Μετάβαση στο περιεχόμενο

Μπολόνια

Επεξεργασία συνδέσμων
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Βολώνια)

Συντεταγμένες: 44°29′38″N 11°20′34″E / 44.49389°N 11.34278°E / 44.49389; 11.34278

Μπολόνια

Σημαία
Έμβλημα
Παρωνύμιο: La dotta, La rossa και La grassa
Τοποθεσία στο χάρτη
Τοποθεσία στο χάρτη
Μπολόνια
44°29′38″N 11°20′34″E
ΧώραΙταλία[2]
ΠεριφέρειαΕμίλια-Ρομάνια
Διοικητική υπαγωγήΜητροπολιτική Πόλη της Μπολόνια
ΠροστάτηςΑγία Αικατερίνη της Μπολόνια και Πετρόνιος της Μπολόνια
Διοίκηση
 • δήμαρχος της ΜπολόνιαΜατέο Λέπορε (από 2021)
 • Μέλος του/τηςΔίκτυο Δημιουργικών Πόλεων[3]
Έκταση140,86 km²[4][5]
Υψόμετρο54 μέτρα
Πληθυσμός389.261[1]
Ταχ. κωδ.40121[6], 40122[6], 40123[6], 40124[6], 40125[6], 40126[6], 40127[6], 40128[6], 40129[6], 40131[6], 40132[6], 40133[6], 40134[6], 40135[6], 40136[6], 40137[6], 40138[6], 40139[6] και 40141[6]
Τηλ. κωδ.051
Ζώνη ώραςUTC+01:00 (επίσημη ώρα)
UTC+02:00 (θερινή ώρα)
ΙστότοποςΕπίσημος ιστότοπος
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Η Μπολόνια, και εξελληνισμένα Βολωνία, (ιταλικά: Bologna‎‎, προφέρεται: [boˈloɲɲa] ( ακούστε), λατινικά: Bononia‎‎) είναι πόλη της Ιταλίας, πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας και της περιοχής Εμίλια-Ρομάνια (Emilia-Romagna). Έχει 389.261 κατοίκους.[1] Αρχαιότατη πανεπιστημιούπολη (επισήμως από το 1088, το πανεπιστήμιο της Μπολόνια είναι το παλαιότερο της Ευρώπης), φιλοξενεί πολυάριθμους φοιτητές που της προσδίδουν πλούτο και ζωντανεύουν την κοινωνική και πολιτιστική ζωή της.

Η Μπολόνια είναι ένα σημαντικό σταυροδρόμι οδικών και σιδηροδρομικών αξόνων, περιοχή όπου γίνονται σημαντικές εκθέσεις και όπου έχουν την έδρα τους σημαντικές βιομηχανίες, όπως η Ducati.

Η Μπολόνια είναι γνωστή για τους πύργους της και τις στοές της (portici), που φτάνουν τα 38 χιλιόμετρα στο ιστορικό κέντρο και την κάνουν μοναδική πόλη στον κόσμο με το κέντρο να αποτελείται εξ ολοκλήρου από στοές, ανάμεσα στις οποίες περιλαμβάνεται η μακρύτερη στον κόσμο στοά του Σαν Λούκα, μήκους 3,7 χιλιομέτρων και με 666 καμάρες.[7]

Έχει το μεγαλύτερο μεσαιωνικό ιστορικό κέντρο της Ευρώπης μετά από εκείνο της Βενετίας, το οποίο παραμένει καλοδιατηρημένο χάρη σε μια προσεκτική πολιτική ανακαίνισης και διατήρησης που άρχισε τη δεκαετία του '60, παρά τις σοβαρότατες ζημιές που προκλήθηκαν από τους αγγλοαμερικανικούς βομβαρδισμούς κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Η πόλη, που δημιουργήθηκε τουλάχιστον 1.000 χρόνια προ Χριστού, υπήρξε πάντα σημαντικό αστικό κέντρο: αρχικά με τους Ετρούσκους, οπότε κι ονομαζόταν Φέλσινα, μετά με τους Ρωμαίους με το όνομα Βονωνία και κατά τον Μεσαίωνα σαν ελεύθερος δήμος. Για έναν αιώνα, ήταν η πέμπτη σε πληθυσμό ευρωπαϊκή πόλη. Σημαντικό πολιτιστικό και καλλιτεχνικό κέντρο, η σπουδαιότητα των μνημείων και της τέχνης της βασίζεται σε ένα ομογενές σύνολο μνημείων και αρχιτεκτονικών έργων: οι μεσαιωνικοί πύργοι, τα κτίρια εποχής, οι ναοί, η μορφή του ιστορικού κέντρου και έργα τέχνης, που είναι αποτέλεσμα μιας καλλιτεχνικής και αρχιτεκτονικής ιστορίας πρώτης τάξεως.

Κατά τη διάρκεια του χρόνου, η Μπολόνια έχει αποκτήσει πολλά παρωνύμια: το "Η Μορφωμένη" (La Dotta) είναι μια αναφορά στο πανεπιστήμιό της, ενώ το "Η Παχιά" (La Grassa) σχετίζεται με την ιδιαίτερα πλούσια κουζίνα της. Τέλος το "Η Κόκκινη" (La Rossa) αρχικά παρέπεμπε στο χρώμα των στεγών του ιστορικού της κέντρου, στην πορεία όμως συνδέθηκε με την πολιτική κατάσταση στην πόλη η οποία και θεωρείται ιστορικό προπύργιο της Αριστεράς.

