Ναυμαχία της Πάτρας (1822)

Ναυμαχία της Πάτρας
Ελληνική Επανάσταση του 1821
Χρονολογία	20 Φεβρουαρίου 1822
Τόπος	Πατραϊκός κόλπος
Έκβαση	Νίκη των Ελλήνων
Αντιμαχόμενοι
Έλληνες επαναστάτες Οθωμανική αυτοκρατορία
Ηγετικά πρόσωπα
Ανδρέας Μιαούλης Καρά Πεπέ Αλή Πασάς
Δυνάμεις
63 πλοία 108 καράβια
Απώλειες
1 καράβι, αρκετές ζημιές σε άλλα και εκατοντάδες νεκροί

Η Ναυμαχία της Πάτρας το 1822 ήταν μία από τις πολεμικές εμπλοκές της ελληνικής επανάστασης του 1821, με νικηφόρα έκβαση για τους Έλληνες.

Η εξέλιξη των γεγονότων

Οι προύχοντες και οι Φιλικοί θεωρούσαν σημαντική τη συμμετοχή του στόλου των νησιών στην Επανάσταση του 1821, γιατί τα παραθαλάσσια φρούρια της Πελοποννήσου κινδύνευαν ανά πάσα στιγμή από τα παράλια της Μικράς Ασίας. Τα τρία νησιά, Ύδρα, Σπέτσες και Ψαρά, σχημάτισαν το στόλο εξήντατριών ελληνικών πλοίων, ο οποίος γι’ αυτό το λόγο ονομάστηκε «Τρινήσιος». Τα πλοία ήταν μικρά εμπορικά, ενώ στον αντίποδα τα οθωμανικά ήταν μεγάλα, ακριβά αλλά και γερασμένα. Το στόλο διοικούσαν ο Ανδρέας Μιαούλης, o Νικολής Αποστόλης και ο Γκίκας Τσούπας.

Οι Έλληνες δεν έκαναν επίθεση κατά μέτωπο, αλλά συνήθιζαν να παρενοχλούν τα εχθρικά πλοία, με σκοπό να παρεμποδίζουν τις κινήσεις του εχθρού και όχι να του επιτίθενται. Όμως τον Γενάρη του 1822, όταν ο Καρά Πεπέ Αλή με 72 καράβια κατευθύνθηκε στο λιμάνι της Πάτρας και αποβίβασαν 4.000 άντρες, ο Ανδρέας Μιαούλης πήρε την τολμηρή απόφαση για πρώτη φορά ο ελληνικός στόλος να αντιμετωπίσει τον εχθρό κατά παράταξη.

Γι’ αυτό το λόγο τα ελληνικά πλοία έφτασαν στο λιμάνι της Πάτρας στις 20 Φεβρουαρίου του 1822 και άρχισαν να κανονιοβολούν εναντίον του τούρκικου στόλου στον οποίο είχαν προστεθεί άλλα 36 εχθρικά πλοία. Οι καιρικές συνθήκες ήταν άσχημες και η θάλασσα ήταν φουρτουνιασμένη με αποτέλεσμα δύο τουρκικές φρεγάτες να αποκοπούν από τον υπόλοιπο στόλο και τα ελληνικά πλοία να τις περικυκλώσουν. Η μάχη ήταν σκληρή και κράτησε πεντέμισι ώρες. Τελικά οι Έλληνες κατάφεραν να καταστρέψουν σχεδόν ολοκληρωτικά μία φρεγάτα και άλλα πλοία του εχθρού υπέστησαν σημαντικές ζημιές. Έτσι οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να διαφύγουν πανικόβλητοι στη Ζάκυνθο.

Το αποτέλεσμα αυτό ανέβασε το ηθικό των Ελλήνων και κατάλαβαν ότι μπορούν να επιτεθούν και να αντιμετωπίσουν τον εχθρό κατά παράταξη.

Πηγές

• Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, εκδοτική Αθηνών, τόμος ΙΒ΄, σελ. 241-243.