Μετάβαση στο περιεχόμενο

Εν ψυχρώ (ταινία)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Εν ψυχρώ
In Cold Blood
ΣκηνοθεσίαΡίτσαρντ Μπρουκς[1][2][3]
ΠαραγωγήΡίτσαρντ Μπρουκς
ΣενάριοΡίτσαρντ Μπρουκς
Βασισμένο σεΕν Ψυχρώ
ΠρωταγωνιστέςΡόμπερτ Μπλέικ[4][3], Σκοτ Γουίλσον[4][3], Τζον Φορσάιθ[4][3], Πολ Στιούαρτ[4][3], Τζέιμς Φλέιβιν[4], Τζον Κόλινς[4], Τσάρλς Μακγκρό[4], Γουίλ Γκιρ[4], Τζεφ Κόρεϊ[4], Gerald S. O'Loughlin, Τζον ΜακΛίαμ, Ρουθ Στόρι, Brenda C. Currin, Πολ Χαφ, Βον Τέιλορ και Σέλντον Άλμαν
ΜουσικήΚουίνσι Τζόουνς
ΦωτογραφίαΚονραντ
ΜοντάζΠίτερ Ζίνερ
Εταιρεία παραγωγήςColumbia Pictures
ΔιανομήColumbia Pictures και Netflix
Πρώτη προβολή1967
Διάρκεια134 λεπτά
ΠροέλευσηΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
ΓλώσσαΑγγλικά
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Εν ψυχρώ (αγγλικά: In Cold Blood‎‎) είναι αμερικανική νεο-νουάρ αστυνομική ταινία του 1967 σε σενάριο, παραγωγή και σκηνοθεσία του Ρίτσαρντ Μπρουκς, βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Τρούμαν Καπότε που εκδόθηκε το 1966. Πρωταγωνιστούν ο Ρόμπερτ Μπλέικ ως Πέρι Σμιθ και ο Σκοτ Γουίλσον ως Ρίτσαρντ "Ντικ" Χίκοκ, δύο άνδρες που δολοφόνησαν μια τετραμελή οικογένεια στο Χόλκομπ του Κάνσας. Αν και η ταινία είναι εν μέρει πιστή στο βιβλίο, ο Μπρουκς έκανε κάποιες μικρές αλλαγές, συμπεριλαμβανομένης της συμπερίληψης ενός φανταστικού χαρακτήρα, του "ρεπόρτερ" (που υποδύεται ο Πολ Στιούαρτ).

Η ταινία γυρίστηκε σε τοποθεσίες όπου συνέβησαν τα εγκλήματα των Σμιθ και Χίκοκ, συμπεριλαμβανομένου του πραγματικού σπιτιού των Κλάτερ όπου λήστεψαν και δολοφόνησαν και τα τέσσερα μέλη της οικογένειας. Η ταινία ήταν υποψήφια για τέσσερα Βραβεία Όσκαρ: Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής, Καλύτερης Φωτογραφίας και Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου.

Το 2008, το Εν ψυχρώ επιλέχθηκε για διατήρηση στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου των Ηνωμένων Πολιτειών από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου ως «πολιτιστικά, ιστορικά ή αισθητικά σημαντική». [5] [6]

Πλοκή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ξεκινώντας μέσω αναδρομών, οι πρώην κατάδικοι Πέρι Σμιθ και Ντικ Χίκοκ συναντιούνται στην επαρχία του Κάνσας το φθινόπωρο του 1959. Μαζί, καταστρώνουν ένα σχέδιο για να εισβάλουν στο αγρόκτημα της πλούσιας οικογένειας Κλάτερ, καθώς ο πατριάρχης Χέρμπερτ Κλάτερ υποτίθεται ότι κρατά ένα μεγάλο απόθεμα μετρητών σε ένα χρηματοκιβώτιο τοίχου. Οι δύο εγκληματίες εισβάλλουν στο σπίτι στη μέση της νύχτας, αλλά δεν μπορούν να βρουν κάποιο χρηματοκιβώτιο, καθώς ο Χέρμπερτ χρησιμοποιεί επιταγές για την προσωπική του επιχείρηση και τις εργασίες της φάρμας του. Για να μην αφήσουν μάρτυρες στην απόπειρα ληστείας τους, οι Σμιθ και Χίκοκ σκοτώνουν τον Χέρμπερτ κόβοντάς του τον λαιμό και προχωρούν στη δολοφονία της γυναίκας του, Μπόνι, και των δύο έφηβων παιδιών τους, Νάνσυ, 16 ετών και Κένιον, 14 ετών αντίστοιχα, με κυνηγετικό όπλο. Τα πτώματά τους ανακαλύπτονται την επόμενη μέρα και ξεκινά αμέσως έρευνα του σερίφη της κομητείας Φίνει και του Γραφείου Ερευνών του Κάνσας (KBI), με επικεφαλής τον ντετέκτιβ Άλβιν Ντιούι.

