Τζένη Καρέζη
| Τζένη Καρέζη | |
|---|---|
 | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Τζένη Καρέζη (Ελληνικά) |
| Γέννηση | Ευγενία Καρπούζη 12 Ιανουαρίου 1932 Αθήνα |
| Θάνατος | 26 Ιουλίου 1992 (60 ετών) Αθήνα |
| Αιτία θανάτου | καρκίνος |
| Συνθήκες θανάτου | φυσικά αίτια |
| Τόπος ταφής | Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Σπουδές | Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου |
| Ιδιότητα | ηθοποιός θεάτρου, ηθοποιός ταινιών, ηθοποιός τηλεόρασης και μεταφραστής |
| Σύζυγος | Κώστας Καζάκος (1968–1992) και Ζάχος Χατζηφωτίου (1962–1964) |
| Τέκνα | Κωνσταντίνος Καζάκος |
| Συγγενείς | Τζένη Καζάκου (εγγονή) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Η Τζένη Καρέζη (πραγματικό όνομα Ευγενία Καρπούζη) Αθήνα 12 Ιανουαρίου 1932 [1] - 26 Ιουλίου[2][3] 1992) ήταν μία από τις δημοφιλέστερες Ελληνίδες ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου,[4] με σημαντική αντιδικτατορική δράση,[5][6] αλλά και σημαντική θεατρική επιχειρηματίας. Υπήρξε ένα από τα εμπορικότερα και πιο ακριβοπληρωμένα ονόματα του κινηματογράφου και του θεάτρου.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο πατέρας της, Κωνσταντίνος Καρπούζης, ήταν γυμνασιάρχης και μαθηματικός με καταγωγή από το Μεσολόγγι και η μητέρα της, Θεώνη Καρπούζη (το γένος Λάφη), δασκάλα.[7] Πέρασε τα σχολικά της χρόνια πρώτα στη Θεσσαλονίκη, εσωτερική στην «Ελληνογαλλική Σχολή Καλαμαρί» και κατόπιν στην Αθήνα, στην Ελληνογαλλική Σχολή «Άγιος Ιωσήφ».
Ως μαθήτρια έπαιξε στο έργο «Αντιγόνη» του Σοφοκλή στο θέατρο Rex, σε μια παράσταση των τελειοφοίτων της Σχολής «Άγιος Ιωσήφ». Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου για να πρωταγωνιστήσει επί τέσσερις δεκαετίες στο θέατρο και τον κινηματογράφο.[8]
Καριέρα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]1951-1954: Τα χρόνια της σχολής
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η Τζένη Καρέζη, παρά την αρνητική στάση του πατέρα της, κατάφερε και μπήκε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 1951. Δάσκαλοι της ήταν οι Δημήτρης Ροντήρης (ο οποίος ήταν και διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου), Άγγελος Τερζάκης, Γεώργιος Παππάς, Έλεν Τσουκαλά, Κωστής Μιχαηλίδης, Πέλος Κατσέλης κ.ά.[9]
Συμμαθητές της ήταν μεταξύ άλλων οι Ρίκα Διαλυνά, Πέτρος Λοχαϊτης, Κώστας Κοκκάκης, Αλίκη Βουγιουκλάκη και Δημήτρης Παπαμιχαήλ. Αποφοίτησε από την Δραματική Σχολή το 1954 με άριστα.[10]
1955-1972: Η καθιέρωση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τον Οκτώβριο του 1954 έκανε την πρώτη της εμφάνιση στο θέατρο, στο έργο «Ωραία Ελένη», δίπλα στη Μελίνα Μερκούρη και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο. Την ίδια χρονιά έπαιξε πλάι στην Κατίνα Παξινού στο έργο του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα».[11]
