Βεσίνι Αχαΐας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: 37°49′41.2″N 21°58′28.9″E / 37.828111°N 21.974694°E / 37.828111; 21.974694

Βεσίνι
Άποψη του χωριού.
Βεσίνι is located in Greece
Βεσίνι
Βεσίνι
Διοίκηση
ΧώραΕλλάδα
ΠεριφέρειαΔυτικής Ελλάδας
ΔήμοςΚαλαβρύτων
Δημοτική ΕνότηταΠαΐων
Γεωγραφία και Στατιστική
Γεωγραφικό διαμέρισμαΠελοποννήσου
ΝομόςΑχαΐας
Υψόμετρο917
Πληθυσμός10 (2011)
Πληροφορίες
Παλαιά ονομασίαΒεσίνη

Το Βεσίνι είναι μικρό ορεινό χωριό του νομού Αχαΐας. Αποτελεί οικισμό της τοπικής κοινότητας Πάου της δημοτικής ενότητας Παΐων του Δήμου Καλαβρύτων. Καταλαμβάνει έκταση 9 τ.χλμ. Έχει χαρακτηριστεί ως παραδοσιακός οικισμός[1].

Τοποθεσία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα της πρώην επαρχίας Καλαβρύτων και είναι χτισμένο στους πρόποδες της βουνοκορφής "Προφήτης Ηλίας"[2][3] (υψόμετρο 1363 μ.) του Αφροδίσιου, που είναι προέκταση του Ερυμάνθου, σε υψόμετρο μεταξύ 865-965 μέτρων. Είναι ανατολικο-μεσημβρινό. Περικυκλώνεται από διάφορες βουνοκορφές, όπως της "Αγ. Τριάδος" (υψ. 1000 μ.), "Γαρδίσιου" (υψ. 800 μ.), "Αγίου Πέτρου" (υψ. 827 μ.) και "Μεγάλης Ράχης" (υψ. 944 μ.). Έχει ωραία θέα προς τον "Σκουπέικο Κάμπο" και την κοιλάδα Τριποτάμων-Παγκρατίου[4]. Το Βεσίνι είναι το μοναδικό χωριό της επαρχίας Καλαβρύτων που έχει ανοικτό ορίζοντα 300 μοίρες με θέα προς Ερύμανθο, Χελμό, Κυλλήνη (Ζήρεια) και σε πολλά βουνά της Αρκαδίας[5][6], ενώ από την κορυφή του βουνού του "Προφήτη Ηλία" υπάρχει ορατότητα προς την Γορτυνία, την Ηλεία, τα Καλάβρυτα και τον Κόλπο της Κυπαρισσίας[7].

Εγγύς του βρίσκονται ο εγκαταλελειμμένος παραδοσιακός οικισμός Δεχούνι, ο παλιός και νέος οικισμός της Πάου, οι μικροί οικισμοί: Δεχουναίικα και Μπάφι, το κεφαλοχώρι της Δάφνης (Στρέζοβα), τα Νάσια και οι οικισμοί της Χόβολης. Από την πλευρά της Αρκαδίας γειτνιάζει με το χωριό Βάχλια. Στο βουνό "Καστέλλι" της περιοχής βρίσκεται το Κάστρο της Χώτσας[7].

Απέχει από την Πάτρα μέσω του Λεχουρίτικου βουνού 32 ώρες δρόμο με τα πόδια, από τον Πύργο 24, από τη Στρέζοβα 2, από Σοπωτό 3, από Μαζέικα 5, και από τα Καλάβρυτα 8 ώρες. Με τον αυτοκινητόδρομο απέχει από την Πάτρα 104 χλμ, από την Τρίπολη 70 χλμ., από τα Καλάβρυτα 46 χλμ., από τον Πύργο 81 χλμ. και από Εθνική Οδό Πατρών-Τριπόλεως 4 χλμ.

Ιστορικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Προεπαναστατικά το χωριό ήταν τσιφλίκι οθωμανικό[8]. Στα 1676 χρονολογείται αφιέρωμα κατοίκου του Βεσινίου στο Μέγα Σπήλαιο[9]. Απογράφεται από τους Βενετούς το 1700[10].

