Ευρωλίγκα ανδρών

Ευρωλίγκα
	Τρέχουσα διοργάνωση:; 2022–23
Άθλημα	Καλαθοσφαίριση
Ίδρυση	1957 (FIBA era); 2000 (σημερινή μορφή)
Επίτροπος	Ντέγιαν Μποντιρόγκα
Σύνθημα	I Feel Devotion
Αριθμός ομάδων	18
Χώρες	Μέλη της FIBA Europe
Έδρα	Βαρκελώνη, Καταλωνία, Ισπανία
Ήπειρος	Ευρώπη
Τελευταίος κάτοχος	Αναντολού Εφές ; (2ος τίτλος)
Περισ. κατακτήσεις	Ρεάλ Μαδρίτης ; (10 τίτλοι)
Τηλεοπτική κάλυψη	Ανάλογα με κάθε χώρα
Επίπεδο	1η βαθμίδα
Σχετικές διοργανώσεις	Γιούροκαπ; Διηπειρωτικό Κύπελλο
Επίσημη ιστοσελίδα	euroleague.net

Η Ευρωλίγκα (αγγλικά: EuroLeague) είναι κλειστή διασυλλογική διοργάνωση καλαθοσφαίρισης για τους άνδρες στην Ευρώπη. Από την περίοδο 2000–01 μέχρι το 2004-05 η ευθύνη της διοργάνωσης ανήκει στην ιδιωτική εταιρεία Euroleague Basketball, καθώς και στις ομάδες που προέρχονται από μια πανευρωπαϊκή κοινοπραξία πλούσιων επαγγελματικών συλλόγων καλαθοσφαίρισης, που ονομάζεται Ένωση Ευρωπαϊκών Επαγγελματικών Ομάδων Καλαθοσφαίρισης (ULEB).^[1] Ακόμα από την περίοδο 2004-05 μέχρι το 2010-11 η διοργάνωση ανήκε ιδιωτικά από την Fiba Europe.

Παλαιότερα η ονομασία της ήταν Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης ή Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Συλλόγων και διοργανώτρια αρχή ήταν το ευρωπαϊκό τμήμα της Διεθνούς Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (FIBA Europe). Το 2000 μέχρι το 2004-05 επήλθε ρήξη ανάμεσα στη νεοϊδρυθείσα τότε εταιρεία Euroleague Basketball, η οποία εκπροσωπούσε τις περισσότερες μεγάλες ομάδες, και της FIBA που εκπροσωπούσε κυρίως τις εθνικές ομοσπονδίες. Ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης, την περίοδο 2000–01 διεξήχθησαν δύο διοργανώσεις: μία υπό την αιγίδα της πρώτης (Ευρωλίγκα, νικήτρια η Βίρτους Μπολόνια) και μία υπό την αιγίδα της δεύτερης (Σουπρολίγκα, νικήτρια η Μακάμπι Τελ Αβίβ).

Αμέσως μετά η FIBA υπαναχώρησε και κατάργησε τη Σουπρολίγκα. Αργότερα δημιούργησε το Basketball Champions League. Από την περίοδο 2010-2011 ονομάζεται «Turkish Airlines Euroleague» λόγω της υφιστάμενης χορηγίας από την Turkish Airlines.

Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η διοργάνωση ξεκίνησε την περίοδο 1957–58 (όλοι οι αγώνες διεξήχθησαν το ημερολογιακό έτος 1958) με την ονομασία Κύπελλο Πρωταθλητριών, κατά τα πρότυπα της αντίστοιχης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης της UEFA. Μέχρι το 1990–91 μετείχαν μόνο οι πρωταθλήτριες ομάδες της κάθε χώρας. Από την επόμενη σεζόν άρχισαν να προστίθενται δευτεραθλήτριες ή και τριταθλήτριες ομάδες από τις καλαθοσφαιρικά προηγμένες χώρες της και η διοργάνωση άλλαξε μορφή. Το 1996–97 καταργήθηκαν οι προκριματικοί νοκ - άουτ αγώνες και οι ομάδες ξεκινούν την πορεία τους από την αρχική φάση των ομίλων, ταυτόχρονα όμως έχασαν το δικαίωμα συμμετοχής οι χώρες όπου το άθλημα δε γνωρίζει ιδιαίτερη ανάπτυξη.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό των πρόσφατων διοργανώσεων, έχει να κάνει με τη δέσμευση κλειστών συμβολαίων ανάμεσα στη Euroleague Basketball και κάποιους συλλόγους που θεωρούνται ιδιαίτερα «εμπορικοί». Αυτό πρακτικά σημαίνει πως κάποιες ομάδες έχουν δικαίωμα συμμετοχής ασχέτως των επιδόσεών τους στα εθνικά πρωταθλήματα. Κάτι τέτοιο έχει συμβεί και με ελληνικούς συλλόγους - Ολυμπιακός και ΑΕΚ έχουν στο παρελθόν αγωνισθεί στην Ευρωλίγκα, μολονότι δεν είχαν καταταγεί σε υψηλή θέση στο εθνικό πρωτάθλημα της προηγούμενης αγωνιστικής περιόδου.

