Ανδρόνικος Δ´ Παλαιολόγος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ανδρόνικος Δ΄ Παλαιολόγος
	Ο Ανδρόνικος Δ' σε μεταγενέστερη μικρογραφία
Αυτοκράτωρ του Βυζαντίου
Περίοδος	1376-1379
Προκάτοχος	Ιωάννης Ε΄ Παλαιολόγος
Διάδοχος	Ιωάννης Ε΄
Γέννηση	1348
Θάνατος	1385
Τόπος ταφής	Μονή Παντοκράτορος
Σύζυγος	Μαρία Κυράτζα
Επίγονοι	Ιωάννης Ζ΄ Παλαιολόγος
Οίκος	Παλαιολόγοι
Πατέρας	Ιωάννης Ε΄ Παλαιολόγος
Μητέρα	Ελένη Καντακουζηνή
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα (π • σ • ε )

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά

← Προηγούμενη διαφορά Επόμενη διαφορά →

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε

ΟπτικήΚώδικας wiki

Ενδογραμμικά

Έκδοση από την 11:57, 26 Οκτωβρίου 2012

Ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Ανδρόνικος Δ' Παλαιολόγος (1348-1385, βασιλεία: 1376-1379) υπήρξε πρωτότοκος υιός του Ιωάννη Ε' και της Ελένης Καντακουζηνής,^[1] άνθρωπος με ακτινοβολούσα, λαοφιλή αλλά και κενόδοξη προσωπικότητα, που αδημονούσε για την αυτόνομη άσκηση της εξουσίας, μιας και ο πατέρας του ήταν μόλις 16 χρόνια μεγαλύτερός του. Είχε νυμφευθεί την κόρη του Βουλγάρου τσάρου Ιβάν Αλεξάνδρου, Μαρία Κυράτζα και διατηρούσε φιλικές σχέσεις με το διάσημο αστρολόγο Αβράμιο.

Πριν την ανταρσία

Ο Ανδρόνικος αρχικά επιχείρησε να εκμεταλλευτεί την απουσία του πατέρα του σε διπλωματική περιοδεία στο εξωτερικό έως το 1369. Οι αποτυχημένες διαπραγματεύσεις με τον Ούγγρο ηγεμόνα Λουδοβίκο, η αισχρή για το λαό υποταγή του Ιωάννη στον πάπα Ουρβανό και η ένδεια του αυτοκράτορα κατά την επίσκεψή του στη Βενετία, για διευθέτηση οφειλών, δημιουργούσαν στην πρωτεύουσα κλίμα αγανάκτησης και απογοήτευσης προς τον απροκάλυπτα δυτικόφιλο Ιωάννη. Ο Ανδρόνικος δε φανέρωσε έμπρακτα τις προθέσεις του. Όμως αδράνησε προκλητικά, όταν ουσιαστκά ο πατέρας του ήταν όμηρος των Βουλγάρων (Βίντιν, 1366) και χρειάστηκε η επέμβαση του Αμεδέου της Σαβοΐας (ξαδέλφου του Ιωάννη), αλλά και όταν ο Ιωάννης ζήτησε οικονομική βοήθεια, ενώ βρισκόταν στη Βενετία, και τελικά η συνδρομή του ευπειθούς Μανουήλ έδωσε τη λύση. Επιπρόσθετα, οι σχέσεις πατέρα-πρωτότοκου γιου ψυχράθηκαν περισσότερο επειδή ο Ιωάννης συμφώνησε με τους Βενετούς την παραχώρηση της νήσου Τενέδου, μήλου της έριδας μεταξύ των μεγάλων ιταλικών ναυτικών δυνάμεων, Βενετίας και Γένοβας, με την οποία συνεργαζόταν μυστικά ο Ανδρόνικος.

