Βασιλίτσι Μεσσηνίας
Συντεταγμένες: 36°47′N 21°52′E / 36.783°N 21.867°E
| Βασιλίτσι | |
|---|---|
 | |
| Διοίκηση | |
| Χώρα | Ελλάδα |
| Περιφέρεια | Πελοποννήσου |
| Περιφερειακή Ενότητα | Μεσσηνίας |
| Δήμος | Πύλου - Νέστορος, Κοινότητα Βασιλιτσίου Μεσσηνίας |
| Δημοτική Ενότητα | Κορώνης |
| Δημοτική Κοινότητα | Βασιλιτσίου |
| Γεωγραφία | |
| Γεωγραφικό διαμέρισμα | Πελοπόννησος |
| Νομός | Μεσσηνίας |
| Υψόμετρο | 152 μέτρα |
| Πληθυσμός | |
| Μόνιμος | 386 |
| Έτος απογραφής | 2021 |
| Πληροφορίες | |
| Παλαιά ονομασία | Βασιλίτζι Βασιλίτζιον |
| Ονομασία κατοίκων | Βασιλιτσιώτες |
| Ταχ. κώδικας | 240 04 |
| Τηλ. κωδικός | 2725 |
| Διοικητική υπαγωγή οικισμού:
το Βασιλίτσι | ||
|---|---|---|
.svg){kind=small} Ελληνική Δημοκρατία
| ||
| Αποκεντρωμένη Διοίκηση | Πελοποννήσου - Δυτικής Ελλάδας - Ιονίου | |
| Περιφέρεια | Πελοποννήσου | |
| Περιφερειακή Ενότητα | Μεσσηνίας | |
| Δήμος | Πύλου - Νέστορος | |
| Δημοτική Ενότητα | Κορώνης | |
| Δημοτική Κοινότητα | ||
| Οικισμός | Βασιλίτσι | |
Το Βασιλίτσι,[1] αναφερόμενο επίσημα ως Βασιλίτσιον, είναι ημιορεινός οικισμός κοντά στην Κορώνη και υπάγεται διοικητικά στον Δήμο Πύλου - Νέστορος, της Περιφερειακής Ενότητας Μεσσηνίας.
Τοποθεσία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Βασιλίτσι βρίσκεται νοτιοδυτικά από την Κορώνη από την οποία απέχει 7 περίπου χιλιόμετρα και νοτιοανατολικά από την Πύλο από την οποία απέχει περίπου 33,5 χιλιόμετρα. Έχει υψόμετρο 152[2] μέτρα και απέχει από τη θάλασσα περίπου 2,5 χιλιόμετρα. Κοντά στο Βασιλίτσι βρίσκονται, προς τα βορειοδυτικά του η Χρυσοκελλαριά σε απόσταση 6 χιλιομέτρων, η Υάμεια σε απόσταση 10 χιλιομέτρων, προς τα βορειοανατολικά του τα Λιβαδάκια σε απόσταση 3 περίπου χιλιομέτρων, προς τα νότιά του η Φανερωμένη σε απόσταση 2,5 περίπου χιλιομέτρων και προς τα νοτιοανατολικά του ο Άγιος Γεώργιος σε απόσταση 3 περίπου χιλιομέτρων αντίστοιχα.