Κάτοικοι του Βεσινίου, όπως οι Χρ. Παπαλεξόπουλος, Αναστ. Παπαλεξόπουλος, Χρ. Πανουτσακόπουλος, Ιω. Σαληστάθης πολέμησαν στον αγώνα του 1821[7]. Το χωριό θρήνησε νεκρούς και την περίοδο 1921-1922[6].

Στα 1835 αναφέρεται ο οικισμός "Vessini" να απέχει μία ώρα και 20 λεπτά δρόμο από το γειτονικό Βερσίτσι[10]. Στα 1889 αναφέρεται ότι απείχε μία ώρα δρόμο με τα πόδια από το κεφαλοχώρι της Στρέζοβας, την έδρα του τότε Δήμου Παΐων στον οποίο ανήκε διοικητικά[11], ενώ το 1901 αναφέρεται ότι απείχε 17 ώρες δρόμο από την Πάτρα, οκτώ ώρες από τα Καλάβρυτα, μιάμιση ώρα από το κεφαλοχώρι της Στρέζοβας και δυόμισι ώρες από το Σοπωτό[12]. Στα 1903 ο Χρήστος Κορύλλος αναφέρει ότι το χωριό είχε σχολείο (γραμματείο) και ότι οι γυναίκες του χωριού, όπως αυτές της Στρέζοβας, ύφαιναν όμορφα χαλιά τα οποία επωλούντο στην Πάτρα και σε άλλες αγορές[13].

Στα 1928 είχε μικτό δημοτικό σχολείο το οποίο στεγαζόταν σε εκκλησιαστικό κτίριο[6].

Περιγραφή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρόκειται για πετρόκτιστο οικισμό[14].

Μέσα από το χωριό περνούν τρία ρέματα: της "Παλιόβρυσης" ή "Κονάκι ρέμα", της "Εκκλησιάς" και της "Λάκκας". Όλα μαζί ενώνονται στον "Κάκαβο" και με το χείμαρρο "Μαγγανίσιου" σχηματίζουν το "Βεσινέικο ποτάμι", το οποίο χύνεται στον Σκουπέικο ποταμό[15], κοντά στη θέση της αρχαίας Πάου[5], και έπειτα, μαζί με άλλους χειμάρρους, στον Λάδωνα. Άλλες πηγές του χωριού, οι οποίες αναφέρονται στα 1906 και χρησιμεύουν στην ύδρευση και την άρδευση, είναι το "Ξεροσακκούλι", η "Αληβροχιά", το "Λυκόβρυσο", του "Λειψοτά", του "Μαυριά", η οποία κινούσε δύο υδρόμυλους, κ.ά.[5]

Στα 1928 αναφέρεται ότι το χωριό είχε 2 καφενεία και 3 μαγαζιά[8].

Οικονομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνταν με τον πρωτογενή τομέα. Στα 1906 αναφέρεται ότι στην επικράτεια του χωριού ανήκαν 15.000 στρέμματα περίπου, στα οποία περιλαμβάνονται δασύλλια πουρναριών και καστανιών, από τα οποία τα 200 είναι ποτιστικά στρέμματα και 1.000 στρέμματα είναι ξηρικοί αγροί και 100 στρέμματα αμπελιών[5][16]. Οι κάτοικοι του χωριού παρήγαγαν κατ' έτος 2.400 κιλά σιταριού, 3.000 κιλά αραβόσιτου, 700 κιλά κριθαριού κ.ά. ενώ είχαν σοδειές φακής και φασολιών[5]. Είχαν επίσης κάποια οπωροκηπευτικά και ικανό αριθμό από αιγοπρόβατα, γελάδια, χοίρους, άλογα κ.λπ.[5]

Στην οικονομία του χωριού συνέβαλε και η πώληση των παραδοσιακών χαλιών που ύφαιναν οι γυναίκες του χωριού[5].

Τοπωνύμιο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ονομασία Βεσίνι είναι ελληνόφωνη και προέρχεται από την αρχαία λέξη "βήσσα"[8][9] που σημαίνει: σύνδεδρο φαράγγι, κοιλάδα, δασωμένη χαράδρα, τόπος βαθύς μεταξύ δύο βουνών, στενή κοιλάδα μεταξύ λόφων πολύδενδρων, πλατιά χαράδρα. Η εξήγηση που δίνεται είναι αρκετά πειστική, γιατί η περιοχή "Βρυτσούλια", στην οποια ήταν αρχικά κτισμένο το χωριό, έχει όλα τα χαρακτηριστικά πλατιάς χαράδρας, η οποία σύμφωνα με την παράδοση ήταν γεμάτη από πυκνά και πανύψηλα δένδρα (βελανιδιές, πουρνάρια, γλαβουτσιές, σφεντάμια κ.λπ.).