Βασισμένοι σε μια πληροφορία από έναν πρώην συγκρατούμενο του Χίκοκ, οι δύο άνδρες γίνονται οι κύριοι ύποπτοι για τις δολοφονίες της οικογένειας Κλάτερ. Οι φυγάδες ξεφεύγουν από την επιβολή του νόμου κατευθύνοντας στη Φλόριντα, ταξιδεύοντας νοτιοδυτικά σε όλη τη χώρα και τελικά διασχίζοντας τα σύνορα με το Μεξικό. Μετά από δύο εβδομάδες στο Μεξικό, οι δυο τους επιστρέφουν στις Ηνωμένες Πολιτείες και αποφασίζουν να ταξιδέψουν στο Λας Βέγκας της Νεβάδα, ελπίζοντας να κερδίσουν χρήματα από τα κέρδη του τζόγου. Λίγο μετά την άφιξή τους στο Λας Βέγκας, οι Σμιθ και Χίκοκ συλλαμβάνονται επειδή οδηγούσαν ένα κλεμμένο αυτοκίνητο, καθώς παραβίασαν την αποφυλάκιση υπό όρους και περνούσαν ελέγχους.

Το αστυνομικό τμήμα του Λας Βέγκας και το KBI ανακρίνουν αργότερα χωριστά τους δύο άνδρες για τις δολοφονίες Κλάτερ. Τόσο ο Σμιθ όσο και ο Χίκοκ παραδέχονται ότι πέρασαν κακούς ελέγχους, αλλά και οι δύο αρνούνται ότι γνώριζαν οτιδήποτε για τους φόνους. Το KBI προσπαθεί να τρομάξει τους άνδρες να ομολογήσουν, υποστηρίζοντας ότι άφησαν πίσω τους έναν μάρτυρα που μπορεί να καταθέσει εναντίον τους. Η ανάκριση του KBI, ωστόσο, επιβραδύνεται από την άρνηση του Σμιθ να δώσει απαντήσεις. Στη συνέχεια, η KBI αντιμετωπίζει τους δύο με στοιχεία, όπως ένα αποτύπωμα με αίμα που ταιριάζει με τις μπότες που φορούσε ο Σμιθ. Τελικά, ο Χίκοκ υποχωρεί, ομολογώντας ότι ήταν παρών, αλλά ότι ο Σμιθ έκανε τους φόνους. Εκλιπαρεί για απαλλαγή από τη θανατική ποινή. Όταν ο Σμιθ μαθαίνει ότι ο Χίκοκ ομολόγησε, αφηγείται πώς στην πραγματικότητα ήταν αυτός, όχι ο Χίκοκ, που κρατούσε το μαχαίρι και πάτησε τη σκανδάλη και στις τέσσερις δολοφονίες, αλλά υποστηρίζει ότι ο Χίκοκ ήταν παρών ως ενεργός συνεργός.

Τόσο ο Σμιθ όσο και ο Χίκοκ κατηγορούνται για φόνο πρώτου βαθμού, όπου κρίθηκαν ένοχοι για όλες τις κατηγορίες και καταδικάστηκαν ο καθένας σε θάνατο με απαγχονισμό. Μετά την απώλεια πολλαπλών προσφυγών, και οι δύο άνδρες απαγχονίζονται για τα εγκλήματά τους, ενώ παρευρίσκονται αξιωματούχοι επιβολής του νόμου και εκπρόσωποι των μέσων ενημέρωσης.