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το χωριό, έχει μακρόχρονη ιστορία που ακολουθεί την ιστορία της Μεσσηνίας και της ευρύτερης περιοχής της Κορώνης και της Πυλίας. Η περιοχή του χωριού κατά την αρχαιότητα, ήταν υπό τον έλεγχο της Ασίνης, της αρχαίας πόλης, η οποία μεταγενέστερα αναπτύχθηκε ως η σύγχρονη Κορώνη. Κατά την άποψη ερευνητή της τοπικής ιστορίας ανάμεσα στην Κορώνη και την παραθαλάσσια περιοχή «Φανερωμένη» του Βασιλιτσίου ήταν το αρχαίο Μεσσηνιακό Ρίο και, αργότερα, η αρχαία Μεσσηνιακή Ασίνη. Στην τοποθεσία αυτή απεικονίζουν την αρχαία Μεσσηνιακή Ασίνη και οι ιστορικοί χάρτες του 1500 και εντεύθεν.[3] Το χωριό πιστεύεται ότι υπήρχε κατά την βυζαντινή εποχή και αναφέρεται σε διάφορες πηγές, τουλάχιστον από την εποχή της Ενετοκρατίας, με την ονομασία Βασιλίτσι. Κάποιοι από τους κατοίκους του χωριού προέρχονται από Αρκάδες[4] κτηνοτρόφους, γνωστούς και ως οι «ανεβοκατεβάτες», ονομασία που αποδόθηκε παλαιότερα στους βοσκούς αυτούς, καθώς την Άνοιξη ανέβαιναν με τα κοπάδια τους στην Αρκαδία, ενώ τον Χειμώνα κατέβαιναν στα χειμαδιά της Μεσσηνίας.[5]
Β΄ Ενετοκρατία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Την εποχή της Β΄ Ενετοκρατίας ο οικισμός αναφερόταν ως το Βασιλίτσι (Vassilichi[6]). Ο οικισμός αναφέρεται επίσης σε διάφορες απογραφές των Βενετών Προνοητών της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας, οι οποίες έγιναν στο χρονικό διάστημα της τριακονταετίας (1683/84-1715), κατά την οποία οι Βενετοί κατείχαν την Πελοπόννησο. Το χωριό Βασιλίτσι (Vassilichi), ανήκε, στα τέλη του 17ου αιώνα, σύμφωνα με το Breve descrittione del Regno di Morea στην επαρχία της Κορώνης (Territorio di Coron).[6]
Νεότερη ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στην περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, το Βασιλίτσι έλαβε ενεργά μέρος και βοήθησε τον αγώνα με έμψυχο υλικό, χρήματα και τρόφιμα. Οι αγωνιστές Ηλίας Λυμπερόπουλος και Ιωάννης Μάραντος τιμήθηκαν από τον Βασιλιά Όθωνα με αργυρό και χάλκινο αριστείο, αντίστοιχα.[7]
Το 1922, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, το Βασιλίτσι υποδέχτηκε πρόσφυγες από τον Πόντο, στους οποίους πρόσφερε θερμή φιλοξενία. Οι πρόσφυγες αυτοί, μετά από δύο χρόνια εγκαταστάθηκαν οριστικά στην περιοχή του Κιλκίς, στην Ποντοηράκλεια την οποία αναφέρουν και ως Βασιλίτσα,[8] σε αναγνώριση της φιλοξενίας που έτυχαν από τους κατοίκους του Βασιλιτσίου στα δύο αυτά δύσκολα χρόνια.
Μετά την πτώση του Μετώπου, στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο το Βασιλίτσι, έκρυψε και φυγάδευσε Νεοζηλανδούς στρατιώτες στην Αφρική. Για την πράξη τους αυτή η Κοινότητα Βασιλιτσίου έλαβε ευχαριστήρια επιστολή από τον Πρωθυπουργό της Νέας Ζηλανδίας, η οποία φυλάσσεται στο λαογραφικό μουσείο του χωριού.
