Αλέκος Γαλανός

Προσθήκη συνδέσεων
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αλέκος Γαλανός
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Αλέκος Γαλανός (Ελληνικά)
Γέννηση1  Μαΐου 1922
Λέσβος
ΘάνατοςΙουνίου 2008
Πειραιάς
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΕλληνικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταθεατρικός συγγραφέας
συγγραφέας
γεωπόνος
ηθοποιός
στιχουργός
σκηνοθέτης
δεδομένα

Ο Αλέκος Γαλανός (Μυτιλήνη, 01/05/1922 – Πειραιάς, 06/2008) ήταν Έλληνας θεατρικός συγγραφέας. Έγραψε αρκετά θεατρικά έργα, με πιο δημοφιλές το δράμα Κόκκινα φανάρια. Ανέπτυξε πληθώρα δράσεων γύρω από το θέατρο, υπηρετώντας το ως θεατρικός συγγραφέας, ως ηθοποιός, ως σκηνοθέτης, ως δάσκαλος θεάτρου, ως οργανωτής ερασιτεχνικών θεατρικών παραστάσεων κ.ά. Επαγγελματικά σταδιοδρόμησε ως δημόσιος υπάλληλος (γεωπόνος) στο Υπουργείο Γεωργίας, όπου συνδύασε τις γνώσεις και την εμπειρία του από τον χώρο του θεάματος με τη μαζική εκπαίδευση των αγροτικών πληθυσμών της χώρας (1954-1985).

Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αλέκος Γαλανός γεννήθηκε το 1922[1] στη Μυτιλήνη, όπου πέρασε τα παιδικά του χρόνια και τελείωσε το δημοτικό. Στα μέσα της δεκαετίας του '30 η οικογένειά του μετακόμισε για βιοποριστικούς λόγους στον Πειραιά. Τόσο στα αρχεία του δημοτικού σχολείου, όπου φοίτησε όσο και της Ιερατικής Σχολής της μονής Αγίας Αναστασίας Χαλκιδικής, όπου επίσης φοίτησε για έναν χρόνο, αναγράφεται με το επώνυμο Γαλανουδάκης.[2] Η αποκατάσταση του επωνύμου Γαλανός θα γίνει στα εκπαιδευτικά αρχεία κατά την ολοκλήρωση της φοίτησής του στο γυμνάσιο, την περίοδο της Κατοχής. Σπούδασε στην Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή Αθηνών, ενώ παράλληλα φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (1943/44) και στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης —από όπου και αποφοίτησε το 1949.[3] Αργότερα, κατά τη δεκαετία του '60, έκανε μετεκπαίδευση στο εξωτερικό, στο London School of Film Technique (εκπαιδευτικό κινηματογράφο) και στο B.B.C. (τηλεόραση και ραδιόφωνο).[4] Στις αρχές της δεκαετίας του '50 εργάστηκε ως επαγγελματίας ηθοποιός στο ελεύθερο θέατρο και ως θεατρικός συγγραφέας. Από το 1952 άρχισε τη σταδιοδρομία του ως διοικητικός υπάλληλος στο Υπουργείο Γεωργίας. Αρχικά, εργάστηκε ως γεωπόνος στην περιοχή των Δικαίων στον Έβρο και έπειτα κυρίως στη Διεύθυνση Γεωργικής Εκπαίδευσης και Πληροφοριών του συγκεκριμένου Υπουργείου. Στις θέσεις αυτές ανέπτυξε πολυποίκιλη και πρωτοπόρα δράση σε σχέση με την ενημέρωση των αγροτικών πληθυσμών της ελληνικής επαρχίας (ραδιόφωνο, τηλεόραση, ντοκιμαντέρ), αλλά και την ευρύτερη καλλιέργειά τους (θεατρικές δράσεις). Παράλληλα με τη δημοσιοϋπαλληλία συνέχισε την ενασχόλησή του με το θέατρο ως συγγραφέας και σκηνοθέτης. Το 1962 διακρίθηκε ως θεατρικός συγγραφέας με την παρουσίαση επί σκηνής του έργου του Κόκκινα φανάρια. Ασχολήθηκε και με τη σκηνοθεσία, τόσο στο θέατρο, όπου σκηνοθέτησε αρκετές ερασιτεχνικές και κάποιες επαγγελματικές παραστάσεις, όσο και στον κινηματογράφο, όπου σκηνοθέτησε αρκετές εκπαιδευτικές ταινίες μικρού μήκους και ντοκιμαντέρ. Επί σειρά ετών δίδαξε διάφορα μαθήματα στη Δραματική Σχολή «Θεάτρου» του Κωστή Μιχαηλίδη και θέατρο στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή.[5] Από τα μέσα της δεκαετίας του '80, με αφορμή ένα σοβαρό προσωπικό ζήτημα υγείας αποφάσισε να αποσυρθεί στο Άγιο Όρος, ως δόκιμος μοναχός. Την περίοδο τής εκεί παραμονής του έγραψε και εξέδωσε το βιβλίο Με το Σταυρό και το ξίφος, το οποίο αποτελεί ένα αφήγημα, εμπνευσμένο από την ιστορία των Αγίων Σαράντα Μαρτύρων, ενώ έγραψε —χωρίς ποτέ να προχωρήσει σε δημοσίευσή τους— τα θεατρικά έργα Χειμωνιάζει, Διαφορετικοί και Είμαι σκύλος. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, αρκετά άρρωστος, τα έζησε στον Πειραιά. Πέθανε τον Ιούνιο του 2008 και θάφτηκε στο 3ο Νεκροταφείο Νίκαιας.