Παραγωγή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανάπτυξη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μπρουκς, γνωστός του Τρούμαν Καπότε, έλαβε τα πρώτα προσχέδια του βιβλίου του Καπότε Εν Ψυχρώ πριν ολοκληρωθεί, καθώς ο Καπότε σκεφτόταν να επιλέξει μια κινηματογραφική εκδοχή. [7]Ο Ότο Πρέμινγκερ είχε αρχικά εκφράσει ενδιαφέρον για τη σκηνοθεσία μιας προσαρμογής του βιβλίου, αλλά ο Μπρουκς συμφώνησε στο έργο και αγόρασε τα δικαιώματα από τον Καπότε. [8] για περίπου 400.000 $. [9]

Το σενάριο του Μπρουκς ακολούθησε στενά τη δομή του βιβλίου, μετατοπίζοντας μεταξύ τους Σμιθ και Χίκοκ και της οικογένειας Κλάτερ [10], αν και περιλήφθηκαν μικρές λεπτομέρειες που δεν υπήρχαν στο υλικό του βιβλίου. [10] Στη διασκευή του, ο Μπρουκς σκόπευε να αποδείξει την «αξιοπρέπεια» της θανατικής ποινής μέσω μιας ανταλλαγής μεταξύ του Σμιθ και ενός δεσμοφύλακα που συμβαίνει στο τέλος της ταινίας, στην οποία ο Σμιθ ζητά να χρησιμοποιήσει το μπάνιο πριν την εκτέλεσή του, φοβούμενος ότι θα «μπλέξει τον εαυτό του» μπροστά στους θεατές. [10] Ο Μπρουκς είχε προσωπικές πεποιθήσεις κατά της θανατικής ποινής και σχετικά με τα εγκλήματα, σχολίασε: Νομίζω ότι το έγκλημα χωρίς κίνητρο είναι πραγματικά αυτό που πρόκειται. Το ίδιο το έγκλημα ήταν παράλογο, οι ζωές των αγοριών πριν από αυτό ήταν παράλογες και το τέλος είναι παράλογο γιατί δεν λύνει τίποτα. [10] Ο Μπρουκς συμπεριέλαβε επίσης έναν χαρακτήρα του ρεπόρτερ στην ταινία που λειτουργεί ως "ελληνική χορωδία" στη διαδικασία, που δεν υπήρχε στο βιβλίο του Καπότε. [10] [10] Ο Καπότε θα παραδεχόταν αργότερα ότι ένιωθε ότι η συμπερίληψη του χαρακτήρα "δεν είχε νόημα". Όσοι είχαν επιζήσει φέρεται να ήταν «αναστατωμένοι» από το βιβλίο και αναστατωμένοι με την προοπτική μιας ταινίας, έτσι ο Μπρουκς επέλεξε να τους εξαλείψει ως χαρακτήρες. [11]

Επιλογή ηθοποιών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Φιλοδοξώντας να αναδημιουργήσει μια [αισθητική ντοκιμαντέργια την ταινία, ο Μπρουκς σκόπιμα βρήκε ηθοποιούς που ήταν σχετικά άγνωστοι. [9] Η Columbia Pictures ήθελε αρχικά τον Πωλ Νιούμαν και τον Στηβ ΜακΚουήν ως Ρίτσαρντ Χίκοκ και Πέρι Σμιθ, αντίστοιχα, αλλά ο Μπρουκς αρνήθηκε καθώς ένιωθε ότι η δημοφιλία τους θα καθιστούσαν τις ερμηνείες τους λιγότερο πιστευτές στο κοινό. [9] Περίπου 500 υποψήφιοι ηθοποιοί εξετάστηκαν για τους ρόλους. [9] Ο Ρόμπερτ Μπλέικ επιλέχθηκε τελικά ως Σμιθ τον Νοέμβριο του 1966 και ο Σκοτ Γουίλσον ως Χίκοκ τον Ιανουάριο του 1967. [9] Ο Μπλέικ ήταν παιδί ηθοποιός και εμφανίστηκε σε πολλές ταινίες στο παρελθόν, αλλά δεν ήταν πολύ γνωστός ως ενήλικας. [12] Η ταινία σηματοδότησε τον δεύτερο μεγάλου μήκους και τον πρώτο μεγάλο ρόλο του Γουίλσον. [12] Ο Γουίλσον προτάθηκε προσωπικά για τον ρόλο από τον Σίντνεϊ Πουατιέ και τον Κουίνσι Τζόουνς (ο πρώτος από τους οποίους συμπρωταγωνίστησε στο Ιστορία ενός Εγκλήματος, με την μουσική που έγραψε ο Τζόουνς). [12]

Γυρίσματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η κύρια κινηματογράφιση του Εν ψυχρώ' έγινε για 129 ημέρες την άνοιξη του 1967. [8] Σύμφωνα με την επιθυμία του Μπρουκς να επιτύχει όσο το δυνατόν περισσότερο ρεαλισμό, μερικές σκηνές γυρίστηκαν στο Γκάρντεν Σίτυ και στο Χόλκομπ του Κάνσας στις τοποθεσίες των αρχικών γεγονότων, συμπεριλαμβανομένης της φάρμας της οικογένειας Κλάτερ όπου έγιναν οι δολοφονίες. [8] Η οικογένεια που είχε το σπίτι των Κλάτερ πληρώθηκε 15.000 δολάρια ως αποζημίωση για τις τέσσερις εβδομάδες γυρισμάτων του συνεργείου. [13] Η σκηνή του σταθμού λεωφορείων γυρίστηκε στον τερματικό σταθμό λεωφορείων της Ένωσης στο Κάνσας Σίτι. Σκηνές γυρίστηκαν επίσης στο κέντρο του Κάνσας Σίτι και στη λεωφόρο Μινεσότα. Τα γύρυσματα στο Κάνσας καλύφθηκε εκτενώς από δημοσιογράφους τόσο από το Λος Άντζελες όσο και από τη Νέα Υόρκη που επισκέφτηκαν τα πλατό. [11] Οι τοπικές αρχές αρνήθηκαν να δώσουν άδεια για να κινηματογραφηθεί στο κρατικό σωφρονιστικό ίδρυμα του Κάνσας, έτσι οι εσωτερικοί χώροι των θαλάμων εκτελέσεων αντιγράφηκαν σε σκηνικά του Χόλιγουντ.[9]Από το σωφρονιστικό ίδρυμα αγοράστηκαν δερμάτινα λουριά για τη σκηνή της εκτέλεσης, καθώς και στολές αξιωματικών. [13] Οι πραγματικές τουαλέτες στα κελιά των Σμιθ και Χίκοκ αγοράστηκαν επίσης από την παραγωγή και εφαρμόστηκαν στο πλατό. [14]

Η συμπεριφορά του Μπρουκς στο πλατό σημειώθηκε ως καταιγιστική από το καστ και τα μέλη του συνεργείου, [8] με τον Γουίλσον να θυμάται ότι ήταν συγκεντρωμένος και εμπνευσμένος αλλά απρόβλεπτος... ένα ηφαίστειο που επρόκειτο να εκραγεί κάποια στιγμή". [13] [13] Ο Γουίλσον δήλωσε ότι τον φώναζαν συχνά και κάποια στιγμή σχεδόν έφευγε από το πλατό και τρελάθηκε και άρχισε να ουρλιάζει στους ανθρώπους, αν και οι άνθρωποι νόμιζαν ότι ήταν επειδή ήταν μαλάκας. Δεν ήταν αυτό, ήταν απλώς απογοητευμένος. Δεν ήξερε πώς να πάρει αυτό που ήθελε. Αλλά όταν καθόταν μόνος του σε μια γραφομηχανή, αυτό ήταν το καλύτερο μέρος για αυτόν. [11]

Στη σκηνή όπου ο χαρακτήρας του Μπλέικ συζητά για τον πατέρα του τη νύχτα της εκτέλεσης, πέφτει βροχή στο παράθυρο του κελιού του στη φυλακή. Στις πρόβες, ο διευθυντής φωτογραφίας Κόνραντ Χολ παρατήρησε ότι η βροχή που γλιστρούσε κάτω από το γυαλί έριχνε σκιές στο πρόσωπο του Μπλέικ, δημιουργώντας ένα οπτικό εφέ που έκανε να φαίνεται ότι ο Μπλέικ έκλαιγε. Ο Χολ το υπέδειξε στον Μπρουκς για τον χαρακτήρα του Μπλέικ , και άλλαξε έτσι ώστε τα «δάκρυα» να παραμένουν στο πρόσωπό του σε όλη τη σκηνή. Ο Χολ, ο οποίος ήταν υποψήφιος για Όσκαρ για τη δουλειά του στην ταινία, χαρακτήρισε αυτό το εφέ καθαρά οπτικό ατύχημα. [15]