Διοικητική ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Βασιλίτσι[9] προσαρτήθηκε, το 1835,[10] στον παλαιό Δήμο Κολωνίδων,[11] με έδρα την Κορώνη, όπου και παρέμεινε, ως το 1912, που ο δήμος αυτός καταργήθηκε. Τουλάχιστον από το 1844 ως το 1879 το χωριό αναφερόταν επίσημα ως το Βασιλίτσι, ενώ από το 1879 ως το 1889 ως το Βασιλίτζι. Από το 1889 ως το 1896 αναφερόταν ως το Βασιλίτζιον και από το 1896 ως το 1940 και πάλι ως το Βασιλίτσι. Από το 1940 ως σήμερα το χωριό αναφέρεται επίσημα ως το Βασιλίτσιον. Το χωριό αναφέρεται, το 1853, επίσης σαν Βασιλίτσι στον β΄ τόμο των «Ελληνικών» του Ιάκωβου Ρίζου Ραγκαβή, ως χωριό του Δήμου Κολωνίδων της Επαρχίας Πυλίας με πληθυσμό 129 κατοίκων, με βάση την απογραφή του 1851.[12] Το 1912[13] το χωριό προσαρτάται ως έδρα στην Κοινότητα Βασιλιτσίου.[14] Στην ίδια κοινότητα προσαρτώνται επίσης οι οικισμοί Λειβαδάκια και Μονή Χρυσοκελαριάς (καταργήθηκε το 1940). Το Βασιλίτσιον παρέμεινε ως οικισμός και έδρα της Κοινότητας Βασιλιτσίου, με τις αλλαγές σε ονομασίες, από το 1912 ως το 1997, όταν τότε, στα πλαίσια των αλλαγών που επήλθαν στη τοπική αυτοδιοίκηση, μέσω του σχεδίου «Καποδίστριας», το Βασιλίτσιον υπήχθη στον κατηργημένο Δήμο Κορώνης,[15][16] με έδρα την Κορώνη, ως το 2010. Από το 2011, μετά τις νέες αλλαγές του σχεδίου «Καλλικράτης» το Βασιλίτσιον ανήκει πλέον στον νέο Δήμο Πύλου - Νέστορος.[17][18] Ο δήμος αυτός, συστάθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης με την συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Κορώνης, Μεθώνης, Παπαφλέσσα, Πύλου, Νέστορος και Χιλιοχωρίων. Το Βασιλίτσιον σήμερα είναι οικισμός και έδρα της Κοινότητας Βασιλιτσίου, του Δήμου Πύλου-Νέστορος,[1] στην οποία υπάγονται επίσης οι οικισμοί Άγιος Γεώργιος, Κούκουρας, Λακούλες, Λιβαδάκια και Φανερωμένη.
Κάτοικοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο οικισμός, με βάση την Απογραφή του 2011, έχει 517 μόνιμους κατοίκους, οι οποίοι απασχολούνται κυρίως σε διάφορες παραδοσιακές αγροτικές καλλιέργειες, όπως την παραγωγή ελαιολάδου και σταφίδας,[4] με την κτηνοτροφία, αλλά και με τον τουρισμό.[19]
| Απογραφή | Πληθυσμός | Διάγραμμα εξέλιξης Πληθυσμού |
|---|---|---|
| 1844 | 81[20] | |
| 1851 | 129[12] | |
| 1879 | 392[21] | |
| 1889 | 445[22] | |
| 1896 | 516[23] | |
| 1907 | 572[24] | |
| 1920 | 645[25] | |
| 1928 | 783[26] | |
| 1940 | 917[27] | |
| 1951 | 918[28] | |
| 1961 | 942[29] | |
| 1971 | 865[30] | |
| 1981 | 663[31] | |
| 1991 | 592[32] | |
| 2001 | 488[33] | |
| 2011 | 517[34] |
Κτίρια – εκδηλώσεις – αξιοθέατα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Εκτός από τα παραδοσιακά πέτρινα σπίτια[4] υπάρχει επίσης το κτίριο του Δημοτικού Σχολείου και η εκκλησία του χωριού, ο Ιερός Ναός του Αγιου Βασιλειου του Μεγαλου, ο οποίος υπάγεται στην Ιερά Μητρόπολη Μεσσηνίας. Ο ναός αυτός του πολιούχου του χωριού Αγίου Βασιλείου είναι λιθόκτιστος, βυζαντινού ρυθμού και μεγάλων διαστάσεων, ο οποίος βασίστηκε πάνω στα σχέδια του ναού της Υπαπαντής στην Καλαμάτα και κατασκευάστηκε, το 1938, με εθελοντική προσωπική εργασία των κατοίκων του χωριού.[19] Διάφορες εκδηλώσεις, όπως το έθιμο της «Αποκερασιάς», διοργανώνει τακτικά ο Πολιτιστικός Σύλλογος Βασιλιτσιωτών «Η Φανερωμένη».[19][35] Στην ευρύτερη περιοχή υπάρχουν επίσης διάφορες τουριστικές & ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις, με ενοικιαζόμενα δωμάτια-διαμερίσματα, ενώ στα αξιοθέατα του χωριού περιλαμβάνονται οι κοντινές παραλίες, όπως της Φανερωμένης, του Καλαμακίου και της ευρύτερης περιοχής νότια της Κορώνης.[19] Μια επίσης όχι τόσο γνωστή αλλά πανέμορφη παραλία είναι το Αμμούδι, όπου ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να θαυμάσει 2 τεράστιες σπηλιές, οι οποίες βρίσκονται στην αμμουδιά.