Βιβλιογραφικά, υπάρχει και η άποψη ότι η ονομασία μπορεί να προέρχεται από τη λέξη vresht-i, που σημαίνει "άμπελος"[9].

Παλαιότερη τοποθεσία και πληθυσμιακή μετεγκατάσταση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα πρώτα σπίτια που ήταν αγροτικά και κτηνοτροφικά (καλύβια), φτιάχτηκαν στις τοποθεσίες "Παλιοκάλυβα", "Ισιώματα" και "Δραγατσούλα", απέναντι από την ακρόπολη της αρχαίας Πάου[17]. Ιστορικά δεν έχει εξακριβωθεί πότε κατασκευάστηκαν. Τα σπίτια αυτά αποτέλεσαν κατά την παράδοση τον πρώτο οικισμό. Λίγο πριν το 1400, οι ελάχιστοι κάτοικοι μετέφεραν το χωριό πιο πάνω, στην θέση "Βρυτσούλια" και του έδωσαν το όνομα Βεσίνι.

Είναι άγνωστο για πόσο χρονικό διάστημα έμεινε το χωριό στην θέση "Βρυτσούλια". Η μεταφορά του στην σημερινή θέση τοποθετείται μετά το 1700, με πιθανότερη χρονολογία το 1750 μ.Χ.[18] Το χωριό χτίστηκε στις πλαγιές των Αφροδίσιων όρεων πριν από το 1841[14]. Για την μεταφορά του χωριού οι τότε κάτοικοι επικαλέστηκαν διάφορες δεισιδαιμονίες, ότι δήθεν "κάποιο στοιχείο κακοποιούσε τους ανθρώπους και πέθαιναν". Οι νεότερες γενιές υποστηρίζουν ότι τα "Βρυτσούλια" ήταν και είναι θέση ανθυγιεινή[18], γιατί δεν έχει ήλιο αρκετές ώρες και ακόμα είναι μια ρεματιά στην οποία σχηματίζονται ρεύματα αέρα και είναι εύκολα κανείς που κατοικεί εκεί να προσβληθεί από θανατηφόρες ασθένειες (πνευμονία, γρίπη κ.λπ.). Στην καινούρια θέση οι Βεσιναίοι έφτιαξαν τα σπίτια τους, τα μαγαζιά τους και ότι άλλο ήταν χρήσιμο για την φτωχική ζωή τους. Η παράδοση λέει ότι τα ξύλα που χρησιμοποιήθηκαν για να φτιάξουν τα σπίτια κόπηκαν από την γύρω περιοχή ("Ράχη", "Αγία Τριάδα", "Τσελεκονιά" και "Αξαμπέλα"). Το χωριό στην νέα του θέση μεγάλωσε, βελτιώθηκε, έγινε κοινότητα το 1912, και ακολούθησε την ίδια μοίρα μαζί με άλλα Καλαβρυτοχώρια.

Διοικητική εξέλιξη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Την 20/04/1835 προσαρτάται στον τότε Δήμο Πάου[19][20]. Την 01/07/1841 αποσπάται από το Δήμο Πάου και προσαρτάται στον τότε Δήμο Αροανείας[19][20][21]. Με το ΦΕΚ 2Α της 20/01/1870 αποσπάται από τον τότε Δήμο Αροανείας και προσαρτάται στον τότε Δήμο Παΐων[19][20][21]. Με το ΦΕΚ 256Α της 28/08/1912 αποσπάται από το Δήμο Παΐων και ορίζεται έδρα της κοινότητας Βεσινίου[19][20][22]. Την 16/10/1940 το όνομά του διορθώθηκε από το μέχρι τότε Βεσίνη σε Βεσίνιον[19]. Με το ΦΕΚ 71Α της 27/03/1973 αποσπάστηκε από την Κοινότητα Βεσινίου, η οποία καταργήθηκε, και προσαρτήθηκε στην νέα Κοινότητα Πάου[19][22][23]. Με το ΦΕΚ 244Α της 04/12/1997, σύμφωνα με τη Διοικητική Μεταρρύθμιση "Καποδίστριας", προσαρτάται στο Δήμο Παΐων μέχρι το 2010 που εντάχθηκε στον "καλλικρατικό" Δήμο Καλαβρύτων (ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010) βάσει της Διοικητικής Μεταρρύθμισης "Καλλικράτης"[19][23][24].