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γερμανική κατάκτηση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα ίχνη της ανθρώπινης κατοίκισης βρέθηκαν από την 3η χιλιετία π.Χ., σημαντικοί οικισμοί αναπτύχθηκαν την εποχή του Πολιτισμού των Βιλανόβα τον 9ο αιώνα π.Χ. Οι Ετρούσκοι έφτασαν στην περιοχή τον 7ο αιώνα π.Χ., ίδρυσαν τον 6ο αιώνα π.Χ. την Ετρουσκική πόλη Φελσίνα στη θέση που βρίσκεται σήμερα η Μπολόνια. Τον 4ο αιώνα π.Χ. έφτασαν στην περιοχή οι Γαλάτες Βόιοι, κατόπιν έγινε Ρωμαϊκή αποικία και δήμος (196 π.Χ.).[8] Όταν έπεσε η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία η Μπολόνια έγινε συνοριακό φυλάκιο στο Εξαρχάτο της Ραβέννας, τη λεηλάτησαν πολλές φορές οι Γότθοι. Την περίοδο αυτή εμφανίστηκε ο επίσκοπος Πετρόνιος της Μπολόνια, οικοδόμησε ξανά την πόλη και ίδρυσε τη Βασιλική του Αγίου Στεφάνου, είναι ο προστάτης-Άγιος της Μπολόνιας.[9] Τη διετία 727-728 κατέκτησε την πόλη ο Λομβαρδός βασιλιάς Λιουτπράνδος και την έκανε τμήμα του βασιλείου του, οι Γερμανοί κατακτητές οικοδόμησαν δίπλα από το συγκρότημα του Αγίου Στεφάνου τη "Λομβαρδική προσθήκη".[10] Στα τέλη του 8ου αιώνα ο Καρλομάγνος με αίτημα του πάπα Αδριανού Α΄ επιτέθηκε και κατέκτησε το Λομβαρδικό βασίλειο. Από το 774 η Μπολόνια με έγκριση του πάπα έγινε ένα συνοριακό φρούριο στην Αυτοκρατορία των Καρολιδών.[11] Η πόλη έγινε μεγάλο επίκεντρο νομικών σπουδών, από αυτή προέρχονται ο λόγιος Ιρνέριος και οι διάσημοι φοιτητές του οι "τέσσερις γιατροί της Μπολόνιας". Όταν πέθανε η Ματθίλδη της Κανόσα (1115) ο Ερρίκος Ε΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έδωσε στην πόλη πολλά προνόμια αλλά αργότερα ο Φρειδερίκος Α΄ Βαρβαρόσσα προσπάθησε να τα καταργήσει.

Ανεξαρτησία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Μπολόνια ενώθηκε στη Λομβαρδική Ένωση, νίκησε τα αυτοκρατορικά στρατεύματα στη Μάχη του Λενιάνο και κέρδισε την αυτονομία της με την "Ειρήνη της Κωνσταντίας" (1183). Στη συνέχεια εξελίχτηκε σε ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα της βόρειας Ιταλίας, με ένα μεγάλο σύστημα από κανάλια επέτρεπε να φθάνουν καράβια και εμπορεύματα.[12] Το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια που ιδρύθηκε το 1088 αποτελεί το παλιότερο Πανεπιστήμιο του κόσμου που βρίσκεται σε συνεχή λειτουργία.[13][14] Το Πανεπιστήμιο προοριζόταν αρχικά για μελέτες Ρωμαϊκού δικαίου με τον περίφημο μεσαιωνικό γλωσσογράφο Ιρνέριο. Στο Πανεπιστήμιο φοίτησαν ο Δάντης Αλιγκέρι, ο Βοκάκιος και ο Πετράρχης, η ιατρική σχολή ανακαινίστηκε.[15][16] Το 1200 η Μπολόνια ήταν μεγάλο εμπορικό κέντρο με 10.000 κατοίκους.[17] Στη διάρκεια μιας εκστρατείας για να υποστηρίξει τις αυτοκρατορικές πόλεις Μόντενα και Κρεμόνα εναντίον της Μπολόνιας ο γιος του αυτοκράτορα Φρειδερίκου Β΄ Έντσο της Σαρδηνίας ηττήθηκε στη "μάχη της Φοσσάλτα" (26 Μαίου 1249) και αιχμαλωτίστηκε. Ο αυτοκράτορας έκανε πολλές προσπάθειες να ελευθερώσει τον γιο του χωρίς αποτέλεσμα, παρέμεινε αιχμάλωτος στο "Παλάτσο ρε Ένζο" μέχρι τον θάνατο του 22 χρόνια αργότερα. [18] Όταν πέθαναν οι ετεροθαλείς αδελφοί του Κορράδος Δ΄ της Γερμανίας (1254), Φρειδερίκος της Αντιόχειας (1266) και εκτελέστηκε ο ανεψιός του Κορραδίνος (1268) ο Οίκος των Χοενστάουφεν εξέλιπε. Στα τέλη του 13ου αιώνα η Μπολόνια έγινε επίκεντρο διαμάχης των ισχυρότερων οικογενειών για τον έλεγχο της πόλης, αυτό έδωσε στον πάπα την ευκαιρία να εισβάλει στην πόλη και να την παραδόσει στον καρδινάλιο Μπέρτραντ ντι Πουζέ (1327). Ο εκπρόσωπος του πάπα ανατράπηκε αργότερα από λαική εξέγερση και κυβερνήτης της Μπολόνιας εξελέγη ο Ταντέο Πέπολι (1334).[19] Η Μαύρη πανώλη έπληξε σκληρά την πόλη (1348), ο πληθυσμός της μειώθηκε από τους 40.000 - 50.000 κατοίκους στους 20.000 - 25.000.[20]