Την αγωνιστική περίοδο 1965-1966 δοκιμάστηκε για πρώτη φορά η διαδικασία Final Four ανάμεσα στις τέσσερις ομάδες που θα έφταναν στη φάση των ημιτελικών, κατά τα πρότυπα του αμερικανικού κολεγιακού πρωταθλήματος. Πολύ σύντομα η ιδέα εγκαταλείφθηκε, για να επανέλθει πολλά χρόνια αργότερα (1987–88) και να καθιερωθεί έως σήμερα. Μόνη εξαίρεση υπήρξε το 2001, όταν η διοργάνωση της FIBA περιελάμβανε φάιναλ φορ, ενώ η αντίστοιχη της Euroleague Basketball όχι.

Τον Νοέμβριο του 2015 η Euroleague Basketball και η πολυεθνική εταιρεία IMG, ειδικευμένη σε αθλητικά, μόδα και μάρκετινγκ υπέγραψαν δεκαετές συμβόλαιο συνεργασίας, αλλάζοντας τη δομή της διοργάνωσης προσφέροντας παράλληλα στις ομάδες περισσότερα έσοδα.^[2] Στη νέα Ευρωλίγκα, λοιπόν, θα συμμετέχουν 16 ομάδες, όπου όλες θα τεθούν αντιμέτωπες μεταξύ τους σε μία κανονική περίοδο που θα διαρκεί 30 αγωνιστικές. Στη συνέχεια, οι οκτώ πρώτες θα συμμετέχουν στην προημιτελική φάση (1-8, 2-7, 3-6, 4-5) και ύστερα από μία σειρά πέντε αγώνων, όποιος δηλαδή φτάσει τις τρεις νίκες, θα προκριθεί στο Final 4.^[3] Από τις 16 ομάδες οι 11 θα έχουν συμβόλαιο τύπου Α, δηλαδή σταθερή παρουσία στο θεσμό για τα επόμενα δέκα χρόνια. Αυτές οι ομάδες είναι ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μπαρτσελόνα, η Μπασκόνια, η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η Φενέρμπαχτσε, η Ανατολού Εφές, η Εμπόριο Αρμάνι Μιλάνο, η Μακάμπι Τελ Αβίβ και η Ζάλγκιρις Κάουνας. Οι υπόλοιπες πέντε άδειες που θα εξασφαλίζονται μέσω παρουσίας στις διοργανώσεις των χωρών, διανέμονται ως εξής: οι νικητές της Αδριατικής Λίγκα, και του πρωταθλήματος Γερμανίας, τη VTB League (ο φιναλίστ αν το πρωτάθλημα παίρνει η ΤΣΣΚΑ Μόσχας), τον κάτοχο του Eurocup της περασμένης περιόδου καθώς και μια ομάδα από την Ισπανία.^[4]

Από τη σεζόν 2019-20, οι ομάδες αυξήθηκαν σε 18, με το ισχύον καθεστώς των 11 ομάδων με συμβόλαιο τύπου Α, τις θέσεις των διοργανώσεων, αλλά και την προσθήκη 2 ομάδων, καθώς δόθηκαν δύο εγγυημένες wild cards (εξασφαλισμένη συμμετοχή για δύο συναπτές σεζόν (2019–20 και 2020–21)) σε Μπάγερν και Βιλερμπάν. Τυπική wild card πήρε και η Ζενίτ, γιατί η θέση στην Ευρωλίγκα που δίνεται στη καλύτερη, εξαιρουμένων των 3 ισπανικών με συμβόλαιο τύπου Α, ομάδα του ισπανικού πρωταθλήματος ακυρώθηκε λόγω του νέου κανονισμού που απαγορεύει τη συμμετοχή 5 ομάδων από την ίδια χώρα σε συνδυασμό και με το ότι η ισπανική Βαλένθια ως κάτοχος του Γιούροκαπ είχε εξασφαλίσει τη συμμετοχή της στη διοργάνωση. Έτσι, προτιμήθηκε η κενή θέση που προέκυψε να καλυφθεί με μία wild card. ^[5]