Μουσική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η μουσική για την ταινία συντέθηκε από τον Κουίνσι Τζόουνς, ο οποίος εκείνη την εποχή είχε μικρή εμπειρία με μουσικές ταινιών. [16] Κατά τη διάρκεια της περιόδου, λίγοι μαύροι μουσικοί προσλήφθηκαν για να συνθέσουν μουσικές για ταινίες μεγάλου μήκους και η Columbia Pictures πίεσε αρχικά τον Λέοναρντ Μπερνστάιν να συνθέσει τη μουσική, αλλά ο Μπρουκς επέμεινε στον Τζόουνς. [16]

Κατά την προετοιμασία της μουσικής σύνθεσης, ο Τζόουνς συνόδευσε τον Μπρουκς σε μια επίσκεψη στο σωφρονιστικό ίδρυμα όπου οι Σμιθ και Χίκοκ ήταν έγκλειστοι, και εμπνεύστηκε να χρησιμοποιήσει δύο ακουστικά μπάσα σε όλη τη μουσική για να αναπαραστήσει τα «παρανοημένα μυαλά» των δύο δολοφόνων. [16] Η μουσική ολοκληρώθηκε σε όλο το γύρισμα, με τον Τζόουνς να γράφει νέα μουσική για να συνοδεύει τις καθημερινές εφημερίδες. [16]

Υποδοχή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εισπράξεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Εν ψυχρώ έκανε πρεμιέρα στις Ηνωμένες Πολιτείες στις 14 Δεκεμβρίου 1967, [9]και κέρδισε περίπου $13 εκατομμύρια στο εσωτερικό. Η ταινία κέρδισε επιπλέον $7.551 κατά τη διάρκεια μιας περιορισμένης προβολής στο Ηνωμένο Βασίλειο το 2015.

Κατά τη στιγμή της κυκλοφορίας της, βαθμολογήθηκε ως "Για ώριμο κοινό", που σήμαινε ότι δεν επιτρέπεται σε παιδιά κάτω των 17 ετών να δουν την ταινία χωρίς γονείς ή νόμιμους κηδεμόνες. Σήμερα η MPAA βαθμολογεί την ταινία με την ένδειξη "R", λόγω της βίας και της ώριμης φύσης της.

Κριτικές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μπόσλεϊ Κράουδερ των New York Times χαρακτήρισε την ταινία ένα εξαιρετικό οιονεί ντοκιμαντέρ, που προκαλεί ρίγη στη σπονδυλική στήλη ενώ ωθεί τον θεατή να προβληματιστεί. [17] Ο Ρότζερ Ίμπερτ έδωσε στην ταινία 4 στα 4 αστέρια, γράφοντας: Κατά καιρούς νιώθεις ότι δεν πρόκειται για ταινία αλλά για ένα ντοκιμαντέρ όπου τα γεγονότα διαδραματίζονται τώρα. [18] Ο Τσαρλς Τσάμπλιν των Los Angeles Times το έβαλε στη λίστα του με τις δέκα καλύτερες ταινίες του 1967, χαρακτηρίζοντάς το μια ειλικρινή, νηφάλια, αποκαλυπτική ταινία, σοβαρή και αυθεντική, με μόνο μικρά κενά στη θεατρικότητα. Ως δολοφόνοι, ο Σκοτ Γουίλσον και ο Ρόμπερτ Μπλέικ ήταν επιτακτικά πειστικοί. [19] Το Variety το χαρακτήρισε ένα διερευνητικό, ευαίσθητο, καλόγουστο, ισορροπημένο και σασπένς ντοκιμαντέρ-δράμα. [20] Ο Μπρένταν Γκιλ του New Yorker έγραψε ότι η νότα που ακούστηκε σε όλη τη διάρκεια δεν είναι αυτή του Χόλιγουντ αλλά ενός σχολαστικού ντοκιμαντέρ. Αυτό το εφέ ντοκιμαντέρ ενισχύεται πολύ από τους δύο νεαρούς άνδρες που υποδύονται τους δολοφόνους - τον Ρόμπερτ Μπλέικ ως Πέρι Σμιθ και τον Σκοτ Γουίλσον ως Ντικ Χίκοκ. Ο καθένας με τον τρόπο του είναι εξαιρετικά ανόητος και απειλητικός. Το Μηνιαίο Κινηματογραφικό Δελτίο ήταν λιγότερο θετικό, γράφοντας ότι αφού ο Μπρουκς δίνει τόση έμφαση αποκλειστικά στους δολοφόνους, παραλείποντας το θέαμα των πραγματικών δολοφονιών ενώ επιμένει λογοκριτικά πάνω από τους απαγχονισμούς, δεν μπορεί κανείς να εκτιμήσει την πραγματική ειρωνεία -την απόλυτη αυθαιρεσία- των θάνατοι των Κλάτερς: είναι πολύ ωμά οριοθετημένοι για να εμπνεύσουν πολλή συμπάθεια, και κατά συνέπεια η συμπάθεια που δημιουργεί ο Μπρουκς για τους δολοφόνους φαίνεται ανισόρροπη και άστοχη. [21]