Κοινοτική συγχώνευση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Μάιο του 1959 οι κάτοικοι του χωριού, ύστερα από κοινή διαπίστωση που έκαναν, ότι δηλ. είχαν οικονομική αδυναμία στην διάνοιξη κοινοτικού δρόμου από την εθνική οδό "111" προς στο Βεσίνι, πήραν την απόφαση να ζητήσουν από την Νομαρχία Αχαΐας την έγκριση μεταφοράς του χωριού σε μια από τις παρακάτω θέσεις: "Αγ. Κωνσταντίνος", "Ροζιάρι" ή "Ισιώματα", που όλα βρίσκονταν κοντά στην εθνική οδό. Η Νομαρχία αποδέχθηκε το αίτημα των κατοίκων και ύστερα από σχετικές μελέτες που έκαναν οι τεχνικές της υπηρεσίες κρίθηκε κατάλληλη η θέση του "Αγίου Κωνσταντίνου" για την μεταφορά του χωριού. Το 1960-1961 άρχισαν οι πολεοδομικές μελέτες της Νομαρχίας για την ανοικοδόμηση του νέου χωριού. Περί τα τέλη όμως του 1961, και ενώ οι μελέτες βρίσκονταν σε εξέλιξη, εμφανίστηκαν οι πρώτες παλινωδίες πολλών κατοίκων του χωριού οι οποίοι με σχετική αίτησή τους ζήτησαν την ακύρωση της πρώτης απόφασης και την έγκριση μεταφοράς σε άλλη θέση.

Κατά την διάρκεια εξεύρεσης κάποιας αποδεκτής από όλους λύσης, οι κάτοικοι των χωριών Πάου (Σκούπι) και Δεχουνίου με αιτήσεις τους ζήτησαν από την Νομαρχία να εγκρίνει την μεταφορά και των δικών τους χωριών σε ανάλογη θέση πλησίον της Εθνικής Οδού. Στο σημείο αυτό η Νομαρχία εξέτασε συνολικά το θέμα και, μετά από σχετικές μελέτες και εισηγήσεις, εγκρίνει τελικά την μεταφορά και των τριών χωριών στην θέση "Χαλιάδες"[25] ("Σκουπέικο κάμπο") της περιφέρειας της κοινότητας Πάου και τη συνένωσή τους σε μια ενιαία κοινότητα. Ύστερα από την παραπάνω απόφαση, το έτος 1966 έγινε η απαλλοτρίωση της έκτασης (Ε 200. τΔ.1966), η διανομή δια κλήρου οικοπέδων και η ανέγερση των κατοικιών βάσει 3-4 τυποποιημένων σχεδίων πολεοδόμησης. Στο καινούριο αυτό χωριό έκτισαν σπίτια και εγκαταστάθηκαν όλοι οι Βεσιναίοι που κατοικούσαν στο πάνω χωριό. Η νέα κοινότητα, δυνάμει του από 16 Μαρτίου 1973 Β.Δ που δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 77/27.3.1973 έλαβε το όνομα "Κοινότης Πάου"[23].

Ναοί[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο ενοριακός ναός του χωριού είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου[8][9][14], που ήταν ήδη κτισμένος από τα προεπαναστατικά χρόνια[5][26], και κοιμητηριακός αυτός του Αγίου Βασιλείου[8]. Στην θέση "Βρυτσούλια" οι κάτοικοι έχτισαν τα σπίτια τους και την εκκλησία τους, που ήταν αφιερωμένη στην μνήμη του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου. Στις 8 Μαΐου τιμούσαν τον Άγιο και πανηγύριζαν[5][8].