Αναβίωση του εθίμου της «Αποκερασιάς»[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανήμερα την Κυριακή του Πάσχα, στην πλατεία του Αγίου Βασιλείου στο Βασιλίτσι, πραγματοποιείται η αναβίωση του εθίμου της «Αποκερασιάς», με τοπική παραδοσιακή μουσική, τραγούδια και χορούς.[36] Το έθιμο αυτό, παλαιότερων εποχών, συμβολίζει την αναγέννηση της ζωής και της φύσης. Τη διοργάνωση του εθίμου αυτού διοργανώνει ο Πολιτιστικός Σύλλογος Βασιλιτσιωτών «Η Φανερωμένη» .[19]
Η εκκλησία της Θεοτόκου στη Σέλιτσα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανάμεσα στο Βασιλίτσι και την περιοχή που είναι γνωστή ως Σέλιτσα, προς το ακρωτήριο του Ακρίτα, βρίσκονται μισοθαμμένα σε μια πλαγιά, τα ερείπια εκκλησίας γνωστής ως ο Ιερός Ναός της Θεοτόκου, ο οποίος είναι δίδυμος, καμαροσκέπαστος ναός, με δύο ημικυλινδρικές εξωτερικά κόγχες και με ορθογώνιο νάρθηκα που χρονολογείται περί την μεταβυζαντινή περίοδο.[37]
Προσωπικότητες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Από το Βασιλίτσι κατάγονται επίσης και διάφορες σημαντικές προσωπικότητες της σύγχρονης εποχής:
- Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος (1903-1972), αρχιμανδρίτης, ορθόδοξος ιεραπόστολος των νεοτέρων χρόνων, ο οποίος έδρασε στην Κεντρική Αφρική,
- Γεώργιος Μπίζος, δικηγόρος, υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Νότια Αφρική και συνήγορος του Νέλσον Μαντέλα και άλλων συναγωνιστών του, ενάντια στο ρατσιστικό καθεστώς του απαρτχάιντ.[38][39]
- Θανάσης Λυμπέρης, κασκαντέρ και ηθοποιός στο Χόλιγουντ.[40]
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Κορώνη
- Δήμος Πύλου - Νέστορος
- Διοικητική διαίρεση Περιφερειακής Ενότητας Μεσσηνίας
- Διοικητική διαίρεση νομού Μεσσηνίας
- πρώην Δήμος Κορώνης
- Δημοτική Ενότητα Κορώνης
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 Δημοτική Ενότητα Κορώνης Αρχειοθετήθηκε 2018-05-03 στο Wayback Machine., από την ιστοσελίδα: www.pylos-nestor.gr του Δήμου Πύλου - Νέστορος.
- ↑ Βασιλίτσι, από την ιστοσελίδα: buk.gr
- ↑ Βασίλειος Γούλας, «Βασιλίτσι. Ιστορία ενός Ακρίτα».
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Ιωάννης Κωστάκης, «Ειδικές Μορφές Τουρισμού: Η Περίπτωση της Μεθώνης»,(Διπλωματική Εργασία), Επιβλέπων καθηγητής: Αθανάσιος Κουρεμένος, Πανεπιστήμιο Πειραιώς, Σχολή Οικονομικών, Επιχειρηματικών και Διεθνών Σπουδών, Τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων, Πειραιάς 2016, Βιβλιοθήκη Πανεπιστημίου Πειραιώς, ιστοσελίδα: dione.lib.unipi.gr - Διώνη, ενότητα: "Βασιλίτσι", σελ. 108.