Επαγγελματική πορεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Επαγγελματικό Θέατρο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Α. Γαλανός ασχολήθηκε με το θέατρο ως ηθοποιός κατά τη δεκαετία του '40. Την περίοδο της Κατοχής και ενώ φοιτούσε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, έπαιξε σε κάποιες παραστάσεις ερασιτεχνικές και μη. Ενδεικτικά, συμμετείχε στη φιλανθρωπική παράσταση Νύχτα με φως (Θέατρο Αλάμπρα, Σεπτέμβρης 1943) σε κείμενο του Ηρακλή Μαυρέα και σκηνοθεσία του Σπύρου Παπακώστα.[6] Μεταπολεμικά, κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, εντάχθηκε στον θίασο του Γενικού Επιτελείου Στρατού, ενώ συνέχισε τις θεατρικές σπουδές του στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Παράλληλα, εργάστηκε και στο ελεύθερο θέατρο, στον θίασο Α. Παΐζη - Δ. Σταρένιου - Τ. Βανδή (1947) και στην Εταιρία Ελληνικού Θεάτρου του Τζαβαλά Καρούσου (Θέατρο Μακέδο, Αύγουστος 1947),[7] ερμηνεύοντας κυρίως μικρούς ρόλους ή ως αντικαταστάτης άλλων ηθοποιών. Το καλοκαίρι του 1949 έλαβε μέρος λόγω των στρατιωτικών του υποχρεώσεων σε κάποιες μόνο από τις παραστάσεις της περιοδείας του Θεάτρου Τέχνης στην Πάτρα και στον Βόλο. Το επόμενο καλοκαίρι συνεργάστηκε ξανά με τον Κάρολο Κουν και το Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν» στις παραστάσεις Εγώ και το κουνέλι και Ανώμαλος προσγείωσις (Θέατρο Μακέδο).[8] Κατά τη θεατρική σεζόν 1950/51 συμμετείχε σε μια σειρά από παραστάσεις ανά την Ελλάδα τόσο με τον θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη όσο και με τον θίασο του Αδαμάντιου Λεμού.