Στην επικράτεια του χωριού υπήρχαν, στα 1906, τα ξωκλήσια: του Αγίου Γεωργίου, του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, του Προφήτη Ηλία, ευρισκόμενο στην κορυφή του ομώνυμου βουνού, καθώς και τρία ερειπωμένα ναΐδρια[5]. Νοτιότερα προς τον "Σκουπέικο Κάμπο" υπήρχε, στην θέση "Καθολική, το βυζαντινό μοναστήρι της Καθολικής Θεοτόκου το οποίο ήταν πλήρως ερειπωμένο στα 1906[3].

Δημογραφική εξέλιξη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στα 1700 αναφέρεται στη βενετική απογραφή Grimani ως Vesigni και έχει πληθυσμό 25 οικογένειες (135 κάτοικοι)[10].

Η δημογραφική εξέλιξη του χωριού σύμφωνα με τις εθνικές απογραφές[27][28] είναι η εξής:

1828 1835 1844 1848-1851 1861 1879 1889 1896 1907 1920 1928 1940 1951 1961 1971 1981 1991 2001 2011
33 οικογ. -
217 κατ.[10]
39 οικογ. -
218 κατ.[10]
248 κατ.[10] 45 οικογ. -
327 κατ.[10]
339 κατ.[10] 398[10] 345[10] 362[10][13]
(80 οικ.)[3]
408[10] 388[10] 450[10] 328[10] 266[10] 241[10] 145[10] 31[10] 52[10] 55[10][29] 10[30]

Χαρακτηρισμός ως παραδοσιακός οικισμός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1978 με Π.Δ. που δημοσιεύθηκε στο 594/13.11.1978 ΦΕΚ, τεύχος Δ', το Βεσίνι χαρακτηρίσθηκε "Παραδοσιακός Οικισμός"[1][31] με στοιχεία ΕΣΥΕ-13.2.113-01. Το 1980 έγινε διάνοιξη δρόμου 4 χλμ. από την Κοινότητα Πάου και την Εθνική Οδό Πατρών-Τριπόλεως προς τον οικισμό του Βεσινίου, με δαπάνη του αείμνηστου Στρατηγού Χρ. Ζαφειρόπουλου καθώς και των εκτός Βεσινίου διαμενόντων[32]. Το 1983 με έρανο μεταξύ των Βεσιναίων, και με την συμμετοχή της Δ.Ε.Η. στην δαπάνη, ηλεκτροδοτήθηκε το παλαιό χωριό[32]. Η διάνοιξη του δρόμου και η ηλεκτροδότηση αποτέλεσαν την αφορμή ώστε οι περισσότεροι Βεσιναίοι να επισκευάσουν και να ανακαινίσουν τα πατρογονικά σπίτια τους και τους καλοκαιρινούς (και όχι μόνο) μήνες αρκετοί να διαμένουν εκεί κοντά στον καθαρό αέρα και το υγιεινό κλίμα. Σήμερα αποτελεί έναν από τους δύο παραδοσιακούς οικισμούς στο Νομό Αχαΐας που είναι επίσημα αναγνωρισμένοι από την Πολιτεία.