- ↑ «Τσοπάνηδες της Αρκαδίας στα χειμαδιά της Μεσσηνίας Αρχειοθετήθηκε 2018-01-19 στο Wayback Machine.», 01/12/2016, Αναδημοσίευση του άρθρου «Βλάχοι και Αρβανίτες στο Μοριά», από την εφημερίδα "Αρκαδικοί Ορίζοντες", με πηγή το βιβλίο του Νίκου Πασαγιώτη «Ανεβοκατεβάτες: Οι παραχειμάζοντες βοσκοί της Αρκαδίας στη Μεσσηνία», εκδόσεις Β. Γιαννίκος - Β. Καλδής, Αθήνα 2001, ISBN 960-7296-63-Χ, ISBN 978-960-7296-63-4, από την ιστοσελίδα του τοπικού ΜΜΕ www.arkadiapress.gr
- ↑ 6,0 6,1 Κωνσταντίνος Ντόκος, "BREVE DESCRITTONE DEL REGNO DI MOREA. Αφηγηματική ιστορική πηγή ή επίσημο βενετικό έγγραφο της Β' Βενετοκρατίας στην Πελοπόννησο; Αρχειοθετήθηκε 2016-06-06 στο Wayback Machine.", "ΕΩΑ ΚΑΙ ΕΣΠΕΡΙΑ", Vol 1, DOI: http://dx.doi.org/10.12681/eoaesperia.24 Αθήνα 1993, σελ. 111 (Terzo Territorio di Coron tutto montuoso - Sarachià), p. 126 (Provincia di Messenia).
- ↑ Βασίλειος Γούλας, «Το Βασιλίτσι στο 1821».
- ↑ Το Βασιλίτσι Μεσσηνίας ήλθε στην Βασιλίτσα του Κιλκίς, 13/07/2016, από την ιστοσελίδα: maxitis.gr της εφημερίδας "Μαχητής" του Κιλκίς.
- ↑ Διοικητικές Μεταβολές Οικισμών > Βασιλίτσι (Μεσσηνίας), από την ιστοσελίδα: www.eetaa.gr
- ↑ 21-04-1835.
- ↑ Διοικητικές Μεταβολές Οικισμών > Δ. Κολωνίδων (Μεσσηνίας), από την ιστοσελίδα: www.eetaa.gr
- ↑ 12,0 12,1 Ιακώβου Ρ. Ραγκαβή, Τα Ελληνικά, Εν Αθήναις, 1853, τόμος δεύτερος, σελ. 576.
- ↑ ΦΕΚ 262Α - 31/08/1912.
- ↑ Διοικητικές Μεταβολές Οικισμών Κ. Βασιλιτσίου (Μεσσηνίας)[νεκρός σύνδεσμος], από την ιστοσελίδα: www.eetaa.gr
- ↑ Διοικητικές Μεταβολές Οικισμών > Δ. Κορώνης (Μεσσηνίας), από την ιστοσελίδα: www.eetaa.gr
- ↑ ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997.
- ↑ ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010.
- ↑ Διοικητικές μεταβολές οικισμών > Δ. Πύλου-Νέστορος (Μεσσηνίας), από την ιστοσελίδα: www.eetaa.gr
- ↑ 19,0 19,1 19,2 19,3 19,4 "Messinia: Olive Culture in the land of Messinia" - "Μεσσηνία. Ο Πολιτισμός της Ελιάς στη Μεσσηνιακή Γη", Biotourism Guide - Βιοτουριστικός Οδηγός, από την ιστοσελίδα: biopolitics.gr, Biotourism – Olive Culture in the land of Messinia, έκδοση: "Biopolitics International Organisation" - "Διεθνής Οργάνωση Βιοπολιτικής", Αθήνα 2015, ISBN 978-960-7508-55-3, ενότητα: "Εξερευνώντας το Βασιλίτσι", σελ. 174-175.
- ↑ Σταματάκης, Ι. Δ., "Πίναξ χωρογραφικός της Ελλάδος, Περιέχων τα Ονόματα, τας Αποστάσεις και τον Πληθυσμόν των Δήμων, Πόλεων Κωμοπόλεων και Χωρίων. / Ερανισθείς εκ διαφόρων επισήμων εγγράφων της Β. Κυβερνήσεως, και εκδοθείς υπό Ι. Δ. Σταματάκη". Εκ του Τυπογραφείου Γ. Βλασσαρίδου. Εν Αθήναις 1846, σελ. 47.
- ↑ Υπουργείο Εσωτερικών, "Στατιστική της Ελλάδος - Πληθυσμός 1879, εκ του Τυπογραφείου Σ. Κ. Βλαστού, Εν Αθήναις 1881. Επίσης: "Στατιστική της Ελλάδος - Πληθυσμός 1879", σελ. 121.