Τον Ιούνιο του 1950 ο Α. Γαλανός «συστήθηκε» στο θεατρικό κοινό και ως θεατρικός συγγραφέας με το δράμα Θεατρίνοι. Το έργο αυτό παρουσιάστηκε από τον θίασο του Αδ. Λεμού σε σκηνοθεσία του Κ. Κουν αρχικά στο Θέατρο Διονύσια της Καλλιθέας και έπειτα σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Πρόκειται για ένα δράμα τριών πράξεων, που έχει ως κύριο άξονα τη ζωή των ηθοποιών στα μπουλούκια. Η κριτική της εποχής υπήρξε άλλοτε συγκαταβατική[9] και άλλοτε αρνητική[10][11] απέναντι στο έργο, το οποίο συζητήθηκε αρκετά στους θεατρικούς κύκλους της Αθήνας και γνώρισε τη μερική ανταπόκριση του κοινού[12], χωρίς όμως να παρουσιαστεί ξανά επί σκηνής από επαγγελματικό θίασο. Το 1950/51, στη χειμερινή περιοδεία του, ο θίασος του Αδ. Λεμού έπαιξε και ένα δεύτερο έργο, την κωμωδία Το πάρτι του Πολυνείκη. Κρίθηκε, όμως, από τον ίδιο τον θιασάρχη ότι δεν είχε τις προδιαγραφές να παρουσιαστεί στην Αθήνα, οπότε και αποσύρθηκε από το ρεπερτόριο του θιάσου.[13] Έκτοτε δεν ξαναπαίχτηκε. Το 1962 στο θέατρο Πορεία ο ομώνυμος θίασος παρουσίασε το —πιο επιτυχημένο και αναγνωρίσιμο σήμερα— θεατρικό έργο του Α. Γαλανού, Τα κόκκινα φανάρια. Πρόκειται για ένα δράμα τριών πράξεων, που παρουσιάζει στιγμές από τη ζωή γυναικών του αγοραίου έρωτα και των οίκων ανοχής. Η αποδοχή του έργου από το κοινό της εποχής και το μεγαλύτερο μέρος της κριτικής[14][15] οδήγησε στην παράταση των παραστάσεών του για δύο συνεχόμενες θεατρικές σεζόν, ενώ είναι χαρακτηριστικό πως κατά τη δεύτερη σεζόν γνώρισε δύο ταυτόχρονες αλλά διαφορετικές θεατρικές παραγωγές: μία στην Αθήνα στο θέατρο Πορεία και μία σε περιοδεία ανά την Ελλάδα από τον θίασο Γκέλυς Μαυροπούλου - Στέφανου Στρατηγού. Άμεση υπήρξε και η μεταφορά του έργου στον κινηματογράφο το 1963, σε σενάριο του ίδιου του Α. Γαλανού και σε σκηνοθεσία του Βασίλη Γεωργιάδη, ταινία που υπήρξε υποψήφια για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας το 1964. Στο πέρασμα του χρόνου τα Κόκκινα φανάρια υπήρξαν το έργο του Α. Γαλανού που γνώρισε τις πιο πολλές θεατρικές παραγωγές τόσο από επαγγελματικούς όσο και από ερασιτεχνικούς θιάσους, εντός και εκτός ελληνικών συνόρων. Ενδεικτικά, το καλοκαίρι του 1973, στο θέατρο Περοκέ, σε σκηνοθεσία και διασκευή του ίδιου του συγγραφέα παρουσιάστηκε μια μιούζικαλ εκδοχή του έργου. Ο ίδιος ο συγγραφέας χαρακτήρισε τη νέα εκδοχή ως μουσικόδραμα. Ο Γιάννης Σπανός συνέθεσε τη μουσική της παράστασης και ο Λεωνίδας ντε Πιάν σχεδίασε τις χορογραφίες. Η μεταγραφή αυτή θεωρήθηκε ότι αφαίρεσε από το έργο —μεταξύ άλλων στοιχείων— την εσωτερική του δραματικότητα.[16]

Ο Α. Γαλανός ωστόσο, είχε πραγματοποιήσει την πρώτη σκηνοθετική του απόπειρα σε παράσταση επαγγελματικού θιάσου ήδη από το 1966. Είχε σκηνοθετήσει τον θίασο των Ελεάννα Απέργη και Διονύση Παγουλάτου (Θέατρο Γιώργου Παππά) σε ένα δικό του έργο, στο δράμα Τον καιρό της Ειρήνης. Το έργο επικεντρωνόταν στη ζωή των ανθρώπων μετά από έναν πόλεμο και στην προσπάθειά τους να ζήσουν στην εκάστοτε μεταπολεμική κοινωνία, με τα τραύματα που ο πόλεμος τους προκάλεσε. Ο συγγραφέας επέλεξε να μην προσδιορίσει τον χρόνο και τον τόπο δράσης του έργου, θέλοντας περισσότερο να του προσδώσει μια οικουμενική διάσταση. Σύμφωνα με τους κριτικούς πρόκειται για ένα δράμα με έντονο ψυχογραφικό χαρακτήρα,[17] που καταπιάνεται με λιτότητα[18] και σοβαρότητα με αρκετά ευαίσθητα θέματα, όπως, για παράδειγμα, τους ανάπηρους πολέμου. Ως έργο κέρδισε την επιδοκιμασία των θεατρικών κριτικών, παρόλο που δεν παρέλειψαν να αναφερθούν και στα αρνητικά του στοιχεία. Ως εναλλακτικό τίτλο για το έργο αυτό ο συγγραφέας μετέπειτα έδωσε τον τίτλο Επίλογος.