Το 1955 πρωτοεμφανίζεται στον κινηματογράφο, συμμετέχοντας -ως πρωταγωνίστρια μάλιστα- στην ταινία «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο». Η ταινία σημείωσε μεγάλη επιτυχία, κάτι που έδωσε το έναυσμα να γυριστεί και η συνέχειά της, το Λατέρνα, φτώχεια και γαρίφαλο το 1957. Η ταινία αυτή αποτέλεσε το πρώτο σίκουελ στον Ελληνικό κινηματογράφο.[12]
Στο Εθνικό Θέατρο έμεινε μέχρι το 1959. Από το 1960 στράφηκε στο ελεύθερο θέατρο, συγκροτώντας θιάσους με όλα σχεδόν τα διάσημα ονόματα του ελληνικού θεάτρου, όπως ενδεικτικά τον Κώστα Μουσούρη.[13] Παράλληλα με την εμπορική άνθιση του Ελληνικού κινηματογράφου, η Τζένη Καρέζη καθιερωνόταν ως μια από τις μεγαλύτερες σταρ της Ελλάδας. Ο Τύπος της εποχής την έχρισε ως «το αντίπαλον δέος» της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Ωστόσο η μεγαλύτερη δύναμη της Καρέζη βρισκόταν πάντα στο θέατρο, ενώ αντίθετα της Αλίκης στον κινηματογράφο.[14]
Στον κινηματογράφο γύρισε συνολικά 33 ταινίες. Το 1958 πρωταγωνίστησε στην ταινία του Γιώργου Ζερβού Η λίμνη των πόθων, η οποία διακρίθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Κορκ στην Ιρλανδία, παίρνοντας το αργυρό μετάλλιο. Την επόμενη χρονιά έπαιξε στην ταινία Το νησί των γενναίων, στο οποίο ερμήνευσε αξέχαστα το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι «Μην τον ρωτάς τον ουρανό». Το 1960 μετέφερε τη μεγάλη της θεατρική επιτυχία Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος στον κινηματογράφο, σε σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη και με συμπρωταγωνιστές τους Διονύση Παπαγιαννόπουλο και Ντίνο Ηλιόπουλο.[15]
Το 1963 ήταν μια χρονιά σταθμός για την κινηματογραφική της καριέρα. Πρωταγωνίστησε στην ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη «Τα κόκκινα φανάρια». Η ταινία ήταν υποψήφια για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας στην 36η απονομή τον Απρίλιο του 1964, ενώ έλαβε μέρος και στο Διεθνές Φεστιβάλ των Καννών την άνοιξη του 1964. Η τεράστια επιτυχία της ταινίας έκανε τον Φιλοποιμένα Φίνο να την εντάξει στην εταιρία του Φίνος Φίλμ, ως αδιαμφισβήτητη σταρ. Με την επιστροφή της στη Φίνος Φιλμ η Καρέζη γύρισε τις δραματικές ταινίες «Λόλα» και «Ένας μεγάλος έρωτας» και την κλασική πλέον κωμωδία «Δεσποινίς Διευθυντής». Την περίοδο 1965-1966 γύρισε τις δυο μεγαλύτερες κινηματογραφικές της επιτυχίες «Μια τρελή... τρελή οικογένεια» και «Τζένη Τζένη», οι οποίες εκτόξευσαν την δημοτικότητα της στα ύψη.[16]
Το 1966 γύρισε τη μοναδική ξενόγλωσση ταινία της «Μια σφαίρα στην καρδιά», ελληνογαλλικής παραγωγής σε σκηνοθεσία Ζαν Ντανιέλ Πολέ και με μουσική Μίκη Θεοδωράκη. Η ταινία αποδείχθηκε εμπορική αποτυχία, όπως και η επόμενη ταινία της, το «Εκείνος και Εκείνη» της Φίνος Φιλμ.
Το 1967 συμπρωταγωνίστησε για πρώτη φορά με τον Κώστα Καζάκο στο πολεμικό δράμα «Κοντσέρτο για πολυβόλα». Η ταινία είχε μεγάλη εμπορική επιτυχία, κόβοντας συνολικά 427.698 εισιτήρια. Το 1972 γύρισε την ταινία «Ερωτική συμφωνία» σε σενάριο δικό της και σκηνοθεσία Κώστα Καζάκου. Η «Λυσιστράτη» ήταν η τελευταία κινηματογραφική ταινία της.