- ↑ Υπουργείο Εσωτερικών, Τμήμα Δημόσιας Οικονομίας και Στατιστικής, "Στατιστική της Ελλάδος - Πληθυσμός - Απογραφή της 15-16 Απριλίου 1889", Μέρος Δεύτερον - Πίνακες Α', εκ του Εθνικού Τυπογραφείου και Λιθογραφείου, Εν Αθήναις 1890, σελ. 87.
- ↑ Υπουργείο Εσωτερικών, Τμήμα Δημόσιας Οικονομίας και Στατιστικής, "Στατιστικά Αποτελέσματα της Απογραφής του Πληθυσμού, κατά την 5-6 Οκτωβρίου 1896", Μέρος Δεύτερον - Πίνακες - Α' Πληθυσμός κατά Νομούς, Επαρχίας, Δήμους, εκ του Εθνικού Τυπογραφείου και Λιθογραφείου, Εν Αθήναις 1897, σελ. 103.
- ↑ Υπουργείο των Εσωτερικών, Υπηρεσία Απογραφής, Στατιστικά Αποτελέσματα της Γενικής Απογραφής του Πληθυσμού, κατά την 27 Οκτωβρίου 1907", Επιμέλεια: Γεωργίου Χωματιανού, τόμος δεύτερος, εκ του Τυπογραφείου Μιχαήλ Νικολαΐδου, Εν Αθήναις 1909, σελ. 394.
- ↑ Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, Διεύθυνσις Στατιστικής, "Πληθυσμός του Βασιλείου της Ελλάδος, κατά την Απογραφήν της 19 Δεκεμβρίου 1920", εκ του Εθνικού Τυπογραφείου, Εν Αθήναις 1921. Επίσης: "Πληθυσμός του Βασιλείου της Ελλάδος, κατά την Απογραφήν της 19 Δεκεμβρίου 1920", σελ. 234.
- ↑ Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, Γενική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, "Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την Απογραφήν της 15-16 Μαΐου 1928". (Πραγματικός πληθυσμός κυρωθείς δια του από 23 Νοεμβρίου 1928 διατάγματος), εκ του Εθνικού Τυπογραφείου, Εν Αθήναις 1935. Επίσης: "Πληθυσμός της Ελλάδος, κατά την Απογραφήν της 15-16 Μαΐου 1928", σελ. 273.
- ↑ Υπουργείον Εθνικής Οικονομίας, Γενική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, "Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφήν της 16 Οκτωβρίου 1940". (Πραγματικός πληθυσμός κατά νομούς, επαρχίας, δήμους, κοινότητας, πόλεις και χωρία), εκ του Εθνικού Τυπογραφείου, Εν Αθήναις 1950. Επίσης: "Πληθυσμός της Ελλάδος, κατά την Απογραφήν της 16 Οκτωβρίου 1940", σελ. 301.
- ↑ Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, "Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την Απογραφήν της 7ης Απριλίου 1951". (Πραγματικός πληθυσμός κατά νομούς, επαρχίας, δήμους, κοινότητας, πόλεις και χωρία), εκ του Εθνικού Τυπογραφείου, Εν Αθήναις 1955. Επίσης: "Πληθυσμός της Ελλάδος, κατά την Απογραφήν της 7ης Απριλίου 1951 Αρχειοθετήθηκε 2013-05-14 στο Wayback Machine.", σελ. 147.
- ↑ Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, "Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την Απογραφήν της 19ης Μαρτίου 1961". (Πραγματικός πληθυσμός κατά νομούς, επαρχίας, δήμους, κοινότητας και οικισμούς. Κυρωθείς δια της υπ' αριθ. 46929/6877/1961 κοινής αποφάσεως των Υπουργών Συντονισμού και Εσωτερικών), εκ του Εθνικού Τυπογραφείου, Εν Αθήναις 1962. Επίσης: "Πληθυσμός της Ελλάδος, κατά την Απογραφήν της 19ης Μαρτίου 1961", σελ. 142.
- ↑ Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, "Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την Απογραφήν της 14ης Μαρτίου 1971". (Πραγματικός πληθυσμός κατά νομούς, επαρχίας, δήμους , κοινότητας και οικισμούς. Κυρωθείς δια της υπ' αριθ, 3893/Ε637/1972 κοινής αποφάσεως των Υπουργών Βοηθού Πρωθυπουργού και Εσωτερικών), Αθήναι 1972. Επίσης: "Πληθυσμός της Ελλάδος, κατά την Απογραφήν της 14ης Μαρτίου 1971", σελ. 138.