Εκτός των προαναφερθέντων θεατρικών έργων, ο Α. Γαλανός είχε γράψει και κάποια άλλα, τα οποία δεν παραστάθηκαν ποτέ στο ελληνικό επαγγελματικό θέατρο. Κάποια από αυτά ήταν: Δεν έχει πλοίο, Ο καυτός λίβας του Σεπτέμβρη, Διαφορετικοί και Είμαι σκύλος. Διευκρινίζεται ότι ως εναλλακτικός τίτλος για το έργο Ο καυτός λίβας του Σεπτέμβρη δόθηκε ο τίτλος Χειμωνιάζει.

Ερασιτεχνικό Θέατρο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πρώτη παρουσίαση του έργου Τον καιρό της Ειρήνης πραγματοποιήθηκε στο Ζάγκρεμπ της πρώην Γιουγκοσλαβίας το 1963. Το έργο παρουσιάστηκε στο 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Φοιτητικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία του ίδιου του συγγραφέα. Επρόκειτο για μια ερασιτεχνική φεστιβαλική παράσταση, η οποία ήρθε να αποτελέσει έναν ακόμα κρίκο στη μακρά αλυσίδα των ερασιτεχνικών θεατρικών παραστάσεων με τις οποίες καταπιάστηκε ο Α. Γαλανός. Από την πρώτη στιγμή της σταδιοδρομίας του στο Υπουργείο Γεωργίας, συνδύασε την πορεία του με το θέατρο και τη διοργάνωση ερασιτεχνικών εκπαιδευτικών θεατρικών παραστάσεων. Το έπραξε ήδη από το 1953 στην ακριτική περιοχή των Δικαίων στον Έβρο, όπου πρωτοδιορίστηκε ως γεωπόνος.[19] Το έπραξε τα επόμενα χρόνια και επί σειρά ετών στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή της Θεσσαλονίκης, όπου δίδαξε —μεταξύ άλλων— και θέατρο.[20] Όπως διαφαίνεται σε διάφορα τεύχη του εξειδικευμένου γεωργικού περιοδικού Γεωργικόν Βήμα, ο Α. Γαλανός συμμετείχε στις οργανωμένες προσπάθειες του Υπουργείου Γεωργίας για την ενημέρωση και την εκπαίδευση των κατοίκων της υπαίθρου, σε σχέση με τη χρήση των σύγχρονων τότε αγροτικών πρακτικών και τεχνολογιών. Με δική του πρωτοβουλία αυτές οι δράσεις εμπλουτίστηκαν από τη διδασκαλία θεατρικών πρακτικών, τη δημιουργία θεατρικών ομάδων και τη διοργάνωση θεατρικών παραστάσεων. Η πρωτοβουλία αυτή ήταν αναμενόμενο να συναντήσει δυσκολίες υλοποίησης και αποδοχής λόγω της ιστορικής συγκυρίας, καθώς η ελληνική ύπαιθρος είχε ταλανιστεί και σημαδευτεί από τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο. Στις δράσεις αυτές συμμετείχε ο ίδιος ενεργά διδάσκοντας τους νέους της υπαίθρου υποκριτική, μακιγιάζ, σκηνογραφία κ.ά. Παρά τις εισηγήσεις και τις επίμονες προσπάθειές του δεν κατάφερε να δημιουργηθεί ένας σταθερός σχετικός, οργανισμός αγροτικού εκπαιδευτικού θεάτρου.[21]