Στο Rotten Tomatoes, το "Εν ψυχρώ" έχει βαθμολογία αποδοχής 83% από 41 κριτικές με μέσο όρο 8,3/10. Η συναίνεση του ιστότοπου αναφέρει: Το "Εν ψυχρώ" είναι ένα κλασικό ντοκιμαντέρ με φαντασία θρίλερ -- και ένα ζευγάρι καταπληκτικών πρωταγωνιστικών ερμηνειών από τους Ρόμπερτ Μπλέικ και Σκοτ Γουίλσον". [22]

Βραβεία και υποψηφιότητες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οργάνωση Κατηγορία Υποψήφιος Αποτέλεσμα Πηγές
Όσκαρ Καλύτερη Σκηνοθεσία Ρίτσαρντ Μπρουκς Υποψηφιότητα [23]
Καλύτερο Σενάριο – Βασισμένο σε Υλικό από Άλλο Μέσο Υποψηφιότητα
Καλύτερη Φωτογραφία Κόνραντ Χαλλ Υποψηφιότητα
Καλύτερη Πρωτότυπη Μουσική Κουίνσι Τζόουνς Υποψηφιότητα
Νταβίντ ντι Ντονατέλο Καλύτερος Ξένος Σκηνοθέτης Ρίτσαρντ Μπρουκς Νίκη
Σωματείο Σκηνοθετών Αμερικής Εξαιρετικό σκηνοθετικό επίτευγμα στον κινηματογράφο Υποψηφιότητα [24]
Έντγκαρ Άλαν Πόε Καλύτερο Σενάριο Κινηματογράφου Υποψηφιότητα [25]
Χρυσές Σφαίρες Καλύτερη Ταινία – Δράμα — Υποψηφιότητα [26]
Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Κάρλοβι Βάρι Κρυστάλλινη Σφαίρα Ρίτσαρντ Μπρουκς Υποψηφιότητα
Εθνικό Συμβούλιο Αναθεώρησης Δέκα Κορυφαίες Ταινίες —
4η θέση
 [27]
Καλύτερη Σκηνοθεσία Ρίτσαρντ Μπρουκς Νίκη
Εθνικό Συμβούλιο Προστασίας Ταινιών Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου — Νίκη [28]
Εθνική Εταιρεία Κριτικών Κινηματογράφου Καλύτερη Φωτογραφία Κόνραντ Χολλ (επίσης για τον Ο μεγάλος δραπέτης)
2η θέση
 [29]
Σωματείο Συγγραφέων Αμερικής Καλύτερο σενάριο αμερικανικής δραματουργίας Ρίτσαρντ Μπρουκς Υποψηφιότητα [30]

Κατάλογοι του Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου :

Κριτική ανάλυση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Εν ψυχρώ έχει σημειωθεί ως παράδειγμα του νέου ρεαλισμού του Χόλιγουντ από κριτικούς όπως ο Κρις Φουτζιγιάρα. [31] Ο βιογράφος του Καπότε, Tison Pugh, χαρακτηρίζει την ταινία ως μια άσκηση σε μια αδυσώπητη αναζήτηση της αυθεντικότητας και προσθέτει: Βάζοντας τους χαρακτήρες του στα πραγματικά σκηνικά των αντιστοίχων τους στην πραγματική ζωή, ο Μπρουκς διαπότισε την ταινία του με μια πραγματικότητα τόσο εγκόσμια όσο και αφόρητη. [32] Ο μελετητής Τζόελ Μπλακ θεωρεί την ταινία και την αναπαράστασή της για βίαια περιστατικά της πραγματικής ζωής μια μορφή ψυχολογικού ή κοινωνικού ντοκιμαντέρ. [33]