Πρόσωπα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 Χριστόπουλος 1984, σελ. 17
  2. Νουχάκης 1901, σελ. 564
  3. 3,0 3,1 3,2 Παπανδρέου 1906, σελ. 200
  4. Παπανδρέου 1906, σελ. 200-201.
  5. 5,00 5,01 5,02 5,03 5,04 5,05 5,06 5,07 5,08 5,09 Παπανδρέου 1906, σελ. 201
  6. 6,0 6,1 6,2 Παπανδρέου 2011 (β' εκδ.), σελ. 368
  7. 7,0 7,1 7,2 Παπανδρέου 1906, σελ. 202
  8. 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 Παπανδρέου 2011 (β΄ έκδ.), σελ. 369
  9. 9,0 9,1 9,2 9,3 Λουλούδης 2010, σελ. 662
  10. 10,00 10,01 10,02 10,03 10,04 10,05 10,06 10,07 10,08 10,09 10,10 10,11 10,12 10,13 10,14 10,15 10,16 10,17 10,18 10,19 10,20 Λουλούδης 2010, σελ. 660
  11. Νουχάκης 1885, σελ. 67
  12. Νουχάκης 1901, σελ. 563
  13. 13,0 13,1 Κορύλλου 1903, σελ. 145
  14. 14,0 14,1 14,2 Τουριστικός οδηγός Νομού Αχαΐας - Διαδρομή 8: Τριπόταμα - Άγιος Βασίλειος - Ν. Πάος - Πάος - Δεχούνι - Βεσίνι - Βεσιναίικα - Δάφνη, nea.gr. Ανακτήθηκε από το αρχειοθετημένο πρωτότυπο: 04/09/2016.
  15. Αναφέρεται ότι από τη θέση "Κεφαλόβρυσο" της περιοχής πηγάζει το "Σκουπέικο ποτάμι". Νουχάκης 1901, σελ. 564.
  16. Οι αριθμοί αυτοί είχαν αυξηθεί στα 1928. Παπανδρέου 2011 (β΄ έκδ.), σελ. 368.
  17. Ως αρχική θέση του χωριού αναφέρεται η "Δραγάτα". Παπανδρέου 1906, σελ. 201
  18. 18,0 18,1 Λουλούδης 2010, σελ. 661
  19. 19,0 19,1 19,2 19,3 19,4 19,5 19,6 Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Βεσινίου Αχαΐας, eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 24/09/2016.
  20. 20,0 20,1 20,2 20,3 Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δήμου Παΐων (Πάου) (1835-1841, 1870-1912), eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 03/09/2016.
  21. 21,0 21,1 Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δήμου Αροανείας (1835-1912), eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 03/09/2016.
  22. 22,0 22,1 Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Βεσινίου Αχαΐας, eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 23/09/2016.
  23. 23,0 23,1 23,2 Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Πάου Αχαΐας, eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 17/09/2016.
  24. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Δήμου Παΐων (1997-2010), eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 03/09/2016.
  25. Χριστόπουλος 1984, σελ. 13, 17
  26. Παλιά, πολλοί κάτοικοι ανέβαζαν τα καλοκαίρια τα κοπάδια τους πιο ψηλά, εκεί που είναι σήμερα το χωριό, και ξεκαλοκαίριαζαν, γιατί η περιοχή ήταν δασωμένη με άφθονα νερά και δροσερό αέρα. Σε αυτό το μέρος οι καλοκαιρινοί αυτοί επισκέπτες έφτιαξαν αρχικά μικρά καλύβια, τα οποία αργότερα αποτελούσαν τον πυρήνα του νέου χωριού με το ίδιο όνομα. Οι κάτοικοι αυτοί, με έρανο που έκαναν μεταξύ τους, έφτιαξαν ένα μικρό εκκλησάκι κοντά στα καλύβια τους, πάνω σε βράχο, και το αφιέρωσαν στην ιερή μνήμη της Κοίμησης της Θεοτόκου.
  27. Ψηφιακή βιβλιοθήκη της Ε.Σ.Υ.Ε./ΕΛ.ΣΤΑΤ., dlib.statistics.gr. Ανακτήθηκε: 12/09/2016.
  28. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές στην Τ.Α. - Δημοσιεύματα απογραφών, eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 12/09/2016.
  29. Μόνιμος πληθυσμός: 15 κάτοικοι. Βλ. Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001
  30. ΕΛ.ΣΤΑΤ. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2011
  31. Αφροδίσιο Όρος: Τα ξεχασμένα χωριά του «111»[νεκρός σύνδεσμος], κείμενο: Ζερμαίν Αλεξάκη, φωτογραφίες: Θοδωρής Αθανασιάδης. ethnos.gr. 16/05/2013. Ανακτήθηκε: 20/09/2016.
  32. 32,0 32,1 Χριστόπουλος 1984, σελ. 20

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010.
  • Βασίλης Χριστόπουλος, Αχαΐα, σειρά: "Ελληνική Παραδοσιακή Αρχιτεκτονική", εκδ. Μέλισσα, Αθήνα 1984.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σημείωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Η αρχική έκδοση/μορφή του λήμματος προήλθε από το ιστολόγιο besini.blogspot.gr, κείμενο/πληροφορίες για τις οποίες δόθηκε άδεια από τον κάτοχο των πνευματικών δικαιωμάτων για τη χρήση και διακίνηση τους σύμφωνα με τις άδειες χρήσης CC-BY-SA-3.0.