Αγία Αικατερίνη (συνοικία)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Χαρακτηριστικές κατοικίες της συνοικίας από τις τελευταίες που απέμειναν

Τα Γύφτικα[1][2] ή Αγία Αικατερίνη είναι συνοικία των Πατρών, από τις παλαιότερες της πόλης[1].

Η συνοικία πήρε το όνομά της, όταν τον 13ο αιώνα οι Βενετοί κάτοχοι της Πάτρας έφεραν και εγκατέστησαν εκεί τσιγγάνους οι οποίοι είχαν έρθει στην Ελλάδα από την Ινδία ή την Αίγυπτο[1][3][4].

Μοναδική ασχολία τους ήταν η κατεργασία σιδήρου[1]. Οι τσιγγάνοι αυτοί μέχρι τα νεότερα χρόνια εξέλεγαν τον αρχηγό τους, ενώ πιο παλιά εξέλεγαν και έναν καπετάνιο ο οποίος ήταν πάντα λαϊκός και όχι τσιγγάνος. Σήμερα στην περιοχή υπάρχουν απόγονοι αυτών των τσιγγάνων, οι οποίοι βέβαια έχουν αφομοιωθεί με τον υπόλοιπο πληθυσμό της πόλης. Το μόνο που θυμίζει την καταγωγή τους είναι κάποιες κατοικίες που υπάρχουν σχεδόν από την άφιξή τους στην πόλη. Μέχρι πριν λίγα χρόνια η συνοικία ήταν η πιο κακόφημη της Πάτρας και η πιο επικίνδυνη. Σήμερα είναι από τις πιο ήσυχες γειτονιές δίπλα στο κέντρο.

Η πολεοδομική διαμόρφωση της συνοικίας ήταν με σπίτια άναρχα δομημένα γύρω από την εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης, στενά δρομάκια με μικρές αυλές[1]. Το 1924 δίπλα στην συνοικία χτίστηκε ο Α΄ προσφυγικός συνοικισμός για να στεγασθούν οι πρόσφυγες της Mικρασιατικής Kαταστροφής[5].

Τότε δραστηριοποιήθηκε ενεργά στη βοήθεια και υποστήριξη των προσφύγων Εφημέριος του Ναού της Αγίας Αικατερίνης Πατρών , μετέπειτα Εφημέριος του Ναού του Αγίου Δημητρίου Πατρών ο Αρχιμανδρίτης Γερβάσιος Παρασκευόπουλος, τώρα Άγιος Γερβάσιος των Πατρών.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Παπαευθυμίου 2014, σελ. 87
  2. Μιτζάλης 2014, σελ. 39-40
  3. Βλ. αφιέρωμα για τη συνοικία στην εφημερίδα Η Ημέρα, φύλλο 15 Ιανουαρίου 2008, σελ. 14
  4. Βλ. και στο Λάζαρης 2008, σελ. 146
  5. Μιτζάλης 2014, σελ. 40

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Δ. Καρατζά, Χ. Χαραλάμπους, Δ. Γκότση, Γ. Λύρα, Πάτρα, ονομάτων επίσκεψις, Έκδοση των εφημερίδων «Εθνικός Κήρυξ των Πατρών» και «Ημερήσιος Κήρυξ των Πατρών», Πάτρα 1995.

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Βασίλης Κ. Λάζαρης (Επιμέλεια-Εισαγωγή-Σημειώσεις), Η Πατραϊκή Δημαρχία στο Β' Τέταρτο του 20ού αιώνα, 1926-1951. Από τα Σωζόμενα Πρακτικά του Δημοτικού Συμβουλίου, Έκδοση της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Πατρών & Εκδόσεις "Το Δόντι", Πάτρα 2008
  • Κώστας Λογαράς, Πάτρα, μια πόλη στην λογοτεχνία, Εκδόσεις Μεταίχμιο, Αθήνα 2001. ISBN 978-960-375-924-9
  • Νικόλας Μιτζάλης, Προσφυγικά, Η συνοικία της σιωπής στην Πάτρα του μεσοπολέμου, Εκδόσεις Πελοπόννησος, Πάτρα 2014. ISBN 978-618-81328-1-8
  • Ξενοφών Αργ. Παπαευθυμίου, Η Πάτρα των ανωνύμων. Πρώιμα και λαϊκά στοιχεία στην αρχιτεκτονική της Πάτρας, Αχαϊκή Βιβλιοθήκη, Εκδόσεις Πελοπόννησος, Πάτρα 2014. ISBN 978-960-88372-2-5