Η σύγκρουση με την πατρική εξουσία

Η πρώτη, όμως, ένοπλή του προσπάθεια το 1373 απέτυχε. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να φυλακιστεί μαζί με το γιο του, αφού τιμωρήθηκαν με τύφλωση. Η εκτέλεση της εντολής δεν επέφερε βέβαια πλήρη τύφλωση,^[2] μιας και σε διάστημα σχεδόν δύο χρόνων η όραση των κρατουμένων επανήλθε σε τέτοια επίπεδα, ώστε να διεκδικήσουν την εξουσία. Με τη βοήθεια, λοιπόν, των Γενουατών απέδρασε ο Ανδρόνικος και οργάνωσε πραξικόπημα που πέτυχε (Μάιος του 1376). Συνέλαβε και φυλάκισε τον Ιωάννη και τον αδελφό του Μανουήλ. Κάθισε, επομένως, στο θρόνο από το 1376 μέχρι το 1379, παρεμβάλλοντας τη βασιλεία του σε αυτή του πατέρα του. Το 1379 Ιωάννης και Μανουήλ απελευθερώθηκαν πιθανόν από τους Τούρκους και τους Βενετούς, σταθερά εχθρούς του Ανδρόνικου, λόγω της φιλικής προς τους Γενουάτες πολιτικής του. Μετά από συμβιβασμό, στον Ανδρόνικο αποδόθηκε ο τίτλος του συναυτοκράτορα και του παραχωρήθηκε μια περιοχή στη Σηλυμβρία, καθώς και δικαίωμα διαδοχής στο βυζαντινό θρόνο από το γιο του Ιωάννη. Πέθανε το 1385 στις 28 Ιουνίου.

Παραπομπές

↑ κόρη του Ιωάννη Καντακουζηνού
↑ μαρτυρείται ότι χρησιμοποιήθηκε καυτό ξύδι

Βιβλιογραφία

Norwich, J.J. "Byzantium", Vol. III-The Decline and Fall
Vasiliev, A. "History of the Byzantine Empire, 324–1453"
Ostrogorsky, G. "History of the Byzantine State"
Π.Κατσώνη, "Μια επταετία κρίσιμων γεγονότων (1366-1373)"

[1] κόρη του Ιωάννη Καντακουζηνού

[2] μαρτυρείται ότι χρησιμοποιήθηκε καυτό ξύδι

[1]

[2]