- ↑ Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, "Πραγματικός Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την Απογραφή της 5 Απριλίου 1981". (Κυρώθηκε με την 7908/Δ'554/12-4-1982 κοινή απόφαση των Υπουργών Συντονισμού και Εσωτερικών), Αθήναι 1982. Επίσης: "Πραγματικός Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την Απογραφή της 5 Απριλίου 1981", σελ. 149.
- ↑ Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, "Πραγματικός Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την Απογραφή της 17ης Μαρτίου 1991". (Κυρώθηκε με την 24197/Γ' 3812/24-11-1993 κοινή απόφαση των Υπουργών Εθνικής Οικονομίας και Εσωτερικών), Αθήνα 1994. Επίσης: "Πραγματικός Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την Απογραφή της 17ης Μαρτίου 1991", σελ. 181.
- ↑ Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, "Πραγματικός Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001". (Κυρώθηκε με την 6821/Γ5-908/4-6-2002 κοινή απόφαση των Υπουργών Οικονομίας και Οικονομικών και Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης), Αθήνα 2003. Επίσης: "Πραγματικός Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001", σελ. 182.
- ↑ "Απογραφή Πληθυσμού - Κατοικιών 2011. Μόνιμος Πληθυσμός Αρχειοθετήθηκε 2018-09-27 στο Wayback Machine.", Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ).
- ↑ Πολιτιστικές εκδηλώσεις στο Βασιλίτσι Αρχειοθετήθηκε 2018-01-12 στο Wayback Machine., 29/07/2017, από την ιστοσελίδα: www.kalamatatimes.gr του περιοδικού "Kalamata Times".
- ↑ Ιωάννης Παγκοζίδης, «Ο χορός στο έθιμο της Αποκερασιάς στο Βασιλίτσι Μεσσηνίας. Εθνοχορολογική Προσέγγιση», επιβλέπουσα καθηγήτρια: Μαρία Ι. Κουτσούμπα, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Σχολή Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού, Τομέας Γυμναστικής και Χορού, Βιβλιοθήκη Σχολής Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού, pergamos.lib.uoa.gr - "Πέργαμος", Αθήνα 2017.
- ↑ Ι. Ναός Θεοτόκου Αρχειοθετήθηκε 2021-10-28 στο Wayback Machine., ΥΑ ΥΠΠΟ/ΑΡΧ/Β1/Φ30/3533/91/2-2-1996 - ΦΕΚ 116/Β/28-2-1996 Αρχειοθετήθηκε 2021-10-28 στο Wayback Machine., [...] "Χαρακτηρίζουμε τον Ι.Ν. Θεοτόκου που βρίσκεται στη θέση " Θεοτόκος", της περιοχής Σέλιτσας, της Κοινότητας Βασιλιτσίου, της επαρχίας Πυλίας, του Νομού Μεσσηνίας, ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο, με ζώνη προστασίας 15 μέτρα γύρω του. Πρόκειται για ερειπωμένο, δίδυμο, καμαροσκέπαστο ναό, με δύο ημικυλινδρικές εξωτερικά κόγχες και με ορθογώνιο νάρθηκα. Η τοιχοποιία του ναού συνίσταται από πλακόμορφους, λαξευμένους λίθους, ελάχιστες πλίνθους και ισχυρό ασβεστοκονίαμα. Ο ναός χρονολογικά τοποθετείται στη μεταβυζαντινή περίοδο." [...], σύμφωνα με το Διαρκή Κατάλογο των Κηρυγμένων Αρχαιολογικών χώρων και Μνημείων της Ελλάδος Αρχειοθετήθηκε 2018-04-01 στο Wayback Machine., της Διεύθυνσης Εθνικού Αρχείου Μνημείων του Υπουργείου Πολιτισμού.
- ↑ Από το Βασιλίτσι Μεσσηνίας, συναγωνιστής του Μαντέλα, 20/03/2014, από την ιστοσελίδα: /www.tanea.gr της εφημερίδας Τα Νέα.
- ↑ Υπερήφανο το Βασιλίτσι για τον Γιώργο Μπίζο, από την ιστοσελίδα: www.flashmes.gr του περιοδικού "Flash Μεσσηνίας".