Τη σεζόν 2019-20, το πρωτάθλημα ακυρώθηκε και δεν υπήρξε πρωταθλητής, λόγω της πανδημίας του κορονοϊού.^[6] Η απόφαση πάρθηκε στις 25 Μαΐου 2020, μετά από συνέλευση των μετόχων τις διοργάνωσης (11 ομάδες με συμβόλαια τύπου Α) και του Διευθύνοντα συμβούλου Τζόρντι Μπερτομέου. Αρνητική στην επανέναρξη της διοργάνωσης ήταν και η Ένωση Παικτών (ELPA).^[7] Τελευταία αγωνιστική της σεζόν ήταν στις 13 Μαρτίου 2020.

Τοποθεσία των εδρών των 18 ομάδων της Ευρωλίγκα 2020-21

Ονομασίες της διοργάνωσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι ονομασίες της διοργάνωσης από την καθιέρωσή της ως σήμερα:

Εποχή FIBA (1958–2001)
- Ευρωπαϊκό Κύπελλο Πρωταθλητριών - FIBA European Champions Cup: (1958–1991)
- Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα - FIBA European League, «FIBA Euro League»: (1991–1996)
- Ευρωλίγκα - FIBA Euroleague: (1996–2000)
- Σουπρολίγκα - FIBA SuproLeague: (2000–2001)
Εποχή Euroleague Basketball (2000–σήμερα)
- Ευρωλίγκα - Euroleague: (2000–σήμερα)

*Υπήρχαν δύο ξεχωριστές διοργανώσεις κατά τη διάρκεια της περιόδου 2000-01. Η Σουπρολίγκα (FIBA SuproLeague), η οποία διοργανώθηκε από τη FIBA και η Ευρωλίγκα (Euroleague), η οποία διοργανώθηκε από τη Euroleague Basketball.

Λογότυπο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το λογότυπο της διοργάνωσης άλλαξε το 2005.^[8]