Σε όλη την δεκαετία του 60 θεατρικά η Καρέζη σημείωσε τεράστιες εμπορικές επιτυχίες, παίζοντας συνήθως μπουλβάρ, όπως το «Μαίρη Μαίρη», «Δεσποινίς Διευθυντής», «Ένας Ιππότης για την Βασούλα», «Η Κυρία δε με μέλει» κ.ά. Μετά το 1968 και την θεατρική επιτυχία «Θεοδώρα η Μεγάλη» σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή, θα συνεργαστεί αποκλειστικά με τον ηθοποιό και πλέον σύζυγό της Κώστα Καζάκο.[17]
1973-1975: Πολιτικό θέατρο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η Τζένη Καρέζη το 1973 συμμετείχε στην ιστορική παράσταση «Το μεγάλο μας τσίρκο» σε κείμενα του Ιάκωβου Καμπανέλλη και σκηνοθεσία του Κώστα Καζάκου. Μαζί της έπαιξαν ο Κώστας Καζάκος, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Νίκος Κούρος, ο Τίμος Περλέγκας και ο Χρήστος Καλαβρούζος. Τη μουσική έγραψε ο Σταύρος Ξαρχάκος και τραγούδησε ο Νίκος Ξυλούρης, ενώ τα σκηνικά είχε επιμεληθεί ο Ευγένιος Σπαθάρης. Η παράσταση σημείωσε θριαμβευτική επιτυχία, κόβοντας περί τα 550.000 εισιτήρια, αριθμό ρεκόρ για την εποχή. «Το μεγάλο μας τσίρκο» πέρα από την τεράστια επιτυχία του ήταν μια παράσταση με έντονα πολιτικά μηνύματα κατά της Χούντας των συνταγματαρχών, γεγονός που οδήγησε την ίδια και τον Καζάκο στη φυλακή.[18]
Μετά την πτώση της δικτατορίας η παράσταση ανέβηκε ξανά και οι εισπράξεις κατατέθηκαν υπέρ της Κύπρου, ενώ το 1975 ανέβασε το έργο του Καμπανέλλη «Ο εχθρός λαός».[11]
1976-1992: Οι μεγάλοι ρόλοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το 1982 η Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος ανέβασαν το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασέν. Η παράσταση έσπασε ταμεία και η ερμηνεία της Καρέζη αποθεώθηκε από τους κριτικούς.
Ενδεικτικά για την ερμηνεία της στον ρόλο της Μάρθας έγραψαν: «Η Τζένη Καρέζη ήταν ένα τέλειο ηχείο του ρόλου της. Αυτού του ανείπωτου ρόλου-ανέμου, που διαπερνούσε όλες τις κλίμακες μιας μουσικής τραγωδίας. Από τους αργούς ρυθμούς του αναφιλητού μέχρι την τρομαχτική αναταραχή ενός άγριου κρεσέντο. Η Μάρθα της βρισκόταν πάντοτε στο κέντρο του στροβίλου, πότε τελεσίδικα επιθετική, άλλοτε αποκρουστικά μαινόμενη και μόνιμα τραγικά εύθραυστη. Θα τη χαρακτηρίζαμε σαν μια ηθοποιό που ανταποκρίθηκε στο ρόλο της με υποδειγματική αφοσίωση». (Η Αυγή, 1982).[19]
«Η Καρέζη παίζει με κάθε ίνα της και κάθε κύτταρο της, ιδιαίτερα όμως στον εξορκισμό φτάνει σε στιγμές σπάνιας υποκριτικής. Εκεί η κριτική αφοπλίζεται και το μόνο για το οποίο μακαρίζεις τον εαυτό σου, είναι πως ευτύχησες να είσαι παρών». (Τα Νέα, 1982).[20]
Το 1985 ερμήνευσε τον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο σε αρχαία τραγωδία, την Μήδεια του Ευριπίδη στο Ηρώδειο. Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος σημείωνε σχετικά με την Μήδεια: «Η Τζένη Καρέζη κέρδισε με το σπαθί της τη θέση της στων τραγικών μεγεθών την πόλιν. Έχω πολλά χρόνια να δω ηθοποιό σε τραγωδία με τέτοια συναισθηματική πληρότητα. Ήταν από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή γεμάτη, παλλόμενη, άνετη και πλαστική. Ρυθμικά και μουσικά σωστά κουρδισμένη. Δεν υπήρχε κενό στην ερμηνεία της. Οι ήσσονες καταστάσεις της ήταν λίγες και είχαν σχέση με τη σκηνοθετική γραμμή. Εννοώ κάποιες ρομαντικές νότες και κάποιες συμβολικές κινήσεις». (Τα Νέα, 1985).[21]