Την Μπολόνια κατέκτησε ο αρχιεπίσκοπος Τζοβάννι Βισκόντι, ο νέος άρχοντας του Μιλάνου (1350). Ακολούθησε εξέγερση υπό την ηγεσία ενός μέλους αποστάτη από την οικογένεια Βισκόντι και η Μπολόνια ανακτήθηκε από τον καρδινάλιο Χιλ Άλβαρες Καρίγιο ντι Αλμπορνόζ για λογαριασμό του πάπα (1363), ο Μπερναμπό Βισκόντι διάδοχος του Τζοβάννι που είχε πεθάνει (1354) πήρε τεράστια αποζημίωση.[20] Η Μπολόνια επαναστάτησε ξανά εναντίον του πάπα (1376) και ενώθηκε με τη Φλωρεντία στον "πόλεμο των οκτώ αγίων". Οι εσωτερικές διαμάχες που ξέσπασαν ωστόσο μέσα στην Αγία Έδρα μετά το Δυτικό Σχίσμα επέτρεψαν στην Μπολόνια να διατηρήσει την ανεξαρτησία της με μια ολιγαρχική δημοκρατία. Ο Τζοβάνι Α΄ Μπεντιβόλιο ανέλαβε την εξουσία με πραξικόπημα (1401) και την υποστήριξη του Μιλάνου αλλά οι Μιλανέζοι την επόμενη χρονιά συμμάχησαν με τη Φλωρεντία, βάδισαν στην Μπολόνια και τον θανάτωσαν. Ο ανεψιός και διάδοχος του Τζοβάνι Α΄ Χάνιμπαλ Α΄ Μπεντιβόλιο ανέκτησε την Μπολόνια (1442) αλλά τρία χρόνια αργότερα δολοφονήθηκε από συνομωσία που οργάνωσε ο Πάπας Ευγένιος Δ΄. Η εξουσία της οικογένειας Μπεντιβόλιο είχε εδραιωθεί ωστόσο στην Μπολόνια, πέρασε στον ξάδελφο του Σάντε Μπεντιβόλιο, τον διαδέχθηκε ο Τζοβάνι Β΄ Μπεντιβόλιο που αντιτάχθηκε στα επεκτατικά σχέδια του Καίσαρα Βοργία. Ο Πάπας Ιούλιος Β΄ αφόρισε την πόλη και την έθεσε υπό απαγόρευση (7 Οκτωβρίου 1506), τα παπικά στρατεύματα με ένα σώμα που έστειλε ο Λουδοβίκος ΙΒ΄ της Γαλλίας εισήλθαν θριαμβευτικά στην Μπολόνια και την κατέλαβαν (10 Νοεμβρίου 1506).

Παρακμή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αναπαράσταση της Μπολόνια από τον Λέαντρο Αλμπέρτι (1590)

H περίοδος της παπικής κυριαρχίας στην Μπολόνια (1506-1576) έχει αναλυθεί από τους ιστορικούς σαν εποχή μεγάλης παρακμής, αλλά δεν υπάρχουν σαφείς αποδείξεις γύρω από το θέμα. Ο Κάρολος E΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στέφτηκε από τον πάπα ως ο τελευταίος Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (1530) και οικοδομήθηκαν πολλά κτίσματα. Την περίοδο της παπικής κυριαρχίας οικοδομήθηκαν πολλές εκκλησίες, η Μπολόνια απέκτησε συνολικά 96 εκκλησίες τις περισσότερες από οποιαδήποτε άλλη πόλη της βόρειας Ιταλίας. Η σχολή ζωγραφικής της Μπολόνιας περιείχε διάσημους ζωγράφους όπως Αννίμπαλε Καρράτσι, Ντομενικίνο και Γκουερτσίνο.[21] Στα τέλη του 16ου αιώνα η παρακμή πήρε μεγάλες διαστάσεις, οι επιδημίες μείωσαν τον πληθυσμό της Μπολόνιας από 72.000 κατοίκους σε 47.000 από το 1630, στην επιδημία (1629-1631) η πόλη έχασε το ένα τρίτο του πληθυσμού της.[22] Η οικονομία της πόλης σημείωσε επίσης μεγάλα σημάδια παρακμής όταν τα εμπορικά κέντρα μετατοπίστηκαν στον Ατλαντικό.[23] Το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια που γνώρισε μεγάλη ακμή όταν διώχθηκαν από την εκκλησία επιστήμονες όπως ο Γαλιλαίος Γαλιλέι έχασε σημαντικό αριθμό φοιτητών, η παρακμή συνεχίστηκε τον 18ο αιώνα.[24][25] Ο Πάπας Βενέδικτος ΙΔ΄ που καταγόταν από την Μπολόνια προσπάθησε να σταματήσει την παρακμή αλλά χωρίς αποτέλεσμα, αναμόρφωσε μόνο το φορολογικό σύστημα.[26][27] Η πόλη είχε 70.000 κατοίκους (1700) αλλά ο αριθμός έμεινε ίδιος για πολλές δεκαετίες, το εμπόριο έπεσε σε παρακμή χάρη στην παπική φορολογική καταπίεση.[28]