2000–05
2005–2016
2016–σήμερα

Οι τελικοί συνοπτικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έτος	Πόλη Τελικού	Κυπελλούχος	Φιναλίστ	1ος αγ.	2ος αγ.	3ος αγ.	4ος αγ.	5ος αγ.
1958	Ρίγα - Σόφια	ΑΣΚ Ρίγα	Ακαντέμικ Σόφιας	86–81	84–71
1959	Ρίγα - Σόφια	ΑΣΚ Ρίγα	Ακαντέμικ Σόφιας	79–58	69–67
1960	Τιφλίδα - Ρίγα	ΑΣΚ Ρίγα	Ντιναμό Τιφλίδας	61–51	69–62
1961	Μόσχα - Ρίγα	ΤΣΣΚΑ Μόσχας	ΑΣΚ Ρίγα	87–62	61–66
1962	Γενεύη	Ντιναμό Τιφλίδας	Ρεάλ Μαδρίτης	90–83
1963	Μαδρίτη - Μόσχα (2)	ΤΣΣΚΑ Μόσχας	Ρεάλ Μαδρίτης	69–86	91–74	99–80
1964	Μπρνο - Μαδρίτη	Ρεάλ Μαδρίτης	Σπαρτάκ Μπρνο	99–110	84–64
1965	Μόσχα - Μαδρίτη	Ρεάλ Μαδρίτης	ΤΣΣΚΑ Μόσχας	81–88	76–62
1966	Μπολόνια	Σιμεντάλ Μιλάνο	Σλάβια Πράγας	77–72
1967	Μαδρίτη	Ρεάλ Μαδρίτης	Σιμεντάλ Μιλάνο	91–83
1968	Λυών	Ρεάλ Μαδρίτης	Σπαρτάκ Μπρνο	98–95
1969	Βαρκελώνη	ΤΣΣΚΑ Μόσχας	Ρεάλ Μαδρίτης	103–99
1970	Σαράγεβο	Ίνις Βαρέζε	ΤΣΣΚΑ Μόσχας	79–74
1971	Αμβέρσα	ΤΣΣΚΑ Μόσχας	Ίνις Βαρέζε	67–53
1972	Τελ Αβίβ	Ίνις Βαρέζε	Γιουγκοπλάστικα	70–69
1973	Λιέγη	Ίνις Βαρέζε	ΤΣΣΚΑ Μόσχας	71–66
1974	Ναντ	Ρεάλ Μαδρίτης	Ίνις Βαρέζε	84–82
1975	Αμβέρσα	Ίνις Βαρέζε	Ρεάλ Μαδρίτης	79–66
1976	Γενεύη	Μομπιλτζίρτζι Βαρέζε	Ρεάλ Μαδρίτης	81–74
1977	Βελιγράδι	Μακάμπι Ελίτ Τελ Αβίβ	Μομπιλτζίρτζι Βαρέζε	78–77
1978	Μόναχο	Ρεάλ Μαδρίτης	Μομπιλτζίρτζι Βαρέζε	75–67
1979	Γκρενόμπλ	Μπόσνα	Έμερσον Βαρέζε	96–93
1980	Δυτικό Βερολίνο	Ρεάλ Μαδρίτης	Μακάμπι Ελίτ Τελ Αβίβ	89–85
1981	Στρασβούργο	Μακάμπι Ελίτ Τελ Αβίβ	Σινούντινε Μπολόνια	80–79
1982	Κολωνία	Σκουίμπ Καντού	Μακάμπι Ελίτ Τελ Αβίβ	86–80
1983	Γκρενόμπλ	Φορντ Καντού	Μπίλι Μιλάνο	69–68
1984	Γενεύη	Μπάνκο ντι Ρόμα	Μπαρτσελόνα	79–73
1985	Πειραιάς	Τσιμπόνα	Ρεάλ Μαδρίτης	87–78
1986	Βουδαπέστη	Τσιμπόνα	Ζάλγκιρις	94–82
1987	Λωζάνη	Τρέισερ Μιλάνο	Μακάμπι Ελίτ Τελ Αβίβ	71–69
1988	Γάνδη	Τρέισερ Μιλάνο	Μακάμπι Ελίτ Τελ Αβίβ	90–84
1989	Μόναχο	Γιουγκοπλάστικα	Μακάμπι Ελίτ Τελ Αβίβ	75–69