Το 1988 η Καρέζη ανέβασε το κλασσικό έργο του Αντόν Τσέχωφ Ο Βυσσινόκηπος με τεράστια επιτυχία. Ο Τάσος Λιγνάδης έγραψε για την ερμηνεία της:
«Αν δεχτούμε ότι η Λιούμποβα είναι ρόλος ιλαροτραγικής διπλότητας, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η κα. Τζένη Καρέζη ευνόησε κατά προτίμηση τη δραματική πλευρά. Και ομολογουμένως η υποκριτική της εύνοια έδωσε ισχυρά τεκμήρια ευαισθησίας και πάθους στη μια ψυχική όψη, αφήνοντας ασχολίαστη την άλλη». (Η Καθημερινή, 1988).[22]
Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος ανέφερε μεταξύ άλλων «Η Καρέζη έπαιξε την Λιούμποβα επιθετικά και σύνθετα. Η γνωστή άποψη για τη λυρική και φευγάτη Λιούμποβα απορρίφθηκε ως μονοσήμαντη. Η αφέλεια της έγινε στην Καρέζη καλύπτρα, η απογείωση της άλλοθι. Βγήκε στην επιφάνεια ο κρυφός σπαραγμός και μια θεατρική πόζα, πρόσχημα για να σκεπαστεί ο σπαραγμός του χρόνου». (Τα Νέα, 1988).[23]
Το 1990 πρωταγωνίστησε στην τελευταία της παράσταση, στο έργο της Λούλας Αναγνωστάκη, «Διαμάντια και μπλουζ». Η παράσταση σημείωσε μεγάλη επιτυχία, τόσο καλλιτεχνική όσο και εμπορική. Αποτέλεσε το καλύτερο κύκνειο άσμα μιας μεγάλης πρωταγωνίστριας. Η Ροζίτα Σώκου έγραψε για την ερμηνεία της:
«Η Καρέζη δεν αφήνει αναπνοή, λέξη, παύση, βλέμμα, χαμόγελο πικρό ή χαμόγελο γλυκό, ανεκμετάλλευτα. Όλη η γκάμα των αμέτρητων εκφράσεων που μπορεί να πάρει το πρόσωπο, τα μάτια, το στόμα μιας ηθοποιού, όλα τα έχει ρίξει στην υπηρεσία του ρόλου του δικού της σε σημείο που να προκαλεί τρόμο.» (Απογευματινή, 1990).[24]
Πολιτική
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η πολιτικοποίηση της Τζένης Καρέζη φαίνεται να ξεκινάει, έστω και ακόμα χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση, από την θεατρική παράσταση «Βίβα Ασπασία» (1966) του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Παρά την αρχική κοσμοπλημμύρα των θεατών, οι οποίοι αποθέωναν τους συντελεστές, ξεκίνησε μια συντονισμένη επίθεση από κριτικούς της εποχής, χαρακτηρίζοντας το έργο ως «επαίσχυντη ύβρις προς την Εθνική Αντίσταση!». Το κοινό διαβάζοντας τις κριτικές τρόμαξε, φοβούμενο ότι στηρίζει ένα «εθνικό αμάρτημα». Οι επιστολές συμπαράστασης από προοδευτικούς πολιτικούς, συγγραφείς και καλλιτέχνες δεν στάθηκαν ικανές να ανατρέψουν την δυσφήμηση του έργου. Η «Βίβα Ασπασία» κατέβηκε άρον-άρον. Η Καρέζη συνειδητοποίησε για πρώτη φορά, ότι το θέατρο και η πολιτική δεν είναι χώροι άσχετοι μεταξύ τους.[11]
Στη συνέχεια, λόγω των ιστορικών πολιτικών γεγονότων και κυρίως μετά τον γάμο της με τον Κώστα Καζάκο, η Τζένη Καρέζη απέκτησε έντονη πολιτική συνείδηση, με δράση και συμμετοχή στα κοινά.[25][26]
Ήταν στρατευμένη στο κομμουνιστικό κίνημα, συμμετέχοντας σε πολλές πορείες ειρήνης. Στα χρόνια της Χούντας συμμετείχε ενεργά στον αντιδικτατορικό αγώνα. Το 1973 ανέβασε μαζί με τον σύζυγό της Κώστα Καζάκο το θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Το μεγάλο μας τσίρκο». Ήταν μια επιθυμία του ζευγαριού να μιλήσει με κάποιο τρόπο ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς, που είχε επιβληθεί στην Ελλάδα. Το θεατρικό μπόρεσε να περάσει από την επιτροπή λογοκρισίας, έχοντας δοθεί στους υπεύθυνους με μπερδεμένες τις σκηνές του έργου, ώστε να μην βγαίνει κάποιο συγκεκριμένο νόημα. Η επιτροπή