- ↑ Από το Βασιλίτσι... στο Χόλιγουντ, 25/12/2015, (βιβλιοπαρουσίαση: Αιμίλιος Χαρμπής για το βιβλίο του δημοσιογράφου Φώντα Λάδη «Ελληνες του Χόλιγουντ»), από την εφημερίδα Η Καθημερινή.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Οι απογραφές των Προνοητών της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας, Corner (1689), Grimani (1700) Angelo Emo (ίσως το 1708), η αχρονολόγητη απογραφή που αναφέρεται στο χειρόγραφο Querini-Stampalia (ίσως το 1711), είναι τέσσερις από τις διάφορες βενετσιάνικες απογραφές, οι οποίες επιχειρήθηκαν στο χρονικό διάστημα της τριακονταετίας (1683/84-1715), κατά την οποία οι Βενετοί κατείχαν την Πελοπόννησο. Μέχρι σήμερα πλήρως έχει δημοσιευθεί μόνο η απογραφή Grimani, από τον ιστορικό και ομότιμο διευθυντή ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (ΕΙΕ) Βασίλη Παναγιωτόπουλο, στο έργο του "Πληθυσμός και οικισμοί της Πελοποννήσου. 13ος - 18ος αιώνας", (1985).
- Βασίλης Παναγιωτόπουλος, "Πληθυσμός και οικισμοί της Πελοποννήσου. 13ος - 18ος αιώνας", Σειρά: Μελέτες Νεοελληνικής Ιστορίας, μετάφραση: Χριστίνα Αγριαντώνη, επιμέλεια: Αγγελική Κόκκου, έκδοση: Εμπορική Τράπεζα Ελλάδος - Ιστορικό Αρχείο, Αθήνα 1985, 2η έκδοση: 1987.
- Κωνσταντίνος Ντόκος, "BREVE DESCRITTONE DEL REGNO DI MOREA. Αφηγηματική ιστορική πηγή ή επίσημο βενετικό έγγραφο της Β' Βενετοκρατίας στην Πελοπόννησο;", "ΕΩΑ ΚΑΙ ΕΣΠΕΡΙΑ", Vol 1, DOI: http://dx.doi.org/10.12681/eoaesperia.24 Αθήνα 1993.
- Ιωάννης Κωστάκης, «Ειδικές Μορφές Τουρισμού: Η Περίπτωση της Μεθώνης»,(Διπλωματική Εργασία), Επιβλέπων καθηγητής: Αθανάσιος Κουρεμένος, Πανεπιστήμιο Πειραιώς, Σχολή Οικονομικών, Επιχειρηματικών και Διεθνών Σπουδών, Τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων, Πειραιάς 2016, Βιβλιοθήκη Πανεπιστημίου Πειραιώς, ιστοσελίδα: dione.lib.unipi.gr - Διώνη.
- Ιωάννης Παγκοζίδης, «Ο χορός στο έθιμο της Αποκερασιάς στο Βασιλίτσι Μεσσηνίας. Εθνοχορολογική Προσέγγιση», επιβλέπουσα καθηγήτρια: Μαρία Ι. Κουτσούμπα, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Σχολή Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού, Τομέας Γυμναστικής και Χορού, Βιβλιοθήκη Σχολής Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού, pergamos.lib.uoa.gr - "Πέργαμος", Αθήνα 2017.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Δήμος Πύλου - Νέστορος, από την ιστοσελίδα: www.pylos-nestor.gr του Δήμου Πύλου - Νέστορος.
- Πολιτιστικός Σύλλογος Βασιλιτσιωτών «Η Φανερωμένη».
- Περίχωρα Κορώνης - Βασιλίτσι, από την ιστοσελίδα: koroni-messinias.gr
- Μία βόλτα στο Βασιλίτσι Μεσσηνίας (βίντεο-φωτογραφίες), 23/07/2016, από την ιστοσελίδα: www.eleftheriaonline.gr της εφημερίδας "Ελευθερία" της Μεσσηνίας.
- Ο Βυζαντινός ναός και η μεσαιωνική κοινότητα κοντά στο Βασιλίτσι Μεσσηνίας, 24/01/2015, από την ιστοσελίδα του τοπικού ΜΜΕ "Αριστομένης ο Μεσσήνιος".
| ||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||
.svg)
| ||||||||||