1990	Σαραγόσα	Γιουγκοπλάστικα	Μπαρτσελόνα Μπάνκα Καταλάνα	72–67
1991	Παρίσι	Ποπ '84	Μπαρτσελόνα Μπάνκα Καταλάνα	70–65
1992	Κωνσταντινούπολη	Παρτίζαν	Μοντιγαλά Ζουβεντούτ	71–70
1993	Πειραιάς	Λιμόζ Σερκλ Σαιν-Πιερ	Μπενετόν Τρεβίζο	59–55
1994	Τελ Αβίβ	Σεβενάπ Ζουβεντούτ	Ολυμπιακός	59–57
1995	Σαραγόσα	Ρεάλ Μαδρίτης Τέκα	Ολυμπιακός	73–61
1996	Παρίσι	Παναθηναϊκός	Μπαρτσελόνα Μπάνκα Καταλάνα	67–66
1997	Ρώμη	Ολυμπιακός	Μπαρτσελόνα Μπάνκα Καταλάνα	73–58
1998	Βαρκελώνη	Κίντερ Μπολόνια	ΑΕΚ	58–44
1999	Μόναχο	Ζάλγκιρις	Κίντερ Μπολόνια	82–74
2000	Θεσσαλονίκη	Παναθηναϊκός	Μακάμπι Ελίτ Τελ Αβίβ	73–67
2001 2001	Παρίσι	Μακάμπι Ελίτ Τελ Αβίβ	Παναθηναϊκός	81–67
2001 2001	Μπολόνια (3) - Βιτόρια (2)	Κίντερ Μπολόνια	Τάου Θεράμικα	68–85	94–73	80–60	79–96	82–74
2002	Μπολόνια	Παναθηναϊκός	Κίντερ Μπολόνια	89–83
2003	Βαρκελώνη	Μπαρτσελόνα	Μπενετόν Τρεβίζο	76–65
2004	Τελ Αβίβ	Μακάμπι Ελίτ Τελ Αβίβ	Σκίπερ Μπολόνια	118–74
2005	Μόσχα	Μακάμπι Ελίτ Τελ Αβίβ	Τάου Θεράμικα	90–78
2006	Πράγα	ΤΣΣΚΑ Μόσχας	Μακάμπι Ελίτ Τελ Αβίβ	73–69
2007	Αθήνα	Παναθηναϊκός	ΤΣΣΚΑ Μόσχας	93–91
2008	Μαδρίτη	ΤΣΣΚΑ Μόσχας	Μακάμπι Ελίτ Τελ Αβίβ	91–77
2009	Βερολίνο	Παναθηναϊκός	ΤΣΣΚΑ Μόσχας	73–71
2010	Παρίσι	Ρέγκαλ Μπαρτσελόνα	Ολυμπιακός	86–68
2011	Βαρκελώνη	Παναθηναϊκός	Μακάμπι Ηλέκτρα Τελ Αβίβ	78–70
2012	Κωνσταντινούπολη	Ολυμπιακός	ΤΣΣΚΑ Μόσχας	62–61
2013	Λονδίνο	Ολυμπιακός	Ρεάλ Μαδρίτης	100–88
2014	Μιλάνο	Μακάμπι Ηλέκτρα Τελ Αβίβ	Ρεάλ Μαδρίτης	98–86
2015	Μαδρίτη	Ρεάλ Μαδρίτης	Ολυμπιακός	78–59
2016	Βερολίνο	ΤΣΣΚΑ Μόσχας	Φενέρμπαχτσε	101–96
2017	Κωνσταντινούπολη	Φενέρμπαχτσε	Ολυμπιακός	80–64
2018	Βελιγράδι	Ρεάλ Μαδρίτης	Φενέρμπαχτσε Ντόγκους	85–80
2019	Βιτόρια	ΤΣΣΚΑ Μόσχας	Αναντολού Εφές	91–83
2020	Κολωνία	Διακόπηκε οριστικά λόγω της πανδημίας κορονοϊού
2021	Κολωνία	Αναντολού Εφές	Μπαρτσελόνα	86–81
2022	Βελιγράδι	Αναντολού Εφές	Ρεάλ Μαδρίτης	58–57
2023	Κάουνας