λογοκρισίας έδωσε την έγκριση και το έργο έκανε πρεμιέρα στις 22 Ιουνίου 1973 στο Θέατρο Αθήναιον απέναντι από το Πολυτεχνείο. Η μεγάλη προσέλευση θεατών και φοιτητών προκάλεσε το ενδιαφέρον των αστυνομικών αρχών. Έτσι διαπίστωσαν ότι ενέκριναν στην πραγματικότητα ένα αντικαθεστωτικό έργο. Σύντομα οι Καρέζη, Καζάκος, Καμπανέλλης και άλλοι συντελεστές καλούνταν όλο και συχνότερα από τους ανακριτές ώστε να δώσουν εξηγήσεις. Με τα γεγονότα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και την υιοθέτηση των συνθημάτων της παράστασης από τους φοιτητές («Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», «Φωνή Λαού - Οργή Θεού») η Καρέζη συνελήφθη και οδηγήθηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ Νέας Φιλαδελφείας, όπου και κρατήθηκε στην απομόνωση από τις 22 Νοεμβρίου ως τις 15 Δεκεμβρίου 1973.[11][27]
Αμέσως μετά την πτώση της Χούντας η Καρέζη συμμετείχε στη μεγάλη εκδήλωση συμπαράστασης για την Κύπρο στο Παναθηναϊκό Στάδιο (24 Σεπτεμβρίου 1974). Επίσης συμμετείχε στην Δημοκρατική Αντιμοναρχική Ένωση κατά την περίοδο του δημοψηφίσματος για το πολίτευμα. Λόγω της πολιτικής της δράσης ήταν αποκλεισμένη από την ΥΕΝΕΔ, όπως το 1975 που κόπηκε η ταινία «Δεσποινίς Διευθυντής» (Φεβρουάριος 1975).[11]
Προσωπική ζωή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο πρώτος της γάμος ήταν με τον εφοπλιστή και δημοσιογράφο Ζάχο Χατζηφωτίου (1962-1964). Ο γάμος τους έγινε στις 7 Μαΐου 1962 στην Κρύπτη Αγίας Φιλοθέης με κουμπάρα την Μάγια Καλλιγά, ενώ το γαμήλιο πάρτι δόθηκε στο ξενοδοχείο Auberge στη Βαρυμπόμπη. Η Καρέζη φορούσε νυφικό δημιουργίας του Έλληνα σχεδιαστή Ντίμη Κρίτσα, με τον οποίο διατηρούσε φιλική και επαγγελματική σχέση.[28][29][30][31]
Ο γάμος τους δεν είχε διάρκεια, καθώς όπως υποστήριξε ο Χατζηφωτίου είχαν μεγάλη διαφορά στον τρόπο ζωής τους. Από τη μία τα συχνά επαγγελματικά ταξίδια του Χατζηφωτίου και από την άλλη οι επαγγελματικές υποχρεώσεις της Καρέζη δημιούργησαν απόσταση στο ζευγάρι, που οδήγησε στο διαζύγιο.[32]
Το 1966 κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας «Κοντσέρτο για πολυβόλα» του Ντίνου Δημόπουλου, παραγωγής Φίνος Φιλμ γνώρισε και ερωτεύτηκε τον συμπρωταγωνιστή της Κώστα Καζάκο. Η σχέση επισημοποιήθηκε στις 5 Αυγούστου 1968, με το γάμο τους να τελείται παρουσία λίγων και αγαπημένων ανθρώπων τους. Η ζωή της άλλαξε και άνοιγε μπροστά της ένα νέο κεφάλαιο, που την έκανε να νιώθει σύμφωνα και με δικές της δηλώσεις ολοκληρωμένη. Τον επόμενο χρόνο (25 Απριλίου 1969) η Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος απέκτησαν ένα γιο, τον Κωνσταντίνο Καζάκο, που μετέπειτα ακολούθησε επίσης την υποκριτική. Η Καρέζη και ο Καζάκος παρέμειναν μαζί ως τον πρόωρο θάνατο της το 1992.[25]
Θάνατος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Την περίοδο 1988-1989 η Καρέζη έπαιζε στον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχωφ. Τον Μάρτιο του 1989 η παράσταση διακόπηκε και η Καρέζη ταξίδεψε για εξετάσεις στο Λονδίνο. Εκεί της διαγνώστηκε γυναικολογικός καρκίνος. Η Καρέζη όμως έδωσε ακόμα μια παράσταση, το «Διαμάντια και Μπλουζ» την περίοδο 1990-1991.[7] Έκτοτε η κατάσταση της υγείας της επιδεινώθηκε αρκετά, ενώ τις τελευταίες μέρες της ζωής της η υγεία της χειροτέρεψε ακόμα περισσότερο.
