατείχε σαν μεγαλύτερος γιος την βίλα Μανίν ντι Παζαριάνο, την κληροδότησε στον ανιψιό του Λουντοβίκο Λεονάρντο Α΄ (1771 - 1853) γιο του αδελφού του Τζιοβάνι (1736 -1774) και στην Αικατερίνη Πεζάρο γόνο πλούσιας Ισραηλίτικης οικογένειας με καταγωγή από τον Κύρο τον Μέγα.
Δόγης της Βενετίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Λουντοβίκο εξελέγη Δόγης της Βενετίας περίπου τέσσερις μήνες πριν ξεσπάσει η Γαλλική Επανάσταση με την πρώτη ψηφοφορία (9 Μαρτίου 1789). Στην παραδοσιακή τελετή στέψης έριξε στον λαό κέρματα αξίας 458.197 λιρών από τα οποία λιγότερο από το ένα τέταρτο πήρε από τα ταμεία της Δημοκρατίας, τα υπόλοιπα τα έβαλε από την τσέπη του. Δέχτηκε την μείωση του μεγάλου Βενετσιάνικου στόλου σε 309 εμπόρους (1792).
Το τέλος της Δημοκρατίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όταν επιτέθηκε ο Ναπολέων στην Ιταλική χερσόνησο η Βενετία και η Δημοκρατία της Γένοβας δεν συμμετείχαν στον Συνασπισμό που έκαναν τα υπόλοιπα Ιταλικά κράτη εναντίον των Γάλλων (1795) και κράτησαν ουδετερότητα. Με μυστική συμφωνία με την οποία έκαναν με τους Αυστριακούς στο Λεόμπεν (17 Απριλίου 1797) παρέδωσαν στους Αυστριακούς την Βενετία μαζί με την Ίστρια και την Δαλματία. Ο Γαλλικός στόλος έφτασε στο Λίντο (25 Απριλίου 1797), οι Βενετοί βύθισαν ένα Γαλλικό πλοίο αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα περισσότερο αφού ο Βενετσιάνικος στόλος είχε μόνο 4 γαλέρες και 4 γαλλιότες. Ο Δόγης παραδόθηκε και εγκατέλειψε τα ανάκτορα του δυο μέρες αργότερα (12 Μαίου 1797). Τα Γαλλικά στρατεύματα μπήκαν στην πλατεία του Αγίου Μάρκου (16 Μαΐου 1797) και οι Βενετοί υπέγραψαν συνθήκη παράδοσης, η πόλη από τότε έγινε Γαλλική κυριαρχία.
Τελευταία χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά την παραίτηση του ο Λουντοβίκο Μανίν αρνήθηκε τις προτάσεις που δέχτηκε να κυβερνήσει τον δήμο, αποσύρθηκε από την δημόσια ζωή στα ανάκτορα του στο Παλάτζο Ντολφίν Μανίν και αρνήθηκε να επικοινωνήσει ακόμα και με τους φίλους του. Επέστρεψε τα διακριτικά του δόγη όπως επίσης και την Χρυσή Βίβλο που είχε καταγράψει τις ευγενείς Βενετσιάνικες οικογένειες στην πλατεία του Αγίου Μάρκου. Η άσχημη υγεία του τον ανάγκασε να κάνει πολλές ώρες πεζοπορία και έγινε αντικείμενο έντονων επιθέσεων από τον κόσμο επειδή άφησε να πέσει η Δημοκρατία στα χέρια των Γάλλων χωρίς να αντισταθεί. Πέθανε στην βίλα του από ιδροκόπια και προβλήματα καρδιάς (24 Οκτωβρίου 1802). Η διαθήκη του όριζε "να γίνει η κηδεία του σε όσο το δυνατό μεγαλύτερη αφάνεια", άφησε 100.000 δουκάτα για τους φτωχούς και τα ορφανά της πόλης. Τα οστά του μεταφέρθηκαν στο παρεκκλήσι του Ναού των Σκάλτσι στην Βενετία κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό της Σάντα Λουκία Μανίν μαζί με την σύζυγο του. Ο τάφος σώζεται ακόμα και σήμερα, έχει την επιγραφή "στάχτες του Μανίν". Τα απομνημονεύματα του συγκεντρώθηκαν και δημοσιεύτηκαν από τον εγγονό του Λουντοβίκο Ιωσήφ Μανίν (1815 - 1877), ο γιος του Λουντοβίκο Λεονάρντο Μανίν (1851- 1950) δεν είχε νόμιμα παιδιά.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb12114237p. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb12114237p. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ https://archive.org/stream/dogaressasofveni00stal#page/314/mode/2up
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Lodovico Manin. Memorie del dogado
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
|