Σύγχρονη ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αναπαράσταση της Μπολόνια (1640)

Ο Ναπολέων Α΄ εισήλθε στην Μπολόνια και έδωσε την εξουσία στη Γερουσία (19 Ιουνίου 1796), η πόλη εισήλθε στη Δημοκρατία του Σισπαντάν που ήταν με την Συνθήκη του Ρέτζιο (27 Δεκεμβρίου 1796 - 9 Ιανουαρίου 1797) Εξαρτημένο κράτος υπό την Πρώτη Γαλλική Δημοκρατία. Τη Δημοκρατία του Σισπαντάν διαδέχθηκε η Δημοκρατία της Σισαλπίνης (9 Ιουλίου 1797), κατόπιν η Ιταλική Δημοκρατία και τελικά το Ναπολεόντειο Βασίλειο της Ιταλίας. Με την πτώση του Μέγα Ναπολέοντα το Συνέδριο της Βιέννης επανάφερε την Μπολόνια στα Παπικά Κράτη αλλά η παπική εξουσία ταράχθηκε με την εξέγερση (1831) που ήθελε να δημιουργήσει την "Ενωμένη Ιταλική Επαρχία" με πρωτεύουσα την Μπολόνια. Ο Πάπας Γρηγόριος ΙΣΤ΄ ζήτησε βοήθεια από την Αυστρία και τον Κλέμενς φον Μέττερνιχ, ο Μέττερνιχ με τη σειρά του προειδοποίησε τον βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο Φίλιππο για την επέμβαση στην Ιταλία. Οι Αυστριακές δυνάμεις βάδισαν την άνοιξη του 1831 στην Ιταλική χερσόνησο και συνέτριψαν τους επαναστάτες (26 Απριλίου 1831).[29] Στα μέσα της δεκαετίας του 1840 τα επίπεδα της ανεργίας ήταν πολύ ψηλά και οι παραδοσιακές βιομηχανίες άρχισαν να εξαφανίζονται. Η Μπολόνια έγινε μια πόλη οικονομικής εξαθλίωσης με το 10% του πληθυσμού να μένει στο ενοίκιο, το 20% να ασχολείται με το εμπόριο και το 70% να εργάζεται σκληρά σε χειρωνακτικές εργασίες με χαμηλές αμοιβές.

Η παπική απογραφή (1841) κατέγραψε 10.000 μόνιμους ζητιάνους και άλλους 30.000 σε σύνολο 70.000 μόνιμων κατοίκων της Μπολόνιας.[30] Με τις Επαναστάσεις του 1848 οι Αυστριακές φρουρές εκδιώχθηκαν προσωρινά από την πόλη αλλά κατόπιν επέστρεψαν και συνέτριψαν τους επαναστάτες. Η παπική κυριαρχία έληξε όταν τελείωσε ο Δεύτερος Ιταλικός Πόλεμος της Ανεξαρτησίας, τα στρατεύματα της Γαλλίας και του Πεδεμοντίου έδιωξαν τους Αυστριακούς από τα Ιταλικά εδάφη (12 Μαρτίου 1860), η Μπολόνια ζήτησε την ένωση με το Βασίλειο της Ιταλίας. Τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. Αρχικά συνδέθηκε σιδηροδρομικά με τη Νάπολη (1863) και την επόμενη χρονιά (1864) με τη Φλωρεντία.[31] Οι ελίτ της πόλης απέρριψαν την υποταγή στον πάπα, ασπάστηκαν τον φιλελευθερισμό με τα Αγγλικά πρότυπα και άνοιξαν ένα διεθνές εμπόριο με προϊόντα που παρήγαγαν από τις πεδιάδες της Εμιλίας.[32] Στην Μπολόνια γεννήθηκε ένας από τους πρώτους Ιταλούς πρωθυπουργούς ο Μάρκο Μινγκέτι. Όταν έληξε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος η Μπολόνια γνώρισε απίστευτες ταραχές από τους σοσιαλιστές που ανήκαν στην Ερυθρά Διετία, η πόλη έπεσε σε νέα παρακμή με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να ασπαστούν το φασιστικό κίνημα του Μπενίτο Μουσολίνι.[33] Ο Ντίνο Γκράντι ένα από τα πιο υψηλόβαθμα στελέχη του φασιστικού κόμματος που είχε διατελέσει και Υπουργός Εξωτερικών προερχόταν από την Μπολόνια. Στον Μεσοπόλεμο με τη βοήθεια των φασιστών άνθισαν σε μεγάλο βαθμό η αγροτική παραγωγή και η μεταλλουργία, κατασκευάστηκε και ένα γιγαντιαίο εργοστάσιο καπνοβιομηχανίας (1937).[34]

Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Μπολόνια υπέφερε από σοβαρά πλήγματα όταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η στρατηγική θέση της πόλης που συνέδεε τον βορά με την κεντρική Ιταλία την έκανε άμεσο στόχο των συμμαχικών δυνάμεων. Ο πρώτος μεγάλος Συμμαχικός βομβαρδισμός (24 Ιουλίου 1943) κατέστρεψε το μεγαλύτερο τμήμα του ιστορικού κέντρου της πόλης με 200 νεκρούς, χτυπήθηκε ο σιδηροδρομικός σταθμός, το 44% των κτιρίων καταστράφηκαν ή υπέστησαν σοβαρές ζημιές. Στον δεύτερο βομβαρδισμό της Μπολόνιας (25 Σεπτεμβρίου 1943) καταστράφηκε ολόκληρη η πόλη με 2.481 νεκρούς και 2.000 τραυματίες.[35][36] Με τη λήξη του πολέμου το 43% των κτιρίων ολόκληρης της πόλης είχαν ισοπεδωθεί ή είχαν σοβαρές ζημιές.[37][38] Μετά τους βομβαρδισμούς η Μπολόνια έγινε το κέντρο της Ιταλικής αντίστασης απέναντι στις δυνάμεις κατοχής. Μια σύντομη μάχη ανάμεσα σε δυνάμεις που ανήκαν στην Ιταλική Κοινωνική Δημοκρατία και στους Ναζί (7 Νοεμβρίου 1944) προκάλεσε εξέγερση αλλά δεν επεκτάθηκε.[39] Οι αντιστασιακές δυνάμεις εισήλθαν στην πόλη (21 Απριλίου 1945), οι Γερμανοί άρχισαν να εγκαταλείπουν την πόλη όταν άκουσαν ότι φτάνουν οι Συμμαχικές δυνάμεις μετά τη νίκη των Πολωνών στη "μάχη της Μπολόνιας". Οι αντιστασιακές δυνάμεις με αρχηγό τον Αρτούρο Σκατίνι εισήλθαν από τη νότια πύλη, οι κάτοικοι δεν τους κατάλαβαν επειδή φορούσαν Βρετανικές στολές, όταν αναγνώρισαν ότι ήταν Ιταλοί βγήκαν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν την ελευθερία τους.

Ο πύργος των Ασινέλι και ο πύργος των Γκαριζέντα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον 12ο αιώνα η Μπολόνια ήταν μια από τις 5-6 μεγαλύτερες πόλεις της Ευρώπης και ήταν γεμάτη από πανύψηλους πύργους. Υπολογίζεται ότι υπήρχαν γύρω στους 180. Οι πύργοι αυτοί χτίζονταν από τις μεγάλες φεουδαρχικές οικογένειες και ήταν σύμβολα της δύναμης τους. Όσο πιο δυνατή ήταν η οικογένεια τόσο πιο ψηλό πύργο είχανε. Σήμερα στο κέντρο της πόλης δεσπόζουν δύο από αυτούς τους πύργους: Ο μεγαλύτερος είναι ο πύργος των Ασινέλι (97,20 μέτρα ύψος) και ο μικρότερος των Γκαριζέντα (48 μέτρα). Ο ψηλότερος πύργος γέρνει περίπου κατά δυόμισι μέτρα, ενώ ο μικρότερος περίπου κατά τρία. Η ιστορία των δύο πύργων έχει ως εξής: Οι Ασινέλι άρχισαν να χτίζουν τον πύργο τους το 1109. Μετά το χτίσιμο του πύργου οι Γκαριζέντα αποφάσισαν ότι πρέπει να φτιάξουν ένα ψηλότερο. Αυτό έκανε τους Ασινέλι να προσθέσουν μερικά μέτρα στον δικό τους. Κάθε φορά που πρόσθεταν οι μεν λίγα μέτρα στον πύργο τους πρόσθεταν και οι δε στον δικό τους. Κάποια στιγμή ο πύργος των Γκαριζέντα είχε φτάσει να γέρνει τόσο πολύ που οι αρχές της πόλης τους υποχρέωσαν να κόψουν την κορυφή του, προτού αυτή πέσει πάνω στους περαστικούς. Έτσι σήμερα ο πύργος των Γκαριζέντα είναι μόνο 48 μέτρα, ενώ ο πύργος των Ασινέλι γέρνει περισσότερο κάθε χρόνο.Ο δεύτερος μεγαλύτερος πύργος που χτίστηκε το 1111 ήταν ο πύργος των Νιφοράτι (96,8 μέτρα ύψος) και πρόσθεταν μερικά μέτρα ύψος κάθε χρόνο, όπου έφτασαν για την εποχή τα 126,50 μέτρα ύψος που θεωρείται σπουδαίο κατόρθωμα. Ο πύργος το 1267 έγερνε κατά 1,5 μέτρα και το επιπλέον ύψος που προσπάθησαν να του δώσουν το 1344 ήταν η αιτία να γκρεμιστεί.

Ο πύργος Νιφοράτι ήταν χτισμένος με θέα την κεντρική πλατεία Πιάτσα Ματζιόρε (Piazza Maggiore) όπου δεσπόζει το Παλάτσο Κομουνάλε (ή Παλάτσο ντ'Ακκούρσιο), χτισμένο τον 13ο-15ο αιώνα και το Παλάτσο ντελ Ποντεστά (Palazzo del Podestà), εκτενώς ανακαινισμένο το 1485. Δίπλα βρίσκεται το παλάτι του βασιλιά Έντσο (Palazzo Re Enzo) το οποίο χρονολογείται από το 1244, ενώ η σημερινή του μορφή οφείλεται στην ανακαίνιση γοτθικού ρυθμού από τον Αλφόνσο Ρουμπιάνι το 1905.