Ριμέικ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μια μίνι σειρά του 1996 έγινε επίσης βασισμένη στο βιβλίο, σε σκηνοθεσία Τζόναθαν Κάπλαν και σενάριο του Μπένεντικτ Φιτζέραλντ. Σε αυτή τη μεταφορά, ο Άντονι Έντουαρντς υποδύθηκε τον Ντικ Χίκοκ, ο Έρικ Ρόμπερτς τον Πέρι Σμιθ και ο Σαμ Νιλ τον ντετέκτιβ Άλβιν Ντιούι του Γραφείου Έρευνας του Κάνσας.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ www.imdb.com/title/tt0061809/. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουλίου 2016.
  2. ↑ www.the-numbers.com/movie/In-Cold-Blood. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουλίου 2016.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 www.allocine.fr/film/fichefilm_gen_cfilm=3070.html. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουλίου 2016.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 4,7 4,8 www.imdb.com/title/tt0061809/fullcredits. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουλίου 2016.
  5. ↑ «Cinematic Classics, Legendary Stars, Comedic Legends and Novice Filmmakers Showcase the 2008 Film Registry». Library of Congress. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2020. 
  6. ↑ «Complete National Film Registry Listing». Library of Congress. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2020. 
  7. ↑ Daniel 2011, σελ. 171.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 Daniel 2011.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 9,6 «In Cold Blood». AFI Catalog of Feature Films. Los Angeles, California: American Film Institute. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Νοεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 2018. 
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 Daniel 2011, σελ. 172.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 Daniel 2011, σελ. 178.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 Bushman, David (27 Οκτωβρίου 2014). «He Was There: Scott Wilson Remembers In Cold Blood». Paley Matters. Paley Center for Media. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Νοεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 2018. 
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 Daniel 2011, σελ. 177.
  14. ↑ Pugh 2014, σελ. 115.
  15. ↑ «Conrad Hall interview». YouTube. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Ιουνίου 2023. Ανακτήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 2019. CS1 maint: Unfit url (link)
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 Daniel 2011, σελ. 181.
  17. ↑ Crowther, Bosley (December 15, 1967). «Screen: Graphic Quadruple Murder». The New York Times: 59. https://archive.org/details/sim_new-york-times_1967-12-15_117_40137/page/59. 
  18. ↑ Ebert, Roger (2007). Roger Ebert's Four Star Reviews--1967-2007. Kansas City: Andrews McMeel Publishing. σελ. 352. ISBN 9780740792175. 
  19. ↑ Champlin, Charles (January 7, 1968).
  20. ↑ «In Cold Blood». Variety: 6. December 13, 1967. https://archive.org/details/sim_variety_1967-12-13_249_4/page/6. 
  21. ↑ «In Cold Blood». The Monthly Film Bulletin 35 (412): 74. May 1968. 
  22. ↑ In Cold Blood - Rotten Tomatoes
  23. ↑ «The 40th Academy Awards (1968) Nominees and Winners». oscars.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Νοεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 2011. 
  24. ↑ «20th DGA Awards». Directors Guild of America Awards. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιουλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2021. 
  25. ↑ «Category List – Best Motion Picture». Edgar Awards. Ανακτήθηκε στις 15 Αυγούστου 2021. 
  26. ↑ «In Cold Blood – Golden Globes». HFPA. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Αυγούστου 2021. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2021. 
  27. ↑ «1967 Award Winners». National Board of Review. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Ιουνίου 2021. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2021. 
  28. ↑ «Complete National Film Registry Listing». Library of Congress. Ανακτήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2015. 
  29. ↑ «Past Awards». National Society of Film Critics. 19 Δεκεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2021. 
  30. ↑ «Awards Winners». wga.org. Writers Guild of America. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Δεκεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 6 Ιουνίου 2010. 
  31. ↑ Fujiwara, Chris (18 Νοεμβρίου 2015). «In Cold Blood: Structuring the Real». The Current. The Criterion Collection. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Νοεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 2018. 
  32. ↑ Pugh 2014.
  33. ↑ Black 2013, σελ. 113.

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Εν_ψυχρώ_(ταινία)&oldid=10407200"