Ραδιόφωνο, ντοκιμαντέρ, τηλεόραση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από το 1954 και για σειρά ετών συμμετείχε συστηματικά στην παραγωγή των ειδικών ενημερωτικών εκπομπών για τους αγρότες όπως Η ώρα του αγρότου, που προβάλλονταν από το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας (Ε.Ι.Ρ.). Επιπρόσθετα, δημιούργησε μια σειρά δραματοποιημένων εκπομπών, πάντα με επίκεντρο τους αγρότες (Έξω από την Πρωτεύουσα, Τα παιδιά της γης κ.ά.).[22] Το 1971 δραστηριοποιήθηκε στον τομέα της παραγωγής εκπαιδευτικών ταινιών μικρού μήκους,[23] με στόχο την προβολή τους είτε από την τηλεόραση είτε σε διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ. Ενδεικτικά αναφέρονται οι ταινίες Καπνός, Ταξίδι στην Ελλάδα, Ελληνικό σταφύλι, Πηλιορείτικος γάμος, Στη χώρα των Κενταύρων. Για την τηλεόραση εργάστηκε στη δημιουργία των εξειδικευμένων θεματικά ενημερωτικών εκπομπών, όπως Για τον Έλληνα αγρότη, Διατροφή και υγεία κ.ά.

Συγγραφικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Θεατρικά έργα

  • Θεατρίνοι
  • Το πάρτι του Πολυνείκη ή Πολυνείκης
  • Κόκκινα Φανάρια
  • Τον καιρό της ειρήνης ή Επίλογος
  • Δεν έχει πλοίο
  • Ο καυτός λίβας του Σεπτέμβρη ή Χειμωνιάζει
  • Διαφορετικοί
  • Είμαι σκύλος

Εκδόσεις

  • Galanos, Alecos. «Radio in the Greek agricultural advisory service», FATIS Review 8, 2 (1961), p. 52-54. (άρθρο)
  • Galanos, Alecos. «The Theatre as an Aid to Advisory Work in Greece», FATIS Review 8, 3 (1961), p. 72-73. (άρθρο)
  • Γαλανός, Αλέκος. Με το Σταυρό και το ξίφος: Αφηγηματικό συναξάρι. Αθήνα: Καστανιώτης, 1996. (πεζογραφία)
  • Γαλανός, Αλέκος. Θέατρο, τόμος Α΄: Κόκκινα φανάρια. Επίλογος. Αθήνα: Επτάλοφος, 2000. (θέατρο)
  • Γαλανός, Αλέκος. Θέατρο, τόμος Β΄: Τον καιρό της ειρήνης. Ο καυτός λίβας του Σεπτέμβρη. Δεν έχει πλοίο. Αθήνα: Επτάλοφος, 2000. (θέατρο)

Παραστασιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

I. Λίστα θεατρικών παραστάσεων, στις οποίες ο Α. Γαλανός συμμετείχε ως ηθοποιός.

II. Λίστα θεατρικών παραστάσεων, τις οποίες ο Α. Γαλανός σκηνοθέτησε.

III. Κατάλογος θεατρικών παραστάσεων έργων του Α. Γαλανού.

Αυτός ο κατάλογος ενημερώνεται περιοδικά με μηχανικό τρόπο από ένα bot. Επεξεργασίες σε αυτό τον κατάλογο από χρήστες με το συνηθισμένο «χειροκίνητο» τρόπο θα αναιρεθούν με την επόμενη ανανέωση από το bot!

WQS | PetScan | YASGUI | Βρείτε εικόνες
χρονική περίοδος παράσταση εταιρεία παραγωγής θέατρο σκηνοθέτης
Ελληνική Θεατρική Περίοδος 1962/1963 Κόκκινα φανάρια Πορεία (Α.Ε. Θεατρικών και Καλλιτεχνικών Επιχειρήσεων) Θέατρο Πορεία Αλέξης Δαμιανός
Ελληνική Θεατρική Περίοδος 1965/1966 Τον καιρό της ειρήνης Θεατρικές επιχειρήσεις Διονύση Παγουλάτου
Θίασος Ελεάννας Απέργη - Διονύση Παγουλάτου 		Θέατρο Γιώργου Παππά Αλέκος Γαλανός
Ελληνική Θεατρική Περίοδος 1993/1994 Κόκκινα φανάρια Θέατρο Αλάμπρα Σταύρος Ξαρχάκος
Ελληνική Θεατρική Περίοδος 2012/2013 Κόκκινα φανάρια Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας Θέατρο Rex Κωνσταντίνος Ρήγος
Τέλος αυτόματα δημιουργημένου καταλόγου.