Απεβίωσε στις 26 Ιουλίου 1992 τρία λεπτά πριν τα μεσάνυχτα προς 27 Ιουλίου[33] μετά από τριετή αντιμετώπιση καρκίνου. Η σορός της τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών. Στις 29 Ιουλίου έγινε η κηδεία στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Αθηνών και η ταφή της πραγματοποιήθηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών δημοσία δαπάνη, παρουσία πολλών συναδέλφων της και απλού κόσμου. Λίγους μήνες πριν το θάνατό της είχε συγγράψει την αυτοβιογραφία της, που εκδόθηκε ένα χρόνο μετά τον θάνατό της υπό τον τίτλο «Τετράδια Ζωής».[34]
Τον Σεπτέμβριο του 1992 ιδρύθηκε η Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρία «Ίδρυμα Τζένη Καρέζη», στόχος της οποίας είναι η ανακουφιστική φροντίδα για καρκινοπαθείς και ασθενείς με άλλες χρόνιες νόσους. Ιδρυτικά μέλη της ήταν μεταξύ άλλων ο Κώστας Καζάκος, η Μελίνα Μερκούρη, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Νίκος Κούρκουλος, η Νόνικα Γαληνέα και ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος.[35]
Φιλμογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Κινηματογράφος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τηλεόραση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Έτος | Τίτλος | Κανάλι | Είδος | Σενάριο | Σκηνοθεσία | Τηλεσκηνοθεσία |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1972-1973 | Μαρίνα Αυγέρη | ΕΙΡΤ | σειρά 42 επεισοδίων | Τζένη Καρέζη | Κώστας Καζάκος | Τάκης Γιαννόπουλος |
| 1976-1977 | Μεγάλη περιπέτεια | ΕΡΤ | σειρά 26 επεισοδίων | Κώστας Μουρσελάς | Κώστας Καζάκος, Μιχάλης Παπανικολάου | Τάκης Γιαννόπουλος, Δημήτρης Παπακωνσταντής |
| 1990-1991 | Μαύρη χρυσαλλίδα | ΕΤ1 | σειρά 12 επεισοδίων | Τζένη Καρέζη, Ηρώ Μάνεση | Πωλ Σκλάβος | Τάκης Γιαννόπουλος |
Θεατρογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Καρέζη πρωτοεμφανίστηκε το 1951 με το Λύκειο Καλογραιών στο Θέατρο Κοτοπούλη (Rex), με το έργο "Αντιγόνη" ως Τζένη Καρπούζη, στον ρόλο της τραγικής βασιλοπούλας Αντιγόνης σε σκηνοθεσία-διδασκαλία Θάνου Τράγκα.[40]
Θεατρικές παραστάσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Δελαπόρτας, Μάκης (2018). Μεγάλοι Έλληνες ηθοποιοί: Τζένη Καρέζη. Αθήνα: Καθημερινές εκδόσεις ΑΕ. ISBN 978-960-585-180-4
- Νιάρχος, Θανάσης (2012). Τζένη Καρέζη: 20 χρόνια μετά. Αθήνα: Ίδρυμα Τζένη Καρέζη. ISBN 978-618-80306-0-2
- Τζαννετάτος, Στέφανος (2010). Τα μάτια της Τζένης Καρέζης: ένα σύγχρονο αφήγημα. Αθήνα: Εκδόσεις Σόκολη - Κουλεδάκη. ISBN 978-960-6801-35-8
- Τάσκου, Ηλίας (2006). Τζένη Καρέζη & Αλίκη Βουγιουκλάκη: βίοι παράλληλοι. Αθήνα: Ιδιωτική
- Λούπης, Μιχάλης (2006). Life & Style Βιογραφία: Τζένη Τζένη. Αθήνα: Εκδόσεις Λυμπέρη
- Δελαπόρτας, Μάκης (2003). Τζένη Καρέζη, το άρωμα μιας ζωής. Αθήνα: Εκδόσεις Άγκυρα. ISBN 960-422-006-3
- Τζαννετάτος, Στέφανος (2002). Μόνο η Καρέζη. Αθήνα: Ανατολικός. ISBN 960-8429-42-0
- Χατζηφωτίου, Ζάχος (1998). Η Τζένη Καρέζη όπως τη γνώρισα. Αθήνα: Εκδόσεις Ωκεανίδα. ISBN 960-410-083-1
- Βασιλειάδου, Τέα & Μοσχοχωρίτου, Όλγα (1993). Η Τζένη Καρέζη. Αθήνα: Εκδόσεις Καστανιώτη. ISBN 960-03-1135-8
- Καρέζη, Τζένη (1993). Τετράδια ζωής. Αθήνα: Εκδόσεις Καστανιώτη. ISBN 960-03-1116-1
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «Τζενη Καρεζη». ΘΕΑΤΡΟ ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ 2018-2019. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου 2019.