@@ Γραμμή 37: / Γραμμή 37: @@
 }}
-Ο Βυζαντινός αυτοκράτορας '''Ανδρόνικος Δ' Παλαιολόγος''' ([[1348]]-[[1385]], βασιλεία: [[1376]]-[[1379]]) υπήρξε πρωτότοκος υιός του [[Ιωάννης Ε'|Ιωάννη Ε']] και της Ελένης Καντακουζηνής<ref>κόρη του [[Ιωάννης ΣΤ'|Ιωάννη Καντακουζηνού]]</ref>, άνθρωπος με ακτινοβολούσα, λαοφιλή αλλά και κενόδοξη προσωπικότητα, που αδημονούσε για την αυτόνομη άσκηση της εξουσίας, μιας και ο πατέρας του ήταν μόλις 16 χρόνια μεγαλύτερός του. Είχε νυμφευθεί την κόρη του Βουλγάρου τσάρου [[Ιβάν Αλεξάνταρ|Ιβάν Αλεξάνδρου]], [[Μαρία Κυράτζα]] και διατηρούσε φιλικές σχέσεις με το διάσημο αστρολόγο Αβράμιο.
+Ο Βυζαντινός αυτοκράτορας '''Ανδρόνικος Δ' Παλαιολόγος''' ([[1348]]-[[1385]], βασιλεία: [[1376]]-[[1379]]) υπήρξε πρωτότοκος υιός του [[Ιωάννης Ε'|Ιωάννη Ε']] και της Ελένης Καντακουζηνής,<ref>κόρη του [[Ιωάννης ΣΤ'|Ιωάννη Καντακουζηνού]]</ref> άνθρωπος με ακτινοβολούσα, λαοφιλή αλλά και κενόδοξη προσωπικότητα, που αδημονούσε για την αυτόνομη άσκηση της εξουσίας, μιας και ο πατέρας του ήταν μόλις 16 χρόνια μεγαλύτερός του. Είχε νυμφευθεί την κόρη του Βουλγάρου τσάρου [[Ιβάν Αλεξάνταρ|Ιβάν Αλεξάνδρου]], [[Μαρία Κυράτζα]] και διατηρούσε φιλικές σχέσεις με το διάσημο αστρολόγο Αβράμιο.
 == Πριν την ανταρσία==
-Ο Ανδρόνικος αρχικά επιχείρησε να εκμεταλλευτεί την απουσία του πατέρα του σε διπλωματική περιοδεία στο εξωτερικό έως το [[1369]]. Οι αποτυχημένες διαπραγματεύσεις με τον Ούγγρο ηγεμόνα [[Λουδοβίκος Α' της Ουγγαρίας|Λουδοβίκο]], η αισχρή για το λαό υποταγή του [[Ιωάννης Ε'|Ιωάννη]] στον [[Πάπας Ουρβανός Ε΄|πάπα Ουρβανό]] και η ένδεια του αυτοκράτορα κατά την επίσκεψή του στη [[Βενετία|Βενετία]], για διευθέτηση οφειλών, δημιουργούσαν στην πρωτεύουσα κλίμα αγανάκτησης και απογοήτευσης προς τον απροκάλυπτα δυτικόφιλο Ιωάννη. Ο Ανδρόνικος δε φανέρωσε έμπρακτα τις προθέσεις του. Όμως αδράνησε προκλητικά, όταν ουσιαστκά ο πατέρας του ήταν όμηρος των Βουλγάρων ([[Βίντιν]], [[1366]]) και χρειάστηκε η επέμβαση του [[Αμεδέος της Σαβοΐας|Αμεδέου της Σαβοΐας]] (ξαδέλφου του Ιωάννη), αλλά και όταν ο Ιωάννης ζήτησε οικονομική βοήθεια, ενώ βρισκόταν στη Βενετία, και τελικά η συνδρομή του ευπειθούς [[Μανουήλ Β'|Μανουήλ]] έδωσε τη λύση. Επιπρόσθετα, οι σχέσεις πατέρα-πρωτότοκου γιου ψυχράθηκαν περισσότερο επειδή ο Ιωάννης συμφώνησε με τους Βενετούς την παραχώρηση της νήσου [[Τένεδος|Τενέδου]], μήλου της έριδας μεταξύ των μεγάλων ιταλικών ναυτικών δυνάμεων, [[Βενετία|Βενετίας]] και [[Γένοβα|Γένοβας]], με την οποία συνεργαζόταν μυστικά ο Ανδρόνικος.
+Ο Ανδρόνικος αρχικά επιχείρησε να εκμεταλλευτεί την απουσία του πατέρα του σε διπλωματική περιοδεία στο εξωτερικό έως το [[1369]]. Οι αποτυχημένες διαπραγματεύσεις με τον Ούγγρο ηγεμόνα [[Λουδοβίκος Α' της Ουγγαρίας|Λουδοβίκο]], η αισχρή για το λαό υποταγή του [[Ιωάννης Ε'|Ιωάννη]] στον [[Πάπας Ουρβανός Ε΄|πάπα Ουρβανό]] και η ένδεια του αυτοκράτορα κατά την επίσκεψή του στη [[Βενετία]], για διευθέτηση οφειλών, δημιουργούσαν στην πρωτεύουσα κλίμα αγανάκτησης και απογοήτευσης προς τον απροκάλυπτα δυτικόφιλο Ιωάννη. Ο Ανδρόνικος δε φανέρωσε έμπρακτα τις προθέσεις του. Όμως αδράνησε προκλητικά, όταν ουσιαστκά ο πατέρας του ήταν όμηρος των Βουλγάρων ([[Βίντιν]], [[1366]]) και χρειάστηκε η επέμβαση