Σιλβέστρο Βαλιέρ
| Σιλβέστρο Βαλιέρ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 28 Μαρτίου 1630 Βενετία |
| Θάνατος | 7 Ιουλίου 1700 Βενετία |
| Τόπος ταφής | Σάντι Τζοβάνι ε Πάολο |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βενετική Δημοκρατία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Ελισάβετ Κουερίνι |
| Γονείς | Μπερτούτσο Βαλιέρ |
| Οικογένεια | Valier |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Δόγης της Βενετίας (1694–1700) |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Σιλβέστρο Βαλιέρ ή Σιλβέστρο Βαλιέρο (Βενετία, 28 Μαρτίου 1630 - Βενετία, 7 Ιουλίου 1700) ήταν ο 109ος Δόγης της Βενετίας (25 Φεβρουαρίου 1694 - 7 Ιουλίου 1700).
Πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Σιλβέστρο Βαλιέρ ήταν ο μοναδικός γιος του 102ου Δόγη της Βενετίας Μπερτούτσιο Βαλιέρ (1656 - 1658) που είχε επιζήσει μετά τον θάνατο του πατέρα του. Παντρεύτηκε στην εκκλησία της Σάντα Μαρία Φορμόζα (8 Αυγούστου 1649) σε ηλικία 19 ετών την Ελισάβετ Κουερίνι και στη συνέχεια διορίστηκε Πραίτορ. Δεν περιγράφεται ότι είχε ιδιαίτερα χαρίσματα αλλά ήταν όμορφος, εμφανίσιμος και καλός ομιλητής προσόντα που τον βοήθησαν να ακολουθήσει σταδιοδρομία σε διπλωματικό επίπεδο σαν πρέσβης. Ο Σιλβέστρο Βαλιέρ ήταν λάτρης της καλής ζωής, έδινε συνεχώς φιλανθρωπίες στους φτωχούς που τον αγαπούσαν πάντοτε.
Δόγης της Βενετίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο προκάτοχος του Φραντσέσκο Μοροζίνι πέθανε στις 16 Ιανουαρίου 1694, ήταν ένας από τους κορυφαίους κυβερνήτες στη Δημοκρατία της Βενετίας που ανακατέκτησε τα προηγούμενα χρόνια ολόκληρη την Πελοπόννησο από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, σε ηλικία 75 ετών βρισκόταν στο πεδίο της μάχης. Με τον θάνατο του η Βενετία αντιμετώπιζε μεγάλα οικονομικά προβλήματα και οι Βενετοί αναζητούσαν έναν νέο δόγη ο οποίος δεν θα είχε μεγάλες πολιτικές φιλοδοξίες. Ο Σιλβέστρο Βαλιέρ εξελέγη Δόγης της Βενετίας (25 Φεβρουαρίου 1694) και η ενθρόνιση του γιορτάστηκε μεγαλοπρεπέστατα με πολλά πανηγύρια όπως σε όλους τους δόγηδες. Το Μεγάλο Συμβούλιο είχε απαγορεύσει από το 1645 τα πανηγύρια όταν γινόταν η στέψη κάθε δόγισσας για να περιορίσουν τις σπατάλες λόγω οικονομικών δυσκολιών, ο Σιλβέστρο Βαλιέρ ζήτησε να εξαιρεθεί η δική του σύζυγος και το πέτυχε. Η Ελισάβετ Κουερίνι κατόπιν στέφτηκε δόγισσα της Βενετίας σε μεγαλοπρεπή τελετή (4 Μαρτίου 1694), φορούσε μια χρυσή ρόμπα, ένα λευκό πέπλο και ένα δουκικό στέμμα διακοσμεμένα με κοσμήματα και έναν αδαμάντινο σταυρό στο στήθος.[1] Ο Βαλιέρ και η σύζυγος του κάθισαν κατόπιν στον θρόνο του δόγη και δέχτηκαν πολλά συγχαρητήρια από συμβούλους, δικαστές και υπουργούς.
Απόκτηση της Πελοποννήσου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
_-_Monument_of_the_Valier_family.jpg)
Ο Έκτος Βενετοτουρκικός πόλεμος ή Πόλεμος του Μοριά που ξέσπασε ανάμεσα στους Βενετσιάνους και τους Οθωμανούς ήταν τμήμα ενός ευρύτερου πολέμου που ξέσπασε τότε σε παγκόσμια κλίμακα ανάμεσα στις χριστιανικές δυνάμεις του Ιερού Συνασπισμού και τους Οθωμανούς. Μετά την κατάληψη της Πελοποννήσου από τον Φραντσέσκο Μοροζίνι ακολούθησε η συντριβή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στη "Μάχη της Ζέντα" από την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και το Βασίλειο της Ουγγαρίας. Η μάχη αυτή στάθηκε αιτία να λήξει ο πόλεμος με πανηγυρική ήττα των Τούρκων που εκλιπαρούσαν ειρήνη. Οι διαπραγματεύσεις ξεκίνησαν στο Σρέμσκι Καρλόβτσι και ολοκληρώθηκαν με τη Συνθήκη του Κάρλοβιτς (26 Ιανουαρίου 1699). Η Βενετία δέχτηκε με τους όρους της συνθήκης την Πελοπόννησο, την Αίγινα, τη Λευκάδα και τη Ζάκυνθο, παρά τα μεγάλα δώρα που δέχτηκε η Βενετία δεν έδειξε ικανοποιημένη επειδή είχε ξοδέψει πολλά χρήματα και είχε τη μεγαλύτερη συμμετοχή. Τα ταμεία της Βενετίας βρέθηκαν στη συνέχεια σε οδυνηρή κατάσταση αλλά ο Σιλβέστο Βαλιέρ εξακολουθούσε να κάνει νέες σπατάλες. Η Πελοπόννησος δεν θα μείνει όμως για πολύ στους Βενετούς, πολύ σύντομα οι ίδιοι οι Έλληνες έντονα δυσαρεστημένοι με τη διακυβέρνηση τους θα καλέσουν ξανά τους Οθωμανούς που θα την ανακαταλάβουν εύκολα με τη βοήθεια τους.
Θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η κατάσταση της υγείας του χειροτέρευσε τον τελευταίο χρόνο λόγω οικογενειακών διαφορών, πέθανε (7 Ιουλίου 1700) και τάφηκε στον Ναό Αγίων Ιωάννου και Παύλου στον οποίο έχουν ταφεί άλλοι 24 δόγηδες από τον 15ο αιώνα. Την περίοδο 1705- 1708 κτίστηκε μεγαλοπρεπής τάφος για να στεγάσει τον ίδιο, τη σύζυγο και τους γονείς του, ο τάφος κατασκευάστηκε με δυο πλευρές από μαύρο μάρμαρο Κορινθιακού ρυθμού. Τα σχέδια έγιναν από τον αρχιτέκτονα Ανδρέα Τιντάλι, τα γλυπτά κατασκευάστηκαν από τον Αντόνιο Ταρσία και τον Πιέτρο Μπαράττα, η επίβλεψη των αναγλύφων έγινε από τον Γκρουππέλλο Μαρίνο.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Pompeo Molmenti, La storia di Venezia nella vita privata dalle origigini alla caduta della Repubblica, 1927-1929.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Pompeo Molmenti, La storia di Venezia nella vita privata dalle origigini alla caduta della Repubblica, 1927-1929.
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
|