- ↑ «25 χρόνια χωρίς την Τζένη Καρέζη», άρθρο δημοσιευμένο στις 23 Ιουλίου 2017 στο BHmagazino της εφημερίδας Το Βήμα
- ↑ «Αλίκη – Τζένη: Βίοι παράλληλοι», άρθρο αφιέρωμα στις μεγάλες ηθοποιούς Βουγιουκλάκη και Καρέζη, στον ιστότοπο monopoli.gr
- ↑ Βαρδάκη, Ερη (16 Δεκεμβρίου 2012). «Η άλλη Τζένη Καρέζη». ΒΗmagazino (No 635): 46-53. https://www.tovima.gr/2012/12/18/vimagazino/i-alli-tzeni-karezi/.
- ↑ «Το μεγάλο μας τσίρκο - Σύμβολο κατά της δικτατορίας, proodeftiki-athinas.gr». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Ιουλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουλίου 2020.
- ↑ Τη νύχτα που η Χούντα συνέλαβε τη Τζένη Καρέζη μέσα στο θέατρο, womantoc.gr
- ↑ 7,0 7,1 «Life.gr».
- ↑ Κάβδας, Ναπολέων (Απρίλιος 2007). «Οι Ελληνίδες του αιώνα». Life & Style (76): 194-208.
- ↑ Βερμισώ, Εμμ. (6 Αυγούστου 1960). «Οι Μαθηταί μας που εμεσουράνησαν». Εμπρός. http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin.asp?c=108&dc=6&db=8&da=1960.
- ↑ Δελαπόρτας, Μάκης (2018) [2003]. Τζένη Καρέζη: Το άρωμα μιας ζωής. Αθήνα: Άγκυρα (Το 2018 από Καθημερινές Εκδόσεις). σελίδες 15, 33. ISBN 978-960-422-006-9.
- ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 Βασιλειάδου, Τέα· Μοσχοχωρίτου, Όλγα (1993). Η Τζένη Καρέζη. Αθήνα: Εκδόσεις Καστανιώτη. ISBN 960-03-1135-8.
- ↑ Κοντέας, Στέλιος (23 Ιουλίου 2017). «25 χρόνια χωρίς την Τζένη». ΒΗmagazino (No 874): 21-29. https://www.tovima.gr/2017/07/24/vimagazino/25-xronia-xwris-tin-tzeni-karezi/.
- ↑ Λιδωρίκης, Μίλτος (2002). Κώστας Μουσούρης: πάθος θεάτρου:. Αθήνα. σελ. 111. ISBN 960-03-3378-5.
- ↑ Κάλφας, Ευθύμης. «Τζένη Καρέζη vs Αλίκη Βουγιουκλάκη: Υπήρχε τελικά κόντρα μεταξύ τους;». Lifo.
- ↑ Τζαννετάτος, Στέφανος (2002). Μόνο η Καρέζη. Αθήνα: Ανατολικός. σελ. 44-51, 68-73, 84-87. ISBN 960-8429-41-2.
- ↑ Τριανταφυλλίδης, Ιάσων (2000). Ταινίες για φίλημα. Αθήνα: Εξάντας. σελ. 116, 118, 122, 128, 133, 143. ISBN 960-256-456-3.
- ↑ Κουσουμίδης, Μαρίνος (1984). Γυναικοκρατία στο θέατρο. Αθήνα: Γιάννης Β. Βασδέκης. σελ. 284.
- ↑ Καπλάνη, Σύσση (2017). Θεατρικό ημερολόγιο 2018. Αθήνα: Φίλντισι. ISBN 978-618-510-147-3.
- ↑ Νικολόπουλος, Νάσος (10 Νοεμβρίου 1982). Η Αυγή.
- ↑ Γεωργουσόπουλος, Κώστας (17 Νοεμβρίου 1982). Τα Νέα.