Σημ.: Το 2001 υπήρξαν δύο νικητές λόγω διάσπασης και ύπαρξης δύο ξεχωριστών διοργανώσεων. Στη σειρά των αγώνων που κρίθηκαν στις 3 νίκες ανάμεσα στη Κίντερ Μπολόνια και την Τάου Θεράμικα, με μπλε χρώμα σημειώνονται οι αγώνες που διεξήχθησαν στη Μπολόνια και με κόκκινο στη Βιτόρια.
Σημ.: Το 2020 το πρωτάθλημα ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας του κορονοϊού. Δεν ανακηρύχθηκε πρωταθλήτρια ομάδα.

Τίτλοι και συμμετοχές σε τελικούς[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το τρόπαιο της διοργάνωσης

Ανά σύλλογο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ομάδα	Κυπ.	Φιν.	Χρονιές κατάκτησης	Χρονιές φιναλίστ
Ρεάλ Μαδρίτης	10	9	1964, 1965, 1967, 1968, 1974, 1978, 1980, 1995, 2015, 2018	1962, 1963, 1969, 1975, 1976, 1985, 2013, 2014, 2022
ΤΣΣΚΑ Μόσχας	8	6	1961, 1963, 1969, 1971, 2006, 2008, 2016, 2019	1965, 1970, 1973, 2007, 2009, 2012
Μακάμπι Τελ Αβίβ	6	9	1977, 1981, 2001, 2004, 2005, 2014	1980, 1982, 1987, 1988, 1989, 2000, 2006, 2008, 2011
Παναθηναϊκός	6	1	1996, 2000, 2002, 2007, 2009, 2011	2001
Παλακανέστρο Βαρέζε	5	5	1970, 1972, 1973, 1975, 1976	1971, 1974, 1977, 1978, 1979
Ολυμπιακός	3	5	1997, 2012, 2013	1994, 1995, 2010, 2015, 2017
Ολίμπια Μιλάνο	3	2	1966, 1987, 1988	1967, 1983
Ρίγα ASK	3	1	1958, 1959, 1960	1961
Σπλιτ	3	1	1989, 1990, 1991	1972
Μπαρτσελόνα	2	6	2003, 2010	1984, 1990, 1991, 1996, 1997, 2021
Βίρτους Μπολόνια	2	3	1998, 2001	1981, 1999, 2002
Αναντολού Εφές	2	1	2021, 2022	2019
Παλακανέστρο Καντού	2	–	1982, 1983	—
Τσιμπόνα	2	–	1985, 1986	—
Φενέρμπαχτσε	1	2	2017	2016, 2018
Ντιναμό Τιφλίδας	1	1	1962	1960
Ζουβεντούτ Μπαδαλόνα	1	1	1994	1992
Ζαλγκίρις	1	1	1999	1986
Μπόσνα	1	–	1979	—
Βίρτους Ρόμα	1	–	1984	—
Παρτίζαν	1	–	1992	—
Λιμόζ	1	–	1993	—
Ακαντέμικ Σόφιας	–	2	—	1958, 1959
Σπαρτάκ Μπρνο	–	2	—	1964, 1968
Μπενετόν Τρεβίζο	–	2	—	1993, 2003
Μπασκόνια	–	2	—	2001, 2005
Σλάβια Πράγας	–	1	—	1966
ΑΕΚ	–	1	—	1998
Φορτιτούντο Μπολόνια	–	1	—	2004

Ανά χώρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σε παρένθεση ο συνολικός αριθμός συμμετοχών σε τελικό της κάθε χώρας

Χώρα	Ομάδα	Κυπ.	Φιν.
Ισπανία (31)	Ρεάλ Μαδρίτης	10	9
	Μπαρτσελόνα	2	6
	Ζουβεντούτ Μπαδαλόνα	1	1
	Σάσκι Μπασκόνια	–	2
	4 ομάδες	13	18
Ιταλία (28)
	Παλακανέστρο Βαρέζε	5	5
	Ολίμπια Μιλάνο	3	2
	Βίρτους Μπολόνια	2	3
	Παλακανέστρο Καντού	2	–
	Βίρτους Ρόμα	1	2
	Μπενετόν Τρεβίζο	–	2
	Φορτιτούντο Μπολόνια	–	1
	7 ομάδες	13	15
Ελλάδα (16)	Παναθηναϊκός	6	1
	Ολυμπιακός	3	5
	ΑΕΚ	–	1
	3 ομάδες	9	7
Σοβιετική Ένωση (14)	ΤΣΣΚΑ Μόσχας	4	3
	ΑΣΚ Ρίγα	3	1
	Ντιναμό Τιφλίδας	1	1
	Ζάλγκιρις	–	1
	4 ομάδες	8	6
Γιουγκοσλαβία (8)	Σπλιτ	3	1
	Τσιμπόνα	2	–
	Μπόσνα	1	–
	Παρτίζαν	1	–
	4 ομάδες	7	1
Ισραήλ (15)	Μακάμπι Τελ Αβίβ	6	9
Ρωσία (7)	ΤΣΣΚΑ Μόσχας	4	3
Τουρκία (6)	Αναντολού Εφές	2	1
	Φενέρμπαχτσε	1	2
	2 ομάδες	3	3
Γαλλία (1)	Λιμόζ Σερκλ Σαιν-Πιερ	1	–
Λιθουανία (1)	Ζάλγκιρις	1	–
Τσεχοσλοβακία (3)	Σπαρτάκ Μπρνο	–	2
	Σλάβια Πράγας	–	1
	2 ομάδες	–	3
Βουλγαρία (2)	Ακαντέμικ Σόφιας	–	2