Το οικόσημο της οικογενείας με τον τίτλο του Κόμη απεικονίζει τον συγκεκριμένο πύργο σε κίτρινο ή χρυσό φόντο.

Μέλη της οικογένειας ταξίδεψαν σε όλη την Ευρώπη και απόγονος τους ο Μάριο Νιφοράτι ταξιδεύει με τη σύζυγό του Ιωάννα και τον αδελφό του Αιμίλιο το 1658 στην Κεφαλονιά όπου και θα εγκατασταθεί στην περιοχή της Σάμης και θα ασχοληθεί με το εμπόριο.

Ιστορικά κτίρια και παλάτια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με θέα την κεντρική πλατεία Πιάτσα Ματζιόρε (Piazza Maggiore) δεσπόζει το Παλάτσο Κομουνάλε (ή Παλάτσο ντ'Ακκούρσιο), χτισμένο τον 13ο-15ο αιώνα και το Παλάτσο ντελ Ποντεστά (Palazzo del Podestà), εκτενώς ανακαινισμένο το 1485. Δίπλα βρίσκεται το παλάτι του βασιλιά Έντσο (Palazzo Re Enzo) το οποίο χρονολογείται από το 1244, ενώ η σημερινή του μορφή οφείλεται στην ανακαίνιση γοτθικού ρυθμού από τον Αλφόνσο Ρουμπιάνι το 1905.

Τα περισσότερα παλάτια της Μπολόνια χρονολογούνται κυρίως από την εποχή που η πόλη συμπεριλαμβανόταν στα Παπικά Κράτη τον 16ο με 18ο αιώνα και ανήκαν στις οικογένειες των γερουσιαστών που κυβερνούσαν την Μπολόνια εκείνο τον καιρό. Πολλά παλάτια χτίστηκαν τότε, ενώ άλλα που υπήρχαν ήδη ανακαινίστηκαν. Η οικογένεια Μπεντιβόλιο (Bentivoglio) αρχικά ήταν από τις πρώτες που έκτισε ένα δικό της παλάτι, το οποίο όμως καταστράφηκε, με τα συντρίμμια του να βρίσκονται στο πάρκο Τζαρντίνι ντελ Γκουάστο ντέι Μπεντιβόλιο (Giardini del Guasto dei Bentivoglio), πίσω από το Δημοτικό Θέατρο (Teatro Comunale).

Το Αρχιγυμνάσιο (Archiginnasio di Bologna) είναι ένα από τα σημαντικότερα κτίρια της πόλης: υπήρξε έδρα του παλαιού Πανεπιστημίου από το 1563 έως το 1803. Κτίστηκε το 1562 από τον Αντόνιο Μοράντι και είναι πλούσιο σε ιστορία και έργα τέχνης. Άξια αναφοράς είναι η συλλογή με τα οικόσημα μαθητών στους τοίχους, η οποία αριθμεί περισσότερα από 600, αλλά και η αίθουσα αφιερωμένη στη μελέτη της ανατομίας υπό μορφή αμφιθεάτρου, η οποία χρονολογείται από το 1637. Κτισμένη με ξύλο ελάτου και με οροφή χωρισμένη σε τετράγωνα τμήματα, η αίθουσα αυτή είναι διακοσμημένη με αγάλματα φημισμένων γιατρών του παρελθόντος και με ανατομικά μοντέλα του καλλιτέχνη Λέλλι. Από το 1838 είναι έδρα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης (Biblioteca Comunale).

Όσο αφορά τις βίλες, σε ορισμένες περιπτώσεις ήταν αρχαία μοναστήρια ή τόποι λατρείας τα οποία στην εποχή του Ναπολέοντα πουλήθηκαν σε ιδιώτες και έτσι μετατράπηκαν στις σημερινές βίλες. Ανήκαν και ανήκουν ακόμα στις πιο πλούσιες οικογένειες της πόλης. Κάποια αξιοσημείωτα παραδείγματα των κτιρίων αυτών μπορούν να βρεθούν στα περίχωρα της πόλης, στους γύρω λόφους ή στην περιοχή Σαν Λάτσαρο (San Lazzaro).

Στην Μπολόνια υπάρχει επίσης το Το Museo internazionale e biblioteca della musica, το οποίο είναι ένα μουσικό μουσείο και μουσική βιβλιοθήκη στο Palazzo Aldini Sanguinetti, στο ιστορικό κέντρο της πόλης.

Αθλητισμός

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Στάδιο Ρενάτο Νταλλ'Άρα χωρητικότητας 38.000 θεατών αποτελεί την ποδοσφαιρική έδρα της Μπολόνια