- ↑ Γεωργουσόπουλος, Κώστας (19 Αυγούστου 1985). «Το πέρασμα των συμπληγάδων: "Μήδεια" του Ευριπίδη από το θίασο Καρέζη-Καζάκου». Τα νέα. http://digital.lib.auth.gr/record/69173/files/arc-2007-28019.pdf.
- ↑ Λιγνάδης, Τάσος (20 Νοεμβρίου 1988). Η Καθημερινή.
- ↑ Γεωργουσόπουλος, Κώστας (18 Οκτωβρίου 1988). Τα Νέα.
- ↑ Σώκου, Ροζίτα (27 Νοεμβρίου 1990). «Διαμάντια και μπλουζ για την Άννα». Απογευματινή: 18. http://digital.lib.auth.gr/record/70011/files/arc-2007-28833.pdf.
- ↑ 25,0 25,1 25,2 Δελαπόρτας, Μάκης (2003). Τζένη Καρέζη: Το άρωμα μιας ζωής. Αθήνα: Εκδόσεις Άγκυρα. σελ. 96, 100, 127, 155-233, 235-267. ISBN 960-422-006-3.
- ↑ «Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήθελε να βαφτίσει το παιδί της Τζένης Καρέζη και του Καζάκου. Το σχέδιο για να τον αποφύγουν...». Μηχανή του Χρόνου.
- ↑ Καμπανέλης, Ιάκωβος (2013). Το μεγάλο μας τσίρκο. Αθήνα: Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη. σελ. Εισαγωγή. ISBN 978-960-503-269-2.
- ↑ Κρίτσας, Ντίμης (2002). Ω! Τι ζωή!. Αθήνα: Εκδόσεις Φερενίκη. σελ. 80. ISBN 960-7952-16-2.
- ↑ Λούπης, Μιχάλης (2006). LIFE & STYLE Βιογραφία:Τζένη - Τζένη. Αθήνα: Εκδόσεις Λυμπέρη. σελ. 45.
- ↑ Χατζηφωτίου, Ζάχος (1998). Η Τζένη Καρέζη: Όπως την γνώρισα. Αθήνα: Εκδόσεις Ωκεανίδα. σελ. 37. ISBN 960-410-083-1.
- ↑ Κλεάνθης, Φάνης (10 - 17 Αυγούστου 1962). «Η Τζένη Καρέζη είναι ευτυχισμένη». Πρώτο: 42-43.
- ↑ Χατζηφωτίου, Ζάχος (2010). Τα εν οίκω εν δήμω. Αθήνα: Εκδόσεις Φερενίκη. σελ. 330. ISBN 978-960-7952-98-1.
- ↑ Αυτός είναι ο λόγος που αρκετές πηγές αναφέρουν την 27η Ιουλίου ως ημέρα θανάτου.
- ↑ Καρέζη, Τζένη (1993). Τετράδια Ζωής. Αθήνα: Εκδόσεις Καστανιώτη. σελ. 1. ISBN 960-03-1116-1.
- ↑ Νιάρχος, Θανάσης (2012). Τζένη Καρέζη 20 χρόνια μετά. Αθήνα: Ίδρυμα Τζένη Καρέζη. σελ. 155. ISBN 978-618-80306-0-2.
- ↑ Εξάρχου, Καλλιόπη (2021). Δωσίλογοι και μαυραγορίτες στον ελληνικό κινηματογράφο από τη δεκαετία του 1940 έως και τη δεκαετία του 1970. Αθήνα: ΕΑΠ. σελ. 32.
- ↑ ««Εκείνος κι Εκείνη»: Η παράξενη αντι-τουριστική ταινία του Ερρίκου Ανδρέου». LiFO. 5 Φεβρουαρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 2 Απριλίου 2023.
- ↑ Σολδάτος, Γιάννης (1991). Ιστορία του Ελληνικού Κινηματογράφου, τομ. Β. Αθήνα: Αιγόκερως. σελ. 101.
- ↑ Μαυροειδής, Γεώργιος (2022). Αναπαραστάσεις της Κοινωνικής Ληστείας στον Μεταπολεμικό Ελληνικό Κινηματογράφο (1950-1980). Αθήνα: ΕΑΠ. σελ. 49.
- ↑ «Αφάνταστος Κοσμοσυρροή - Ενθουσιώδη Σχόλια». Εφήμερίδα ο Έξω Ελληνισμός: σελ. 1. 1 Ιουλίου 1951.
- ↑ http://www.kambanellis.gr/η-παναγία-των-δολαρίων/
- ↑ http://eliaserver.elia.org.gr:8080/lselia/rec.aspx?id=328794