του [[Αμεδέος της Σαβοΐας|Αμεδέου της Σαβοΐας]] (ξαδέλφου του Ιωάννη), αλλά και όταν ο Ιωάννης ζήτησε οικονομική βοήθεια, ενώ βρισκόταν στη Βενετία, και τελικά η συνδρομή του ευπειθούς [[Μανουήλ Β'|Μανουήλ]] έδωσε τη λύση. Επιπρόσθετα, οι σχέσεις πατέρα-πρωτότοκου γιου ψυχράθηκαν περισσότερο επειδή ο Ιωάννης συμφώνησε με τους Βενετούς την παραχώρηση της νήσου [[Τένεδος|Τενέδου]], μήλου της έριδας μεταξύ των μεγάλων ιταλικών ναυτικών δυνάμεων, [[Βενετία]]ς και [[Γένοβα]]ς, με την οποία συνεργαζόταν μυστικά ο Ανδρόνικος.
 ==Η σύγκρουση με την πατρική εξουσία==
-Η πρώτη, όμως, ένοπλή του προσπάθεια το [[1373]] απέτυχε. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να φυλακιστεί μαζί με το γιο του, αφού τιμωρήθηκαν με τύφλωση. Η εκτέλεση της εντολής δεν επέφερε βέβαια πλήρη τύφλωση<ref>μαρτυρείται ότι χρησιμοποιήθηκε καυτό ξύδι</ref>, μιας και σε διάστημα σχεδόν δύο χρόνων η όραση των κρατουμένων επανήλθε σε τέτοια επίπεδα, ώστε να διεκδικήσουν την εξουσία. Με τη βοήθεια, λοιπόν, των Γενουατών απέδρασε ο Ανδρόνικος και οργάνωσε πραξικόπημα που πέτυχε (Μάιος του [[1376]]). Συνέλαβε και φυλάκισε τον Ιωάννη και τον αδελφό του  [[Μανουήλ Β'|Μανουήλ]]. Κάθισε, επομένως, στο θρόνο από το [[1376]] μέχρι το [[1379]], παρεμβάλλοντας τη βασιλεία του σε αυτή του πατέρα του. Το [[1379]] Ιωάννης και Μανουήλ απελευθερώθηκαν πιθανόν από τους Τούρκους και τους Βενετούς, σταθερά εχθρούς του Ανδρόνικου, λόγω της φιλικής προς τους [[Γενουάτες]] πολιτικής του. Μετά από συμβιβασμό, στον Ανδρόνικο αποδόθηκε ο τίτλος του συναυτοκράτορα και του παραχωρήθηκε μια περιοχή στη [[Σηλυμβρία]], καθώς και δικαίωμα διαδοχής στο βυζαντινό θρόνο από το γιο του [[Ιωάννης Ζ'|Ιωάννη]]. Πέθανε το [[1385]] στις 28 Ιουνίου.
+Η πρώτη, όμως, ένοπλή του προσπάθεια το [[1373]] απέτυχε. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να φυλακιστεί μαζί με το γιο του, αφού τιμωρήθηκαν με τύφλωση. Η εκτέλεση της εντολής δεν επέφερε βέβαια πλήρη τύφλωση,<ref>μαρτυρείται ότι χρησιμοποιήθηκε καυτό ξύδι</ref> μιας και σε διάστημα σχεδόν δύο χρόνων η όραση των κρατουμένων επανήλθε σε τέτοια επίπεδα, ώστε να διεκδικήσουν την εξουσία. Με τη βοήθεια, λοιπόν, των Γενουατών απέδρασε ο Ανδρόνικος και οργάνωσε πραξικόπημα που πέτυχε (Μάιος του [[1376]]). Συνέλαβε και φυλάκισε τον Ιωάννη και τον αδελφό του  [[Μανουήλ Β'|Μανουήλ]]. Κάθισε, επομένως, στο θρόνο από το [[1376]] μέχρι το [[1379]], παρεμβάλλοντας τη βασιλεία του σε αυτή του πατέρα του. Το [[1379]] Ιωάννης και Μανουήλ απελευθερώθηκαν πιθανόν από τους Τούρκους και τους Βενετούς, σταθερά εχθρούς του Ανδρόνικου, λόγω της φιλικής προς τους [[Γενουάτες]] πολιτικής του. Μετά από συμβιβασμό, στον Ανδρόνικο αποδόθηκε ο τίτλος του συναυτοκράτορα και του παραχωρήθηκε μια περιοχή στη [[Σηλυμβρία]], καθώς και δικαίωμα διαδοχής στο βυζαντινό θρόνο από το γιο του [[Ιωάννης Ζ'|Ιωάννη]]. Πέθανε το [[1385]] στις 28 Ιουνίου.
 ==Παραπομπές==
@@ Γραμμή 47: / Γραμμή 47: @@
 == Βιβλιογραφία ==
 *Norwich, J.J. "Byzantium", Vol. III-''The Decline and Fall''
 *Vasiliev, A. "History of the Byzantine Empire, 324–1453"
 *Ostrogorsky, G. "History of the Byzantine State"
 *Π.Κατσώνη, "Μια επταετία κρίσιμων γεγονότων (1366-1373)"
 {{Βυζαντινοί Αυτοκράτορες}}