Όλες οι πληροφορίες προέρχονται από το έντυπο πρόγραμμα της κάθε παράστασης ή/και από σχετικά δελτία τύπου.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Καμβυσέλλης, Γιώργος (2011). Από τα «Κόκκινα φανάρια» στο Περιβόλι της Παναγίας: η ζωή και το έργο του Αλέκου Γαλανού. [χ.τ.]: Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου. σελ. 28. ISBN 978-960-8683495. 
  2. ↑ Καμβυσέλλης, Γιώργος (2011). ό.π., σ. 34, 41
  3. ↑ Καμβυσέλλης, Γιώργος (2011). ό.π., σ. 55.
  4. ↑ Γαλανός, Αλέκος (1996). «Βιογραφικό σημείωμα». Με το Σταυρό και το ξίφος. Αθήνα: Καστανιώτης. ISBN 9600315434. 
  5. ↑ Γαλανός, Αλέκος (1996). ό.π.
  6. ↑ Καμβυσέλλης, Γ. ό.π., σ. 66.
  7. ↑ Καμβυσέλλης, Γ. ό.π., σ. 66.
  8. ↑ Μαυρομούστακος, Πλάτων (επιμ.) (2008). Κάρολος Κουν: οι παραστάσεις. Αθήνα: Μουσείο Μπενάκη. σελ. 133. ISBN 9789608347991. 
  9. ↑ Τερζάκης, Άγγελος (15/06/1950). «"Θεατρίνοι", θίασος Αδ. Λεμού.». Το Βήμα [Αθήνα]: σελ. 2. 
  10. ↑ Θρύλος, Άλκης (1979). «Η έναρξη της καλοκαιρινής περιόδου Β': Θέατρο "Διονύσια" Καλλιθέας (Θίασος Α. Λεμού): Α. Γαλανού, "Οι θεατρίνοι", δράμα σε τρεις πράξεις». Το Ελληνικό Θέατρο, τόμος Ε': 1949–1951. Αθήναι: Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη. σελ. 260–261. 
  11. ↑ Πλωρίτης, Μάριος (21/06/1950). «Το θέατρο. Δύο ελληνικά έργα: "Θεατρίνοι" – "Παπαδόπουλος και Σία"». Ελευθερία: σελ. 2. http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin.asp?c=64&dc=21&db=6&da=1950. 
  12. ↑ «Θεατρικά Νέα», Τα Νέα [Αθήνα] 13/06/1950, σ. 2.
  13. ↑ Λεμός, Αδαμάντιος (22/05/1962). «Επιστολαί: Ελληνικό θέατρον». Εθνικός Κήρυξ [Νέα Υόρκη]. 
  14. ↑ Θρύλος, Άλκης (1980). «Παραστάσεις με και χωρίς σημασία: Θέατρο "Πορεία" (Θίασος Αλ. Δαμιανού): Αλ. Γαλανού, "Τα κόκκινα φανάρια", δράμα σε τρεις πράξεις». Το Ελληνικό Θέατρο, τόμος Θ': 1962–1963. Αθήναι: Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη. σελ. 50–52. 
  15. ↑ Τερζάκης, Άγγελος (03/03/1962). «"Τα κόκκινα φανάρια" του Αλέκου Γαλανού (Θίασος Αλέξη Δαμιανού)». Το Βήμα [Αθήνα]: σελ. 2. 
  16. ↑ Δόξας, Άγγελος (10/06/1973). «Στο "Περοκέ" "Τα κόκκινα φανάρια". Κριτική». Ελεύθερος Κόσμος [Αθήνα]. 
  17. ↑ Δρομάζος, Στάθης. «Αλέκου Γαλανού, "Τον καιρό της ειρήνης" (θίασος Ε. Απέργη – Δ. Παγουλάτου), θέατρο "Γ. Παπά"», Αυγή [Αθήνα], 16/02/1966.
  18. ↑ Θρύλος, Άλκης (1981). «Δύο ελληνικά έργα». Το Ελληνικό Θέατρο, τόμος Ι': 1964–1966. Αθήναι: Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη. σελ. 351–354. 
  19. ↑ Καμβυσέλλης, Γιώργος. ό.π., σ. 97–102
  20. ↑ «Συλλογή Φωτογραφιών – Γαλανός Αλέκος». Αμερικανική Γεωργική Σχολή Θεσσαλονίκης – Ιστορικό Αρχείο. Ανακτήθηκε στις 20 Αυγούστου 2020. 
  21. ↑ Μιχαλόπουλος, Γρηγόρης (14/11/1965). «Το αγροτικό άρμα θεάτρου: ομιλεί ο κ. Αλέκος Γαλανός». Ελευθερία [Αθήνα]: σελ. 7. http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin.asp?c=64&dc=14&db=11&da=1965. 
  22. ↑ Γαλανός, Αλέκος (1996). «Βιογραφικό σημείωμα». Με το Σταυρό και το ξίφος. Αθήνα: Καστανιώτης. ISBN 9600315434. 
  23. ↑ Καμβυσέλλης, Γιώργος, ό.π., σ. 150–151.