Η Μπολόνια είναι η κορυφαία ομάδα στην Καλαθοσφαίριση από όλες τις Ιταλικές πόλεις και το πιο διάσημο άθλημα σε αυτήν. Οι τεράστιες επιτυχίες της συνδέονται με τις δύο κορυφαίες και αιώνια αντίπαλες ιστορικές ομάδες της πόλης Βίρτους Παλλακανέστρο Μπολόνια και Φορτιτούντο Μπολόνια.[40] Η Βίρτους Μπολόνια έχει κερδίσει 16 φορές το Πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης Ιταλίας, 2 φορές την Ευρωλίγκα ανδρών, 1 την EuroCup Basketball και 1 το Κύπελλο Σαπόρτα. Οι επιτυχίες αυτές την έχουν καθιερώσει σαν μια από τις κορυφαίες Ευρωπαϊκές ομάδες ιδιαίτερα από την εποχή που κέρδισε δύο τίτλους πρωταθλήματος (1999 - 2005). Το Πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης Ιταλίας το οποίο εκπροσωπεί τόσο την Σέριε Α όσο και την Σέριε Β έχει την έδρα του στην Μπολόνια. Τα κλειστά γήπεδα καλαθοσφαίρισης που υπάρχουν στην Μπολόνια είναι το αρχαιότερο Παλαντόζα χωρητικότητας 5.570 θέσεων και το προσωρινό Σεγκαφρέντο Αρένα χωρητικότητας 9.980 θέσεων. Ένας τρίτος κλειστός χώρος το Ουνιπόλ Αρένα χωρητικότητας 11.000 θέσεων βρίσκεται στο γειτονικό Καζαλέκκιο ντι Ρένο.

Το Ποδόσφαιρο αποτελεί το επόμενο δημοφιλέστερο άθλημα στην Μπολόνια, ο Σύλλογος της Μπολόνια ΦΚ 1909 έχει κερδίσει 7 πρωταθλήματα Ιταλίας (το τελευταίο την περίοδο 1963-1964). Οι επιτυχίες αυτές την έχουν καθιερώσει σαν την έκτη πιο επιτυχημένη ομάδα στην ιστορία του Ιταλικού πρωταθλήματος, την δεκαετία του 1930 στην μεγάλη της ακμή είχε τον τίτλο "η ομάδα που ταράζει τον κόσμο". Η έδρα της είναι το Στάδιο Ρενάτο Νταλλ'Άρα χωρητικότητας 38.000 θεατών, έχει φιλοξενήσει την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου Ιταλίας, το Ράγκμπι γιούνιον και την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου Αγίου Μαρίνου. Η κορυφαία διοργάνωση που διεξήχθη στο Στάδιο Ρενάτο Νταλλ'Άρα ήταν το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 1990. Το Ράγκμπι έχει επίσης σημαντική παρουσία στην Μπολόνια, η ομάδα της Ράγκμπι Μπολόνια 1928 είναι ο παλιότερος Σύλλογος Ράγκμπι της Ιταλίας και ο πρώτος που συνδέεται με την Ιταλική Ομοσπονδία Ένωσης Ράγκμπι.[41]

