Citroën LN

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Citroën LN / LNA

Citroën LNA 1.1 του 1985 - 1986
Σύνοψη
Κατασκευαστής Citroën
Μητρική εταιρεία Όμιλος PSA
ΠαραγωγήΙούλιος 1976 — Ιούλιος 1986
ΣυναρμολόγησηΩλναί-σου-Μπουά, Παρίσι, Γαλλία[1]
Μαδρίτη, Ισπανία[2]
Αμάξωμα και σασί
ΚατηγορίαΑυτοκίνητο πόλης
Αμάξωμα3-πορτο hatchback
ΔιαμόρφωσηΚινητήρας μπροστά, εμπρόσθια κίνηση
Σχετική εξέλιξηPeugeot 104
Talbot Samba
Σύστημα κίνησης
ΚινητήραςLN : 602 cm³ επίπεδος 2-κύλινδρος (H2)
LNA : 652 cm³ H2
954 cm³ 4-κύλινδρος σε σειρά (Ι4)
1.124 cm³ 4-κύλινδρος σε σειρά
Όλοι βενζίνης
Μετάδοση4-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο
Χωρητικότητα καυσίμου40 λίτρα
Διαστάσεις
Μεταξόνιο2.230 χιλιοστά
Μήκος3.380 χιλιοστά
Πλάτος1.520 χιλιοστά
Ύψος1.370 χιλιοστά
Κενό ΒάροςLN : 706 κιλά
LNA : 710 κιλά
Χρονολόγιο
Προηγούμενο μοντέλοΚανένα
Επόμενο μοντέλοCitroën AX

Το Citroën LN (Hélène) και μεταγενέστερα Citroën LNA (Hélèna) ήταν δύο αυτοκίνητα πόλης της κατηγορίας Α, χαμηλού κόστους, που κατασκευάστηκαν από τη γαλλική αυτοκινητοβιομηχανία Citroën, από τον Ιούλιο του 1976 έως τον Ιούλιο του 1986.

LN[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Όταν τον Δεκέμβριο του 1974 η Peugeot Automobiles SA εξαγόρασε ποσοστό 38,2% της Citroën (και τελικώς τον Μάιο του 1976 αύξησε το ποσοστό της στην εταιρεία, φτάνοντας στο 89,95% και δημιουργώντας τότε τον Όμιλο PSA), αποφάσισε να δημιουργήσει άμεσα ένα επιπλέον φθηνό προσιτό μοντέλο, εκτός των ήδη δημοφιλών 2CV και Ami 8, προκειμένου να επαναφέρει τη Citroën στην κερδοφορία.

Τελικώς, το LN παρουσιάστηκε τον Αύγουστο του 1976, ως μια παράλληλη έκδοση του 3-πορτου Peugeot 104 coupé, μια σκόπιμη επιλογή που έγινε για λόγους μείωσης του χρόνου και του κόστους εξέλιξης, αντί να σχεδιαστεί «από λευκό χαρτί». Ο κινητήρας του ήταν ο γνωστός και ιδιαίτερα οικονομικός 2-κύλινδρος αερόψυκτος βενζινοκινητήρας 602 cm³ του Citroën 2CV. Η ισχύς του ήταν 32 hp στις 5.750 στροφές το λεπτό και η τελική ταχύτητα του μοντέλου ήταν μόλις 120 km/h (75 mph). Επίσης και τα επίπεδα εξοπλισμού του LN ήταν χαμηλά, αλλά τα ισχυρά του σημεία ήταν η πολύ χαμηλή τιμή αγοράς του και το φθηνό κόστος συντήρησής του. Το LN κυκλοφόρησε αποκλειστικά στην εγχώρια αγορά της Γαλλίας και μόνο για 2 έτη, με την παραγωγή του να λήγει τον Οκτώβριο του 1978. Συνολικά παρήχθησαν 127.932 αντίτυπα σειράς LN.

LNΑ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Citroën LNA στο Λουξεμβούργο, σε φωτογραφία στα τέλη του 1982.

Αντιθέτως, η ισχυρότερη εκδοχή που αντικατέστησε το αρχικό LN, διατέθηκε επίσημα και στις περισσότερες αγορές της Ευρώπης, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα, ενώ κυκλοφόρησε επίσης και στο Ηνωμένο Βασίλειο και άλλες δεξιοτίμονες αγορές ως δεξιοτίμονη. Έφερε το όνομα LNA και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στις 6 Νοεμβρίου 1978,[3] ως μοντέλο της σεζόν του 1979. Ο αρχικός κινητήρας του Citroën LNA ήταν ο σαφώς ισχυρότερος και πιο εξελιγμένος 2-κύλινδρος βενζινοκινητήρας 652 cm³ του Citroën Visa, ισχύος 36 hp στις 5.500 στροφές το λεπτό, προσφέροντας έτσι στο LNA τελική ταχύτητα 126 km/h (78 mph).

Τον Ιούλιο του 1982, το LNA υπέστη μια ελαφρά αισθητική ανανέωση, ενώ ταυτόχρονα εισήχθησαν και δύο νέοι 4-κύλινδροι βενζινοκινητήρες από την Peugeot, κυβισμού 954 cm³ (έκδοση LNA 10E) και 1.124 cm³ (εκδόσεις LNA 11E και LNA 11RE). Ειδικά ο τελευταίος προσέφερε τελική ταχύτητα 145 km/h (90 mph). Όπως πάντως συνέβη και με το αρχικό LN, το κόστος αγοράς και συντήρησης παρέμεινε φθηνό και στο LNA. Ο αεροδυναμικός συντελεστής Cd σε όλες τις εκδόσεις και των δύο μοντέλων ήταν στο ανεκτό για τα τότε στάνταρ 0,39.

Αντικατάσταση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τελικώς και η παραγωγή του LNΑ έληξε τον Ιούλιο του 1986 και συνολικά παρήχθησαν 353.383 αντίτυπα σειράς LN και LNΑ. Ο διάδοχος του LNΑ παρουσιάστηκε και μπήκε στην αγορά τον Οκτώβριο του ίδιου έτους και ήταν το πολύ πιο σύγχρονο και αεροδυναμικό Citroën AX.

Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. «Hasty hybrid: Citroen LN joins the range». Autocar: pages 21–22. Date 14 August 1976. 
  2. «Citroën LNA». Autopista. 1985.
  3. «Automobilia». Toutes les voitures françaises 1979 (salon [Paris, Oct] 1978) (Paris: Histoire & collections). Nr. 84s: pages 15 & 20. 2006.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]