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Γαλανός, Αλέκος. «Βιογραφικό σημείωμα», στο Με το Σταυρό και το ξίφος: Αφηγηματικό συναξάρι. Αθήνα: Καστανιώτης, 1996.
  • Δόξας, Άγγελος. «Στο "Περοκέ" "Τα κόκκινα φανάρια". Κριτική», Ελεύθερος Κόσμος [Αθήνα], 10/06/1973.
  • Δρομάζος, Στάθης. «Αλέκου Γαλανού, "Τον καιρό της ειρήνης" (θίασος Ε. Απέργη – Δ. Παγουλάτου), θέατρο "Γ. Παπά"», Η Αυγή [Αθήνα], 16/02/1966.
  • «Θεατρικά Νέα», Τα Νέα [Αθήνα] 13/06/1950, σ. 2.
  • Θρύλος, Άλκης. «Δύο ελληνικά έργα», στο Το Ελληνικό Θέατρο, τόμος Ι': 1964–1966. Αθήναι: Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη, 1981.
  • Θρύλος, Άλκης. «Η έναρξη της καλοκαιρινής περιόδου Β΄: Θέατρο "Διονύσια" Καλλιθέας (Θίασος Α. Λεμού): Α. Γαλανού, "Οι θεατρίνοι", δράμα σε τρεις πράξεις», στο Το Ελληνικό Θέατρο, τόμος Ε': 1949–1951. Αθήναι: Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη, 1979.
  • Θρύλος, Άλκης. «Παραστάσεις με και χωρίς σημασία: Θέατρο "Πορεία" (Θίασος Αλ. Δαμιανού): Αλ. Γαλανού, "Τα κόκκινα φανάρια", δράμα σε τρεις πράξεις», στο Το Ελληνικό Θέατρο, τόμος Θ': 1962–1963. Αθήναι: Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη, [1980].
  • Καμβυσέλλης, Γιώργος. Από τα «Κόκκινα φανάρια» στο Περιβόλι της Παναγίας: η ζωή και το έργο του Αλέκου Γαλανού. [χ.τ.]: Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου, 2011.
  • Λεμός, Αδαμάντιος. «Επιστολαί: Ελληνικό θέατρον». Εθνικός Κήρυξ [Νέα Υόρκη], 22/05/1962.
  • Μαυρομούστακος, Πλάτων (επιμ.). Κάρολος Κουν: οι παραστάσεις. Αθήνα: Μουσείο Μπενάκη, 2008.
  • Μιχαλόπουλος, Γρηγόρης. «Το αγροτικό άρμα θεάτρου: ομιλεί ο κ. Αλέκος Γαλανός», Ελευθερία [Αθήνα], 14/11/1965.
  • Πλωρίτης, Μάριος. «Το θέατρο. Δύο ελληνικά έργα: "Θεατρίνοι" – "Παπαδόπουλος και Σία"», Ελευθερία [Αθήνα], 21/06/1950.
  • Τερζάκης, Άγγελος. «"Θεατρίνοι", θίασος Αδ. Λεμού», Το Βήμα [Αθήνα], 15/06/1950.
  • Τερζάκης, Άγγελος. «"Τα κόκκινα φανάρια" του Αλέκου Γαλανού (Θίασος Αλέξη Δαμιανού)», Το Βήμα [Αθήνα], 03/03/1962.

Ηλεκτρονικές Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αλέκος_Γαλανός&oldid=9978196"