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Ο αστεροειδής 361 Βονωνία (361 Bononia), που ανακαλύφθηκε το 1893, πήρε το όνομά του από τη λατινική ονομασία της Μπολόνια.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 «Bologna attrae: aumenta ancora la popolazione in città, per tre quarti arriva da altri comuni italiani». Ανακτήθηκε στις 27 Μαρτίου 2018. 
  2. ↑ (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 896. Ανακτήθηκε στις 6  Αυγούστου 2018.
  3. ↑ en.unesco.org/creative-cities/bologna. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  4. ↑ 4,0 4,1 www.istat.it/storage/urbes2015/bologna.pdf.
  5. ↑ 5,0 5,1 «Superficie di Comuni Province e Regioni italiane al 9 ottobre 2011». Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικής της Ιταλίας. Ανακτήθηκε στις 16  Μαρτίου 2019.
  6. ↑ 6,00 6,01 6,02 6,03 6,04 6,05 6,06 6,07 6,08 6,09 6,10 6,11 6,12 6,13 6,14 6,15 6,16 6,17 6,18 «Numeri civici». (Ιταλικά) Ανακτήθηκε στις 6  Φεβρουαρίου 2022.
  7. ↑ «sselmi.net: I portici». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Ιουλίου 2008. Ανακτήθηκε στις 27 Μαρτίου 2018. 
  8. ↑ Hornblower, Simon; et al. (2012). The Oxford classical dictionary (3rd ed.). Oxford: Oxford University Press. σ. 230
  9. ↑ Butler, Alban (1814). The Lives of the Fathers, Martyrs, And Other Principal Saints. London: John Murphy
  10. ↑ Heers, Jacques (1995). La città nel medioevo in Occidente : paesaggi, poteri e conflitti. Milano: Jaca Book. σ. 63
  11. ↑ Kleinhenz, Christopher (2004). Medieval Italy : an encyclopedia. New York: Routledge. σ. 134
  12. ↑ Luzzatto, Gino (2015). An Economic History of Italy: From the Fall of the Empire to the Beginning of the 16th Century (1st ed.). Abingdon-on-Thames: Routledge. σ. 111
  13. ↑ Hunt Janin: "The university in medieval life, 1179–1499", McFarland, 2008, σ.55
  14. ↑ de Ridder-Symoens, Hilde: A History of the University in Europe: Volume 1, Universities in the Middle Ages, σσ. 47-55
  15. ↑ https://www.unibo.it/it/ateneo
  16. ↑ Nancy G. Siraisi, Taddeo Alderotti and his pupils: two generations of Italian medical learning (Princeton University Press, 1981)
  17. ↑ Janin, Hunt (2008). The university in medieval life, 1179–1499. Jefferson, NC: McFarland & Co. σ. 56
  18. ↑ Arnaldi, Girolamo (2008). Italy and its invaders. Cambridge, Mass.: Harvard University Press. σ. 111
  19. ↑ Partner, Peter (1972). The lands of St. Peter : the papal state in the Middle Ages and the early Renaissance. Berkeley: Univ. of California Pr. σσ. 318–327
  20. ↑ 20,0 20,1 Wray, Shona Kelly (2009). Communities and crisis : Bologna during the Black Death. Leiden: Brill. σσ. 95–96
  21. ↑ Raimond Van Marle. The Development of the Italian Schools of Painting, Volume 4 (1924) σσ. 394–481
  22. ↑ Black, Christopher F. (2001). Early Modern Italy a Social History ([Online-Ausg.] ed.). New York: Routledge. σ. 23
  23. ↑ Pullan, Brian, ed. (2006). Crisis and change in the Venetian economy in the sixteenth and seventeenth centuries. London: Routledge. σ. 132
  24. ↑ Gross, Hanns (2002). Rome in the Age of Enlightenment : the Post-Tridentine Syndrome and the Ancien Regime. Cambridge: Cambridge University Press. σ. 238
  25. ↑ Gross, Hanns (2002). Rome in the Age of Enlightenment : the Post-Tridentine Syndrome and the Ancien Regime. Cambridge: Cambridge University Press. σ. 89
  26. ↑ Wright, A.D. (2000). The early modern papacy : from the Council of Trent to the French Revolution, 1564–1789. Harlow, England: Longman. σ. 261
  27. ↑ Messberger, Rebecca; et al. (2016). Benedict XIV and the Enlightenment: Art, Science, and Spirituality. Toronto: University of Toronto Press. σ. 211
  28. ↑ Hearder, Harry (1994). Italy in the age of the Risorgimento : 1790 – 1870 (7. impr. ed.). London: Longman. σ. 121
  29. ↑ https://www.experiencefestival.com/a/italian_unification_-_early_revolutionary_activity_1820_to_1830/id/1517955
  30. ↑ Hughes, Steven C. (1993). Crime, disorder, and the Risorgimento : the politics of policing in Bologna (1. publ. ed.). Cambridge: Cambridge University Press. σ. 17
  31. ↑ Toniolo, Gianni (8 April 2016). An Economic History of Liberal Italy: 1850–1918. Abingdon-on-Thames: Routledge. σ. 46
  32. ↑ Cardoza, Anthony L. (2016). Agrarian Elites and Italian Fascism: The Province of Bologna, 1901–1926. Princeton, New Jersey: Princeton University Press. σσ. 32–40
  33. ↑ Cardoza, Anthony L. (2016). Agrarian Elites and Italian Fascism: The Province of Bologna, 1901–1926. Princeton, New Jersey: Princeton University Press. σσ. 387–388
  34. ↑ Sabel, Charles F.; et al. (1997). World of possibilities : flexibility and mass production in western industrialization (1. publ. ed.). Cambridge [u.a.]: Cambridge Univ. Press. σσ. 382–388
  35. ↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Απριλίου 2023. Ανακτήθηκε στις 6 Αυγούστου 2022. 
  36. ↑ Manaresi, Filippo D'Ajutolo. Testi di Franco (1999). Bologna ferita : fotografie inedite 1943–1945. Bologna: Ed. Pendragon. σ. 18
  37. ↑ Salvati, Bernardino (2003). Bologna trema: 1943-1944. Edizioni Pendragon. σ. 105
  38. ↑ Baccolini, Luca (2017). Storie segrete della storia di Bologna. Newton Compton Editori. σ. 38
  39. ↑ https://archive.today/20120707025053/http://certosa.cineca.it/2/eventi.php?TBL=EVENTI_STORICI&ID=21
  40. ↑ Wolff, Alexander (2003). "6". Big Game, Small World: A Basketball Adventure. Grand Central Publishing
  41. ↑ https://web.archive.org/web/20141105161150/http://www.air.it/modules.php?name=News&file=print&sid=18003

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Arnaldi, Girolamo (2008). Italy and its invaders. Cambridge, Mass.: Harvard University Press.
  • Hornblower, Simon; et al. (2012). The Oxford classical dictionary (3rd ed.). Oxford: Oxford University Press.
  • Butler, Alban (1814). The Lives of the Fathers, Martyrs, And Other Principal Saints. London: John Murphy
  • Heers, Jacques (1995). La città nel medioevo in Occidente : paesaggi, poteri e conflitti. Milano: Jaca Book.
  • Kleinhenz, Christopher (2004). Medieval Italy : an encyclopedia. New York: Routledge.
  • Luzzatto, Gino (2015). An Economic History of Italy: From the Fall of the Empire to the Beginning of the 16th Century (1st ed.). Abingdon-on-Thames: Routledge.
  • Hunt Janin: "The university in medieval life, 1179–1499", McFarland, 2008
  • de Ridder-Symoens, Hilde: A History of the University in Europe: Volume 1, Universities in the Middle Ages
  • Nancy G. Siraisi, Taddeo Alderotti and his pupils: two generations of Italian medical learning (Princeton University Press, 1981)
  • Janin, Hunt (2008). The university in medieval life, 1179–1499. Jefferson, NC: McFarland & Co.
  • Partner, Peter (1972). The lands of St. Peter : the papal state in the Middle Ages and the early Renaissance. Berkeley: Univ. of California Pr.
  • Wray, Shona Kelly (2009). Communities and crisis : Bologna during the Black Death. Leiden: Brill.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μπολόνια&oldid=10777255"