Ρεκόρ- Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ρεάλ Μαδρίτης είναι η πιο πετυχημένη ομάδα στην ιστορία του θεσμού έχοντας κατακτήσει το τρόπαιο δέκα φορές.
Η Σπλιτ είναι η μόνη ομάδα που έχει κατακτήσει την Ευρωλίγκα τρεις φορές στη σειρά από την ίδρυση του Final Four και έπειτα τη σεζόν 1987-88.
Η ΑΣΚ Ρίγα είναι η μόνη ομάδα που έχει κατακτήσει την Ευρωλίγκα τρεις φορές στη σειρά (1958, 1959, 1960) στην εποχή πριν από την ίδρυση το Final Four.
Η Ρεάλ Μαδρίτης (1964, 1965) και (1967, 1968) και η Παλακανέστρο Βαρέζε (1972, 1973) και (1975, 1976) είναι οι μόνες ομάδες που έχουν κατακτήσει τη διοργάνωση δυο φορές σε δυο συνεχόμενες χρονιές στην εποχή πριν από την ίδρυση το Final Four.
Η Παλακανέστρο Καντού (1982, 1983), η Τσιμπόνα (1985, 1986) και η Ολίμπια Μιλάνο (1987, 1988) είναι οι άλλες τρεις ομάδες που έχουν κατακτήσει τη διοργάνωση δυο συνεχόμενες χρονιές στην εποχή πριν από την ίδρυση το Final Four.
Η Μακάμπι Τελ Αβίβ (2003, 2004), ο Ολυμπιακός (2012, 2013) και η Αναντολού Εφές (2021, 2022) είναι οι μόνες ομάδες που κέρδισαν τη διοργάνωση δυο συνεχόμενες φορές από την εποχή ίδρυσης της Ευρωλίγκα (2000–01).
Ο Παναθηναϊκός έγινε η πρώτη – και μέχρι σήμερα μοναδική – ομάδα που κερδίζει το πρωτάθλημα Ευρώπης στο παρκέ της έδρας των αντιπάλων του σε μονό τελικό, όταν το 2002 κέρδισε στο Παλαμαλαγκούτι τη Κίντερ Μπολόνια 83–89.^[9]
Η Αθήνα είναι η μόνη πόλη από την οποία αγωνίστηκαν στην Ευρωλίγκα έξι διαφορετικές ομάδες: Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, Μαρούσι, Πανελλήνιος, Πανιώνιος και Περιστέρι.
Μολονότι το Ισραήλ ανήκει στη Μέση Ανατολή οι ομάδες του αγωνίζονται την Ευρωλίγκα καθώς η ομοσπονδία καλαθοσφαίρισης της χώρας ανήκει στην FIBA Europe και το εθνικό της πρωτάθλημα στην ULEB.
Σε μια έκταση μικρότερη των 40 km² στο βόρειο Μιλάνο υπάρχουν τρεις ομάδες που έχουν κερδίσει συνολικά δέκα τρόπαια Ευρωλίγκα σε συνολικά δεκαέξι τελικούς: Ολίμπια Μιλάνο, Παλακανέστρο Καντού και Παλακανέστρο Βαρέζε.
Η μεγαλύτερη διαφορά νίκης σε τελικό πραγματοποιήθηκε από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ το 2004 κόντρα στη Φορτιτούντο Μπολόνια (118–74, 44 πόντοι διαφοράς).
Ρεκόρ 22.567 θεατών πραγματοποιήθηκε στις 5 Μαρτίου 2009 στο Βελιγράδι στον αγώνα μεταξύ της Παρτιζάν και του Παναθηναϊκού. ^[10] Το προηγούμενο ρεκόρ είχε επιτευχθεί στις 12 Απριλίου 2006 στο Ολυμπιακό Κλειστό Γυμναστήριο και ήταν 19.700 σε αγώνα μεταξύ του Παναθηναϊκού και της Μπασκόνια.
Το μεγαλύτερο ρεκόρ πόντων από ένα αθλητή είναι 99 πόντοι και το πέτυχε ο Ραντιβόι Κόρατς στις 14 Ιανουαρίου 1965.

Κορυφαία Στατιστικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

	Μέσος όρος		Σύνολο
Συμμετοχές	-		Παούλιους Γιανκούνας	392
Πόντοι	Αλφόνσο Φορντ	22,22	Βασίλης Σπανούλης	4.455
Ριμπάουντ	Τζόσεφ Μπλερ	10,05	Παούλιους Γιανκούνας	2.010
Ασίστ	Νικ Καλάθης	6,1	Νικ Καλάθης	1.711
Κλεψίματα	Μανού Τζινόμπιλι	2,77	Δημήτρης Διαμαντίδης	434
Κοψίματα	Έκπε Ούντοχ	2,22	Μπράιαντ Ντάνστον	309
Αξιολόγηση	Άντονι Πάρκερ	21,41	Ναντό ντε Κολό	4.319