Φραντσέσκο Ντάντολο
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
| Φραντσέσκο Ντάντολο | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Francesco Dandolo (Ιταλικά) |
| Γέννηση | 1258 Βενετία |
| Θάνατος | 31 Οκτωβρίου 1339 Βενετία |
| Τόπος ταφής | Σάντα Μαρία Γκλοριόζα ντέι Φράρι |
| Παρατσούκλι | Chien |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βενετική Δημοκρατία |
| Θρησκεία | Καθολικισμός |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ιταλικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Δόγης της Βενετίας (1329–1339) |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Φραντσέσκο Ντάντολο (Ιταλικά : Francesco Dandolo, πέθανε το 1339) ήταν ο 52ος Δόγης της Βενετίας (1329 - 1339). Την περίοδο της ηγεμονίας του η Δημοκρατία της Βενετίας επεκτάθηκε σημαντικά στην Ιταλική χερσόνησο. Τα μέλη του Οίκου των Ντάντολο ήταν πρωταγωνιστές στην ιστορία της Βενετίας από τον 12ο μέχρι τον 15ο αιώνα. Ιστορικές αναφορές παραπέμπουν την παρουσία της στον 11ο αιώνα, ενώ θεωρείται από τις αρχαιότερες οικογένειες στην Βενετία, αν και δεν παρουσιάζεται ως ιδρυτική. Τρία ακόμα μέλη της οικογένειας ανέβηκαν στην θέση του δόγη, οι Τζοβάνι Ντάντολο, Αντρέα Ντάντολο και Ενρίκο Ντάντολο. Δυο γυναίκες μέλη της οικογένειας παντρεύτηκαν επίσης δόγηδες: η Τζοβάνα Ντάντολο παντρεύτηκε τον Πασκουάλε Μαλιπιέρο και η Ζίλια Ντάντολο τον Λορέντσο Πρίουλι. Ο Φραντσέσκο Ντάντολο παντρεύτηκε την Ελισάβετ Κονταρίνι και απέκτησε τρία παιδιά.[1]
Σύγκρουση με την Βερόνα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Φραντσέσκο Ντάντολο ήταν από τους κορυφαίους Βενετούς διπλωμάτες με πλήθος από αποστολές στον πάπα Κλήμη Ε΄ και τον αντίπαπα Ιωάννη ΚΒ΄ που μετακίνησε την έδρα στην Αβινιόν. Ονομάστηκε περιπαιχτικά "Σκύλος", επειδή εμφανίστηκε στον πάπα με μια αλυσίδα στο λαιμό για να τον παρακαλέσει να ακυρώσει τους αφορισμούς της Αγίας Έδρας στη Βενετία. Την εποχή που κυβέρνησε έδειξε έντονες στρατιωτικές ικανότητες στις μάχες με τους Οθωμανούς στις προσπάθειες τους να κυριαρχήσουν στην Ανατολική Μεσόγειο τους επόμενους αιώνες. Οι Βενετοί είχαν βίαιες συγκρούσεις με τον άρχοντα της Βερόνα Μαστίν Β΄ ντέλα Σκάλα που συνέχιζε την επεκτατική πολιτική του θείου του Κανγκράντε ντέλα Σκάλα με τις ίδιες φιλοδοξίες. Οι Βενετοκρατούμενες Μπελούνο και Βιτσέντζα απειλήθηκαν από την Βερόνα, αλλά η Βενετία δεν αντέδρασε μέχρι την στιγμή που κατάφερε να ελέγξει τους εμπορικούς δρόμους με την ίδρυση μιας βάσης στην Κιότζα. Η Βενετία προχώρησε σε συμμαχία με τη Φλωρεντία, την Περούτζα, τη Σιένα και τη Μπολόνια για να αντιμετωπίσει την απειλή της Βερόνας.
Νίκες και κέρδη
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η Βενετία σε αντίθεση με την συνήθη τακτική δεν στρατολόγησε μισθοφόρους, αλλά έκανε επιστράτευση όλων των πολιτών από 20 μέχρι 60 ετών, κατορθώνοντας έτσι να συγκεντρώσει 40.000 άντρες. Οι μάχες στην ευρύτερη περιοχή του Σκάλινγκερ ξεκίνησαν με αμφίρροπα αποτελέσματα και από τις δυο πλευρές αλλά τελικά ο Μαστίνο ηττήθηκε. Μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις οι δυο πλευρές έκλεισαν ειρήνη τον Μάρτιο του 1337, ενώ οι στρατιώτες πρόλαβαν στο μεταξύ να επιστρέψουν στις πόλεις τους και να ανακτήσουν τα εδάφη τους. Η Βενετία κέρδισε πολλά προνόμια ελεύθερου εμπορίου στις αμφισβητούμενες περιοχές. Ο Μαστίνο δυσαρεστημένος από την συνθήκη ζήτησε την επέμβαση του αυτοκράτορα Λουδοβίκου Δ΄ της Βαυαρίας, αλλά και ο Λουδοβίκος τάχθηκε υπέρ της Βενετίας που πήρε επιπλέον τη Μέστρε. Η ειρήνη επικυρώθηκε στην Βασιλική του Αγίου Μάρκου (24 Ιανουαρίου 133). Το Τρεβίζο πήγε στην Βενετία, η Φλωρεντία δέχτηκε πολλά κάστρα αλλά όχι την πόλη της Λούκκα, κάτι που την δυσαρέστησε έντοναμε αποτέλεσμα να ακολουθήσει πόλεμος ανάμεσα στη Βενετία και την Φλωρεντία. Ο Φραντσέσκο Ντάντολο πέθανε στην εορτή των Αγίων Πάντων (1339) και τάφηκε στη Σάντα Μαρία Γκλοριόζα ντέι Φράρι.
